For a long time in my life, I felt like I'd been living two different lives. There's the life that everyone sees, and then there's the life that only I see. And in the life that everyone sees, who I am is a friend, a son, a brother, a stand-up comedian and a teenager. That's the life everyone sees. If you were to ask my friends and family to describe me, that's what they would tell you. And that's a huge part of me. That is who I am. And if you were to ask me to describe myself, I'd probably say some of those same things. And I wouldn't be lying, but I wouldn't totally be telling you the truth, either, because the truth is, that's just the life everyone else sees. In the life that only I see, who I am, who I really am, is someone who struggles intensely with depression. I have for the last six years of my life, and I continue to every day.
Pitkän aikaa elämässäni tunsin eläväni kahta eri elämää. On elämä, jonka kaikki näkevät ja sitten on elämä, jonka vain minä näen. Siinä elämässä, jonka kaikki näkevät, se mitä olen, on ystävä, poika, veli, stand up -koomikko ja teini. Se on elämä, jonka kaikki näkevät. Jos pyytäisitte ystäviäni tai perhettäni kuvailemaan minua, sen he kertoisivat teille. Ja se on valtava osa minua. Se on kuka olen. Jos pyytäisitte minua kuvailemaan itseäni, sanoisin varmaankin joitakin noista samoista asioista. Enkä valehtelisi, mutta en myöskään kertoisi koko totuutta, koska totuus on, että se on vain elämä, jonka kaikki muut näkevät. Elämässä, jonka vain minä näen, kuka todella olen, on joku, joka kamppailee vimmatusti masennuksen kanssa. Olen kamppailut sen kanssa kuusi viimeistä vuotta elämästäni, ja jatkan kamppailua joka ikinen päivä.
Now, for someone who has never experienced depression or doesn't really know what that means, that might surprise them to hear, because there's this pretty popular misconception that depression is just being sad when something in your life goes wrong, when you break up with your girlfriend, when you lose a loved one, when you don't get the job you wanted. But that's sadness. That's a natural thing. That's a natural human emotion. Real depression isn't being sad when something in your life goes wrong. Real depression is being sad when everything in your life is going right. That's real depression, and that's what I suffer from.
Jollekin, joka ei ole kokenut masennusta eikä tiedä, mitä se tarkoittaa, se voi olla yllättävää kuultavaa, koska on melko yleinen väärinkäsitys, että masennus on vain surua, kun jotakin elämässäsi menee pieleen: kun eroat tyttöystävästäsi, kun menetät rakkaan ihmisen, kun et saa haluamaasi työtä. Mutta se on surua. Se on luonnollista. Se on ihmisen luonnollinen tunne. Oikea masennus ei ole surullisena olemista sen vuoksi, että jotakin elämässäsi menee pieleen. Oikea masennus on surullisena olemista, kun kaikki elämässäsi menee oikein. Se on aitoa masennusta ja siitä minä kärsin.
And to be totally honest, that's hard for me to stand up here and say. It's hard for me to talk about, and it seems to be hard for everyone to talk about, so much so that no one's talking about it. And no one's talking about depression, but we need to be, because right now it's a massive problem. It's a massive problem. But we don't see it on social media, right? We don't see it on Facebook. We don't see it on Twitter. We don't see it on the news, because it's not happy, it's not fun, it's not light. And so because we don't see it, we don't see the severity of it.
Ollakseni täysin rehellinen, on vaikea seistä täällä ja sanoa se. Minusta on vaikea puhua siitä, ja siitä puhuminen on vaikeaa muillekin, niin vaikea, ettei kukaan puhu siitä. Kukaan ei puhu masennuksesta, mutta meidän pitäisi, koska juuri nyt se on massiivinen ongelma. Se on valtava ongelma. Mutta sitä ei näy sosiaalisessa mediassa, vai mitä? Emme näe sitä Facebookissa. Emme Twitterissä. Emme näe sitä uutisissa, koska se ei ole onnellista, se ei ole hauskaa, se ei ole kevyttä. Ja koska emme näe sitä, emme näe sen ankaruutta.
But the severity of it and the seriousness of it is this: every 30 seconds, every 30 seconds, somewhere, someone in the world takes their own life because of depression, and it might be two blocks away, it might be two countries away, it might be two continents away, but it's happening, and it's happening every single day. And we have a tendency, as a society, to look at that and go, "So what?" So what? We look at that, and we go, "That's your problem. That's their problem." We say we're sad and we say we're sorry, but we also say, "So what?"
Mutta sen ankaruus ja vakavuus on tämä: joka 30. sekunti, joka 30. sekunti, joku jossakin päin maailmaa, ottaa itseltään hengen masennuksen takia. Se saattaa tapahtua kahden korttelin tai kahden valtion päässä, tai kahden mantereen päässä, mutta se tapahtuu, ja se tapahtuu joka ikinen päivä. Meillä on taipumus, yhteiskuntana, katsoa tilannetta ja sanoa "mitä sitten?" Katsomme tilannetta ja sanomme, "Se on sinun ongelmasi, se on heidän ongelmansa." Sanomme olevamme surullisia ja olemme pahoillamme, mutta sanomme myös "mitä sitten?"
Well, two years ago it was my problem, because I sat on the edge of my bed where I'd sat a million times before and I was suicidal. I was suicidal, and if you were to look at my life on the surface, you wouldn't see a kid who was suicidal. You'd see a kid who was the captain of his basketball team, the drama and theater student of the year, the English student of the year, someone who was consistently on the honor roll and consistently at every party. So you would say I wasn't depressed, you would say I wasn't suicidal, but you would be wrong. You would be wrong. So I sat there that night beside a bottle of pills with a pen and paper in my hand and I thought about taking my own life and I came this close to doing it. I came this close to doing it.
Kaksi vuotta sitten se oli minun ongelmani, koska istuin sänkyni reunalla, jossa olin istunut miljoona kertaa aiemmin ja harkitsin itsemurhaa. Harkitsin itsemurhaa. Jos olisit katsonut elämääni ulkopuolelta, et olisi nähnyt itsemurhaa hautovaa nuorta. Olisit nähnyt nuoren, joka oli koripallojoukkueensa kapteeni, vuoden draama- ja teatteritaiteen opiskelija, vuoden englanninopiskelija, jonkun, joka oli jatkuvasti parhaiden opiskelijoiden joukossa ja jatkuvasti jokaisissa juhlissa. Joten sanoisitte, etten ollut masentunut, etten ollut itsetuhoinen, mutta olisitte väärässä. Olisitte väärässä. Istuin siellä sinä iltana vieressäni purkki pillereitä, kynä ja paperia kädessäni ja ajattelin elämäni päättämistä ja oli näin lähellä, etten tehnyt sitä. Olin näin lähellä, etten tehnyt sitä.
And I didn't, so that makes me one of the lucky ones, one of the people who gets to step out on the ledge and look down but not jump, one of the lucky ones who survives. Well, I survived, and that just leaves me with my story, and my story is this: In four simple words, I suffer from depression. I suffer from depression, and for a long time, I think, I was living two totally different lives, where one person was always afraid of the other. I was afraid that people would see me for who I really was, that I wasn't the perfect, popular kid in high school everyone thought I was, that beneath my smile, there was struggle, and beneath my light, there was dark, and beneath my big personality just hid even bigger pain.
Enkä tehnyt, joten olen yksi onnekkaista ihmisistä, jotka saavat astua jyrkänteen reunalle ja katsoa alas, mutteivät hyppää, yksi niistä onnekkaista, jotka selviävät. Minä selvisin, ja se jättää minulle vain tarinani, ja tarinani on tämä: Kolme yksinkertaista sanaa; minä sairastan masennusta. Minä sairastan masennusta. Pitkän aikaa elin kahta täysin eri elämää, jossa toinen henkilö pelkäsi aina toista. Pelkäsin, että ihmiset näkisivät todellisen minäni, etten ole se täydellinen, suosittu lukiolainen, jona kaikki minua pitivät, että hymyni takana oli taistelua, että valoni takana, oli pimeää, että ison persoonallisuuteni takana vain piilotteli vieläkin isompi tuska.
See, some people might fear girls not liking them back. Some people might fear sharks. Some people might fear death. But for me, for a large part of my life, I feared myself. I feared my truth, I feared my honesty, I feared my vulnerability, and that fear made me feel like I was forced into a corner, like I was forced into a corner and there was only one way out, and so I thought about that way every single day. I thought about it every single day, and if I'm being totally honest, standing here I've thought about it again since, because that's the sickness, that's the struggle, that's depression, and depression isn't chicken pox. You don't beat it once and it's gone forever. It's something you live with. It's something you live in. It's the roommate you can't kick out. It's the voice you can't ignore. It's the feelings you can't seem to escape, the scariest part is that after a while, you become numb to it. It becomes normal for you, and what you really fear the most isn't the suffering inside of you. It's the stigma inside of others, it's the shame, it's the embarrassment, it's the disapproving look on a friend's face, it's the whispers in the hallway that you're weak, it's the comments that you're crazy. That's what keeps you from getting help. That's what makes you hold it in and hide it. It's the stigma. So you hold it in and you hide it, and you hold it in and you hide it, and even though it's keeping you in bed every day and it's making your life feel empty no matter how much you try and fill it, you hide it, because the stigma in our society around depression is very real. It's very real, and if you think that it isn't, ask yourself this: Would you rather make your next Facebook status say you're having a tough time getting out of bed because you hurt your back or you're having a tough time getting out of bed every morning because you're depressed? That's the stigma, because unfortunately, we live in a world where if you break your arm, everyone runs over to sign your cast, but if you tell people you're depressed, everyone runs the other way. That's the stigma. We are so, so, so accepting of any body part breaking down other than our brains. And that's ignorance. That's pure ignorance, and that ignorance has created a world that doesn't understand depression, that doesn't understand mental health. And that's ironic to me, because depression is one of the best documented problems we have in the world, yet it's one of the least discussed. We just push it aside and put it in a corner and pretend it's not there and hope it'll fix itself.
Jotkut saattavat pelätä, etteivät tytöt tykkää heistä takaisin. Jotkut saattavat pelätä haita. Jotkut saattavat pelätä kuolemaa. Minä puolestani pelkäsin suuren osan elämästäni itseäni. Pelkäsin totuuttani, rehellisyyttäni, haavoittuvuuttani ja se pelko sai minut tuntemaan kuin minut olisi pakotettu nurkkaan, josta oli vain yksi tie ulos. Ajattelin sitä yhtä tietä joka ikinen päivä. Ajattelin sitä joka ikinen päivä, ja ollakseni aivan rehellinen, seisoessani tässä olen ajatellut sitä taas, koska se on juuri se sairaus, se on se taistelu, se on masennusta, eikä masennus ole vesirokko. Sitä ei voiteta kerralla niin, että se on poissa ikuisesti. Se on jotakin, jonka kanssa ja jossa eletään. Se on kämppis, jota ei voi potkaista ulos. Se on ääni, jota ei voi sivuuttaa. Se on tunteita, joita et pysty pakenemaan. Pelottavin osa sitä on, että vähän ajan päästä, sinusta tulee turta. Siitä tulee sinulle normaalia, ja se, mitä kaikkein eniten pelkäät, ei ole kärsimys sisälläsi. Se on toisten sisällä oleva stigma, se on häpeä, nolous, se on paheksuva katse ystäväsi kasvoilla, se on kuiskaukset käytävällä, että olet heikko, se on kommentit, että olet hullu. Se estää hakemasta apua. Se saa sinut pitämään sen sisälläsi ja piilottamaan sen. Se on stigma, joten pidät sen sisälläsi ja piilotat sen, ja pidät sen sisälläsi ja piilotat sen. Vaikka se pitää sinut sängyssä joka päivä ja saa elämäsi tuntumaan tyhjältä, vaikka kuinka yrität täyttää sitä, piilotat sen, koska stigma yhteiskunnassamme masennuksen ympärillä on hyvin todellinen. Se on hyvin todellinen ja jos epäilet, ettei se ole, kysy itseltäsi: Päivittäisitkö mieluummin seuraavaksi Facebook-statukseksesi, sanotaanko, että sinun on vaikea päästä ylös sängystä, koska satutit selkäsi vai, että sinun on vaikea päästä ylös sängystä joka aamu, koska olet masentunut? Se on se stigma, koska valitettavasti elämme maailmassa, jossa jos murrat kätesi, kaikki juoksevat signeeraamaan kipsisi, mutta jos kerrot olevasi masentunut, kaikki juoksevat toiseen suuntaan. Se on se stigma. Olemme niin hyväksyviä, jos mikä tahansa muu ruumiinosa kuin aivomme murtuu. Ja se on tietämättömyyttä. Se on puhdasta tietämättömyyttä, joka on luonut maailman, joka ei ymmärrä masennusta joka ei ymmärrä mielenterveyttä. Ja se tuntuu minusta ironiselta, koska masennus on yksi parhaiten dokumentoiduista ongelmista maailmassa, ja silti yksi vähiten keskustelluista. Työnnämme sen sivuun, laitamme sen nurkkaan ja teeskentelemme, ettei sitä ole ja toivomme, että se korjaantuu itsestään.
Well, it won't. It hasn't, and it's not going to, because that's wishful thinking, and wishful thinking isn't a game plan, it's procrastination, and we can't procrastinate on something this important. The first step in solving any problem is recognizing there is one. Well, we haven't done that, so we can't really expect to find an answer when we're still afraid of the question.
Se ei tee sitä. Se ei ole sitä tehnyt, eikä tule tekemään, koska se on toiveajattelua. Toiveajattelu ei ole strategia, vaan viivyttelyä, emmekä voi viivytellä näin tärkeän asian kanssa. Ensimmäinen askel minkä tahansa ongelman ratkaisemisessa on sen olemassaolon tunnistaminen. Emme ole tehneet sitä, joten emme voi todella odottaa löytävämme vastausta, kun pelkäämme edelleen itse kysymystä.
And I don't know what the solution is. I wish I did, but I don't -- but I think, I think it has to start here. It has to start with me, it has to start with you, it has to start with the people who are suffering, the ones who are hidden in the shadows. We need to speak up and shatter the silence. We need to be the ones who are brave for what we believe in, because if there's one thing that I've come to realize, if there's one thing that I see as the biggest problem, it's not in building a world where we eliminate the ignorance of others. It's in building a world where we teach the acceptance of ourselves, where we're okay with who we are, because when we get honest, we see that we all struggle and we all suffer. Whether it's with this, whether it's with something else, we all know what it is to hurt. We all know what it is to have pain in our heart, and we all know how important it is to heal. But right now, depression is society's deep cut that we're content to put a Band-Aid over and pretend it's not there.
Enkä minä tiedä, mikä ratkaisu on. Toivon, että tietäisin, mutten tiedä -- mutta luulen, Luulen, että se on alettava täältä. Sen on alettava minusta, sen on alettava sinusta, sen on alettava ihmisistä, jotka kärsivät, niistä, jotka piilottelevat varjoissa. Meidän on puhuttava asiasta ja rikottava hiljaisuus. Meidän on oltava rohkeita sen vuoksi mihin uskomme, koska yksi asia, jonka olen ymmärtänyt, yksi asia, jonka koen suurimpana ongelmana, se ei ole luoda sellaista maailmaa, jossa eliminoimme toistemme tietämättömyyden. Se on sellaisen maailman luominen, jossa opetamme itsemme hyväksymistä, jossa olemme sovussa sen kanssa, keitä olemme. Kun olemme rehellisiä, näemme, että me kaikki kärsimme ja taistelemme. Olkoon tämän asian tai jonkun toisen asian kanssa, me kaikki tiedämme, miltä tuntuu kun sattuu. Tiedämme kaikki, miltä sydänsurut tuntuvat, ja tiedämme kaikki, kuinka tärkeää se on parantaa. Mutta juuri nyt, masennus on yhteiskunnan syvä haava, jonka päälle laitamme vain laastarin ja teeskentelemme ettei sitä ole olemassa.
Well, it is there. It is there, and you know what? It's okay. Depression is okay. If you're going through it, know that you're okay. And know that you're sick, you're not weak, and it's an issue, not an identity, because when you get past the fear and the ridicule and the judgment and the stigma of others, you can see depression for what it really is, and that's just a part of life, just a part of life, and as much as I hate, as much as I hate some of the places, some of the parts of my life depression has dragged me down to, in a lot of ways I'm grateful for it. Because yeah, it's put me in the valleys, but only to show me there's peaks, and yeah it's dragged me through the dark but only to remind me there is light. My pain, more than anything in 19 years on this planet, has given me perspective, and my hurt, my hurt has forced me to have hope, have hope and to have faith, faith in myself, faith in others, faith that it can get better, that we can change this, that we can speak up and speak out and fight back against ignorance, fight back against intolerance, and more than anything, learn to love ourselves, learn to accept ourselves for who we are, the people we are, not the people the world wants us to be. Because the world I believe in is one where embracing your light doesn't mean ignoring your dark. The world I believe in is one where we're measured by our ability to overcome adversities, not avoid them. The world I believe in is one where I can look someone in the eye and say, "I'm going through hell," and they can look back at me and go, "Me too," and that's okay, and it's okay because depression is okay. We're people. We're people, and we struggle and we suffer and we bleed and we cry, and if you think that true strength means never showing any weakness, then I'm here to tell you you're wrong. You're wrong, because it's the opposite. We're people, and we have problems. We're not perfect, and that's okay.
No, se on olemassa. Ja tiedättekö mitä? Se on okei. Masennus on okei. Jos kärsit siitä nyt, tiedä, että olet okei. Ja tiedä, että olet sairas, et ole heikko, ja se on asia, ei identiteetti, koska kun pääset pelon ja pilkanteon yli ja tuomitsemisen ja muiden stigman yli, näet masennuksen sellaisena, kuin se todella on. Ja se on vain osa elämää, vain osa elämää ja niin paljon kuin vihaankin, joitakin paikkoja, joitakin aikoja elämästäni, joihin masennus on minut raahannut, monella tavalla, olen sille kiitollinen. Koska kyllä, se on laittanut minut laaksoihin, mutta vain näyttääkseen, että on myös huippuja, ja kyllä, se on kiskonut minut pimeän läpi mutta vain muistuttaakseen, että on valoa. Minun tuskani, enemmän kuin mikään muu yhdeksäntoista vuoden aikana on antanut minulle perspektiiviä, ja minun kipuni, on pakottanut minut säilyttämään toivon, säilyttämään toivon ja uskon, uskon itseeni, uskon toisiin, uskon siihen, että se voi parantua, että voimme muuttaa tämän, että voimme puhua asiasta ja taistella tietämättömyyttä vastaan, taistella suvaitsemattomuutta vastaan, ja enemmän kuin mitään, oppia rakastamaan itseämme, oppia hyväksymään itsemme sellaisina kuin olemme, ihmisinä, joita olemme, emme ihmisinä, jollaisiksi maailma meidät haluaa. Koska maailma, johon uskon, on sellainen, jossa valosi syleily ei tarkoita pimeäsi unohtamista. Maailma, johon uskon, on sellainen, jossa meitä mitataan kyvyllämme ylittää esteet, ei niiden välttelyllä. Maailma, johon uskon, on sellainen, jossa voin katsoa jotakuta silmiin ja sanoa, "Tuntuu kuin olisin helvetissä." ja he voivat katsoa minua ja sanoa "Niin minustakin," ja se olisi okei. ja se on okei, koska masennus on okei. Olemme ihmisiä. Olemme ihmisiä ja me taistelemme ja kärsimme ja vuodamme verta ja itkemme ja jos luulet, että todellinen vahvuus tarkoittaa, ettei koskaan näytä heikkouksiaan, niin olen tässä kertomassa, että olet väärässä. Olet väärässä, koska asia on päinvastoin. Olemme ihmisiä ja meillä on ongelmia. Emme ole täydellisiä ja se on okei.
So we need to stop the ignorance, stop the intolerance, stop the stigma, and stop the silence, and we need to take away the taboos, take a look at the truth, and start talking, because the only way we're going to beat a problem that people are battling alone is by standing strong together, by standing strong together.
Joten meidän on lopetettava tietämättömyys, lopetettava suvaitsemattomuus, lopetettava stigma, ja lopetettava hiljaisuus ja meidän on poistettava tabut, nähtävä totuus ja alettava puhua. Ainut tapa, jolla voimme voittaa ongelman, jota vastaan ihmiset taistelevat yksin, on seisomalla vahvana yhdessä, seisomalla vahvana yhdessä.
And I believe that we can. I believe that we can. Thank you guys so much. This is a dream come true. Thank you. (Applause) Thank you. (Applause)
Uskon, että pystymme siihen. Uskon, että me pystymme. Kiitos todella paljon. Tämä on toteutunut unelma. Kiitos. (Aplodeja) Kiitos. (Aplodeja)