Contagious is a good word. Even in the times of H1N1, I like the word. Laughter is contagious. Passion is contagious. Inspiration is contagious. We've heard some remarkable stories from some remarkable speakers. But for me, what was contagious about all of them was that they were infected by something I call the "I Can" bug.
<<Վարակիչ>> - լավ բառ է: Նույնիսկ H1N1 վիրուսի համաճարակի ժամանակ ես սիրում էի այս բառը: Վարակիչ կարող է լինել ծիծաղը, կիրքը, ոգեշնչումը: Մենք լսել ենք որոշ ուշագրավ պատմություններ մի քանի ականավոր խոսնակների կողմից: Սակայն, ըստ իս, նրանց բոլորի ելույթի մեջ վարակիչ էր այն գաղափարը, որ նրանք բոլորն էլ ոգեշնչված էին այսպես ասած << Ես կարող եմ>> մտքով:
So, the question is, why only them? In a country of a billion people and some, why so few? Is it luck? Is it chance? Can we all not systematically and consciously get infected? So, in the next eight minutes I would like to share with you my story. I got infected when I was 17, when, as a student of the design college, I encountered adults who actually believed in my ideas, challenged me and had lots of cups of chai with me. And I was struck by just how wonderful it felt, and how contagious that feeling was. I also realized I should have got infected when I was seven.
Խնդիրը կայանում է հետևյալում. բայց ինչու՞ միայն նրանք: Միլիարդավոր բնակչություն ունեցող երկրում ինչու՞ այդքան քիչ մարդիկ: Սա բախտ է, իսկ միգուցե՞ լավ առիթ Կարող ենք արդյոք բոլորս ոչ պարբերաբար և գիտակցաբար վարակվել նման մտքերո՞վ Եվ այսպես, առաջիկա 8 րոպեների ընթացքում ձեզ հետ կկիսեմ իմ պատմությունը: Ես գեղարվեստի քոլեջի մի 17-ամյա ուսանողուհի էի, երբ վարակվեցի այս մտքով: Այդ ընթացքում հանդիպեցի այնպիսի մարդկանց, ովքեր հավատացին իմ մտքերին, խրախուսեցին ինձ և հաճախ թեյում էինք միասին: Հասկացա, թե ինչ հրաշալի էր դա զգալ, և ինչ վարակիչ էր այդ զգացմունքը: Նաև հասկացա, որ այդ զգացմունքով պետք է վարակված լինեյի դեռ վաղուց, երբ ընդամենը 7 տարեկան էի:
So, when I started Riverside school 10 years ago it became a lab, a lab to prototype and refine a design process that could consciously infect the mind with the "I Can" bug. And I uncovered that if learning is embedded in real-world context, that if you blur the boundaries between school and life, then children go through a journey of "aware," where they can see the change, "enable," be changed, and then "empower," lead the change. And that directly increased student wellbeing. Children became more competent, and less helpless. But this was all common sense.
Եվ այսպես, երբ 10 տարի առաջ սկեսցի Րիվերսայդի դպրոցից, այն վերածվեց փորձնական լաբորատորիայի: Ես ուզում էի կատարելագործել ուսուցման գործընթացը և ստեղծել առաջին դպրոցը, որը կարող էր աշակերտների միտքը վարակել << Ես կարող եմ>> վիրուսով: Եվ ես բացահայտեցի, որ եթե ուսուցումը փոխկապակցվի իրական աշխարհի կոնտեքստի հետ, և եթե կարողանաս դպրոցի և կյանքի միջև գոյություն ունեցող պատնեշները քանդել, ապա երեխաները կկարողանան ճանապարհորդել դեպի իրազեկության աշխարհ, որտեղ նրանք կտեսնեն փոփոխություններ, դրանք կփորձեն իրենց վրա, իրենք ևս կփոխվեն և հետո կօգնեն մյուսներին իրենց հետևել: Եվ սա ուղղակիորեն բարձրացրեց ուսանողների բարեկեցությունը: Երեխաները դարձան ավելի իրազեկ և սակավ անօգնական: Բայց սա միայն ընդհանուր գաղափարն է:
So, I'd like to show you a little glimpse of what common practice looks like at Riverside. A little background: when my grade five was learning about child rights, they were made to roll incense sticks, agarbattis, for eight hours to experience what it means to be a child laborer. It transformed them. What you will see is their journey, and then their utter conviction that they could go out and change the world. (Music)
Եվ այսպես, կցանկանայի ցույց տալ, թե ինչպես արտահայտվեց այդ ընդհանուր գաղափարը գործնականում` Րիվերսայդ դպրոցում: Մի փոքրիկ նախաբան այդ մասին. երբ իմ 5-րդ դասարանի աշակերտները սովորում էին երեխաների իրավունքների մասին, նրանց ստիպեցին 8 ժամ շարունակ ոլորել խնկե փայտիկները, որոնք հայտնի են որպես ագարբատիներ, որպեսզի հասկանան, թե ինչ է նշանակում լինել բանվոր երեխա: Սա ձևափոխեց նրանց: Այն ինչ կտեսնեք հիմա, պատմում է նրանց ճամփորդության մասին, նրանց ծայր աստիճան համոզմունքի մասին, որ կարող են դուրս գալ և փոխել աշխարհը: (Երաժշտություն )
That's them rolling. And in two hours, after their backs were broke, they were changed. And once that happened, they were out in the city convincing everybody that child labor just had to be abolished. And look at Ragav, that moment when his face changes because he's been able to understand that he has shifted that man's mindset. And that can't happen in a classroom. So, when Ragav experienced that he went from "teacher told me," to "I am doing it." And that's the "I Can" mindshift. And it is a process that can be energized and nurtured.
Ահա և նրանք, պտտում են փայտիկները: Եվ 2 ժամ անց, երբ մեջքները սաստիկ ցավում էր, նրանք պարզապես փոխվեցին: Այդուհետև նրանք դուրս եկան քաղաք և սկսեցին բոլորին համոզել, որ երեխաների աշխատուժի չարաշահումը պարզապես պետք է վերանա: Նայեք, Ռագավի դեմքի արտահայտությունը փոխվում է, քանի որ նա հասկացել է, որ կարողացել է փոխել այդ մարդու մտածելակերպը: Իսկ դա հնարավոր չէր իրականացնել դասասենյակում: Ռագավը հասկացավ, որ նա <<Ուսուցիչը ինձ ասաց>> մտածելակերպից անցել է << Ես եմ դա անում>> մտքին:Իսկ դա հենց << Ես կարող եմ անել>> միտքն է: Եվ սա այն գործընթացն է, որը կարող է ակտիվանալ և աճել:
But we had parents who said, "Okay, making our children good human beings is all very well, but what about math and science and English? Show us the grades." And we did. The data was conclusive. When children are empowered, not only do they do good, they do well, in fact very well, as you can see in this national benchmarking assessment taken by over 2,000 schools in India, Riverside children were outperforming the top 10 schools in India in math, English and science.
Սակայն եղան ծնողներ, ովքեր ասացին. <<Դե, մեր երեխաներին լավ մարդ դարձնելը ինքնին շատ լավ է, սակայն ինչ կասեք մաթեմատիկայի, գիտության և անգլերենի մասին? Ցույց տվեք մեզ գնահատականները>>: Եվ մենք ցույց տվեցինք: Տվյալները համոզիչ էին: Երբ երեխաներին արտոնություններ են տրվում, նրանք ոչ միայն լավ վարք են դրսևորում, այլև լավ են սովորում, ընդ որում շատ լավ. ինչպես տեսնում եք, Հնդկաստանի մոտ 2000 դպրոցներում կատարած ազգային համեմատական վերլուծությունների արդյունքում, մաթեմատիկայի, անգլերենի և գիտության ոլորտում Րիվերսայդի երեխաները ընդգրկվեցին Հնդկաստանի դպրոցներից լավագույն 10-յակի մեջ:
So, it worked. It was now time to take it outside Riverside. So, on August 15th, Independence Day, 2007, the children of Riverside set out to infect Ahmedabad. Now it was not about Riverside school. It was about all children. So, we were shameless. We walked into the offices of the municipal corporation, the police, the press, businesses, and basically said, "When are you going to wake up and recognize the potential that resides in every child? When will you include the child in the city? Basically, open your hearts and your minds to the child."
Ուստի միտքն աշխատեց: Այժմ ժամանակն էր ծրագիրն իրականացնել Րիվերսայդից դուրս: Եվ այսպես, 2007-ի օգոստոսի 15-ին, անկախության օրը, Րիվերսայդի աշակերտները գնացին Ահմեդաբադ: Հիմա արդեն միայն Րիվերսայդի դպրոցը չէր: Այստեղ արդեն բոլոր երեխաներն էին: Մենք ամոթներս կորցրել էինք: Գնում էինք տեղական ընկերությունների հիմնարկներ, ոստիկանություն, մամուլ, բիզնես կազմակերպություններ և հիմնականում ասում. << Երբ եք արթնանալու և ընդունելու այն պոտենցիալ ուժը, որ կա յուրաքանչյուր երեխայի մեջ: Երբ եք երեխաներին ընդգրկելու քաղաքային կյանքի մեջ: Մի խոսքով, բացեք ձեր սրտերն ու մտքերը երեխաների առջև>>:
So, how did the city respond? Since 2007 every other month the city closes down the busiest streets for traffic and converts it into a playground for children and childhood. Here was a city telling its child, "You can." A glimpse of infection in Ahmedabad. Video: [Unclear] So, the busiest streets closed down. We have the traffic police and municipal corporation helping us. It gets taken over by children. They are skating. They are doing street plays. They are playing, all free, for all children. (Music)
Եվ ահա, թե ինչպես քաղաքն արձագանքեց: 2007 թ-ից սկսած ամեն ամիս քաղաքը փակում է երթևեկության ամենաբանուկ փողոցները, և երեխաների համար այն վերածում խաղահրապարակի: Սա մի քաղաք է, որն ասում է երեխային. << Դու կարող ես>>: Ահա մի փոքրիկ տեսանյութ, որ պատմում է Ահմեդաբադի ոգեշնչման մասին: Վիդեո.[Անհասկանալի] Եվ այսպես, ամենաբանուկ փողոցները փակված են: Մեզ օգնում են ճանապարհային ոստիկանությունը և մունիցիպալ ընկերությունները: Այն ամբողջովին լցված է երեխաներով: Նրանք չմշկում են, փողոցային ներկայացումներ ցուցադրում, խաղում են: Բոլորի համար ամեն ինչ անվճար է: (Երաժշտություն)
Atul Karwal: aProCh is an organization which has been doing things for kids earlier. And we plan to extend this to other parts of the city. (Music)
Ատուլ Կարվալ. - aProCh – սա մի կազմակերպություն է, որ դեռ շատ վաղուց օգնում էր երեխաներին: Եվ մենք մտադրված ենք ընդլայնելու մեր գործունեությունը քաղաքի այլ մասերում ևս: (Երաժշտություն)
Kiran Bir Sethi: And the city will give free time. And Ahmedabad got the first child-friendly zebra crossing in the world.
Կիրան Բիր Սեթի. - Իսկ քաղաքը ժամանակ կտրամադրի: Ընդ որում, աշխարհում առաջին մանկական անցումը եղավ հենց Ահմեդաբադում:
Geet Sethi: When a city gives to the children, in the future the children will give back to the city. (Music)
Գիթ Սեթի. - Երբ քաղաքը հնարավորություն է տալիս երեխաներին, հետագայում նրանք վերադարձնում են, այն ինչ իրենց տվել է քաղաքը: (Երաժշտություն)
KBS: And because of that, Ahmedabad is known as India's first child-friendly city.
Կ.Բ.Ս.: - Այդ իսկ պատճառով, Ահմեդաբադը հայտնի է, որպես Հնդկաստանի առաջին` երեխաների նկատմամբ բարյացակամ վերաբերմունք ցուցաբերող քաղաք:
So, you're getting the pattern. First 200 children at Riverside. Then 30,000 children in Ahmedabad, and growing. It was time now to infect India. So, on August 15th, again, Independence Day, 2009, empowered with the same process, we empowered 100,000 children to say, "I can." How? We designed a simple toolkit, converted it into eight languages, and reached 32,000 schools. We basically gave children a very simple challenge. We said, take one idea, anything that bothers you, choose one week, and change a billion lives.
Ահա ձեզ ընդհանուր կաղապարը: Սկզբում Րիվերսայդի 200 աշակերտներն էին: Ահմեդաբադի 30.000 երեխաները, որոնց թիվը աստիճանաբար աճում է: Այժմ ժամանակն էր եկել վարակելու ողջ Հնդկաստանը: Եվ այսպես, 2009 թ.-ի օգոստոսի 15-ին, կրկին անկախության օրը, նույն ծրագրով լիազորված, մենք 100.000 երեխաների արտոնեցինք ասելու <<Ես կարող եմ>>: Իսկ ինչպե՞ ս. մենք կազմեցինք մի պարզ գործիքաշար, փոխակերպեցինք այն 8 լեզուներով և տրամադրեցինք 32.000 դպրոցների: Հիմնականում երեխաներին շատ պարզ առաջադրանքներ էինք տալիս: Պարզապես ասում էինք վերցրեք մի միտք, ցանկացած միտք, որ ձեզ անհանգստացնում է, ընտրեք մի շաբաթ, և փոխեք միլիարդավոր մարդկանց կյանքեր:
And they did. Stories of change poured in from all over India, from Nagaland in the east, to Jhunjhunu in the west, from Sikkim in the north, to Krishnagiri in the south. Children were designing solutions for a diverse range of problems. Right from loneliness to filling potholes in the street to alcoholism, and 32 children who stopped 16 child marriages in Rajasthan. I mean, it was incredible. Basically again reaffirming that when adults believe in children and say, "You can," then they will. Infection in India. This is in Rajasthan, a rural village.
Եվ նրանք այդպես էլ արեցին: Ամբողջ Հնդկաստանը ողողված էր փոփոխություններ կատարելու պատմություններով` սկսած արևելյան Նագալենդից մինչև արևմտյան Ջհունջհունու, հյուսիսային Սիկիմից մինչև հարավային Կրիշնագիրի: Երեխաները լուծումներ էին մշակում ամենատարբեր տեսակի խնդիրների վերաբերյալ: Ինչպիսիք են օրինակ` միայնությունը, փողոցների ջրափոսերը, ալկոհոլիզմը, իսկ 32 երեխաների հաջողվեց Ռաջաստանում խափանել 16 անչափահասների ամուսնություններ: Նկատի ունեմ, որ սա անհավատալի է: Ըստ էության, այս ամենը կրկին վերահաստատում է այն միտքը, որ եթե մեծահասակները հավատան երեխաներին և ասեն <<Դու կարող ես>>, ապա նրանք իսկապես կկարողանան: Ոգեշնչված Հնդկաստանը: Սա Ռաջաստանի գյուղերից մեկում է:
Child: Our parents are illiterate and we want to teach them how to read and write. KBS: First time, a rally and a street play in a rural school -- unheard of -- to tell their parents why literacy is important. Look at what their parents says.
Երեխա. - Մեր ծնողներն անուսում են, և մենք ուզում ենք նրանց կարդալ և գրել սովորեցնել: Կ.Բ.Ս.: Առաջին անգամ նրանք հավաքվեցին գյուղական դպրոցում և փողոցային զվարճալի խաղի միջոցով երեխաները բացատրեցին իրենց ծնողներին, թե ինչու է գրագիտությունն այդքան կարևոր: Տեսեք, թե ինչ են ասում ծնողները:
Man: This program is wonderful. We feel so nice that our children can teach us how to read and write.
Տղամարդ. – Հրաշալի ծրագիր է: Այնքան լավ ենք զգում, որ մեր երեխաները կարող են մեզ սովորեցնել կարդալ և գրել:
Woman: I am so happy that my students did this campaign. In the future, I will never doubt my students' abilities. See? They have done it.
Կին. – Այնքան ուրախ եմ, որ իմ աշակերտները կազմակերպեցին այս արշավը: Հետագայում ես այլևս չեմ կասկածի նրանց հնարավորությունների վրա: Տեսնում եք` նրանք հասան այդ ամենին:
KBS: An inner city school in Hyderabad. Girl: 581. This house is 581 ...
Կ.Բ.Ս.: - Հայդերաբադի փոքրիկ քաղաքային դպրոց: Աղջիկ. – 581: Սա 581 տունն է…
We have to start collecting from 555.
Մենք պետք է սկսենք հավաքել 555 տնից:
KBS: Girls and boys in Hyderabad, going out, pretty difficult, but they did it.
Կ.Բ.Ս.: - Հայդերաբադի տղաներն ու աղջիկներն են դրսում: աղբ են հավաքում, բավականին դժվար է, բայց նրանք հաղթահարեցին
Woman: Even though they are so young, they have done such good work. First they have cleaned the society, then it will be Hyderabad, and soon India.
Կին. – Չնայած, որ նրանք այդքան երիտասարդ են, այնուամենայնիվ շատ մեծ գործ են կատարել: Նախ և առաջ նրանք մաքրեցին իրենց թաղամասը, իսկ հիմա պատրաստվում են նույնը անել Հայդերաբադում, և շուտով նաև ամբողջ Հնդկաստանում:
Woman: It was a revelation for me. It doesn't strike me that they had so much inside them.
Կին. – Սա մեծ բացահայտում էր ինձ համար: Ինձ բոլորովին չի զարմացնում այն փաստը, թե որքան շատ բան կա նրանց մեջ կուտակված:
Girl: Thank you, ladies and gentlemen. For our auction we have some wonderful paintings for you, for a very good cause, the money you give us will be used to buy hearing aids. Are you ready, ladies and gentlemen? Audience: Yes! Girl: Are you ready? Audience: Yes! Girl: Are you ready? Audience: Yes!
Աղջիկ. - Շնորհակալություն տիկնայք և պարոնայք: Այսօրվա աճուրդին մենք ներկայացնում ենք մի քանի հրաշալի նկարներ մի շատ լավ առիթով: Ստացված գումարով կգնենք լսողական ապարատներ: Պատրաստ ե՞ ք տիկնայք և պարոնայք: Հանդիսատես. – Այո~ Աղջիկ. - Պատրաստ եք? Հանդիսատես. – Այո~ Աղջիկ. - Պատրաստ եք? Հանդիսատես. – Այո~
KBS: So, the charter of compassion starts right here. Street plays, auctions, petitions. I mean, they were changing lives. It was incredible. So, how can we still stay immune? How can we stay immune to that passion, that energy, that excitement? I know it's obvious, but I have to end with the most powerful symbol of change, Gandhiji. 70 years ago, it took one man to infect an entire nation with the power of "We can."
Կ.Բ.Ս.: - Եվ այսպես, կարեկցանքի դրսևորումը ի հայտ է գալիս հենց այստեղ: Փողոցային ներկայացումներ, աճուրդներ, խնդրագրեր: Նկատի ունեմ այն, որ նրանք փոխում են մարդկանց կյանքեր: Եվ դա անհավատալի է: Ուստի, ինչպես կարող ենք ձեռնպահ մնալ: Ինչպես կարող ենք ձեռնպահ լինել այս ոգևորության, կամքի և հուզմունքի նկատմամբ? Գիտեմ, բոլորին հայտնի փաստ է, սակայն կցանկանայի ելույթս ավարտել փոփոխության մեծ խորհրդանիշ հանդիսացող Գանդիյի օրինակով: 70 տարի առաջ ընդամենը մի անհատականություն կարողացավ վարակել մի ամբողջ ազգի <<Ես կարող եմ>> մտքով:
So, today who is it going to take to spread the infection from 100,000 children to the 200 million children in India? Last I heard, the preamble still said, "We, the people of India," right? So, if not us, then who? If not now, then when? Like I said, contagious is a good word. Thank you. (Applause)
Եվ այսպես, ո՞ վ իր ուսերի վրա կվերցնի այդ պատասխնատվությունն այսօր: Ո՞ վ այդ վարակը կտարածի Հնդկաստանի 100.000 երեխաներից մինչև 200մլն երեխաների մեջ: Եթե հիշողությունս ինձ չի դավաճանում, նախաբանը սկսվում էր հետևյալ բառերով. << Մենք, հնդիկ ժողովուրդս…>>, այնպես չէ՞ Այնպես որ, եթե ոչ մենք, ապա ո՞ վ Եթե ոչ հիմա, ապա ե՞ րբ Ինչպես արդեն ասացի` վարակիչ բառը լավ բառ է: Շնորհակալություն: (Ծափահարություններ)