For a long time in my life, I felt like I'd been living two different lives. There's the life that everyone sees, and then there's the life that only I see. And in the life that everyone sees, who I am is a friend, a son, a brother, a stand-up comedian and a teenager. That's the life everyone sees. If you were to ask my friends and family to describe me, that's what they would tell you. And that's a huge part of me. That is who I am. And if you were to ask me to describe myself, I'd probably say some of those same things. And I wouldn't be lying, but I wouldn't totally be telling you the truth, either, because the truth is, that's just the life everyone else sees. In the life that only I see, who I am, who I really am, is someone who struggles intensely with depression. I have for the last six years of my life, and I continue to every day.
De multă vreme, simt că trăiesc două vieți diferite. O viață pe care toți o văd, și alta pe care numai eu o văd. În viața pe care o vede toată lumea, sunt: un prieten, un fiu, un frate, un comediant și un adolescent. Viaţa asta o văd toţi. Asta ar spune prietenii şi familia dacă m-ar descrie. Mă reprezintă în mare parte. Ăsta sunt. Dacă m-ai întreba pe mine aș menționa câteva din cele spuse. N-aș minți, dar nici n-aș spune adevărul, pentru că asta e viața pe care o văd ceilalţi. În viața pe care numai eu o ştiu, sunt de fapt, o persoană care se luptă aprig cu depresia. Mă lupt de șase ani cu depresia, și continui și acum.
Now, for someone who has never experienced depression or doesn't really know what that means, that might surprise them to hear, because there's this pretty popular misconception that depression is just being sad when something in your life goes wrong, when you break up with your girlfriend, when you lose a loved one, when you don't get the job you wanted. But that's sadness. That's a natural thing. That's a natural human emotion. Real depression isn't being sad when something in your life goes wrong. Real depression is being sad when everything in your life is going right. That's real depression, and that's what I suffer from.
Pentru cineva care nu a avut niciodată depresie sau nu știe ce înseamnă cu adevărat, va părea surprinzător, pentru că circulă ideea eronată că depresia înseamnă să fii trist când ceva nu merge bine in viață, când te desparți de prietenă, când pierzi pe cineva drag, când nu ai slujba pe care ți-ai dori-o. Dar asta e tristețe. E un lucru firesc. E o emoție umană firească. Depresia adevărată nu înseamnă să fii trist când ceva nu e în regulă în viața ta. Depresia adevărată e să fii trist când totul merge bine. Asta e depresia de care sufăr eu.
And to be totally honest, that's hard for me to stand up here and say. It's hard for me to talk about, and it seems to be hard for everyone to talk about, so much so that no one's talking about it. And no one's talking about depression, but we need to be, because right now it's a massive problem. It's a massive problem. But we don't see it on social media, right? We don't see it on Facebook. We don't see it on Twitter. We don't see it on the news, because it's not happy, it's not fun, it's not light. And so because we don't see it, we don't see the severity of it.
Sincer, îmi e greu să vorbesc azi aici. Îmi e greu să vorbesc despre ea. Oricui îi e greu să vorbească despre ea, mai ales că nimeni nu vorbeşte despre ea. Nimeni nu vorbeşte despre depresie, dar trebuie s-o facem, pentru că actualmente e o mare problemă. E o problemă masivă. Dar asta nu se discută în mass media. Nu apare pe Facebook şi nici pe Twitter. Nu e la ştiri pentru că nu e o fericire, nu e hazlliu şi nici îmbucurător. Pentru că n-o vedem nu-i recunoaştem nici gravitatea.
But the severity of it and the seriousness of it is this: every 30 seconds, every 30 seconds, somewhere, someone in the world takes their own life because of depression, and it might be two blocks away, it might be two countries away, it might be two continents away, but it's happening, and it's happening every single day. And we have a tendency, as a society, to look at that and go, "So what?" So what? We look at that, and we go, "That's your problem. That's their problem." We say we're sad and we say we're sorry, but we also say, "So what?"
Gravitatea şi severitatea ei se văd când la fiecare 30 de secunde, undeva, cineva, în lume, îşi curmă viaţa din cauza depresiei, două străzi sau două ţări mai încolo, poate peste două continente, dar se întâmplă, în fiecare zi. Avem tendinţa, ca societate, e să spunem "Ce dacă?" "E problema ta. E problema lor." Spunem că ne întristează şi ne pare rău, dar spunem şi "Ce dacă?"
Well, two years ago it was my problem, because I sat on the edge of my bed where I'd sat a million times before and I was suicidal. I was suicidal, and if you were to look at my life on the surface, you wouldn't see a kid who was suicidal. You'd see a kid who was the captain of his basketball team, the drama and theater student of the year, the English student of the year, someone who was consistently on the honor roll and consistently at every party. So you would say I wasn't depressed, you would say I wasn't suicidal, but you would be wrong. You would be wrong. So I sat there that night beside a bottle of pills with a pen and paper in my hand and I thought about taking my own life and I came this close to doing it. I came this close to doing it.
Acum doi ani, asta era problema mea, pentru că stăteam pe marginea patului, unde stătusem un milion de ori înainte şi aveam gânduri de sinucidere. Doream să mă sinucid, deşi la suprafaţă nu păream un copil cu asemenea tendinţe. Vedeai un copil căpitan al echipei de baschet, cu premiul anului la dramă şi teatru, cu premiul anului la Engleză, cineva aflat sistematic pe poziţii merituoase, care era prezent la toate petrecerile. N-ai fi spus că aş fi deprimat. Ai fi spus că n-am tendinţe suicidale, dar ai fi greşit. Ai fi greşit. Stăteam aşadar, cu sticluţa cu pastile lângă mine, cu hârtie şi pix în mână, şi mă gândeam să-mi pun capăt zilelor şi am fost la un pas de asta. Puţin a lipsit.
And I didn't, so that makes me one of the lucky ones, one of the people who gets to step out on the ledge and look down but not jump, one of the lucky ones who survives. Well, I survived, and that just leaves me with my story, and my story is this: In four simple words, I suffer from depression. I suffer from depression, and for a long time, I think, I was living two totally different lives, where one person was always afraid of the other. I was afraid that people would see me for who I really was, that I wasn't the perfect, popular kid in high school everyone thought I was, that beneath my smile, there was struggle, and beneath my light, there was dark, and beneath my big personality just hid even bigger pain.
N-am făcut-o, aşa că-s printre norocoşii care stau pe muchie, privesc în jos, dar nu sar, unul dintre norocoşii supravieţuitori. Am supravieţuit şi am rămas cu povestea, care sună aşa: sunt doar patru cuvinte "Eu sufăr de depresie", şi cred că o perioadă lungă duceam două vieţi total diferite, în care o persoană se temea de cealaltă. Îmi era teamă că oamenii mă vor vedea aşa cum sunt, că nu eram băiatul perfect, vestit, din liceu, că sub zâmbet duceam o luptă, că sub lumină era întuneric, că sub personalitatea puternică era ascunsă o durere şi mai puternică.
See, some people might fear girls not liking them back. Some people might fear sharks. Some people might fear death. But for me, for a large part of my life, I feared myself. I feared my truth, I feared my honesty, I feared my vulnerability, and that fear made me feel like I was forced into a corner, like I was forced into a corner and there was only one way out, and so I thought about that way every single day. I thought about it every single day, and if I'm being totally honest, standing here I've thought about it again since, because that's the sickness, that's the struggle, that's depression, and depression isn't chicken pox. You don't beat it once and it's gone forever. It's something you live with. It's something you live in. It's the roommate you can't kick out. It's the voice you can't ignore. It's the feelings you can't seem to escape, the scariest part is that after a while, you become numb to it. It becomes normal for you, and what you really fear the most isn't the suffering inside of you. It's the stigma inside of others, it's the shame, it's the embarrassment, it's the disapproving look on a friend's face, it's the whispers in the hallway that you're weak, it's the comments that you're crazy. That's what keeps you from getting help. That's what makes you hold it in and hide it. It's the stigma. So you hold it in and you hide it, and you hold it in and you hide it, and even though it's keeping you in bed every day and it's making your life feel empty no matter how much you try and fill it, you hide it, because the stigma in our society around depression is very real. It's very real, and if you think that it isn't, ask yourself this: Would you rather make your next Facebook status say you're having a tough time getting out of bed because you hurt your back or you're having a tough time getting out of bed every morning because you're depressed? That's the stigma, because unfortunately, we live in a world where if you break your arm, everyone runs over to sign your cast, but if you tell people you're depressed, everyone runs the other way. That's the stigma. We are so, so, so accepting of any body part breaking down other than our brains. And that's ignorance. That's pure ignorance, and that ignorance has created a world that doesn't understand depression, that doesn't understand mental health. And that's ironic to me, because depression is one of the best documented problems we have in the world, yet it's one of the least discussed. We just push it aside and put it in a corner and pretend it's not there and hope it'll fix itself.
Unii se tem că fetele nu-i vor plăcea. Unii se tem de rechini. Unii de moarte. Eu, mare parte din viaţă, mă temusem de mine. Îmi era teamă de adevărul, de onestitatea, de vulnerabilitatea mea, şi teama asta m-a făcut să mă simt încolţit, înghesuit într-un colţ, cu o singură scăpare, aşa că mă gândeam zilnic la evadarea aceea. În fiecare zi mă gândeam la ea, şi dacă tot vorbesc despre asta, să fiu sincer, mi-a mai trecut prin cap, pentru că asta-i boala, asta-i lupta, asta-i depresia, şi depresia nu-i ca pojarul. Nu te vindeci şi n-o mai faci niciodată. E ceva cu care trăieşti, ceva în care trăieşti. E colegul de cameră pe care nu-l poţi da afară. E vocea ce n-o poţi ignora. Sunt sentimentele de care nu poţi scăpa. Cel mai înfricoşător e că după o vreme devii amorţit. Devine normal, şi ce te sperie cel mai tare nu e suferinţa interioară. E stigmatul pus de ceilalţi, e ruşinea, disconfortul, e privirea dezaprobatoare a unui prieten, sunt şoaptele din hol cum că eşti slab, comentariile că eşti nebun. Astea te împiedică să primeşti ajutor. Astea te fac să maschezi totul. E stigmatizarea. Ţii în tine şi ascunzi, iar şi iar, şi, deşi te face să stai în pat zi de zi, şi viaţa îţi e goală oricât de mult încerci s-o umpli, te ascunzi, pentru că societatea stigmatizează depresia. Dacă nu credeţi, gândiţi-vă ce aţi alege: un profil pe Facebook în care să afirmaţi că vă e greu să vă ridicaţi din pat pentru că v-aţi lovit la spate sau că vă e greu să vă ridicaţi din pat în fiecare dimineaţă pentru că sunteţi deprimaţi? Ăsta-i stigmatul, pentru că din păcate, trăim într-o lume în care dacă-ţi rupi mâna, toată lumea se repede să-ţi semneze ghipsul, dar dacă le spui că eşti deprimat, toţi fug de tine. Ăsta-i stigmatul. Acceptăm ca orice parte a corpului să poată ceda, dar nu creierul. Asta-i ignoranţă. E ignoranţa pură care a creat o lume care nu pricepe depresia, care nu pricepe sănătatea mintală. Şi asta-mi pare ironic, deoarece depresia e una din cele mai bine studiate probleme existente în lume, şi totuşi una dintre cele mai puţin discutate. O împingem la o parte şine facem că nu-i acolo, sperând că se va rezolva de la sine.
Well, it won't. It hasn't, and it's not going to, because that's wishful thinking, and wishful thinking isn't a game plan, it's procrastination, and we can't procrastinate on something this important. The first step in solving any problem is recognizing there is one. Well, we haven't done that, so we can't really expect to find an answer when we're still afraid of the question.
Nu se va rezolva, nu s-a rezolvat şi n-o să se rezolve singură, pentru că ne autoamăgim, şi autoamăgirea nu e un plan de bătaie, ci e amânare, şi nu putem amâna ceva atât de important. Primul pas în rezolvarea oricărei probleme e să recunoşti că există problema. Nu recunoaştem asta încă, aşa că nu ne putem aştepta să găsim o soluţie, când încă ne e frică să punem întrebarea.
And I don't know what the solution is. I wish I did, but I don't -- but I think, I think it has to start here. It has to start with me, it has to start with you, it has to start with the people who are suffering, the ones who are hidden in the shadows. We need to speak up and shatter the silence. We need to be the ones who are brave for what we believe in, because if there's one thing that I've come to realize, if there's one thing that I see as the biggest problem, it's not in building a world where we eliminate the ignorance of others. It's in building a world where we teach the acceptance of ourselves, where we're okay with who we are, because when we get honest, we see that we all struggle and we all suffer. Whether it's with this, whether it's with something else, we all know what it is to hurt. We all know what it is to have pain in our heart, and we all know how important it is to heal. But right now, depression is society's deep cut that we're content to put a Band-Aid over and pretend it's not there.
Nu ştiu care e soluţia? Vreau s-o aflu, dar n-o ştiu, cred însă că trebuie să începem de aici. Trebuie să înceapă cu mine, cu tine, cu cei care suferă, cu cei ascunşi în umbră. Trebuie să vorbim, să spargem tăcerea. Trebuie să avem curaj în ce credem, pentru că dacă există ceva de care sunt sigur, problema cea mai mare nu e clădirea unei lumi unde să eliminăm ignoranţa celorlalţi. E clădirea unei lumi în care să fim învăţaţi să ne acceptăm, în care să ne simţim bine cu noi înşine, pentru că atunci când devenim sinceri, vedem că toţi ne zbatem, şi toţi suferim. Cu asta sau cu altceva, toţi ştim cum e să te doară. Toţi ştim cum e să te doară sufletul, toţi ştim cât de important e să ne vindecăm. Depresia e rana adâncă a societăţii pe care o acoperim cu un plasture şi pretindem că nu-i acolo.
Well, it is there. It is there, and you know what? It's okay. Depression is okay. If you're going through it, know that you're okay. And know that you're sick, you're not weak, and it's an issue, not an identity, because when you get past the fear and the ridicule and the judgment and the stigma of others, you can see depression for what it really is, and that's just a part of life, just a part of life, and as much as I hate, as much as I hate some of the places, some of the parts of my life depression has dragged me down to, in a lot of ways I'm grateful for it. Because yeah, it's put me in the valleys, but only to show me there's peaks, and yeah it's dragged me through the dark but only to remind me there is light. My pain, more than anything in 19 years on this planet, has given me perspective, and my hurt, my hurt has forced me to have hope, have hope and to have faith, faith in myself, faith in others, faith that it can get better, that we can change this, that we can speak up and speak out and fight back against ignorance, fight back against intolerance, and more than anything, learn to love ourselves, learn to accept ourselves for who we are, the people we are, not the people the world wants us to be. Because the world I believe in is one where embracing your light doesn't mean ignoring your dark. The world I believe in is one where we're measured by our ability to overcome adversities, not avoid them. The world I believe in is one where I can look someone in the eye and say, "I'm going through hell," and they can look back at me and go, "Me too," and that's okay, and it's okay because depression is okay. We're people. We're people, and we struggle and we suffer and we bleed and we cry, and if you think that true strength means never showing any weakness, then I'm here to tell you you're wrong. You're wrong, because it's the opposite. We're people, and we have problems. We're not perfect, and that's okay.
Ba e acolo. Şi stiţi ceva? E OK. Depresia e OK. Dacă o ai, să ştii că eşti OK. Şi să ştii că eşti bolnav, nu eşti slab, e o problemă, nu o identitate, pentru că atunci când treci peste teama de a fi ridiculizat peste judecata şi stigmatizarea celorlalţi, poţi să vezi depresia aşa cum e: doar o parte din viaţă, şi oricât de mult îmi displac anumite împrejurări, în care am fost târât din cauza depresiei, le sunt recunoscător în multe feluri. Da, m-a aruncat în văi, dar doar ca să-mi arate vârfurile, şi m-a târât prin întuneric doar ca să-mi reamintească lumina. După 19 ani pe această planetă, durerea mi-a oferit perspectivă, şi tot ea m-a forţat să am speranţă, să am speranţă şi încredere, încredere în mine, încredere în alţii, încredere că poate fi mai bine, că putem schimba asta, că putem vorbi despre asta şi că putem lupta împotriva ignoranţei, împotriva intoleranţei, şi mai mult decât orice, că putem învăţa să ne iubim pe noi înşine, să învăţăm să ne acceptăm aşa cum suntem, oamenii care suntem şi nu cei care vrea lumea să fim. Pentru că lumea în care cred, e cea în care scăldându-te în lumina ta nu înseamnă să-ţi ignori întunericul. Cred într-o lume în care suntem apreciaţi după cum depăşim obstacolele, nu cum le evităm. Cred într-o lume în care poţi privi pe cineva în ochi, spunându-i: "Trec prin Iad", iar ei să-mi răspundă: "Şi eu, şi e OK." E OK pentru că depresia e OK. Suntem oameni. Suntem oameni, şi ne zbatem şi suferim sângerăm şi plângem, şi dacă crezi că adevătata putere e să nu arăţi niciodată nicio slăbiciune, sunt aici ca să vă spun că greşiţi. Greşiţi, pentru că e chiar pe dos. Suntem oameni şi avem probleme. Nu suntem perfecţi şi asta e OK.
So we need to stop the ignorance, stop the intolerance, stop the stigma, and stop the silence, and we need to take away the taboos, take a look at the truth, and start talking, because the only way we're going to beat a problem that people are battling alone is by standing strong together, by standing strong together.
Aşa că e nevoie să oprim ignoranţa, să oprim intoleranţa şi stigmatizarea, să spargem tăcerea, să înlăturăm tabuurile, şi să privim adevărul în faţă şi să începem să vorbim, pentru că unicul mod în care putem învinge o problemă cu care oamenii se luptă singuri e să ne fim alături unii altora, să ne sprijinim reciproc.
And I believe that we can. I believe that we can. Thank you guys so much. This is a dream come true. Thank you. (Applause) Thank you. (Applause)
Cred că putem. Chiar cred că putem. Vă mulţumesc. E un vis devenit realitate. Vă mulţumesc. (Aplauze) Vă mulţumesc. (Aplauze)