Από μικρό κορίτσι, πάντα φανταζόμουν ότι μια μέρα θα μπορούσα να φύγω μακριά. Από έξι χρονών, έκρυβα μια τσάντα με λίγα ρούχα και κονσέρβες με φαγητό στο πίσω μέρος μιας ντουλάπας. Υπήρχε μια ανησυχία βαθιά μέσα μου, ένας αρχέγονος φόβος, ότι θα ήμουν το θύμα μιας ζωής γεμάτη με ρουτίνα και ανία. Έτσι, πολλές από τις πρώτες μου αναμνήσεις περιλάμβαναν περίπλοκες ονειροπολήσεις όπου περπατούσα κατά μήκος συνόρων, να ψάχνω για βατόμουρα, και να συναντώ κάθε είδους περίεργους ανθρώπους που ζούσαν μια ασυνήθη ζωή στο δρόμο.
As a little girl, I always imagined I would one day run away. From the age of six on, I kept a packed bag with some clothes and cans of food tucked away in the back of a closet. There was a deep restlessness in me, a primal fear that I would fall prey to a life of routine and boredom. And so, many of my early memories involved intricate daydreams where I would walk across borders, forage for berries, and meet all kinds of strange people living unconventional lives on the road. Years have passed, but many of the adventures
Τα χρόνια πέρασαν, αλλά πολλές από τις περιπέτειες που φανταζόμουν όταν ήμουν παιδί - να ταξιδεύω και να σχεδιάζω την πορεία μου ανάμεσα σε κόσμους πέραν του δικού μου - έχουν γίνει πραγματικότητα μέσω της δουλειάς μου ως φωτορεπόρτερ. Αλλά καμία άλλη εμπειρία δεν έμοιαζε τόσο αληθινή στα παιδικά μου όνειρα όσο το να ζω ανάμεσα και να καταγράφω τις ζωές περιπλανώμενων ανθρώπων σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό είναι το όνειρο της νομάδας, ένα διαφορετικού είδους αμερικανικό όνειρο το οποίο πραγματοποίησαν άστεγοι, ταξιδευτές, λαθρεπιβάτες, περιπλανώμενοι και ζητιάνοι.
I fantasized about as a child -- traveling and weaving my way between worlds other than my own — have become realities through my work as a documentary photographer. But no other experience has felt as true to my childhood dreams as living amongst and documenting the lives of fellow wanderers across the United States. This is the nomadic dream, a different kind of American dream lived by young hobos, travelers, hitchhikers, vagrants and tramps.
Οι περισσότεροι από εμάς πιστεύουμε ότι ο περιπλανώμενος αποτελεί παρελθόν. Η λέξη «αλήτης» μας θυμίζει μια παλιά, ασπρόμαυρη εικόνα από κάποιον ταλαίπωρο γέρο άνθρωπο γεμάτο με μουτζούρες, με τα πόδια του να κρέμονται έξω από ένα βαγόνι, αλλά αυτές οι φωτογραφίες είναι έγχρωμες, και απεικονίζουν μια κοινότητα που περιτριγυρίζει σε όλη την χώρα, άκρως ζωντανή και δημιουργικά ελεύθερη, έχοντας δει πλευρές της Αμερικής που κανείς άλλος δεν έχει δει.
In most of our minds, the vagabond is a creature from the past. The word "hobo" conjures up an old black and white image of a weathered old man covered in coal, legs dangling out of a boxcar, but these photographs are in color, and they portray a community swirling across the country, fiercely alive and creatively free, seeing sides of America that no one else gets to see.
Όπως και οι προκάτοχοί τους, οι σημερινοί νομάδες ταξιδεύουν στις γραμμές του τρένου και στις οδικές αρτηρίες των Ηνωμένων Πολιτειών. Την ημέρα, πηδούν πάνω σε αμαξοστοιχίες, κάνουν ωτοστόπ, και ταξιδεύουν με τον καθένα, από οδηγούς φορτηγών μέχρι και μαμάδες που πηγαίνουν τα παιδιά τους για ποδόσφαιρο. Τα βράδια, κοιμούνται κάτω από τα αστέρια, μαζεμένοι όλοι παρέα με τις αγέλες των σκύλων τους, τις γάτες και κατοικίδια ποντίκια ανάμεσα στα κορμιά τους.
Like their predecessors, today's nomads travel the steel and asphalt arteries of the United States. By day, they hop freight trains, stick out their thumbs, and ride the highways with anyone from truckers to soccer moms. By night, they sleep beneath the stars, huddled together with their packs of dogs, cats and pet rats between their bodies. Some travelers take to the road by choice,
Μερικοί βγαίνουν στον δρόμο από δική τους επιλογή, αποκηρύσσοντας τον υλισμό, τις παραδοσιακές δουλειές και τα πτυχία, με αντάλλαγμα μια δόση περιπέτειας. Άλλοι προέρχονται από το χαμηλό υπόβαθρο της κοινωνίας, που ποτέ δεν τους δόθηκε η ευκαιρία να ανέλθουν: Παιδιά που εγκαταλείφθηκαν από ανάδοχες οικογένειες, έφηβοι φυγάδες που δραπετεύουν από την κακοποίηση και από σπίτια που δεν τους συγχωρούν.
renouncing materialism, traditional jobs and university degrees in exchange for a glimmer of adventure. Others come from the underbelly of society, never given a chance to mobilize upwards: foster care dropouts, teenage runaways escaping abuse and unforgiving homes. Where others see stories of privation
Εκεί που οι άλλοι βλέπουν ιστορίες στέρησης και οικονομικής αποτυχίας, οι ταξιδευτές βλέπουν την ύπαρξή τους μέσα από το πρίσμα της απελευθέρωσης και της ελευθερίας. Προτιμούν να ζήσουν από το πλεόνασμα αυτού που θεωρούν μια καταναλωτική κοινωνία σπατάλης, παρά να γίνουν υπόδουλοι μιας ουτοπικής ευκαιρίας για το παραδοσιακό αμερικανικό όνειρο. Εκμεταλλεύονται το γεγονός ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες, πάνω από το 40 τοις εκατό των τροφίμων καταλήγει στα σκουπίδια, και αναζητούν προϊόντα που εξακολουθούν να είναι καλά, στις χωματερές και τους σκουπιδοτενεκέδες. Θυσιάζουν τις υλικές ανέσεις με αντάλλαγμα το χώρο και το χρόνο για να εξερευνήσουν έναν δημιουργικό εσωτερικό χώρο, να ονειρευτούν, να διαβάσουν, να εργαστούν με τη μουσική, την τέχνη και το γράψιμο.
and economic failure, travelers view their own existence through the prism of liberation and freedom. They'd rather live off of the excess of what they view as a wasteful consumer society than slave away at an unrealistic chance at the traditional American dream. They take advantage of the fact that in the United States, up to 40 percent of all food ends up in the garbage by scavenging for perfectly good produce in dumpsters and trash cans. They sacrifice material comforts in exchange for the space and the time to explore a creative interior, to dream, to read, to work on music, art and writing. But there are many aspects to this life
Αλλά υπάρχουν πολλές πτυχές αυτής της ζωής που μόνο ειδυλλιακές δεν είναι. Κανείς δεν χάνει τους εσωτερικούς του δαίμονες βγαίνοντας στο δρόμο. Η εξάρτηση είναι πραγματική, τα στοιχεία είναι πραγματικά, οι αμαξοστοιχίες ακρωτηριάζουν και σκοτώνουν, και όποιος έχει ζήσει στους δρόμους μπορεί να επιβεβαιώσει την εξαντλητική λίστα των νόμων που ενοχοποιούν την ύπαρξη των αστέγων. Ποιος από εσάς γνωρίζει πως σε πολλές πόλεις των ΗΠΑ θεωρείται παράνομο πλέον να κάθεσαι στο πεζοδρόμιο, να τυλίγεσαι με κουβέρτα, να κοιμάσαι στο αυτοκίνητό σου, να προσφέρεις φαγητό σε έναν άγνωστο; Γνωρίζω για αυτούς τους νόμους καθώς έχω δει φίλους και άλλους ταξιδευτές να μπαίνουν στη φυλακή ή να τους δίνουν κλήσεις για την διάπραξη τέτοιων λεγόμενων εγκλημάτων.
that are far from idyllic. No one loses their inner demons by taking to the road. Addiction is real, the elements are real, freight trains maim and kill, and anyone who has lived on the streets can attest to the exhaustive list of laws that criminalize homeless existence. Who here knows that in many cities across the United States it is now illegal to sit on the sidewalk, to wrap oneself in a blanket, to sleep in your own car, to offer food to a stranger? I know about these laws because I've watched as friends and other travelers were hauled off to jail or received citations for committing these so-called crimes.
Πολλοί από εσάς θα αναρωτιέστε γιατί κάποιος θα επέλεγε να ζήσει έτσι, υπό τον έλεγχο νόμων που εισάγουν διακρίσεις, να τρώει από τους σκουπιδοτενεκέδες, να κοιμάται κάτω από γέφυρες, πιάνοντας εποχιακές δουλειές εδώ κι εκεί. Η απάντηση σε μια τέτοια ερώτηση ποικίλει τόσο όσο και οι άνθρωποι που βγαίνουν στο δρόμο, αλλά οι ταξιδευτές πάντα απαντούν με μια μόνο λέξη: Ελευθερία. Μέχρι να ζήσουμε σε μια κοινωνία όπου κάθε άνθρωπος θα έχει εξασφαλισμένη μια αξιοπρεπή εργασία, έτσι ώστε να μπορέσει να εργαστεί για να ζήσει καλά, και όχι μόνο να εργάζεται για να επιβιώσει, πάντα θα υπάρχουν εκείνοι που θα αναζητούν τον ανοιχτό δρόμο ως ένα μέσον διαφυγής, ελευθερίας και, φυσικά, επανάστασης.
Many of you might be wondering why anyone would choose a life like this, under the thumb of discriminatory laws, eating out of trash cans, sleeping under bridges, picking up seasonal jobs here and there. The answer to such a question is as varied as the people that take to the road, but travelers often respond with a single word: freedom. Until we live in a society where every human is assured dignity in their labor so that they can work to live well, not only work to survive, there will always be an element of those who seek the open road as a means of escape, of liberation and, of course, of rebellion.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)