Υπάρχουν πράγματα που λέμε όταν συναντάμε το βλέμμα ενός αγνώστου ή ενός γείτονα που περνάει δίπλα μας. Λέμε, «Γεια, τι κάνεις; Είναι μια όμορφη μέρα. Πώς αισθάνεσαι;» Όλα αυτά ακούγονται κάπως ανούσια, σωστά; Και είναι, κατά κάποιο τρόπο. Δεν έχουν κάποια εννοιολογική σημασία. Δεν έχει σημασία πώς είσαι ή πώς είναι η μέρα. Έχουν όμως άλλη σημασία. Έχουν κοινωνική σημασία. Αυτό που εννοούμε όταν λέμε αυτά, είναι: Εσένα, εκεί, σε βλέπω.
There are things we say when we catch the eye of a stranger or a neighbor walking by. We say, "Hello, how are you? It's a beautiful day. How do you feel?" These sound kind of meaningless, right? And, in some ways, they are. They have no semantic meaning. It doesn't matter how you are or what the day is like. They have something else. They have social meaning. What we mean when we say those things is: I see you there.
Έχω εμμονή να μιλάω σε αγνώστους. Τους κοιτάω κατάματα, λέω γεια, προσφέρω βοήθεια, ακούω, και μαθαίνω ιστορίες κάθε είδους. Πριν από επτά χρόνια περίπου, ξεκίνησα να καταγράφω τις εμπειρίες μου ώστε να καταλάβω γιατί το κάνω. Αυτό που κατάλαβα ήταν ότι κάτι πολύ όμορφο συνέβαινε, κάτι σχεδόν ποιητικό. Αυτές ήταν πολύ ξεχωριστές εμπειρίες. Ήταν απροσδόκητες απολαύσεις. Ήταν γνήσιες συναισθηματικές συνδέσεις. Ήταν στιγμές απελευθέρωσης.
I'm obsessed with talking to strangers. I make eye contact, say hello, I offer help, I listen. I get all kinds of stories. About seven years ago, I started documenting my experiences to try to figure out why. What I found was that something really beautiful was going on. This is almost poetic. These were really profound experiences. They were unexpected pleasures. They were genuine emotional connections. They were liberating moments.
Οπότε, μια μέρα, στεκόμουν σε μια γωνία περιμένοντας να αλλάξει το φανάρι, κι επειδή είμαι Νεοϋορκέζα, αυτό σημαίνει ότι στεκόμουν στον δρόμο πάνω σε μια σχάρα υπονόμου, λες κι έτσι θα περνούσα απέναντι γρηγορότερα. Δίπλα μου στέκεται ένας ηλικιωμένος άνδρας. Φοράει ένα μακρύ παλτό και ένα παλιό ανδρικό καπέλο, και φαινόταν σαν να είχε βγει από ταινία. Και μου λέει, «Μην στέκεσαι εκεί. Μπορεί να εξαφανισθείς». Είναι λίγο παράλογο, σωστά; Αλλά έκανα ό,τι μου είπε. Ανέβηκα στο πεζοδρόμιο. Και τότε χαμογέλασε, και είπε, «Ωραία. Ποτέ δεν ξέρεις. Μπορεί να είχα γυρίσει από την άλλη, και να σε είχαν παρασύρει».
So one day, I was standing on a corner waiting for the light to change, which, I'm a New Yorker, so that means I was actually standing in the street on the storm drain, as if that could get me across faster. And there's an old man standing next to me. So he's wearing, like, a long overcoat and sort of an old-man hat, and he looked like somebody from a movie. And he says to me, "Don't stand there. You might disappear." So this is absurd, right? But I did what he said. I stepped back onto the sidewalk. And he smiled, and he said, "Good. You never know. I might have turned around, and zoop, you're gone."
Αυτό ήταν περίεργο, αλλά και πολύ όμορφο. Ήταν τόσο ζεστός, και τόσο χαρούμενος που με έσωσε. Είχαμε ένα μικρό δέσιμο. Για ένα λεπτό ένιωσα ότι η ύπαρξή μου ως άτομο είχε γίνει αντιληπτή, και άξιζα να σωθώ. Το λυπηρό είναι πως σε πολλά μέρη του κόσμου έχουμε ανατραφεί να πιστεύουμε ότι οι άγνωστοι είναι κακοί εξ ορισμού, ότι δεν μπορούμε να τους εμπιστευτούμε, και ότι μπορεί να μας πληγώσουν. Αλλά οι περισσότεροι άγνωστοι δεν είναι επικίνδυνοι. Δεν αισθανόμαστε άνετα μαζί τους γιατί δεν έχουμε κάποιο κοινό πλαίσιο. Δεν ξέρουμε ποιες είναι οι προθέσεις τους. Οπότε, αντί να επιλέγουμε με βάση την αντιληπτική μας ικανότητα, βασιζόμαστε στην κατηγορία του «αγνώστου».
This was weird, and also really wonderful. He was so warm, and he was so happy that he'd saved me. We had this little bond. For a minute, I felt like my existence as a person had been noticed, and I was worth saving. The really sad thing is, in many parts of the world, we're raised to believe that strangers are dangerous by default, that we can't trust them, that they might hurt us. But most strangers aren't dangerous. We're uneasy around them because we have no context. We don't know what their intentions are. So instead of using our perceptions and making choices, we rely on this category of "stranger."
Έχω ένα παιδί τεσσάρων ετών. Όταν χαιρετάω τους ανθρώπους στον δρόμο, με ρωτάει, «Γιατί;» Με ρωτάει, «Τους γνωρίζουμε;»
I have a four-year-old. When I say hello to people on the street, she asks me why. She says, "Do we know them?"
Απαντάω, «Όχι, είμαστε γείτονες».
I say, "No, they're our neighbor."
«Είναι φίλοι μας;»
"Are they our friend?"
«Όχι, απλά είναι ωραίο να είμαστε φιλικοί».
"No, it's just good to be friendly."
Το σκέφτομαι δύο φορές πριν της το πω, γιατί το πιστεύω, αλλά ειδικά σαν γυναίκα, γνωρίζω ότι δεν έχει κάθε άγνωστος τις καλύτερες προθέσεις. Είναι καλό να είσαι φιλικός, αλλά είναι καλό να μάθεις και πότε δεν πρέπει να είσαι. Όμως κανένα από τα δύο δεν σημαίνει ότι πρέπει να φοβόμαστε.
I think twice every time I say that to her, because I mean it, but as a woman, particularly, I know that not every stranger on the street has the best intentions. It is good to be friendly, and it's good to learn when not to be, but none of that means we have to be afraid.
Υπάρχουν δύο μεγάλα πλεονεκτήματα στο να χρησιμοποιούμε τις αισθήσεις μας, αντί για τους φόβους μας. Το πρώτο είναι ότι μας απελευθερώνει. Αν το σκεφτείτε, το να χρησιμοποιείτε την αντίληψή σας αντί για τις κατηγορίες, είναι πιο εύκολο να το λες παρά να το κάνεις. Το μυαλό μας χρησιμοποιεί τις κατηγορίες. Όσον αφορά στους ανθρώπους, μας γλυτώνουν χρόνο για όσα έχουμε να μάθουμε για αυτούς. Βλέπουμε άντρας, γυναίκα, νέος, γέρος, μαύρος, καστανός, λευκός, άγνωστος, φίλος, και χρησιμοποιούμε τις πληροφορίες απ' αυτό το κουτί Είναι γρήγορο και εύκολο και οδηγεί στην προκατάληψη. Και σημαίνει ότι δεν σκεφτόμαστε τους ανθρώπους ως άτομα. Γνωρίζω μια Αμερικανή ερευνήτρια η οποία ταξιδεύει συχνά μόνη της στην Κεντρική Ασία και την Αφρική. Επισκέπτεται τις πόλεις και τις κωμοπόλεις ως απολύτως ξένη. Δεν έχει δεσμούς, δεν έχει γνωστούς. Είναι μια ξένη. Η στρατηγική επιβίωσής της είναι: κάνε έναν άγνωστο να σε δει ως ένα πραγματικό άτομο. Αν μπορέσεις να το κάνεις αυτό, θα βοηθήσει και άλλους ανθρώπους να σε δουν έτσι.
There are two huge benefits to using our senses instead of our fears. The first one is that it liberates us. When you think about it, using perception instead of categories is much easier said than done. Categories are something our brains use. When it comes to people, it's sort of a shortcut for learning about them. We see male, female, young, old, black, brown, white, stranger, friend, and we use the information in that box. It's quick, it's easy and it's a road to bias. And it means we're not thinking about people as individuals. I know an American researcher who travels frequently in Central Asia and Africa, alone. She's entering into towns and cities as a complete stranger. She has no bonds, no connections. She's a foreigner. Her survival strategy is this: get one stranger to see you as a real, individual person. If you can do that, it'll help other people see you that way, too. The second benefit of using our senses has to do with intimacy.
Το δεύτερο όφελος της χρήσης των αισθήσεων έχει να κάνει με την οικειότητα. Το ξέρω, ακούγεται λιγάκι παράλογο, οικειότητα και άγνωστοι, αλλά αυτές οι γρήγορες αλληλεπιδράσεις μπορούν να οδηγήσουν σε ένα αίσθημα το οποίο οι κοινωνιολόγοι αποκαλούν «φευγαλέα οικειότητα». Άρα, είναι μια σύντομη εμπειρία, η οποία έχει συναισθηματική απήχηση και σημασία. Είναι το όμορφο συναίσθημα που είχα επειδή σώθηκα από τη θανάσιμη παγίδα του υπονόμου από αυτόν τον ηλικιωμένο άνδρα, ή επειδή νιώθω μέρος μιας κοινότητας όταν μιλάω σε κάποιον στο τρένο καθ' οδόν για τη δουλειά.
I know it sounds a little counterintuitive, intimacy and strangers, but these quick interactions can lead to a feeling that sociologists call "fleeting intimacy." So, it's a brief experience that has emotional resonance and meaning. It's the good feeling I got from being saved from the death trap of the storm drain by the old man, or how I feel like part of a community when I talk to somebody on my train on the way to work.
Κάποιες φορές, πάει ακόμα παραπέρα. Ερευνητές έχουν διαπιστώσει ότι οι άνθρωποι νιώθουν πιο άνετα να είναι ειλικρινείς και ανοιχτοί με αγνώστους παρά με τους φίλους τους και τις οικογένειές τους. Ότι συχνά νιώθουν πως οι άγνωστοι τους καταλαβαίνουν περισσότερο. Αυτό το αναφέρουν και τα ΜΜΕ, με μεγάλη απογοήτευση. «Άγνωστοι επικοινωνούν καλύτερα, από ό,τι οι σύζυγοι!» Είναι ωραίος τίτλος, σωστά; Νομίζω ότι χάνει εντελώς την ουσία. Το σημαντικό για αυτές τις μελέτες είναι το πόσο σημαντικές μπορούν να γίνουν αυτές οι αλληλεπιδράσεις, πώς αυτή η ειδική μορφή εγγύτητας μας δίνει κάτι που χρειαζόμαστε τόσο, όσο χρειαζόμαστε και τους φίλους μας και τις οικογένειές μας.
Sometimes it goes further. Researchers have found that people often feel more comfortable being honest and open about their inner selves with strangers than they do with their friends and their families -- that they often feel more understood by strangers. This gets reported in the media with great lament. "Strangers communicate better than spouses!" It's a good headline, right? I think it entirely misses the point. The important thing about these studies is just how significant these interactions can be; how this special form of closeness gives us something we need as much as we need our friends and our families.
Άρα, πώς είναι δυνατόν να επικοινωνούμε τόσο καλά με αγνώστους; Υπάρχουν δύο λόγοι. Ο πρώτος είναι ότι είναι μια γρήγορη αλληλεπίδραση. Δεν έχει επιπτώσεις. Είναι εύκολη η ειλικρίνεια με κάποιον που δεν πρόκειται να δεις ξανά, σωστά; Αυτό είναι λογικό. Ο δεύτερος λόγος έχει πιο ενδιαφέρον. Είμαστε προκατειλημμένοι, όσον αφορά τους κοντινούς μας ανθρώπους. Αναμένουμε την κατανόησή τους. Θεωρούμε ότι την έχουν, και περιμένουμε να διαβάσουν το μυαλό μας. Οπότε, φανταστείτε ότι είστε σε ένα πάρτι, και δεν μπορείτε να πιστέψετε ότι ο φίλος σας ή ο σύντροφός σας δεν καταλαβαίνει ότι θέλετε να φύγετε νωρίς. Και σκέφτεστε, «Αφού σε κοίταξα με τρόπο!»
So how is it possible that we communicate so well with strangers? There are two reasons. The first one is that it's a quick interaction. It has no consequences. It's easy to be honest with someone you're never going to see again, right? That makes sense. The second reason is where it gets more interesting. We have a bias when it comes to people we're close to. We expect them to understand us. We assume they do, and we expect them to read our minds. So imagine you're at a party, and you can't believe that your friend or your spouse isn't picking up on it that you want to leave early. And you're thinking, "I gave you the look."
Με έναν άγνωστο πρέπει να ξεκινήσουμε από την αρχή. Λέμε όλη την ιστορία, εξηγούμε ποιοι είναι οι άνθρωποι, πώς νιώθουμε για αυτούς, εξηγούμε τα προσωπικά μας αστεία. Και για μαντέψτε. Κάποιες φορές μας καταλαβαίνουν λίγο καλύτερα.
With a stranger, we have to start from scratch. We tell the whole story, we explain who the people are, how we feel about them; we spell out all the inside jokes. And guess what? Sometimes they do understand us a little better.
ΟΚ. Τώρα που γνωρίζουμε ότι το να μιλάμε σε αγνώστους έχει σημασία, πώς γίνεται αυτό; Υπάρχουν άγραφοι κανόνες που τείνουμε να ακολουθούμε. Οι κανόνες διαφέρουν ανάλογα με την χώρα στην οποία βρίσκεστε, σε ποια κουλτούρα βρίσκεστε. Στα περισσότερα μέρη των ΗΠΑ, αυτό που αναμένεται σε ένα δημόσιο χώρο είναι να κρατάμε ισορροπία μεταξύ ευγένειας και ιδιωτικότητας. Αυτό είναι γνωστό ως «ευγενική απροσεξία». Άρα, σκεφτείτε δύο ανθρώπους που βαδίζουν ο ένας προς τον άλλο στον δρόμο. Θα ρίξουν μια ματιά ο ένας στον άλλο από απόσταση. Αυτό είναι η ευγένεια, η αναγνώριση. Και τότε, όσο πλησιάζουν, θα κοιτάξουν από την άλλη, ώστε να δώσει ο ένας στον άλλο λίγο χώρο.
OK. So now that we know that talking to strangers matters, how does it work? There are unwritten rules we tend to follow. The rules are very different depending on what country you're in, what culture you're in. In most parts of the US, the baseline expectation in public is that we maintain a balance between civility and privacy. This is known as civil inattention. So, imagine two people are walking towards each other on the street. They'll glance at each other from a distance. That's the civility, the acknowledgment. And then as they get closer, they'll look away, to give each other some space.
Σε άλλες κουλτούρες, οι άνθρωποι φτάνουν στα άκρα, ώστε να μην έχουν καμία επαφή. Άνθρωποι από τη Δανία μου λένε ότι πολλοί Δανοί είναι τόσο απρόθυμοι να μιλήσουν σε αγνώστους, που θα προτιμούσαν να χάσουν τη στάση τους στο λεωφορείο από το να πουν «συγγνώμη» σε κάποιον που πρέπει να προσπεράσουν. Αντ' αυτού, υπάρχει αυτή η περίτεχνη κίνηση με τις σακούλες και η χρήση του σώματος, ώστε να πεις ότι χρειάζεσαι να περάσεις, αντί να πεις δύο λέξεις.
In other cultures, people go to extraordinary lengths not to interact at all. People from Denmark tell me that many Danes are so averse to talking to strangers, that they would rather miss their stop on the bus than say "excuse me" to someone that they need to get around. Instead, there's this elaborate shuffling of bags and using your body to say that you need to get past, instead of using two words.
Στην Αίγυπτο, μου έχουν πει, ότι είναι αγένεια να αγνοήσεις έναν ξένο, και ότι υπάρχει μια ιδιαίτερη κουλτούρα φιλοξενίας. Άγνωστοι μπορεί να ζητήσουν ο ένας από τον άλλον μια γουλιά νερό. Ή αν ρωτήσεις κάποιον για οδηγίες, είναι πολύ πιθανό να σε καλέσει σπίτι του για καφέ. Βλέπουμε αυτούς τους άγραφους κανόνες πιο ξεκάθαρα, όταν παραβιάζονται ή όταν είσαι σε ένα καινούριο μέρος και προσπαθείς να καταλάβεις τι είναι σωστό να κάνεις.
In Egypt, I'm told, it's rude to ignore a stranger, and there's a remarkable culture of hospitality. Strangers might ask each other for a sip of water. Or, if you ask someone for directions, they're very likely to invite you home for coffee. We see these unwritten rules most clearly when they're broken, or when you're in a new place and you're trying to figure out what the right thing to do is.
Μερικές φορές, η δράση βρίσκεται στην παραβίαση των κανόνων. Σε περίπτωση που δεν είναι ξεκάθαρο, θέλω να το κάνετε αυτό, ΟΚ; Οπότε, δείτε πώς θα γίνει. Βρείτε κάποιον που σας κοιτάει. Αυτό είναι ένα καλό σημάδι. Το πρώτο πράγμα είναι ένα απλό χαμόγελο. Εάν περάσετε δίπλα από κάποιον στον δρόμο ή στον διάδρομο εδώ, χαμογελάστε. Δείτε τι θα συμβεί.
Sometimes breaking the rules a little bit is where the action is. In case it's not clear, I really want you to do this. OK? So here's how it's going to go. Find somebody who is making eye contact. That's a good signal. The first thing is a simple smile. If you're passing somebody on the street or in the hallway here, smile. See what happens.
Το άλλο είναι ο τριγωνισμός. Υπάρχετε εσείς, ο άγνωστος και ένα τρίτο πράγμα το οποίο μπορεί και οι δύο να το δείτε και να σχολιάσετε. Όπως ένα δημόσιο έργο τέχνης ή κάποιον που κάνει κήρυγμα στον δρόμο ή κάποιον που φοράει αστεία ρούχα. Προσπαθήστε. Κάντε ένα σχόλιο για αυτό και δείτε εάν θα ξεκινήσει κάποια συζήτηση.
Another is triangulation. There's you, there's a stranger, there's some third thing that you both might see and comment on, like a piece of public art or somebody preaching in the street or somebody wearing funny clothes. Give it a try. Make a comment about that third thing, and see if starts a conversation.
Το άλλο το ονομάζω παρατήρηση. Αυτό σημαίνει, συνήθως, κάνω μια φιλοφρόνηση. Έχω μανία να προσέχω τα παπούτσια των άλλων. Τώρα δεν φοράω υπέροχα παπούτσια, αλλά τα παπούτσια είναι γενικά υπέροχα. Και οι φιλοφρονήσεις για τα παπούτσια είναι σχετικά πιο ουδέτερες. Οι άνθρωποι θέλουν πάντοτε να μιλήσουν για τα υπέροχα παπούτσια τους.
Another is what I call noticing. This is usually giving a compliment. I'm a big fan of noticing people's shoes. I'm actually not wearing fabulous shoes right now, but shoes are fabulous in general. And they're pretty neutral as far as giving compliments goes. People always want to tell you things about their awesome shoes.
Μπορεί να έχετε ήδη εμπειρία της αρχής των σκύλων και των μωρών. Μπορεί να είναι περίεργο να μιλήσεις σε κάποιον στο δρόμο, δεν ξέρεις πώς θα αντιδράσουν, αλλά μπορείς πάντοτε να μιλήσεις στο σκύλο ή το μωρό τους. Ο σκύλος ή το μωρό είναι ένας κοινωνικός αγωγός προς το άλλο πρόσωπο, και μπορείς να κρίνεις από το πώς αντιδρούν για το αν είναι ανοιχτοί να μιλήσουν περισσότερο.
You may have already experienced the dogs and babies principle. It can be awkward to talk to someone on the street; you don't know how they're going to respond. But you can always talk to their dog or their baby. The dog or the baby is a social conduit to the person, and you can tell by how they respond whether they're open to talking more.
Το τελευταίο που θέλω να σας προκαλέσω να κάνετε είναι η αποκάλυψη. Αυτό είναι πράξη που σε κάνει ευάλωτο, αλλά μπορεί να σε ανταμείψει. Οπότε, την επόμενη φορά που θα μιλάτε σε έναν άγνωστο και θα νιώθετε άνετα, πείτε κάτι αληθινό για τον εαυτό σας, κάτι πραγματικά προσωπικό. Ίσως θα έχετε την εμπειρία που σας είπα, να νιώσετε ότι σας καταλαβαίνουν.
The last one I want to challenge you to is disclosure. This is a very vulnerable thing to do, and it can be very rewarding. So next time you're talking to a stranger and you feel comfortable, tell them something true about yourself, something really personal. You might have that experience I talked about of feeling understood.
Κάποιες φορές σε συνομιλίες προκύπτει να με ρωτάνε οι άνθρωποι, «Τι δουλειά κάνει ο πατέρας σου;» ή, «Πού μένει;» Και κάποιες φορές τους λέω την πλήρη αλήθεια, δηλαδή, ότι πέθανε όταν ήμουν παιδί. Πάντα, σε τέτοιες στιγμές, μοιράζονται μια δική τους απώλεια. Έχουμε την τάση να αποκαλύπτουμε όταν μας αποκαλύπτουν, ακόμα και με αγνώστους.
Sometimes in conversation, it comes up, people ask me, "What does your dad do?" or, "Where does he live?" And sometimes I tell them the whole truth, which is that he died when I was a kid. Always in those moments, they share their own experiences of loss. We tend to meet disclosure with disclosure, even with strangers.
Οπότε, αυτό είναι. Όταν μιλάτε σε αγνώστους, κάνετε όμορφες παύσεις στην αναμενόμενη πορεία της καθημερινότητάς σας και στη δική τους. Κάνετε απροσδόκητες συνδέσεις. Εάν δεν μιλάτε σε αγνώστους, χάνετε αυτή την ευκαιρία. Ξοδεύουμε πολύ χρόνο να διδάσκουμε τα παιδιά μας για τους αγνώστους. Τι θα γινόταν αν ξοδεύαμε λίγο χρόνο ώστε να διδάξουμε τους εαυτούς μας; Μπορεί να απορρίπταμε όλες τις ιδέες που μας κάνουν καχύποπτους. Θα μπορούσαμε να κάνουμε χώρο για αλλαγή.
So, here it is. When you talk to strangers, you're making beautiful interruptions into the expected narrative of your daily life and theirs. You're making unexpected connections. If you don't talk to strangers, you're missing out on all of that. We spend a lot of time teaching our children about strangers. What would happen if we spent more time teaching ourselves? We could reject all the ideas that make us so suspicious of each other. We could make a space for change.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)