Let me tell you about rock snot. Since 1992, Dr. Max Bothwell, a Government of Canada scientist, has been studying a type of algae that grows on rocks. Now, the very unscientific term for that algae is rock snot, because as you can imagine, it looks a lot like snot. But scientists also call it Didymosphenia geminata and for decades, this algae has been sliming up riverbeds around the world. The problem with this algae is that it is a threat to salmon, to trout and the river ecosystems it invades.
Ik ga het hebben over rotssnot. Sinds 1992 bestudeert dr. Max Bothwell, wetenschapper bij de regering van Canada, een algensoort die groeit op rotsen. De zeer onwetenschappelijke term voor die alg is rotssnot, want, zoals je je kan voorstellen, lijkt ze heel sterk op snot. Maar wetenschappers noemen ze ook wel Didymosphenia geminata en al tientallen jaren vullen deze algen rivierbeddingen rond de wereld met slijm. Het probleem met deze algen is dat ze een bedreiging vormen voor zalm, forel en de rivierecosystemen die ze binnendringen.
Now, it turns out Canada's Dr. Bothwell is actually a world expert in the field, so it was no surprise in 2014 when a reporter contacted Dr. Bothwell for a story on the algae. The problem was, Dr. Bothwell wasn't allowed to speak to the reporter, because the government of the day wouldn't let him. 110 pages of emails and 16 government communication experts stood in Dr. Bothwell's way. Why couldn't Dr. Bothwell speak? Well, we'll never know for sure, but Dr. Bothwell's research did suggest that climate change may have been responsible for the aggressive algae blooms.
Canada's dr. Bothwell blijkt uiteindelijk een wereldwijd expert op dat gebied. Dus was het in 2014 geen verrassing dat een verslaggever dr. Bothwell opzocht voor een stuk over de algen. Het probleem was dat dr. Bothwell niet mocht spreken met de verslaggever, omdat de toenmalige overheid het niet toeliet. 110 pagina's e-mails en 16 communicatie-experts van de overheid stonden dr. Bothwell in de weg. Waarom mocht dr. Bothwell niet spreken? We zullen het nooit zeker weten, maar dr. Bothwells onderzoek suggereerde dat de klimaatverandering oorzaak kon zijn van de agressieve algenbloei.
But who the heck would want to stifle climate change information, right? Yes, you can laugh. It's a joke, because it is laughable.
Maar wie in vredesnaam wil nu informatie over klimaatverandering onderdrukken? Ja, lach maar. Het is een grap, omdat het belachelijk is.
We know that climate change is suppressed for all sorts of reasons. I saw it firsthand when I was a university professor. We see it when countries pull out of international climate agreements like the Kyoto Protocol and the Paris Accord, and we see it when industry fails to meet its emissions reduction targets.
We weten dat klimaatverandering om allerlei redenen wordt onderdrukt. Ik zag het uit de eerste hand toen ik professor aan de universiteit was. We zien het als landen zich terugtrekken uit de internationale klimaatafspraken zoals het Kyoto-protocol en het Akkoord van Parijs en we zien het als de industrie er niet in slaagt
But it's not just climate change information that's being stifled.
om te voldoen aan de emissiereductiedoelstellingen.
So many other scientific issues are obscured by alternate facts, fake news and other forms of suppression. We've seen it in the United Kingdom, we've seen it in Russia, we've seen it in the United States and, until 2015, right here in Canada. In our modern technological age, when our very survival depends on discovery, innovation and science, it is critical, absolutely critical, that our scientists are free to undertake their work, free to collaborate with other scientists, free to speak to the media and free to speak to the public. Because after all, science is humanity's best effort at uncovering the truth about our world, about our very existence. Every new fact that is uncovered adds to the growing body of our collective knowledge. Scientists must be free to explore unconventional or controversial topics. They must be free to challenge the thinking of the day and they must be free to present uncomfortable or inconvenient truths, because that's how scientists push boundaries and pushing boundaries is, after all, what science is all about.
Maar niet alleen informatie over klimaatverandering wordt onderdrukt. Zoveel andere wetenschappelijke problemen worden versluierd door alternatieve feiten, nepnieuws en andere vormen van onderdrukking. We zagen het in het Verenigd Koninkrijk, in Rusland, in de Verenigde Staten en, tot 2015, hier in Canada. In ons moderne technologische tijdperk, waar ons overleven afhangt van ontdekkingen, innovatie en wetenschap, is het van cruciaal belang, absoluut cruciaal, dat onze wetenschappers vrij zijn om hun werk te doen, vrij om samen te werken met andere wetenschappers, vrij om met de media te spreken en vrij om het publiek aan te spreken. Want uiteindelijk is wetenschap de beste poging van de mensheid om de waarheid te ontdekken over onze wereld, ja, over ons bestaan zelf. Elk nieuw feit dat wordt blootgelegd, draagt bij aan de groeiende hoeveelheid van onze collectieve kennis. Wetenschappers moeten vrij zijn om onconventionele of controversiële onderwerpen te verkennen. Zij moeten vrij zijn om het denken van de dag uit te dagen en ze moeten vrij zijn om ongemakkelijke en ongelegen waarheden te presenteren, want dat is hoe wetenschappers grenzen verleggen en grenzen verleggen is immers waar het in de wetenschap om gaat.
And here's another point: scientists must be free to fail, because even a failed hypothesis teaches us something. And the best way I can explain that is through one of my own adventures. But first I've got to take you back in time.
En hier is nog een punt: wetenschappers moeten vrij zijn om te falen, want zelfs een mislukte hypothese leert ons iets. Dat kan ik het best uitleggen aan de hand van een van mijn eigen avonturen. Maar eerst moet ik even terug in de tijd.
It's the early 1900s and Claire and Vera are roommates in southern Ontario. One evening during the height of the Spanish flu pandemic, the two attend a lecture together. The end of the evening, they head for home and for bed. In the morning, Claire calls up to Vera and says she's going out to breakfast. When she returns a short while later, Vera wasn't up. She pulls back the covers and makes the gruesome discovery. Vera was dead. When it comes to Spanish flu, those stories are common, of lightning speed deaths.
In de vroege jaren 1900 zijn Claire en Vera huisgenoten in het zuiden van Ontario. Op een avond tijdens het hoogtepunt van de Spaanse griep-pandemie wonen beiden een lezing bij. Later die avond gaan ze terug naar huis en naar bed. ‘s Morgens roept Claire naar Vera dat ze gaat ontbijten. Toen ze even later terugkwam, was Vera nog niet op. Ze trok de dekens weg en deed een gruwelijke ontdekking. Vera was dood. Bij de Spaanse griep kwam dat vaak voor, die bliksemsnelle sterfgevallen.
Well, I was a professor in my mid-20s when I first heard those shocking facts and the scientist in me wanted to know why and how. My curiosity would lead me to a frozen land and to lead an expedition to uncover the cause of the 1918 Spanish flu. I wanted to test our current drugs against one of history's deadliest diseases. I hoped we could make a flu vaccine that would be effective against the virus and mutation of it, should it ever return. And so I led a team, a research team, of 17 men from Canada, Norway, the United Kingdom and the United States to the Svalbard Islands in the Arctic Ocean. These islands are between Norway and the North Pole. We exhumed six bodies who had died of Spanish flu and were buried in the permafrost and we hoped the frozen ground would preserve the body and the virus.
Ik was professor en en rond de 25 toen ik voor het eerst hoorde over deze schokkende feiten en de wetenschapper in mij wilde weten waarom en hoe. Mijn nieuwsgierigheid bracht me naar een bevroren land. Ik leidde er een expeditie om de oorzaak van de Spaanse griep van 1918 bloot te leggen. Ik wilde onze huidige geneesmiddelen testen tegen een van de dodelijkste ziekten uit de geschiedenis. Ik hoopte dat we een griepvaccin konden maken dat effectief zou zijn tegen het virus en tegen mutaties ervan, mocht het ooit terugkeren. Dus leidde ik een team, een onderzoeksteam, van 17 mannen uit Canada, Noorwegen, het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten naar de Svalbard-eilanden in de Noordelijke IJszee. Deze eilanden liggen tussen Noorwegen en de Noordpool. We groeven zes lichamen op die waren gestorven aan de Spaanse griep en waren begraven in de permafrost en we hoopten dat de bevroren grond het lichaam en het virus hadden geconserveerd.
Now, I know what you are all waiting for, that big scientific payoff. But my science story doesn't have that spectacular Hollywood ending. Most don't. Truth is, we didn't find the virus, but we did develop new techniques to safely exhume bodies that might contain virus. We did develop new techniques to safely remove tissue that might contain virus. And we developed new safety protocols to protect our research team and the nearby community. We made important contributions to science even though the contributions we made were not the ones originally intended. In science, attempts fail, results prove inconclusive and theories don't pan out. In science, research builds upon the work and knowledge of others, or by seeing further, by standing on the shoulders of giants, to paraphrase Newton. The point is, scientists must be free to choose what they want to explore, what they are passionate about and they must be free to report their findings.
Nu weet ik waar jullie allemaal op wachten: die grote wetenschappelijke ontdekking. Maar mijn wetenschapsverhaal heeft geen spectaculair Hollywoodeinde. De meeste hebben dat niet. De waarheid is dat we het virus niet vonden, maar we hebben nieuwe technieken ontwikkeld om lichamen veilig op te graven als ze een virus kunnen bevatten. We hebben nieuwe technieken ontwikkeld om veilig weefsel te verwijderen waar een virus in kan zitten. Wij ontwierpen en ontwikkelden nieuwe veiligheidsprotocollen om ons onderzoeksteam en de nabijgelegen gemeenschap te beschermen. We hebben een belangrijke bijdrage geleverd aan de wetenschap, hoewel de bijdrage die we maakten niet de oorspronkelijk bedoelde was. In de wetenschap mislukken pogingen, zijn resultaten niet overtuigend en kloppen theorieën soms niet. In de wetenschap bouwt onderzoek voort op het werk en de kennis van anderen, of door verder te zien door op de schouders van reuzen te gaan staan, om Newton te parafraseren. Het punt is dat wetenschappers vrij moeten zijn om te kiezen wat ze willen verkennen, waar ze door gepassioneerd zijn en ze moeten vrij zijn om hun bevindingen te melden.
You heard me say that respect for science started to improve in Canada in 2015. How did we get here? What lessons might we have to share? Well, it actually goes back to my time as a professor. I watched while agencies, governments and industries around the world suppressed information on climate change. It infuriated me. It kept me up at night. How could politicians twist scientific fact for partisan gain? So I did what anyone appalled by politics would do: I ran for office, and I won.
Je hoorde me zeggen dat respect voor de wetenschap in 2015 in Canada begon te verbeteren. Hoe kwamen we daartoe? Welke lessen kunnen we misschien delen? Nou, het gaat eigenlijk terug naar mijn tijd als een professor. Ik zag hoe instanties, overheden en bedrijven over de hele wereld informatie over klimaatverandering onderdrukten. Het maakte me woedend. Het hield me 's nachts wakker. Hoe konden politici wetenschappelijke feiten verdraaien voor partijwinst? Dus deed ik wat iedereen zou doen die geschokt was door de politiek: ik zette me op een lijst, en ik won.
(Applause)
(Applaus)
I thought I would use my new platform to talk about the importance of science. It quickly became a fight for the freedom of science. After all, I was a scientist, I came from the world under attack, and I had personally felt the outrage. I could be a voice for those who were being silenced. But I quickly learned that scientists were nervous, even afraid to talk to me.
Ik dacht mijn nieuwe platform te gebruiken om te praten over het belang van de wetenschap. Het werd al snel een strijd voor de vrijheid van de wetenschap. Ik was immers een wetenschapper, ik kwam van de wereld onder vuur en ik had de verontwaardiging persoonlijk gevoeld. Ik kon een stem zijn voor degenen die monddood werden gemaakt. Maar ik leerde al snel dat wetenschappers nerveus waren, zelfs bang om met me te praten.
One government scientist, a friend of mine, we'll call him McPherson, was concerned about the impact government policies were having on his research and the state of science deteriorating in Canada. He was so concerned, he wrote to me from his wife's email account because he was afraid a phone call could be traced. He wanted me to phone his wife's cell phone so that call couldn't be traced. I only wish I were kidding. It quickly brought what was happening in Canada into sharp focus for me. How could my friend of 20 years be that afraid to talk to me? So I did what I could at the time. I listened and I shared what I learned with my friend in Parliament, a man who was interested in all things environment, science, technology, innovation. And then the 2015 election rolled around and our party won. And we formed government. And that friend of mine is now the Prime Minister of Canada, Justin Trudeau.
Een overheidswetenschapper, een vriend van me, we noemen hem McPherson, was bezorgd over de impact die het overheidsbeleid had op zijn onderzoek en dat de stand van de wetenschap verslechterde in Canada. Hij was zo bezorgd dat hij me schreef vanaf het e-mailaccount van zijn vrouw, omdat hij bang was dat een telefoontje kon worden getraceerd. Hij wilde dat ik naar de mobiele telefoon van zijn vrouw belde, zodat de oproep niet achterhaald kon worden. Ik wou dat ik maar een grapje maakte. Het maakte me al snel duidelijk wat er in Canada aan de hand was. Hoe kon mijn vriend van 20 jaar zo bang zijn om met me te praten? Dus ik deed wat ik kon op het moment. Ik luisterde en ik deelde wat ik had geleerd met mijn vriend in het parlement, een man die geïnteresseerd was in allerlei over milieu, wetenschap, technologie, innovatie. Toen kwam de verkiezing van 2015 en onze partij won. We vormden de regering. En die vriend van me is nu de premier van Canada, Justin Trudeau.
(Applause)
(Applaus)
And he asked if I would serve as his Minister of Science. Together, with the rest of the government, we are working hard to restore science to its rightful place. I will never forget that day in December 2015 when I proudly stood in Parliament and proclaimed, "The war on science is now over."
Hij vroeg of ik zijn minister van wetenschap wilde worden. Samen met de rest van de regering werken we er hard aan om de wetenschap weer haar rechtmatige plaats te geven. Ik vergeet nooit die dag in december 2015, toen ik trots in het parlement stond en proclameerde: "De oorlog tegen de wetenschap is nu voorbij."
(Applause)
(Applaus)
And I have worked hard to back up those words with actions. We've had many successes. There's still more work to do, because we're building this culture shift. But we want our government scientists to talk to the media, talk to the public. It'll take time, but we are committed. After all, Canada is seen as a beacon for science internationally. And we want to send a message that you do not mess with something so fundamental, so precious, as science.
Ik heb mijn best gedaan om die woorden met acties te ondersteunen. We hebben veel succes gehad. Er is nog meer werk te doen omdat we deze cultuurverschuiving uitbouwen. Maar we willen dat onze regeringswetenschappers met de media praten, met het publiek praten. Het zal enige tijd duren, maar we zijn toegewijd. Canada wordt immers gezien als een baken voor de wetenschap op internationaal niveau. En we willen duidelijk maken dat je niet knoeit met iets zo fundamenteels, zo kostbaars als de wetenschap.
So, for Dr. Bothwell, for Claire and Vera, for McPherson and all those other voices, if you see that science is being stifled, suppressed or attacked, speak up. If you see that scientists are being silenced, speak up. We must hold our leaders to account. Whether that is by exercising our right to vote, whether it is by penning an op-ed in a newspaper or by starting a conversation on social media, it is our collective voice that will ensure the freedom of science. And after all, science is for everyone, and it will lead to a better, brighter, bolder future for us all.
Dus, voor dr. Bothwell, voor Claire en Vera, voor McPherson en al die andere stemmen: als je ziet dat de wetenschap wordt verstikt, onderdrukt of aangevallen: spreek. Als je ziet dat wetenschappers monddood worden gemaakt: spreek. We moeten onze leiders ter verantwoording roepen. Of dat nu is door ons stemrecht uit te oefenen, of het nu is door het schrijven van een opiniestuk in een krant of door het starten van een gesprek op de sociale media, het is onze collectieve stem die zal instaan voor de vrijheid van de wetenschap. Tenslotte is de wetenschap er voor iedereen, en het zal leiden tot een betere, schitterende,
Thank you.
moedigere toekomst voor ons allemaal.
Dank je.
(Applause)
(Applaus)