Σκέφτηκα λοιπόν, "Θα μιλήσω για τον θάνατο". Φαινόταν να είναι το σημερινό πάθος. Στην πραγματικότητα, δεν πρόκειται για το θάνατο. Είναι αναπόφευκτος, τρομερός, αλλά αυτό για το οποίο θέλω πραγματικά να μιλήσω είναι, ότι με συναρπάζει η κληρονομιά που αφήνουν οι άνθρωποι όταν πεθάνουν. Γι' αυτό θέλω να μιλήσω.
So I thought, "I will talk about death." Seemed to be the passion today. Actually, it's not about death. It's inevitable, terrible, but really what I want to talk about is, I'm just fascinated by the legacy people leave when they die. That's what I want to talk about.
Ο Αρτ Μπούκβαλντ άφησε την χιουμοριστική του κληρονομιά με ένα βίντεο που παρουσιάστηκε λίγο μετά το θάνατό του, και στο οποίο έλεγε, "Γεια σας! Είμαι ο Αρτ Μπούκβαλντ και μόλις πέθανα". Και ο Μάικ, που γνώρισα στα Γκαλάπαγκος, ένα ταξίδι που κέρδισα στο TED, αφήνει σημειώματα στον κυβερνοχώρο όπου καταγράφει το ταξίδι του μέσα από τον καρκίνο. Και ο πατέρας μου, μου άφησε μία κληρονομιά του τρόπου που έγραφε μέσα από επιστολές και ένα σημειωματάριο. Τα τελευταία δύο χρόνια της ζωής του, όταν ήταν άρρωστος, γέμισε ένα σημειωματάριο με τις σκέψεις του για μένα. Έγραψε για τα προσόντα μου, τις αδυναμίες μου, και ευγενικές υποδείξεις για βελτιώσεις, αναφέροντας συγκεκριμένα περιστατικά, και κράτησε έναν καθρέφτη στη ζωή μου.
So Art Buchwald left his legacy of humor with a video that appeared soon after he died, saying, "Hi! I'm Art Buchwald, and I just died." And Mike, who I met at Galapagos, a trip which I won at TED, is leaving notes on cyberspace where he is chronicling his journey through cancer. And my father left me a legacy of his handwriting through letters and a notebook. In the last two years of his life, when he was sick, he filled a notebook with his thoughts about me. He wrote about my strengths, weaknesses, and gentle suggestions for improvement, quoting specific incidents, and held a mirror to my life.
Όταν πέθανε, συνειδητοποίησα πως κανείς δεν μου γράφει πια. Η σύνταξη επιστολών είναι μία τέχνη που χάνεται. Συμφωνώ με τα ηλεκτρονικά μηνύματα, και το να σκέφτομαι καθώς πληκτρολογώ, αλλά γιατί να εγκαταλείψουμε παλιές συνήθειες για καινούργιες; Γιατί δεν μπορούμε να έχουμε συγχρόνως παραδοσιακά γράμματα και ηλεκτρονικά μηνύματα στη ζωή μας; Υπάρχουν στιγμές που θέλω να ανταλλάξω όλα αυτά τα χρόνια που ήμουνα πολύ απασχολημένη για να κάτσω και να συνομιλήσω με το μπαμπά μου και να ανταλλάξω όλα αυτά τα χρόνια για μία αγκαλιά. Αλλά είναι πολύ αργά. Και τότε βγάζω τα γράμματά του και τα διαβάζω, και το χαρτί που άγγιξε το χέρι του βρίσκεται στο δικό μου, και νιώθω συνδεδεμένη μαζί του.
After he died, I realized that no one writes to me anymore. Handwriting is a disappearing art. I'm all for email and thinking while typing, but why give up old habits for new? Why can't we have letter writing and email exchange in our lives? There are times when I want to trade all those years that I was too busy to sit with my dad and chat with him, and trade all those years for one hug. But too late. But that's when I take out his letters and I read them, and the paper that touched his hand is in mine, and I feel connected to him.
Ίσως όλοι μας πρέπει να αφήσουμε στα παιδιά μας μία κληρονομιά αξιών, και όχι μία οικονομική. Μία εκτίμηση για πράγματα με μία προσωπική σφραγίδα -- ένα αυτόγραφο βιβλίο, ένα γράμμα από καρδίας. Αν μόνο ένα μικρό κομμάτι αυτού του ισχυρού κοινού του TED μπορούσε να εμπνευστεί να αγοράσει ένα όμορφο χαρτί -- Τζων, θα είναι ανακυκλωμένο -- και να γράψει ένα όμορφο γράμμα σε κάποιον που αγαπούν, μπορεί να αρχίσουμε μία επανάσταση όπου τα παιδιά μας θα πάνε να μάθουν πώς να γράφουν γράμματα.
So maybe we all need to leave our children with a value legacy, and not a financial one. A value for things with a personal touch -- an autographed book, a soul-searching letter. If a fraction of this powerful TED audience could be inspired to buy a beautiful paper -- John, it'll be a recycled one -- and write a beautiful letter to someone they love, we actually may start a revolution where our children may go to penmanship classes.
Τι σχεδιάζω να αφήσω στο γιο μου; Συγκεντρώνω αυτόγραφα βιβλία, και εσείς οι συγγραφείς στο κοινό γνωρίζετε πως σας ζαλίζω γι' αυτά -- και CD επίσης, Τρέισι. Σκοπεύω να εκδώσω το δικό μου σημειωματάριο. Καθώς ήμουνα παρούσα όταν οι φλόγες τύλιξαν το σώμα του πατέρα μου, έκατσα δίπλα στη νεκρική πυρά και έγραψα. Δεν έχω ιδέα πώς θα το κάνω, αλλά είμαι αποφασισμένη να συγκεντρώσω τις σκέψεις του και τις δικές μου σε ένα βιβλίο και να το κληροδοτήσω στο γιο μου.
So what do I plan to leave for my son? I collect autographed books, and those of you authors in the audience know I hound you for them -- and CDs too, Tracy. I plan to publish my own notebook. As I witnessed my father's body being swallowed by fire, I sat by his funeral pyre and wrote. I have no idea how I'm going to do it, but I am committed to compiling his thoughts and mine into a book, and leave that published book for my son.
Θα ήθελα να τελειώσω με κάποιους στίχους που έγραψα στην αποτέφρωση του πατέρα μου. Και οι φιλόλογοι, παρακαλώ συγχωρήστε τη γραμματική, γιατί δεν το έχω κοιτάξει εδώ και δέκα χρόνια. Το έβγαλα για πρώτη φορά για να έρθω εδώ. "Μία εικόνα στο κάδρο, στάχτες σ'ένα μπουκάλι, ενέργεια χωρίς όρια περιορισμένη στο μπουκάλι, που με αναγκάζει να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα, που με αναγκάζει να αντιμετωπίσω την ενηλικίωσή μου. Σε ακούω και ξέρω πως θα ήθελες να είμαι δυνατή, αλλά αυτή τη στιγμή βουλιάζω, περιτριγυρισμένη, και ασφυκτιώ από αυτά τα μαινόμενα συναισθηματικά νερά, λαχταρώ να καθαρίσω την ψυχή μου, προσπαθώντας να αναδυθώ σε σταθερό έδαφος ακόμα μια φορά, να συνεχίσω να παλεύω και να ευημερώ όπως ακριβώς μου έμαθες. Οι ενθαρρυντικοί σου ψίθυροι στο στρόβιλο της απελπισίας μου, με κρατούν και με σπρώχνουν στις ακτές της λογικής, για να ζήσω ξανά και να αγαπήσω ξανά." Ευχαριστώ.
I'd like to end with a few verses of what I wrote at my father's cremation. And those linguists, please pardon the grammar, because I've not looked at it in the last 10 years. I took it out for the first time to come here. "Picture in a frame, ashes in a bottle, boundless energy confined in the bottle, forcing me to deal with reality, forcing me to deal with being grown up. I hear you and I know that you would want me to be strong, but right now, I am being sucked down, surrounded and suffocated by these raging emotional waters, craving to cleanse my soul, trying to emerge on a firm footing one more time, to keep on fighting and flourishing just as you taught me. Your encouraging whispers in my whirlpool of despair, holding me and heaving me to shores of sanity, to live again and to love again." Thank you.