For a long time in my life, I felt like I'd been living two different lives. There's the life that everyone sees, and then there's the life that only I see. And in the life that everyone sees, who I am is a friend, a son, a brother, a stand-up comedian and a teenager. That's the life everyone sees. If you were to ask my friends and family to describe me, that's what they would tell you. And that's a huge part of me. That is who I am. And if you were to ask me to describe myself, I'd probably say some of those same things. And I wouldn't be lying, but I wouldn't totally be telling you the truth, either, because the truth is, that's just the life everyone else sees. In the life that only I see, who I am, who I really am, is someone who struggles intensely with depression. I have for the last six years of my life, and I continue to every day.
במשך הרבה זמן בחיי, הרגשתי כאילו אני חי שני חיים שונים. יש את החיים שכולם רואים, ויש את החיים שרק אני רואה. ובחיים שכולם רואים, בהם אני חבר, בן, אח, סטנדאפיסט ונער מתבגר. אלה הם החיים שכולם רואים. אם היית מבקש מהחברים והמשפחה שלי לתאר אותי, זה מה שהם היו מספרים לך. וזהו חלק עצום ממני. זה מי שאני. ואם היית מבקש ממני לתאר את עצמי, בטח הייתי מתאר באופן דומה. וזה לא יהיה שקר. אבל, למרות זאת, לא הייתי אומר את האמת כולם, כי האמת היא, שאלה הם רק החיים שכולם רואים. בחיים שרק אני רואה, שהם מי שאני, מי שאני באמת, זה מישהו שנאבק באינטנסיביות עם דיכאון. שיש לי כבר 6 שנים מחיי, ואני ממשיך להיאבק כל יום.
Now, for someone who has never experienced depression or doesn't really know what that means, that might surprise them to hear, because there's this pretty popular misconception that depression is just being sad when something in your life goes wrong, when you break up with your girlfriend, when you lose a loved one, when you don't get the job you wanted. But that's sadness. That's a natural thing. That's a natural human emotion. Real depression isn't being sad when something in your life goes wrong. Real depression is being sad when everything in your life is going right. That's real depression, and that's what I suffer from.
עכשיו, בשביל מישהו שאף פעם לא חווה דיכאון או שלא יודע באמת מה זה אומר, אולי יפתיע אותו לשמוע, בגלל שיש תפיסה נפוצה ושגויה שדיכאון זה רק להיות עצוב כשמשהו בחיים שלך הולך רע, כשאתה נפרד מחברה שלך, כשאתה מאבד אהוב, כשאתה לא מקבל את העבודה שרצית. אבל זה עצב. זה דבר טבעי. זה רגש אנושי טבעי. דיכאון אמיתי זה לא להיות עצוב כשמשהו בחיים שלך הולך רע. דיכאון אמיתי זה להיות עצוב כשהכל בחיים שלך הולך טוב. זה דיכאון אמיתי, וזה מה שאני סובל ממנו.
And to be totally honest, that's hard for me to stand up here and say. It's hard for me to talk about, and it seems to be hard for everyone to talk about, so much so that no one's talking about it. And no one's talking about depression, but we need to be, because right now it's a massive problem. It's a massive problem. But we don't see it on social media, right? We don't see it on Facebook. We don't see it on Twitter. We don't see it on the news, because it's not happy, it's not fun, it's not light. And so because we don't see it, we don't see the severity of it.
ובכנות מלאה, זה קשה בשבילי לעמוד כאן ולהגיד את זה. זה קשה לי לדבר על זה, ונראה כאילו זה קשה לכולם לדבר על זה, כל כך קשה שאף אחד לא מדבר על זה. ואף אחד לא מדבר על דיכאון, אבל אנחנו צריכים, כי עכשיו זו בעיה גדולה. זו בעיה גדולה. אבל אנחנו לא רואים את זה במדיה החברתית, נכון? אנחנו לא רואים את זה בפייסבוק, אנחנו לא רואים את זה בטוויטר. אנחנו לא רואים את זה בחדשות, כי זה לא שמח. זה לא כיף, זה לא קליל. ולכן בגלל שאנחנו לא רואים את זה, אנחנו לא רואים את החומרה שבזה.
But the severity of it and the seriousness of it is this: every 30 seconds, every 30 seconds, somewhere, someone in the world takes their own life because of depression, and it might be two blocks away, it might be two countries away, it might be two continents away, but it's happening, and it's happening every single day. And we have a tendency, as a society, to look at that and go, "So what?" So what? We look at that, and we go, "That's your problem. That's their problem." We say we're sad and we say we're sorry, but we also say, "So what?"
אבל החומרה והרצינות של זה היא זו: כל 30 שניות, כל 30 שניות, איפה שהו, מישהו בעולם לוקח את חייו בגלל דיכאון, וזה יכול להיות במרחק שני רחובות מכאן, זה יכול להיות במרחק שתי ארצות מכאן, זה יכול לקרות במרחק שתי יבשות מכאן, אבל זה קורה. וזה קורה בכל יום. ויש לנו נטייה, כחברה, להסתכל על זה ולהגיד, "אז מה?" אז מה? אנחנו מסתכלים על זה, ואומרים, "זאת הבעיה שלך. זאת הבעיה שלהם." אנחנו אומרים שאנחנו עצובים ואנחנו אומרים שאנחנו מצטערים, אבל אנחנו גם אומרים, "אז מה?"
Well, two years ago it was my problem, because I sat on the edge of my bed where I'd sat a million times before and I was suicidal. I was suicidal, and if you were to look at my life on the surface, you wouldn't see a kid who was suicidal. You'd see a kid who was the captain of his basketball team, the drama and theater student of the year, the English student of the year, someone who was consistently on the honor roll and consistently at every party. So you would say I wasn't depressed, you would say I wasn't suicidal, but you would be wrong. You would be wrong. So I sat there that night beside a bottle of pills with a pen and paper in my hand and I thought about taking my own life and I came this close to doing it. I came this close to doing it.
ובכן, לפני שנתיים זו הייתה הבעיה שלי, בגלל שישבתי על קצה המיטה שלי במקום שבו ישבתי מיליון פעמים לפני כן והייתי אובדני. הייתי אובדני, ואם הייתם שם כדי להסתכל על חיי על פני השטח, לא הייתם רואים ילד אובדני. הייתם רואים ילד שהיה הקפטן של קבוצת הכדורסל שלו, תלמיד השנה בדרמה ובתיאטרון, תלמיד השנה באנגלית, מישהו שבאופן קבוע ברשימת המצטיינים ובאופן קבוע בכל מסיבה. אז הייתם אומרים שאני לא מדוכא, הייתם אומרים שאני לא אובדני, אבל הייתם טועים. הייתם טועים. אז ישבתי שם בלילה ההוא ליד צנצנת של כדורים עם עט ונייר בידי וחשבתי לקחת את חיי והגעתי כזה קרוב לעשות את זה. הגעתי כזה קרוב לעשות את זה.
And I didn't, so that makes me one of the lucky ones, one of the people who gets to step out on the ledge and look down but not jump, one of the lucky ones who survives. Well, I survived, and that just leaves me with my story, and my story is this: In four simple words, I suffer from depression. I suffer from depression, and for a long time, I think, I was living two totally different lives, where one person was always afraid of the other. I was afraid that people would see me for who I really was, that I wasn't the perfect, popular kid in high school everyone thought I was, that beneath my smile, there was struggle, and beneath my light, there was dark, and beneath my big personality just hid even bigger pain.
ולא עשיתי, אז זה הופך אותי לאחד מברי המזל, אחד מהאנשים שזוכה לקחת צעד אחורה מאדן החלון ולהסתכל למטה אבל לא לקפוץ, אחד מברי המזל ששורדים. ובכן, אני שרדתי, וזה מותיר אותי עם הסיפור שלי, והסיפור שלי הוא זה: בשלוש מילים פשוטות, אני סובל מדיכאון. אני סובל מדיכאון, ובמשך הרבה זמן, אני חושב, נמצאתי בשני חיים נפרדים לחלוטין, כשאדם אחד תמיד פחד מהשני. פחדתי שאנשים יראו אותי כפי שבאמת הייתי, שלא הייתי המושלם, הילד המקובל בתיכון שכולם חשבו שהייתי, מתחת לחיוך שלי, היה מאבק, ומתחת לאור שלי, הייתה חשיכה, ומתחת לאישיות הגדולה שלי התחבא פחד גדול יותר.
See, some people might fear girls not liking them back. Some people might fear sharks. Some people might fear death. But for me, for a large part of my life, I feared myself. I feared my truth, I feared my honesty, I feared my vulnerability, and that fear made me feel like I was forced into a corner, like I was forced into a corner and there was only one way out, and so I thought about that way every single day. I thought about it every single day, and if I'm being totally honest, standing here I've thought about it again since, because that's the sickness, that's the struggle, that's depression, and depression isn't chicken pox. You don't beat it once and it's gone forever. It's something you live with. It's something you live in. It's the roommate you can't kick out. It's the voice you can't ignore. It's the feelings you can't seem to escape, the scariest part is that after a while, you become numb to it. It becomes normal for you, and what you really fear the most isn't the suffering inside of you. It's the stigma inside of others, it's the shame, it's the embarrassment, it's the disapproving look on a friend's face, it's the whispers in the hallway that you're weak, it's the comments that you're crazy. That's what keeps you from getting help. That's what makes you hold it in and hide it. It's the stigma. So you hold it in and you hide it, and you hold it in and you hide it, and even though it's keeping you in bed every day and it's making your life feel empty no matter how much you try and fill it, you hide it, because the stigma in our society around depression is very real. It's very real, and if you think that it isn't, ask yourself this: Would you rather make your next Facebook status say you're having a tough time getting out of bed because you hurt your back or you're having a tough time getting out of bed every morning because you're depressed? That's the stigma, because unfortunately, we live in a world where if you break your arm, everyone runs over to sign your cast, but if you tell people you're depressed, everyone runs the other way. That's the stigma. We are so, so, so accepting of any body part breaking down other than our brains. And that's ignorance. That's pure ignorance, and that ignorance has created a world that doesn't understand depression, that doesn't understand mental health. And that's ironic to me, because depression is one of the best documented problems we have in the world, yet it's one of the least discussed. We just push it aside and put it in a corner and pretend it's not there and hope it'll fix itself.
אתם מבינים, חלק מהאנשים עלולים לפחד מהילדה שלא אוהבת אותם בחזרה. חלק מהאנשים עלולים לפחד מכריש. חלק מהאנשים עלולים לפחד מהמוות. אבל בשבילי, בחלק גדול מחיי, פחדתי מעצמי. פחדתי מהאמת שלי, פחדתי מהכנות שלי, פחדתי מהפגיעות שלי, והפחד הזה גרם לי להרגיש כאילו נדחקתי בכוח לפינה, כאילו נדחקתי בכוח לפינה ויש רק דרך אחת לצאת, וחשבתי על הדרך הזאת כל יום. חשבתי על הדרך הזאת כל יום, ואם אהיה כנה לחלוטין, אעמוד כאן ואגיד שחשבתי על כך שוב ושוב מאז, כי זו המחלה, זה המאבק, זה דכאון, ודיכאון זה לא אבעבועות רוח. אתה לא מנצח את זה פעם אחת וזה נעלם לנצח. זה משהו שאתה חי איתו. זה משהו שאתה חי בתוכו. זה השותף לחדר שאתה לא מצליח לסלק. זה הקול שאתה לא יכול לחסום. זאת ההרגשה שאתה לא יכול לברוח ממנה, החלק הכי מפחיד הוא שאחרי זמן מה, אתה נהיה אדיש לזה, זה נעשה נורמלי בשבילכם, ומה שאתה הכי מפחד ממנו זה לא הסבל בתוכך. זו הדעה הקדומה שבתוך אחרים, זו הבושה, זו המבוכה, זה המבט הלא מקבל מפנים של חבר, אלה הלחישות במסדרון שאתה חלש, אלה התגובות שאתה משוגע. זה מה שמונע ממך מלהשיג עזרה. זה מה שגורם לך להדחיק את זה בפנים ולהחביא את זה. זו הדעה הקדומה. אז אתה מדחיק את זה בפנים ומחביא את זה. ואתה מדחיק את זה בפנים ומחביא את זה, ולמרות שזה משאיר אותך במיטה כל יום וזה גורם לחיים שלך להרגיש ריקים לא משנה כמה תנסה למלא אותם, אתה מחביא את זה, בגלל שהדעות הקדומות של החברה שלנו לגבי דיכאון הן מאוד ממשיות. הן מאוד ממשיות, ואם אתה חושב שלא, תשאל את עצמך את זה: האם היית מעדיף לכתוב בסטטוס הבא בפייסבוק שלך שקשה לך לקום מהמידה כי נפצעתי בגב או שקשה לך לקום מהמיטה כל בוקר כי אתה מדוכא? זו הדעה הקדומה, כי לצערי הרב, אנחנו חיים בעולם שבו אם נפצעת בגב או בזרוע, כולם באים אליך בריצה לחתום על הגבס שלך, אבל אם אתה אומר לאנשים שאתה מדוכא, כולם רצים לכיוון השני. זו הדעה הקדומה. אנחנו כל כך, כל כך, כל כך מקבלים כל חלק בגוף שנשבר חוץ מהמוחות שלנו, וזו בורות. זו בורות טהורה, והבורות הזו יצרה עולם שלא מבין דיכאון, שלא מבין בריאות נפש. וזה אירוני בשבילי, בגלל שדיכאון הוא אחד מהבעיות הכח מתועדות שיש לנו בעולם, ועדיין זה אחד הנושאים הכי פחות מדוברים. אנחנו פשוט דוחפים אותו הצידה ושמים אותו בפינה ומעמידים פנים שהוא לא שם ומקווים שהוא יסתדר מעצמו.
Well, it won't. It hasn't, and it's not going to, because that's wishful thinking, and wishful thinking isn't a game plan, it's procrastination, and we can't procrastinate on something this important. The first step in solving any problem is recognizing there is one. Well, we haven't done that, so we can't really expect to find an answer when we're still afraid of the question.
ובכן, הוא לא יסתדר, הוא לא הסתדר, והוא לא הולך להסתדר, בגלל שזו משאלה, ומשאלות הם לא תוכנית משחק, הם דחייה לזמן אחר, ואנחנו לא יכולים לדחות משהו כל כך חשוב. השלב הראשון בפיתרון כל בעיה הוא להכיר בכך שיש אחת כזו. ובכן, לא עשינו את זה, אז אנחנו לא יכולים באמת לצפות למצוא תשובה כשאנחנו עדיין מפחדים מהשאלה.
And I don't know what the solution is. I wish I did, but I don't -- but I think, I think it has to start here. It has to start with me, it has to start with you, it has to start with the people who are suffering, the ones who are hidden in the shadows. We need to speak up and shatter the silence. We need to be the ones who are brave for what we believe in, because if there's one thing that I've come to realize, if there's one thing that I see as the biggest problem, it's not in building a world where we eliminate the ignorance of others. It's in building a world where we teach the acceptance of ourselves, where we're okay with who we are, because when we get honest, we see that we all struggle and we all suffer. Whether it's with this, whether it's with something else, we all know what it is to hurt. We all know what it is to have pain in our heart, and we all know how important it is to heal. But right now, depression is society's deep cut that we're content to put a Band-Aid over and pretend it's not there.
ואני לא יודע מהו הפיתרון. הלוואי שהייתי יודע, אבל אני לא -- אבל אני חושב, אני חושב שזה חייב להתחיל כאן. זה חייב להתחיל איתי, זה חייב להתחיל איתכם, זה חייב להתחיל מהאנשים שסובלים, אלה שמתחבאים בצללים. אנחנו צריכים לדבר ולנפץ את השתיקה. אנחנו צריכים להיות אלה שאמיצים בזכות מה שאנחנו מאמינים בו, בגלל שאם יש דבר אחד שהבנתי, אם יש דבר אחד שאני רואה בו כבעיה המרכזית שלנו, זה לא בלבנות עולם שבו שוללים את הטיפשות של אחרים. זה לבנות עולם שבו אנחנו מלמדים לקבל את עצמנו, שבו אנחנו בסדר עם מי שאנחנו, כי כשאנחנו נעשים כנים, אנחנו רואים שכולנו נאבקים וכולנו סובלים. אם זה עם זה, ואם זה עם משהו אחר, כולנו יודעים מה זה להיפגע. כולנו יודעים מה זה להרגיש כאב בלב שלנו, וכולנו יודעים כמה חשוב זה להירפא. אבל עכשיו, דיכאון הוא חתך עמוק בחברה שאנחנו מסתפקים בלכסות אותו בפלסטר ולהעמיד פנים שהוא לא קיים.
Well, it is there. It is there, and you know what? It's okay. Depression is okay. If you're going through it, know that you're okay. And know that you're sick, you're not weak, and it's an issue, not an identity, because when you get past the fear and the ridicule and the judgment and the stigma of others, you can see depression for what it really is, and that's just a part of life, just a part of life, and as much as I hate, as much as I hate some of the places, some of the parts of my life depression has dragged me down to, in a lot of ways I'm grateful for it. Because yeah, it's put me in the valleys, but only to show me there's peaks, and yeah it's dragged me through the dark but only to remind me there is light. My pain, more than anything in 19 years on this planet, has given me perspective, and my hurt, my hurt has forced me to have hope, have hope and to have faith, faith in myself, faith in others, faith that it can get better, that we can change this, that we can speak up and speak out and fight back against ignorance, fight back against intolerance, and more than anything, learn to love ourselves, learn to accept ourselves for who we are, the people we are, not the people the world wants us to be. Because the world I believe in is one where embracing your light doesn't mean ignoring your dark. The world I believe in is one where we're measured by our ability to overcome adversities, not avoid them. The world I believe in is one where I can look someone in the eye and say, "I'm going through hell," and they can look back at me and go, "Me too," and that's okay, and it's okay because depression is okay. We're people. We're people, and we struggle and we suffer and we bleed and we cry, and if you think that true strength means never showing any weakness, then I'm here to tell you you're wrong. You're wrong, because it's the opposite. We're people, and we have problems. We're not perfect, and that's okay.
ובכן, הוא קיים. הוא קיים, ואתם יודעים מה? זה בסדר. דיכאון זה בסדר. אם אתם עוברים את זה, דעו שזה בסדר. ודעו שאתם חולים, אתם לא חלשים, וזו סוגייה, לא זהות, כי כשאתה עובר את הפחד ואת הלעג ואת השיפוטיות ואת הדעות הקדומות של אחרים, אתה יכול לראות דיכאון כפי שהוא באמת, וזה רק חלק מהחיים, רק חלק מהחיים, ועם כמה שאני שונא את זה, עם כמה שאני שונא חלק מהמקומות, חלק מהחלקים של חיי שהדיכאון הוביל אותי אליהם, בהרבה מובנים אני מודה על כך. בגלל שכן, זה שם אותי בעמקים, אבל רק כ'די להראות לי שיש פסגות, וכן זה משך אותי לחשכה אבל רק כדי להזכיר לי שיש אור. הכאב שלי, יותר מהכל ב-19 השנים שלי בעולם, נתן לי נקודת מבט, והכאב שלי, הכאב שלי אילץ אותי להשיג תקווה, להשיג תקווה ולהשיג אמונה, אמונה בעצמי, אמונה באחרים, אמונה שאני יכול להבריא, שאנחנו יכולים לשנות את זה, שאנחנו יכולים לדבר בקול חזק ולדבר לכולם ולהשיב מלחמה בבורות, להשיב מלחמה בחוסר סבלנות, ויותר מהכל, ללמוד לאהוב את עצמנו, ללמוד לקבל את עצמו בזכות מה שאנחנו, האנשים שאנחנו, לא האנשים שהעולם רוצה שנהיה. כי העולם שאני מאמין בו הוא כזה שבו לאמץ את האור שלך לא אומר להתעלם מהחשכה שלך. העולם שאני מאמין בו הוא כזה שבו אנחנו נמדדים ע"י היכולות שלנו להתגבר על מצוקה, לא להתחמק ממנה. העולם שאני מאמין בו הוא כזה שבו אני יכול להסתכל בעיניים של מישהו ולהגיד, "אני עובר גיהינום," והם יכולים להסתכל עלי בחזרה ולהגיד, "גם אני", וזה בסדר, וזה בסדר להיות מדוכא זה בסדר. אנחנו אנשים. אנחנו אנשים, ואנחנו נאבקים ואנחנו סובלים ואנחנו מדממים ואנחנו בוכים, ואם אתה חושב שכוח אמיתי אומר לעולם לא להראות שום חולשה, אז אני כאן כדי להגיד לך שאתה טועה. אתה טועה, כי ההפך הוא הנכון. אנחנו אנשים, ויש לנו בעיות. אנחנו לא מושלמים, וזה בסדר.
So we need to stop the ignorance, stop the intolerance, stop the stigma, and stop the silence, and we need to take away the taboos, take a look at the truth, and start talking, because the only way we're going to beat a problem that people are battling alone is by standing strong together, by standing strong together.
אז אנחנו חייבים לעצור את הבורות, לעצור את חוסר הסבלנות, לעצור את הדעה הקדומה, ולעצור את השתיקה, ואנחנו צריכים להוציא החוצה את הטאבו, להעיף מבט באמת, ולהתחיל לדבר, בגלל שהדרך היחידה שבה אנחנו הולכים לנצח בעיה שאנשים נלחמים בה לבדם היא בכך שנעמוד יציבים ביחד, שנעמוד יציבים ביחד.
And I believe that we can. I believe that we can. Thank you guys so much. This is a dream come true. Thank you. (Applause) Thank you. (Applause)
ואני מאמין שאנחנו יכולים. אני מאמין שאנחנו יכולים. תודה רבה לכם חברה. זה חלום שמתגשם. תודה לכם. (מחיאות כפיים) תודה לכם. (מחיאות כפיים)