As a little girl, I always imagined I would one day run away. From the age of six on, I kept a packed bag with some clothes and cans of food tucked away in the back of a closet. There was a deep restlessness in me, a primal fear that I would fall prey to a life of routine and boredom. And so, many of my early memories involved intricate daydreams where I would walk across borders, forage for berries, and meet all kinds of strange people living unconventional lives on the road.
Als kind verbeeldde ik me altijd, dat ik op een dag zou weglopen. Vanaf mijn zesde had ik een tas met wat kleren en blikjes eten verstopt achter in de kast. Ik was rusteloos, had een instinctieve angst, dat ik ten prooi zou vallen aan een leven van routine en verveling. Veel van mijn vroege herinneringen bestonden uit ingewikkelde dagdromen, waarin ik grenzen overstak, naar bessen zocht en allerlei vreemde mensen tegenkwam, die bijzondere levens leidden, en altijd onderweg waren.
Years have passed, but many of the adventures I fantasized about as a child -- traveling and weaving my way between worlds other than my own — have become realities through my work as a documentary photographer. But no other experience has felt as true to my childhood dreams as living amongst and documenting the lives of fellow wanderers across the United States. This is the nomadic dream, a different kind of American dream lived by young hobos, travelers, hitchhikers, vagrants and tramps.
Jaren gingen voorbij, maar veel van deze avonturen, waarover ik als kind fantaseerde: reizen, wegen weven tussen andere werelden dan de mijne - werden door mijn werk als documentaire-fotograaf werkelijkheid. Geen andere ervaring voelde zo hetzelfde als mijn kinderdromen, dan te leven tussen en de levens te documenteren van mededolenden door de Verenigde Staten. Dit is de nomadische droom, een andere Amerikaanse Droom, geleefd door jonge landlopers, reizigers, lifters, vagebonden en zwervers.
In most of our minds, the vagabond is a creature from the past. The word "hobo" conjures up an old black and white image of a weathered old man covered in coal, legs dangling out of a boxcar, but these photographs are in color, and they portray a community swirling across the country, fiercely alive and creatively free, seeing sides of America that no one else gets to see.
Voor de meesten is een vagebond een schepsel uit het verleden. Het woord landloper roept een oud zwart-wit beeld op van een verlopen, met roet bedekte oude man, de benen bungelend uit een goederenwagon. Maar deze foto's zijn in kleur. Ze tonen een gemeenschap, wervelend door het land, heftig levend en creatief vrij. Ze zien kanten van Amerika die niemand anders te zien krijgt.
Like their predecessors, today's nomads travel the steel and asphalt arteries of the United States. By day, they hop freight trains, stick out their thumbs, and ride the highways with anyone from truckers to soccer moms. By night, they sleep beneath the stars, huddled together with their packs of dogs, cats and pet rats between their bodies.
Zoals hun voorgangers, bereizen de hedendaagse nomaden de slagaders van staal en asfalt van de Verenigde Staten. Overdag hoppen ze op goederentreinen, en rijden met iedereen over de snelwegen, met truckers tot voetbalmoeder. 's Nachts slapen ze onder de sterren, opeengehoopt tussen hun roedel honden, katten en tamme ratten.
Some travelers take to the road by choice, renouncing materialism, traditional jobs and university degrees in exchange for a glimmer of adventure. Others come from the underbelly of society, never given a chance to mobilize upwards: foster care dropouts, teenage runaways escaping abuse and unforgiving homes.
Sommige reizigers gaan uit eigen wil op pad, zeggen vaarwel tegen materialisme, traditionele banen en universiteitsdiploma's, in ruil voor een glimp van avontuur. Anderen komen uit de onderkant van de samenleving, en kregen nooit een kans gehad om op te klimmen. Weggelopen tieners die de pleegzorg verlieten, ontsnapten aan misbruik en onverzoenlijke gezinnen.
Where others see stories of privation and economic failure, travelers view their own existence through the prism of liberation and freedom. They'd rather live off of the excess of what they view as a wasteful consumer society than slave away at an unrealistic chance at the traditional American dream. They take advantage of the fact that in the United States, up to 40 percent of all food ends up in the garbage by scavenging for perfectly good produce in dumpsters and trash cans. They sacrifice material comforts in exchange for the space and the time to explore a creative interior, to dream, to read, to work on music, art and writing.
Waar anderen verhalen van ontbering en economische mislukking zien, zien reizigers hun eigen bestaan door een bril van bevrijding en vrijheid. Ze leven liever buiten de excessen van wat zij een verspillende consumptiemaatschappij noemen, dan te zwoegen met een onrealistische kans op de traditionele Amerikaanse Droom. Ze doen er hun voordeel mee dat in de Verenigde Staten tot veertig procent van alle voedsel in de vuilbak belandt, door afvalcontainers en vuilnisbakken te doorzoeken op perfecte waar. Ze geven materieel comfort op in ruil voor de tijd en ruimte om een creatief innerlijk te verkennen, om te dromen, te lezen, zich uit te leven in muziek, kunst en schrijven. Maar veel aspecten aan dit leven
But there are many aspects to this life that are far from idyllic. No one loses their inner demons by taking to the road. Addiction is real, the elements are real, freight trains maim and kill, and anyone who has lived on the streets can attest to the exhaustive list of laws that criminalize homeless existence. Who here knows that in many cities across the United States it is now illegal to sit on the sidewalk, to wrap oneself in a blanket, to sleep in your own car, to offer food to a stranger? I know about these laws because I've watched as friends and other travelers were hauled off to jail or received citations for committing these so-called crimes.
zijn verre van idyllisch. Niemand raakt zijn innerlijke demonen kwijt door op pad te gaan. Verslaving is echt, de elementen zijn echt, goederentreinen verminken en doden en iedereen die op straat heeft geleefd, weet van de uitputtende lijst van wetten, die het daklozenbestaan criminaliseren. Weet je dat het in veel steden in de VS vandaag de dag illegaal is om op de stoep te zitten, je in een deken te hullen, in je eigen auto te slapen, eten aan een onbekende aan te bieden? Ik weet van die wetten af, ik zag al hoe vrienden en andere reizigers werden afgevoerd naar de gevangenis, of dagvaardingen kregen voor deze zogenaamde misdaden.
Many of you might be wondering why anyone would choose a life like this, under the thumb of discriminatory laws, eating out of trash cans, sleeping under bridges, picking up seasonal jobs here and there. The answer to such a question is as varied as the people that take to the road, but travelers often respond with a single word: freedom. Until we live in a society where every human is assured dignity in their labor so that they can work to live well, not only work to survive, there will always be an element of those who seek the open road as a means of escape, of liberation and, of course, of rebellion.
Misschien vragen jullie je af, waarom iemand zo'n leven zou kiezen, onderdrukt door discriminerende wetten, etend uit de vuilnisbak, slapend onder een brug, hier en daar wat seizoenswerk verrichtend. Het antwoord op zo'n vraag is zo divers, als de mensen die op pad gaan, maar reizigers antwoorden meestal met één woord: vrijheid. Tot we in een samenleving leven, waarin elk mens zeker is van waardigheid in zijn werk, en kan werken om goed te leven, niet slechts om te overleven, zullen er altijd mensen blijven die op pad willen als uitweg, bevrijding, of natuurlijk, rebellie.
Thank you.
Dank jullie wel.
(Applause)
(Applaus)