Όταν πρωτοπήγα στην όμορφη Ζιμπάμπουε ήταν δύσκολο να καταλάβω πως το 35% του πληθυσμού ήταν θετικοί στον ιό του HIV. Πραγματικά δεν είχα καταλάβει την κλίμακα της επιδημίας μέχρι που οι άνθρωποι με προσκάλεσαν στα σπίτια τους μέχρι που οι άνθρωποι με προσκάλεσαν στα σπίτια τους. Για παράδειγμα αυτός είναι ο Χέρμπερτ με την γιαγιά του. Όταν τον πρωτοσυνάντησα, καθόταν στην αγκαλιά της γιαγιάς του. Είχε μείνει ορφανός, αφού και οι δύο γονείς του πέθαναν από AIDS και η γιαγιά του τον πρόσεχε μέχρι που και αυτός πέθανε από AIDS. Του άρεσε να κάθεται στην αγκαλιά της γιατί έλεγε πως του ήταν επώδυνο να ξαπλώσει στο κρεβάτι του. Όταν αυτή σηκώθηκε για να κάνει τσάι, μου τον άφησε στην αγκαλιά μου· ποτέ δεν είχα αισθανθεί ένα παιδί τόσο σκελετωμένο. Πριν φύγω τον ρώτησα αν θα μπορούσα να του πάρω κάτι. Νόμιζα πως θα ζητούσε ένα παιχνίδι ή κανένα γλυκό, αλλά μου ζήτησε παντόφλες, γιατί μου είπε πως κρύωναν τα πόδια του.
When I first arrived in beautiful Zimbabwe, it was difficult to understand that 35 percent of the population is HIV positive. It really wasn't until I was invited to the homes of people that I started to understand the human toll of the epidemic. For instance, this is Herbert with his grandmother. When I first met him, he was sitting on his grandmother's lap. He has been orphaned, as both of his parents died of AIDS, and his grandmother took care of him until he too died of AIDS. He liked to sit on her lap because he said that it was painful for him to lie in his own bed. When she got up to make tea, she placed him in my own lap and I had never felt a child that was that emaciated. Before I left, I actually asked him if I could get him something. I thought he would ask for a toy, or candy, and he asked me for slippers, because he said that his feet were cold.
Αυτήν είναι η Τζόις, που είναι ― σ'αυτήν την φωτογραφία ― 21. Ανύπαντρη μητέρα, θετική στον ιό HIV Την φωτογράφισα πριν και μετά την γέννηση του πανέμορφου μωρού της, της Ίσσα. Την περασμένη βδομάδα ενώ περπατούσα στον δρόμο Λαφαγιέτ στο Μανχάταν έλαβα μια κλήση από μια γυναίκα που δε γνώριζα, αλλά με πήρε για να μου πει πως η Τζόις μας άφησε σε ηλικία 23 χρόνων. Η μητέρα της Τζόις προσέχει τώρα την κόρη της, όπως συμβαίνει και με πολλά άλλα παιδιά στη Ζιμπάμπουε που έμειναν ορφανά από την επιδημία. Αυτές είναι μερικές από τις ιστορίες. Αλλά για κάθε φωτογραφία, υπάρχουν τα άτομα με τις πραγματικές ζωές τους και ιστορίες που αξίζει να ακουστούν. Όλες αυτές οι φωτογραφίες είναι από την Ζιμπάμπουε.
This is Joyce who's -- in this picture -- 21. Single mother, HIV positive. I photographed her before and after the birth of her beautiful baby girl, Issa. And I was last week walking on Lafayette Street in Manhattan and got a call from a woman who I didn't know, but she called to tell me that Joyce had passed away at the age of 23. Joyce's mother is now taking care of her daughter, like so many other Zimbabwean children who've been orphaned by the epidemic. So a few of the stories. With every picture, there are individuals who have full lives and stories that deserve to be told. All these pictures are from Zimbabwe.
Κρις Άντερσον: Κίρστεν, θα μπορούσες να μιλήσεις για το πώς έφτασες στην Αφρική;
Chris Anderson: Kirsten, will you just take one minute, just to tell your own story of how you got to Africa?
Κίρστεν Άσμπερν: ΄Ω, Θεέ μου!
Kirsten Ashburn: Mmm, gosh.
ΚΑ: Απλά--
CA: Just --
ΚΑ: Βασικά δούλευα εκείνη την εποχή, κάνοντας την παραγωγή για έναν φωτογράφο μόδας. Και διάβαζα συνεχώς τους Τάιμς της Νέας Υόρκης, και με σόκαραν τα στατιστικά, τα νούμερα, ήταν τρομακτικό. Έτσι άφησα την δουλειά μου και αποφάσισα πως αυτό είναι το θέμα που ήθελα να ασχοληθώ. Αρχικά πήγα στην Μποτσουάνα, όπου πέρασα ένα μήνα-- αυτό έγινε τον Δεκέμβρη του 2000-- μετά πήγα στην Ζιμπάμπουε για 1 1/2 μήνα, και ξαναγύρισα τον Μάρτιο του 2002 για άλλον 1 1/2 μήνα στη Ζιμπάμπουε,
KA: Actually, I was working at the time, doing production for a fashion photographer. And I was constantly reading the New York Times, and stunned by the statistics, the numbers. It was just frightening. So I quit my job and decided that that's the subject that I wanted to tackle. And I first actually went to Botswana, where I spent a month -- this is in December 2000 -- then went to Zimbabwe for a month and a half, and then went back again this March 2002 for another month and a half in Zimbabwe.
ΚΑ: Εκπληκτική ιστορία, σ'ευχαριστώ.
CA: That's an amazing story, thank you.
ΚΑ: Ευχαριστώ που μου δώσατε την ευκαιρία να την παρουσιάσω--
KB: Thanks for letting me show these.