Χαίρετε, είμαι ο Κέβιν. Είμαι απ' την Αυστραλία και βρίσκομαι εδώ για να βοηθήσω. (Γέλια)
G'day, my name's Kevin. I'm from Australia. I'm here to help. (Laughter)
Απόψε, ήθελα να σας πω την ιστορία δύο πόλεων. Μία εξ' αυτών είναι η Ουάσιγκτον και η άλλη το Πεκίνο. Επειδή ο τρόπος που οι δύο πρωτεύουσες διαμορφώνουν το μέλλον τους, και τόσο το μέλλον των ΗΠΑ όσο και το μέλλον της Κίνας, δεν επηρεάζει μόνο αυτές τις δύο χώρες, αλλά κι όλους εμάς με τρόπους, που ίσως δεν έχουμε σκεφτεί: τον αέρα που αναπνέουμε, το πόσιμο νερό, τα ψάρια που τρώμε, την ποιότητα των ωκεανών μας, τις γλώσσες που μιλάμε στο μέλλον, τις δουλειές που έχουμε, τα πολιτικά συστήματα που επιλέγουμε και φυσικά το μεγάλο ερώτημα του πολέμου και της ειρήνης.
Tonight, I want to talk about a tale of two cities. One of those cities is called Washington, and the other is called Beijing. Because how these two capitals shape their future and the future of the United States and the future of China doesn't just affect those two countries, it affects all of us in ways, perhaps, we've never thought of: the air we breathe, the water we drink, the fish we eat, the quality of our oceans, the languages we speak in the future, the jobs we have, the political systems we choose, and, of course, the great questions of war and peace.
Βλέπετε αυτόν τον τύπο; Είναι Γάλλος. Ονομάζεται Ναπολέων. Μερικές εκατοντάδες χρόνια πριν έκανε αυτή την περίεργη πρόβλεψη: «Η Κίνα είναι ένα λιοντάρι που κοιμάται κι όταν ξυπνήσει, ο κόσμος θα τρομάξει». Ο Ναπολέων έκανε κάποια λάθη: αλλά σ' αυτό είχε απόλυτο δίκιο. Επειδή η Κίνα σήμερα όχι μόνο έχει ξυπνήσει, αλλά έχει σηκωθεί και περπατάει και το ερώτημα για εμάς είναι πού θα φτάσει η Κίνα και πώς θα χειριστούμε αυτόν το γίγαντα του 21ου αιώνα;
You see that bloke? He's French. His name is Napoleon. A couple of hundred years ago, he made this extraordinary projection: "China is a sleeping lion, and when she awakes, the world will shake." Napoleon got a few things wrong; he got this one absolutely right. Because China is today not just woken up, China has stood up and China is on the march, and the question for us all is where will China go and how do we engage this giant of the 21st century?
Αν δείτε τα νούμερα θα έρθετε αντιμέτωποι με κάτι μεγάλο. Προβλέπουν ότι η Κίνα θα γίνει με οποιαδήποτε μέτρηση - ΣΔΙΤ, συναλλαγματικές ισοτιμίες - η μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου σε βάθος δεκαετίας. Είναι ήδη το μεγαλύτερο εμπορικό έθνος, ο μεγαλύτερος εξαγωγέας, ο μεγαλύτερος κατασκευαστής, και έχει τη μεγαλύτερη εκπομπή άνθρακα στον κόσμο. Η Αμερική έρχεται δεύτερη.
You start looking at the numbers, they start to confront you in a big way. It's projected that China will become, by whichever measure -- PPP, market exchange rates -- the largest economy in the world over the course of the decade ahead. They're already the largest trading nation, already the largest exporting nation, already the largest manufacturing nation, and they're also the biggest emitters of carbon in the world.
Οπότε, αν η Κίνα όντως γίνει η μεγαλύτερη οικονομία παγκοσμίως, σκεφτείτε αυτό: θα είναι η πρώτη φορά από τότε που αυτός ο τύπος βρισκόταν στο θρόνο της Αγγλίας, ο Γεώργιος ο Τρίτος, όχι και τόσο καλός φίλος του Ναπολέοντα, που η μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο θα είναι μια χώρα που δεν μιλά Αγγλικά, που δεν ανήκει στη Δύση, που δεν είναι δημοκρατικά φιλελεύθερη. Αν δεν πιστεύετε ότι θα επηρεάσει τον τρόπο που θα λειτουργεί ο κόσμος στο μέλλον, τότε, προσωπικά, πιστεύω ότι κάτι δεν έχετε σκεφτεί σωστά και δεν υπονοώ τίποτε άλλο.
America comes second. So if China does become the world's largest economy, think about this: It'll be the first time since this guy was on the throne of England -- George III, not a good friend of Napoleon's -- that in the world we will have as the largest economy a non-English speaking country, a non-Western country, a non-liberal democratic country. And if you don't think that's going to affect the way in which the world happens in the future, then personally, I think you've been smoking something,
Συνεπώς, το ερώτημα που τίθεται εδώ είναι πώς αντιλαμβανόμαστε αυτή την τεράστια αλλαγή, που θεωρείται η μεγαλύτερη αλλαγή στο πρώτο μισό του 21ου αιώνα; Θα μας επηρεάσει με πολλούς τρόπους. Θα μπει στην ουσία του. Συμβαίνει ήσυχα. Συμβαίνει επίμονα. Περνά απαρατήρητο κατά κάποιον τρόπο, ενώ όλοι είμαστε απασχολημένοι με ό,τι συμβαίνει στην Ουκρανία και στη Μέση Ανατολή, με ό,τι συμβαίνει με το Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και του Λεβάντε, με ό,τι συμβαίνει με το μέλλον στις οικονομίες μας. Είναι αργή και ήρεμη επανάσταση. Η μεγάλη αλλαγή φέρνει μαζί της και μια μεγάλη πρόκληση, και η πρόκληση είναι η εξής: μπορούν αυτές οι δύο μεγάλες χώρες, η Κίνα και οι ΗΠΑ, η Κίνα, το Μέσο Βασίλειο, και οι ΗΠΑ, Měiguó -- που παρεμπιπτόντως στα Κινέζικα σημαίνει «η όμορφη χώρα». Σκεφτείτε πως αυτό είναι το όνομα που έχει δώσει η Κίνα σ' αυτή τη χώρα για περισσότερα από 100 χρόνια. Αν αυτές οι δύο χώρες, αυτοί οι σπουδαίοι πολιτισμοί μπορούν πράγματι να οικοδομήσουν κοινό μέλλον για τις ίδιες και τον κόσμο; Μπορούμε να διαμορφώσουμε ένα μέλλον ειρηνικό και αμοιβαία ευημερές ή είμαστε μπροστά σε μια μεγάλη πρόκληση για πόλεμο και ειρήνη; Έχω 15 λεπτά για να αναλύσω το σενάριο πόλεμος ή ειρήνη, δηλαδή λίγο λιγότερο χρόνο από όσο είχε αυτός ο τύπος για να γράψει το βιβλίο που λέγεται «Πόλεμος και Ειρήνη».
and it doesn't mean you're from Colorado. So in short, the question we have tonight is, how do we understand this mega-change, which I believe to be the biggest change for the first half of the 21st century? It'll affect so many things. It will go to the absolute core. It's happening quietly. It's happening persistently. It's happening in some senses under the radar, as we are all preoccupied with what's going in Ukraine, what's going on in the Middle East, what's going on with ISIS, what's going on with ISIL, what's happening with the future of our economies. This is a slow and quiet revolution. And with a mega-change comes also a mega-challenge, and the mega-challenge is this: Can these two great countries, China and the United States -- China, the Middle Kingdom, and the United States, Měiguó -- which in Chinese, by the way, means "the beautiful country." Think about that -- that's the name that China has given this country for more than a hundred years. Whether these two great civilizations, these two great countries, can in fact carve out a common future for themselves and for the world? In short, can we carve out a future which is peaceful and mutually prosperous, or are we looking at a great challenge of war or peace? And I have 15 minutes to work through war or peace, which is a little less time than they gave this guy to write a book called "War and Peace."
Με ρωτούν γιατί ένα παιδί που μεγάλωσε στην Αυστραλία ενδιαφέρθηκε να μάθει Κινέζικα; Υπάρχουν δύο λόγοι. Ορίστε ο πρώτος. Εδώ είναι η Μπέτσι, η αγελάδα. Η Μπέτσι ήταν σε ένα κοπάδι βοοειδών γαλακτοπαραγωγής σε μια φάρμα που μεγάλωσα στην Αυστραλία. Βλέπετε αυτά τα χέρια; Δεν κάνουν για φάρμα. Οπότε, ανακάλυψα πολύ νωρίς ότι η δουλειά στη φάρμα δεν ήταν για μένα και η Κίνα ήταν πιο ασφαλής επιλογή για να αποφύγω μια αγροτική καριέρα στην Αυστραλία.
People ask me, why is it that a kid growing up in rural Australia got interested in learning Chinese? Well, there are two reasons for that. Here's the first of them. That's Betsy the cow. Now, Betsy the cow was one of a herd of dairy cattle that I grew up with on a farm in rural Australia. See those hands there? These are not built for farming. So very early on, I discovered that in fact, working in a farm was not designed for me, and China was a very safe remove from any career in Australian farm life.
Και ο δεύτερος λόγος. Αυτή είναι η μαμά μου. Έχει κανείς σας ποτέ ακούσει όσα του έλεγε η μαμά του να κάνει; Έχει κανείς σας κάνει ό,τι του έλεγε; Σπάνια το έκανα, αλλά αυτό που μου έλεγε η μαμά μου ήταν ότι μια μέρα μου έδωσε μια εφημερίδα και ο τίτλος έλεγε ότι ερχόταν μια τεράστια αλλαγή. Η αλλαγή ήταν ότι η Κίνα μπήκε στα Ηνωμένα Έθνη. Το 1971 ήμουν μόλις 14 ετών και μου έδειξε αυτόν τον τίτλο. Μου είπε: «Δες το και βάλτο καλά στο μυαλό σου επειδή αυτό θα επηρεάσει το μέλλον σου».
Here's the second reason. That's my mom. Anyone here ever listen to what their mom told them to do? Everyone ever do what their mom told them to do? I rarely did, but what my mom said to me was, one day, she handed me a newspaper, a headline which said, here we have a huge change. And that change is China entering the United Nations. 1971, I had just turned 14 years of age, and she handed me this headline. And she said, "Understand this, learn this,
Οπότε, μιας και ήμουν πολύ καλός στην ιστορία αποφάσισα ότι το καλύτερο για εμένα ήταν να φύγω και να μάθω Κινέζικα. Το ωραίο με τα Κινέζικα είναι ότι ο δάσκαλός σου σού δίνει νέο όνομα. Εμένα με ονόμασαν Kè, που σημαίνει νίκη ή κατάκτηση, και Wén, που είναι ο χαρακτήρας για τη λογοτεχνία ή τις τέχνες. Kè Wén, Κατακτητής των Κλασικών. Ονομάζεται κανείς σας «Κέβιν»; Είναι μεγάλη πρόοδος να είσαι Κέβιν και να σε λένε Κατακτητή των Κλασικών. (Γέλια) Με λένε Κέβιν, όλη μου τη ζωή. Σας λένε Κέβιν όλη σας τη ζωή; Θα προτιμούσατε να σας αποκαλούν Κατακτητή των Κλασικών;
because it's going to affect your future." So being a very good student of history, I decided that the best thing for me to do was, in fact, to go off and learn Chinese. The great thing about learning Chinese is that your Chinese teacher gives you a new name. And so they gave me this name: Kè, which means to overcome or to conquer, and Wén, and that's the character for literature or the arts. Kè Wén, Conqueror of the Classics. Any of you guys called "Kevin"? It's a major lift from being called Kevin to be called Conqueror of the Classics. (Laughter) I've been called Kevin all my life. Have you been called Kevin all your life? Would you prefer to be called Conqueror of the Classics?
Οπότε έφυγα και βρήκα δουλειά στην Αυστραλιανή Υπηρεσία Εξωτερικών, αλλά εδώ είναι που η υπερηφάνεια, και πριν απ' αυτή έρχεται η πτώση. Βρίσκομαι λοιπόν στην πρεσβεία στο Πεκίνο, πηγαίνοντας στο Μέγαρο του Λαού με τον πρεσβευτή μας, ο οποίος μου ζήτησε να κάνω τη διερμηνεία στην πρώτη του συνάντηση στο Μέγαρο του Λαού. Να' μαι, λοιπόν. Αν έχετε βρεθεί σε συνάντηση με Κινέζους, είναι σαν ένα μεγάλο πέταλο αλόγου. Στο πάνω μέρος βρίσκονται οι ισχυροί αξιωματούχοι και στο κάτω μέρος οι λιγότερο ισχυροί, οι χαμηλόβαθμοι όπως εγώ. Έτσι ο πρέσβης ξεκίνησε με αυτή την άκομψη φράση. Είπε: «Η Κίνα και η Αυστραλία προς το παρόν απολαμβάνουν μια σχέση πρωτοφανούς εγγύτητας». Και σκέφτηκα: «Μοιάζει άχαρο και περίεργο. Θα το βελτιώσω». Σημείωση: Μην το κάνετε ποτέ. Έπρεπε να γίνει λίγο πιο κομψό και λίγο πιο κλασικό, οπότε το άλλαξα ως εξής. [Στα Κινέζικα]
And so I went off after that and joined the Australian Foreign Service, but here is where pride -- before pride, there always comes a fall. So there I am in the embassy in Beijing, off to the Great Hall of the People with our ambassador, who had asked me to interpret for his first meeting in the Great Hall of the People. And so there was I. If you've been to a Chinese meeting, it's a giant horseshoe. At the head of the horsehoe are the really serious pooh-bahs, and down the end of the horseshoe are the not-so-serious pooh-bahs, the junior woodchucks like me. And so the ambassador began with this inelegant phrase. He said, "China and Australia are currently enjoying a relationship of unprecedented closeness." And I thought to myself, "That sounds clumsy. That sounds odd. I will improve it." Note to file: Never do that. It needed to be a little more elegant, a little more classical, so I rendered it as follows.
Υπήρχε παύση στην άλλη μεριά της αίθουσας. Μπορούσατε να δείτε τους ισχυρούς στο πάνω μέρος του πετάλου, εμφανώς να έχουν χάσει το χρώμα τους, και οι μικρότεροι στην άλλη πλευρά να γελούν ασταμάτητα. Επειδή όταν άλλαξα τη φράση: «Η Αυστραλία και η Κίνα απολαμβάνουν μια σχέση πρωτοφανούς εγγύτητας» ήταν σαν να είπα ότι η Αυστραλία και η Κίνα έχουν έναν τέλειο οργασμό. (Γέλια)
[In Chinese] There was a big pause on the other side of the room. You could see the giant pooh-bahs at the head of the horseshoe, the blood visibly draining from their faces, and the junior woodchucks at the other end of the horseshoe engaged in peals of unrestrained laughter. Because when I rendered his sentence, "Australia and China are enjoying a relationship of unprecedented closeness," in fact, what I said was that Australia and China were now experiencing fantastic orgasm. (Laughter)
Ήταν η τελευταία φορά που μου ζητήθηκε να κάνω διερμηνεία. Αλλά σ' αυτήν τη μικρή ιστορία υπάρχει ένα δίδαγμα: ενώ θεωρείτε πως γνωρίζετε κάτι γι' αυτόν τον περίεργο πολιτισμό με τα 5.000 χρόνια συνεχούς ιστορίας, υπάρχει πάντα κάτι καινούργιο να μάθετε.
That was the last time I was asked to interpret. But in that little story, there's a wisdom, which is, as soon as you think you know something about this extraordinary civilization of 5,000 years of continuing history, there's always something new to learn.
Η ιστορία είναι εναντίον μας αναφορικά με τις ΗΠΑ και την Κίνα και το κοινό τους μέλλον. Αυτός ο τύπος εδώ; Δεν είναι Κινέζος, ούτε Αμερικανός. Είναι Έλληνας. Ονομάζεται Θουκυδίδης. Έγραψε την ιστορία των Πελοποννησιακών Πολέμων. Έκανε μια περίεργη παρατήρηση σχετικά με την Αθήνα και τη Σπάρτη. «Η άνοδος της Αθήνας και ο φόβος που αυτή προκάλεσε στη Σπάρτη έκαναν τον πόλεμο αναπόφευκτο». Γι' αυτό έχουν γραφτεί τόσα για τη γνωστή Παγίδα του Θουκυδίδη.
History is against us when it comes to the U.S. and China forging a common future together. This guy up here? He's not Chinese and he's not American. He's Greek. His name's Thucydides. He wrote the history of the Peloponnesian Wars. And he made this extraordinary observation about Athens and Sparta. "It was the rise of Athens and the fear that this inspired in Sparta that made war inevitable."
Αυτός εδώ, δεν είναι Αμερικανός, ούτε Έλληνας, αλλά Κινέζος. Ονομάζεται Σουν Τσου κι έγραψε την «Τέχνη του Πολέμου» και η δήλωσή του από κάτω λέει: «Κάνε επίθεση όταν είναι απροετοίμαστοι κι εμφανίσου όταν δεν σε περιμένουν». Μέχρι στιγμής τα πράγματα δεν είναι καλά ούτε για την Κίνα ούτε για τις ΗΠΑ.
And hence, a whole literature about something called the Thucydides Trap. This guy here? He's not American and he's not Greek. He's Chinese. His name is Sun Tzu. He wrote "The Art of War," and if you see his statement underneath, it's along these lines: "Attack him where he is unprepared, appear where you are not expected." Not looking good so far for China and the United States.
Αυτός εδώ είναι Αμερικανός. Είναι ο Γκράχαμ Άλισον. Είναι καθηγητής στη Σχολή Κένεντι στη Βοστόνη. Εργάζεται σε ένα έργο το οποίο είναι το εξής: Η Παγίδα του Θουκυδίδη για τον αναπόφευκτο πόλεμο ανάμεσα σε αναπτυσσόμενες και εδραιωμένες μεγάλες δυνάμεις έχει εφαρμογή στο μέλλον των σχέσεων Κίνας και ΗΠΑ; Είναι βασικό ερώτημα. Ο Γκράχαμ διερεύνησε 15 περιπτώσεις στην ιστορία από το 1500 για να ορίσει τα προηγούμενα. Και οι 11 από τις 15, επιτρέψτε μου να πω, κατέληξαν σε καταστροφικό πόλεμο.
This guy is an American. His name's Graham Allison. In fact, he's a teacher at the Kennedy School over there in Boston. He's working on a single project at the moment, which is, does the Thucydides Trap about the inevitably of war between rising powers and established great powers apply to the future of China-U.S. relations? It's a core question. And what Graham has done is explore 15 cases in history since the 1500s to establish what the precedents are. And in 11 out of 15 of them, let me tell you,
Ίσως πείτε: «Μα, Κέβιν, ή Κατακτητή των Κλασικών,
they've ended in catastrophic war.
αυτό έγινε στο παρελθόν. Ζούμε στον κόσμο της αλληλεξάρτησης και της παγκοσμιοποίησης. Δεν θα ξανασυμβεί». Μαντέψτε τι! Οι οικονομικοί ιστορικοί μας λένε ότι στην ουσία η χρονιά που φθάσαμε το υψηλότερο σημείο οικονομικής ολοκλήρωσης και παγκοσμιοποίησης ήταν το 1914, λίγο πριν τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, μια θλιβερή στιγμή της ιστορίας.
You may say, "But Kevin -- or Conqueror of the Classics -- that was the past. We live now in a world of interdependence and globalization. It could never happen again." Guess what? The economic historians tell us that in fact, the time which we reached the greatest point of economic integration and globalization was in 1914, just before that happened, World War I,
Αν λοιπόν εξετάσουμε το μεγάλο αυτό ερώτημα του πώς σκέφτεται και νιώθει η Κίνα και πώς τοποθετείται απέναντι στις Ηνωμένες Πολιτείες, και το αντίστροφο, πώς φτάνουμε στο αρχικό ερώτημα του πώς δύο χώρες και πολιτισμοί μπορούν να συνεργαστούν;
a sobering reflection from history. So if we are engaged in this great question of how China thinks, feels, and positions itself towards the United States, and the reverse, how do we get to the baseline of how these two countries and civilizations
Ας ξεκινήσω πρώτα με τις απόψεις της Κίνας για τις ΗΠΑ και τον δυτικό κόσμο. Πρώτον: Η Κίνα νιώθει σαν να ταπεινώνεται στα χέρια των δυτικών εδώ και εκατό χρόνια με απαρχή τους Πολέμους του Οπίου. Μετά απ' αυτό, οι δυτικές δυνάμεις διέλυσαν την Κίνα σε μικρά κομμάτια και μέχρι τη δεκαετία του '20 και του '30 στη Σαγκάη υπήρχαν πινακίδες σαν κι αυτή. [«Δεν επιτρέπονται σκύλοι και Κινέζοι»] Πώς θα νιώθατε αν ήσασταν Κινέζοι, μέσα στη χώρα σας, και βλέπατε αυτή την πινακίδα; Η Κίνα επίσης πιστεύει και νιώθει πως τα γεγονότα του 1919 στη Συνδιάσκεψη Ειρήνης στο Παρίσι, όταν η Γερμανία επέστρεψε τις αποικίες σε πολλές χώρες ανά τον κόσμο, τι έγιναν οι γερμανικές αποικίες στην Κίνα; Βασικά δόθηκαν στην Ιαπωνία. Όταν κατόπιν η Ιαπωνία εισέβαλε στην Κίνα το 1930 ο κόσμος έκανε ότι δεν βλέπει και αδιαφόρησε για το μέλλον της Κίνας. Επιπλέον, οι Κινέζοι πιστεύουν μέχρι και σήμερα ότι οι ΗΠΑ και η Δύση δεν αποδέχονται τη νομιμότητα του πολιτικού τους συστήματος επειδή διαφέρει τόσο από το δικό μας, από τις φιλελεύθερες δημοκρατίες, και πιστεύουν ότι οι ΗΠΑ μέχρι και σήμερα προσπαθούν να υπονομεύσουν το πολιτικό τους σύστημα. Η Κίνα θεωρεί επίσης ότι περιορίζεται από συμμάχους και στρατηγικούς συνεργάτες των ΗΠΑ γύρω από τα σύνορά της. Και πέρα απ' όλα αυτά οι Κινέζοι έχουν την αίσθηση στο βάθος της καρδιάς τους και μέσα τους ότι όλοι εμείς στη Δύση παραείμαστε θρασείς. Αυτό σημαίνει, ότι δεν βλέπουμε τα προβλήματα στο δικό μας σύστημα, στις πολιτικές και τις οικονομίες μας, αλλά αβασάνιστα κατηγορούμε όλους τους άλλους και πιστεύουν ότι εμείς στη Δύση είμαστε τεράστιοι υποκριτές.
can possibly work together? Let me first go to, in fact, China's views of the U.S. and the rest of the West. Number one: China feels as if it's been humiliated at the hands of the West through a hundred years of history, beginning with the Opium Wars. When after that, the Western powers carved China up into little pieces, so that by the time it got to the '20s and '30s, signs like this one appeared on the streets of Shanghai. ["No dogs and Chinese allowed"] How would you feel if you were Chinese, in your own country, if you saw that sign appear? China also believes and feels as if, in the events of 1919, at the Peace Conference in Paris, when Germany's colonies were given back to all sorts of countries around in the world, what about German colonies in China? They were, in fact, given to Japan. When Japan then invaded China in the 1930s the world looked away and was indifferent to what would happen to China. And then, on top of that, the Chinese to this day believe that the United States and the West do not accept the legitimacy of their political system because it's so radically different from those of us who come from liberal democracies, and believe that the United States to this day is seeking to undermine their political system. China also believes that it is being contained by U.S. allies and by those with strategic partnerships with the U.S. right around its periphery. And beyond all that, the Chinese have this feeling in their heart of hearts and in their gut of guts that those of us in the collective West are just too damned arrogant. That is, we don't recognize the problems in our own system, in our politics and our economics, and are very quick to point the finger elsewhere, and believe that, in fact, we in the collective West
Στις διεθνείς σχέσεις, φυσικά, δεν ακούγεται μόνο η μία άποψη.
are guilty of a great bunch of hypocrisy.
Υπάρχει κι άλλη χώρα, οι ΗΠΑ. Πώς ανταποκρίνεται σε όλα αυτά; Οι ΗΠΑ έχουν απάντηση για όλα αυτά. Στο ερώτημα αν οι ΗΠΑ περιορίζουν την Κίνα, απαντούν: «Όχι, δείτε τη Σοβιετική Ένωση. Εκεί υπήρχε περιορισμός». Αντ' αυτού, αυτό που έχουμε κάνει στις ΗΠΑ και τη Δύση είναι να καλωσορίσουμε την Κίνα τόσο στην παγκόσμια οικονομία όσο και στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου. Οι ΗΠΑ και η Δύση λένε ότι η Κίνα κλέβει στο ζήτημα των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας, και μέσω επιθέσεων στο διαδίκτυο στις ΗΠΑ και σε διεθνείς εταιρείες. Επιπλέον, οι ΗΠΑ λένε ότι το κινεζικό πολιτικό σύστημα είναι βασικά λανθασμένο επειδή αποκλίνει τόσο πολύ από τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη δημοκρατία και το γράμμα του νόμου που έχουμε στις ΗΠΑ και στη Δύση. Κι επιπλέον, τι λένε οι ΗΠΑ; Ότι φοβούνται πως μόλις η Κίνα αποκτήσει δύναμη, θα εγκαθιδρύσει μια σφαίρα επιρροής στη νοτιοανατολική και την ανατολική Ασία θα αποπέμψει τις ΗΠΑ, και με τον καιρό, όταν θα είναι αρκετά ισχυρή, θα προσπαθήσει μονομερώς να αλλάξει τους κανόνες της παγκόσμιας τάξης.
Of course, in international relations, it's not just the sound of one hand clapping. There's another country too, and that's called the U.S. So how does the U.S. respond to all of the above? The U.S. has a response to each of those. On the question of is the U.S. containing China, they say, "No, look at the history of the Soviet Union. That was containment." Instead, what we have done in the U.S. and the West is welcome China into the global economy, and on top of that, welcome them into the World Trade Organization. The U.S. and the West say China cheats on the question of intellectual property rights, and through cyberattacks on U.S. and global firms. Furthermore, the United States says that the Chinese political system is fundamentally wrong because it's at such fundamental variance to the human rights, democracy, and rule of law that we enjoy in the U.S. and the collective West. And on top of all the above, what does the United States say? That they fear that China will, when it has sufficient power, establish a sphere of influence in Southeast Asia and wider East Asia, boot the United States out, and in time, when it's powerful enough, unilaterally seek to change the rules of the global order.
Εκτός από όλα αυτά, όλα είναι μια χαρά στη σχέση ΗΠΑ-Κίνας. Δεν υπάρχουν προβλήματα εκεί. Η πρόκληση ωστόσο δίνει σε αυτά τα βαθιά ριζωμένα αισθήματα, σε αυτά τα βαθιά συναισθήματα και τρόπους σκέψης, αυτό που οι Κινέζοι αποκαλούν «Sīwéi», τρόπους σκέψης, πώς μπορούμε να δημιουργήσουμε μια βάση κοινού μέλλοντος ανάμεσά τους;
So apart from all of that, it's just fine and dandy, the U.S.-China relationship. No real problems there. The challenge, though, is given those deep-rooted feelings, those deep-rooted emotions and thought patterns, what the Chinese call "Sīwéi," ways of thinking, how can we craft a basis for a common future between these two?
Λέω απλώς το εξής: Μπορούμε να το κάνουμε με βάση τον εποικοδομητικό ρεαλισμό για έναν κοινό σκοπό. Τι εννοώ μ' αυτό; Να είμαστε ρεαλιστές για πράγματα που διαφωνούμε και να έχουμε μια προσέγγιση που θα αποτρέπει τις διαφορές αυτές να οδηγήσουν σε πόλεμο ή διαμάχη μέχρι να αποκτήσουμε τη διπλωματία για να τις λύσουμε. Να είμαστε εποικοδομητικοί σε διμερείς περιφερειακές και διεθνείς δεσμεύσεις μεταξύ των δύο, που θα έχει αποτέλεσμα για όλη την ανθρωπότητα. Να δημιουργήσουμε έναν οργανισμό ικανό να συνεργαστεί με την Ασία, μια κοινότητα Ασίας-Ειρηνικού. Και να δράσουμε παγκοσμίως, όπως ξεκινήσατε να κάνετε στα τέλη του περασμένου έτους με τη διαμαρτυρία για την κλιματική αλλαγή με χέρια ενωμένα αντί για χωριστά.
I argue simply this: We can do it on the basis on a framework of constructive realism for a common purpose. What do I mean by that? Be realistic about the things that we disagree on, and a management approach that doesn't enable any one of those differences to break into war or conflict until we've acquired the diplomatic skills to solve them. Be constructive in areas of the bilateral, regional and global engagement between the two, which will make a difference for all of humankind. Build a regional institution capable of cooperation in Asia, an Asia-Pacific community. And worldwide, act further, like you've begun to do at the end of last year by striking out against climate change with hands joined together rather than fists apart.
Φυσικά όλα αυτά συμβαίνουν αν υπάρχει κοινός μηχανισμός και πολιτική θέληση για την επίτευξή τους. Όλα αυτά είναι επιτεύξιμα. Το ερώτημα είναι, είναι επιτεύξιμα από μόνα τους; Αυτό μας προστάζει να κάνουμε η λογική μας αλλά η καρδιά μας;
Of course, all that happens if you've got a common mechanism and political will to achieve the above. These things are deliverable. But the question is, are they deliverable alone? This is what our head tells us we need to do,
Έχω σχετική εμπειρία στην πατρίδα μου, για το πώς φέρνεις κοντά δύο λαούς
but what about our heart?
που, για να πούμε την αλήθεια, δεν είχαν τόσο πολλά κοινά στο παρελθόν. Ήταν τότε που απολογήθηκα στους αυτόχθονες της Αυστραλίας. Ήταν μέρα κρίσης για την αυστραλιανή κυβέρνηση, το κοινοβούλιο και τον λαό της Αυστραλίας. Μετά από 200 χρόνια εκμετάλλευσης των πρώτων Αυστραλών ήταν ώρα οι λευκοί να ζητήσουμε συγγνώμη.
I have a little experience in the question back home of how you try to bring together two peoples who, frankly, haven't had a whole lot in common in the past. And that's when I apologized to Australia's indigenous peoples. This was a day of reckoning in the Australian government, the Australian parliament, and for the Australian people. After 200 years of unbridled abuse towards the first Australians,
Το πιο σημαντικό - (Χειροκρότημα)
it was high time that we white folks said we were sorry. The important thing --
Το πιο σημαντικό που θυμάμαι είναι να κοιτάζω αυτά τα άτομα, όλους τους Αβορίγινες της Αυστραλίας που είχαν έρθει για να ακούσουν την απολογία. Ήταν περίεργο να βλέπεις, για παράδειγμα, ηλικιωμένες να μου διηγούνται ιστορίες από όταν ήταν πέντε ετών και τις είχαν κυριολεκτικά αρπάξει από τους γονείς τους, όπως αυτή η κυρία εδώ. Ήταν περίεργο για μένα να μπορώ να αγκαλιάζω και να φιλώ ηλικιωμένους Αβορίγινες καθώς έμπαιναν στο κοινοβούλιο, και μία γυναίκα μου είπε ότι ήταν η πρώτη φορά που τη φιλούσε ένας λευκός, και ήταν πάνω από 70. Απίστευτη ιστορία.
(Applause) The important thing that I remember is staring in the faces of all those from Aboriginal Australia as they came to listen to this apology. It was extraordinary to see, for example, old women telling me the stories of when they were five years old and literally ripped away from their parents, like this lady here. It was extraordinary for me to then be able to embrace and to kiss Aboriginal elders as they came into the parliament building, and one woman said to me, it's the first time a white fella had ever kissed her in her life, and she was over 70.
Μετά θυμήθηκα μια οικογένεια που μου είπε: «Ήρθαμε από μακριά, από τον βορρά μέχρι την Καμπέρα, για να το ζήσουμε αυτό, διασχίσαμε τη χώρα. Στην επιστροφή σταματήσαμε σε μια καφετέρια για ένα μίλκσεϊκ». Μπήκαν στο καφέ ήσυχα, ψάχνοντας, επιφυλακτικά, λίγο ανήσυχοι. Πιστεύω ότι καταλαβαίνετε τι εννοώ. Την ημέρα μετά τη συγγνώμη, τι συνέβη; Όλοι στο καφέ, όλοι οι λευκοί σηκώθηκαν όρθιοι και χειροκρότησαν. Κάτι είχε συμβεί στις καρδιές των ανθρώπων στην Αυστραλία. Οι λευκοί, τα αδέλφια μας οι Αβορίγινες, και εμείς δεν έχουμε λύσει ακόμη μαζί αυτά τα προβλήματα, αλλά έγινε μια νέα αρχή, επειδή δεν χρησιμοποιήσαμε μόνο τη λογική αλλά και την καρδιά μας.
That's a terrible story. And then I remember this family saying to me, "You know, we drove all the way from the far North down to Canberra to come to this thing, drove our way through redneck country. On the way back, stopped at a cafe after the apology for a milkshake." And they walked into this cafe quietly, tentatively, gingerly, a little anxious. I think you know what I'm talking about. But the day after the apology, what happened? Everyone in that cafe, every one of the white folks, stood up and applauded. Something had happened in the hearts of these people in Australia. The white folks, our Aboriginal brothers and sisters, and we haven't solved all these problems together, but let me tell you, there was a new beginning because we had gone not just to the head,
Οπότε πού καταλήγουμε σχετικά με το ερώτημα που έχουμε θέσει απόψε, ποιο είναι το μέλλον στη σχέση ΗΠΑ-Κίνας; Η λογική λέει ότι υπάρχει μελλοντική πορεία. Η λογική λέει ότι υπάρχει πολιτικό πλαίσιο και κοινή αναφορά, υπάρχει ένας μηχανισμός μέσω διαβούλευσης για να τα κάνουμε αυτά και να τα βελτιώσουμε. Αλλά η καρδιά πρέπει να βρει έναν τρόπο να επινοήσει ξανά τις δυνατότητες της σχέσης Αμερικής-Κίνας, και τις δυνατότητες μελλοντικής εμπλοκής της Κίνας στον κόσμο. Μερικές φορές πρέπει απλώς να έχουμε πίστη χωρίς να ξέρουμε πού ακριβώς οδεύουμε.
we'd gone also to the heart. So where does that conclude in terms of the great question that we've been asked to address this evening, which is the future of U.S.-China relations? The head says there's a way forward. The head says there is a policy framework, there's a common narrative, there's a mechanism through regular summitry to do these things and to make them better. But the heart must also find a way to reimagine the possibilities of the America-China relationship, and the possibilities of China's future engagement in the world. Sometimes, folks, we just need to take a leap of faith not quite knowing where we might land.
Στην Κίνα, πλέον μιλούν για το Κινεζικό Όνειρο. Στην Αμερική, όλοι γνωρίζουμε το «Αμερικανικό Όνειρο». Έφτασε νομίζω η στιγμή, που μπορούμε να σκεφτούμε επίσης κάτι που ίσως μπορούμε να πούμε όνειρο για όλη την ανθρωπότητα. Επειδή αν το κάνουμε ίσως αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε ο ένας για τον άλλο.
In China, they now talk about the Chinese Dream. In America, we're all familiar with the term "the American Dream." I think it's time, across the world, that we're able to think also of something we might also call a dream for all humankind. Because if we do that, we might just change the way that we think about each other.
[Στα Κινέζικα]
[In Chinese]
Αυτή είναι η πρόκλησή μου για την Αμερική. Αυτή είναι η πρόκλησή μου για την Κίνα. Αυτή είναι η πρόκλησή μου για όλους μας, αλλά πιστεύω πως όπου υπάρχει θέληση και όπου υπάρχει φαντασία μπορούμε να τη μετατρέψουμε σε ένα μέλλον βασισμένο στην ειρήνη και την ευημερία και να μην επαναλάβουμε ξανά τις τραγωδίες του πολέμου.
That's my challenge to America. That's my challenge to China. That's my challenge to all of us, but I think where there's a will and where there is imagination we can turn this into a future driven by peace and prosperity and not once again repeat
Σας ευχαριστώ.
the tragedies of war.
(Χειροκρότημα)
I thank you.
Κρις Άντερσον: Ευχαριστούμε πολύ γι' αυτό. Ευχαριστούμε πολύ. Φαίνεται ότι εσύ ο ίδιος έπαιξες ρόλο σ' αυτή τη γεφύρωση. Κατά κάποιον τρόπο, μιλάς εκ μέρους και των δύο.
(Applause) Chris Anderson: Thanks so much for that. Thanks so much for that. It feels like you yourself have a role to play in this bridging.
Κέβιν Ρουντ: Εμείς οι Αυστραλοί, είμαστε πολύ καλοί στην οργάνωση ποτών,
You, in a way, are uniquely placed to speak to both sides.
άρα τους μαζεύεις όλους σε μία αίθουσα τους προτείνεις το ένα και το άλλο και μετά φέρνεις τα ποτά. Όμως, όλοι εμείς που είμαστε φίλοι των δύο σπουδαίων χωρών, της Αμερικής και της Κίνας μπορείτε να κάνετε κάτι. Μπορείτε να συνεισφέρετε πρακτικά και όλοι όσοι είστε εδώ απόψε όποτε συναντήσετε κάποιον από την Κίνα καθίστε και συζητήστε μαζί του. Δείτε τι μπορείτε να μάθετε για τον τόπο τους και τη σκέψη τους και η πρόκληση για τους Κινέζους, που θα δουν κάποια στιγμή αυτή την Ομιλία TED, είναι να κάνουν το ίδιο. Ακόμη και δύο που προσπαθούν να αλλάξουν τον κόσμο, μπορούν να κάνουν κάτι. Όσοι είμαστε ενδιάμεσα, μπορούμε να συνεισφέρουμε λίγο.
Kevin Rudd: Well, what we Australians do best is organize the drinks, so you get them together in one room, and we suggest this and suggest that, then we go and get the drinks. But no, look, for all of us who are friends of these two great countries, America and China, you can do something. You can make a practical contribution, and for all you good folks here, next time you meet someone from China, sit down and have a conversation. See what you can find out about where they come from and what they think, and my challenge for all the Chinese folks who are going to watch this TED Talk at some time is do the same. Two of us seeking to change the world can actually make a huge difference. Those of us up the middle, we can make a small contribution.
ΚΑ: Κέβιν, καλή δύναμη, φίλε μου. Σ' ευχαριστώ.
CA: Kevin, all power to you, my friend. Thank you.
ΚΡ: Σας ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ όλους.
KR: Thank you. Thank you, folks.
(Χειροκρότημα)
(Applause)