I want to try and persuade you that there are reasons why we should be optimistic in general. And that’s a very difficult thing to do today because we are confronting tremendous problems in this world. Things like global climate change, which seem almost impossible to solve, or social inequality, which seems endemic and difficult to eliminate. The scale of these problems though is even more reason why we should be optimistic. Because what we know is that in the past, every great and difficult thing that has been accomplished, every breakthrough, has in fact required a very strong sense of optimism that it was possible. Think of the first airplanes. It’s hard enough to create something good and great deliberately and with intention. And it’s no guarantee, just because we believe something will happen that it will happen, but we do know that unless we believe that something can happen, it’s not going to happen inadvertently by itself. And so it becomes really important that we imagine a world that we want, that we imagine solutions we want and believe that we can make them happen. And that belief in making something impossible happen is what has shaped our future so far.
אני רוצה לנסות לשכנע אתכם שיש סיבות לכך שאנחנו צריכים להיות אופטימיים באופן כללי. וזה דבר שקשה מאוד לעשות היום כי אנחנו מתעמתים עם בעיות עצומות בעולם הזה. דברים כמו שינוי אקלים גלובלי, שנראה כמעט בלתי אפשרי לפתור, או אי שוויון חברתי, שנראה כמו מגיפה שקשה לחסל. היקף הבעיות הללו הוא אפילו סיבה גדולה יותר להיות אופטימיים. כי מה שאנחנו יודעים זה שבעבר, כל דבר גדול וקשה שהושג, כל פריצת דרך, למעשה דרשו תחושה חזקה ביותר של אופטימיות שזה אכן אפשרי. חשבו על המטוסים הראשונים. מספיק קשה ליצור משהו טוב ונהדר בכוונה תחילה. ואין ודאות, שרק בגלל שאנחנו מאמינים שמשהו יקרה הוא אכן יקרה, אבל אנחנו כן יודעים שאם לא נאמין שמשהו יכול לקרות, זה לא יקרה בלי כוונה מעצמו. וכך נהיה ממש חשוב לדמיין עולם שאנחנו רוצים, לדמיין פתרונות שאנחנו רוצים ולהאמין שאנחנו יכולים לגרום להם לקרות. והאמונה הזו, שאפשר לעשות את הבלתי אפשרי היא זו שעיצבה את עתידנו עד כה.
So our own history has been basically shaped by optimists, and if we want to shape the future, we need to be optimistic. That world that we’re shaping is not a world that’s perfect. It’s not perfection, there’s no lack of problems, there’s no absence of bad things. It is totally not utopia. It’s what I would call pro-topia: a world in which things are a little bit better. And that sense of optimism is a perspective where we expect the world to yield a little bit more good than bad, to have a few more reasons to hope than to fear. And optimism definitely is not just a sunny temperament, a kind of a blindness to the realities of the world's problems or some kind of Pollyanna self-delusion. Instead, optimism is based on the fact of historical progress, that if we transcend anecdote and look at data in a scientific, rational way, that we can see that the evidence says that on average, on a global scale over time, over the last 500 years, there has been incremental improvement over time.
אז ההיסטוריה שלנו בעצם עוצבה על ידי אופטימיים, ואם אנחנו רוצים לעצב את העתיד, עלינו להיות אופטימיים. העולם הזה שאנחנו מעצבים אינו עולם מושלם. זו לא שלמות, לא חסרות בעיות, אין היעדר של דברים רעים. זו לגמרי לא אוטופיה. זה מה שהייתי מכנה פרו-טופיה: עולם שבו דברים הם קצת יותר טובים. והתחושה הזו של אופטימיות היא השקפה שבה אנחנו מצפים שהעולם יניב קצת יותר טוב מאשר רע, שיהיו קצת יותר סיבות לקוות מאשר לפחד. ואופטימיות בהחלט אינה רק טמפרמנט שטוף שמש, סוג של עיוורון למציאות של בעיות העולם או סוג של אשליה עצמית בנוסח פוליאנה. במקום זה, אופטימיות מבוססת על העובדה של התקדמות היסטורית, שאם נתעלה מעל האנקדוטה ונסתכל על הנתונים בצורה מדעית, רציונלית, אנחנו יכולים לראות שהראיות אומרות שבממוצע, בקנה מידה עולמי לאורך זמן, במהלך 500 השנים האחרונות, היה שיפור מצטבר לאורך זמן.
If it’s real then why don’t we see more of it? Why are so many people pessimistic? And I think there are three reasons why. One is that most of what progress is about is about what does not happen. It’s about all the things that could have happened that didn’t happen today. It’s about the two-year-old child who did not die of smallpox. It’s about the family farmers whose year of surplus food was not stolen by raiders. They don't make the headlines.
אם זה אמתי למה אנחנו לא רואים יותר מזה? למה כל כך הרבה אנשים הם פסימיים? ואני חושב שיש שלוש סיבות לכך. האחת היא שרוב מה שהקדמה עוסקת בו הוא במה שלא קורה. זה כל הדברים שיכולים היו לקרות ושלא קרו היום. זה הילד בן השנתיים שלא מת מאבעבועות שחורות. זה משפחת החקלאים ששנה של עודפי מזון לא נגנבו מהם על ידי שודדים. הם לא עולים לכותרות.
And the second reason is that bad things happen faster than good things. Good things take time. When we are compressing our news cycle to the last five minutes and the next five minutes, all the things that have changed in the last five minutes are kind of bad stuff because good stuff takes longer. If we were to make newspapers and websites to be updated every 100 years, we’d have a very different set of headlines.
והסיבה השנייה היא שדברים רעים קורים מהר יותר מדברים טובים. דברים טובים אורכים זמן. כשאנו דוחסים את מחזור החדשות שלנו לחמש הדקות האחרונות וחמש הדקות הבאות, כל הדברים שהשתנו בחמש הדקות האחרונות הם סוג של דברים רעים כי דברים טובים אורכים יותר זמן. אם היינו גורמים לעיתונים ולאתרי אינטרנט להתעדכן בכל 100 שנה, יהיה לנו אוסף כותרות שונה מאוד.
The third reason is that because societies that are capable of creating just a few percent more good than they destroy every year, if you have a society that’s capable of making just a few percent more than it destroys, then over time, that few percent is compounded. And that is what civilization is. So that one percent, few percent, is almost invisible in the noise of the 49-percent crap and destruction around it. So we don’t see it unless we turn around and look back into the past.
הסיבה השלישית היא שחברות שמסוגלות ליצור רק כמה אחוזים יותר טוב ממה שהן הורסות בכל שנה, אם יש לכם חברה שמסוגלת ליצור רק כמה אחוזים יותר ממה שהיא הורסת אז לאורך זמן, אחוזים מעטים אלה גדלים. וזו ציביליזציה. אז אחוז אחד, אחוזים בודדים, הם כמעט בלתי נראים ברעש של 49 אחוז של זבל והרס מסביב. אז אנחנו לא רואים את זה אלא אם נסתובב ונסתכל אחורה אל העבר.
So it’s possible that after 500 years of progress, it could stop tomorrow. But it’s unlikely and very, very probable that that long-term trend will continue, at least for the rest of your lives. So this optimism makes us realists in aligning ourselves with this long history of historical progress. And that’s the first reason we should be optimistic.
אז ייתכן שאחרי 500 שנים של התקדמות, זה יכול להיעצר מחר. אבל זה לא סביר ומאוד מאוד סביר שהמגמה ארוכת הטווח הזו תימשך, לפחות לשארית חייכם. אז האופטימיות הזו הופכת אותנו לריאליסטים ביישור קו עם ההיסטוריה הארוכה הזו של התקדמות היסטורית. וזו הסיבה הראשונה שאנחנו צריכים להיות אופטימיים.
And the second reason is that civilization is a mechanism to make these improvements that relies on the fact that we’re optimistically trusting others. We have total strangers that we can collaborate, and that collaboration allows us to make things beyond ourselves that are bigger than just what we can do. That requires trust, and trust is a type of optimism. But in addition to kind of cooperating with the eight billion total strangers on this planet accomplishing great things, we can also trust future generations. The billions of people yet unborn into the future. Right now, today, we are benefiting from the work of previous generations who undergone to create infrastructure -- roads canals, skyscrapers, telephone networks -- that we are now enjoying. In fact, we may be enjoying more benefits than they have back in the past when they began. So they have been acting as good ancestors for us, and sometimes even sacrificing what could have been immediate yields and benefits and postponing them until future generations. We also want to be good ancestors, and being good ancestors trying to move benefits to the future generations is an act of optimism. One, because we believe that there will be future generations, and two, because we are willing to sacrifice immediate gains in order to postpone -- have more gains into the future -- that investment. Being a good ancestor enables us to actually accomplish things not just beyond what we can do individually in the present, but what we can do over time.
והסיבה השנייה היא שהציביליזציה היא מנגנון כדי לבצע את השיפורים הללו שמסתמך על העובדה שאנו סומכים באופטימיות על אחרים. יש זרים מוחלטים שנוכל לשתף אתם פעולה, ושיתוף הפעולה הזה מאפשר לנו לעשות דברים מעבר לעצמנו שהם גדולים יותר ממה שאפשר לעשות לבד. זה דורש אמון, ואמון הוא סוג של אופטימיות. אבל בנוסף לסוג של שיתוף פעולה עם 8 מיליארד הזרים על הפלנטה הזו שמשיגים דברים גדולים, אנחנו יכולים לסמוך גם על הדורות הבאים. מיליארדי האנשים שעדיין לא נולדו לעתיד. כרגע, היום, אנחנו מרוויחים מעבודת הדורות הקודמים שעבדו ליצירת תשתית -- דרכים, תעלות, גורדי שחקים, רשתות טלפון -- שאנחנו נהנים מהם עכשיו. למעשה, ייתכן שאנו נהנים מיותר יתרונות ממה שהיו להם בעבר כשהם התחילו. אז הם פעלו כאבות קדמונים טובים עבורנו, ולפעמים אפילו הקריבו את מה שהיו יכולות להיות תשואות והטבות מידיות ודוחים אותן למען דורות העתיד. גם אנחנו רוצים להיות אבות קדמונים טובים, ולהיות אבות טובים שמנסים להעביר יתרונות לדורות הבאים הוא מעשה של אופטימיות. אחד, כי אנחנו מאמינים שיהיו דורות באים, ושניים, כי אנחנו מוכנים להקריב רווחים מידיים כדי לדחות -- להשיג עוד רווחים לעתיד -- את ההשקעה הזו. להיות אב קדמון טוב מאפשר לנו להגשים דברים בפועל לא רק מעבר למה שאנחנו יכולים לעשות כיחידים בהווה, אלא מה שאנחנו יכולים לעשות לאורך זמן.
So when we trust the future, one of the things that we are understanding is that future generations not only have better living standards because of progress, but they also have more capability to solve problems because there’s more knowledge and because they have better tools. And so we can trust that. We can trust the fact that in the future, future generations will be able to solve problems that we cannot solve ourselves. So that means that we should be optimistic not because we believe that our problems are smaller than we thought. We should be optimistic because we believe that our capacity to solve problems is greater than we thought. So that’s a second reason to be optimistic.
אז כשאנחנו סומכים על העתיד, אחד מהדברים שאנו מבינים זה שלדורות הבאים יהיו לא רק רמת חיים טובה יותר בגלל הקדמה, אלא גם יכולת גדולה יותר לפתור בעיות כי יש ידע רב יותר וכי יש להם כלים טובים יותר. ולכן אנחנו יכולים לסמוך על זה. אנחנו יכולים לסמוך על העובדה שבעתיד, הדורות הבאים יוכלו לפתור בעיות שאנחנו לא יכולים לפתור בעצמנו. אז זה אומר שאנחנו צריכים להיות אופטימיים לא כי אנחנו מאמינים שהבעיות שלנו קטנות ממה שחשבנו. אנחנו צריכים להיות אופטימיים כי אנחנו מאמינים שהיכולת שלנו לפתור בעיות גדולה ממה שחשבנו. אז זו סיבה שנייה להיות אופטימי.
The third one has to do with problems which are really disguised as opportunities. OK, so optimists don’t shun problems. Optimism is about embracing problems, because it’s problems that make solutions and solutions that make problems. So I believe that most of the problems we have today are generated by the solutions of the past. And the great one is this climate change. The solution in the past was artificial power -- “Where do we get it?” “OK, here it is.” But now it makes the problem now. That means that today, most of the solutions that we have will be generating the problems of the future. And there will be more problems because new solutions create many more problems. In the same way, when science answers a question, that answer will generate two or three new questions -- things that we didn’t even know we didn’t know. And so, in a peculiar way, science is expanding our ignorance faster than our knowledge.
השלישית קשורה לבעיות שבעצם מחופשות להזדמנויות. בסדר, אז אופטימיים לא מתכחשים לבעיות. אופטימיות היא אימוץ הבעיות, כי הבעיות הן שיוצרות פתרונות והפתרונות הם שיוצרים בעיות. אז אני מאמין שרוב הבעיות שיש לנו היום נוצרו על ידי הפתרונות של העבר. והגדולה שביניהם היא שינוי האקלים. הפתרון בעבר היה כוח מלאכותי -- “איפה אנחנו משיגים את זה?” “בסדר, הנה זה.” אבל זה יוצר את הבעיה עכשיו. פירוש הדבר הוא שהיום, רוב הפתרונות שיש לנו ייצרו את בעיות העתיד. ויהיו עוד בעיות כי פתרונות חדשים יוצרים הרבה יותר בעיות. באותו אופן, כאשר המדע עונה על שאלה, התשובה הזו תיצור שתיים או שלוש שאלות חדשות -- דברים שאפילו לא ידענו שלא ידענו. וכך, בצורה מוזרה, המדע מרחיב את הבורות שלנו מהר יותר מהידע שלנו.
So we have an unlimited pool of questions and problems. But problems don’t impede progress. Problems are the conduit of progress. No problems, no progress. That is why I reject utopia, because there are no problems there. So even bad things that happen are basically possibilities that yield new solutions and better opportunities. So in that way, problems are unlimited. There is no limit for improvement. So we can improve ourselves in all directions.
אז יש לנו מאגר בלתי מוגבל של שאלות ובעיות. אבל בעיות אינן מעכבות את הקדמה. בעיות הן המוליך לקדמה. אין בעיות, אין התקדמות. לכן אני דוחה את האוטופיה, כי שם אין בעיות. אז אפילו דברים רעים שקורים הם בעצם אפשרויות שמניבות פתרונות חדשים והזדמנויות טובות יותר. אז ככה, כשהבעיות הן בלתי מוגבלות. אין גבול לשיפור. אז אנחנו יכולים לשפר את עצמנו בכל הכיוונים.
So we have a choice about optimism. It’s not a temperament. No matter what your temperament is you can still choose to be optimistic. And gigantic problems require gigantic optimism. We have a moral obligation to be optimistic, because when we’re optimistic, we can shape the future, we can become better ancestors, we can expand our reach -- create things bigger than ourselves. And we can be a realist in aligning ourselves with this long arc of history and embracing problems as opportunities. With optimism, we can use it as a power to kind of create the future that we want. This is the way.
אז יש לנו בחירה לגבי אופטימיות. זה לא עניין של מזג. לא משנה מה המזג שלכם אתם עדיין יכולים לבחור להיות אופטימיים. ובעיות ענקיות דורשות אופטימיות ענקית. יש לנו חובה מוסרית להיות אופטימיים, כי כשאנחנו אופטימיים, אנחנו יכולים לעצב את העתיד, נוכל להפוך לאבות קדמונים טובים יותר, נוכל להרחיב את טווח ההשפעה שלנו -- ליצור דברים גדולים מאיתנו. ואנחנו יכולים להיות ראליסטים ולהתיישר עם הקשת הארוכה הזו של ההיסטוריה ולאמץ בעיות כהזדמנויות. באופטימיות, אנחנו יכולים להשתמש בזה ככוח כדי ליצור את העתיד שאנחנו רוצים. זו הדרך.
Thank you.
תודה.
(Applause)
(תשואות)