For a long time in my life, I felt like I'd been living two different lives. There's the life that everyone sees, and then there's the life that only I see. And in the life that everyone sees, who I am is a friend, a son, a brother, a stand-up comedian and a teenager. That's the life everyone sees. If you were to ask my friends and family to describe me, that's what they would tell you. And that's a huge part of me. That is who I am. And if you were to ask me to describe myself, I'd probably say some of those same things. And I wouldn't be lying, but I wouldn't totally be telling you the truth, either, because the truth is, that's just the life everyone else sees. In the life that only I see, who I am, who I really am, is someone who struggles intensely with depression. I have for the last six years of my life, and I continue to every day.
เป็นเวลานาน ในชีวิตของผม ผมรู้สึกว่า ผมใช้ชีวิตอยู่สองรูปแบบ ชีวิตส่วนหนึ่งที่ทุกคนมองเห็น และ อีกส่วนนึงที่มีแค่ผมเท่านั้นที่มองเห็น และในชีวิตส่วนที่ทุกคนมองเห็นนั้น ผมเป็นคนที่เป็นเพื่อน เป็นลูกชาย เป็นพี่ชาย เป็นนักพูดตลก และเป็นวัยรุ่นคนหนึ่ง นั่นเป็นชีวิต ที่ทุกคนมองเห็น ถ้าหากคุณไปถามเพื่อนและครอบครัวของผม ให้อธิบายเกี่ยวกับตัวผม นั่นเป็นสิ่งที่พวกเขาจะบอกคุณ และนั่นเป็นส่วนใหญ่ของผม นั่นคือคนที่ผมเป็น และถ้าหากคุณอยากให้ผมอธิบายตัวเอง ผมคงจะพูดคล้ายๆกัน และผมจะไม่โกหก แต่ผมก็จะไม่บอกความจริงคุณทั้งหมด เช่นกัน เพราะ ความจริงก็คือ มันก็แค่ชีวิตที่คนอื่นๆ มองเห็น ในชีวิตที่มีแต่ผมเท่านั้นที่เห็น คนที่ผมเป็น คนที่ผมเป็นจริงๆนั้น คือ ใครสักคนที่ดิ้นรนอย่างมากในการต่อสู้กับโรคซึมเศร้า ผมเป็นโรคนี้มาได้หกปีแล้ว และผมก็ยังเป็นอยู่จนทุกวันนี้
Now, for someone who has never experienced depression or doesn't really know what that means, that might surprise them to hear, because there's this pretty popular misconception that depression is just being sad when something in your life goes wrong, when you break up with your girlfriend, when you lose a loved one, when you don't get the job you wanted. But that's sadness. That's a natural thing. That's a natural human emotion. Real depression isn't being sad when something in your life goes wrong. Real depression is being sad when everything in your life is going right. That's real depression, and that's what I suffer from.
เอาล่ะ สำหรับคนที่ไม่เคยสัมผัสกับโรคซึมเศร้า หรือ ไม่รู้จริงๆ ว่ามันหมายถึงอะไร พวกเขาอาจจะประหลาดใจที่ได้ยิน เพราะว่า มันมีความเข้าใจผิดอย่างกว้างขวาง ที่ว่า โรคซึมเศร้านั้น คือ การเสียใจ เวลาที่ บางสิ่งในชีวิตคุณผิดพลาด เวลาที่คุณเลิกกับแฟนสาวของคุณ เวลาที่คุณสูญเสียคนที่คุณรักไป เวลาที่คุณไม่ได้งานที่คุณต้องการ นั่นคือ ความเสียใจ เป็นเรื่องธรรมชาติ เป็นธรรมชาติของอารมณ์มนุษย์ โรคซึมเศร้าที่แท้จริง ไม่ใช่เพียงแค่ความเสียใจ เวลาที่ บางสิ่งในชีวิตคุณผิดพลาด โรคซึมเศร้าที่แท้จริงคือ การเสียใจ เวลาที่ทุกๆสิ่งในชีวิตคุณกำลังไปถูกทาง นั่นคือ โรคซึมเศร้าที่แท้จริง และเป็นสิ่งที่ผมกำลังเผชิญอยู่
And to be totally honest, that's hard for me to stand up here and say. It's hard for me to talk about, and it seems to be hard for everyone to talk about, so much so that no one's talking about it. And no one's talking about depression, but we need to be, because right now it's a massive problem. It's a massive problem. But we don't see it on social media, right? We don't see it on Facebook. We don't see it on Twitter. We don't see it on the news, because it's not happy, it's not fun, it's not light. And so because we don't see it, we don't see the severity of it.
จากใจจริงเลยนะครับ มันยากสำหรับผมในการมายืนที่นี่และพูดสิ่งนี้ มันยากสำหรับผม ที่จะพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ และมันยากสำหรับทุกคนที่จะพูดถึง มากจนขนาดที่ว่า ไม่มีใครอยากจะพูดถึงมัน และไม่มีใครพูดถึงโรคซึมเศร้า แต่พวกเราจำเป็นต้องพูด เพราะ ในตอนนี้ มันเป็นปัญหาที่ใหญ่มากๆ มันเป็นปัญหาที่ยิ่งใหญ่ แต่เราไม่เห็นมันตามโซเชียลมีเดีย ใช่ไหมล่ะ? พวกเราไม่เห็นมันตาม Facebook หรือ Twitter เราไม่เห็นตามข่าวต่างๆ เพราะมันไม่ใช่เรื่องที่มีความสุข ไม่ใช่เรื่องสนุก ไม่ใช่เรื่องสดใส ดังนั้น เพราะ เราไม่เห็นมัน เราเลยไม่เห็นความรุนแรงของมัน
But the severity of it and the seriousness of it is this: every 30 seconds, every 30 seconds, somewhere, someone in the world takes their own life because of depression, and it might be two blocks away, it might be two countries away, it might be two continents away, but it's happening, and it's happening every single day. And we have a tendency, as a society, to look at that and go, "So what?" So what? We look at that, and we go, "That's your problem. That's their problem." We say we're sad and we say we're sorry, but we also say, "So what?"
แต่ความรุนแรงและหนักหน่วงของโรคนี้ ทุกๆ 30 วินาที ทุกๆ 30 วินาที ที่ไหนสักแห่ง มีคนหนึ่งคนบนโลกนี้กำลังคร่าชีวิตของพวกเขาเอง เพราะโรคซึมเศร้า มันอาจจะเกิดขึ้นที่สองบล็อคถัดไป หรือสองประเทศถัดไป หรือ สองทวีปที่ไกลออกไป แต่มันกำลังเกิดขึ้น และสิ่งนี้กำลังเกิดขึ้นในทุกๆวัน และพวกเรามีแนวโน้ม ในฐานะสังคมหนึ่ง ที่จะมองดูปัญหานั้นแล้วพูดว่า "แล้วไงล่ะ?" แล้วยังไงล่ะ? พวกเรามองที่ปัญหานั้นและพูดว่า "นั่นมันเป็นปัญหาของคุณนี่ นั่นเป็นปัญหาของพวกเขา" พวกเราพูดว่า พวกเราเสียใจ พวกเราขอโทษ แต่พวกเราก็พูดว่า "แล้วยังไงล่ะ?" เหมือนกัน
Well, two years ago it was my problem, because I sat on the edge of my bed where I'd sat a million times before and I was suicidal. I was suicidal, and if you were to look at my life on the surface, you wouldn't see a kid who was suicidal. You'd see a kid who was the captain of his basketball team, the drama and theater student of the year, the English student of the year, someone who was consistently on the honor roll and consistently at every party. So you would say I wasn't depressed, you would say I wasn't suicidal, but you would be wrong. You would be wrong. So I sat there that night beside a bottle of pills with a pen and paper in my hand and I thought about taking my own life and I came this close to doing it. I came this close to doing it.
สองปีที่แล้ว มันเป็นปัญหาของผม เพราะว่า ผมนั่งอยู่ที่ปลายเตียง ที่ที่ผมเคยนั่งมาเป็นล้านครั้งก่อนที่ ผมคิดจะฆ่าตัวตาย ผมอยากฆ่าตัวตาย และถ้าคุณมองชีวิตของผมแบบผิวเผิน คุณจะไม่เห็นเด็กคนที่อยากฆ่าตัวตายคนนั้น คุณจะมองเห็นเด็กคนที่เป็นกัปตันทีมบาสเก็ตบอล นักเรียนการละครและการแสดงยอดเยี่ยมของปี นักเรียนภาษาอังกฤษยอดเยี่ยมแห่งปี คนหนึ่งซึ่งได้รับการยกย่องอยู่ตลอด และไปงานปาร์ตี้ทุกงานตลอด ดังนั้น คุณอาจพูดว่า ผมไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้า คุณอาจพูดว่า ผมไม่คิดจะฆ่าตัวตาย แต่คุณผิดแล้ว คุณผิดแล้ว เพราะผมนั่งอยู่นี่นั่น ในคืนนั้น ข้างๆ ขวดยา พร้อมกับดินสอและกระดาษในมือผม และผมกำลังคิดจะคร่าชีวิตของผมเอง และเหลืออีกแค่นี้ ผมก็จะลงมือแล้ว เหลืออีกแค่นี้ ผมก็จะลงมือแล้ว
And I didn't, so that makes me one of the lucky ones, one of the people who gets to step out on the ledge and look down but not jump, one of the lucky ones who survives. Well, I survived, and that just leaves me with my story, and my story is this: In four simple words, I suffer from depression. I suffer from depression, and for a long time, I think, I was living two totally different lives, where one person was always afraid of the other. I was afraid that people would see me for who I really was, that I wasn't the perfect, popular kid in high school everyone thought I was, that beneath my smile, there was struggle, and beneath my light, there was dark, and beneath my big personality just hid even bigger pain.
แต่ผมไม่ได้ทำ นั่นทำให้ผมเป็นหนึ่งคนที่โชคดี หนึ่งคนจากผู้คนที่เดินออกไประเบียง มองลงไปข้างล่าง แต่ไม่ได้กระโดด หนึ่งคนจากคนที่โชคดีทั้งหลายที่รอดชีวิต ครับ ผมรอดชีวิตมาได้ และนั่นทิ้งให้ผมต้องอยู่กับเรื่องราวของตัวเอง เรื่องราวของผมก็คือ ในสี่คำง่ายๆ "ผม ทุกข์ทรมาน จาก โรคซึมเศร้า" ผมทุกข์ทรมานจากโรคซึมเศร้า และเป็นเวลายาวนานด้วย ผมคิดว่า ผมใช้ชีวิตอยู่สองแบบที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ชีวิตแบบหนึ่งหวาดกลัวชีวิตอีกแบบอยู่เสมอ ผมกลัวว่า ผู้คนจะมองเห็นตัวตนที่แท้จริงของผม ว่าผมไม่ได้เป็นเด็กมัธยมปลายเด่นดัง สมบูรณ์แบบ อย่างที่ทุกคนคิด ภายใต้รอยยิ้มของผม มีการดิ้นรนต่อสู้อยู่ ภายในด้านสว่างของผม ก็มีความมืดอยู่ และภายใต้เสน่ห์ที่ยิ่งใหญ่ของผม ก็แค่เป็นที่ซ่อนของความเจ็บปวดที่ใหญ่ยิ่งกว่า
See, some people might fear girls not liking them back. Some people might fear sharks. Some people might fear death. But for me, for a large part of my life, I feared myself. I feared my truth, I feared my honesty, I feared my vulnerability, and that fear made me feel like I was forced into a corner, like I was forced into a corner and there was only one way out, and so I thought about that way every single day. I thought about it every single day, and if I'm being totally honest, standing here I've thought about it again since, because that's the sickness, that's the struggle, that's depression, and depression isn't chicken pox. You don't beat it once and it's gone forever. It's something you live with. It's something you live in. It's the roommate you can't kick out. It's the voice you can't ignore. It's the feelings you can't seem to escape, the scariest part is that after a while, you become numb to it. It becomes normal for you, and what you really fear the most isn't the suffering inside of you. It's the stigma inside of others, it's the shame, it's the embarrassment, it's the disapproving look on a friend's face, it's the whispers in the hallway that you're weak, it's the comments that you're crazy. That's what keeps you from getting help. That's what makes you hold it in and hide it. It's the stigma. So you hold it in and you hide it, and you hold it in and you hide it, and even though it's keeping you in bed every day and it's making your life feel empty no matter how much you try and fill it, you hide it, because the stigma in our society around depression is very real. It's very real, and if you think that it isn't, ask yourself this: Would you rather make your next Facebook status say you're having a tough time getting out of bed because you hurt your back or you're having a tough time getting out of bed every morning because you're depressed? That's the stigma, because unfortunately, we live in a world where if you break your arm, everyone runs over to sign your cast, but if you tell people you're depressed, everyone runs the other way. That's the stigma. We are so, so, so accepting of any body part breaking down other than our brains. And that's ignorance. That's pure ignorance, and that ignorance has created a world that doesn't understand depression, that doesn't understand mental health. And that's ironic to me, because depression is one of the best documented problems we have in the world, yet it's one of the least discussed. We just push it aside and put it in a corner and pretend it's not there and hope it'll fix itself.
เห็นไหมครับ ผู้คนบางส่วน อาจกังวลเรื่อง สาวๆ อาจไม่ชอบพวกเขา บางคนอาจกลัวฉลาม บางคนอาจกลัวความตาย แต่สำหรับผมแล้ว สำหรับชีวิตส่วนใหญ่ของผม ผมกลัวตัวผมเอง ผมกลัวความจริง ผมกลัวความซื่อสัตย์ ผมกลัวความอ่อนแอของผม และความกลัวเหล่านั้นทำให้ผมรู้สึก ราวกับว่าผมถูกขังอยู่ในมุมๆหนึ่ง ราวกับว่าผมถูกขังอยู่ในมุมๆ หนึ่ง และที่นั่นมีทางออกเพียงทางเดียว ดังนั้นผมจึงคิดเกี่ยวกับทางออกนั้นทุกวัน ผมคิดเรื่องนี้ในทุกๆวัน และ ผมกำลังซื่อสัตย์กับตัวเอง การยืนที่ตรงนี้ ทำให้ผมคิดถึงมันอีกครั้ง เพราะนั่นคืออาการป่วย คือ การดิ้นรนพยายาม คือ โรคซึมเศร้า และโรคซึมเศร้าไม่ใช่โรคอีสุกอีใส คุณไม่สามารถชนะมันได้ครั้งหนึ่ง และมันจะหายไปตลอดกาล มันคือสิ่งหนึ่งที่คุณต้องใช้ชีวิตด้วย คือสิ่งที่คุณต้องอยู่กับมัน คือเพื่อนร่วมห้องที่คุณไม่สามารถไล่ออกไปได้ คือเสียงที่คุณไม่สามารถเพิกเฉย คือความรู้สึกที่คุณไม่สามารถหลบหนีไปได้ ส่วนที่น่ากลัวที่สุดคือ หลังจากนั้นสักพัก คุณจะเริ่มชินชา และมันจะกลายเป็นปกติสำหรับคุณ และสิ่งที่คุณกลัวที่สุด ไม่ใช่การทุกข์ทรมานจากข้างใน แต่คือ ตราบาปจากในตัวของคนอื่น มันคือ ความอับอาย ความน่าละอาย ใบหน้าที่ไม่ยอมรับที่ปรากฏขึ้นบนหน้าเพื่อน เสียงกระซิบตามห้องโถงเวลาว่าคุณอ่อนแอ คำวิจารณ์ว่าคุณน่ะบ้า สิ่งเหล่านี้กันคุณออกจากการช่วยเหลือ ทำให้คุณเก็บและซ่อนมันไว้ มันคือตราบาป ที่คุณเก็บและซ่อนมันไว้ และคุณเก็บไว้ข้างใน และซ่อนมัน ถึงแม้ว่า ทำอย่างนั้นจะทำให้คุณนอนหลับได้ทุกวัน มันก็ทำให้คุณรู้สึกว่างเปล่า ถึงแม้คุณจะพยายามที่จะเติมเต็มมันเท่าไหร่ คุณซ่อนมันไว้ เพราะตราบาปในสังคมของเรา เกี่ยวกับเรื่องโรคซึมเศร้าที่มันเป็นจริง มันจริงมากๆ และถ้าคุณคิดว่า มันไม่ใช่ ลองถามตัวคุณดู คุณเลือกที่จะเขียนสเตตัสเฟสบุ๊คใหม่อันไหน ระหว่าง คุณลุกจากเตียงลำบาก เพราะว่าคุณเจ็บหลัง หรือ คุณลุกจากเตียงอย่างลำบากในทุกๆเช้า เพราะคุณเป็นโรคซึมเศร้า มันคือตราบาป เพราะ โชคไม่ดี พวกเราอาศัยอยู่ในโลกที่ ถ้าคุณแขนหัก ทุกๆคน จะวิ่งมาเขียนเฝือกแขน แต่ถ้าคุณบอกผู้คนว่า คุณเป็นโรคซึมเศร้า ทุกๆคนจะวิ่งไปอีกทางหนึ่ง นั่นคือ ตราบาป พวกเรา รับได้มากๆ กับการที่ส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายแตกหัก ส่วนที่ไม่ใช่สมอง และนั่นคือการเพิกเฉย คือการเพิกเฉยโดยสิ้นเชิง การเพิกเฉยนั้นได้สร้าง โลก ที่ไม่เข้าใจ โรคซึมเศร้า ที่ไม่เข้าใจเรื่อง สุขภาพทางจิต สำหรับผม นี่เป็นเรื่องตลกร้าย เพราะว่า โรคซึมเศร้า เป็นหนึ่งในปัญหาที่มีการจดบันทึกไว้อย่างดีที่สุดในโลก แต่กลับเป็นปัญหาที่มีการพูดถึงน้อยที่สุด พวกเราแค่ผลักมันไปไว้ข้างๆ วางไว้ตรงมุม ทำเหมือนมันไม่ได้อยู่ที่นั่น และหวังว่ามันจะรักษาตัวเองได้
Well, it won't. It hasn't, and it's not going to, because that's wishful thinking, and wishful thinking isn't a game plan, it's procrastination, and we can't procrastinate on something this important. The first step in solving any problem is recognizing there is one. Well, we haven't done that, so we can't really expect to find an answer when we're still afraid of the question.
มันทำไม่ได้ มันไม่เคยทำได้ และไม่สามารถจะทำได้ด้วย เพราะว่า นั่นคือความหวังลม ๆ แล้ง ๆ ความหวังลม ๆ แล้ง ๆ นี้ไม่ใช่การวางแผนในเกม แต่เป็นการผัดวันประกันพรุ่ง และเราไม่สามารถผัดวันประกันพรุ่งกับสิ่งที่สำคัญเช่นนี้ ก้าวแรกของการแก้ไขปัญหา คือ ต้องรู้ว่า มีปัญหานั้นอยู่ พวกเรายังไม่ได้ทำด้วยซ้ำ ดังนั้น เราเลยไม่สามารถคาดหวังได้จริงๆ ว่าจะหาคำตอบได้อย่างไร ในเมื่อเรายังกลัวคำถาม
And I don't know what the solution is. I wish I did, but I don't -- but I think, I think it has to start here. It has to start with me, it has to start with you, it has to start with the people who are suffering, the ones who are hidden in the shadows. We need to speak up and shatter the silence. We need to be the ones who are brave for what we believe in, because if there's one thing that I've come to realize, if there's one thing that I see as the biggest problem, it's not in building a world where we eliminate the ignorance of others. It's in building a world where we teach the acceptance of ourselves, where we're okay with who we are, because when we get honest, we see that we all struggle and we all suffer. Whether it's with this, whether it's with something else, we all know what it is to hurt. We all know what it is to have pain in our heart, and we all know how important it is to heal. But right now, depression is society's deep cut that we're content to put a Band-Aid over and pretend it's not there.
และผมไม่รู้ว่า คำตอบคืออะไร ผมหวังว่า จะตอบได้ แต่ผมไม่ -- แต่ผมคิด ผมคิดว่า มันต้องเริ่มจากตรงนี้แหละ มันต้องเริ่มจากผม ต้องเริ่มจากพวกคุณ เริ่มจากผู้คนที่กำลังทรมาน ที่ซ่อนในเงามืด พวกเราต้องลุกขึ้นมาพูดและทำลายความเงียบ พวกเราต้องเป็นคนหนึ่งที่กล้าสู้เพื่อสิ่งที่เราเชื่อ เพราะว่า สิ่งหนึ่งที่ผมได้ตระหนัก สิ่งที่ผมมองว่าเป็นปัญหาที่ใหญ่ที่สุด ไม่ใช่การสร้างโลก ที่เรากำจัดการเพิกเฉยของคนอื่น แต่มันเป็นการสร้างโลกที่ที่ เราสอนการยอมรับตัวเอง สถานที่ที่ ทุกคนโอเคกับการเป็นตัวเอง เพราะว่า เวลาที่พวกเราซื่อสัตย์ พวกเราเห็นว่า พวกเรานั้นต่างดิ้นรนและทุกข์ทรมาน แม้ว่าจะด้วยโรคนี้ หรือด้วยอย่างอื่นก็ตาม พวกเราทั้งหมดรู้ ว่าเจ็บปวดเป็นอย่างไร พวกเรารู้ว่า มันเป็นอย่างไรกับการที่มีบาดแผลในใจ และพวกเราทั้งหมดรู้ว่า มันสำคัญแค่ไหนในการรักษา แต่ตอนนี้ โรคซึมเศร้าเป็นแผลลึกของสังคม พวกเราพอใจที่จะใช้ผ้าพันแผลพันมันไว้ และทำเหมือนกับมันไม่ได้อยู่ตรงนั้น
Well, it is there. It is there, and you know what? It's okay. Depression is okay. If you're going through it, know that you're okay. And know that you're sick, you're not weak, and it's an issue, not an identity, because when you get past the fear and the ridicule and the judgment and the stigma of others, you can see depression for what it really is, and that's just a part of life, just a part of life, and as much as I hate, as much as I hate some of the places, some of the parts of my life depression has dragged me down to, in a lot of ways I'm grateful for it. Because yeah, it's put me in the valleys, but only to show me there's peaks, and yeah it's dragged me through the dark but only to remind me there is light. My pain, more than anything in 19 years on this planet, has given me perspective, and my hurt, my hurt has forced me to have hope, have hope and to have faith, faith in myself, faith in others, faith that it can get better, that we can change this, that we can speak up and speak out and fight back against ignorance, fight back against intolerance, and more than anything, learn to love ourselves, learn to accept ourselves for who we are, the people we are, not the people the world wants us to be. Because the world I believe in is one where embracing your light doesn't mean ignoring your dark. The world I believe in is one where we're measured by our ability to overcome adversities, not avoid them. The world I believe in is one where I can look someone in the eye and say, "I'm going through hell," and they can look back at me and go, "Me too," and that's okay, and it's okay because depression is okay. We're people. We're people, and we struggle and we suffer and we bleed and we cry, and if you think that true strength means never showing any weakness, then I'm here to tell you you're wrong. You're wrong, because it's the opposite. We're people, and we have problems. We're not perfect, and that's okay.
แต่มันยังอยู่ตรงนั้น มันอยู่ตรงนั้น และคุณรู้ไหม มันโอเค โรคซึมเศร้านั้นโอเค ถ้าหากคุณกำลังเผชิญอยู่ รู้ไว้ว่า คุณไม่เป็นไร และรู้ไว้ว่า คุณป่วย คุณไม่ได้อ่อนแอ นี่คือปัญหา ไม่ใช่ตัวตน เพราะ เวลาที่คุณผ่านความกลัว การเยาะเย้ย การตัดสิน และตราบาปของผู้อื่นไปได้ คุณจะมองเห็นโรคซึมเศร้าในแบบที่มันเป็น และมันเป็นแค่ ส่วนหนึ่งของชีวิต เพียงส่วนหนึ่งของชีวิต มากเท่าที่ผมเกลียด มากเท่าที่ผมเกลียดสถานที่บางแห่ง บางช่วงของชีวิตผม โรคซึมเศร้าได้ฉุดผมลง แต่ในหลาย ๆ แง่ ผมก็รู้สึกขอบคุณมัน เพราะว่า ใช่แล้วล่ะ มันผลักผมสู่หุบเขา แต่ก็แสดงให้ผมเห็นว่า มันมียอดเขานะ ใช่แล้ว มันลากผมลงไปสู่ความมืดมิด แต่ก็เตือนผมว่า ยังมีแสงสว่างอยู่ บาดแผลของผม เหนือสื่งอื่นใดตลอด 19 ปีบนโลกใบนี้ ได้ให้มุมมองใหม่ๆกับผม และความเจ็บปวด ความเจ็บปวดได้ทำให้ผมรู้จักมีความหวัง การมีความหวัง มีศรัทธา ศรัทธาในตัวเอง ศรัทธาต่อผู้อื่น ศรัทธาที่ว่ามันจะดีขึ้น ที่พวกเราสามารถเปลี่ยนแปลงสิ่งนี้ได้ พวกเราสามารถออกมาพูด ออกมาพูดและตอบโต้ต่อความเพิกเฉย ตอบโต้ต่อการไม่ยอมรับความคิดที่แตกต่าง และเหนือสิ่งอื่นใด เรียนรู้ที่จะรักตัวเราเอง เรียนรู้ที่จะยอมรับตัวเรา ในสิ่งที่เราเป็น คนที่พวกเราเป็น ไม่ใช่คนที่โลกอยากให้เป็น เพราะ โลกที่ผมเชื่อ คือ ที่ที่โอบกอดแสงสว่างในตัวคุณ แต่ไม่เพิกเฉยต่อด้านมืดของคุณ โลกที่ผมเชื่อ คือ ที่ที่ พวกเราถูกวัด โดยความสามารถในการเอาชนะอุปสรรค ไม่ใช่หลบเลี่ยงมัน โลกที่ผมเชื่อคือ โลกที่ผมสามารถมองตาบางคน และพูดว่า "ผมกำลังเผชิญกับนรกนั้น" และพวกเขามองกลับมาที่ผมและตอบว่า "ผมด้วย" และนั่นไม่เป็นไร มันไม่เป็นไร เพราะ โรคซึมเศร้านั้นโอเค พวกเราเป็นคน พวกเราเป็นคน และเวลาเราดิ้นรน ทรมาน พวกเราเลือดออก พวกเราร้องไห้ และถ้าคุณคิดว่า ความแข็งแกร่งที่แท้จริง คือ การที่ไม่แสดงความอ่อนแอออกมาให้เห็น ผมอยู่ตรงนี้ เพื่อที่จะบอกว่า พวกคุณคิดผิดแล้ว พวกคุณผิดแล้ว เพราะ มันคือสิ่งตรงข้ามต่างหาก พวกเราเป็นคน พวกเรามีปัญหา พวกเราไม่ได้สมบูรณ์แบบ และนั่นไม่เป็นไร
So we need to stop the ignorance, stop the intolerance, stop the stigma, and stop the silence, and we need to take away the taboos, take a look at the truth, and start talking, because the only way we're going to beat a problem that people are battling alone is by standing strong together, by standing strong together.
ดังนั้น พวกเราจึงต้องหยุดการเพิกเฉย หยุดการไม่ยอมรับความเห็นที่ต่าง หยุดตราบาป หยุดความเงียบ และพวกเราต้องกำจัดข้อห้ามต่างๆออกไป มองไปที่ความจริง และเริ่มพูดถึงมัน เพราะ ทางเดียวเท่านั้นที่พวกเราจะชนะปัญหา ที่ผู้คนต่างต่อสู้อย่างโดดเดียวได้ คือ เข้มแข็งไปด้วยกัน การเข้มแข็งไปด้วยกัน
And I believe that we can. I believe that we can. Thank you guys so much. This is a dream come true. Thank you. (Applause) Thank you. (Applause)
ผมเชื่อว่า พวกเราสามารถทำได้ ผมเชื่อว่า พวกเราสามารถทำได้ ขอบคุณทุกคนมากครับ นี่คือฝันที่เป็นจริง ขอบคุณครับ (เสียงปรบมือ) ขอบคุณครับ (เสียงปรบมือ)