As of 2018, there are around 2.5 billion smartphone users in the world. If we broke open all their newest phones, which are just a fraction of the total that’ve been built, and split them into their component parts, that would produce around 85,000 kilograms of gold, 875,000 of silver, and 40 million kilograms of copper. How did this precious cache get into our phones, and can we reclaim it?
در سال ۲۰۱۸، ۲/۵ میلیارد کاربر گوشی هوشمند در دنیا وجود دارد. اگر ما تمام گوشیهای جدید را باز کنیم، که فقط کسری از مجموع ساخته شده است، و آنها را به قطعات داخلشان تقسیم کنیم، حدود ۸۵٫۰۰۰ کیلوگرم طلا، ۸۷۵٫۰۰۰ کیلوگرم نقره، و ۴۰ میلیون کیلوگرم مس تولید میشود. چطور این منبع ارزشمند به گوشیهای ما وارد شد، و آیا میتوانیم بازیابیاش کنیم؟
Gold, silver, and copper are actually just a few of the 70 or so chemical elements that make up the average smartphone. These can be divided into different groups, two of the most critical being rare earth elements and precious metals.
طلا، نقره و مس در واقع تنها تعداد کمی از حدود ۷۰ عنصر شیمیایی هستند که گوشیهای هوشمند را تشکیل میدهد. این عناصر را میتوان به گروههای مختلف تقسیم کرد، دو مورد از مهمترین آنها، عناصر کمیاب زمین و فلزات گرانبها هستند.
Rare earths are a selection of 17 elements that are actually common in Earth’s crust and are found in many areas across the world in low concentrations. These elements have a huge range of magnetic, phosphorescent, and conductive properties that make them crucial to modern technologies. In fact, of the 17 types of rare earth metals, phones and other electronics may contain up to 16. In smartphones, these create the screen and color display, aid conductivity, and produce the signature vibrations, amongst other things.
عناصر کمیاب زمین مجموعه ای از ۱۷ عنصری هستند که در پوسته زمین واقع شدهاند و در بسیاری از مناطق جهان در غلظتهای پایین یافت میشوند. این عناصر طیف وسیعی از خواص مغناطیسی، فسفرسانس، و رسانایی را دارند که آنها را برای فناوریهای مدرن حیاتی میکند. در واقع، از ۱۷ نوع فلز کمیاب زمین، گوشیها و سایر وسایل الکترونیکی ۱۶ نوع آنها را ممکن است شامل شود. در گوشیهای هوشمند، این عناصر صفحه نمایش رنگی، قابلیت رسانایی، و به لرزه درآوردن، و چیزهای دیگر را میسازد.
And yet, crucial as they are, extracting these elements from the earth is linked to some disturbing environmental impacts. Rare earth elements can often be found, but in many areas, it’s not economically feasible to extract them due to low concentrations. Much of the time, extracting them requires a method called open pit mining that exposes vast areas of land. This form of mining destroys huge swaths of natural habitats, and causes air and water pollution, threatening the health of nearby communities.
و با این حال این عناصر بسیار مهم هستند، استخراج این عناصر از زمین با برخی از اثرات زیست محیطی مرتبط است. عناصر کمیاب زمین اغلب میتوانند یافت شوند، اما در بسیاری مناطق، استخراج آنها با غلظت کم، از لحاظ اقتصادی امکان پذیر نیست. بیشتر وقتها، استخراج آنها نیازمند روشی است، بنام معدن چاه باز که مناطق وسیعی از زمین را در بر میگیرد. این نوع معادن نوار بزرگی از زیستگاه طبیعی را از بین میبرند، و باعث آلودگی آب و هوا میشوند، و سلامتی جوامع نزدیک خود را تهدید میکنند.
Another group of ingredients in smartphones comes with similar environmental risks: these are metals such as copper, silver, palladium, aluminum, platinum, tungsten, tin, lead, and gold. We also mine magnesium, lithium, silica, and potassium to make phones, and all of it is associated with vast habitat destruction, as well as air and water pollution. Mining comes with worrying social problems, too, like large-scale human and animal displacement to make way for industrial operations, and frequently, poor working conditions for laborers.
گروه دیگری از مواد تشکیلدهنده گوشیهای هوشمند با خطرات زیست محیطی مشابه همراه هستند: این فلزات مانند مس، نقره، پالادیوم، آلومینیوم، پلاتین، تنگستن، قلع، سرب، و طلا هستند. ما همچنین منیزیم، لیتیوم، سیلیکا، و پتاسیم را برای ساخت گوشیهای هوشمند استخراج میکنیم، و همه اینها با ویرانی گسترده محیط زیست ارتباط دارد، و همچنین آلودگی آب و هوا. استخراج معدن با مشکلات اجتماعی نگران کنندهای هم همراه است، مانند جابجایی انسان و حیوانات در مقیاس وسیع برای راهاندازی عملیات صنعتی، و اغلب، شرایط کار ضعیف برای کارگران.
Lastly, phone production also requires petroleum, one of the main drivers of climate change. That entwines our smartphones inextricably with this growing planetary conundrum.
در نهایت، تولید تلفن نیز نیاز به نفت دارد، یکی از محرکهای اصلی تغیرات اقلیمی. که گوشیهای هوشمند ما را با این معمای در حال رشد سیارهای مرتبط میکند.
And, what’s more, the ingredients we mine to make our phones aren’t infinite. One day, they’ll simply run out, and we haven’t yet discovered effective replacements for some. Despite this, the number of smartphones is on a steady increase; by 2019 it’s predicted that there’ll be close to 3 billion in use.
و علاوه بر آن، موادی که برای ساخت گوشیهایمان استخراج میکنیم بیپایان نیستند. یک روز، آنها به سادگی تمام میشوند، و ما هنوز جایگزین موثری برای برخی از آنها کشف نکردیم. با این وجود، تعداد گوشیهای هوشمند در حال افزایش است؛ تا سال ۲۰۱۹ پیشبینی میشود نزدیک ۳ میلیارد از آنها مورد استفاده قرار گیرند.
This means that reclaiming the bounty within our phones is swiftly becoming a necessity. So, if you have an old phone, you might want to consider your options before throwing it away. To minimize waste, you could donate it to a charity for reuse, take it to an e-waste recycling facility, or look for a company that refurbishes old models.
این به این معنی است که بازیابی نعمتهایی که در گوشیهای ماست به سرعت تبدیل به یک ضرورت میشود. بنابراین، اگر یک گوشی قدیمی دارید، ممکن است بخواهید گزینههای خود را قبل از بیرون انداختن آن در نظر بگیرید. برای به حداقل رساندن زباله، میتوانید آن را به یک موسسه خیریه برای استفاده مجدد اهدا کنید، آن را به یک مرکز بازیافت زبالههای الکترونیکی ببرید، یا بدنبال یک شرکت که مدلهای قدیمی را بازسازی میکند بگردید.
However, even recycling companies need our scrutiny. Just as the production of smartphones comes with social and environmental problems, dismantling them does too. E-waste is sometimes intentionally exported to countries where labor is cheap but working conditions are poor. Vast workforces, often made up of women and children, may be underpaid, lack the training to safely disassemble phones, and be exposed to elements like lead and mercury, which can permanently damage their nervous systems. Phone waste can also end up in huge dump sites, leaching toxic chemicals into the soil and water, mirroring the problems of the mines where the elements originated.
با این حال، حتی شرکتهای بازیافت نیاز به بررسی دقیق ما دارند. درست مثل تولید گوشیهای هوشمند که با مشکلات اجتماعی و زیست محیطی همراه است، از بین بردن آنها هم همینطور است. زبالههای الکترونیکی گاهی اوقات عمداً به کشورهایی صادر میشود که کار ارزان است اما شرایط کار ضعیف است. نیروهای انسانی گسترده اغلب از زنان و کودکان تشکیل میشوند، حقوق کمی میگیرند، و آموزشی برای جداسازی ایمن گوشیها نمیبینند، و در معرض عناصری مانند سرب و جیوه قرار میگیرند، که میتواند به سیستم عصبی آنها آسیب دائمی وارد کند. زبالههای تلفن همچنین ممکن است سر از منطقههای بزرگ تخلیه در بیاورند، و مواد شیمیایی سمی در خاک و آب آن حل شوند، و مشکلات معادنی که عناصر از آن استخراج شده را دوباره ایجاد کنند.
A phone is much more than it appears to be on the surface. It’s an assemblage of elements from multiple countries, linked to impacts that are unfolding on a global scale. So, until someone invents a completely sustainable smartphone, we’ll need to come to terms with how this technology affects widespread places and people.
تلفن بسیار بیشتر از آن است که در ظاهر به نظر میرسد. مجموعهای است از عناصر از کشورهای مختلف، مرتبط با تاثیراتی که در مقیاس جهانی ظهور میکنند. بنابراین، تا زمانی که کسی گوشی هوشمند کاملاً پایدار را ایجاد کند، ما باید به این درک برسیم که چطور این فناوری بر مکانها و مردم به طور گسترده تاثیر میگذارد.