Think back. Where were you in May of 2020? Like many other educators, I was preparing to close out the most unique school year in my time as a teacher, after spending the past couple of months trying to figure out how to teach online from my kitchen table while also navigating the uncertainty and trauma of a global health pandemic.
Emlékezzenek csak vissza, hol voltak 2020 májusában? Ahogy más pedagógusok, úgy én is épp készültem lezárni tanári pályám legfurcsább tanévét. Az előzó pár hónapom azzal telt, hogy egy világjárvány bizonytalanságai és traumái között próbáltam rájönni, hogyan taníthatnék online a konyhaasztalom mellől.
And then on May 25, 2020, George Floyd was murdered in police custody in Minneapolis. In the wake of this tragedy and the days of civil unrest that followed, my colleagues and I realized we couldn't just keep showing up to our virtual classes to teach math and science and reading and writing as if everything was fine. And so we gathered on Zoom one morning to face an urgent question: What do we say to the kids?
Aztán május 25-én Minneapolisban meggyilkolták George Floyd-ot a rendőrségi őrizetben. A tragédia és az azt követő többnapos polgári tiltakozások ráébresztettek mindnyájunkat, hogy nem taníthatunk matekot, természetismeretet, írást-olvasást virtuális óráinkon úgy, mintha minden rendben lenne. Tehát egy reggel összejöttünk a Zoom-on, hogy szembenézzünk egy fontos kérdéssel: Mit mondjunk a gyerekeknek?
Since that day, I've started reflecting on more moments like this. Growing up in the '80s and '90s, I remember my parents telling me about two specific dates where they remember exactly where they were and exactly what they were doing. These were the dates that president John F. Kennedy and Dr. Martin Luther King, Jr. were assassinated. A generation later, these memorable events for me were the Columbine school shooting and September 11, 2001.
Ettől kezdve elkezdtem reflektálni az ehhez hasonló pillanatokra. A 80-as és 90-es években nőttem fel, és emlékszem, ahogy szüleim két konkrét dátumról meséltek, melyekről pontosan tudták, hol voltak és mit csináltak akkor. Ez a kettő John F. Kennedy elnök és Dr. Martin Luther King Jr. meggyilkolásának dátuma volt. Egy generációval később számomra ilyen emlékezetes esemény volt a Columbine-i iskolai lövöldözés és 2001. szeptember 11.
The more I reflected on these "where were you when" moments, both as a teacher and then later as a social and emotional learning specialist, I realized that they share distinct characteristics. They're collectively experienced. They're disruptive to daily life and often they cause a shift in beliefs, behaviors or even policies. And today's young people, perhaps due to globalization or social media, may be faced with even more of them. And so educators like me, I assumed, must be faced with even more of these "What do we say to the kids?" moments too.
Ahogy egyre többet gondolkoztam ezeken a “hol voltam akkor” pillanatokon tanárként, vagy később, a szociális- és érzelmi intelligencia szakembereként, rájöttem, hogy van valami közös bennük. Kollektív tapasztalat volt mindegyik. Megzavarták mindennapi életünket, sok esetben változást idéztek elő hiedelmeimkben, viselkedésünkben vagy elveinkben. A mai fiatalok – talán a globalizáció vagy a közösségi média hatására – lehet, hogy még több ilyen pillanattal találkoznak. A pedagógusokra – így rám is – valószínűleg még több “mit mondjunk a gyerekeknek?” helyzet vár.
So I've actually done quite a bit of study of this question and I'm going to tell you what we say to the kids. And not just for educators, but for parents and caregivers and anyone who interacts with or supports young people.
Így tehát elég sokat foglalkoztam ezzel a kérdéssel, és most elmondom, mit mondunk mi a gyerekeknek. És ez nem csak a pedagógusoknak szól, hanem a szülőknek, nevelőknek, és mindenki másnak, aki gyerekekkel foglalkozik.
In my doctoral research, I came to call these moments consciousness-shifting current events, which are occurrences that have a profound collective impact on the community, state or nation where they take place and usually cause a change in awareness, attitude or behavior among those impacted by it. I'm going to share the insights from my research with you today, but I have to first offer a disclaimer that, since it’s not yet published -- hope to do that this spring -- I am going to focus on general broad conclusions and leave out any personal details that could be used to identify my participants.
Doktori munkámban szemléletváltoztató eseménynek neveztem azokat a pillanatokat, amelyek mély hatással vannak arra a közösségre, államra vagy nemzetre, ahol végbementek, és általában változást is idéztek elő az érintettek felfogásában, hozzáállásában, viselkedésében. Ma megosztom Önökkel a kutatásomból származó meglátásaimat. Eredményeim egyelőre nincsenek még publikálva – remélem, hogy tavasszal sor kerül erre is –, így csak az általános, sokak által osztott következtetésekre koncentrálok, és kihagyok minden részletet, melyek alapján a résztvevők azonosíthatók lennének.
And so with that in mind, the first broad conclusion I want to share with you is that silence is not an option. The educators I spoke to told me that it was a moral imperative to address these events with students.
Ezt szem előtt tartva az első általános következtetés, amelyet megosztok Önökkel, hogy a hallgatás nem opció. A pedagógusok, akikkel beszéltem, azt mondták, erkölcsi kötelességüknek tekintették, hogy beszélgessenek diákjaikkal az eseményekről.
If it wasn't clear before, the era of COVID-19 has made it clear now that education is an essential industry. And as front line workers, educators are tasked with more than teaching. They're responsible for supporting the physical and emotional well-being of students amidst a wide variety of social crises and collective traumas: natural disasters, civil unrest, racial injustice, community violence, and of course, a global pandemic. All of the educators in my study expressed some degree of self-doubt and a lack of confidence addressing these topics with students. Yet, in the stories they shared and the strategies that they shared with one another, I discovered that actually most educators actually do have an implicit understanding of what needs to happen in those moments to get students back to a place of learning.
Ha korábban még nem lett volna világos, úgy a COVID-19 időszaka azzá tette, hogy az oktatás alapvető tevékenység. Akik a frontvonalában dolgoznak, nem csak a tanítás feladatuk. Rajtuk is múlik, hogy diákjaik képesek-e megőrizni fizikai és érzelmi jóllétüket a különféle társadalmi válságok és közösségi traumák közepette, mint: természeti katasztrófák, polgári zavargások, rasszista megnyilvánulások, közösségi erőszak, és persze egy világjárvány. A tanulmány résztvevői mindannyian beszámoltak valamilyen bizonytalanságról, kompetenciahiányról, amit a diákokkal való beszélgetéseik közben éreztek magukon. Az elmesélt történetekben és az egymással megosztott stratégiáikban azt fedeztem fel, hogy a legtöbb pedagógus valójában ösztönösen is érzi, hogy mit kell tennie ilyen helyzetekben, hogy a diákok újra a tanulásra tudjanak koncentrálni.
And so today I'm going to share with you the three key moves that I saw educators making, the steps they took to facilitate community healing in their schools and classrooms.
Ezért ma megosztom Önökkel azt a 3 kulcsfontosságú lépést, amelyeket pedagógusoktól lestem el, hogy a közösség gyógyulásának érdekében tettek iskolájukban, osztályaikban.
First, they sought to restore a sense of safety. Now here's what this looks like.
Először a biztonságérzetet próbálták helyreállítani. Az egyik osztályban ez légzőgyakorlatokat
In one classroom, it meant facilitating breathing and mindfulness exercises to help students self-regulate, to soothe the fight-or-flight regions of their brain that had been activated after a tornado swept through their region and destroyed a nearby town.
és a tudatos figyelem gyakorlatainak végzését jelentette, segítve a tanulókat önkontrolljuk megőrzésében, agyuk vészreakciójának leállításában, melyet egy, a régión végigsöpört tornádó váltott ki, ami egy közeli várost le is rombolt.
Another educator told me about a student who was a refugee from a country in political upheaval and on the day of the US capitol insurrection, this student was particularly distraught and inconsolable in comparison to her peers because her belief that the turmoil she had left behind in her home country could not and would not happen here had been shattered. She was worried that her parents were unsafe and she wasn't going to be reunited with them at the end of a school day. So the teacher reassured this student that she and her family were not in any physical danger. And then took out a map of the United States to demonstrate that although, yes, what was happening in DC was in the same country, it was nearly 3,000 miles away.
Egy másik pedagógus arról számolt be, hogy van egy diákja, aki politikai zavargások miatt menekült el az országából. Ezt a lányt a Capitoliumnál kitört felkelés sokkal jobban felzaklatta, mint társait, mert abban a hiedelemben élt, hogy a káosz, amelyet hazájában hátrahagyott, itt nem fordulhat elő. Ebben kellett most csalódnia. Aggódott, hogy a szülei nincsenek biztonságban, és hogy egy napon nem fog tudni hazamenni hozzájuk iskola után. A tanár megnyugtatta a diákot, hogy ő és a családja nincsenek veszélyben. Majd elővette az Egyesült Államok térképét, hogy megmutassa, hogy igen, ami Washingtonban történik, az itt történik, ebben az országban, de közel 5000 kilométerre innen.
By focusing on safety and security, these educators prioritize what Maslow tells us are our basic human needs. The lesson I learned here is that when bad things happen, we don't jump right to analyzing the root causes that got us here. We don't try to figure out who's to blame or even how to fix it yet. We simply try to hold it together and make sure our people are protected. But of course we don't and we can't stop there.
A tanár a biztonságot és a védelemet helyezi középpontba, ezzel elsőbbséget ad annak, amit Marslow alapvető emberi szükségletnek nevez. A tanulság az, hogy amikor rossz dolgok történnek, ne kezdjük el azonnal elemezni a kiváltó okokat, amelyek ide juttattak minket. Ne próbáljuk kitalálni, hogy ki a hibás, vagy hogyan lehetne még helyrehozni! Egyszerűen csak próbáljunk meg kitartani, és gondoskodni mindenki biztonságáról! De természetesen ezzel még nem végeztünk.
After restoring physical or psychological safety, educators engage in heart work. That is, they tend to emotions, both their own and those of their students. This often involves with educators modeling their own vulnerability, admitting they're scared or uncertain or don't have all the answers and feel anxious about that. It also involves creating space for students to do the same.
A biztonság helyreállítása és a félelem leküzdése után következik az, hogy ki mit érez. Vagyis a pedagógus rátér az érzelmekre – a sajátjátjaira és diákjaiéra is. Ebbe gyakran beleértendő, hogy a tanár kimutatja saját sebezhetőségét, beismeri, hogy fél vagy bizonytalan, hogy nem tudja mindenre a választ, és emiatt szorong. Egyúttal teret ad a diákoknak, hogy ők is megtehessék ugyanezt.
Many of the educators in my study talked about using talking circles as a way for students to process what they're going through without judgment. One told me about using a virtual talking circle for both adults and young people to navigate feelings of grief and loss and fear associated with coronavirus.
Akiket megkérdeztem, azok közül többen említették a beszélgetőköröket, mint feldolgozási formát, ahol a diákok ítélkezés nélkül megbeszélhetik, hogy mit éltek át. Egyikük arról számolt be, hogy virtuális beszélgetőkört használt felnőttek és fiatalok számára egyaránt a gyász, a veszteség és a koronavírussal kapcsolatos félelem feldolgozására.
A theater arts teacher shared with me how she helped students process the death of a classmate. Realizing that students didn't feel comfortable talking openly, she led them in a silent activity to create artistic representations of their thoughts and emotions.
Egy színművészetis tanár megosztotta velem, hogyan segített a diákoknak feldolgozni egy osztálytársuk halálát. Rájött, hogy a diákok nem szívesen beszélnek a témáról, így egy csendes tevékenységet talált nekik: gondolataik és érzéseik művészi ábrázolását készíttette el velük.
Now heart work can be hard work, but here's why it matters. When we navigate our emotions, it moves us from that survival part of our brain to a more emotionally regulated state. And do you know what else is possible when we're operating from that calmer state? Connection. Love. Belonging. Community. So it's by reinforcing and strengthening the relationships that we have with one another that we get through the hard times. It's how we develop positive coping strategies and ultimately resilience.
Nos, a lelki dolgokkal foglalkozni nem egyszerű, de fontos a következők miatt: Amikor sikeresen kezeljük érzelmeinket, agyunk túlélési mechanizmusából egy érzelmileg stabilabb állapotba kerülünk. És tudják, mi minden lehetséges még, ha ebben a nyugodtabb állapotban működünk? Kötődés, szeretet, összetartozás és közösség. Tehát azáltal, hogy megerősítjük egymással való kapcsolatainkat, átvészeljük a nehéz időket. Végeredményképp így alakítunk ki pozitív megküzdési stratégiákat és rugalmasságot.
And this connection, this sense of “we’re all in this together,” is what cultivates hope and leads us to the final step: empowering action. Now we've seen this many times in various social movements but powerful and inspiring action is happening on smaller scales and without social media coverage in classrooms and schools all over.
Ez a kapcsolat, az érzés, hogy ebben egyek vagyunk mindannyian, táplálja a reményt, és elvezet az utolsó lépéshez: erőt ad a cselekvéshez. Ezt sokszor láthattuk már különböző társadalmi mozgalmakban, de erővel bíró és lelkesítő cselekedetek történnek tantermekben, iskolákban is, csak kisebb léptékben, és a nyilvánosság bevonása nélkül.
In the days after 9/11, a teacher took a page from the “Mister Rogers’ Playbook” by looking for and honoring the helpers. The teacher talked about firefighters and first responders. Faith leaders from a variety of religions. Everyday people providing food, shelter and support to their neighbors.
A 9/11 utáni napokban egy tanár a “Mister Rogers’ Playbook” című könyvből olvasott fel egy oldalt a segítségnyújtók tiszteletére. A tanár tűzoltókról és mentőcsapatokról beszélt, a legkülönfélébb felekezetek vallási vezetőiről. Hétköznapi emberekről, akik ételt, szállást, támogatást adtak szomszédaiknak.
The day after the 2016 presidential election of Donald Trump, students whose families were primarily undocumented expressed rage and terror, fearing that their families and they would soon be deported. Recognizing their sense of helplessness and hopelessness, their teacher went to work creating opportunities for students to learn about how to get involved in political advocacy and activism.
Trump 2016-os elnökké választásának másnapján a diákok – illegális bevándorlók gyerekei – dühüket és rettegésüket fejezték ki, mert féltek, hogy őket és családjukat hamarosan deportálják. Tehetetlenségüket és reménytelenségüket látva tanáruk nekállt lehetőséget teremteni a diákoknak, hogy megtanulják, miként vehetnének részt a politikai érdekérvényesítésban és cselekvésben.
And when community violence took away students' outdoor recess because it was deemed too unsafe, they started a podcast. And they used that platform to raise awareness, build support among community leaders and plan a peace march.
Amikor a tömeg erőszakossága távoltartotta őket a kültéri gyűlésektől, mert azokat túlságosan veszélyesnek ítélték, egy podcast-ot indítottak. A platformot figyelemfelkeltésre használták, hogy támogatást szerezzenek a közösségi vezetők körében, és béketüntetést szervezzenek.
What's key here is that we don't let ourselves or our people get stuck in the yuck. Rather than dwelling in despair, we mobilize. We reject helplessness and deficit-based thinking and harness our individual and community assets to advocate and agitate for change.
Az a legfontosabb, hogy ne hagyjuk, hogy bennragadjunk a sárban. Ahelyett, hogy kétségbe esnénk, inkább cselekedjünk! Elutasítjuk a tehetetlenséget, hogy a hátrányos helyzet életre szóló sorscsapás lenne. Aknázzuk ki egyéni és közösségi erőforrásainkat a változás megteremtéséhez!
Ginwright calls this healing-centered engagement and tells us that this approach to addressing trauma requires a different question that moves beyond "what happened to you," to "what's right with you." And it looks at those affected by trauma as agents in the creation of their own well-being. The idea here is that it's by finding what's right with all of us, our collective strengths, that we can begin to heal and transform ourselves and our communities.
Ginwright ezt gyógyítás-központú elkötelezettségnek nevezi és azt mondja, hogy a trauma kezelésének ez a megközelítése másfajta kérdésfeltevést igényel: a “Mi történt veled?” helyett a “Mi jó történt veled?” kérdést. Továbbá, úgy tekint a trauma által érintettekre, mint akik maguk is résztveveő saját jóllétük megteremtésének. A lényeg az, hogy megtaláljuk, mi az, ami mindannyiunkban rendben van: az együttes erőt, amellyel elkezdhetjük gyógyítani és átalakítani önmagunkat és a közösségünket.
And so I return once more to the question, “what do we say to the kids?” We say to the kids that it's okay to feel scared and vulnerable. We say to the kids that our safety was taken from us, but we will together create safety once again. We say to the kids that it's time to start the heart work and we will show them how to do it. We tell them to keep feeling because our feelings are what makes us human and what will help heal us. And finally, we say to the kids that we must rebuild together through action. Each and every one of us.
Most pedig még egyszer visszatérek a korábbi kérdésemhez: “Mit mondjunk a gyerekeknek?” Mondjuk azt a gyerekeknek, hogy nem baj, ha félnek és sebezhetőnek érzik magukat. Mondjuk nekik, hogy elvették ugyan biztonságérzetünket, de közösen újra meg fogjuk teremteni. Mondjuk nekik azt, hogy itt az ideje érzelmeinkkel foglalkozni, és mutassuk is meg nekik, hogyan kell ezt csinálni! Mondjuk nekik, hogy ne fojtsák el érzéseiket, mert azok tesznek minket emberré, és azok segítenek a gyógyulásban! Végül mondjuk azt nekik, hogy közös erővel és cselekedettel újjá kell építenünk magunkat, mindannyiunkat.
Today, I hope you will feel empowered, I hope we will all feel empowered, to support our communities, our educators and our young people in healing. And so the next time a consciousness-shifting event happens, we'll not only know what to say, we'll know what to do, and we'll know how to be.
Remélem, hogy úgy érzik, ma elég erőt kaptak ehhez. vagyis remélem, mindannyian elég erősnek fogjuk érezni magunkat, hogy támogassuk közösségünket, tanárainkat és fiataljainkat a gyógyulásban. Így legközelebb, amikor egy szemléletváltoztató esemény történik, nem csak azt fogjuk tudni, hogy mit mondjunk, hanem azt is, hogy mit tegyünk és hogy hogyan legyünk jól.
Thank you.
Köszönöm!
(Applause)
(Taps)