For a long time in my life, I felt like I'd been living two different lives. There's the life that everyone sees, and then there's the life that only I see. And in the life that everyone sees, who I am is a friend, a son, a brother, a stand-up comedian and a teenager. That's the life everyone sees. If you were to ask my friends and family to describe me, that's what they would tell you. And that's a huge part of me. That is who I am. And if you were to ask me to describe myself, I'd probably say some of those same things. And I wouldn't be lying, but I wouldn't totally be telling you the truth, either, because the truth is, that's just the life everyone else sees. In the life that only I see, who I am, who I really am, is someone who struggles intensely with depression. I have for the last six years of my life, and I continue to every day.
Долго време во животот, имав чувство дека водам два различни животи. Постои животот за кој сите знаат, но и животот за кој само јас знам. Во животот за кој сите знаат, јас сум пријател, син, брат, стенд-ап комичар и тинејџер. Тоа е животот за кој сите знаат. Ако побарате од моите пријатели и семејство да ме опишат, токму тоа ќе ви го кажат. И тоа е голем дел од мене. Тоа сум јас. Ако од мене побарате јас самиот да се опишам, веројатно би кажал некои од тие работи. И нема да ве излажам, но и нема да ви ја кажам целата приказна, бидејќи тоа е само животот за кој сите знаат. Во животот за кој само јас знам, јас сум всушност човек кој води тешка борба со депресијата. Тоа го правам изминативе шест години и продолжувам секој ден.
Now, for someone who has never experienced depression or doesn't really know what that means, that might surprise them to hear, because there's this pretty popular misconception that depression is just being sad when something in your life goes wrong, when you break up with your girlfriend, when you lose a loved one, when you don't get the job you wanted. But that's sadness. That's a natural thing. That's a natural human emotion. Real depression isn't being sad when something in your life goes wrong. Real depression is being sad when everything in your life is going right. That's real depression, and that's what I suffer from.
Е сега, некој кој никогаш не доживеал депресија или пак не знае што значи тоа, можеби малку ќе се изненади, бидејќи има една многу популарна заблуда дека депресијата е да бидеш тажен кога нешто во животот ти тргнало наопаку, кога ќе раскинеш со девојката, кога ќе изгубиш некој сакан, кога нема да ја добиеш посакуваната работа. Но тоа е тага. Тоа е природно. Тоа е нормална човечка емоција. Вистинската депресија не е да бидеш тажен кога нешто во животот ти тргнало наопаку. Вистинската депресија е да бидеш тажен кога сè во животот ти оди како што треба. Тоа е вистинската депресија, и токму од тоа страдам.
And to be totally honest, that's hard for me to stand up here and say. It's hard for me to talk about, and it seems to be hard for everyone to talk about, so much so that no one's talking about it. And no one's talking about depression, but we need to be, because right now it's a massive problem. It's a massive problem. But we don't see it on social media, right? We don't see it on Facebook. We don't see it on Twitter. We don't see it on the news, because it's not happy, it's not fun, it's not light. And so because we don't see it, we don't see the severity of it.
И да бидам целосно искрен, тешко ми е да го кажам тоа тука пред вас. Тешко ми е да зборувам за тоа, и се чини дека и на другите им е тешко, толку многу што никој не зборува за депресијата. Никој не зборува за депресијата, но би требало, оти во моментов таа претставува огромен проблем. Огромен проблем. Но не ја гледаме на социјалните медиуми, така? Ја нема на Фејсбук. Ја нема на Твитер. Ја нема на вестите, бидејќи не е радосна вест, не е забавна, не е позитивна. И бидејќи ја нема, не можеме да видиме колку е сурова.
But the severity of it and the seriousness of it is this: every 30 seconds, every 30 seconds, somewhere, someone in the world takes their own life because of depression, and it might be two blocks away, it might be two countries away, it might be two continents away, but it's happening, and it's happening every single day. And we have a tendency, as a society, to look at that and go, "So what?" So what? We look at that, and we go, "That's your problem. That's their problem." We say we're sad and we say we're sorry, but we also say, "So what?"
Но нејзината суровост и сериозност се рефлектира вака: на секои 30 секунди, секои 30 секунди, некаде, некој во светот си го одзема животот поради депресија, можеби е два блока одовде, можеби две земји или два континенти одовде, но се случува, и се случува буквално секој ден. А ние како општество, честопати ќе се осврнеме на тоа и велиме, "Па што?" Па што? Ќе погледнеме кон тоа, и велиме, "Тоа е твој проблем. Тоа е нивни проблем." Велиме дека сме тажни и дека ни е жал, но истовремено велиме, "Па што?"
Well, two years ago it was my problem, because I sat on the edge of my bed where I'd sat a million times before and I was suicidal. I was suicidal, and if you were to look at my life on the surface, you wouldn't see a kid who was suicidal. You'd see a kid who was the captain of his basketball team, the drama and theater student of the year, the English student of the year, someone who was consistently on the honor roll and consistently at every party. So you would say I wasn't depressed, you would say I wasn't suicidal, but you would be wrong. You would be wrong. So I sat there that night beside a bottle of pills with a pen and paper in my hand and I thought about taking my own life and I came this close to doing it. I came this close to doing it.
Пред две години јас имав таков проблем, кога седнав на работ од креветот каде сум седел милион пати претходно и сакав да извршам самоубиство. Имав намера да се самоубијам, но ако погледневте на површината од мојот живот, немаше да забележите дете со таква намера. Ќе видевте дете кое е капитен на кошаркарски тим, ученик на годината по драма и театар, ученик на годината по Англиски, некој на кого постојано му оддаваат признанија и кој е постојано на забавите. И би рекле дека не сум депресивен, би рекле дека немам намера да се самоубијам, но ќе погрешите. Ќе згрешите. И така седнав таму таа ноќ, до мене имав шишенце со апчиња. Во раката држев лист и пенкало, размислував да си го одземам животот, и бев олку близу до тоа. Малку фалеше.
And I didn't, so that makes me one of the lucky ones, one of the people who gets to step out on the ledge and look down but not jump, one of the lucky ones who survives. Well, I survived, and that just leaves me with my story, and my story is this: In four simple words, I suffer from depression. I suffer from depression, and for a long time, I think, I was living two totally different lives, where one person was always afraid of the other. I was afraid that people would see me for who I really was, that I wasn't the perfect, popular kid in high school everyone thought I was, that beneath my smile, there was struggle, and beneath my light, there was dark, and beneath my big personality just hid even bigger pain.
Но не го направив тоа, и тоа ме прави еден од оние среќниците, еден од луѓето кои застанале на работ, погледнале надолу, но не скокнале, еден од среќниците кои преживуваат. И така, преживеав, и ми останува само приказната, а мојата приказна е оваа: Во четири едноставни зборови, јас страдам од депресија. Јас страдам од депресија, и долго време, мислам дека живеев два тотално различни животи, каде едната личност секогаш беше исплашена од онаа другата. Ми беше страв дека луѓето ќе откријат кој сум всушност, дека не сум совршеното, популарно дете од средно училиште, дека зад мојата насмевка, се крие борба, зад мојата светлина, лежи мрак, и дека под мојата голема личност, се крие уште поголема болка.
See, some people might fear girls not liking them back. Some people might fear sharks. Some people might fear death. But for me, for a large part of my life, I feared myself. I feared my truth, I feared my honesty, I feared my vulnerability, and that fear made me feel like I was forced into a corner, like I was forced into a corner and there was only one way out, and so I thought about that way every single day. I thought about it every single day, and if I'm being totally honest, standing here I've thought about it again since, because that's the sickness, that's the struggle, that's depression, and depression isn't chicken pox. You don't beat it once and it's gone forever. It's something you live with. It's something you live in. It's the roommate you can't kick out. It's the voice you can't ignore. It's the feelings you can't seem to escape, the scariest part is that after a while, you become numb to it. It becomes normal for you, and what you really fear the most isn't the suffering inside of you. It's the stigma inside of others, it's the shame, it's the embarrassment, it's the disapproving look on a friend's face, it's the whispers in the hallway that you're weak, it's the comments that you're crazy. That's what keeps you from getting help. That's what makes you hold it in and hide it. It's the stigma. So you hold it in and you hide it, and you hold it in and you hide it, and even though it's keeping you in bed every day and it's making your life feel empty no matter how much you try and fill it, you hide it, because the stigma in our society around depression is very real. It's very real, and if you think that it isn't, ask yourself this: Would you rather make your next Facebook status say you're having a tough time getting out of bed because you hurt your back or you're having a tough time getting out of bed every morning because you're depressed? That's the stigma, because unfortunately, we live in a world where if you break your arm, everyone runs over to sign your cast, but if you tell people you're depressed, everyone runs the other way. That's the stigma. We are so, so, so accepting of any body part breaking down other than our brains. And that's ignorance. That's pure ignorance, and that ignorance has created a world that doesn't understand depression, that doesn't understand mental health. And that's ironic to me, because depression is one of the best documented problems we have in the world, yet it's one of the least discussed. We just push it aside and put it in a corner and pretend it's not there and hope it'll fix itself.
Видете, некои луѓе се плашат дека девојките ќе ги одбијат. Некои луѓе се плашат од ајкули. Некои можеби се плашат од смрт. Но јас, најголемиот дел од животот, ми беше страв од самиот себе. Се плашев од мојата вистина, од мојата искреност, од мојата ранливост, а тој страв направи да се чувствувам ко да сум приклештен во ќош, ко да сум приклештен во ќош од кој има само еден излез, а за тој излез размислував секој ден. Размислував секој ден, и да бидам целосно искрен, стоејќи овде повторно размислував, бидејќи таква е болеста, таква е борбата, тоа е депресија, а депресијата не е сипаници. Не можеш да ја победиш еднаш и да си замине засекогаш. Со неа живееш. Во неа живееш. Таа ви е цимер кој не можете да го исфрлите. Глас кој не можете да го игнорирате. Тоа се чувства од кои не можете да избегате, а најстрашно е што после некое време, отрпнувате на нив. Се навикнувате на нив, а најмногу ви е страв не од страдањето кое е во вас. Туку од стигмата која е во другите, од срамот, од резилот, од осудувачкиот поглед на лицето на вашиот пријател, од шепотите во ходникот дека сте слаб, од коментарите дека сте луд. Тоа не ви дозволува да побарате помош. Тоа ве тера да ја држите во себе и да ја криете. Тоа е стигмата. Ја криете депресијата во себе, ја држите и ја криете, иако ве приковува за кревет секој ден и ви го прави животот празен без оглед колку и да се обидувате да го пополните, ја криете, бидејќи стигмата во нашето општество околу депресијата е многу голема. Многу е голема, а ако мислите дека не е така, запрашајте се ова: Како повеќе сакате да гласи вашиот следен Фејсбук статус, дека ви е тешко да станете од кревет оти ви е повреден грбот или дека ви е тешко да станете од кревет секое утро оти сте депресивни? Тоа е стигмата, бидејќи за жал, живееме во свет во кој ако си ја скршите раката, сите трчаат да ви се потпишат на гипсот, но ако им кажете дека сте депресивен, сите бегаат од вас. Тоа е стигмата. Можеме да прифатиме пореметување на било кој дел од телото, освен на мозокот. А тоа е незнаење. Тоа е чисто незнаење, а тоа незнаење има создадено свет кој не ја разбира депресијата, кој не го разбира менталното здравје. А тоа е иронично за мене, бидејќи депресијата е еден од проблемите кој се најдобро утврдени во светот, но сепак проблем за кого најмалку дискутираме. Едноставно ја туркаме под тепих, се преправаме дека не е тука и се надеваме дека ќе се реши сама од себе.
Well, it won't. It hasn't, and it's not going to, because that's wishful thinking, and wishful thinking isn't a game plan, it's procrastination, and we can't procrastinate on something this important. The first step in solving any problem is recognizing there is one. Well, we haven't done that, so we can't really expect to find an answer when we're still afraid of the question.
Но, нема, тоа се нема случено и нема ни да се случи, оти тоа е само фантазирање, а фантазирањето не ни треба, со него само одолговлекуваме, и не можеме да одолговлекуваме толку важна работа. Првиот чекор за решавање на проблем е да го препознаете проблемот. Но, тоа го немаме направено, и не можеме да очекуваме одговор доколку и понатаму ни е страв од прашањето.
And I don't know what the solution is. I wish I did, but I don't -- but I think, I think it has to start here. It has to start with me, it has to start with you, it has to start with the people who are suffering, the ones who are hidden in the shadows. We need to speak up and shatter the silence. We need to be the ones who are brave for what we believe in, because if there's one thing that I've come to realize, if there's one thing that I see as the biggest problem, it's not in building a world where we eliminate the ignorance of others. It's in building a world where we teach the acceptance of ourselves, where we're okay with who we are, because when we get honest, we see that we all struggle and we all suffer. Whether it's with this, whether it's with something else, we all know what it is to hurt. We all know what it is to have pain in our heart, and we all know how important it is to heal. But right now, depression is society's deep cut that we're content to put a Band-Aid over and pretend it's not there.
И не знам што е решението. Би сакал да знам, но не знам, но мислам дека мора да почне одовде. Мора да почне од мене, мора да почне од вас, мора да почне од луѓето кои страдаат, од оние кои се скриени во сенките. Мораме да зборуваме и да ја прекинеме тишината. Токму ние треба да се охрабриме за она во што веруваме, бидејќи ако има една работа што ја сфатив, ако има една работа за која сметам дека е најголем проблем, тоа не градење на свет во кој ќе го искорениме незнаењето на другите. Туку градење на свет во кој ќе учиме како да се прифатиме самите себе, во кој ќе бидеме океј со тоа кој сме, бидејќи кога сме искрени, можеме да видиме дека сите се бориме и страдаме. Дали со нас, дали со нешто друго, сите знаеме како е кога си повреден. Сите знаеме како е да имаш болка во срцето, сите знаеме колку е важно таа да заздрави. Но во моментов, депресијата е длабока расекотина врз која лепиме фластер и се преправаме дека не постои.
Well, it is there. It is there, and you know what? It's okay. Depression is okay. If you're going through it, know that you're okay. And know that you're sick, you're not weak, and it's an issue, not an identity, because when you get past the fear and the ridicule and the judgment and the stigma of others, you can see depression for what it really is, and that's just a part of life, just a part of life, and as much as I hate, as much as I hate some of the places, some of the parts of my life depression has dragged me down to, in a lot of ways I'm grateful for it. Because yeah, it's put me in the valleys, but only to show me there's peaks, and yeah it's dragged me through the dark but only to remind me there is light. My pain, more than anything in 19 years on this planet, has given me perspective, and my hurt, my hurt has forced me to have hope, have hope and to have faith, faith in myself, faith in others, faith that it can get better, that we can change this, that we can speak up and speak out and fight back against ignorance, fight back against intolerance, and more than anything, learn to love ourselves, learn to accept ourselves for who we are, the people we are, not the people the world wants us to be. Because the world I believe in is one where embracing your light doesn't mean ignoring your dark. The world I believe in is one where we're measured by our ability to overcome adversities, not avoid them. The world I believe in is one where I can look someone in the eye and say, "I'm going through hell," and they can look back at me and go, "Me too," and that's okay, and it's okay because depression is okay. We're people. We're people, and we struggle and we suffer and we bleed and we cry, and if you think that true strength means never showing any weakness, then I'm here to tell you you're wrong. You're wrong, because it's the opposite. We're people, and we have problems. We're not perfect, and that's okay.
Но таа е тука. Тука е, и знаете што? Во ред е. Депресијата е океј. Ако имаш депресија, знај дека си океј. И имај на ум дека си болен, не си слаб, таа е проблем, а не идентитет, оти кога ќе го надминеш стравот, исмејувањето, осудата и стигмата од другите, ќе можеш да ја видиш депресијата онаква каква што è , а таа е само дел од животот, само дел од животот, и колку и да ги мразам, колку и да ги мразам некои од местата, некои од моите животни епизоди кои ми ги приреди депресијата, на многу начини сум и благодарен за тоа. Бидејќи да, ме турна по надолнина, но само за да ми покаже дека има врв, и да ме влечеше по темнината, но само за да ме потсети дека има светлина. Мојата болка, повеќе од било што во текот на овие 19 години, ми даде перспектива, мојата повреда, мојата повреда ме натера да имам надеж, да имам надеж и верба, верба во себе, верба во другите, верба дека може да биде подобро, дека можеме да го промениме ова, дека можеме да се побуниме и да се бориме против незнаењето, да се бориме против нетолеранцијата, и највеќе од сè, да научиме да се сакаме самите себе, да научиме да се прифатиме онакви какви што сме, а не онакви какви што светот сака да бидеме. Бидејќи светот во кој јас верувам е свет во кој прифаќањето на сопствената светлина не значи игнорирање на сопствената темнина. Светот во кој јас верувам е свет во кој ќе бидеме оценувани според нашата способност да ги надминеме тешкотиите, а не да ги избегнеме. Светот во кој јас верувам е свет во кој ќе можам да погледнам некого во очи и да речам, "Поминувам низ пекол," а таа ќе ме погледне назад и ќе рече, "И јас," и тоа да биде океј, и океј е бидејќи депресијата е океј. Ние сме луѓе. Ние сме луѓе кои се борат, страдаат, крварат и кои плачат, и ако мислите дека вистинската сила значи никогаш да не покажеш слабост, тогаш морам да ви кажам дека грешите. Грешите, бидејќи е токму спротивното. Ние сме луѓе, и имаме проблеми. Не сме совршени и тоа е океј.
So we need to stop the ignorance, stop the intolerance, stop the stigma, and stop the silence, and we need to take away the taboos, take a look at the truth, and start talking, because the only way we're going to beat a problem that people are battling alone is by standing strong together, by standing strong together.
Значи мораме му ставиме крај на незнаењето, на нетолеранцијата, на стигмата, на тишината, и мораме да ги отстраниме табуата, да ја погледнеме вистината, и да проговориме, бидејќи проблемот со кој луѓето се борат сами, ќе го победиме само ако застанеме сите заедно, ако бидеме сите сложни.
And I believe that we can. I believe that we can. Thank you guys so much. This is a dream come true. Thank you. (Applause) Thank you. (Applause)
И верувам дека можеме. Верувам дека можеме. Дечки ви благодарам многу. Ми се оствари сонот. Ви благодарам. (Аплауз) Ви благодарам. (Аплауз)