For a long time in my life, I felt like I'd been living two different lives. There's the life that everyone sees, and then there's the life that only I see. And in the life that everyone sees, who I am is a friend, a son, a brother, a stand-up comedian and a teenager. That's the life everyone sees. If you were to ask my friends and family to describe me, that's what they would tell you. And that's a huge part of me. That is who I am. And if you were to ask me to describe myself, I'd probably say some of those same things. And I wouldn't be lying, but I wouldn't totally be telling you the truth, either, because the truth is, that's just the life everyone else sees. In the life that only I see, who I am, who I really am, is someone who struggles intensely with depression. I have for the last six years of my life, and I continue to every day.
Упродовж тривалого часу я почувався так, ніби проживав два різні життя. Є життя, яке бачать усі, а є таке, яке бачу лише я. І в тому житті, яке бачать усі, я - це друг, син, брат, комік і підліток. Це життя, яке бачать усі. Якби ви попросили моїх друзів і рідних описати мене, саме це ви б почули. І це величезна частина мене. Це той, хто я є. І якби ви попросили мене описати себе, швидше за все, я б сказав майже те саме. І я би не обманював, але й не був би повністю відвертим із вами, через те, що це всього лиш життя, яке бачать збоку. У житті, де лише я бачу себе таким, яким я є, насправді я бачу себе людиною, яка напружено бореться з депресією. Я боровся з нею протягом останніх шести років, й далі борюся повсякденно.
Now, for someone who has never experienced depression or doesn't really know what that means, that might surprise them to hear, because there's this pretty popular misconception that depression is just being sad when something in your life goes wrong, when you break up with your girlfriend, when you lose a loved one, when you don't get the job you wanted. But that's sadness. That's a natural thing. That's a natural human emotion. Real depression isn't being sad when something in your life goes wrong. Real depression is being sad when everything in your life is going right. That's real depression, and that's what I suffer from.
Для людей, які ніколи не зіштовхувалися з депресією, або взагалі не знають, що то таке, дивно це чути, оскільки існує досить поширена помилка, що депресія - це стан смутку, коли в твоєму житті щось йде не так: коли ти розлучаєшся з дівчиною, коли втрачаєш близьку людину, коли не отримуєш роботи, якої прагнув. Але це лише смуток. Це природний стан. Це нормальна людська емоція. Справжня депресія - це не просто бути сумним, коли в вашому житті щось йде не так. Справжня депресія - це смуток навіть тоді, коли все в твоєму житті добре. Ось як виглядає справжня депресія, і ось від чого я страждаю.
And to be totally honest, that's hard for me to stand up here and say. It's hard for me to talk about, and it seems to be hard for everyone to talk about, so much so that no one's talking about it. And no one's talking about depression, but we need to be, because right now it's a massive problem. It's a massive problem. But we don't see it on social media, right? We don't see it on Facebook. We don't see it on Twitter. We don't see it on the news, because it's not happy, it's not fun, it's not light. And so because we don't see it, we don't see the severity of it.
І якщо вже бути геть відвертим, мені дуже важко стояти тут і говорити. Мені важко розповідати про це, та, здається, про це всім складно говорити, настільки складно, що всі воліють про це мовчати. Ніхто не обговорює депресію, хоча варто було б, тому що це величезна проблема. Величезна. Але про неї не згадують у ЗМІ, чи не так? Ми не бачимо її ані на Фейсбуці, ані в Твіттері. Ми не чуємо про депресію в новинах, бо це сумно, це не радісно, це не весело. І оскільки ми цього не бачимо, то не відчуваємо гостроти цієї проблеми.
But the severity of it and the seriousness of it is this: every 30 seconds, every 30 seconds, somewhere, someone in the world takes their own life because of depression, and it might be two blocks away, it might be two countries away, it might be two continents away, but it's happening, and it's happening every single day. And we have a tendency, as a society, to look at that and go, "So what?" So what? We look at that, and we go, "That's your problem. That's their problem." We say we're sad and we say we're sorry, but we also say, "So what?"
Усі труднощі і серйозність депресії полягають у тому, що кожні 30 секунд, кожні 30 секунд, десь хтось покінчує життя самогубством через депресію. Це може відбуватися у двох кварталах звідси, у сусідніх країнах, або на відстані двох континентів, але це відбувається. Відбувається щодня. Суспільство не сприймає цієї проблеми, мовляв: "Ну і що?" Ну і що? Ми побачили і пішли далі: "Це ваша проблема. Це їхня проблема". Ми зітхаємо, мовляв нам сумно це чути і нам шкода, а потім додаємо: "Ну і що?"
Well, two years ago it was my problem, because I sat on the edge of my bed where I'd sat a million times before and I was suicidal. I was suicidal, and if you were to look at my life on the surface, you wouldn't see a kid who was suicidal. You'd see a kid who was the captain of his basketball team, the drama and theater student of the year, the English student of the year, someone who was consistently on the honor roll and consistently at every party. So you would say I wasn't depressed, you would say I wasn't suicidal, but you would be wrong. You would be wrong. So I sat there that night beside a bottle of pills with a pen and paper in my hand and I thought about taking my own life and I came this close to doing it. I came this close to doing it.
Отож, два роки тому це було моєю проблемою: я сидів на краю ліжка, де сидів мільйон разів до того, і хотів покінчити життя самогубством. Я хотів покінчити з собою. Якби ви поглянули на моє життя збоку, ви би не побачили хлопця, у якого було таке бажання. Ви побачили б капітана баскетбольної команди, найкращого драматичного актора в студентському театрі, найкращого учня англійської мови, когось, хто висів на дошці пошани і встигав побувати на кожній вечірці. Ви би сказали, що не було в мене депресії, що я не хотів покінчити з життям, і ви помилялись би. Ви би помилялися. Тож я сидів тієї ночі поруч з упаковкою пігулок, тримаючи в руці ручку і аркуш паперу, і думав про самогубство. Я був настільки близький до того, щоб зробити це. Я був ось настільки близький до цього.
And I didn't, so that makes me one of the lucky ones, one of the people who gets to step out on the ledge and look down but not jump, one of the lucky ones who survives. Well, I survived, and that just leaves me with my story, and my story is this: In four simple words, I suffer from depression. I suffer from depression, and for a long time, I think, I was living two totally different lives, where one person was always afraid of the other. I was afraid that people would see me for who I really was, that I wasn't the perfect, popular kid in high school everyone thought I was, that beneath my smile, there was struggle, and beneath my light, there was dark, and beneath my big personality just hid even bigger pain.
Однак я не покінчив із життям, тому я один із тих щасливчиків, один із тих людей, хто підійшов до краю прірви, глянув вниз, але не стрибнув. Один із тих щасливчиків, хто залишився живий. Я залишився живий і тому хочу розповісти свою історію. Моя історія полягає у чотирьох простих словах: я страждаю від депресії. Я страждаю від депресії, і то вже давно. Я жив двома цілковито різними життями, де одна людина завжди боялась іншої. Я боявся, що люди побачать мене справжнього, що я не ідеальний, що у популярного хлопця в школі, яким мене всі вважали, за усмішкою ховається боротьба, за світлом - темрява, а за великою особистістю - ще більше горе.
See, some people might fear girls not liking them back. Some people might fear sharks. Some people might fear death. But for me, for a large part of my life, I feared myself. I feared my truth, I feared my honesty, I feared my vulnerability, and that fear made me feel like I was forced into a corner, like I was forced into a corner and there was only one way out, and so I thought about that way every single day. I thought about it every single day, and if I'm being totally honest, standing here I've thought about it again since, because that's the sickness, that's the struggle, that's depression, and depression isn't chicken pox. You don't beat it once and it's gone forever. It's something you live with. It's something you live in. It's the roommate you can't kick out. It's the voice you can't ignore. It's the feelings you can't seem to escape, the scariest part is that after a while, you become numb to it. It becomes normal for you, and what you really fear the most isn't the suffering inside of you. It's the stigma inside of others, it's the shame, it's the embarrassment, it's the disapproving look on a friend's face, it's the whispers in the hallway that you're weak, it's the comments that you're crazy. That's what keeps you from getting help. That's what makes you hold it in and hide it. It's the stigma. So you hold it in and you hide it, and you hold it in and you hide it, and even though it's keeping you in bed every day and it's making your life feel empty no matter how much you try and fill it, you hide it, because the stigma in our society around depression is very real. It's very real, and if you think that it isn't, ask yourself this: Would you rather make your next Facebook status say you're having a tough time getting out of bed because you hurt your back or you're having a tough time getting out of bed every morning because you're depressed? That's the stigma, because unfortunately, we live in a world where if you break your arm, everyone runs over to sign your cast, but if you tell people you're depressed, everyone runs the other way. That's the stigma. We are so, so, so accepting of any body part breaking down other than our brains. And that's ignorance. That's pure ignorance, and that ignorance has created a world that doesn't understand depression, that doesn't understand mental health. And that's ironic to me, because depression is one of the best documented problems we have in the world, yet it's one of the least discussed. We just push it aside and put it in a corner and pretend it's not there and hope it'll fix itself.
Деякі люди бояться, що не сподобаються дівчатам. Хтось боїться акул. Хтось - смерті. А я більшу частину свого життя боявся самого себе. Я боявся бути чесним, боявся своєї відвертості, боявся своєї уразливості, і цей страх змусив мене почуватись так, ніби мене загнали в кут. Ніби мене загнали в кут, і був лише один вихід. Я щодня про нього думав. Я думав про цей вихід щодня, і, скажу чесно, навіть на цій сцені я думав про нього, бо це хвороба, боротьба, депресія, а депресія - це не вітрянка. Її неможливо вилікувати раз і назавжди. Ви живете з нею, живете в ній. Це співмешканець, якого не можна вигнати. Це голос, який не проігноруєш. Це почуття, від яких не втекти. Найстрашніше - коли ти звикаєш до них. Вони стають нормою для тебе, і найбільше ти боїшся зовсім не душевних страждань. Ти боїшся клейма від інших, сорому, зніяковілості, несхвального погляду друга, перешіптувань у коридорі, що ти слабкий, коментарів про те, що ти божевільний. Ось що змушує вас цуратися допомоги. Це змушує тримати в собі і ховати свої почуття. Саме те клеймо. Ви приховуєте свої почуття знову і знову. Навіть якщо почуваєтеся погано. Це позбавляє ваше життя сенсу, попри всі спроби наповнити його. Ви й далі тримаєте все всередині, тому що в нашому суспільстві клеймо хворого на депресію справді існує. Воно дуже реальне, а якщо ви так не думаєте, запитайте себе ось що: Що би ви охочіше написали в своєму статусі на Фейсбуці: про те, що вам зле, бо ви пошкодили хребет, чи про те, що вам погано, бо в вас депресія? У цьому і суть клейма, бо, на жаль, у нашому світі якщо ви зламаєте руку, всі побіжать ставити автографи на вашому гіпсі. Але якщо ви скажете людям, що у вас депресія, всі кинуться урозтіч. Ось що таке клеймо. Ми звиклися з думкою, що будь-яка частина нашого тіла може зламатись, окрім мозку. Ми неосвічені. Справжні невігласи, що створили світ, який не розуміє депресії, який не розуміє, що таке психічне здоров'я. Мені це здається безглуздим, тому що депресія - це одна з найбільш задокументованих проблем у світі, і водночас одна з найменш обговорюваних. Ми просто відкидаємо її убік, відкладаємо подалі і вдаємо, що нічого не сталося, в надії, що все мине само собою.
Well, it won't. It hasn't, and it's not going to, because that's wishful thinking, and wishful thinking isn't a game plan, it's procrastination, and we can't procrastinate on something this important. The first step in solving any problem is recognizing there is one. Well, we haven't done that, so we can't really expect to find an answer when we're still afraid of the question.
Але, на жаль, воно не мине і навіть не збирається минати, бо це спроба видати бажане за дійсне; це означає відсутність плану дій, зволікання, а ми не можемо зволікати в такій важливій справі. Перший крок у розв'язанні будь-якої проблеми - визнати, що вона існує. Але ми цього не зробили, тому ми не можемо знайти відповіді, допоки боїмося поставити запитання.
And I don't know what the solution is. I wish I did, but I don't -- but I think, I think it has to start here. It has to start with me, it has to start with you, it has to start with the people who are suffering, the ones who are hidden in the shadows. We need to speak up and shatter the silence. We need to be the ones who are brave for what we believe in, because if there's one thing that I've come to realize, if there's one thing that I see as the biggest problem, it's not in building a world where we eliminate the ignorance of others. It's in building a world where we teach the acceptance of ourselves, where we're okay with who we are, because when we get honest, we see that we all struggle and we all suffer. Whether it's with this, whether it's with something else, we all know what it is to hurt. We all know what it is to have pain in our heart, and we all know how important it is to heal. But right now, depression is society's deep cut that we're content to put a Band-Aid over and pretend it's not there.
І я не знаю остаточного рішення. Я хотів би знати, але не знаю. Проте я вірю, що необхідно почати просто зараз. Необхідно почати з мене, з вас, із людей, які страждають, із тих, хто ховається в тіні. Ми мусимо говорити, мусимо порушити мовчанку. Нам мусить вистачить сміливості зробити те, у що ми віримо, бо я зрозумів, у чому полягає найсерйозніша проблема - це необхідність покінчити зі світом, у якому ми ігноруємо інших. Потрібно створити світ, де ми приймаємо самих себе, де ми живемо у злагоді з собою, тому коли ми стаємо відвертими, ми бачимо, що ми всі боремося і страждаємо. Чи то з цим, чи то з чимось зовсім іншим. Ми всі знаємо, що таке біль. Ми всі знаємо, як це - жити з болем у серці, і всі знаємо, як важливо вилікуватися. Але наразі депресія - це глибока рана на тілі суспільства, що її ми вирішуємо просто заклеїти пластирем і вдаємо, ніби там нічого нема.
Well, it is there. It is there, and you know what? It's okay. Depression is okay. If you're going through it, know that you're okay. And know that you're sick, you're not weak, and it's an issue, not an identity, because when you get past the fear and the ridicule and the judgment and the stigma of others, you can see depression for what it really is, and that's just a part of life, just a part of life, and as much as I hate, as much as I hate some of the places, some of the parts of my life depression has dragged me down to, in a lot of ways I'm grateful for it. Because yeah, it's put me in the valleys, but only to show me there's peaks, and yeah it's dragged me through the dark but only to remind me there is light. My pain, more than anything in 19 years on this planet, has given me perspective, and my hurt, my hurt has forced me to have hope, have hope and to have faith, faith in myself, faith in others, faith that it can get better, that we can change this, that we can speak up and speak out and fight back against ignorance, fight back against intolerance, and more than anything, learn to love ourselves, learn to accept ourselves for who we are, the people we are, not the people the world wants us to be. Because the world I believe in is one where embracing your light doesn't mean ignoring your dark. The world I believe in is one where we're measured by our ability to overcome adversities, not avoid them. The world I believe in is one where I can look someone in the eye and say, "I'm going through hell," and they can look back at me and go, "Me too," and that's okay, and it's okay because depression is okay. We're people. We're people, and we struggle and we suffer and we bleed and we cry, and if you think that true strength means never showing any weakness, then I'm here to tell you you're wrong. You're wrong, because it's the opposite. We're people, and we have problems. We're not perfect, and that's okay.
Але та рана досі там. Вона там є, і знаєте що? Це нормально. Депресія - це нормально. Якщо ви збираєтесь боротися з нею, знайте, що з вами все в порядку. І знайте, що ви хворі, а не слабкі, бо це не одне і теж. Коли ви дасте раду страхові та глузуванню, осуду і тавруванню з боку інших, ви побачите, що таке насправді депресія. Це всього лише частина життя, всього лише частина життя, і хоч як я ненавиджу якісь моменти чи періоди мого життя, до яких мене привела депресія, я водночас вдячний їй за них. Так, вона пустила мене під укіс, але тільки щоб показати мені, що можна знову піднятися, так, вона протягла мене через темряву, але лише для того, щоб нагадати, що є світло. Саме біль, а не якесь інше почуття, яке я відчув за 19 років на цій планеті, подарував мені надію на майбутнє, а мої страждання зміцнили мене в цій надії, у вірі в себе, в інших і в те, що все може бути краще, що ми зможемо змінити ситуацію, зможемо говорити про нашу проблему, обговорювати її та боротися з помилками, боротися з нетерпимістю. Крім того, ми зможемо навчитися любити самих себе, приймати себе такими, якими ми є, а не такими, якими нас хоче бачити світ. У світі, в який я вірю, приймати свою світлу сторону не означає заперечувати темну. У світі, в який я вірю, нас цінують за наше вміння подолати негаразди, а не уникати їх. У світі, в який я вірю, ви можете заглянути кому-небудь в очі і сказати: "Я пройшов через пекло". І цей хтось також подивиться вам в очі і відповість: "Я теж", і це нормально, Це нормально, тому що депресія - це нормально. Ми - люди. Ми - люди, і ми боремося і страждаємо, стікаємо кров'ю і плачемо. І якщо ви вважаєте, що справжня сила полягає в тому, щоб ніколи не показувати своєї слабкості, тоді я тут для того, щоб сказати вам, що ви неправі. Ви неправі, тому що це не так. Ми люди, і у нас бувають проблеми. Ми недосконалі, і це нормально.
So we need to stop the ignorance, stop the intolerance, stop the stigma, and stop the silence, and we need to take away the taboos, take a look at the truth, and start talking, because the only way we're going to beat a problem that people are battling alone is by standing strong together, by standing strong together.
Нам потрібно покласти край невігластву та нетерпимості, припинити таврувати і мовчати, ми мусимо відкинути забобони, поглянути на правду і почати говорити, тому що єдиний спосіб впоратися з проблемою, з якою люди борються наодинці, - це стояти пліч-о-пліч, непохитно стояти пліч-о-пліч.
And I believe that we can. I believe that we can. Thank you guys so much. This is a dream come true. Thank you. (Applause) Thank you. (Applause)
І я вірю, що це можливо. Я вірю, що у нас все вийде. Дуже вам дякую. Щиро вам дякую за те, що моя мрія збувається. Спасибі. (Оплески) Спасибі. (Оплески)