The first time I cried underwater was in 2008, the island of Curaçao, way down in the southern Caribbean. It's beautiful there. I was studying these corals for my PhD, and after days and days of diving on the same reef, I had gotten to know them as individuals. I had made friends with coral colonies -- totally a normal thing to do. Then, Hurricane Omar smashed them apart and ripped off their skin, leaving little bits of wounded tissue that would have a hard time healing, and big patches of dead skeleton that would get overgrown by algae. When I saw this damage for the first time, stretching all the way down the reef, I sunk onto the sand in my scuba gear and I cried. If a coral could die that fast, how could a reef ever survive? And why was I making it my job to try to fight for them?
De eerste keer dat ik huilde onder water was in 2008 bij het eiland Curaçao, helemaal in het zuiden van de Cariben. Het is er prachtig. I bestudeerde deze koralen voor mijn doctoraat en na dagen naar hetzelfde rif te hebben gedoken, was ik ze als individuen gaan zien. Ik was vrienden geworden met koraalkolonies -- de normaalste zaak van de wereld. Toen kwam de orkaan Omar, die ze kapot beukte en hun huid eraf rukte en stukjes gewond weefsel achterliet die moeilijk zouden herstellen, en grote plekken dood skelet die door algen overgroeid zouden raken. Toen ik de schade voor het eerst zag, langs het hele rif, zakte ik op de bodem in mijn duikuitrusting en huilde ik. Als een koraal zo snel kon afsterven, hoe kon een rif dan ooit overleven? And waarom maakte ik er mijn werk van voor hen te vechten?
I never heard another scientist tell that kind of story until last year. A scientist in Guam wrote, "I cried right into my mask," seeing the damage on the reefs. Then a scientist in Australia wrote, "I showed my students the results of our coral surveys, and we wept." Crying about corals is having a moment, guys.
Ik had nog nooit zo'n verhaal gehoord van andere wetenschappers tot afgelopen jaar. Een wetenschapper in Guam schreef, "Ik huilde in mijn duikbril", toen hij de schade aan het rif zag. En een wetenschapper in Australië zei: "Ik toonde mijn studenten de resultaten van ons koraalonderzoek en we huilden." Huilen om koraal beleeft een hoogtepunt, mensen.
(Laughter)
(Gelach)
And that's because reefs in the Pacific are losing corals faster than we've ever seen before. Because of climate change, the water is so hot for so long in the summers, that these animals can't function normally. They're spitting out the colored algae that lives in their skin, and the clear bleached tissue that's left usually starves to death and then rots away. Then the skeletons are overgrown by algae.
Dat komt omdat riffen in de Grote Oceaan hun koraal sneller verliezen dan ooit tevoren. Door de klimaatverandering is het water zo lang zo warm in de zomer dat deze dieren niet normaal kunnen leven. Ze spugen de gekleurde algen die in hun huid leven uit en het verbleekte weefsel dat achterblijft verhongert meestal en rot dan weg. Daarna raken de skeletten overgroeid met algen.
This is happening over an unbelievable scale. The Northern Great Barrier Reef lost two-thirds of its corals last year over a distance of hundreds of miles, then bleached again this year, and the bleaching stretched further south. Reefs in the Pacific are in a nosedive right now, and no one knows how bad it's going to get, except ... over in the Caribbean where I work, we've already been through the nosedive. Reefs there have suffered through centuries of intense human abuse. We kind of already know how the story goes. And we might be able to help predict what happens next.
Dit gebeurt op een ongelooflijke schaal. Het noordelijk Great Barrier Reef verloor vorig jaar twee derde van zijn koraal over een afstand van honderden kilometers. Het verbleken gebeurde dit jaar weer en strekte zich verder uit naar het zuiden. Riffen in de Grote Oceaan maken een duikvlucht en niemand weet hoe erg het gaat worden. Maar ... in de Cariben, waar ik werk, hebben we de duikvlucht al gehad. De riffen daar hebben eeuwen van mishandeling door mensen moeten verduren. We weten eigenlijk al hoe het gaat. En we kunnen misschien voorspellen wat er nu gaat gebeuren.
Let's consult a graph. Since the invention of scuba, scientists have measured the amount of coral on the seafloor, and how it's changed through time. And after centuries of ratcheting human pressure, Caribbean reefs met one of three fates. Some reefs lost their corals very quickly. Some reefs lost their corals more slowly, but kind of ended up in the same place. OK, so far this is not going very well. But some reefs in the Caribbean -- the ones best protected and the ones a little further from humans -- they managed to hold onto their corals. Give us a challenge. And, we almost never saw a reef hit zero.
Laten we een grafiek bekijken. Sinds de uitvinding van scuba hebben wetenschappers gemeten hoe veel koraal er is en hoe dat door de tijd verandert. En na eeuwen van ernstige menselijke druk zijn er met de Caribische riffen drie dingen gebeurd: sommige riffen verloren hun koraal heel snel, sommige riffen verloren hun koraal wat langzamer, maar waren uiteindelijk net zo slecht af. OK, tot zo ver weinig goed nieuws. Maar sommige riffen in de Cariben -- de best beschermde riffen en de riffen die iets verder weg liggen van mensen -- waren in staat hun koralen te behouden. Geef ons een uitdaging. Bovendien hebben we bijna nooit een rif zien verdwijnen.
The second time I cried underwater was on the north shore of Curaçao, 2011. It was the calmest day of the year, but it's always pretty sketchy diving there. My boyfriend and I swam against the waves. I watched my compass so we could find our way back out, and he watched for sharks, and after 20 minutes of swimming that felt like an hour, we finally dropped down to the reef, and I was so shocked, and I was so happy that my eyes filled with tears. There were corals 1,000 years old lined up one after another. They had survived the entire history of European colonialism in the Caribbean, and for centuries before that.
De tweede keer dat ik huilde onder water was bij de noordkust van Curaçao in 2011. Het was de kalmste dag van het jaar, maar duiken is daar altijd behoorlijk gevaarlijk. Mijn vriend en ik zwommen tegen de golven in. Ik keek op mijn kompas om de weg terug te kunnen vinden en hij keek uit voor haaien, en na 20 minuten zwemmen die voelden als een uur, zakten we eindelijk af naar het rif, en ik was zo ondersteboven en ik was zo blij dat mijn ogen zich vulden met tranen. Er waren koralen van 1000 jaar oud, de ene rij na de andere. Ze hadden het Europese kolonialisme in de Cariben overleefd en de vele eeuwen daarvoor.
I never knew what a coral could do when it was given a chance to thrive. The truth is that even as we lose so many corals, even as we go through this massive coral die-off, some reefs will survive. Some will be ragged on the edge, some will be beautiful. And by protecting shorelines and giving us food to eat and supporting tourism, they will still be worth billions and billions of dollars a year. The best time to protect a reef was 50 years ago, but the second-best time is right now. Even as we go through bleaching events, more frequent and in more places, some corals will be able to recover.
Ik wist niet waartoe koraal in staat is als het de kans krijgt te floreren. Het feit is dat zelfs terwijl we zo veel koralen verliezen, zelfs terwijl we deze massale sterfte doormaken, sommige riffen zullen overleven. Sommige zullen rafelranden hebben, sommige zullen prachtig zijn. En door kusten te beschermen, ons van voedsel te voorzien en het toerisme te ondersteunen, zijn ze elk jaar nog steeds miljarden dollars waard. De beste tijd om een rif te beschermen was 50 jaar terug, maar nu is het op één na beste moment. Zelfs terwijl er vaker en op meer plekken verblekingsperiodes zijn, zullen sommige koralen zich herstellen.
We had a bleaching event in 2010 in the Caribbean that took off big patches of skin on boulder corals like these. This coral lost half of its skin. But if you look at the side of this coral a few years later, this coral is actually healthy again. It's doing what a healthy coral does. It's making copies of its polyps, it's fighting back the algae and it's reclaiming its territory. If a few polyps survive, a coral can regrow; it just needs time and protection and a reasonable temperature. Some corals can regrow in 10 years -- others take a lot longer. But the more stresses we take off them locally -- things like overfishing, sewage pollution, fertilizer pollution, dredging, coastal construction -- the better they can hang on as we stabilize the climate, and the faster they can regrow.
Er was een verbleking in de Cariben in 2010 die grote lappen huid afstroopte van rotskoralen zoals deze. Dit koraal verloor de helft van zijn huid. Maar als je de zijkant van dit koraal een paar jaar later bekijkt, zie je dat dit koraal weer gezond is. Hij doet wat gezond koraal doet: hij maakt kopiën van zijn poliepen, hij vecht tegen de algen en hij herovert zijn territorium. Als een paar poliepen overleven, kan een koraal weer aangroeien; hij heeft alleen tijd en bescherming en een redelijke temperatuur nodig. Sommige koralen groeien aan in 10 jaar, andere doen er veel langer over. Maar hoe meer stressoren we wegnemen -- dingen zoals overbevissing, vervuiling door riool en kunstmest, baggeren, kustbebouwing -- hoe beter ze het volhouden terwijl we het klimaat stabiliseren en hoe sneller ze aangroeien.
And as we go through the long, tough and necessary process of stabilizing the climate of planet Earth, some new corals will still be born. This is what I study in my research. We try to understand how corals make babies, and how those babies find their way to the reef, and we invent new methods to help them survive those early, fragile life stages. One of my favorite coral babies of all time showed up right after Hurricane Omar. It's the same species I was studying before the storm, but you almost never see babies of this species -- it's really rare. This is actually an endangered species. In this photo, this little baby coral, this little circle of polyps, is a few years old. Like its cousins that bleach, it's fighting back the algae. And like its cousins on the north shore, it's aiming to live for 1,000 years.
En terwijl we de lange en moeilijke weg afleggen van het herstellen van het klimaat op onze planeet, zullen er nieuwe koralen geboren worden. Dat is wat ik bekijk in mijn onderzoek. We proberen te begrijpen hoe koralen kindjes maken en hoe die kindjes het rif vinden, en bedenken nieuwe methodes om ze te helpen overleven in die eerste, kwetsbare levensfasen. Een van mijn favoriete koraalkindjes aller tijden verscheen direct na orkaan Omar. Het is dezelfde soort die ik voor de storm bestudeerde, maar je ziet bijna nooit kindjes van deze soort. Het is heel zeldzaam. Deze soort wordt met uitsterven bedreigd. Op deze foto is dit kleine koraalkindje, dit kleine bolletje poliepen, een paar jaar oud. Net als zijn neven die verbleken, vecht het tegen de algen. En net als zijn neven aan de noordkust is zijn doel 1000 jaar te leven.
What's happening in the world and in the ocean has changed our time horizon. We can be incredibly pessimistic on the short term, and mourn what we lost and what we really took for granted. But we can still be optimistic on the long term, and we can still be ambitious about what we fight for and what we expect from our governments, from our planet. Corals have been living on planet Earth for hundreds of millions of years. They survived the extinction of the dinosaurs. They're badasses.
Wat er gebeurt in de wereld en in de oceaan heeft onze tijdshorizon veranderd. We kunnen op de korte termijn ontzettend pessimistisch zijn en treuren om ons verlies en om wat we zo voor lief hebben genomen. Maar op de lange termijn kunnen we nog optimistisch zijn, en ambitieus zijn in dat waarvoor we vechten en in wat we verwachten van onze overheden en van onze planeet. Koralen leven al honderden miljoenen jaren op de planeet Aarde. Ze overleefden het uitsterven van de dino's. Ze zijn superstoer.
(Laughter)
(Gelach)
An individual coral can go through tremendous trauma and fully recover if it's given a chance and it's given protection. Corals have always been playing the long game, and now so are we.
Een afzonderlijk koraal kan grote schade doorstaan en volledig herstellen als het een kans krijgt en bescherming. Koralen hebben altijd een lange adem gehad en dat moeten wij nu ook doen.
Thanks very much.
Dankjewel.
(Applause)
(Applaus)