We're going to begin in 1964. Bob Dylan is 23 years old, and his career is just reaching its pinnacle. He's been christened the voice of a generation, and he's churning out classic songs at a seemingly impossible rate, but there's a small minority of dissenters, and they claim that Bob Dylan is stealing other people's songs.
אנחנו נתחיל ב1964. בוב דילן בן 23 והקריירה שלו בדיוק מגיעה לשיאה. מכנים אותו קולו של דור, והוא מייצר שירים קלאסיים בזה אחר זה לכאורה בקצב בלתי אפשרי, אולם קיים מיעוט קטן של מתנגדים, אשר טוען שבוב דילן גונב שירים של אחרים.
2004. Brian Burton, aka Danger Mouse, takes the Beatles' "White Album," combines it with Jay-Z's "The Black Album" to create "The Grey Album." "The Grey Album" becomes an immediate sensation online, and the Beatles' record company sends out countless cease-and-desist letters for "unfair competition and dilution of our valuable property."
2004. בראין ברטון, הידוע בשם דנג'ר מאוס, נוטל את "האלבום הלבן" של החיפושיות, ומצרף אותו יחד עם "האלבום השחור" של ג'יי-זי על מנת ליצור את "האלבום האפור". "האלבום האפור" הופך לסנסציה מיידית ברשת, וחברת התקליטים של החיפושיות שולחת אין ספור מכתבים התובעים לחדול בשל "תחרות לא הוגנת ודילול של החומרים יקרי ערך שלנו".
Now, "The Grey Album" is a remix. It is new media created from old media. It was made using these three techniques: copy, transform and combine. It's how you remix. You take existing songs, you chop them up, you transform the pieces, you combine them back together again, and you've got a new song, but that new song is clearly comprised of old songs.
כעת, "האלבום האפור" הוא רמיקס. זוהי מדיה חדשה שנוצרה ממדיה ישנה. היא נוצרה על ידי שימוש בשלוש שיטות: העתקה, שינוי ושילוב. כך עושים רמיקס. לוקחים שירים קיימים, קוצצים אותם, משנים את החתיכות, ומחברים אותם בחזרה יחדיו, ויש לכם שיר חדש, אולם השיר החדש מורכב בבירור משירים ישנים.
But I think these aren't just the components of remixing. I think these are the basic elements of all creativity. I think everything is a remix, and I think this is a better way to conceive of creativity.
אבל אני חושב שאין אלו רק המרכיבים של עריכת רמיקס. אני חושב שאלו הם מרכיבי היסוד של כל יצירתיות. אני חושב שהכל הוא רמיקס, ואני חושב שזו דרך טובה יותר לחשוב על יצירתיות.
All right, let's head back to 1964, and let's hear where some of Dylan's early songs came from. We'll do some side-by-side comparisons here.
בסדר, בואו נחזור ל1964 ובואו נקשיב מהיכן הגיעו כמה מהשירים המוקדמים של דילן. נערוך כמה השוואות זה לצד זה.
All right, this first song you're going to hear is "Nottamun Town." It's a traditional folk tune. After that, you'll hear Dylan's "Masters of War."
בסדר, השיר הראשון שתשמעו הוא "נוטמן טאון" זהו שיר עם מסורתי. אחריו, תשמעו את "אדוני המלחמה".
Jean Ritchie: ♫ In Nottamun Town, not a soul would look out, ♫
ג'ין ריצ'י: בנוטמן טאון, אף נשמה לא מציצה החוצה,
♫ not a soul would look up, not a soul would look down. ♫
ואף נשמה אינה מביטה למעלה, אף נשמה לא מביטה מטה.
Bob Dylan: ♫ Come you masters of war, ♫
בוב דילן: בואו אתם אדוני המלחמה,
♫ you that build the big guns, you that build the death planes, ♫
אתם שבונים תותחים עצומים, אתם שבונים מטוסי מוות,
♫ You that build all the bombs. ♫
אתם שבונים את כל הפצצות.
Kirby Ferguson: Okay, so that's the same basic melody and overall structure. This next one is "The Patriot Game," by Dominic Behan. Alongside that, you're going to hear "With God on Our Side," by Dylan.
קירבי פרגוסון: אוקי, אז זו אותה נעימה בסיסית ואותו מבנה כללי. הבא הוא "משחק הפטריוט", של דומיניק בהאן. לצידו, תשמעו את " עם אלוהים לצידנו" של דילן.
Dominic Behan: ♫ Come all ye young rebels, ♫
דומיניק באהן: בואו כל המורדים הצעירים,
♫ and list while I sing, ♫
והקשיבו בזמן שאשירה,
♫ for the love of one's land is a terrible thing. ♫
כי אהבת הארץ היא דבר נורא.
BD: ♫ Oh my name it is nothin', ♫
בוב דילן: שמי הוא לא כלום,
♫ my age it means less, ♫
וגילי חשוב אף פחות,
♫ the country I come from is called the Midwest. ♫
הארץ ממנה אני בא היא המערב התיכון.
KF: Okay, so in this case, Dylan admits he must have heard "The Patriot Game," he forgot about it, then when the song kind of bubbled back up in his brain, he just thought it was his song.
ק"פ: בסדר, אז במקרה הזה, דילן מודה שהוא היה חייב לשמוע את "משחק הפטריוט", הוא שכח זאת, והשיר איכשהו בצבץ ועלה חזרה מעלה במוחו, והוא פשוט חשב שזה שיר שלו.
Last one, this is "Who's Going To Buy You Ribbons," another traditional folk tune. Alongside that is "Don't Think Twice, It's All Right." This one's more about the lyric.
אחרון, זהו " מי יקנה עבורך סרטים," שיר עם מסורתי נוסף. לצידו "אל תחשבי פעמיים, זה בסדר." כאן העניין הוא יותר סביב המילים.
Paul Clayton: ♫ It ain't no use to sit and sigh now, ♫
פול קלייטון: אין טעם לשבת ולהאנח כעת,
♫ darlin', and it ain't no use to sit and cry now. ♫
יקירתי, ואין טעם לשבת ולבכות כעת.
BD: ♫ It ain’t no use to sit and wonder why, babe, ♫
בוב דילן: אין טעם לשבת ולהתפלא כעת, בייבי,
♫ if you don't know by now, ♫
אם אינך יודעת עד עכשיו,
♫ and it ain't no use to sit and wonder why, babe, ♫
ואין טעם לשבת ולהתפלא, בייבי,
♫ it'll never do somehow. ♫
איכשהו זה לא יעזור.
KF: Okay, now, there's a lot of these. It's been estimated that two thirds of the melodies Dylan used in his early songs were borrowed. This is pretty typical among folk singers. Here's the advice of Dylan's idol, Woody Guthrie.
ק"פ: אוקי, כעת יש רבים כאלו. מוערך ששני שליש מהנעימות שדילן עשה בהן שימוש בימיו המוקדמים הושאלו. זה טיפוסי מאוד בקרב זמרי עם. הנה עצתו של האליל של דילן, וודי גאת'רי.
"The worlds are the important thing. Don't worry about tunes. Take a tune, sing high when they sing low, sing fast when they sing slow, and you've got a new tune." (Laughter) (Applause) And that's, that's what Guthrie did right here, and I'm sure you all recognize the results. (Music) We know this tune, right? We know it? Actually you don't. That is "When the World's on Fire," a very old melody, in this case performed by the Carter Family. Guthrie adapted it into "This Land Is Your Land." So, Bob Dylan, like all folk singers, he copied melodies, he transformed them, he combined them with new lyrics which were frequently their own concoction of previous stuff.
" המילים הן שחשובות. אל תדאגו לגבי המנגינות, קחו מנגינה, שירו גבוה היכן שהם שרים נמוך, שירו מהר היכן שהם שרים לאט ויש לכם מנגינה חדשה". (צחוק) (מחיאות כפיים) וזה, זה מה שגאת'רי עשה כאן בדיוק, ואני בטוח שאתם מכירים את התוצאה. (מוסיקה) אנחנו מכירים את המנגינה הזו, נכון? אנחנו מכירים אותה? בעצם אתם לא מכירים אותה. זו " כאשר העולם עולה באש" מנגינה ישנה מאוד, במקרה הזה היא מבוצעת על ידי משפחת קרטר. גאת'רי עיבד אותה ל "הארץ הזו היא ארצך". אז, בוב דילן, כמו כל זמרי העם, העתיק מנגינות, הוא שינה אותם, הוא צרף להם מילים חדשות אשר פעמים רבות היו תבשיל חדש ממרכיבים ישנים.
Now, American copyright and patent laws run counter to this notion that we build on the work of others. Instead, these laws and laws around the world use the rather awkward analogy of property. Now, creative works may indeed be kind of like property, but it's property that we're all building on, and creations can only take root and grow once that ground has been prepared.
כעת, חוקי זכויות יוצרים ופטנטים אמריקאיים נוגדים את הרעיון הזו שאנו בונים על עבודתם של אחרים. במקום זאת, חוקים אלו וחוקים סביב העולם עושים שימוש באנלוגיה מוזרה של רכוש. כעת, עבודה יצירתית עשויה בהחלט להיות דומה לרכוש, אולם זהו רכוש שכולנו בונים עליו, ויצירות יכולות לשלוח שורש ולגדול רק כאשר הקרקע הוכנה עבורן.
Henry Ford once said, "I invented nothing new. I simply assembled the discoveries of other men behind whom were centuries of work. Progress happens when all the factors that make for it are ready and then it is inevitable."
הנרי פורד אמר פעם, "מעולם לא המצאתי דבר חדש. פשוט הרכבתי יחד המצאות של אנשים אחרים אשר מאחוריהם היו מאות שנות עבודה. קדמה מתרחשת כאשר כל הגורמים שמרכיבים אותה קיימים ואז היא בלתי נמנעת".
2007. The iPhone makes it debut. Apple undoubtedly brings this innovation to us early, but its time was approaching because its core technology had been evolving for decades. That's multi-touch, controlling a device by touching its display. Here is Steve Jobs introducing multi-touch and making a rather foreboding joke.
2007. האייפון עורך את הופעת הבכורה שלו. אפל בהחלט מקדימה להביא לנו את החדשנות הזו, אבל זמנה מגיע כיוון שהטכנולוגיה העיקרית התפתחה במשך כמה עשורים. זה המולטי טאצ' (ריבוי מגע), השולט במכשיר על ידי מגע בתצוגה. הנה סטיב ג'ובס מציג את המולטי טאצ' תוך התבדחות מבשרת רעות
Steve Jobs: And we have invented a new technology called multi-touch. You can do multi-fingered gestures on it, and boy have we patented it. (Laughter) KF: Yes. And yet, here is multi-touch in action. This is at TED, actually, about a year earlier. This is Jeff Han, and, I mean, that's multi-touch. It's the same animal, at least. Let's hear what Jeff Han has to say about this newfangled technology. Jeff Han: Multi-touch sensing isn't anything -- isn't completely new. I mean, people like Bill Buxton have been playing around with it in the '80s. The technology, you know, isn't the most exciting thing here right now other than probably its newfound accessibility. KF: So he's pretty frank about it not being new. So it's not multi-touch as a whole that's patented. It's the small parts of it that are, and it's in these small details where we can clearly see patent law contradicting its intent: to promote the progress of useful arts.
סטיב ג'ובס: והמצאנו טכנולוגיה חדשה הנקראת מולטי טאצ'. אתם יכולים לבצע מחוות תוך שימוש במספר אצבעות, ואנו בהחלט הוצאנו על כך פטנט. (צחוק) ק"פ: אולם, הנה המולטי טאצ' בפעולה. כאן בTED, למעשה כמעט שנה מוקדם יותר. זהו ג'ף האן, והנה ראו זהו מולטי טאצ'. לפחות, זו אותה חיה. בואו נשמע מה יש לג'ף האן לומר על הטכנולוגיה החדישה הזו. ג'ף האן: תחושה של מולטי טאצ' אינה -- חדשה לחלוטין. אני מתכוון אנשים כמו ביל בקסטון השתעשעו עימה במהלך שנות השמונים. הטכנולוגיה אינה, אתם יודעים, הדבר המרגש ביותר כאן ברגע זה אולי מלבד הנגישות החדשה שלה. ק"פ: כך שהוא כן למדי בנוגע לכך שהיא אינה חדשה. כך שזה לא מולטי טאצ' כמכלול שעליו הוצא פטנט. אלא חלקים קטנים ממנה, ובתוך הפרטים הקטנים האלו ניתן לראות בבהירות כיצד חוק הפטנטים סותר את כוונתו: לעודד קידום אומנויות שימושיות.
Here is the first ever slide-to-unlock. That is all there is to it. Apple has patented this. It's a 28-page software patent, but I will summarize what it covers. Spoiler alert: Unlocking your phone by sliding an icon with your finger. (Laughter) I'm only exaggerating a little bit. It's a broad patent.
הנה ה"החלק לפתיחה" הראשון בעולם. זה כל העניין. אפל הוציאה על כך פטנט. זהו פטנט על תוכנה בן 28 עמודים, אבל אני אסכם את מה שהוא מכסה. זהירות ספויילר: הוא פותח את נעילת הטלפון על ידי החלקה של אייקון. (צחוק) אני קצת מגזים. זהו פטנט רחב.
Now, can someone own this idea? Now, back in the '80s, there were no software patents, and it was Xerox that pioneered the graphical user interface. What if they had patented pop-up menus, scrollbars, the desktop with icons that look like folders and sheets of paper? Would a young and inexperienced Apple have survived the legal assault from a much larger and more mature company like Xerox?
כעת, האם מישהו יכול להיות הבעלים של הרעיון הזה? עכשיו, בשנות השמונים לא היו פטנטים על תוכנות, וזו הייתה זירוקס שהייתה חלוצת ממשק המשתמש הגרפי. מה היה קורה אם הם היו מוציאים פטנט על תפריטים קופצים, על פסי גלילה, על שולחנות עבודה עם אייקונים שנראים כמו תיקיות וגיליונות נייר? האם אפל הצעירה וחסרת הניסיון היתה שורדת מתקפה משפטית מחברה גדולה ובוגרת בהרבה כמו זירוקס?
Now, this idea that everything is a remix might sound like common sense until you're the one getting remixed. For example ... SJ: I mean, Picasso had a saying. He said, "Good artists copy. Great artists steal." And we have, you know, always been shameless about stealing great ideas. KF: Okay, so that's in '96. Here's in 2010. "I'm going to destroy Android because it's a stolen product." (Laughter) "I'm willing to go thermonuclear war on this." (Laughter) Okay, so in other words, great artists steal, but not from me. (Laughter)
כעת, הרעיון הזה שהכל הוא רמיקס עשוי להישמע כהגיון פשוט עד אשר עורכים לכם רמיקס. למשל... סטיב ג'ובס: אני מתכוון, לפיקאסו היתה אימרה. הוא אמר, "אמנים טובים מעתיקים. אמנים גדולים גונבים". ואנחנו, כידוע, תמיד היינו חסרי בושה לגבי גניבה של רעיונות גדולים. ק"פ: אוקי, זה היה בשנת 96. וכעת הנה ב 2010. "אני עומד להשמיד את אנדרואיד כי זה מוצר גנוב". (צחוק) אני מוכן להגיע למלחמה תרמו-גרעינית סביב זה". בסדר, במילים אחרות, אמנים גדולים גונבים, אבל לא ממני. (צחוק)
Now, behavioral economists might refer to this sort of thing as loss aversion We have a strong predisposition towards protecting what we feel is ours. We have no such aversion towards copying what other people have, because we do that nonstop.
כעת, כלכלנים התנהגותיים עשויים לכנות התנהגות שכזו כשנאת הפסד. יש לנו נטייה חזקה להגן על מה שאנו חשים שהוא שלנו. אין לנו סלידה כזו בנוגע להעתקה של מה ששייך לאנשים אחרים, כי אנחנו עושים זאת כל הזמן.
So here's the sort of equation we're looking at. We've got laws that fundamentally treat creative works as property, plus massive rewards or settlements in infringement cases, plus huge legal fees to protect yourself in court, plus cognitive biases against perceived loss. And the sum looks like this. That is the last four years of lawsuits in the realm of smartphones. Is this promoting the progress of useful arts?
אז הנה סוג המשוואה עליה אנו מביטים. יש לנו חוקים שבאופן יסודי רואים עבודה יצירתית כרכוש, ובנוסף תגמולים עצומים או הסדרים בתיקים של הפרת זכויות, כולל הוצאות משפט להגן על עצמך בבית המשפט, ובנוסף הטיות קוגנטיביות נגד מה שנתפס כהפסד. והשורה התחתונה נראית כך. אלו הן התביעות המשפטיות בארבע השנים האחרונות בתחום הטלפונים החכמים. האם זה מעודד קדמה של אומנויות שימושיות?
1983. Bob Dylan is 42 years old, and his time in the cultural spotlight is long since past. He records a song called "Blind Willie McTell," named after the blues singer, and the song is a voyage through the past, through a much darker time, but a simpler one, a time when musicians like Willie McTell had few illusions about what they did. "I jump 'em from other writers but I arrange 'em my own way."
1983. בוב דילן בן 42, והזמן שלו באור הזרקורים התרבותי עבר מזמן. הוא מקליט שיר שנקרא" ווילי מקטיל העיוור", על שמו של זמר הבלוז, והשיר הוא מסע לעבר, לזמנים חשוכים בהרבה, אבל פשוטים יותר, זמן בו למוזיקאים כמו ווילי מקטל היו אשליות מעטות לגבי מה שהם עשו. "אני חוטף אותם מיוצרים אחרים אבל מסדר אותם בדרך שלי".
I think this is mostly what we do. Our creativity comes from without, not from within. We are not self-made. We are dependent on one another, and admitting this to ourselves isn't an embrace of mediocrity and derivativeness. It's a liberation from our misconceptions, and it's an incentive to not expect so much from ourselves and to simply begin.
אני חושב שזה עיקר מה שאנו עושים. היצירתיות שלנו מגיעה מבחוץ ולא מבפנים. אנחנו לא תוצר של מעשה ידינו. אנחנו תלויים האחד בשני, והכרה בכך כלפי עצמנו אינה אימוץ של בינוניות והעתקה. זהו חופש מתפיסה מוטעית, ותמריץ שלא לצפות להרבה כל כך מעצמנו ופשוט להתחיל.
Thank you so much. It was an honor to be here. Thank you. (Applause) Thank you. Thank you. (Applause) Thank you. (Applause)
תודה רבה לכם. זה היה לי לכבוד להיות כאן. תודה לכם. (מחיאות כפיים) תודה רבה. תודה רבה. (מחיאות כפיים) תודה רבה. (מחיאות כפיים)