Πρόσφατα πήρα σύνταξη από την Τροχαία Εθνικής Οδού στην Καλιφόρνια, μετά από 23 χρόνια υπηρεσίας. Πέρασα το μεγαλύτερο μέρος αυτών των 23 ετών περιπολώντας στο νότιο άκρο της κομητείας Μαρίν, που συμπεριλαμβάνει τη γέφυρα Γκόλντεν Γκέιτ. Η γέφυρα είναι μια εμβληματική κατασκευή, γνωστή παγκοσμίως για την ωραία θέα του Σαν Φρανσίσκο, του Ειρηνικού Ωκεανού, και για την εμπνευσμένη αρχιτεκτονική της.
I recently retired from the California Highway Patrol after 23 years of service. The majority of those 23 years was spent patrolling the southern end of Marin County, which includes the Golden Gate Bridge. The bridge is an iconic structure, known worldwide for its beautiful views of San Francisco, the Pacific Ocean, and its inspiring architecture.
Δυστυχώς, είναι και ένας μαγνήτης για αυτοκτονίες, καθώς είναι παγκοσμίως ένα αξιοθέατο με μεγάλη χρήση. Η γέφυρα Γκόλντεν Γκέιτ άνοιξε το 1937. Ο Τζόσεφ Στράους, ο αρχιμηχανικός στην κατασκευή της γέφυρας λέγεται πως είπε, «Η γέφυρα είναι στην ουσία ασφαλής από αυτοκτονίες. Η αυτοκτονία από τη γέφυρα δεν είναι ούτε πρακτική, ούτε πιθανή». Όμως από τη μέρα των εγκαινίων της, πάνω από 1.600 άνθρωποι έχουν βρει τον θάνατο πηδώντας από τη γέφυρα. Κάποιοι πιστεύουν πως το ταξίδι ανάμεσα στους δύο πύργους θα σας οδηγήσει σε μια άλλη διάσταση. Την έχουν εξιδανικεύσει τόσο που νομίζουν πως η πτώση από εκεί σας απελευθερώνει από όλες τις έγνοιες και τον πόνο, και πως τα νερά από κάτω θα καθαρίσουν την ψυχή σας.
Unfortunately, it is also a magnet for suicide, being one of the most utilized sites in the world. The Golden Gate Bridge opened in 1937. Joseph Strauss, chief engineer in charge of building the bridge, was quoted as saying, "The bridge is practically suicide-proof. Suicide from the bridge is neither practical nor probable." But since its opening, over 1,600 people have leapt to their death from that bridge. Some believe that traveling between the two towers will lead you to another dimension -- this bridge has been romanticized as such — that the fall from that frees you from all your worries and grief, and the waters below will cleanse your soul.
Επιτρέψτε μου να σας πω τι ακριβώς συμβαίνει όταν η γέφυρα χρησιμοποιείται ως μέσον αυτοκτονίας. Μετά από μια πτώση τεσσάρων έως πέντε δευτερολέπτων, το σώμα χτυπάει στο νερό με ταχύτητα περίπου 120 χιλιομέτρων την ώρα. Η σύγκρουση θρυμματίζει τα κόκαλα, κάποια από τα οποία διαπερνούν ζωτικά όργανα. Οι περισσότεροι πεθαίνουν στη σύγκρουση. Αυτοί που δεν πεθαίνουν, συνήθως σφαδάζουν αβοήθητοι στο νερό και μετά πνίγονται. Δεν νομίζω πως όσοι αποφασίζουν να αυτοκτονήσουν έτσι συνειδητοποιούν πόσο φριχτό θάνατο θα βρουν. Αυτό είναι το πλευρικό κιγκλίδωμα. Εκτός από τους δύο πύργους, υπάρχει ατσάλι 82 εκατοστών παράλληλα στη γέφυρα. Εκεί στέκονται οι περισσότεροι πριν αυτοκτονήσουν. Από την εμπειρία μου μπορώ να σας πω πως όταν ένα άτομο σταθεί εκεί, στην πιο σκοτεινή του στιγμή, είναι πολύ δύσκολο να τους φέρουμε πίσω. Πέρσι τράβηξα αυτή τη φωτογραφία καθώς αυτή η νεαρή γυναίκα μιλούσε σε έναν αστυνομικό, αναλογιζόμενη τη ζωή της. Χαίρομαι που σας λέω πως πετύχαμε εκείνη τη μέρα και την περάσαμε πάνω από το κιγκλίδωμα.
But let me tell you what actually occurs when the bridge is used as a means of suicide. After a free fall of four to five seconds, the body strikes the water at about 75 miles an hour. That impact shatters bones, some of which then puncture vital organs. Most die on impact. Those that don't generally flail in the water helplessly, and then drown. I don't think that those who contemplate this method of suicide realize how grisly a death that they will face. This is the cord. Except for around the two towers, there is 32 inches of steel paralleling the bridge. This is where most folks stand before taking their lives. I can tell you from experience that once the person is on that cord, and at their darkest time, it is very difficult to bring them back. I took this photo last year as this young woman spoke to an officer contemplating her life. I want to tell you very happily that we were successful that day in getting her back over the rail.
Όταν άρχισα να εργάζομαι στη γέφυρα, δεν είχαμε καμία επίσημη εκπαίδευση. Παλεύαμε να βγάλουμε άκρη μέσα από αυτές τις κλήσεις. Αυτό ήταν ζημιογόνο όχι μόνο για όσους έκαναν απόπειρα αυτοκτονίας αλλά και για τους αστυνομικούς. Τα πράγματα έχουν αλλάξει από τότε. Τώρα, έμπειροι αστυνομικοί και ψυχολόγοι εκπαιδεύουν τους νέους αστυνομικούς.
When I first began working on the bridge, we had no formal training. You struggled to funnel your way through these calls. This was not only a disservice to those contemplating suicide, but to the officers as well. We've come a long, long way since then. Now, veteran officers and psychologists train new officers.
Αυτός είναι ο Τζέισον Γκάρμπερ. Γνώρισα τον Τζέισον πέρσι, στις 22 Ιουλίου, όταν έλαβα μια κλήση για κάποιον ύποπτο για αυτοκτονία που καθόταν στο κιγκλίδωμα, περίπου στη μέση της γέφυρας. Ανταποκρίθηκα, και όταν έφτασα εκεί, παρατήρησα τον Τζέισον που μιλούσε με έναν αστυνομικό της γέφυρας Γκόλντεν Γκέιτ. Ο Τζέισον ήταν μόλις 32 χρονών και είχε έρθει αεροπορικώς από το Νιού Τζέρσεϊ. Για την ακρίβεια, είχε έρθει αεροπορικώς άλλες δύο φορές από το Νιού Τζέρσεϊ για να αποπειραθεί να αυτοκτονήσει σε αυτή τη γέφυρα. Αφού του μιλήσαμε για περίπου μια ώρα μας ρώτησε αν γνωρίζαμε για το κουτί της Πανδώρας. Για να σας θυμίσω την ελληνική μυθολογία, ο Δίας δημιούργησε την Πανδώρα και την έστειλε στη Γη με ένα κουτί, και της είπε, «Μην ανοίξεις ποτέ αυτό το κουτί». Μια μέρα, η περιέργειά της κέρδισε και η Πανδώρα άνοιξε το κουτί. Ξεπήδησαν μάστιγες, οδύνες, και όλων των ειδών τα κακά για τους ανθρώπους. Το μόνο καλό μέσα στο κουτί ήταν η ελπίδα. Τότε ο Τζέισον μάς ρώτησε, «Τι γίνεται όταν ανοίγεις το κουτί και η ελπίδα δεν είναι εκεί;» Έκανε μια μικρή παύση, έγειρε προς τα δεξιά κι έφυγε. Αυτός ο καλοσυνάτος, έξυπνος νεαρός από το Νιού Τζέρσει είχε μόλις αυτοκτονήσει.
This is Jason Garber. I met Jason on July 22 of last year when I get received a call of a possible suicidal subject sitting on the cord near midspan. I responded, and when I arrived, I observed Jason speaking to a Golden Gate Bridge officer. Jason was just 32 years old and had flown out here from New Jersey. As a matter of fact, he had flown out here on two other occasions from New Jersey to attempt suicide on this bridge. After about an hour of speaking with Jason, he asked us if we knew the story of Pandora's box. Recalling your Greek mythology, Zeus created Pandora, and sent her down to Earth with a box, and told her, "Never, ever open that box." Well one day, curiosity got the better of Pandora, and she did open the box. Out flew plagues, sorrows, and all sorts of evils against man. The only good thing in the box was hope. Jason then asked us, "What happens when you open the box and hope isn't there?" He paused a few moments, leaned to his right, and was gone. This kind, intelligent young man from New Jersey had just committed suicide.
Μίλησα με τους γονείς του εκείνο το βράδυ, και υποθέτω πως όταν τους μιλούσα πρέπει να ακουγόμουν πως δεν ήμουν καλά, γιατί την επόμενη μέρα, μου τηλεφώνησε ο οικογενειακός τους ραβίνος για να δει πώς είμαι. Του το είχαν ζητήσει οι γονείς του Τζέισον. Οι παράπλευρες απώλειες της αυτοκτονίας επηρεάζουν πολλούς ανθρώπους.
I spoke with Jason's parents that evening, and I suppose that, when I was speaking with them, that I didn't sound as if I was doing very well, because that very next day, their family rabbi called to check on me. Jason's parents had asked him to do so. The collateral damage of suicide affects so many people.
Σας θέτω αυτά τα ερωτήματα: Τι θα κάνατε αν κάποιο μέλος της οικογένειάς σας, κάποιος φίλος ή κάποιος αγαπημένος σας είχε τάσεις αυτοκτονίας; Τι θα του λέγατε; Θα ξέρατε τι να του πείτε; Από την εμπειρία μου, δεν έχει σημασία μόνο να μιλήσετε αλλά και να ακούσετε. Να ακούσετε για να καταλάβετε. Μην τσακωθείτε, μην κατηγορήσετε και μην πείτε στο άτομο πως ξέρετε πώς αισθάνεται, επειδή κατά πάσα πιθανότητα δεν ξέρετε. Με το να είστε απλώς εκεί, μπορεί να είστε ακριβώς αυτό που χρειάζονται για να αλλάξουν γνώμη. Αν νομίζετε πως κάποιος έχει τάσεις αυτοκτονίας μη φοβηθείτε να τον ρωτήσετε. Ένας τρόπος που μπορείτε να τους ρωτήσετε είναι αυτός: «Άλλοι στη θέση σου έχουν σκεφτεί μέχρι και να αυτοκτονήσουν. Εσύ έχεις κάνει ποτέ τέτοιες σκέψεις;» Η ευθεία αντιμετώπιση μπορεί να τους σώσει τη ζωή και να τους αλλάξει γνώμη. Κάποια άλλα σημάδια που να ψάξετε: Απελπισία. Την πεποίθηση πως όλα είναι χάλια και πως ποτέ δεν θα γίνουν καλύτερα. Όταν αισθάνονται αβοήθητοι και πιστεύουν πως εσείς δεν μπορείτε να κάνετε κάτι γι' αυτό. Πρόσφατη απομόνωση από τα κοινωνικά δρώμενα και απώλεια του ενδιαφέροντος για τη ζωή.
I pose these questions to you: What would you do if your family member, friend or loved one was suicidal? What would you say? Would you know what to say? In my experience, it's not just the talking that you do, but the listening. Listen to understand. Don't argue, blame, or tell the person you know how they feel, because you probably don't. By just being there, you may just be the turning point that they need. If you think someone is suicidal, don't be afraid to confront them and ask the question. One way of asking them the question is like this: "Others in similar circumstances have thought about ending their life; have you had these thoughts?" Confronting the person head-on may just save their life and be the turning point for them. Some other signs to look for: hopelessness, believing that things are terrible and never going to get better; helplessness, believing that there is nothing that you can do about it; recent social withdrawal; and a loss of interest in life.
Αυτή η ομιλία μου 'ρθε μόλις πριν λίγες μέρες, κι έλαβα ένα γράμμα από μια κυρία που θα ήθελα να σας διαβάσω. Έχασε τον γιο της φέτος, στις 19 Ιανουαρίου και μου έγραψε αυτό το ηλεκτρονικό μήνυμα πριν από λίγες μέρες, και με τη δική της άδεια και ευλογία, σας το διαβάζω.
I came up with this talk just a couple of days ago, and I received an email from a lady that I'd like to read you her letter. She lost her son on January 19 of this year, and she wrote this me this email just a couple of days ago, and it's with her permission and blessing that I read this to you.
«Γεια σου Κέβιν. Φαντάζομαι πως είσαι στο συνέδριο του TED. Πρέπει να είναι μια ενδιαφέρουσα εμπειρία. Σκέφτομαι πως πρέπει να περπατήσω στη γέφυρα αυτό το σαββατοκύριακο. Ήθελα απλώς να σου στείλω ένα σημείωμα. Ελπίζω να σε ακούσουν πολλοί άνθρωποι και να γυρίσουν σπίτι και να μιλήσουν γι' αυτό στους φίλους τους, και αυτοί στη συνέχεια, να μιλήσουν στους δικούς τους φίλους. Είμαι ακόμα μουδιασμένη, όμως παρατηρώ πως αυξάνονται οι στιγμές που συνειδητοποιώ πως ο Μάικ δεν θα γυρίσει σπίτι. Ο Μάικ οδηγούσε από την Πεταλούμα προς το Σαν Φρανσίσκο για να παρακολουθήσει έναν αγώνα φούτμπολ με τον πατέρα του στις 19 Ιανουαρίου. Δεν έφτασε ποτέ εκεί. Τηλεφώνησα στην αστυνομία της Πεταλούμα και ανέφερα την εξαφάνιση εκείνο το βράδυ. Το επόμενο πρωί, δύο αστυνομικοί ήρθαν σπίτι μου και ανέφεραν πως το αυτοκίνητο του Μάικ ήταν στη γέφυρα. Ένας μάρτυρας τον είχε δει να πηδάει από τη γέφυρα στις 1:58 το μεσημέρι την προηγούμενη μέρα. Σε ευχαριστώ πολύ που συμπαραστέκεσαι σε αυτούς που στιγμιαία μπορεί να αδυνατούν να σταθούν στον εαυτό τους. Και ποιος δεν έχει βρεθεί σε μια άσχημη στιγμή, χωρίς απαραίτητα να πάσχει πραγματικά από κάποια ψυχική ασθένεια; Δεν θα έπρεπε να είναι τόσο εύκολο να τελειώσεις τη ζωή σου. Οι προσευχές μου είναι μαζί σου για τον αγώνα σου. Η γέφυρα Γκόλντεν Γκέιτ υποτίθεται πως είναι ένα πέρασμα πάνω από τον όμορφο κόλπο μας, όχι ένα νεκροταφείο. Καλή τύχη αυτή την εβδομάδα. Βίκυ».
"Hi, Kevin. I imagine you're at the TED Conference. That must be quite the experience to be there. I'm thinking I should go walk the bridge this weekend. Just wanted to drop you a note. Hope you get the word out to many people and they go home talking about it to their friends who tell their friends, etc. I'm still pretty numb, but noticing more moments of really realizing Mike isn't coming home. Mike was driving from Petaluma to San Francisco to watch the 49ers game with his father on January 19. He never made it there. I called Petaluma police and reported him missing that evening. The next morning, two officers came to my home and reported that Mike's car was down at the bridge. A witness had observed him jumping off the bridge at 1:58 p.m. the previous day. Thanks so much for standing up for those who may be only temporarily too weak to stand for themselves. Who hasn't been low before without suffering from a true mental illness? It shouldn't be so easy to end it. My prayers are with you for your fight. The GGB, Golden Gate Bridge, is supposed to be a passage across our beautiful bay, not a graveyard. Good luck this week. Vicky."
Δεν μπορώ να φανταστώ πόσο κουράγιο χρειάζεται για να πάει στη γέφυρα και να περπατήσει εκεί που αυτοκτόνησε ο γιος της εκείνη τη μέρα, και πόσο κουράγιο χρειάζεται για να συνεχίσει τη ζωή της.
I can't imagine the courage it takes for her to go down to that bridge and walk the path that her son took that day, and also the courage just to carry on.
Θα ήθελα να σας συστήσω έναν άντρα στον οποίο αναφέρομαι ως ελπίδα και κουράγιο. Στις 11 Μαρτίου του 2005, απάντησα σε μια κλήση στον ασύρματο για κάποιον ύποπτο για απόπειρα στο πεζοδρόμιο της γέφυρας, κοντά στον βόρειο πύργο. Οδήγησα τη μοτοσυκλέτα μου προς το πεζοδρόμιο και παρατήρησα αυτόν τον άντρα, τον Κέβιν Μπερθία, να στέκεται στο πεζοδρόμιο. Όταν με είδε, πήδηξε αμέσως το κιγκλίδωμα και στάθηκε σε αυτόν τον μικρό σωλήνα που πηγαίνει γύρω από τον πύργο. Για την επόμενη μιάμιση ώρα άκουγα καθώς ο Κέβιν μου μιλούσε για την κατάθλιψη και την απελπισία του. Ο Κέβιν αποφάσισε μόνος του εκείνη τη μέρα να γυρίσει πίσω και να δώσει στη ζωή μια δεύτερη ευκαιρία. Όταν ο Κέβιν γύρισε τον συγχάρηκα. «Αυτή είναι μια νέα αρχή, μια νέα ζωή». Όμως τον ρώτησα, «Τι ήταν αυτό που σε έκανε να γυρίσεις πίσω και να δώσεις στην ελπίδα και στη ζωή άλλη μια ευκαιρία;» Ξέρετε τι μου είπε; Είπε, «Με άκουσες. Με άφησες να μιλήσω και με άκουσες».
I'd like to introduce you to a man I refer to as hope and courage. On March 11 of 2005, I responded to a radio call of a possible suicidal subject on the bridge sidewalk near the north tower. I rode my motorcycle down the sidewalk and observed this man, Kevin Berthia, standing on the sidewalk. When he saw me, he immediately traversed that pedestrian rail, and stood on that small pipe which goes around the tower. For the next hour and a half, I listened as Kevin spoke about his depression and hopelessness. Kevin decided on his own that day to come back over that rail and give life another chance. When Kevin came back over, I congratulated him. "This is a new beginning, a new life." But I asked him, "What was it that made you come back and give hope and life another chance?" And you know what he told me? He said, "You listened.
Λίγο καιρό μετά από αυτό το επεισόδιο, έλαβα ένα γράμμα από τη μητέρα του Κέβιν. Έχω αυτό το γράμμα μαζί μου και θα ήθελα να σας το διαβάσω.
You let me speak, and you just listened." Shortly after this incident, I received a letter from Kevin's mother, and I have that letter with me,
«Αγαπητέ κύριε Μπριγκς, Τίποτα δεν θα σβήσει τα γεγονότα της 11ης Μαρτίου, αλλά είστε ένας από τους λόγους που ο Κέβιν βρίσκεται ακόμα ανάμεσά μας. Πραγματικά πιστεύω πως ο Κέβιν ζητούσε βοήθεια. Έχει διαγνωστεί με μια ψυχική ασθένεια για την οποία παίρνει τα κατάλληλα φάρμακα. Υιοθέτησα τον Κέβιν όταν ήταν μόλις έξι μηνών, χωρίς να γνωρίζω κάτι για κληρονομικές ασθένειες, όμως, δόξα τω Θεώ, τώρα γνωρίζουμε. Ο Κέβιν ίσιωσε, όπως λέει ο ίδιος. Ευχαριστούμε τον Θεό που υπάρχετε. Με ειλικρινή ευγνωμοσύνη, Ναρβέλα Μπερθία». Κάτω-κάτω γράφει, «Υ.Γ. Όταν ήρθα στο νοσοκομείο του Σαν Φρανσίσκο εκείνο το βράδυ, ήσασταν εσείς καταχωρημένος ως ασθενής. Ταλαιπωρήθηκα μέχρι να το τακτοποιήσω».
and I'd like to read it to you. "Dear Mr. Briggs, Nothing will erase the events of March 11, but you are one of the reasons Kevin is still with us. I truly believe Kevin was crying out for help. He has been diagnosed with a mental illness for which he has been properly medicated. I adopted Kevin when he was only six months old, completely unaware of any hereditary traits, but, thank God, now we know. Kevin is straight, as he says. We truly thank God for you. Sincerely indebted to you, Narvella Berthia." And on the bottom she writes, "P.S. When I visited San Francisco General Hospital that evening, you were listed as the patient. Boy, did I have to straighten that one out."
Σήμερα, ο Κέβιν είναι πατέρας και ένα ενεργό μέλος της κοινωνίας. Μιλάει ανοιχτά για τα γεγονότα εκείνης της μέρας και για την κατάθλιψη του ελπίζοντας πως η ιστορία του θα αποτελέσει πηγή έμπνευση για άλλους.
Today, Kevin is a loving father and contributing member of society. He speaks openly about the events that day and his depression in the hopes that his story
Η αυτοκτονία δεν είναι απλώς κάτι που έχω συναντήσει στη δουλειά μου. Είναι κάτι προσωπικό. Ο παππούς μου αυτοκτόνησε με δηλητήριο. Αυτή η πράξη, παρ' όλο που έδωσε ένα τέλος στον πόνο του, μου στέρησε την ευκαιρία να τον γνωρίσω. Αυτό κάνει η αυτοκτονία. Οι περισσότεροι που αυτοκτονούν ή που έχουν τάσεις αυτοκτονίας, δεν θα σκεφτόντουσαν ποτέ να πληγώσουν έναν άλλον άνθρωπο. Θέλουν απλώς να δώσουν ένα τέλος στον πόνο τους. Αυτό γίνεται συνήθως με τρεις τρόπους: Με τον ύπνο, με ναρκωτικά ή ποτό, ή με τον θάνατο. Στην καριέρα μου έχω ασχοληθεί με εκατοντάδες κλήσεις που αφορούσαν σε ψυχικές ασθένειες και αυτοκτονίες γύρω από τη γέφυρα. Από τα περιστατικά στα οποία είχα άμεση ανάμειξη έχασα μόνο δύο, αλλά αυτά τα δύο είναι πολλά. Το ένα ήταν ο Τζέισον. Το άλλο ήταν ένας άντρας με τον οποίο μίλησα για περίπου μια ώρα. Σε αυτή τη διάρκεια, με χαιρέτησε δια χειραψίας τρεις φορές. Την τελευταία φορά με κοίταξε και είπε, «Κέβιν λυπάμαι, αλλά πρέπει να φύγω». Και πήδηξε. Φριχτό. Εντελώς φριχτό.
will inspire others. Suicide is not just something I've encountered on the job. It's personal. My grandfather committed suicide by poisoning. That act, although ending his own pain, robbed me from ever getting to know him. This is what suicide does. For most suicidal folks, or those contemplating suicide, they wouldn't think of hurting another person. They just want their own pain to end. Typically, this is accomplished in just three ways: sleep, drugs or alcohol, or death. In my career, I've responded to and been involved in hundreds of mental illness and suicide calls around the bridge. Of those incidents I've been directly involved with, I've only lost two, but that's two too many. One was Jason. The other was a man I spoke to for about an hour. During that time, he shook my hand on three occasions. On that final handshake, he looked at me, and he said, "Kevin, I'm sorry, but I have to go." And he leapt. Horrible, absolutely horrible.
Θέλω όμως να σας πω πως η πλειοψηφία των ανθρώπων με τους οποίους επικοινωνούμε στη γέφυρα δεν αυτοκτονούν. Επιπροσθέτως, οι πολύ λίγοι που πήδηξαν από τη γέφυρα και έζησαν και μπορούν να μιλήσουν γι' αυτό, αυτό το ένα με δύο τοις εκατό, οι περισσότεροι από αυτούς είπαν πως το δευτερόλεπτο που άφησαν το κιγκλίδωμα, ήξεραν πως είχαν κάνει λάθος και ήθελαν να ζήσουν. Λέω στους ανθρώπους πως η γέφυρα δεν συνδέει μόνο το Μαρίν με το Σαν Φρανσίσκο, αλλά και τους ανθρώπους. Αυτή η σύνδεση, αυτή η γέφυρα που κάνουμε, είναι κάτι που ο καθένας από εμάς θα έπρεπε να προσπαθήσει να κάνει. Η αυτοκτονία μπορεί να προληφθεί. Υπάρχει βοήθεια. Υπάρχει ελπίδα.
I do want to tell you, though, the vast majority of folks that we do get to contact on that bridge do not commit suicide. Additionally, that very few who have jumped off the bridge and lived and can talk about it, that one to two percent, most of those folks have said that the second that they let go of that rail, they knew that they had made a mistake and they wanted to live. I tell people, the bridge not only connects Marin to San Francisco, but people together also. That connection, or bridge that we make, is something that each and every one of us should strive to do. Suicide is preventable. There is help. There is hope.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)