For a long time in my life, I felt like I'd been living two different lives. There's the life that everyone sees, and then there's the life that only I see. And in the life that everyone sees, who I am is a friend, a son, a brother, a stand-up comedian and a teenager. That's the life everyone sees. If you were to ask my friends and family to describe me, that's what they would tell you. And that's a huge part of me. That is who I am. And if you were to ask me to describe myself, I'd probably say some of those same things. And I wouldn't be lying, but I wouldn't totally be telling you the truth, either, because the truth is, that's just the life everyone else sees. In the life that only I see, who I am, who I really am, is someone who struggles intensely with depression. I have for the last six years of my life, and I continue to every day.
Ik heb lang het gevoel gehad dat ik twee verschillende levens leidde. Er is het leven dat iedereen ziet, en dan is er het leven dat alleen ik zie. In het leven dat iedereen ziet, ben ik een vriend, een zoon, een broer, een stand-up comedian, een tiener. Dat is het leven dat iedereen ziet. Als je mijn vrienden en familie zou vragen om me te beschrijven, dan zouden ze je dat vertellen. Dat ben ik voor een groot deel. Dat is wie ik ben. Als je me zou vragen om mezelf te beschrijven dan zou ik waarschijnlijk ook zoiets zeggen. Het zou niet gelogen zijn, maar ook niet de hele waarheid. Dat zou alleen maar het leven zijn dat iedereen ziet. In het leven dat ik alleen zie, ben ik, in werkelijkheid, iemand die intens met depressie worstelt. Dat is al zes jaar lang zo en het gaat elke dag door.
Now, for someone who has never experienced depression or doesn't really know what that means, that might surprise them to hear, because there's this pretty popular misconception that depression is just being sad when something in your life goes wrong, when you break up with your girlfriend, when you lose a loved one, when you don't get the job you wanted. But that's sadness. That's a natural thing. That's a natural human emotion. Real depression isn't being sad when something in your life goes wrong. Real depression is being sad when everything in your life is going right. That's real depression, and that's what I suffer from.
Wie nooit depressie heeft ervaren of niet echt weet wat het inhoudt, zal dit misschien niet begrijpen. De vrij populaire misvatting is dat depressie enkel wat triest zijn is als iets in je leven verkeerd gaat, als het uit is met je vriendin, als je iemand verliest waar je van houdt, als je de baan die je wilde, misloopt. Maar dat is verdriet. Dat is natuurlijk. Een natuurlijke menselijke emotie. Echte depressie is niet triest zijn als er iets in je leven misgaat. Echte depressie is triest zijn als alles in je leven in orde is. Dat is echte depressie, dat is waar ik last van heb.
And to be totally honest, that's hard for me to stand up here and say. It's hard for me to talk about, and it seems to be hard for everyone to talk about, so much so that no one's talking about it. And no one's talking about depression, but we need to be, because right now it's a massive problem. It's a massive problem. But we don't see it on social media, right? We don't see it on Facebook. We don't see it on Twitter. We don't see it on the news, because it's not happy, it's not fun, it's not light. And so because we don't see it, we don't see the severity of it.
En om helemaal eerlijk te zijn: het valt me zwaar om dat hier te komen zeggen. Het is moeilijk voor me om erover te praten. Het lijkt voor iedereen moeilijk te zijn om erover te praten, zozeer zelfs dat niemand erover praat. Niemand praat over depressie, maar we moeten het doen, want het is een enorm probleem. want het is een enorm probleem. Maar we zien het niet in de sociale media. Niet op Facebook. Niet op Twitter. Wij zien het niet in het nieuws, want het is niet leuk, het is niet fijn, het is niet licht. En omdat we het niet zien, zien we niet hoe erg het is.
But the severity of it and the seriousness of it is this: every 30 seconds, every 30 seconds, somewhere, someone in the world takes their own life because of depression, and it might be two blocks away, it might be two countries away, it might be two continents away, but it's happening, and it's happening every single day. And we have a tendency, as a society, to look at that and go, "So what?" So what? We look at that, and we go, "That's your problem. That's their problem." We say we're sad and we say we're sorry, but we also say, "So what?"
Maar zo erg is het: elke 30 seconden elke 30 seconden beneemt ergens in de wereld iemand zich het leven omwille van depressie. Misschien twee blokken, twee landen of twee continenten verder, maar zo is het. Elke dag. Als samenleving kijken we het aan en zeggen: "En dan? Dat is jouw probleem. Dat is hun probleem." We zeggen dat we triest zijn en dat het ons spijt, maar ook: "En dan?"
Well, two years ago it was my problem, because I sat on the edge of my bed where I'd sat a million times before and I was suicidal. I was suicidal, and if you were to look at my life on the surface, you wouldn't see a kid who was suicidal. You'd see a kid who was the captain of his basketball team, the drama and theater student of the year, the English student of the year, someone who was consistently on the honor roll and consistently at every party. So you would say I wasn't depressed, you would say I wasn't suicidal, but you would be wrong. You would be wrong. So I sat there that night beside a bottle of pills with a pen and paper in my hand and I thought about taking my own life and I came this close to doing it. I came this close to doing it.
Twee jaar geleden werd het mijn probleem. Ik zat op de rand van mijn bed waar ik al een miljoen keer eerder had gezeten en ik was suïcidaal. Ik was suïcidaal, maar als je mijn leven oppervlakkig bekeek, zag je geen jongen die suïcidaal was. Je zag een jongen die aanvoerder was van zijn basketbalteam, de drama- en theaterstudent van het jaar, de student Engels van het jaar, iemand die voortdurend in de prijzen viel en geen enkele party miste. Je zou zeggen dat ik niet depressief of suïcidaal was, maar je zou je vergissen. Je zou je vergissen. Ik zat daar die nacht met een fles pillen, met pen en papier en wilde mij het leven benemen. Het scheelde maar zo weinig. Het scheelde maar zo weinig.
And I didn't, so that makes me one of the lucky ones, one of the people who gets to step out on the ledge and look down but not jump, one of the lucky ones who survives. Well, I survived, and that just leaves me with my story, and my story is this: In four simple words, I suffer from depression. I suffer from depression, and for a long time, I think, I was living two totally different lives, where one person was always afraid of the other. I was afraid that people would see me for who I really was, that I wasn't the perfect, popular kid in high school everyone thought I was, that beneath my smile, there was struggle, and beneath my light, there was dark, and beneath my big personality just hid even bigger pain.
Maar ik deed het niet, wat me een van de gelukkigen maakt, iemand die op de rand ging staan, naar beneden keek, maar niet sprong. Een van de gelukkigen die het overleefde. Ik overleefde zodat ik het kan navertellen. In vier eenvoudige woorden is dit mijn verhaal: ik lijd aan depressie. ik lijd aan depressie. Een lange tijd, denk ik, leidde ik twee totaal verschillende levens, waarbij de een altijd bang was voor de ander. Ik was bang dat mensen zouden zien wie ik echt was. Dat ik niet de perfecte, populaire jongen was die iedereen dacht dat ik was, dat er achter mijn glimlach strijd was, dat het achter mijn licht donker was en dat achter mijn grote persoonlijkheid alleen maar grote pijn schuilging.
See, some people might fear girls not liking them back. Some people might fear sharks. Some people might fear death. But for me, for a large part of my life, I feared myself. I feared my truth, I feared my honesty, I feared my vulnerability, and that fear made me feel like I was forced into a corner, like I was forced into a corner and there was only one way out, and so I thought about that way every single day. I thought about it every single day, and if I'm being totally honest, standing here I've thought about it again since, because that's the sickness, that's the struggle, that's depression, and depression isn't chicken pox. You don't beat it once and it's gone forever. It's something you live with. It's something you live in. It's the roommate you can't kick out. It's the voice you can't ignore. It's the feelings you can't seem to escape, the scariest part is that after a while, you become numb to it. It becomes normal for you, and what you really fear the most isn't the suffering inside of you. It's the stigma inside of others, it's the shame, it's the embarrassment, it's the disapproving look on a friend's face, it's the whispers in the hallway that you're weak, it's the comments that you're crazy. That's what keeps you from getting help. That's what makes you hold it in and hide it. It's the stigma. So you hold it in and you hide it, and you hold it in and you hide it, and even though it's keeping you in bed every day and it's making your life feel empty no matter how much you try and fill it, you hide it, because the stigma in our society around depression is very real. It's very real, and if you think that it isn't, ask yourself this: Would you rather make your next Facebook status say you're having a tough time getting out of bed because you hurt your back or you're having a tough time getting out of bed every morning because you're depressed? That's the stigma, because unfortunately, we live in a world where if you break your arm, everyone runs over to sign your cast, but if you tell people you're depressed, everyone runs the other way. That's the stigma. We are so, so, so accepting of any body part breaking down other than our brains. And that's ignorance. That's pure ignorance, and that ignorance has created a world that doesn't understand depression, that doesn't understand mental health. And that's ironic to me, because depression is one of the best documented problems we have in the world, yet it's one of the least discussed. We just push it aside and put it in a corner and pretend it's not there and hope it'll fix itself.
Sommigen vrezen misschien dat meisjes niet van hen willen weten. Sommigen vrezen misschien haaien. Sommige mensen zijn misschien bang voor de dood. Maar voor een groot deel van mijn leven, vreesde ik mezelf. Ik vreesde mijn waarheid, mijn eerlijkheid, mijn kwetsbaarheid, en die angst gaf me het gevoel in een hoek te zijn gedrongen. Ik zat in die hoek en zag slechts één uitweg. Daar dacht ik elke dag aan. Elke dag. En om heel eerlijk te zijn, door hier te staan zit ik er weer aan te denken, want dat is de ziekte, dat is de strijd, dat is depressie. Depressie is niet iets als waterpokken. Je verslaat het niet een keertje en je bent er vanaf. Je leeft ermee. Je leeft erin. Het is de kamergenoot die je niet kan buitenschoppen, de stem die je niet kunt negeren. Het zijn gevoelens die je niet lijkt kwijt te raken. Het engste is dat je er na een tijdje gevoelloos voor wordt. Het wordt normaal voor je. Wat je echt het meest bang maakt is niet het lijden. Het is het stigma bij de ander, de schaamte, de verlegenheid, de afkeurende blik van een vriend, het gefluister dat je zwak bent, het commentaar dat je gek bent. Dat weerhoudt je om hulp te zoeken. Daardoor kom je er niet mee naar buiten. Het is het stigma. Je verdringt het. Het is het stigma. Je verdringt het. Al houdt het je elke dag in bed, laat het je je leven als leeg aanvoelen hoezeer je het ook probeert te vullen. Je verbergt het, omdat het stigma rond depressie in onze samenleving zeer reëel is. Zo is het. Als je denkt van niet, stel jezelf dan de vraag wat je eerder op je volgende Facebookstatus zou plaatsen: dat je moeilijk uit bed geraakt door een pijnlijke rug of dat je moeilijk uit bed geraakt omdat je depressief bent? Dat is het stigma, want helaas leven we in een wereld waar als je je arm breekt, iedereen iets op je gips komt tekenen, maar als je mensen vertelt dat je depressief bent, begint iedereen over iets anders. Dat is het stigma. Zo zitten we in elkaar. Elk lichaamsdeel mag het laten afweten behalve je brein. Dat is onwetendheid. Dat is pure onwetendheid. Die onwetendheid heeft een wereld gecreëerd die depressie niet begrijpt, die geestelijke gezondheid niet begrijpt. Wat zo ironisch is, is dat depressie een van de best gedocumenteerde problemen ter wereld is, maar ook een van de minst besproken. We schuiven het gewoon terzijde, gooien het in een hoek en doen alsof het niet bestaat, in de hoop dat het zichzelf zal oplossen.
Well, it won't. It hasn't, and it's not going to, because that's wishful thinking, and wishful thinking isn't a game plan, it's procrastination, and we can't procrastinate on something this important. The first step in solving any problem is recognizing there is one. Well, we haven't done that, so we can't really expect to find an answer when we're still afraid of the question.
Nou, dat gebeurt niet, dat is wensdenken. Wensdenken is geen aanpak, het is uitstellen. Iets dat zo belangrijk is, mogen we niet uitstellen. De eerste stap bij het oplossen van een probleem is erkennen dat het bestaat. Zover zijn we nog niet. We kunnen geen antwoord verwachten zolang we bang zijn voor de vraag.
And I don't know what the solution is. I wish I did, but I don't -- but I think, I think it has to start here. It has to start with me, it has to start with you, it has to start with the people who are suffering, the ones who are hidden in the shadows. We need to speak up and shatter the silence. We need to be the ones who are brave for what we believe in, because if there's one thing that I've come to realize, if there's one thing that I see as the biggest problem, it's not in building a world where we eliminate the ignorance of others. It's in building a world where we teach the acceptance of ourselves, where we're okay with who we are, because when we get honest, we see that we all struggle and we all suffer. Whether it's with this, whether it's with something else, we all know what it is to hurt. We all know what it is to have pain in our heart, and we all know how important it is to heal. But right now, depression is society's deep cut that we're content to put a Band-Aid over and pretend it's not there.
Ik ken de oplossing niet. Ik wou van wel, maar ik ken ze niet -- maar ik denk dat het hier moet beginnen. Het moet beginnen met mij, met jullie, met de mensen die lijden, die verborgen in de schaduw leven. We moeten de stilte verbreken. Wij moeten degenen zijn die moedig zijn voor waar wij in geloven, Als er één ding is dat ik ben gaan beseffen, als er één ding is dat ik als het grootste probleem beschouw, dan is het niet het bouwen aan een wereld waar wij de onwetendheid van anderen elimineren, maar het bouwen aan een wereld die ons leert accepteren, waar we mogen zijn wie we zijn. Als we eerlijk zijn, zien we dat we allemaal worstelen en lijden. Of het nu met dit is of met iets anders, we weten allemaal wat pijn is. We weten allemaal wat pijn in ons hart betekent en hoe belangrijk het is om te genezen. Maar nu is depressie de diepe wonde in onze samenleving. We plakken er een pleister op en doen alsof ze niet bestaat.
Well, it is there. It is there, and you know what? It's okay. Depression is okay. If you're going through it, know that you're okay. And know that you're sick, you're not weak, and it's an issue, not an identity, because when you get past the fear and the ridicule and the judgment and the stigma of others, you can see depression for what it really is, and that's just a part of life, just a part of life, and as much as I hate, as much as I hate some of the places, some of the parts of my life depression has dragged me down to, in a lot of ways I'm grateful for it. Because yeah, it's put me in the valleys, but only to show me there's peaks, and yeah it's dragged me through the dark but only to remind me there is light. My pain, more than anything in 19 years on this planet, has given me perspective, and my hurt, my hurt has forced me to have hope, have hope and to have faith, faith in myself, faith in others, faith that it can get better, that we can change this, that we can speak up and speak out and fight back against ignorance, fight back against intolerance, and more than anything, learn to love ourselves, learn to accept ourselves for who we are, the people we are, not the people the world wants us to be. Because the world I believe in is one where embracing your light doesn't mean ignoring your dark. The world I believe in is one where we're measured by our ability to overcome adversities, not avoid them. The world I believe in is one where I can look someone in the eye and say, "I'm going through hell," and they can look back at me and go, "Me too," and that's okay, and it's okay because depression is okay. We're people. We're people, and we struggle and we suffer and we bleed and we cry, and if you think that true strength means never showing any weakness, then I'm here to tell you you're wrong. You're wrong, because it's the opposite. We're people, and we have problems. We're not perfect, and that's okay.
Maar ze is er, en weet je wat? Het is oké. Depressie is oké. Als je het doormaakt, besef dan dat het oké is. Besef dat je ziek bent, niet zwak, dat het een probleem is, geen identiteit. Als je de angst, de spot, het oordeel en het stigma van anderen van je afzet, kan je depressie zien als wat ze werkelijk is: gewoon een deel van het leven. gewoon een deel van het leven. En hoezeer ik ze ook haat, hoezeer ik de plaatsen haat, de delen van mijn leven waar de depressie me naartoe sleepte, ik ben er op allerlei manieren dankbaar voor. Want ja, ze duwde me in dalen, maar alleen om me te tonen dat er pieken zijn, ze sleepte me door het donker, maar alleen om me te herinneren aan het licht. Mijn pijn, meer dan om het even wat in de 19 jaar op deze planeet, heeft mij perspectief gegeven, mijn pijn dwong me om te hopen en te geloven in mezelf, in anderen, geloven dat het beter kan worden, dat we dit kunnen veranderen, dat we ertegen kunnen opkomen, ervoor uitkomen en vechten tegen de onwetendheid, tegen de intolerantie. Meer dan eender wat te leren om onszelf lief te hebben, te leren te accepteren wie we zijn, de mensen die we zijn en niet de mensen die de wereld wil dat we zijn. Omdat de wereld waar ik in geloof, er een is waar het omarmen van je licht niet het ontkennen van je donker betekent. Ik geloof in een wereld waar we je wordt gemeten naar je vermogen om tegenslagen te overwinnen, niet om ze te vermijden. Ik geloof in een wereld waar ik iemand in de ogen kan kijken en zeggen: "Ik ga door een hel", en ze me ook kunnen aankijken en zeggen: "Ik ook", en dat dat oké is. Omdat depressie oké is. We zijn mensen. We zijn mensen, we worstelen, we lijden, we bloeden, we huilen. Als je denkt dat ware kracht nooit zwakte tonen betekent, dan kom ik je hier vertellen dat je je vergist. Je vergist je, want het is net het tegenovergestelde. We zijn mensen en we hebben problemen. We zijn niet perfect, dat is oké.
So we need to stop the ignorance, stop the intolerance, stop the stigma, and stop the silence, and we need to take away the taboos, take a look at the truth, and start talking, because the only way we're going to beat a problem that people are battling alone is by standing strong together, by standing strong together.
We moeten de onwetendheid, de intolerantie, het stigma, de stilte stoppen, de taboes wegnemen, de waarheid onder ogen zien, beginnen praten, want de enige manier waarop we een probleem kunnen oplossen waartegen mensen alleen vechten, is door samen sterk te zijn. is door samen sterk te zijn.
And I believe that we can. I believe that we can. Thank you guys so much. This is a dream come true. Thank you. (Applause) Thank you. (Applause)
Ik denk dat we dat kunnen. Ik denk dat we dat kunnen. Dankjewel. Dit is een droom die uitkomt. Bedankt. (Applaus)