For a long time in my life, I felt like I'd been living two different lives. There's the life that everyone sees, and then there's the life that only I see. And in the life that everyone sees, who I am is a friend, a son, a brother, a stand-up comedian and a teenager. That's the life everyone sees. If you were to ask my friends and family to describe me, that's what they would tell you. And that's a huge part of me. That is who I am. And if you were to ask me to describe myself, I'd probably say some of those same things. And I wouldn't be lying, but I wouldn't totally be telling you the truth, either, because the truth is, that's just the life everyone else sees. In the life that only I see, who I am, who I really am, is someone who struggles intensely with depression. I have for the last six years of my life, and I continue to every day.
Przez długi czas czułem się tak, jakbym prowadził podwójne życie. Jedno, które każdy widzi, i drugie, które widzę tylko ja. W życiu widocznym dla wszystkich jestem przyjacielem, synem, bratem, komikiem i nastolatkiem. Tak widzą mnie inni. Gdyby znajomi i rodzina mieli mnie opisać, użyliby takich określeń. To wszystko jest częścią mnie. Gdybym sam miał siebie opisać, pewnie powtórzyłbym niektóre z tych rzeczy. Nie kłamałbym, ale nie mówiłbym też całej prawdy, bo ta prawda dotyczy tylko życia, które każdy widzi. W życiu, które widzę tylko ja, prawda jest inna: strasznie zmagam się z depresją. Moja walka toczy się już od sześciu lat i trwa do dziś.
Now, for someone who has never experienced depression or doesn't really know what that means, that might surprise them to hear, because there's this pretty popular misconception that depression is just being sad when something in your life goes wrong, when you break up with your girlfriend, when you lose a loved one, when you don't get the job you wanted. But that's sadness. That's a natural thing. That's a natural human emotion. Real depression isn't being sad when something in your life goes wrong. Real depression is being sad when everything in your life is going right. That's real depression, and that's what I suffer from.
Dla kogoś, kto nigdy nie doświadczył depresji, i nie wie, na czym ona polega, może to być pewnym zaskoczeniem, bo panuje dość powszechne przekonanie, że depresja to tylko smutek, bo w życiu się nie układa, bo rozstajesz się z dziewczyną, bo tracisz kogoś bliskiego, bo nie dostałeś wymarzonej pracy. Ale to właśnie smutek. Coś zupełnie naturalnego. To naturalne ludzkie uczucie. Prawdziwa depresja nie polega na odczuwaniu smutku, gdy w życiu się nie układa. Prawdziwa depresja to smutek, kiedy wszystko idzie tak, jak należy. To prawdziwa depresja i właśnie z tym się zmagam.
And to be totally honest, that's hard for me to stand up here and say. It's hard for me to talk about, and it seems to be hard for everyone to talk about, so much so that no one's talking about it. And no one's talking about depression, but we need to be, because right now it's a massive problem. It's a massive problem. But we don't see it on social media, right? We don't see it on Facebook. We don't see it on Twitter. We don't see it on the news, because it's not happy, it's not fun, it's not light. And so because we don't see it, we don't see the severity of it.
I nie będę ukrywał, że trudno mi to wyznać. Trudno mi o tym mówić, myślę, że jest to tak trudne, że nikt o tym nie mówi. Nie mówi się o depresji, ale trzeba, bo jest to ogromny problem. Ogromny problem. Ale nie widać tego w mediach społecznościowych, na Facebooku ani Twitterze. Wiadomości o tym milczą, bo to nic wesołego, zabawnego, to nie jest lekki temat. I dlatego nie zauważamy wagi tego problemu.
But the severity of it and the seriousness of it is this: every 30 seconds, every 30 seconds, somewhere, someone in the world takes their own life because of depression, and it might be two blocks away, it might be two countries away, it might be two continents away, but it's happening, and it's happening every single day. And we have a tendency, as a society, to look at that and go, "So what?" So what? We look at that, and we go, "That's your problem. That's their problem." We say we're sad and we say we're sorry, but we also say, "So what?"
A problem jest poważny: co 30 sekund gdzieś na świecie ktoś odbiera sobie życie z powodu depresji, dwie ulice obok, w sąsiednim kraju, na innym kontynencie, ale to się dzieje i to dzień w dzień. Jako społeczeństwo, mamy tendencję, by skwitować to słowami: "Co z tego?". Mówimy: "To twój problem. To ich problem". Mówimy, że to smutne i że jest nam przykro, ale mówimy też: "I co z tego?".
Well, two years ago it was my problem, because I sat on the edge of my bed where I'd sat a million times before and I was suicidal. I was suicidal, and if you were to look at my life on the surface, you wouldn't see a kid who was suicidal. You'd see a kid who was the captain of his basketball team, the drama and theater student of the year, the English student of the year, someone who was consistently on the honor roll and consistently at every party. So you would say I wasn't depressed, you would say I wasn't suicidal, but you would be wrong. You would be wrong. So I sat there that night beside a bottle of pills with a pen and paper in my hand and I thought about taking my own life and I came this close to doing it. I came this close to doing it.
Dwa lata temu to był także mój problem, bo siedziałem na krawędzi łóżka, na którym siadałem tysiące razy i miałem myśli samobójcze. Patrząc na mnie z zewnątrz nie zauważylibyście tego. Zobaczylibyście kapitana drużyny koszykówki, najlepszego studenta z zajęć teatralnych, z języka angielskiego, odwiecznego prymusa i bywalca imprez. Moglibyście powiedzieć, że nie byłem w depresji, że nie myślałem o samobójstwie, ale to nieprawda. Tamtego wieczora siedziałem z fiolką tabletek, piórem i papierem i myślałem o odebraniu sobie życia. Niewiele brakowało, a zrobiłbym to. Naprawdę niewiele.
And I didn't, so that makes me one of the lucky ones, one of the people who gets to step out on the ledge and look down but not jump, one of the lucky ones who survives. Well, I survived, and that just leaves me with my story, and my story is this: In four simple words, I suffer from depression. I suffer from depression, and for a long time, I think, I was living two totally different lives, where one person was always afraid of the other. I was afraid that people would see me for who I really was, that I wasn't the perfect, popular kid in high school everyone thought I was, that beneath my smile, there was struggle, and beneath my light, there was dark, and beneath my big personality just hid even bigger pain.
Ale nie zrobiłem, więc należę do szczęśliwców. Jestem jednym z tych, którzy stanęli na krawędzi i spojrzeli w dół, ale nie skoczyli, jednym z tych szczęśliwców, który przeżył. Została mi tylko ta opowieść, którą da się streścić w trzech prostych słowach: cierpię na depresję. Cierpię na depresję i chyba bardzo długo prowadziłem podwójne życie, gdzie jedna strona mnie ciągle boi się drugiej. Bałem się, że ludzie zobaczą, kim naprawdę jestem że wcale byłem idealnym, popularnym uczniem, za jakiego mnie mieli, że za zasłoną uśmiechu toczyła się walka, a za światłem była ciemność, za moją wielką osobowością, krył się jeszcze większy ból.
See, some people might fear girls not liking them back. Some people might fear sharks. Some people might fear death. But for me, for a large part of my life, I feared myself. I feared my truth, I feared my honesty, I feared my vulnerability, and that fear made me feel like I was forced into a corner, like I was forced into a corner and there was only one way out, and so I thought about that way every single day. I thought about it every single day, and if I'm being totally honest, standing here I've thought about it again since, because that's the sickness, that's the struggle, that's depression, and depression isn't chicken pox. You don't beat it once and it's gone forever. It's something you live with. It's something you live in. It's the roommate you can't kick out. It's the voice you can't ignore. It's the feelings you can't seem to escape, the scariest part is that after a while, you become numb to it. It becomes normal for you, and what you really fear the most isn't the suffering inside of you. It's the stigma inside of others, it's the shame, it's the embarrassment, it's the disapproving look on a friend's face, it's the whispers in the hallway that you're weak, it's the comments that you're crazy. That's what keeps you from getting help. That's what makes you hold it in and hide it. It's the stigma. So you hold it in and you hide it, and you hold it in and you hide it, and even though it's keeping you in bed every day and it's making your life feel empty no matter how much you try and fill it, you hide it, because the stigma in our society around depression is very real. It's very real, and if you think that it isn't, ask yourself this: Would you rather make your next Facebook status say you're having a tough time getting out of bed because you hurt your back or you're having a tough time getting out of bed every morning because you're depressed? That's the stigma, because unfortunately, we live in a world where if you break your arm, everyone runs over to sign your cast, but if you tell people you're depressed, everyone runs the other way. That's the stigma. We are so, so, so accepting of any body part breaking down other than our brains. And that's ignorance. That's pure ignorance, and that ignorance has created a world that doesn't understand depression, that doesn't understand mental health. And that's ironic to me, because depression is one of the best documented problems we have in the world, yet it's one of the least discussed. We just push it aside and put it in a corner and pretend it's not there and hope it'll fix itself.
Ktoś może się bać, że dziewczyna nie odwzajemni jego uczucia. Ktoś inny boi się rekinów albo śmierci. Ja przez większą część życia bałem się siebie. Bałem się prawdy o sobie, szczerości i okazywania słabości i z powodu tego lęku czułem się zapędzony do narożnika, skąd mam tylko jedno wyjście i dlatego codziennie myślałem o tym wyjściu. Myślałem o nim każdego dnia, i szczerze mówiąc, nawet teraz, stojąc tutaj znowu o tym myślę, bo na tym polega ta choroba, to jest walka, tak wygląda depresja, Depresja to nie ospa wietrzna. Nie da się jej pokonać raz na zawsze. To stan, w którym się żyje. Jak współlokator, którego nie da się pozbyć. Głos, który nie milknie. To uczucia, które nigdy cię nie opuszczają. Najgorsze jest to, że po jakimś czasie stajesz się odrętwiały. Przyzwyczajasz się. I nie boisz się już najbardziej wewnętrznego cierpienia tylko napiętnowania przez innych, wstydu, zakłopotania, pełnego dezaprobaty spojrzenia kolegi, szeptów na korytarzu, że jesteś słaby, komentarzy o tym, że ci odbija. To dlatego nie szukasz pomocy. Dlatego dusisz to w sobie i ukrywasz. Nosisz piętno. Dusisz wszystko w sobie i ukrywasz i tak bez końca, Choć trzyma cię to w łóżku, a życie wydaje się puste, choćbyś nie wiem jak próbował je wypełnić, kryjesz się z tym, bo społeczne napiętnowanie depresji jest bardzo realne. A jeśli myślisz, że tak nie jest, zadaj sobie jedno pytanie: Czy wolisz napisać na Facebooku, że trudno ci wstać z łóżka, bo bolą cię plecy, czy też że codziennie trudno ci wstać, bo masz depresję? Na tym polega piętno, bo niestety w naszym świecie, jeśli złamiesz rękę, każdy chce ci się podpisać na gipsie, ale jeśli powiesz ludziom, że masz depresję, to uciekają. Tak działa piętno. Okazujemy zrozumienie, gdy choroba dotyka każdej części ciała poza mózgiem. To przejaw ignorancji. Ta czysta ignorancja stworzyła świat, który nie rozumie depresji, ani na czym polega zdrowie psychiczne. Jak na ironię, depresja to jeden z najlepiej udokumentowanych problemów, o których mimo to mówi się najmniej. Po prostu spychamy to na bok i zamiatamy pod dywan, udając, że nie istnieje, w nadziei, że samo się rozwiąże.
Well, it won't. It hasn't, and it's not going to, because that's wishful thinking, and wishful thinking isn't a game plan, it's procrastination, and we can't procrastinate on something this important. The first step in solving any problem is recognizing there is one. Well, we haven't done that, so we can't really expect to find an answer when we're still afraid of the question.
Ale nic samo się nie rozwiąże, ani teraz ani nigdy, bo to pobożne życzenia, czyli nie plan działania tylko granie na zwłokę. Nie możemy być bezczynni w tak istotnej sprawie. Pierwszym krokiem do rozwiązania dowolnego problemu jest uznanie, że on istnieje. Na razie tego nie zrobiliśmy, więc trudno oczekiwać że znajdziemy odpowiedź,
And I don't know what the solution is. I wish I did, but I don't -- but I think, I think it has to start here. It has to start with me, it has to start with you, it has to start with the people who are suffering, the ones who are hidden in the shadows. We need to speak up and shatter the silence. We need to be the ones who are brave for what we believe in, because if there's one thing that I've come to realize, if there's one thing that I see as the biggest problem, it's not in building a world where we eliminate the ignorance of others. It's in building a world where we teach the acceptance of ourselves, where we're okay with who we are, because when we get honest, we see that we all struggle and we all suffer. Whether it's with this, whether it's with something else, we all know what it is to hurt. We all know what it is to have pain in our heart, and we all know how important it is to heal. But right now, depression is society's deep cut that we're content to put a Band-Aid over and pretend it's not there.
jeśli nadal boimy się samego pytania. Sam nie znam rozwiązania. Chciałbym je znać, ale niestety nie znam, ale chyba musi się zacząć tutaj. Musi zacząć się ode mnie i od ciebie, musi się zaczynać od tych, którzy cierpią, którzy kryją się w cieniu. Musimy zabrać głos i przerwać ciszę. Musimy odważnie wyrazić to, w co wierzymy. Dzięki moim doświadczeniom zdałem sobie sprawę z tego, że największym wyzwaniem nie jest zbudowanie świata, w którym usunięto ludzką ignorancję. Trzeba stworzyć świat, który uczy akceptacji samych siebie, w którym można być sobą, bo gdy zdobywamy się na szczerość zauważamy że wszyscy się z czymś zmagają i wszyscy cierpią z tego czy innego powodu. Wszyscy wiemy, co to cierpienie. Wszyscy wiemy, co znaczy ból w sercu i jak ważne jest wyzdrowienie. Ale obecnie depresja jest tak głęboką raną społeczną, że wolimy przykleić plaster i udawać, że nie istnieje.
Well, it is there. It is there, and you know what? It's okay. Depression is okay. If you're going through it, know that you're okay. And know that you're sick, you're not weak, and it's an issue, not an identity, because when you get past the fear and the ridicule and the judgment and the stigma of others, you can see depression for what it really is, and that's just a part of life, just a part of life, and as much as I hate, as much as I hate some of the places, some of the parts of my life depression has dragged me down to, in a lot of ways I'm grateful for it. Because yeah, it's put me in the valleys, but only to show me there's peaks, and yeah it's dragged me through the dark but only to remind me there is light. My pain, more than anything in 19 years on this planet, has given me perspective, and my hurt, my hurt has forced me to have hope, have hope and to have faith, faith in myself, faith in others, faith that it can get better, that we can change this, that we can speak up and speak out and fight back against ignorance, fight back against intolerance, and more than anything, learn to love ourselves, learn to accept ourselves for who we are, the people we are, not the people the world wants us to be. Because the world I believe in is one where embracing your light doesn't mean ignoring your dark. The world I believe in is one where we're measured by our ability to overcome adversities, not avoid them. The world I believe in is one where I can look someone in the eye and say, "I'm going through hell," and they can look back at me and go, "Me too," and that's okay, and it's okay because depression is okay. We're people. We're people, and we struggle and we suffer and we bleed and we cry, and if you think that true strength means never showing any weakness, then I'm here to tell you you're wrong. You're wrong, because it's the opposite. We're people, and we have problems. We're not perfect, and that's okay.
Ale wszyscy wiemy, że ona tam jest. Depresja jest OK. Jeśli masz depresję - jesteś OK. Wiedz, że jesteś chory, nie słaby, i to jest twój problem, nie twoja tożsamość, bo jak już przetrwasz strach i szydzenie, osądzanie i stygmatyzację, zobaczysz prawdziwą twarz depresji, to jest po prostu część życia. Tak jak nienawidzę niektórych miejsc, etapów życia, w które mnie wciągnęła jestem jej za nie też wdzięczny. Bo prowadziła mnie przez doliny po to, by pokazać mi szczyty. Ciągnęła mnie w ciemność, ale po to, by pokazać mi światło. Bardziej niż cokolwiek innego przez 19 lat, ból dał mi perspektywę, zmusił mnie do nadziei i wiary w siebie i w innych, wiary, że będzie lepiej, że można coś zmienić, powiedzieć to głośno i walczyć z ignorancją, walczyć z nietolerancją i co najważniejsze nauczyć się kochać samych siebie, zaakceptować siebie, prawdziwych siebie, a nie ludzi, za jakich uchodzimy. Wierzę w świat, w którym obejmując swoje światło, nie ignorujemy ciemności. Świat, który ocenia nas za radzenie sobie z przeciwnościami, a nie ich omijanie. Świat, gdzie mogę spojrzeć komuś prosto w oczy i powiedzieć: "Przechodzę przez piekło", a on odpowie: "Ja też" i to będzie OK. Depresja jest OK. Jesteśmy ludźmi, walczymy i cierpimy, krwawimy i płaczemy. Jeśli myślisz, że prawdziwa siła to nieokazywanie słabości, to mówię ci, że się mylisz. Mylisz się, jest wręcz przeciwnie. Jesteśmy ludźmi, mamy problemy,
So we need to stop the ignorance, stop the intolerance, stop the stigma, and stop the silence, and we need to take away the taboos, take a look at the truth, and start talking, because the only way we're going to beat a problem that people are battling alone is by standing strong together, by standing strong together.
nie jesteśmy idealni i nic w tym złego. Trzeba położyć kres ignorancji, nietolerancji, stygmatyzacji. Skończmy z tą ciszą i z tabu. Spójrzmy na prawdę i zacznijmy rozmawiać bo jedynym sposobem na wygraną z problemem, z którym ludzie walczą samotnie, jest wspólna siła. Musimy wszyscy być silni.
And I believe that we can. I believe that we can. Thank you guys so much. This is a dream come true. Thank you. (Applause) Thank you. (Applause)
Wierzę, że możemy. Wierzę, że możemy. Bardzo dziękuję. To spełnienie marzeń.