Σήμερα, θα σας οδηγήσω σε ένα ταξίδι σε ένα μέρος τόσο βαθύ, τόσο σκοτεινό, τόσο ανεξερεύνητο που μας είναι λιγότερο γνωστό και από τη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Εϊναι ένας τόπος βγαλμένος από τους μύθους και τους θρύλους. Ένας τόπος που, στους αρχαίους χάρτες, έφερε την προειδοποίηση "Υπάρχουν τέρατα εδώ". Ένας τόπος όπου κάθε νέο ταξίδι εξερεύνησης μας φέρνει πίσω νέες ανακαλύψεις τόσο θαυμαστών και περίεργων πλασμάτων που οι πρόγονοί μας θα τα θεωρούσαν σίγουρα τερατώδη. Ενώ εγώ σκάω από τη ζήλια μου που ο συνάδελφός μου από το IUCN (Διεθνής Ένωση για τη Διατήρηση της Φύσης) μπόρεσε να πάει σε αυτό το ταξίδι στα νότια των υποθαλάσσιων όρεων της Μαδαγασκάρης και να τραβήξει φωτογραφίες και να δει από κοντά τα θαυμαστά αυτά πλάσματα του βυθού.
Today I'm going to take you on a voyage to some place so deep, so dark, so unexplored that we know less about it than we know about the dark side of the moon. It's a place of myth and legend. It's a place marked on ancient maps as "here be monsters." It is a place where each new voyage of exploration brings back new discoveries of creatures so wondrous and strange that our forefathers would have considered them monstrous indeed. Instead, they just make me green with envy that my colleague from IUCN was able to go on this journey to the south of Madagascar seamounts to actually take photographs and to see these wondrous creatures of the deep.
Μιλάμε για την ανοιχτή θάλασσα. Η ανοιχτή θάλασσα είναι νομικός όρος αλλά, στην πραγματικότητα, καλύπτει πάνω από το 50 τοις εκατό του πλανήτη. Με μέσο όρο βάθους των ωκεανών στα 4.000 μέτρα, στην πραγματικότητα, η ανοιχτή θάλασσα περιλαμβάνει και παρέχει σχεδόν το 90 τοις εκατό του φυσικού περιβάλλοντος για τη ζωή στη Γη. Ανήκει, θεωρητικά, στα παγκόσμια κοινά, που ανήκουν σε όλους μας. Αλλά στην πραγματικότητα, τη διαχειρίζονται για λογαριασμό τους αυτοί που έχουν τους πόρους για να την εκμεταλλευτούν. Γι αυτό σήμερα θα σας πάω σε ένα ταξίδι για να ρίξουμε φως σε κάποιους από τους ξεπερασμένους μύθους και θρύλους και εικασίες που έχουν κρατήσει εμάς, τους πραγματικά ενδιαφερόμενους για την ανοιχτή θάλασσα, στο σκοτάδι. Θα ταξιδέψουμε σε κάποια από αυτά τα ξεχωριστά μέρη που έχουμε ανακαλύψει τα τελευταία χρόνια για να δούμε γιατί πρέπει στ' αλήθεια να ενδιαφερθούμε. Και εν τέλει θα προσπαθήσουμε να αναπτύξουμε και να προωθήσουμε μία νέα προοπτική για τη διακυβέρνηση της ανοιχτής θάλασσας που στηρίζεται στην διατήρηση σε επίπεδο ωκεανού αλλά περιβάλλεται από διεθνείς κανόνες προφύλαξης και σεβασμού,
We are talking about the high seas. The "high seas" is a legal term, but in fact, it covers 50 percent of the planet. With an average depth of the oceans of 4,000 meters, in fact, the high seas covers and provides nearly 90 percent of the habitat for life on this Earth. It is, in theory, the global commons, belonging to us all. But in reality, it is managed by and for those who have the resources to go out and exploit it. So today I'm going to take you on a voyage to cast light on some of the outdated myths and legends and assumptions that have kept us as the true stakeholders in the high seas in the dark. We're going to voyage to some of these special places that we've been discovering in the past few years to show why we really need to care. And then finally, we're going to try to develop and pioneer a new perspective on high seas governance that's rooted in ocean-basin-wide conservation, but framed in an arena of global norms of precaution and respect.
Ιδού λοιπόν μια εικόνα της ανοιχτής θάλασσας από ψηλά -- αυτή η περιοχή σε σκούρο μπλε. Ως δικηγόρος του διεθνούς δικαίου, αυτό με τρόμαξε περισσότερο από κάθε πλάσμα ή τέρας που μπορεί να έχουμε δει γιατί διαψεύδει την ιδέα ότι μπορούμε στ' αλήθεια να προστατέψουμε τον ωκεανό, τον παγκόσμιο ωκεανό, που μας χρησιμεύει για την αποθήκευση άνθρακα, για την αποθήκευση θερμότητας, που μας παρέχει οξυγόνο, αν μπορούμε απλά να προστατέψουμε το 36 τοις εκατό. Αυτή είναι η πραγματική καρδιά του πλανήτη. Κάποια από τα προβλήματα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι ότι το ισχύον διεθνές δίκαιο -- για παράδειγμα, της ναυσιπλοΐας -- παρέχει περισσότερη προστασία στις περιοχές που βρίσκονται πιο κοντά στις ακτές. Για παράδειγμα, η απόρριψη σκουπιδιών, κάτι που φαίνεται απλό, αλλά το δίκαιο που ρυθμίζει την απόρριψη σκουπιδιών από πλοία γίνεται λιγότερο προστατευτικό όσο απομακρυνόμαστε από τις ακτές. Ως αποτέλεσμα, έχουμε περιοχές με σκουπίδια με επιφάνεια δύο φορές όσο το Τέξας. Είναι απίστευτο. Νομίζαμε ότι η λύση για τη μόλυνση ήταν η διάλυση αλλά έχει αποδειχθεί ότι αυτό δεν ισχύει.
So here is a picture of the high seas as seen from above -- that area in the darker blue. To me, as an international lawyer, this scared me far more than any of the creatures or the monsters we may have seen, for it belies the notion that you can actually protect the ocean, the global ocean, that provides us all with carbon storage, with heat storage, with oxygen, if you can only protect 36 percent. This is indeed the true heart of the planet. Some of the problems that we have to confront are that the current international laws -- for example, shipping -- provide more protection to the areas closest to shore. For example, garbage discharge, something you would think just simply goes away, but the laws regulating ship discharge of garbage actually get weaker the further you are from shore. As a result, we have garbage patches the size of twice-Texas. It's unbelievable. We used to think the solution to pollution was dilution, but that has proved to be no longer the case.
Αυτό, λοιπόν, που έχουμε μάθει από τους κοινωνικούς επιστήμονες και οικονομολόγους όπως η Έλινορ Όστρομ, που μελετούν το φαινόμενο της διαχείρισης των κοινών σε τοπικό επίπεδο, είναι ότι υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις που μπορούν να τεθούν ώστε να επιτρέπουν τη διαχείριση και την πρόσβαση στους ανοιχτούς χώρους για το καλό όλων. Και αυτές περιλαμβάνουν τη συναίσθηση μίας κοινής ευθύνης, δηλαδή κοινούς κανόνες που ενώνουν τους ανθρώπους σε μία κοινότητα. Πρόσβαση υπό όρους: μπορούμε να προσκαλέσουμε κάποιον αλλά πρέπει να μπορεί να παίξει σύμφωνα με τους κανόνες. Και φυσικά, για να υπακούει κάποιος στους κανόνες, χρειάζεται και ένα αποτελεσματικό σύστημα επίβλεψης και επιβολής, γιατί, όπως έχουμε ανακαλύψει, δεν αρκεί η εμπιστοσύνη, χρειάζεται και η επιβεβαίωση.
So what we have learned from social scientists and economists like Elinor Ostrom, who are studying the phenomenon of management of the commons on a local scale, is that there are certain prerequisites that you can put into place that enable you to manage and access open space for the good of one and all. And these include a sense of shared responsibility, common norms that bind people together as a community. Conditional access: You can invite people in, but they have to be able to play by the rules. And of course, if you want people to play by the rules, you still need an effective system of monitoring and enforcement, for as we've discovered, you can trust, but you also need to verify.
Κάτι ακόμα που θα ήθελα να σας μεταφέρω είναι ότι δεν βλέπουμε μόνο καταστροφή και χαμό στην ανοιχτή θάλασσα. Γιατί κάποιοι πολύ αφοσιωμένοι άνθρωποι -- επιστήμονες, άνθρωποι υπέρ της διατήρησης του φυσικού περιβάλλοντος, φωτογράφοι και κράτη -- μπόρεσαν ν' αλλάξουν μία δραματική τροχιά η οποία κατέστρεφε ευαίσθητα θαλάσσια τοπία όπως αυτός ο κήπος από κοράλλια που βλέπετε. Δηλαδή, μπορέσαμε να τον προστατέψουμε από την αλιεία με τράτες βυθού. Και πώς τα καταφέραμε; Όπως είπα νωρίτερα, μία ομάδα φωτογράφων ταξιδέψανε ως εκεί και φωτογράφησαν τις δραστηριότητες αυτές. Ξοδέψαμε και πολλές ώρες στα υπόγεια του ΟΗΕ, προσπαθώντας να κάνουμε τις κυβερνήσεις να καταλάβουν τι ακριβώς συνέβαινε τόσο μακριά από τη στεριά όπου λίγοι απο μας είχαμε φανταστεί ότι αυτά τα πλάσματα υπάρχουν.
What I'd also like to convey is that it is not all doom and gloom that we are seeing in the high seas. For a group of very dedicated individuals -- scientists, conservationists, photographers and states -- were able to actually change a tragic trajectory that was destroying fragile seascapes such as this coral garden that you see in front of you. That is, we're able to save it from a fate of deep-sea bottom trawling. And how did we do that? Well, as I said, we had a group of photographers that went out on board ships and actually photographed the activities in process. But we also spent many hours in the basements of the United Nations, trying to work with governments to make them understand what was going on so far away from land that few of us had ever even imagined that these creatures existed.
Έτσι μέσα σε τρία χρόνια, από το 2003 μέχρι το 2006, μπορέσαμε να θέσουμε τους κανόνες που άλλαξαν ριζικά τον τρόπο με τον οποίο γίνεται η αλιεία με μηχανότρατες βυθού. Αντί για την πλήρη ασυδοσία που επικρατούσε, δημιουργήσαμε ένα καθεστώς που απαιτούσε προηγούμενη αξιολόγηση του τόπου αλιείας και την υποχρέωση της αποφυγής πρόκλησης σημαντικής ζημιάς. Το 2009, οπότε ο ΟΗΕ εξέτασε την πρόοδο του καθεστώτος αυτού, ανακάλυψε ότι σχεδόν 100 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα του πυθμένα της θάλασσας είχαν προστατευτεί. Αυτό δε σημαίνει ότι πρόκειται για μία οριστική λύση, ούτε ότι παρέχει μόνιμη προστασία, αλλά σημαίνει ότι μία ομάδα ατόμων, μέσα από τη δημιουργία μίας κοινότητας, μπορούν να διαμορφώσουν τον τρόπο που διαχειριζόμαστε την ανοιχτή θάλασσα, μπορούν να δημιουργήσουν ένα νέο καθεστώς. Για το λόγο αυτό βλέπω με αισιοδοξία τη δυνατότητα όλων μας να δημιουργήσουμε μία θαλάσσια προοπτική για τον όμορφο πλανήτη μας. Η ευχή της Σίλβιας μας δίνει την απαραίτητη διαπραγματευτική ισχύ, την απαραίτητη πρόσβαση, στην καρδιά των ανθρώπων, κατά κάποιον τρόπο, που δεν έχουν γνωρίσει τον κόσμο πέρα από την αυλή τους, αλλά τώρα ελπίζουμε ότι θα ενδιαφερθούν για τον πλήρη κύκλο ζωής πλασμάτων όπως αυτές οι θαλάσσιες χελώνες, που περνούν τη ζωή τους στην ανοιχτή θάλασσα.
So within three years, from 2003 to 2006, we were able to get norm in place that actually changed the paradigm of how fishers went about deep-sea bottom trawling. Instead of "go anywhere, do anything you want," we actually created a regime that required prior assessment of where you're going and a duty to prevent significant harm. In 2009, when the U.N. reviewed progress, they discovered that almost 100 million square-kilometers of seabed had been protected. This does not mean that it's the final solution, or that this even provides permanent protection. But what it does mean is that a group of individuals can form a community to actually shape the way high seas are governed, to create a new regime. So I'm looking optimistically at our opportunities for creating a true, blue perspective for this beautiful planet. Sylvia's wish provides us with that leverage, that access to the heart of human beings, you might say, who have rarely seen places beyond their own toes, but are now hopefully going to become interested in the full life-cycle of creatures like these sea turtles, who indeed spend most of their time in the high seas.
Σήμερα θα δούμε μόνο ένα μικρό δείγμα από αυτές τις ιδιαίτερες περιοχές, απλά για να πάρετε μία γεύση από τον πλούτο και τα θαύματα που βρίσκονται εκεί, Η θάλασσα των Σαργασσών, για παράδειγμα, δεν περιορίζεται από ακτογραμμές αλλά από ωκεάνια ρεύματα που περιέχουν και ενθυλακώνουν τον πλούτο των φυκιών sargassum που φύονται και μαζεύονται εκεί. Είναι ακόμα γνωστή ως ο τόπος αναπαραγωγής για τα χέλια που προέρχονται από τους ποταμούς της Βόρειας Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής ο πληθυσμών των οποίων έχει μειωθεί σε τέτοιο βαθμό που πλέον δεν εμφανίζονται στη Στοκχόλμη. Και πέντε εμφανίστηκαν στην Αγγλία πρόσφατα.
Today, we're just going to voyage to a small sampling of some of these special areas, just to give you an idea of the flavor of the riches and wonders they do contain. The Sargasso Sea, for example, is not a sea bounded by coastlines, but it is bounded by oceanic currents that contain and envelope this wealth of sargassum that grows and aggregates there. It's also known as the spawning ground for eels from Northern European and Northern American rivers that are now so dwindling in numbers that they've actually stopped showing up in Stockholm, and five showed up in the U.K. just recently.
Αλλά η θάλασσα των Σαργασσών, με τον ίδιο τρόπο που συγκεντρώνει τα φύκια sargassum, συγκεντρώνει και τα πλαστικά από την τριγύρω περιοχή. Σε αυτήν την εικόνα δεν φαίνονται τα πλαστικά που ήθελα να σας δείξω, γιατί δεν έχω βρεθεί εκεί. Αλλά δημοσιεύτηκε μία μελέτη το Φεβρουάριο σύμφωνα με την οποία αυτή τη στιγμή 200.000 κομμάτια πλαστικού ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο επιπλέουν στην επιφάνεια της θάλασσας των Σαργασσών και αυτό επηρεάζει το φυσικό περιβάλλον για τα διάφορα είδη σε εφηβικό στάδιο που έρχονται μέχρι τη θάλασσα των Σαργασσών για την προστασία και την τροφή που παρέχει. Η Θάλασσα των Σαργασσών είναι αξιοθαύμαστη και γιατί συγκεντρώνει αυτά τα μοναδικά είδη που έχουν αναπτυχθεί μιμούμενα το φυσικό περιβάλλον του sargassum. Ακόμα, παρέχει το ιδανικό περιβάλλον για να γεννήσουν τα αυγά τους αυτά τα ιπτάμενα ψάρια. Αυτό που θα ήθελα να κρατήσετε απ' αυτήν την εικόνα είναι ότι έχουμε πράγματι μία ευκαιρία να ξεκινήσουμε μία παγκόσμια πρωτοβουλία για την προστασία της. Έτσι, η κυβέρνηση των Βερμούδων έχει αναγνωρίσει την αναγκαιότητα αλλά και την ευθύνη της δεδομένου ότι ένα μέρος της Θάλασσας των Σαργασσών βρίσκεται υπό την εθνική τους δικαιοδοσία -- αλλά η μεγάλη πλειοψηφία βρίσκεται εκτός -- να βοηθήσει στην προώθηση ενός κινήματος για την προστασία αυτής της ζωτικής περιοχής.
But the Sargasso Sea, the same way it aggregates sargassum weed, actually is pulling in the plastic from throughout the region. This picture doesn't exactly show the plastics that I would like it to show, because I haven't been out there myself. But there has just been a study that was released in February that showed there are 200,000 pieces of plastic per square-kilometer now floating in the surface of the Sargasso Sea, and that is affecting the habitat for the many species in their juvenile stages who come to the Sargasso Sea for its protection and its food. The Sargasso Sea is also a wondrous place for the aggregation of these unique species that have developed to mimic the sargassum habitat. It also provides a special habitat for these flying fish to lay their eggs. But what I'd like to get from this picture is that we truly do have an opportunity to launch a global initiative for protection. Thus, the government of Bermuda has recognized the need and its responsibility as having some of the Sargasso Sea within its national jurisdiction -- but the vast majority is beyond -- to help spearhead a movement to achieve protection for this vital area.
Κατεβαίνοντας σε ένα μέρος λίγο πιο δροσερό από εδώ, στη θάλασσα του Ρος στο Νότιο Ωκεανό. Στην πραγματικότητα πρόκειται για κόλπο. Θεωρείται ανοιχτή θάλασσα, γιατί η ακτή έχει τεθεί εκτός εδαφικών διεκδικήσεων, οπότε ό,τι βρίσκεται στο νερό θεωρείται ανοιχτή θάλασσα. Αλλά αυτό που κάνει τη Θάλασσα του Ρος σημαντική είναι η πληθώρα από πλάκες πάγου που την άνοιξη και το καλοκαίρι παρέχουν έναν πλούτο από φυτοπλαγκτόν και κριλ που υποστηρίζει ένα μέχρι πρότινος σχεδόν άθικτο παράκτιο οικοσύστημα. Δυστυχώς η CAMLAR, η περιφερειακή επιτροπή που είναι αρμόδια για τη συντήρηση και διαχείριση των αποθεμάτων ιχθύων και άλλων ζώντων θαλασσίων πόρων, δυστυχώς έχει αρχίσει να υποχωρεί μπροστά σε αλιευτικά συμφέροντα και έχει εγκρίνει την επέκταση των αλιευτικών ζωνών μπακαλιάρου στην περιοχή. Ο καπετάνιος ενός πλοίου από τη Νέα Ζηλανδία που βρέθηκε πρόσφατα εκεί αναφέρει μία σημαντική μείωση στον πληθυσμό των φαλαινών δολοφόνων της Θάλασσας Ρος, που εξαρτώνται άμεσα από τους μπακαλιάρους της Ανταρκτικής αφού είναι η κύρια τροφή τους. Αυτό που πρέπει να κάνουμε, λοιπόν, είναι να αντισταθούμε με τόλμη, ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί, για να πιέσουμε τις κυβερνήσεις και τους περιφερειακούς οργανισμούς διαχείρισης της αλιείας, για να κατοχυρώσουμε το δικαίωμά μας να ανακηρύξουμε κάποιες περιοχές εκτός ορίων για την αλιεία ανοιχτής θάλασσας έτσι ώστε η ελευθερία της αλιείας να μη σημαίνει πια ότι μπορεί να ασκείται οπουδήποτε και οποτεδήποτε.
Spinning down to someplace a little bit cooler than here right now: the Ross Sea in the Southern Ocean. It's actually a bay. It's considered high seas, because the continent has been put off limits to territorial claims. So anything in the water is treated as if it's the high seas. But what makes the Ross Sea important is the vast sea of pack ice that in the spring and summer provides a wealth of phytoplankton and krill that supports what, till recently, has been a virtually intact near-shore ecosystem. But unfortunately, CCAMLR, the regional commission in charge of conserving and managing fish stocks and other living marine resources, is unfortunately starting to give in to fishing interests and has authorized the expansion of toothfish fisheries in the region. The captain of a New Zealand vessel who was just down there is reporting a significant decline in the number of the Ross Sea killer whales, who are directly dependent on the Antarctic toothfish as their main source of food. So what we need to do is to stand up boldly, singly and together, to push governments, to push regional fisheries management organizations, to declare our right to declare certain areas off-limits to high seas fishing, so that the freedom to fish no longer means the freedom to fish anywhere and anytime.
Πλησιάζοντας προς τα εδώ, ο Θόλος της Κόστα Ρίκα είναι μία περιοχή που ανακαλύφθηκε πρόσφατα -- μπορεί να αποτελέσει περιβάλλον για τις γαλάζιες φάλαινες όλο το χρόνο. Υπάρχει αρκετή τροφή εκεί για να τις συντηρήσει όλο το καλοκαίρι και το χειμώνα. Το ασυνήθιστο με το Θόλο της Κόστα Ρίκα είναι ότι, στην πραγματικότητα δεν είναι μία μόνιμη περιοχή. Πρόκειται για ένα ωκεανογραφικό φαινόμενο που μεταλλάσσεται στο χώρο και το χρόνο σε εποχική βάση. Έτσι, στην ουσία, δεν ανήκει μόνιμα στην ανοιχτή θάλασσα. Δεν ανήκει μόνιμα στις Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες των πέντε κρατών της Κεντρικής Αμερικής, αλλά μετακινείται ανάλογα με την εποχή. Δημιουργεί, λοιπόν, δυσκολίες η προστασία του αλλά και η προστασία των ειδών που μετακινούνται μαζί του. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τις ίδιες τεχνολογίες που χρησιμοποιούν οι ψαράδες για να εντοπίσουμε τα διάφορα είδη και να αποκλείσουμε την περιοχή όταν είναι πιο ευάλωτη, που, σε μερικές περιπτώσεις, είναι όλο το χρόνο.
Coming closer to here, the Costa Rica Dome is a recently discovered area -- potentially year-round habitat for blue whales. There's enough food there to last them the summer and the winter long. But what's unusual about the Costa Rica Dome is, in fact, it's not a permanent place. It's an oceanographic phenomenon that shifts in time and space on a seasonal basis. So, in fact, it's not permanently in the high seas. It's not permanently in the exclusive economic zones of these five Central American countries, but it moves with the season. As such, it does create a challenge to protect, but we also have a challenge protecting the species that move along with it. We can use the same technologies that fishers use to identify where the species are, in order to close the area when it's most vulnerable, which may, in some cases, be year-round.
Πλησιάζοντας προς την ακτή, όπου βρισκόμαστε, αυτή [η φωτογραφία] τραβήχτηκε στα νησιά Γκαλαπάγκος. Πολλά είδη περνούν από αυτή την περιοχή γι' αυτό δίνουμε τόση σημασία στη διατήρηση του Ανατολικού Τροπικού Ειρηνικού Θαλασσίου Τοπίου. Αυτή είναι μία πρωτοβουλία που τη συντονίζει η Κονσερβέισιον Ιντερνάσιοναλ με μία πληθώρα συνεργατών και κυβερνήσεων που προσπαθεί να εισάγει ένα ενιαίο καθεστώς διαχείρισης σε όλη την περιοχή. Αποτελεί, λοιπόν, ένα υπέροχο παράδειγμα του μέχρι πού μπορεί να φτάσει μία ουσιαστική περιφερειακή πρωτοβουλία. Προστατεύει πέντε περιοχές Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Δυστυχώς, η Συνθήκη για την Παγκόσμια Κληρονομιά δεν αναγνωρίζει την ανάγκη για προστασία περιοχών εκτός κάποιας εθνικής δικαιοδοσίας, προς το παρόν. Έτσι ένα μέρος όπως ο Θόλος της Κόστα Ρίκα τυπικά δεν προστατεύεται για το διάστημα που βρίσκεται στην ανοιχτή θάλασσα. Οπότε αυτό που προτείνουμε είναι ότι πρέπει είτε να τροποποιήσουμε τη Συνθήκη για την Παγκόσμια Κληρονομιά ώστε να μπορεί να συμπεριλάβει και να προωθήσει την παγκόσμια προστασία αυτών των περιοχών παγκόσμιας κληρονομιάς, είτε πρέπει να της αλλάξουμε όνομα και να τη λέμε Συνθήκη για τη Μισή Παγκόσμια Κληρονομιά. Αλλά ξέρουμε ότι είδη όπως αυτές οι θαλάσσιες χελώνες δεν παραμένουν στο Ανατολικό Τροπικό Ειρηνικό Θαλάσσιο Τοπίο. Αυτές κατεβαίνουν σε ένα τεράστιο περιστροφικό ρεύμα του Νοτίου Ειρηνικού όπου περνούν τον περισσότερο καιρό και καταλήγουν να πιάνονται έτσι ή ως παράπλευρα αλιεύματα.
Getting closer to shore, where we are, this was in fact taken in the Galapagos. Many species are headed through this region, which is why there's been so much attention put into conservation of the Eastern Tropical Pacific Seascape. This is the initiative that's been coordinated by Conservation International with a variety of partners and governments to actually try to bring integrated management regime throughout the area. That is, it provides a wonderful example of where you can go with a real regional initiative. It's protecting five World Heritage sites. Unfortunately, the World Heritage Convention does not recognize the need to protect areas beyond national jurisdiction, at present. So a place like the Costa Rica Dome could not technically qualify the time it's in the high seas. So what we've been suggesting is that we either need to amend the World Heritage Convention, so that it can adopt and urge universal protection of these World Heritage sites, or we need to change the name and call it Half-the-World Heritage Convention. But what we also know is that species like these sea turtles do not stay put in the Eastern Tropical Pacific Seascape. These happen to go down to a vast South Pacific Gyre, where they spend most of their time and often end up getting hooked like this, or as bycatch.
Οπότε αυτό που θέλω στ' αλήθεια να πω είναι ότι πρέπει να ανέβουμε κλίμακα. Πρέπει να δουλέψουμε τοπικά αλλά και σε επίπεδο ωκεανού. Έχουμε πια τα εργαλεία και την τεχνολογία που μας επιτρέπουν να πάρουμε μία ευρύτερη πρωτοβουλία σε επίπεδο ωκεανού. Έχουμε ακούσει για το πρόγραμμα Σήμανσης των Αρπακτικών του Ειρηνικού, ένα από τα 17 προγράμματα Απογραφής της Θαλάσσιας Ζωής. Μας έχει δώσει στοιχεία όπως αυτά, μικροσκοπικά θαλασσοπούλια-μάχους που έχουν για σπίτι τους όλη τη λεκάνη του ωκεανού. Πετούν 65.000 χλμ. σε λιγότερο από έναν χρόνο. Έχουμε, λοιπόν, τα εργαλεία και τους θησαυρούς της Απογραφής της Θαλάσσιας Ζωής. Και την τελευταία χρονιά που θα ξεκινήσει τον Οκτώβριο. Γι αυτό μείνετε συντονισμένοι για περισσότερες πληροφορίες. Βρίσκω συναρπαστικό ότι η Απογραφή της Θαλάσσιας Ζωής δεν ασχολήθηκε μόνο με τη σήμανση των αρπακτικών του Ειρηνικού, ασχολήθηκε και με την πραγματικά ανεξερεύνητη μέση στήλη νερού, όπου έχουν βρεθεί πλάσματα όπως αυτό το ιπτάμενο ολοθούριο. Και ευτυχώς, εμείς στην IUCN, μπορέσαμε να συνεργαστούμε με την Απογραφή της Θαλάσσιας Ζωής και με πολλούς από τους επιστήμονες που εργάζονται εκεί για να προσπαθήσουμε να "μεταφράσουμε" τις πληροφορίες αυτές γι' αυτούς που χαράσσουν πολιτική. Τώρα έχουμε και τη στήριξη των κυβερνήσεων. Αποκαλύπτουμε τις πληροφορίες αυτές μέσω τεχνικών εργαστηρίων. Και είναι συναρπαστικό ότι έχουμε αρκετές πληροφορίες για να προχωρήσουμε με την προστασία κάποιων από αυτά τα σημαντικά σημεία ελπίδας, τα "καυτά" σημεία. Παράλληλα, λέμε: "Ναι, χρειαζόμαστε πιο πολλά. Πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά.".
So what I'd really like to suggest is that we need to scale-up. We need to work locally, but we also need to work ocean-basin-wide. We have the tools and technologies now to enable us to take a broader ocean-basin-wide initiative. We've heard about the Tagging of Pacific Predators project, one of the 17 Census of Marine Life projects. It's provided us data like this, of tiny, little sooty shearwaters that make the entire ocean basin their home. They fly 65,000 kilometers in less than a year. So we have the tools and treasures coming from the Census of Marine Life. And its culminating year that's going to be launched in October. So stay tuned for further information. What I find so exciting is that the Census of Marine Life has looked at more than the tagging of pacific predators; it's also looked in the really unexplored mid-water column, where creatures like this flying sea cucumber have been found. And fortunately, we've been able, as IUCN, to team up with the Census of Marine Life and many of the scientists working there to actually try to translate much of this information to policymakers. We have the support of governments now behind us. We've been revealing this information through technical workshops. And the exciting thing is that we do have sufficient information to move ahead to protect some of these significant hope spots, hotspots. At the same time we're saying, "Yes, we need more. We need to move forward."
Πολλοί από σας λέτε: αν καταφέρετε να πάρετε αυτές τις προστατευόμενες περιοχές ή ένα λογικό καθεστώς για τη διαχείριση της αλιείας στην ανοιχτή θάλασσα πώς θα επιβάλετε την εφαρμογή του; Που μας οδηγεί στο δεύτερο πάθος μου μετά την επιστήμη των ωκεανών, δηλαδή τη διαστημική τεχνολογία. Ήθελα να γίνω αστροναύτης γι αυτό συνέχεια παρακολουθώ ποια εργαλεία είναι διαθέσιμα για την παρακολούθηση της Γης από το διάστημα -- και έχουμε καταπληκτικά εργαλεία, όπως έχουμε μάθει με τη δυνατότητα παρακολούθησης ειδών που έχουν σημανθεί σε όλη τη διάρκεια του κύκλου ζωής τους στον ανοιχτό ωκεανό. Μπορούμε επίσης να σημάνουμε και να παρακολουθήσουμε αλιευτικά σκάφη. Πολλά σκάφη έχουν ήδη πομποδέκτες που μας επιτρέπουν να μαθαίνουμε που βρίσκονται, ακόμα και τι κάνουν. Αλλά δεν τους έχουν ακόμα όλα τα σκάφη. Δε χρειάζεται να ξέρουμε πυρηνική φυσική για να δημιουργήσουμε νέους νόμους που να ορίζουν ότι, αν θες να έχεις το προνόμιο της πρόσβασης στους πόρους της ανοιχτής θάλασσας, πρέπει να γνωρίζουμε -- κάποιος πρέπει να γνωρίζει -- πού βρίσκεσαι και τι κάνεις.
But many of you have said, if you get these marine protected areas, or a reasonable regime for high seas fisheries management in place, how are you going to enforce it? Which leads me to my second passion besides ocean science, which is outer space technology. I wanted to be an astronaut, so I've constantly followed what are the tools available to monitor Earth from outer space -- and that we have incredible tools like we've been learning about, in terms of being able to follow tagged species throughout their life-cycles in the open ocean. We can also tag and track fishing vessels. Many already have transponders on board that allow us to find out where they are and even what they're doing. But not all the vessels have those to date. It does not take too much rocket science to actually try to create new laws to mandate, if you're going to have the privilege of accessing our high seas resources, we need to know -- someone needs to know -- where you are and what you're doing.
Και φτάνουμε σε αυτά που θέλω να πάρετε μαζί σας φεύγοντας, δηλαδή ότι μπορούμε να αποτρέψουμε μία τραγωδία για τα παγκόσμια κοινά. Μπορούμε να σταματήσουμε την πορεία σύγκρουσης του 50 τοις εκατό του πλανήτη με την ανοιχτή θάλασσα. Αλλά πρέπει να σκεφτόμαστε σε ευρεία κλίμακα. Πρέπει να σκεφτόμαστε παγκόσμια. Πρέπει ν' αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο διαχειριζόμαστε αυτούς τους πόρους. Πρέπει να δημιουργήσουμε ένα νέο πρότυπο προφύλαξης και σεβασμού. Την ίδια στιγμή, πρέπει να σκεφτόμαστε τοπικά, που είναι η χαρά και το θαύμα της ευχής της Σίλβιας για τα "καυτά" σημεία, ότι μπορούμε να ρίξουμε φως σε πολλές από αυτές τις ως τώρα άγνωστες περιοχές και να προσεγγίσουμε και τους ανθρώπους, να τους κάνουμε να νιώσουν μέλη αυτής της κοινότητας που έχει λόγο και συμφέρον στο θέμα της μελλοντικής τους διαχείρισης. Τρίτον, πρέπει να στραφούμε προς τη διαχείριση σε επίπεδο ωκεανού. Τα είδη υπάρχουν σε επίπεδο ωκεανού. Πολλές από τις κοινότητες που ζουν στα βάθη της θάλασσας έχουν γενετική κατανομή σε όλη τη λεκάνη του ωκεανού. Πρέπει να κατανοήσουμε την κατάσταση αλλά πρέπει να αρχίσουμε να διαχειριζόμαστε και να προστατεύουμε. Και για να το πετύχουμε αυτό χρειαζόμαστε καθεστώτα διαχείρισης των ωκεάνιων λεκανών. Δηλαδή, υπάρχουν περιφερειακά καθεστώτα διαχείρισης εντός της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης αλλά πρέπει να αυξήσουμε την έκταση και το πεδίο εφαρμογής τους όπως στο Νότιο Ωκεανό, όπου υπάρχει διφυής οργανισμός αλιείας και διατήρησης.
So it brings me to my main take-home message, which is we can avert a tragedy of the commons. We can stop the collision course of 50 percent of the planet with the high seas. But we need to think broad-scale. We need to think globally. We need to change how we actually go about managing these resources. We need to get the new paradigm of precaution and respect. At the same time, we need to think locally, which is the joy and marvel of Sylvia's hope spot wish, is that we can shine a spotlight on many of these previously unknown areas, and to bring people to the table, if you will, to actually make them feel part of this community that truly has a stake in their future management. And third is that we need to look at ocean-basin-wide management. Our species are ocean-basin-wide. Many of the deep-sea communities have genetic distribution that goes ocean-basin-wide. We need to better understand, but we also need to start to manage and protect. And in order to do that, you also need ocean-basin management regimes. That is, we have regional management regimes within the exclusive economic zone, but we need to scale these up, we need to build their capacity, so they're like the Southern Ocean, where they do have the two-pronged fisheries and conservation organization.
Τελειώνοντας, θα ήθελα να ευχαριστήσω και να τιμήσω τη Σίλβια Ερλ για την ευχή της, γιατί μας βοηθά να προσωποποιήσουμε την ανοιχτή θάλασσα και τα βάθη των ωκεανών εκτός εθνικής δικαιοδοσίας. Βοηθά στη δημιουργία μίας καταπληκτικής ομάδας από ταλαντούχους ανθρώπους με σκοπό την επίλυση και αντιμετώπιση των προβλημάτων αυτών που παρακωλύουν τη διαχείριση και την εύλογη χρήση αυτής της περιοχής που ήταν κάποτε τόσο απομακρυσμένη.
So with that, I would just like to sincerely thank and honor Sylvia Earle for her wish, for it is helping us to put a face on the high seas and the deep seas beyond national jurisdiction. It's helping to bring an incredible group of talented people together to really try to solve and penetrate these problems that have created our obstacles to management and rational use of this area that was once so far away and remote.
Ελπίζω με αυτήν την ξενάγηση να σας έδωσα μία νέα οπτική για την ανοιχτή θάλασσα, ότι είναι και δικό μας σπίτι και πρέπει να δουλέψουμε όλοι μαζί αν θέλουμε ένα βιώσιμο μέλλον για τους ωκεανούς μας.
So on this tour, I hope I provided you with a new perspective of the high seas: one, that it is our home too, and that we need to work together if we are to make this a sustainable ocean future for us all.
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκροτήματα)
(Applause)