I recently retired from the California Highway Patrol after 23 years of service. The majority of those 23 years was spent patrolling the southern end of Marin County, which includes the Golden Gate Bridge. The bridge is an iconic structure, known worldwide for its beautiful views of San Francisco, the Pacific Ocean, and its inspiring architecture.
Ik ben onlangs met pensioen gegaan na 23 jaar dienst bij de California Highway Patrol. Het grootste deel van die 23 jaar patrouilleerde ik aan de zuidkant van Marin County, waaronder de Golden Gate Bridge. De brug is een iconische structuur, wereldwijd bekend om zijn prachtige uitzicht op San Francisco, de Stille Oceaan, en zijn inspirerende architectuur.
Unfortunately, it is also a magnet for suicide, being one of the most utilized sites in the world. The Golden Gate Bridge opened in 1937. Joseph Strauss, chief engineer in charge of building the bridge, was quoted as saying, "The bridge is practically suicide-proof. Suicide from the bridge is neither practical nor probable." But since its opening, over 1,600 people have leapt to their death from that bridge. Some believe that traveling between the two towers will lead you to another dimension -- this bridge has been romanticized as such — that the fall from that frees you from all your worries and grief, and the waters below will cleanse your soul.
Helaas is het ook een magneet voor zelfdoding, een van de meest gebruikte plaatsen ter wereld. De Golden Gate Bridge ging in 1937 open. Van Joseph Strauss, de hoofdingenieur bij de bouw van de brug komt het volgende citaat: “De brug is zo goed als zelfdodingsveilig. Zelfdoding vanaf de brug is noch praktisch, noch waarschijnlijk.” Maar sinds de opening sprongen van die brug meer dan 1.600 mensen naar hun dood. Sommigen geloven dat reizen tussen de twee torens je naar een andere dimensie brengt. Deze brug is hevig geromantiseerd. Er vanaf vallen zou je van al je zorgen en verdriet bevrijden, en de wateren eronder je ziel zuiveren. Maar laat me je vertellen wat er werkelijk gebeurt
But let me tell you what actually occurs when the bridge is used as a means of suicide. After a free fall of four to five seconds, the body strikes the water at about 75 miles an hour. That impact shatters bones, some of which then puncture vital organs. Most die on impact. Those that don't generally flail in the water helplessly, and then drown. I don't think that those who contemplate this method of suicide realize how grisly a death that they will face. This is the cord. Except for around the two towers, there is 32 inches of steel paralleling the bridge. This is where most folks stand before taking their lives. I can tell you from experience that once the person is on that cord, and at their darkest time, it is very difficult to bring them back. I took this photo last year as this young woman spoke to an officer contemplating her life. I want to tell you very happily that we were successful that day in getting her back over the rail.
wanneer de brug wordt gebruikt als middel tot zelfdoding. Na een vrije val van 4 à 5 seconden slaat het lichaam tegen het water met ongeveer 120 km per uur. Die slag verbrijzelt botten, waarvan sommige vervolgens vitale organen doorboren. De meesten sterven bij impact. De anderen spartelen meestal hulpeloos in het water en verdrinken dan. Ik denk niet dat degenen die deze manier van zelfdoding overwegen, beseffen welk een gruwelijke dood hen wacht. Dit is de kabel. Behalve rond de twee torens, zit er 82 centimeter staal langs de brug. Daar gaan de meeste mensen staan alvorens zich het leven te benemen. Ik kan je uit ervaring vertellen dat zodra mensen op die kabel staan, en in hun donkerste uur, het zeer moeilijk is om ze terug te brengen. Ik nam deze foto vorig jaar toen deze jonge vrouw met een agent sprak over haar leven. Ik ben blij te kunnen vertellen dat we die dag succes hadden om haar terug over de reling te krijgen.
When I first began working on the bridge, we had no formal training. You struggled to funnel your way through these calls. This was not only a disservice to those contemplating suicide, but to the officers as well. We've come a long, long way since then. Now, veteran officers and psychologists train new officers.
Toen ik hiermee begon, hadden we geen formele opleiding. Je moest het zelf maar zien te rooien. Dit was niet goed voor wie zelfdoding overwoog, maar ook niet voor de agenten. We hebben sinds die tijd een lange, lange weg afgelegd. Nu leiden ervaren agenten en psychologen de nieuwe agenten op.
This is Jason Garber. I met Jason on July 22 of last year when I get received a call of a possible suicidal subject sitting on the cord near midspan. I responded, and when I arrived, I observed Jason speaking to a Golden Gate Bridge officer. Jason was just 32 years old and had flown out here from New Jersey. As a matter of fact, he had flown out here on two other occasions from New Jersey to attempt suicide on this bridge. After about an hour of speaking with Jason, he asked us if we knew the story of Pandora's box. Recalling your Greek mythology, Zeus created Pandora, and sent her down to Earth with a box, and told her, "Never, ever open that box." Well one day, curiosity got the better of Pandora, and she did open the box. Out flew plagues, sorrows, and all sorts of evils against man. The only good thing in the box was hope. Jason then asked us, "What happens when you open the box and hope isn't there?" He paused a few moments, leaned to his right, and was gone. This kind, intelligent young man from New Jersey had just committed suicide.
Dit is Jason Garber. Ik ontmoette Jason op 22 juli vorig jaar toen ik een oproep kreeg voor een mogelijk suïcidegeval die op de kabel zat bij de middenboog. Toen ik er aankwam, zag ik Jason in gesprek met een Golden Gate Bridge-agent. Jason was net 32 jaar oud en was hierheen gevlogen uit New Jersey. Hij was zelfs al tweemaal eerder van New Jersey naar hier gevlogen voor een zelfdodingspoging op deze brug. Na ongeveer één uur spreken met Jason, vroeg hij ons of we het verhaal van de doos van Pandora kenden. In de Griekse mythologie schiep Zeus Pandora en stuurde haar naar de aarde met een doos. Hij bezwoer haar de doos nooit te openen. Op een dag kon Pandora haar nieuwsgierigheid niet meer de baas en opende ze de doos. Plagen, verdriet en allerlei kwaad tegen de mens sprongen eruit. Het enige goede ding in de doos was hoop. Toen vroeg Jason ons: “Wat gebeurt er als je de doos opent en er geen hoop in vindt?” Hij pauzeerde even, helde over naar rechts, en was verdwenen. Deze vriendelijke, intelligente jongeman uit New Jersey had net zelfmoord gepleegd. Ik sprak die avond met Jasons ouders,
I spoke with Jason's parents that evening, and I suppose that, when I was speaking with them, that I didn't sound as if I was doing very well, because that very next day, their family rabbi called to check on me. Jason's parents had asked him to do so. The collateral damage of suicide affects so many people.
en ik veronderstel dat, terwijl ik met hen sprak, het niet klonk alsof ik er goed aan toe was, want de volgende dag kwam hun familierabbi bij me langs. Jasons ouders hadden hem dat gevraagd. De nevenschade van zelfdoding treft zoveel mensen.
I pose these questions to you: What would you do if your family member, friend or loved one was suicidal? What would you say? Would you know what to say? In my experience, it's not just the talking that you do, but the listening. Listen to understand. Don't argue, blame, or tell the person you know how they feel, because you probably don't. By just being there, you may just be the turning point that they need. If you think someone is suicidal, don't be afraid to confront them and ask the question. One way of asking them the question is like this: "Others in similar circumstances have thought about ending their life; have you had these thoughts?" Confronting the person head-on may just save their life and be the turning point for them. Some other signs to look for: hopelessness, believing that things are terrible and never going to get better; helplessness, believing that there is nothing that you can do about it; recent social withdrawal; and a loss of interest in life.
Ik stel deze vragen aan jullie: wat zouden jullie doen als je familielid, vriend of geliefde suïcidaal was? Wat zouden jullie zeggen? Zou je weten wat te zeggen? In mijn ervaring telt niet alleen wat jij zegt, maar vooral het luisteren. Luister om te begrijpen. Discussieer niet, verwijt niet, en zeg die mensen niet dat je weet hoe ze zich voelen, want dat weet je waarschijnlijk niet. Door er gewoon te zijn, kan je net het keerpunt zijn dat ze nodig hebben. Als je denkt dat iemand suïcidaal is, wees dan niet bang het recht op de man af te vragen. Dat zou als volgt kunnen gaan: “Anderen hebben in vergelijkbare omstandigheden erover nagedacht om een einde aan hun leven te maken. Heb jij deze gedachten ook?” De persoon er rechtstreeks mee confronteren kan hun leven redden en een keerpunt betekenen. Waar je nog op kan letten: hopeloosheid, de overtuiging dat de dingen verschrikkelijk zijn en nooit weer beter worden; hulpeloosheid, de overtuiging dat er niets is dat je kunt doen; het vermijden van sociale contacten; en een verlies van interesse in het leven.
I came up with this talk just a couple of days ago, and I received an email from a lady that I'd like to read you her letter. She lost her son on January 19 of this year, and she wrote this me this email just a couple of days ago, and it's with her permission and blessing that I read this to you.
Ik was net een paar dagen geleden aan deze talk bezig, toen ik een mailtje kreeg van een dame. Ik lees het voor. Ze verloor haar zoon op 19 januari van dit jaar, en ze schreef me deze e-mail slechts een paar dagen geleden. Het is met haar toestemming dat ik dit aan jullie voorlees.
"Hi, Kevin. I imagine you're at the TED Conference. That must be quite the experience to be there. I'm thinking I should go walk the bridge this weekend. Just wanted to drop you a note. Hope you get the word out to many people and they go home talking about it to their friends who tell their friends, etc. I'm still pretty numb, but noticing more moments of really realizing Mike isn't coming home. Mike was driving from Petaluma to San Francisco to watch the 49ers game with his father on January 19. He never made it there. I called Petaluma police and reported him missing that evening. The next morning, two officers came to my home and reported that Mike's car was down at the bridge. A witness had observed him jumping off the bridge at 1:58 p.m. the previous day. Thanks so much for standing up for those who may be only temporarily too weak to stand for themselves. Who hasn't been low before without suffering from a true mental illness? It shouldn't be so easy to end it. My prayers are with you for your fight. The GGB, Golden Gate Bridge, is supposed to be a passage across our beautiful bay, not a graveyard. Good luck this week. Vicky."
"Hallo, Kevin. Ik stel me voor dat je op de TED-conferentie bent. Dat moet een hele ervaring voor je zijn. Ik denk dat ik dit weekend de brug ga bezoeken. Ik wilde even van me laten horen. Ik hoop dat je het aan veel mensen vertelt, die dan thuis erover praten met hun vrienden, die weer met hun vrienden, enz. Ik ben nog altijd wat gevoelloos, maar realiseer me steeds vaker dat Mike niet meer thuis zal komen. Mike reed van Petaluma naar San Francisco om met zijn vader de 49ers-wedstrijd te bekijken op 19 januari. Hij geraakte er nooit. Ik belde de politie van Petaluma en gaf hem die avond op als vermist. De volgende ochtend kwamen twee agenten naar mijn huis en meldden dat Mike's auto beneden bij de brug was gevonden. Een getuige had hem van de brug zien springen om 13.58 uur de dag ervoor. Dank je wel, dat je pal staat voor hen die misschien slechts tijdelijk niet op eigen benen kunnen staan. Wie heeft nooit eens in de put gezeten zonder aan een echte geestesziekte te lijden? Het zou niet zo gemakkelijk mogen zijn om het leven te beëindigen. Mijn gebeden zijn met jou voor je strijd. De GGB, Golden Gate Bridge, moet een passage zijn over onze prachtige baai, en geen kerkhof. Veel succes deze week. Vicky.”
I can't imagine the courage it takes for her to go down to that bridge and walk the path that her son took that day, and also the courage just to carry on.
Ik kan me niet voorstellen welke moed ervoor nodig is om bij die brug de route te volgen die haar zoon die dag aflegde, en ook de moed om gewoon te blijven doorgaan.
I'd like to introduce you to a man I refer to as hope and courage. On March 11 of 2005, I responded to a radio call of a possible suicidal subject on the bridge sidewalk near the north tower. I rode my motorcycle down the sidewalk and observed this man, Kevin Berthia, standing on the sidewalk. When he saw me, he immediately traversed that pedestrian rail, and stood on that small pipe which goes around the tower. For the next hour and a half, I listened as Kevin spoke about his depression and hopelessness. Kevin decided on his own that day to come back over that rail and give life another chance. When Kevin came back over, I congratulated him. "This is a new beginning, a new life." But I asked him, "What was it that made you come back and give hope and life another chance?" And you know what he told me? He said, "You listened. You let me speak, and you just listened."
Ik wil jullie laten kennismaken met een man die ik zie als verpersoonlijking van hoop en moed. Op 11 maart 2005 reageerde ik op een radio-oproep van een mogelijk geval van suïcide op het trottoir van de brug in de buurt van de noordelijke toren. Ik reed met mijn motor over het trottoir en zag deze man, Kevin Berthia, op het trottoir staan. Toen hij me zag, klom hij meteen over de voetgangersreling, en ging op die smalle buis rond de toren staan. Het volgende anderhalf uur luisterde ik terwijl Kevin sprak over zijn depressie en hopeloosheid. Kevin besloot die dag zelf om terug over de reling te klimmen en het leven nog een kans te geven. Toen Kevin terugkwam, feliciteerde ik hem. "Dit is een nieuw begin, een nieuw leven.” Maar ik vroeg hem: ”Wat was het dat je deed terugkomen en hoop en leven nog een kans te geven?” Weet je wat hij me vertelde? Hij zei: ”Jij luisterde. Je liet me spreken en je luisterde gewoon.”
Shortly after this incident, I received a letter from Kevin's mother, and I have that letter with me, and I'd like to read it to you.
Kort na dit incident, ontving ik een brief van Kevins moeder. Ik heb hem bij, en ik lees hem even voor.
"Dear Mr. Briggs, Nothing will erase the events of March 11, but you are one of the reasons Kevin is still with us. I truly believe Kevin was crying out for help. He has been diagnosed with a mental illness for which he has been properly medicated. I adopted Kevin when he was only six months old, completely unaware of any hereditary traits, but, thank God, now we know. Kevin is straight, as he says. We truly thank God for you. Sincerely indebted to you, Narvella Berthia." And on the bottom she writes, "P.S. When I visited San Francisco General Hospital that evening, you were listed as the patient. Boy, did I have to straighten that one out."
“Geachte heer Briggs, Niets zal de gebeurtenissen van 11 maart uitwissen, maar je bent een van de redenen dat Kevin nog steeds bij ons is. Ik geloof echt dat Kevin schreeuwde om hulp. Hij is gediagnosticeerd met een psychische aandoening waarvoor hij nu de juiste medicatie krijgt. Ik adopteerde Kevin toen hij net 6 maanden oud was, me helemaal niet bewust van enige erfelijke eigenschappen, maar, God zij dank, we weten het nu. Kevin is in orde, zoals hij nu zegt. We danken God echt voor u. Met oprechte dank aan u, Narvella Berthia.” Onderaan schrijft ze: “P.S. Toen ik die avond het San Francisco General Hospital bezocht, stond u genoteerd als patiënt. Dat heb ik toch echt even moeten rechtzetten.”
Today, Kevin is a loving father and contributing member of society. He speaks openly about the events that day and his depression in the hopes that his story will inspire others.
Vandaag is Kevin een liefhebbende vader en een waardevol lid van de samenleving. Hij spreekt openlijk over de gebeurtenissen op die dag en over zijn depressie in de hoop dat zijn verhaal anderen zal inspireren.
Suicide is not just something I've encountered on the job. It's personal. My grandfather committed suicide by poisoning. That act, although ending his own pain, robbed me from ever getting to know him. This is what suicide does. For most suicidal folks, or those contemplating suicide, they wouldn't think of hurting another person. They just want their own pain to end. Typically, this is accomplished in just three ways: sleep, drugs or alcohol, or death. In my career, I've responded to and been involved in hundreds of mental illness and suicide calls around the bridge. Of those incidents I've been directly involved with, I've only lost two, but that's two too many. One was Jason. The other was a man I spoke to for about an hour. During that time, he shook my hand on three occasions. On that final handshake, he looked at me, and he said, "Kevin, I'm sorry, but I have to go." And he leapt. Horrible, absolutely horrible.
Zelfdoding is niet zomaar iets dat bij mijn job hoort. Ik ben er persoonlijk bij betrokken. Mijn grootvader pleegde zelfmoord door vergiftiging. Die daad beëindigde zijn eigen pijn, maar beroofde mij van de kans hem te leren kennen. Dit is wat zelfdoding doet. De meeste suïcidale mensen, of wie zelfdoding overweegt, denken er niet aan iemand anders te kwetsen. Ze willen gewoon hun eigen pijn beëindigen. Dit wordt typisch bereikt op slechts drie manieren: slaap, drugs of alcohol, of de dood. Tijdens mijn carrière ben ik betrokken geweest bij honderden gevallen van geestesziekte en zelfdoding bij de brug. Van de incidenten waar ik direct bij betrokken was, verloor ik er slechts twee, maar dat waren er twee te veel. Een was Jason. De andere was een man waar ik ongeveer een uur mee sprak. Gedurende die tijd schudde hij mij drie maal de hand. Bij die laatste handdruk keek hij me aan en zei: “Kevin, het spijt me, maar ik moet gaan.” En hij sprong. Verschrikkelijk, absoluut verschrikkelijk. Toch wil ik jullie vertellen
I do want to tell you, though, the vast majority of folks that we do get to contact on that bridge do not commit suicide. Additionally, that very few who have jumped off the bridge and lived and can talk about it, that one to two percent, most of those folks have said that the second that they let go of that rail, they knew that they had made a mistake and they wanted to live. I tell people, the bridge not only connects Marin to San Francisco, but people together also. That connection, or bridge that we make, is something that each and every one of us should strive to do. Suicide is preventable. There is help. There is hope.
dat de overgrote meerderheid van de mensen waar we contact mee krijgen op die brug geen zelfmoord plegen. Bovendien zeiden de weinigen die van de brug sprongen, het overleefden en erover kunnen praten -- die één tot twee procent -- de meeste van die mensen zeiden dat zodra ze de reling loslieten, ze wisten dat ze een fout hadden gemaakt en ze wilden leven. Ik vertel de mensen dat de brug niet alleen Marin met San Francisco verbindt, maar ook de mensen met elkaar. Die verbinding, of brug die we maken, is iets waarnaar ieder van ons moet streven. Zelfdoding is te voorkomen. Er is hulp. Er is hoop.
Thank you very much.
Heel hartelijk bedankt.
(Applause)
(Applaus)