Είμαστε εδώ για να γιορτάσουμε τη συμπόνια. Όμως η συμπόνια, από τη δική μου οπτική γωνία, έχει ένα πρόβλημα. Όσο ουσιαστική κι αν είναι για όλες τις παραδόσεις, όσο αληθινή κι αν πολλοί από εμάς γνωρίζουμε πως είναι σε συγκεκριμένες ζωές, στον πολιτισμό μας η λέξη "συμπόνια" έχει απομακρυνθεί από το νόημά της, και αντιμετωπίζεται με καχυποψία στο πεδίο της δημοσιογραφίας. Εκλαμβάνεται ως κάτι μοιρολατρικά αφελές. Ή ως κάτι δυνητικά καταθλιπτικό. Η Κάρεν Άρμστρονγκ μου διηγήθηκε μια κατά τη γνώμη μου εικονική ιστορία σχετικά με μια ομιλία της στην Ολλανδία στην οποία, εκ των υστέρων, η λέξη "συμπόνια" μεταφράστηκε ως οίκτος.
We're here to celebrate compassion. But compassion, from my vantage point, has a problem. As essential as it is across our traditions, as real as so many of us know it to be in particular lives, the word "compassion" is hollowed out in our culture, and it is suspect in my field of journalism. It's seen as a squishy kumbaya thing, or it's seen as potentially depressing. Karen Armstrong has told what I think is an iconic story of giving a speech in Holland and, after the fact, the word "compassion" was translated as "pity."
Πλέον η συμπόνια, όταν αναφέρεται στα ειδησεογραφικά δελτία, πολύ συχνά παρουσιάζεται υπό τη μορφή εύπεπτων αφιερωμάτων ή μονόστηλων με ιστορίες ηρωικών ανθρώπων στους οποίους κανείς δεν μπορεί να μοιάσει ή ιστοριών τύπου "τέλος καλό, όλα καλά" ή παραδειγμάτων αυτοθυσίας των οποίων η τελειότητα φαντάζει εξωπραγματική τις περισσότερες φορές. Το πολιτισμικό μας όραμα ως προς τη συμπόνια έχει νεκρωθεί από εικόνες ιδεαλισμού. Κι έτσι αυτό που θα ήθελα να κάνω αυτό το πρωί για τα επόμενα λίγα λεπτά είναι να διαπράξω μια γλωσσολογική αναβίωση. Και ελπίζω να συμφωνήσετε στη βασική μου uπόθεση ότι οι λέξεις είναι σημαντικές, ότι διαμορφώνουν τον τρόπο που κατανοούμε τους εαυτούς μας, τον τρόπο που ερμηνεύουμε τον κόσμο και τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τους άλλους.
Now compassion, when it enters the news, too often comes in the form of feel-good feature pieces or sidebars about heroic people you could never be like or happy endings or examples of self-sacrifice that would seem to be too good to be true most of the time. Our cultural imagination about compassion has been deadened by idealistic images. And so what I'd like to do this morning for the next few minutes is perform a linguistic resurrection. And I hope you'll come with me on my basic premise that words matter, that they shape the way we understand ourselves, the way we interpret the world and the way we treat others.
Όταν αυτή η χώρα αντιμετώπισε για πρώτη φορά γνήσια κοινωνική πολυμορφία τη δεκαετία του 1960, υιοθετήσαμε την ανοχή ως τη βασική κοινωνική αρετή με την οποία θα την προσεγγίζαμε. Όμως η λέξη "ανοχή", αν την κοιτάξετε στο λεξικό, υποδηλώνει έγκριση, επιείκια και υπομονή. Στο ιατρικό πλαίσιο από το οποίο προέρχεται, έχει να κάνει με τον έλεγχο των ορίων ευδοκιμίας σε ένα δυσμενές περιβάλλον. Στην πραγματικότητα η ανοχή δεν είναι μια βιωματική αρετή. Περισσότερο πρόκειται για μια εγκεφαλική υπέρβαση. Και είναι υπερβολικά εγκεφαλική ώστε να εμψυχώσει έννοιες εγκάρδιες και διαισθητικές και τη συμπεριφορά όταν τα πράγματα δυσκολεύουν. Και τα πράγματα έχουν άρχισει να δυσκολεύουν αυτή τη στιγμή. Νομίζω πως, χωρίς πιθανόν να είμαστε σε θέση να το κατονομάσουμε, βιώνουμε από κοινού το γεγονός ότι φτάσαμε όσο πιο μακριά μπορούσαμε με την ανοχή ως μοναδική αρετή καθοδήγησης.
When this country first encountered genuine diversity in the 1960s, we adopted tolerance as the core civic virtue with which we would approach that. Now the word "tolerance," if you look at it in the dictionary, connotes "allowing," "indulging" and "enduring." In the medical context that it comes from, it is about testing the limits of thriving in an unfavorable environment. Tolerance is not really a lived virtue; it's more of a cerebral ascent. And it's too cerebral to animate guts and hearts and behavior when the going gets rough. And the going is pretty rough right now. I think that without perhaps being able to name it, we are collectively experiencing that we've come as far as we can with tolerance as our only guiding virtue.
Η συμπόνια είναι άξιος διάδοχος. Αποτελεί οργανικό στοιχείο όλων των θρησκευτικών, πνευματικών και ηθικών παραδόσεων, και παράλληλα τις υπερβαίνει. Η συμπόνια είναι ένα τμήμα του λεξιλογίου που θα μπορούσε να μας μεταμορφώσει αν πραγματικά του επιτρέπαμε να κατασταλάξει στα κριτήρια με τα οποία δεσμεύουμε τους εαυτούς μας και τους υπόλοιπους, τόσο στους ιδιωτικούς, όσο και στους δημόσιους τομείς. Οπότε περί τίνος πρόκειται τρισδιάστατα; Ποιά είναι τα συγγενικά και επιμέρους μέρη της; Ποιό είναι το σύμπαν των αρετών που τη συνοδεύουν; Για να ξεκινήσω απλά, θα ήθελα να πω ότι η συμπόνια είναι ευγενική. Ίσως πια η ευγένεια να ακούγεται ως μια πολύ ήπια λέξη, και επιρρεπής στη δική της πληθώρα από κλισέ. Όμως η ευγένεια είναι ένα καθημερινό παραπροϊόν όλως των μεγάλων αρετών. Και αποτελεί μια πλέον εποικοδομητική μορφή άμεσης ικανοποίησης.
Compassion is a worthy successor. It is organic, across our religious, spiritual and ethical traditions, and yet it transcends them. Compassion is a piece of vocabulary that could change us if we truly let it sink into the standards to which we hold ourselves and others, both in our private and in our civic spaces. So what is it, three-dimensionally? What are its kindred and component parts? What's in its universe of attendant virtues? To start simply, I want to say that compassion is kind. Now "kindness" might sound like a very mild word, and it's prone to its own abundant cliche. But kindness is an everyday byproduct of all the great virtues. And it is a most edifying form of instant gratification.
Η συμπόνια διαθέτει επίσης περιέργεια. Την καλλιεργεί και την εξασκεί. Αγαπώ μια φράση που μου προτάθηκε από δύο νεαρές γυναίκες στο Λος Άντζελες που καινοτομούν σε κοινά θέματα πίστης, την Αζίζα Χασάν και τη Μάλκα Φενιβέσι. Εργάζονται για τη δημιουργία ένος νέου οράματος για την κοινή συμβίωση νεαρών Εβραίων και Μουσουλμάνων. Και καθώς το πράττουν, καλλιεργούν αυτό που οι ίδιες ονομάζουν "περιέργεια χωρίς υποθετικές παραδοχές." Λοιπόν, αυτό πρόκειται να γίνει ένα χωράφι για την ανάπτυξη συμπόνιας.
Compassion is also curious. Compassion cultivates and practices curiosity. I love a phrase that was offered me by two young women who are interfaith innovators in Los Angeles, Aziza Hasan and Malka Fenyvesi. They are working to create a new imagination about shared life among young Jews and Muslims, and as they do that, they cultivate what they call "curiosity without assumptions." Well that's going to be a breeding ground for compassion.
Η συμπόνια μπορεί να είναι συνώνυμη με την εμπάθεια. Μπορεί να συνενωθεί με την πιο δύσκολη δουλειά της συγχώρεσης και επανασυμφιλίωσης, αλλά μπορεί επίσης να εκφραστεί και στην απλή πράξη της παρουσίας. Είναι συνδεδεμένη με πρακτικές αρετές, όπως η γενναιοδωρία και η φιλοξενία και στο να παρευρίσκεται κανείς, στο να συνεισφέρει απλά με την παρουσία του. Νομίζω πως η συμπόνια συχνά συνδέεται και με την ομορφιά -- και με αυτό εννοώ μια διάθεση θέλησης στο να δούμε την ομορφιά στον άλλο, και όχι μόνο τι είναι αυτό πάνω του που χρήζει βοήθειας. Αγαπώ το γεγονός ότι οι μουσουλμάνοι συνομιλητές μου συχνά μιλούν για την ομορφιά ως βασική ηθική αξία. Και υπό αυτό το φως, για τους θρησκευόμενους, η συμπόνια επίσης μας φέρνει στην περιοχή του μυστηρίου -- ενθαρρύνοντάς μας να δούμε, όχι μόνο την ομορφιά, αλλά ίσως και να κοιτάξουμε για το πρόσωπο του Θεού τη στιγμή της ταλαιπωρίας, στο πρόσωπο ενός αγνώστου, στο πρόσωπο του ριζικά αλλόθρησκου.
Compassion can be synonymous with empathy. It can be joined with the harder work of forgiveness and reconciliation, but it can also express itself in the simple act of presence. It's linked to practical virtues like generosity and hospitality and just being there, just showing up. I think that compassion also is often linked to beauty -- and by that I mean a willingness to see beauty in the other, not just what it is about them that might need helping. I love it that my Muslim conversation partners often speak of beauty as a core moral value. And in that light, for the religious, compassion also brings us into the territory of mystery -- encouraging us not just to see beauty, but perhaps also to look for the face of God in the moment of suffering, in the face of a stranger, in the face of the vibrant religious other.
Δεν είμαι σίγουρη αν μπορώ να σας δείξω με τι μοιάζει η ανοχή, αλλά μπορώ να σας δείξω με τι μοιάζει η συμπόνια -- γιατί είναι ορατή. Όταν τη βλέπουμε, την αναγνωρίζουμε και αλλάζει τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε το τι είναι εφικτό, τι είναι δυνατόν. Είναι τόσο σημαντικό όταν επικοινωνούμε μεγάλες ιδέες -- αλλά ιδιαίτερα μια μεγάλη πνευματική ιδέα όπως η συμπόνια -- να την εντοπίσουμε καθώς την παρουσιάζουμε σε άλλους στο χώρο και στο χρόνο και στη σάρκα και στο αίμα -- στο χρώμα και στην πολυπλοκότητα της ζωής.
I'm not sure if I can show you what tolerance looks like, but I can show you what compassion looks like -- because it is visible. When we see it, we recognize it and it changes the way we think about what is doable, what is possible. It is so important when we're communicating big ideas -- but especially a big spiritual idea like compassion -- to root it as we present it to others in space and time and flesh and blood -- the color and complexity of life.
Και η συμπόνια όντως αναζητά σωματική υπόσταση. Αυτό ξεκίνησα να το μαθαίνω πλέον ξεκάθαρα από το Μάθιου Σάνφορντ. Και δε φαντάζομαι ότι θα το συνειδητοποιήσετε όταν κοιτάξετε αυτή του τη φωτογραφία, όμως είναι παραπληγικός. Έχει παραλύσει από τη μέση και κάτω απ' όταν ήταν 13, σ' ένα τροχαίο που σκότωσε τον πατέρα και την αδερφή του. Τα πόδια του Μάθιου δε δουλεύουν, και δε θα περπατήσει ποτέ ξανά, και -- το βιώνει αυτό ως ένα "και" αντί ως ένα "αλλά" -- και βιώνει τον εαυτό του ως θεραπευμένο και ολοκληρωμένο. Και σαν δάσκαλος γιόγκα, φέρνει αυτό το βίωμα στους υπόλοιπους κατά μήκος του φάσματος της ικανότητας και της αναπηρίας, της υγείας, της αρρώστιας και των γηρατειών. Λέει πως αποτελεί ένα ακρότατο του φάσματος στο οποίο βρισκόμαστε όλοι. Αυτή την περίοδο διεξάγει καταπληκτικό έργο με βετεράνους που επιστρέφουν από το Ιράκ και το Αφγανιστάν. Και ο Μάθιου έχει κάνει την εξής αξιοσημείωτη παρατήρηση που τώρα θα σας παρουσιάσω και θα αφήσω να κατασταλάξει. Δεν μπορώ να την επεξηγήσω, ούτε και ο ίδιος. Όμως λέει πως ακόμα δεν έχει γνωρίσει κάποιον ο οποίος να απέκτησε μεγαλύτερη συνείδηση του σώματός του, σε όλη την αδυναμία και τη χάρη του, χώρις την ίδια στιγμή να γίνει περισσότερο συμπονετικός απέναντι σε ολόκληρη τη ζωή.
And compassion does seek physicality. I first started to learn this most vividly from Matthew Sanford. And I don't imagine that you will realize this when you look at this photograph of him, but he's paraplegic. He's been paralyzed from the waist down since he was 13, in a car crash that killed his father and his sister. Matthew's legs don't work, and he'll never walk again, and -- and he does experience this as an "and" rather than a "but" -- and he experiences himself to be healed and whole. And as a teacher of yoga, he brings that experience to others across the spectrum of ability and disability, health, illness and aging. He says that he's just at an extreme end of the spectrum we're all on. He's doing some amazing work now with veterans coming back from Iraq and Afghanistan. And Matthew has made this remarkable observation that I'm just going to offer you and let it sit. I can't quite explain it, and he can't either. But he says that he has yet to experience someone who became more aware of their body, in all its frailty and its grace, without, at the same time, becoming more compassionate towards all of life.
Η συμπόνια επίσης μοιάζει έτσι. Αυτός είναι ο Ζαν Βανιέ. Ο Ζαν Βανιέ βοήθησε να ιδρυθούν οι κοινότητες L'Arche (Κιβωτός), τις οποίες πλέον μπορείτε να βρείτε σε όλο τον κόσμο, κοινότητες επικεντρωμένες στη ζωή με ανθρώπους με διανοητικές αναπηρίες -- κυρίως σύνδρομο Ντάουν. Οι κοινότητες που ίδρυσε ο Ζαν Βανιέ, όπως και ο ίδιος ο Ζαν Βανιέ, εκπέμπουν τρυφερότητα. Η "τρυφερότητα" είναι μια ακόμα λέξη στην αναβίωση της οποίας θα ήθελα να αφιερώσω λίγο χρόνο. Στον πολιτισμό μας αφιερώνουμε τόσο πολύ χρόνο όντας κινητοποιημένοι και επιθετικοί, και περνώ πολύ χρόνο όντας έτσι κι εγώ. Και η συμπόνια μπορεί επίσης να έχει αυτά τα χαρακτηριστικά. Όμως ξανά και ξανά, η βιωματική συμπόνια μας επαναφέρει στη σοφία της τρυφερότητας. Ο Ζαν Βανιέ λέει ότι το έργο του, όπως το έργο άλλων ανθρώπων -- της μεγάλης, αγαπημένης, μακαρίτισσας φίλης του Μητέρας Τερέζας -- σε πρώτη ανάγνωση ποτέ δεν έχει να κάνει με το να αλλάξει ο κόσμος. Σε πρώτη ανάγνωση έχει να κάνει με το να αλλάξουμε τους εαυτούς μας. Λέει πως αυτό που κάνουν με τις κοινότητες L'Arche δεν αποτελεί λύση, αλλά ένα σημάδι. Η συμπόνια σπάνια αποτελεί λύση, όμως είναι πάντα ένα σημάδι μιας βαθύτερης πραγματικότητας, βαθύτερων ανθρώπινων δυνατοτήτων.
Compassion also looks like this. This is Jean Vanier. Jean Vanier helped found the L'Arche communities, which you can now find all over the world, communities centered around life with people with mental disabilities -- mostly Down syndrome. The communities that Jean Vanier founded, like Jean Vanier himself, exude tenderness. "Tender" is another word I would love to spend some time resurrecting. We spend so much time in this culture being driven and aggressive, and I spend a lot of time being those things too. And compassion can also have those qualities. But again and again, lived compassion brings us back to the wisdom of tenderness. Jean Vanier says that his work, like the work of other people -- his great, beloved, late friend Mother Teresa -- is never in the first instance about changing the world; it's in the first instance about changing ourselves. He's says that what they do with L'Arche is not a solution, but a sign. Compassion is rarely a solution, but it is always a sign of a deeper reality, of deeper human possibilities.
Και η συμπόνια απελευθερώνεται σε ευρύτερους και ευρύτερους κύκλους μέσω σημάτων και ιστοριών, ποτέ μέσω στατιστικών και στρατηγικών. Τις χρειαζόμαστε κι αυτές, όμως τα όριά τους επίσης μας παρεμποδίζουν. Και την ίδια στιγμή που αυτό συμβαίνει, νομίζω ότι ανακαλύπτουμε εκ νέου τη δύναμη μιας ιστορίας -- ότι ως ανθρώπινα όντα χρειαζόμαστε ιστορίες ώστε να επιβιώσουμε, να ακμάσουμε, να αλλάξουμε. Οι παραδόσεις μας ανέκαθεν το γνώριζαν, και για το λόγο αυτό πάντα καλλιεργούσαν ιστορίες στην καρδιά τους και τις μετέφεραν στο χρόνο για εμάς. Υπάρχει βεβαίως μια ιστορία πίσω από τον καθοριστική ηθική επιθυμία και εντολή του Ιουδαϊσμού, της επιδιόρθωσης του κόσμου -- "τικούν ολάμ".
And compassion is unleashed in wider and wider circles by signs and stories, never by statistics and strategies. We need those things too, but we're also bumping up against their limits. And at the same time that we are doing that, I think we are rediscovering the power of story -- that as human beings, we need stories to survive, to flourish, to change. Our traditions have always known this, and that is why they have always cultivated stories at their heart and carried them forward in time for us. There is, of course, a story behind the key moral longing and commandment of Judaism to repair the world -- tikkun olam.
Και δε θα ξεχάσω ποτέ το να ακούω αυτή την ιστορία από τη δόκτωρα Ραχήλ Ναόμι Ρέμεν, η οποία μου την εξιστόρησε όπως της την είπε ο παππούς της, ότι στο ξεκίνημα της Δημιουργίας συνέβη κάτι και το αρχέτυπο φως του σύμπαντος θρυμματίστηκε σε αμέτρητα κομμάτια. Σφηνώθηκαν σαν θραύσματα μέσα σε κάθε πτυχή της Δημιουργίας. Και το ύψιστο ανθρώπινο κάλεσμα είναι να ψάχνουμε γι' αυτό το φως, να το υποδεικνύουμε όποτε το βλέπουμε, να το συλλέγουμε, και πράττωντας έτσι, να επιδιορθώνουμε τον κόσμο. Ίσως τώρα να ακούγεται σαν κάποιο φαντασιόπληκτο παραμύθι. Μερικοί συνάδελφοι δημοσιογράφοι πιθανόν να το ερμηνεύσουν έτσι. Η Ραχήλ Ναόμι Ρέμεν λέει ότι αυτή είναι μια σημαντική και ενθαρρυντική ιστορία για τους καιρούς μας, διότι αυτή η ιστορία επιμένει στο ότι ο καθένας και όλοι από εμάς, όσο ευάλωτοι και ελαττωματικοί κι αν είμαστε, όσο ανεπαρκείς κι αν αισθανόμαστε, διαθέτει ό,τι είναι απαραίτητο για να βοηθήσει στην επιδιόρθωση του μέρους του κόσμου που μπορούμε να δούμε και να αγγίξουμε.
And I'll never forget hearing that story from Dr. Rachel Naomi Remen, who told it to me as her grandfather told it to her, that in the beginning of the Creation something happened and the original light of the universe was shattered into countless pieces. It lodged as shards inside every aspect of the Creation. And that the highest human calling is to look for this light, to point at it when we see it, to gather it up, and in so doing, to repair the world. Now this might sound like a fanciful tale. Some of my fellow journalists might interpret it that way. Rachel Naomi Remen says this is an important and empowering story for our time, because this story insists that each and every one of us, frail and flawed as we may be, inadequate as we may feel, has exactly what's needed to help repair the part of the world that we can see and touch.
Ιστορίες σαν και αυτή, σημάδια σαν κι αυτά, είναι πρακτικά εργαλεία σ' έναν κόσμο που επιθυμεί να φέρει συμπόνια στην πληθώρα εικόνων βασάνου που μπορούν διαφορετικά να μας καταβάλουν. Η Ραχήλ Ναόμι Ρέμεν πραγματικά επαναφέρει τη συμπόνια πίσω στη δικαιωματική της θέση πλάι στην επιστήμη και στο δικό της πεδίο της ιατρικής στην εκπαίδευση των νέων ιατρών. Και η τάση αυτού που κάνει η Ραχήλ Ναόμι Ρέμεν, το πώς αυτού του είδους οι αρετές βρίσκουν μια θέση στο λεξιλόγιο της ιατρικής -- το έργο που επιτελεί ο Φρεντ Λάσκιν -- νομίζω ότι είναι μια από τις πιο συναρπαστικές εξελίξεις του 21ου αιώνα -- ότι η επιστήμη, στην πραγματικότητα, παίρνει μια αρετή, όπως η συμπόνια, ξεκάθαρα μέσα από το χώρο του ιδεαλισμού. Πιστεύω ότι αυτό θα αλλάξει την επιστήμη και θα αλλάξει τη θρησκεία.
Stories like this, signs like this, are practical tools in a world longing to bring compassion to abundant images of suffering that can otherwise overwhelm us. Rachel Naomi Remen is actually bringing compassion back to its rightful place alongside science in her field of medicine in the training of new doctors. And this trend of what Rachel Naomi Remen is doing, how these kinds of virtues are finding a place in the vocabulary of medicine -- the work Fred Luskin is doing -- I think this is one of the most fascinating developments of the 21st century -- that science, in fact, is taking a virtue like compassion definitively out of the realm of idealism. This is going to change science, I believe, and it will change religion.
Όμως εδώ έχουμε ένα πρόσωπο από την επιστήμη του 20ου αιώνα το οποίο πιθανό να σας ξαφνιάσει εν μέσω μιας συζήτησης για τη συμπόνια. Όλοι γνωρίζουμε για τον Άλμπερτ Άινσταϊν ο οποίος ανακάλυψε το E = mc2. Δεν ακούμε τόσο συχνά για τον Άινσταϊν ο οποίος προσκάλεσε την Αφροαμερικανή τραγουδίστρια όπερας, Μάριαν Άντερσον, να μείνει στο σπίτι του όταν πήγε να τραγουδήσει στο Πρίνστον γιατί το καλύτερο ξενοδοχείο εκεί ήταν φυλετικά διαχωρισμένο και δεν τη δεχόταν. Δεν ακούμε για τον Άινσταϊν που χρησιμοποίησε τη διασημότητά του ώστε να συνηγορήσει υπέρ πολιτικών κρατουμένων στην Ευρώπη ή των "αγοριών του Σκότσμπορο" στον αμερικανικό Νότο.
But here's a face from 20th century science that might surprise you in a discussion about compassion. We all know about the Albert Einstein who came up with E = mc2. We don't hear so much about the Einstein who invited the African American opera singer, Marian Anderson, to stay in his home when she came to sing in Princeton because the best hotel there was segregated and wouldn't have her. We don't hear about the Einstein who used his celebrity to advocate for political prisoners in Europe or the Scottsboro boys in the American South.
Ο Άινσταϊν πίστευε βαθύτατα ότι η επιστήμη οφείλει να υπερβεί εθνικούς και φυλετικούς διαχωρισμούς. Όμως παρακολούθησε φυσικούς και χημικούς να γίνονται προμηθευτές όπλων μαζικής καταστροφής στις αρχές του 20ου αιώνα. Κάποτε είπε ότι η επιστήμη στη γενιά του είχε γίνει σαν ξυράφι στα χέρια ενός τρίχρονου παιδιού. Και ο Άινσταϊν πρόβλεψε ότι καθώς εκμοντερνιζόμαστε και αναπτυσσόμαστε τεχνολογικά, έχουμε ανάγκη από τις αρετές που οι παραδόσεις μας μεταφέρουν στο χρόνο περισσότερο, όχι λιγότερο. Αρεσκόταν στο να μιλάει για τις πνευματικές ιδιοφυίες των εποχών. Μερικές από τις αγαπημένες του ήταν ο Μωυσής, ο Ιησούς, ο Βούδας, ο Άγιος Φραγκίσκος της Αζίζης, ο Γκάντι -- λάτρευε τον σύγχρονό του, το Γκάντι. Και ο Άινσταϊν είπε -- και νομίζω πως αυτό αποτελεί ακριβές απόφθεγμα, που πάλι δεν έχει καταγραφεί ως κληρονομιά του -- ότι "αυτού του είδους οι άνθρωποι είναι ιδιοφυίες στην τέχνη του ζειν, περισσότερο απαραίτητες για την αξιοπρέπεια, ασφάλεια και ευτυχία της ανθρωπότητας από τις ανακαλύψεις της αντικειμενικής γνώσης."
Einstein believed deeply that science should transcend national and ethnic divisions. But he watched physicists and chemists become the purveyors of weapons of mass destruction in the early 20th century. He once said that science in his generation had become like a razor blade in the hands of a three-year-old. And Einstein foresaw that as we grow more modern and technologically advanced, we need the virtues our traditions carry forward in time more, not less. He liked to talk about the spiritual geniuses of the ages. Some of his favorites were Moses, Jesus, Buddha, St. Francis of Assisi, Gandhi -- he adored his contemporary, Gandhi. And Einstein said -- and I think this is a quote, again, that has not been passed down in his legacy -- that "these kinds of people are geniuses in the art of living, more necessary to the dignity, security and joy of humanity than the discoverers of objective knowledge."
Το να επικαλούμαι τον Άινσταϊν ίσως να μη φαντάζει ο καλύτερος τρόπος για να προσγειώσω τη συμπόνια στη γήινη πραγματικότητα και να την παρουσιάσω ως προσβάσιμη για τους υπόλοιπους από εμάς, όμως στην πραγματικότητα έτσι είναι. Θέλω να σας δείξω το υπόλοιπο αυτής της φωτογραφίας, γιατί αυτή η φωτογραφία είναι ανάλογη με το πως αντιμετωπίζουμε τη λέξη "συμπόνια" στον πολιτισμό μας -- την "τακτοποιούμε" και υποβαθμίζουμε το βάθος και τα θεμέλιά της στη ζωή - μια κατάσταση ριψοκίνδυνη. Έτσι σε αυτή τη φωτογραφία βλέπετε ένα μυαλό να ατενίζει έξω από ένα παράθυρο προς κάτι που μοιάζει με καθεδρικό ναό -- δε συμβαίνει αυτό. Αυτή είναι η πλήρης φωτογραφία, και βλέπετε ένα μεσήλικα άντρα που φορά ένα δερμάτινο παλτό, καπνίζοντας ένα πούρο. Και από την όψη αυτής της κοιλιάς, δεν κάνει αρκετή γιόγκα. Βάλαμε αυτές τις δύο φωτογραφίες πλάι πλάι στην ιστοσελίδα μας, και κάποιος είπε, "Όταν κοιτάω την πρώτη φωτογραφία, αναρωτιέμαι, τί να σκεφτόταν; Και όταν κοιτάω τη δεύτερη, ρωτάω, τί είδους άτομο ήταν; Τί είδους άνθρωπος είναι αυτός;
Now invoking Einstein might not seem the best way to bring compassion down to earth and make it seem accessible to all the rest of us, but actually it is. I want to show you the rest of this photograph, because this photograph is analogous to what we do to the word "compassion" in our culture -- we clean it up and we diminish its depths and its grounding in life, which is messy. So in this photograph you see a mind looking out a window at what might be a cathedral -- it's not. This is the full photograph, and you see a middle-aged man wearing a leather jacket, smoking a cigar. And by the look of that paunch, he hasn't been doing enough yoga. We put these two photographs side-by-side on our website, and someone said, "When I look at the first photo, I ask myself, what was he thinking? And when I look at the second, I ask, what kind of person was he? What kind of man is this?"
Ε, λοιπόν, ήταν περίπλοκος. Ήταν απίστευτα συμπονετικός σε κάποιες από τις σχέσεις του και τρομερά ανεπαρκής σε άλλες. Και είναι συχνά πολύ δυσκολότερο να είμαστε συμπονετικοί με αυτούς που είναι πιο κοντά μας, κάτι που αποτελεί άλλη μια ιδιότητα στο σύμπαν της συμπόνιας, στη σκοτεινή πλευρά του, και που επίσης χρήζει της σοβαρής μας προσοχής και αποσαφήνισης. Επίσης και ο Γκάντι ήταν ένα πραγματικό, ελαττωματικό ανθρώπινο ον. Το ίδιο και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Το ίδιο και η Ντόροθυ Ντέι. Το ίδιο ήταν και η Μητέρα Τερέζα. Το ίδιο είμαστε όλοι μας. Και θέλω να πω ότι αυτό είναι κάτι απελευθερωτικό, το να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν υπάρχει εμπόδιο για τη συμπόνια -- συνεχίζοντας πάνω σε αυτό που λέει ο Φρεντ Λάσκιν -- ότι αυτά τα ελαττώματα απλά μας κάνουν ανθρώπινους.
Well, he was complicated. He was incredibly compassionate in some of his relationships and terribly inadequate in others. And it is much harder, often, to be compassionate towards those closest to us, which is another quality in the universe of compassion, on its dark side, that also deserves our serious attention and illumination. Gandhi, too, was a real flawed human being. So was Martin Luther King, Jr. So was Dorothy Day. So was Mother Teresa. So are we all. And I want to say that it is a liberating thing to realize that that is no obstacle to compassion -- following on what Fred Luskin says -- that these flaws just make us human.
Ο πολιτισμός μας έχει εμμονή με την τελειότητα και με την απόκρυψη των προβλημάτων. Όμως πόσο απελευθερωτική είναι η συνειδητοποίηση ότι τα προβλήματά μας, στην πραγματικότητα, είναι πιθανότατα οι πλουσιότερές πηγές μας για να ανυψωθούμε σε αυτή την απόλυτη αρετή της συμπόνιας, προς το να φέρουμε συμπόνια στα βάσανα και την ευτυχία των άλλων. Η Ραχήλ Ναόμι Ρέμεν είναι καλύτερη ιατρός εξαιτίας της μακροχρόνιας μάχης της με τη νόσο του Κρον. Ο Άινσταϊν έγινε ανθρωπιστής, όχι εξαιτίας της εξαίρετης γνώσης του σχετικά με το χρόνο και την ύλη, αλλά επειδή ήταν ένας Εβραίος όταν η Γερμανία ανέπτυξε το φασισμό. Και Κάρεν Άρμστρονγκ, νομίζω ότι εσύ θα έλεγες επίσης ότι κάποιες από τις πολύ τραυματικές εμπειρίες σου από μια θρησκευόμενη ζωή ήταν αυτές που, μέσω ελιγμών, σε οδήγησαν στη "Συνθήκη Για Συμπόνια". Η συμπόνια δεν μπορεί να ελαττωθεί σε αγιοσύνη περισσότερο απ΄ ότι μπορεί να ελαττωθεί σε οίκτο.
Our culture is obsessed with perfection and with hiding problems. But what a liberating thing to realize that our problems, in fact, are probably our richest sources for rising to this ultimate virtue of compassion, towards bringing compassion towards the suffering and joys of others. Rachel Naomi Remen is a better doctor because of her life-long struggle with Crohn's disease. Einstein became a humanitarian, not because of his exquisite knowledge of space and time and matter, but because he was a Jew as Germany grew fascist. And Karen Armstrong, I think you would also say that it was some of your very wounding experiences in a religious life that, with a zigzag, have led to the Charter for Compassion. Compassion can't be reduced to sainthood any more than it can be reduced to pity.
Γι' αυτό θέλω να προτείνω έναν τελικό ορισμό για τη συμπόνια -- παρεπιπτόντως αυτός είναι ο Άινσταϊν με τον Πωλ Ρόμπσον -- και αυτός ο ορισμός είναι να κατονομάσουμε τη συμπόνια ως μια πνευματική τεχνολογία. Οι παραδόσεις μας εμπεριέχουν απέραντη γνώση σχετικά με αυτό, και αυτή τη στιγμή τις χρειαζόμαστε ώστε να την αντλήσουμε για εμάς. Αλλά η συμπόνια είναι εξίσου οικεία στους κοσμικούς, όσο στους θρησκευόμενους.
So I want to propose a final definition of compassion -- this is Einstein with Paul Robeson by the way -- and that would be for us to call compassion a spiritual technology. Now our traditions contain vast wisdom about this, and we need them to mine it for us now. But compassion is also equally at home in the secular as in the religious.
Έτσι θα παραφράσω τον Άινσταϊν για να ολοκληρώσω και να πω ότι η ανθρωπότητα, το μέλλον της ανθρωπότητας, έχει ανάγκη αυτή την τεχνολογία όσο έχει ανάγκη και όλες τις υπόλοιπες που πλέον μας έχουν ενώσει και θέτουν μπροστά μας την τρομακτική και θαυμαστή δυνατότητα του να γίνουμε πραγματικά μία ανθρώπινη φυλή.
So I will paraphrase Einstein in closing and say that humanity, the future of humanity, needs this technology as much as it needs all the others that have now connected us and set before us the terrifying and wondrous possibility of actually becoming one human race.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)