For a long time in my life, I felt like I'd been living two different lives. There's the life that everyone sees, and then there's the life that only I see. And in the life that everyone sees, who I am is a friend, a son, a brother, a stand-up comedian and a teenager. That's the life everyone sees. If you were to ask my friends and family to describe me, that's what they would tell you. And that's a huge part of me. That is who I am. And if you were to ask me to describe myself, I'd probably say some of those same things. And I wouldn't be lying, but I wouldn't totally be telling you the truth, either, because the truth is, that's just the life everyone else sees. In the life that only I see, who I am, who I really am, is someone who struggles intensely with depression. I have for the last six years of my life, and I continue to every day.
Életem során évekig azt éreztem, hogy két különböző életet élek. Az egyik életemet mindenki látja, a másikat csak én látom. A mások által látott életemben barát, apám fia, testvér, stand-up comedy fellépő és tinédzser vagyok. Ezt az életemet látja mindenki. Ha megkérdeznék a barátaimat és a családomat arról, ki vagyok, ezt mondanák. Igazuk is lenne. Ez vagyok én. Ha megkérnének, hogy jellemezzem magam valószínűleg én is ilyesmiket mondanék. Nem hazudnék, de nem is a teljes igazságot mondanám, ugyanis az az igazság, hogy ez csak az az életem, amit mások látnak. Abban az életben, amit csak én látok, aki vagyok, aki igazán vagyok, az olyasvalaki, aki szörnyű depresszióval küzd. Már hat éve, minden egyes nap.
Now, for someone who has never experienced depression or doesn't really know what that means, that might surprise them to hear, because there's this pretty popular misconception that depression is just being sad when something in your life goes wrong, when you break up with your girlfriend, when you lose a loved one, when you don't get the job you wanted. But that's sadness. That's a natural thing. That's a natural human emotion. Real depression isn't being sad when something in your life goes wrong. Real depression is being sad when everything in your life is going right. That's real depression, and that's what I suffer from.
Annak, aki még sosem volt depressziós vagy nem igazán tudja, mi is az, meglepő lehet ezt hallani, ugyanis az emberek többsége szerint aki depressziós, az csak szomorú, valami rossz történt az életében, szakított a barátnőjével, elvesztette egy szerettét, nem kapott meg egy állást. De ez a szomorúság. Természetes dolog. Természetes emberi érzelem. Aki depressziós, az nem csak szomorú, amikor valami rosszul alakul az életében. Aki depressziós, az szomorú, amikor minden jól alakul az életében. Ez az igazi depresszió, ebben szenvedek én is.
And to be totally honest, that's hard for me to stand up here and say. It's hard for me to talk about, and it seems to be hard for everyone to talk about, so much so that no one's talking about it. And no one's talking about depression, but we need to be, because right now it's a massive problem. It's a massive problem. But we don't see it on social media, right? We don't see it on Facebook. We don't see it on Twitter. We don't see it on the news, because it's not happy, it's not fun, it's not light. And so because we don't see it, we don't see the severity of it.
Hogy teljesen őszinte legyek, nehéz itt állni és kimondani. Nehéz beszélni róla, és úgy látszik, mindenkinek nehéz róla beszélni, olyannyira, hogy senki sem beszél róla. Senki sem beszél a depresszióról, pedig kellene, mert ez jelenleg súlyos probléma. Súlyos probléma. De nem hallunk róla a közösségi médiában, ugye? Nem látjuk a Facebookon. Nem látjuk a Twitteren. Nem látjuk a hírekben, mert ez nem egy örömteli, vicces, vidám dolog. Mivel nem látjuk, nem tudjuk, mennyire súlyos.
But the severity of it and the seriousness of it is this: every 30 seconds, every 30 seconds, somewhere, someone in the world takes their own life because of depression, and it might be two blocks away, it might be two countries away, it might be two continents away, but it's happening, and it's happening every single day. And we have a tendency, as a society, to look at that and go, "So what?" So what? We look at that, and we go, "That's your problem. That's their problem." We say we're sad and we say we're sorry, but we also say, "So what?"
Pedig nagyon súlyos és komoly dologról van szó: minden 30 másodpercben, minden 30 másodpercben, valahol, valahol a világon valaki eldobja magától az életet a depresszió miatt. Lehet, hogy két háztömbnyire, lehet, hogy két országgal arrébb, lehet, hogy két földrésszel arrébb, de megtörténik, minden egyes nap megtörténik. Társadalmunk pedig hajlamos ránézni, továbblépni és azt mondani: „És akkor mi van?” És akkor mi van? Ránézünk, továbblépünk és azt mondjuk: „Ez a te bajod. Ez az ő bajuk”. Azt mondjuk, szomorúak vagyunk és sajnáljuk, de azt is mondjuk: „És akkor mi van?”.
Well, two years ago it was my problem, because I sat on the edge of my bed where I'd sat a million times before and I was suicidal. I was suicidal, and if you were to look at my life on the surface, you wouldn't see a kid who was suicidal. You'd see a kid who was the captain of his basketball team, the drama and theater student of the year, the English student of the year, someone who was consistently on the honor roll and consistently at every party. So you would say I wasn't depressed, you would say I wasn't suicidal, but you would be wrong. You would be wrong. So I sat there that night beside a bottle of pills with a pen and paper in my hand and I thought about taking my own life and I came this close to doing it. I came this close to doing it.
Két éve nekem voltak gondjaim. Az ágyam szélén ültem, ahol már számtalanszor ültem azelőtt, és öngyilkos akartam lenni. Öngyilkos akartam lenni, de ha rám néztek volna, nem egy öngyilkosságra hajlamos fiút láttak volna. Egy fiút láttak volna, aki a kosárlabdacsapat kapitánya, a színjátszókör legjobbja, a legjobb tanuló angolból, aki mindig kitűnő tanuló, és mindig ott van minden bulin. Azt mondták volna, nem vagyok depressziós, nem vagyok öngyilkos típus. De nem lett volna igazuk. Nem lett volna igazuk. Ott ültem azon az éjszakán egy doboz gyógyszerrel, tollal és papírral a kezemben, és azon gondolkoztam, hogy megölöm magam, és ilyen közel voltam hozzá. Ilyen közel voltam hozzá.
And I didn't, so that makes me one of the lucky ones, one of the people who gets to step out on the ledge and look down but not jump, one of the lucky ones who survives. Well, I survived, and that just leaves me with my story, and my story is this: In four simple words, I suffer from depression. I suffer from depression, and for a long time, I think, I was living two totally different lives, where one person was always afraid of the other. I was afraid that people would see me for who I really was, that I wasn't the perfect, popular kid in high school everyone thought I was, that beneath my smile, there was struggle, and beneath my light, there was dark, and beneath my big personality just hid even bigger pain.
De nem tettem meg, így egyike vagyok azon szerencséseknek, egyike azoknak, akik kiálltak a párkány szélére, lenéztek, de nem ugrottak le. Egyike azon szerencséseknek, akik túlélték. Túléltem, és most itt vagyok, hogy elmeséljem a történetemet. A történetem pedig a következő. Két szó: depressziós vagyok. Depressziós vagyok és sokáig, azt hiszem két teljesen különböző életet éltem, amelyben az egyik énem mindig félt a másiktól. Attól féltem, ha az emberek meglátnák az igazi énemet, hogy nem vagyok az a tökéletes, népszerű srác a gimiben, akinek mindenki gondolt, hogy a mosoly mögött küzdelem folyik, a fény mögött sötétség van, és az igazi személyiségem mögött valódi fájdalom rejtőzik.
See, some people might fear girls not liking them back. Some people might fear sharks. Some people might fear death. But for me, for a large part of my life, I feared myself. I feared my truth, I feared my honesty, I feared my vulnerability, and that fear made me feel like I was forced into a corner, like I was forced into a corner and there was only one way out, and so I thought about that way every single day. I thought about it every single day, and if I'm being totally honest, standing here I've thought about it again since, because that's the sickness, that's the struggle, that's depression, and depression isn't chicken pox. You don't beat it once and it's gone forever. It's something you live with. It's something you live in. It's the roommate you can't kick out. It's the voice you can't ignore. It's the feelings you can't seem to escape, the scariest part is that after a while, you become numb to it. It becomes normal for you, and what you really fear the most isn't the suffering inside of you. It's the stigma inside of others, it's the shame, it's the embarrassment, it's the disapproving look on a friend's face, it's the whispers in the hallway that you're weak, it's the comments that you're crazy. That's what keeps you from getting help. That's what makes you hold it in and hide it. It's the stigma. So you hold it in and you hide it, and you hold it in and you hide it, and even though it's keeping you in bed every day and it's making your life feel empty no matter how much you try and fill it, you hide it, because the stigma in our society around depression is very real. It's very real, and if you think that it isn't, ask yourself this: Would you rather make your next Facebook status say you're having a tough time getting out of bed because you hurt your back or you're having a tough time getting out of bed every morning because you're depressed? That's the stigma, because unfortunately, we live in a world where if you break your arm, everyone runs over to sign your cast, but if you tell people you're depressed, everyone runs the other way. That's the stigma. We are so, so, so accepting of any body part breaking down other than our brains. And that's ignorance. That's pure ignorance, and that ignorance has created a world that doesn't understand depression, that doesn't understand mental health. And that's ironic to me, because depression is one of the best documented problems we have in the world, yet it's one of the least discussed. We just push it aside and put it in a corner and pretend it's not there and hope it'll fix itself.
Van, aki attól fél, hogy nem fog tetszeni a lányoknak. Van, aki fél a cápáktól. Van, aki fél a haláltól. De én, életem nagy részében, önmagamtól féltem. Az igazságtól, az őszinteségtől, a sebezhetőségtől féltem, és emiatt úgy éreztem, mintha sarokba szorítottak volna, mintha sarokba szorítottak volna, és csak egy kiút lenne, és én csak erre a kiútra tudtam gondolni minden egyes nap. Minden egyes nap gondoltam rá. Itt állok, és ha teljesen őszinte akarok lenni, még mindig gondolok rá, mert ez betegség, ez küzdelem, depresszió, és a depresszió nem egyszerű bárányhimlő, hogy egyszer meggyógyulsz, és nem kapod el többet. Ezzel együtt kell élned. Az életed része. A szobatárs, akit nem rúghatsz ki. A hang, amelyet mindig hallasz. Érzések, amelyek elől nem menekülhetsz. A legijesztőbb, hogy egy idő után már nem is veszel róla tudomást. Természetes lesz a számodra, és amitől a legjobban félsz, az nem a szenvedés, amit érzel. Attól félsz, hogy megbélyegeznek, a szégyentől, a megaláztatástól, a rosszalló pillantástól egy barátod arcán, attól, hogy a hátad mögött gyengének tartanak, és bolondnak gondolnak. Ez tart vissza attól, hogy segítséget kérj. Ezért ragaszkodsz hozzá és titkolod el. A megbélyegzés. Ragaszkodsz hozzá, eltitkolod, ragaszkodsz hozzá, eltitkolod, és még ha emiatt is maradsz ágyban mindennap, emiatt érzed az életed üresnek, nem számít, mennyire igyekszel, eltitkolod, mert a depresszió körül kialakult megbélyegzés nagyon is létezik a mai világban. Nagyon is létezik, ám ha úgy gondolják, nincs igazam, tegyék fel maguknak a kérdést: Mit írnánk ki inkább a Facebookra? Azt, hogy alig bírnak felkelni, mert fáj a hátuk, vagy azt, hogy alig bírnak felkelni reggelente, mert depressziósok? Ez a megbélyegzés, mert sajnos egy olyan világban élünk, ahol ha valakinek eltörik a karja mindenki alá akarja írni a gipszét, de ha kiderül, hogy valaki depressziós, mindenki hátat fordít neki. Ez a megbélyegzés. Semmi, de semmi bajunk nincs azzal, ha egy szervünk beteg. Kivéve, ha az az agyunk. Arról nem veszünk tudomást. Egyszerűen nem veszünk tudomást róla, és emiatt egy olyan világban élünk, ahol sem a depressziót, sem más lelki betegséget nem fogadnak el. Szerintem ez ironikus, ugyanis bár a depresszió az egyik legjobban kutatott probléma a világon, mégis egyike azon témáknak, amelyekről keveset beszélünk. Félretoljuk, bedobjuk a sarokba, úgy teszünk, mintha nem lenne, és reméljük, hogy magától megoldódik.
Well, it won't. It hasn't, and it's not going to, because that's wishful thinking, and wishful thinking isn't a game plan, it's procrastination, and we can't procrastinate on something this important. The first step in solving any problem is recognizing there is one. Well, we haven't done that, so we can't really expect to find an answer when we're still afraid of the question.
Hát nem fog. Nem oldódott meg és nem is fog, mert ez csak ábrándozás, és ez nem játék, ez halogatás. Ilyen fontos dolgokat nem halogathatunk. Az első lépés a problémamegoldás felé maga a probléma felismerése. Amíg ezt nem tettük meg, nem várhatjuk el, hogy választ találjunk rá, amikor még a kérdéstől is félünk.
And I don't know what the solution is. I wish I did, but I don't -- but I think, I think it has to start here. It has to start with me, it has to start with you, it has to start with the people who are suffering, the ones who are hidden in the shadows. We need to speak up and shatter the silence. We need to be the ones who are brave for what we believe in, because if there's one thing that I've come to realize, if there's one thing that I see as the biggest problem, it's not in building a world where we eliminate the ignorance of others. It's in building a world where we teach the acceptance of ourselves, where we're okay with who we are, because when we get honest, we see that we all struggle and we all suffer. Whether it's with this, whether it's with something else, we all know what it is to hurt. We all know what it is to have pain in our heart, and we all know how important it is to heal. But right now, depression is society's deep cut that we're content to put a Band-Aid over and pretend it's not there.
Én nem tudom, mi a megoldás. Bárcsak tudnám, de nem tudom. De szerintem itt kezdődik. Velem kell kezdődnie, Önökkel, azokkal, akik szenvednek, akik bujkálnak. Beszélnünk kell róla, el kell űznünk a csendet. Nekünk kell kiállnunk azért, amiben hiszünk, mert rájöttem arra, hogy egy nagy probléma van, és nem az a gond, hogy nem veszünk tudomást másokról. A gond az, hogy önmagunk elfogadására tanítanak, hogy legyünk jóban önmagunkkal, mert őszintén szólva, mindannyian küzdünk és szenvedünk. Legyen szó erről, vagy másról, mindenki ismeri a fájdalmat. Mindenki ismeri a szívfájdalmat, így azt is tudjuk, mennyire fontos a gyógyulás. Ám jelenleg a depresszió seb a társadalmunkon, ráteszünk egy ragtapaszt, úgy teszünk, mintha nem lenne ott.
Well, it is there. It is there, and you know what? It's okay. Depression is okay. If you're going through it, know that you're okay. And know that you're sick, you're not weak, and it's an issue, not an identity, because when you get past the fear and the ridicule and the judgment and the stigma of others, you can see depression for what it really is, and that's just a part of life, just a part of life, and as much as I hate, as much as I hate some of the places, some of the parts of my life depression has dragged me down to, in a lot of ways I'm grateful for it. Because yeah, it's put me in the valleys, but only to show me there's peaks, and yeah it's dragged me through the dark but only to remind me there is light. My pain, more than anything in 19 years on this planet, has given me perspective, and my hurt, my hurt has forced me to have hope, have hope and to have faith, faith in myself, faith in others, faith that it can get better, that we can change this, that we can speak up and speak out and fight back against ignorance, fight back against intolerance, and more than anything, learn to love ourselves, learn to accept ourselves for who we are, the people we are, not the people the world wants us to be. Because the world I believe in is one where embracing your light doesn't mean ignoring your dark. The world I believe in is one where we're measured by our ability to overcome adversities, not avoid them. The world I believe in is one where I can look someone in the eye and say, "I'm going through hell," and they can look back at me and go, "Me too," and that's okay, and it's okay because depression is okay. We're people. We're people, and we struggle and we suffer and we bleed and we cry, and if you think that true strength means never showing any weakness, then I'm here to tell you you're wrong. You're wrong, because it's the opposite. We're people, and we have problems. We're not perfect, and that's okay.
De igenis ott van. De tudják mit? Nem gond. A depresszióval nincs gond. Nem baj, ha valaki depressziós. Beteg, nem gyenge, ez egy betegség, nem egy identitás, mert amint sikerül túllépni a félelmen és a gúnyolódáson, mások ítéletén és megbélyegzésén, ott lesz maga a depresszió, és ez csak az élet egy része, az élet egy része, és akármennyire is utálom, akármennyire is utálom azokat a helyeket, a mélypontokat, ahová a depresszió miatt kerültem, sok tekintetben hálás vagyok érte. Igen, hullámvölgyekbe kerültem, de csak azért, hogy lesznek csúcsok is, és igen, megjártam a sötétet is, de csak azért, hogy ne feledjem el a fényt. A fájdalom, amit 19 éve érzek ezen a világon, új perspektívát adott, és a fájdalom, a fájdalom reményt adott, reményt és hitet, hitet önmagamban, hitet másokban, hitet, hogy minden jóra fordul, hogy lesz változás, hogy beszélünk róla, őszintén beszélünk róla, teszünk a tudatlanság ellen, teszünk az intolerancia ellen, és ami a legfontosabb, megtanuljuk szeretni önmagunkat, megtanuljuk elfogadni önmagukat, ne pedig azt, akivé mások szeretnék, hogy váljunk. Én olyan világban hiszek, ahol a fény körülölelése nem egyenlő a sötétség elutasításával. Én olyan világban hiszek, ahol aszerint ítélnek meg minket, mennyire vagyunk képesek túllépni a megpróbáltatásokon. Ahol mások szemébe nézhetek, és azt mondhatom: „Szörnyen érzem magam.” Ők visszanéznek rám és azt mondják: „Én is.” De nem baj. Nem baj, mert a depresszióval nincsen gond. Emberek vagyunk, küzdünk, szenvedünk. vérzünk, sírunk, és ha azt gondolják, hogy az erős igazán, aki soha nem mutatja ki a gyengeségét, akkor azt kell, hogy mondjam, tévednek. Tévednek, mert pont az ellenkezője. Emberek vagyunk, vannak gondjaink. Nem vagyunk tökéletesek, és ez nem baj.
So we need to stop the ignorance, stop the intolerance, stop the stigma, and stop the silence, and we need to take away the taboos, take a look at the truth, and start talking, because the only way we're going to beat a problem that people are battling alone is by standing strong together, by standing strong together.
Véget kell vetnünk a tudatlanságnak, a intoleranciának, a megbélyegzésnek, a csöndnek, el kell felejtenünk a tabutémákat, az igazságot kell látnunk, beszélnünk kell róla, mert az egyetlen módja egy olyan probléma leküzdésének, mellyel egyedül nézünk szembe, az az, ha összefogunk, ha összefogunk.
And I believe that we can. I believe that we can. Thank you guys so much. This is a dream come true. Thank you. (Applause) Thank you. (Applause)
Én hiszem, hogy sikerülhet. Én hiszem, hogy sikerülhet. Nagyon köszönöm. Egy álmom vált most valóra. Köszönöm. (Taps) Köszönöm. (Taps)