For a long time in my life, I felt like I'd been living two different lives. There's the life that everyone sees, and then there's the life that only I see. And in the life that everyone sees, who I am is a friend, a son, a brother, a stand-up comedian and a teenager. That's the life everyone sees. If you were to ask my friends and family to describe me, that's what they would tell you. And that's a huge part of me. That is who I am. And if you were to ask me to describe myself, I'd probably say some of those same things. And I wouldn't be lying, but I wouldn't totally be telling you the truth, either, because the truth is, that's just the life everyone else sees. In the life that only I see, who I am, who I really am, is someone who struggles intensely with depression. I have for the last six years of my life, and I continue to every day.
Gần như suốt cuộc đời của mình tôi cảm thấy mình đang sống hai cuộc sống khác nhau Có một cuộc sống mà mọi người nhìn thấy, và một cuộc sống khác chỉ có bản thân tôi thấy. Và trong cuộc sống mà mọi người nhìn thấy, tôi là một người bạn, một người con trai, một người anh, một diễn viên châm biếm hài hước và là một thanh niên. Đó là cuộc sống mà mọi người nhìn thấy. Nếu bạn yêu cầu bè bạn và gia đình tôi miêu tả tôi, đó sẽ là là những gì họ nói với bạn. Và cuộc sống đó là một mảng lớn của tôi. Đó là chính tôi. Và nếu bạn yêu cầu tôi tự miêu tả bản thân mình, chắc chắn tôi cũng sẽ nói những điều tương tự. Và tôi không có nói dối, nhưng tôi cũng không hoàn toàn nói cho bạn toàn bộ sự thật bởi vì sự thật là, đó chỉ là phần cuộc sống mà mọi người thấy, Trong cuộc sống chỉ có mình tôi thấy, bàn thân tôi, thực sự là bản thân tôi, là một người phải chống chọi kịch liệt với sự trầm cảm. mà tôi có trong suốt sáu năm trong cuộc đời mình, và tôi vẫn đang tiếp tục chống chọi mỗi ngày.
Now, for someone who has never experienced depression or doesn't really know what that means, that might surprise them to hear, because there's this pretty popular misconception that depression is just being sad when something in your life goes wrong, when you break up with your girlfriend, when you lose a loved one, when you don't get the job you wanted. But that's sadness. That's a natural thing. That's a natural human emotion. Real depression isn't being sad when something in your life goes wrong. Real depression is being sad when everything in your life is going right. That's real depression, and that's what I suffer from.
Một số người chưa bao giờ trải qua cảm giác trầm cảm hay chưa thực sự biết trầm cảm là gì, họ thực sự sẽ ngạc nhiên, vì thường có quan niệm sai lầm khá phổ biến, rằng trầm cảm chỉ đơn thuần là cảm giác buồn chán khi điều gì đó trong cuộc sống có vấn đề, khi bạn chia tay với bạn gái, khi bạn mất đi người thân, khi bạn không tìm được công việc bạn mong muốn. Nhưng đó chỉ đơn thuần là nỗi buồn chán. Đó là điều tự nhiên. Đó là cảm xúc tự nhiên của con người. Trầm cảm thực sự không chỉ là buồn chán khi cuộc sống có điều không như ý. Trầm cảm thực sự là chán nản khi tất cả mọi thứ trong cuộc sống bạn vẫn rất tốt. Đó mới là trầm cảm thực sự, và đó là cảm giác tôi đang chịu đựng.
And to be totally honest, that's hard for me to stand up here and say. It's hard for me to talk about, and it seems to be hard for everyone to talk about, so much so that no one's talking about it. And no one's talking about depression, but we need to be, because right now it's a massive problem. It's a massive problem. But we don't see it on social media, right? We don't see it on Facebook. We don't see it on Twitter. We don't see it on the news, because it's not happy, it's not fun, it's not light. And so because we don't see it, we don't see the severity of it.
Và thú thật từ đáy lòng, thật sự rất khó khăn đối với tôi khi đứng tại đây và diễn thuyết. Thực sự khó khăn khi tôi phải nói về sự trầm cảm của mình dường như ai cũng thấy khó khi nói về vấn đề này khó đến mức không ai muốn nói về nó. Không ai muốn nói về trầm cảm, nhưng cần phải nói, bởi vì hiện tại đó là một vấn đề lớn. Đó là một vấn đề lớn. Nhưng ta không thấy nó trên truyền thông, đúng không? Chúng ta không thấy nó trên Facebook. Chúng ta không thấy nó trên Twitter. Chúng ta không thấy nó trên bản tin, bởi vì chữ trầm cảm không đem lại hạnh phúc chút nào nó không có gì vui, không tươi sáng Và chính vì chúng ta không thấy nó, chúng ta không thấy được tính nghiêm trọng của vấn đề.
But the severity of it and the seriousness of it is this: every 30 seconds, every 30 seconds, somewhere, someone in the world takes their own life because of depression, and it might be two blocks away, it might be two countries away, it might be two continents away, but it's happening, and it's happening every single day. And we have a tendency, as a society, to look at that and go, "So what?" So what? We look at that, and we go, "That's your problem. That's their problem." We say we're sad and we say we're sorry, but we also say, "So what?"
Nhưng mức độ nghiêm trọng của nó và mức độ nghiêm túc của nó là thế này: cứ mỗi 30 giây, cứ mỗi 30 giây, ở một nơi nào đó, một người nào đó trên thế giới tự sát vì trầm cảm, và có thể chỉ cách đây hai dãy nhà, có thể cách đây hai quốc gia, có thể cách xa đến hai lục địa, nhưng nó đang diễn ra. và nó diễn ra mỗi ngày. Chúng ta hay có xu hướng, như là một xã hội, nhìn và quay đi "Vậy thì sao nào?" Vậy thì sao? Chúng ta nhìn vào vấn đề đó và chúng ta bỏ đi: "Đó là vấn đề của anh!" Đó là vấn đề của họ." Chúng ta nói chúng ta rất buồn và nói chúng ta rất làm tiếc, nhưng chúng ta cũng nói "vậy thì sao nào?"
Well, two years ago it was my problem, because I sat on the edge of my bed where I'd sat a million times before and I was suicidal. I was suicidal, and if you were to look at my life on the surface, you wouldn't see a kid who was suicidal. You'd see a kid who was the captain of his basketball team, the drama and theater student of the year, the English student of the year, someone who was consistently on the honor roll and consistently at every party. So you would say I wasn't depressed, you would say I wasn't suicidal, but you would be wrong. You would be wrong. So I sat there that night beside a bottle of pills with a pen and paper in my hand and I thought about taking my own life and I came this close to doing it. I came this close to doing it.
Hai năm trước đó là vấn đề của bản thân tôi, bởi vì tôi đã ngồi ở bên giường của mình nơi tôi đã ngồi hàng triệu lần trước đó và tôi muốn tự sát. Tôi đã muốn tự sát và nếu bạn nhìn cuộc sống của tôi chỉ ở bề nổi, ban không thể thấy đó là một đứa trẻ có ý định tự sát, Bạn chỉ thấy một đứa trẻ là một đội trưởng của đội bóng rổ, một học sinh trong đội kịch một học sinh giỏi tiếng anh của năm một người luôn ở vị trí danh dự và xuất hiện đều đặn ở mỗi buổi tiệc. Bạn có thể nói tôi đã không bị trầm cảm, bạn có thể nói tôi đã không có ý định tự sát, nhưng bạn đã lầm. Bạn đã lầm. Vì thế tôi đã ngồi ở cạnh giường vào một buổi tối kế bên một lọ thuốc với một cây viết và tờ giấy trong tay và tôi đã nghĩ về việc tự sát và tôi thực sự đã suýt làm điều đó Tôi đến gần với cái chết như thế này
And I didn't, so that makes me one of the lucky ones, one of the people who gets to step out on the ledge and look down but not jump, one of the lucky ones who survives. Well, I survived, and that just leaves me with my story, and my story is this: In four simple words, I suffer from depression. I suffer from depression, and for a long time, I think, I was living two totally different lives, where one person was always afraid of the other. I was afraid that people would see me for who I really was, that I wasn't the perfect, popular kid in high school everyone thought I was, that beneath my smile, there was struggle, and beneath my light, there was dark, and beneath my big personality just hid even bigger pain.
và tôi đã không làm, điều đó biến tôi thành một trong những người may mắn, một trong nhưng người tránh xa được bờ vực và nhìn xuống nhưng không nhảy, một trong những người may mắn sống sót Tôi đã sống sót, và nó để lại cho tôi câu chuyện của mình, và câu chuyện của tôi là đây: Chỉ vỏn vẹn mấy từ đơn giản: tôi bị chứng trầm cảm. tôi bị chứng trầm cảm, và trong một thời gian dài, tôi nghĩ, tôi đã sống hai cuộc sống hoàn toàn khác nhau, một con người luôn sợ hãi người khác, Tôi đã sợ rằng mọi người sẽ nhìn thấy tôi với bản chất của tôi, rằng tôi không hoàn hảo, không phải đứa trẻ nổi bật ở trường mà mọi người từng nghĩ, nó ẩn đằng sau nụ cười của tôi, đó là một sự đấu tranh, và ẩn chứa đằng sau hào quang của tôi, đó là bóng tối, và sau tính cách nổi trội của tôi còn ẩn chứ một vết thương lớn hơn.
See, some people might fear girls not liking them back. Some people might fear sharks. Some people might fear death. But for me, for a large part of my life, I feared myself. I feared my truth, I feared my honesty, I feared my vulnerability, and that fear made me feel like I was forced into a corner, like I was forced into a corner and there was only one way out, and so I thought about that way every single day. I thought about it every single day, and if I'm being totally honest, standing here I've thought about it again since, because that's the sickness, that's the struggle, that's depression, and depression isn't chicken pox. You don't beat it once and it's gone forever. It's something you live with. It's something you live in. It's the roommate you can't kick out. It's the voice you can't ignore. It's the feelings you can't seem to escape, the scariest part is that after a while, you become numb to it. It becomes normal for you, and what you really fear the most isn't the suffering inside of you. It's the stigma inside of others, it's the shame, it's the embarrassment, it's the disapproving look on a friend's face, it's the whispers in the hallway that you're weak, it's the comments that you're crazy. That's what keeps you from getting help. That's what makes you hold it in and hide it. It's the stigma. So you hold it in and you hide it, and you hold it in and you hide it, and even though it's keeping you in bed every day and it's making your life feel empty no matter how much you try and fill it, you hide it, because the stigma in our society around depression is very real. It's very real, and if you think that it isn't, ask yourself this: Would you rather make your next Facebook status say you're having a tough time getting out of bed because you hurt your back or you're having a tough time getting out of bed every morning because you're depressed? That's the stigma, because unfortunately, we live in a world where if you break your arm, everyone runs over to sign your cast, but if you tell people you're depressed, everyone runs the other way. That's the stigma. We are so, so, so accepting of any body part breaking down other than our brains. And that's ignorance. That's pure ignorance, and that ignorance has created a world that doesn't understand depression, that doesn't understand mental health. And that's ironic to me, because depression is one of the best documented problems we have in the world, yet it's one of the least discussed. We just push it aside and put it in a corner and pretend it's not there and hope it'll fix itself.
Một vài người lo sợ những cô gái không thích mình. Một vài người sợ cá mập. Một vài người sự cái chết Nhưng với tôi, với phần lớn cuộc sống của tôi, tôi sợ chính tôi, Tôi sợ sự thật của bản thân, tôi sợ sự thành thât của mình, tôi sợ phần yếu đuối của mình, và nỗi sợ đó khiến tôi cảm thấy như mình đang bị dồn vào chân tường, như thể tôi bị dồn vào chân tường và chỉ có một lối thoát, và vì thế tôi đã nghĩ về điều đó mỗi ngày. tôi đã nghĩ về nó mỗi ngày, và nếu nói cho thật trung thực, thì lúc này, đứng tại đây tôi lại nghĩ về nó lần nữa, bởi vì đó là một chứng bệnh, đó là cuộc đấu tranh, đó là sự trầm cảm, và trầm cảm không phải là bệnh thủy đậu. bạn không đấu với nó một lần và nó ra đi mãi mãi. Bạn phải sống cùng nó, sống trong nó. Nó ở ngay cạnh mà bạn không thể đuổi đi Nó là tiếng nói bạn không thể lảng tránh, Nó là cảm giác bạn không thể trốn tránh, phần đáng sợ nhất đó là sau một thời gian, bạn trở nên tê liệt với nó. Nó trở nên bình thường đối với bạn, và cái mà bạn sợ nhất không phải là sự chịu đựng bên trong bạn. Đó là sự kỳ thị ở bên trong những người khác đó là sự xấu hổ, mặc cảm đó là những cái nhìn không chấp nhận bạn trên mặt bạn bè, đó lời thì thầm trong sảnh đường rằng bạn là kẻ yếu đuối, đó là những lời bình phẩm rằng bạn bị điên. Đó là những thứ ngăn bạn nhận sự giúp đỡ. Đó là thứ khiến bạn tự giữ trầm cảm trong lòng và giấu nó đi. Đó là sự kỳ thị. Do đó bạn giữ và giấu trầm cảm trong lòng, Bạn giữ nó và bạn giấu nó đi. và mặc dù nó là thứ khiến bạn nằm trên giường mỗi ngày và nó khiến cuộc sống của bạn trống rỗng dù bạn cố gắng rất nhiều để làm đầy nó, bạn giấu, bởi vì sự kỳ thị trong xã hội đối với sự trầm cảm là có thật. Nó rất thật, và nếu bạn nghĩ rằng không phải thế, hãy tự hỏi bản thận điều này: Bạn có chịu ghi trên Facebook của mình rằng bạn khó khăn mãi mới ra khỏi giường bởi vì bạn bị đau lưng hay bạn thật vất vả và dai dẳng vực mình ra khỏi giường, sáng nào cũng vậy bởi vì bạn bị trầm cảm? Đó là sự kỳ thị, bởi vì thật không may, chúng ta sống trong thế giới mà nếu chẳng may bạn gãy tay, mọi người sẽ chạy lại quan tâm, Nhưng nếu bạn nói với mọi người rằng bạn bị trầm cảm, mọi người sẽ chạy theo hướng ngược lại. Đó là sự kỳ thị. Chúng ta thấy dễ chấp nhận vô cùng khi bất kỳ bộ phận cơ thể bị gãy Trừ bộ não ra. Đó là sự thiếu hiểu biết. Là sự u mê đơn thuần. Và sự u mê đó tạo ra một thế giới không hiểu gì về sự trầm cảm, không hiểu gì về sức khỏe tâm lý và đó sự khôi hài với tôi, bởi vì trầm cảm là một trong những vấn đề nổi cộm chúng ta có trên thế giới tuy nhiên nó là một trong những thứ ít được bàn luận nhất. Chúng ta chỉ để nó qua một bên và để vào trong góc và giả vờ nó không có ở đó và hy vọng nó sẽ tự biến mất.
Well, it won't. It hasn't, and it's not going to, because that's wishful thinking, and wishful thinking isn't a game plan, it's procrastination, and we can't procrastinate on something this important. The first step in solving any problem is recognizing there is one. Well, we haven't done that, so we can't really expect to find an answer when we're still afraid of the question.
Nó chưa từng và sẽ không hề như thế, bởi vì đó chỉ là mong ước, và mong ước đâu phải là chơi phỏng đoán, đó là sự trì hoãn và chúng ta không thể trì hoãn một vấn đề quan trọng như vậy. Bước đầu để giải quyết bất kỳ vấn đề nào là nhận ra rằng có một vấn đề đang ở đó. Chúng ta đã làm đâu, vậy nên chúng ta không thể mong chờ tìm ra được câu trả lời khi mình vẫn sợ câu hỏi.
And I don't know what the solution is. I wish I did, but I don't -- but I think, I think it has to start here. It has to start with me, it has to start with you, it has to start with the people who are suffering, the ones who are hidden in the shadows. We need to speak up and shatter the silence. We need to be the ones who are brave for what we believe in, because if there's one thing that I've come to realize, if there's one thing that I see as the biggest problem, it's not in building a world where we eliminate the ignorance of others. It's in building a world where we teach the acceptance of ourselves, where we're okay with who we are, because when we get honest, we see that we all struggle and we all suffer. Whether it's with this, whether it's with something else, we all know what it is to hurt. We all know what it is to have pain in our heart, and we all know how important it is to heal. But right now, depression is society's deep cut that we're content to put a Band-Aid over and pretend it's not there.
Và tôi chưa biết lời giải là gì. Giá mà tôi biết được, nhưng tôi không -- nhưng tôi nghĩ, cần phải bắt đầu từ đây, bây giờ cần phải bắt đầu từ tôi, từ bạn bắt đầu với những người đang chống chọi khổ đau, những người giấu mình vào bóng tối Chúng ta cần phải lên tiếng nói và phá tan sự im lặng. Chúng ta cần là người can đảm cho những gì mình tin, bởi vì nếu có một thứ mà chúng ta phải nhìn nhận ra, nếu chỉ có một vấn đề mà tôi cho là to lớn nhất, thì nó không phải là xây dựng nên một thế giới nơi chúng ta loại bỏ đi sự u mê của người khác, mà là xây nên một thế giới để dạy nhau cách tự chấp nhận mình nơi chúng ta ok với chính bản thân. Vì khi chúng ta trở nên trung thực, chúng ta nhận thấy ai cũng phải chống chọi, phải đau khổ. Ngay cả nếu có như vậy, hay là như thế nào khác, ta đều hiểu đau đớn là thế nào. Ta đều hiểu đau đớn ở trong lòng ra sao, và ta đều hiểu cần phải chữa lành khẩn thiết đến thế nào. Vậy mà ngay bây giờ, trầm cảm là một vết cắt sâu của xã hội mà ta hài lòng che đậy bằng băng y tế rồi vờ như nó không tồn tại.
Well, it is there. It is there, and you know what? It's okay. Depression is okay. If you're going through it, know that you're okay. And know that you're sick, you're not weak, and it's an issue, not an identity, because when you get past the fear and the ridicule and the judgment and the stigma of others, you can see depression for what it really is, and that's just a part of life, just a part of life, and as much as I hate, as much as I hate some of the places, some of the parts of my life depression has dragged me down to, in a lot of ways I'm grateful for it. Because yeah, it's put me in the valleys, but only to show me there's peaks, and yeah it's dragged me through the dark but only to remind me there is light. My pain, more than anything in 19 years on this planet, has given me perspective, and my hurt, my hurt has forced me to have hope, have hope and to have faith, faith in myself, faith in others, faith that it can get better, that we can change this, that we can speak up and speak out and fight back against ignorance, fight back against intolerance, and more than anything, learn to love ourselves, learn to accept ourselves for who we are, the people we are, not the people the world wants us to be. Because the world I believe in is one where embracing your light doesn't mean ignoring your dark. The world I believe in is one where we're measured by our ability to overcome adversities, not avoid them. The world I believe in is one where I can look someone in the eye and say, "I'm going through hell," and they can look back at me and go, "Me too," and that's okay, and it's okay because depression is okay. We're people. We're people, and we struggle and we suffer and we bleed and we cry, and if you think that true strength means never showing any weakness, then I'm here to tell you you're wrong. You're wrong, because it's the opposite. We're people, and we have problems. We're not perfect, and that's okay.
Nó tồn tại. Nó ở đó, và bạn biết không? Không sao! Trầm cảm cũng bình thường thôi. Nếu bạn đang trải qua nó, bạn cũng người bình thường thôi. Và biết rằng bạn chỉ bị bệnh, bạn không hề yếu đuối nó là một vấn đề, đâu phải là căn tính của chính bạn, bởi vì khi bạn vượt qua được nỗi sợ hãi, sự chế nhạo sự đánh giá và sự kỳ thị của người khác, bạn sẽ thấy được trầm cảm thật sự là gì, và đó chỉ là một phần của cuộc sống đơn giản là một phần cuộc sống, phần tôi ghét nhiều lắm tôi ghét cay ghét đắng một vài chốn, một vài phần của cuộc sống trầm cảm này đã kéo tôi xuống trong đó lại có rất nhiều nẻo đường làm tôi biết ơn Ừ thì nó thả tôi ở những vực sâu nhưng chỉ là để cho tôi biết đâu là đỉnh cao, Ừ thì nó kéo tôi xuống vực tối nhưng chỉ là để nhắc cho tôi biết đâu là ánh sáng. Nỗi khổ đau của tôi, hơn bất kỳ điều gì trong 19 năm trên hành tinh này đã cho tôi nhận thức, và nỗi đau, nỗi đau của tôi đã buộc tôi phải có hi vọng, có hi vọng và có lòng tin, lòng tin vào chính mình, lòng tin ở người khác, lòng tin rằng mọi thứ có thể tốt hơn, rằng chúng ta có thể thay đổi, rằng chúng ta có thể nói lên được rằng phải nói ra và đánh bại sự u mê thờ ơ, đánh bại lại sự không khoan dung, và hơn tất cả mọi thứ, học yêu lấy bản thân mình, học chấp nhận bản thân chúng ta như con người chúng ta đang là con người chúng ta đang là, không phải con người mà thế giới muốn ta trở thành Bởi vì thế giới tôi tin là một thế giới mà việc hướng đến ánh sáng không có nghĩa là lờ quên đi nơi tăm tối của bạn Thế giới tôi tin vào là nơi mà chúng ta đã được đong lường bởi khả năng vượt qua thử thách, chứ không trốn chạy chúng. Thế giới tôi tin là nơi tôi có thể nhìn vào mắt của một ai đó và nói rằng, "Tôi đang ở trong địa ngục" và rồi họ nhìn lại tôi và nói, "Tôi cũng vậy thôi" và điều này cũng chẳng sao. Nó không sao vì sự trầm cảm là bình thường thôi. Chúng ta là con người Là con người, chúng ta chống chọi và khổ đau. Chúng ta rỉ máu và kêu khóc. Nếu bạn nghĩ sức mạnh thật sự có nghĩa là không bao giờ để lộ sự yếu hèn thì tôi ở đây để nói với bạn rằng: Bạn sai rồi! Bạn sai rồi, bởi vì nó hoàn toàn ngược lại. Chúng ta là con người, và chúng ta có những vấn đề. Chúng ta không hoàn hảo, và vậy thì cũng bình thường thôi.
So we need to stop the ignorance, stop the intolerance, stop the stigma, and stop the silence, and we need to take away the taboos, take a look at the truth, and start talking, because the only way we're going to beat a problem that people are battling alone is by standing strong together, by standing strong together.
Vì vậy chúng ta nên dừng ngay sự u mê này lại, dừng sự thờ ơ, dừng sự kỳ thị chế nhạo, và dừng sự im lặng này, và phá bỏ những điều cấm kỵ, nhìn thẳng vào sự thật, và bắt đầu trò chuyện, bởi vì cách duy nhất để đánh bại một vấn đề mà cá nhân mỗi người phải tự mình chiến đấu đó là cùng mạnh mẽ vững vàng đứng lại gần nhau, cùng mạnh mẽ vững vàng đứng lại gần nhau.
And I believe that we can. I believe that we can. Thank you guys so much. This is a dream come true. Thank you. (Applause) Thank you. (Applause)
Tôi tin rằng chúng ta sẽ làm được. Tôi tin chúng ta sẽ làm được. Cảm ơn mọi người rất nhiều. Đây là giấc mơ có thật. Cảm ơn. (Vỗ tay) Cảm ơn. (Vỗ tay)