Για ένα μεγάλο διάστημα της ζωής μου, ένιωθα σαν να ζω δύο διαφορετικές ζωές. Από την μία τη ζωή που όλοι βλέπουν και από την άλλη τη ζωή που μόνο εγώ βλέπω. Και στη ζωή που όλοι βλέπουν είμαι ο φίλος, ο γιος, ο αδελφός, ο σταντ-απ κωμικός και ο έφηβος. Αυτή τη ζωή βλέπουν όλοι. Αν ζητούσατε από τους φίλους μου και την οικογένειά μου να με περιγράψουν, αυτά θα σας έλεγαν. Και όλα αυτά είναι ένα μεγάλο μέρος του εαυτού μου. Είναι αυτό που είμαι. Και αν ζητούσατε από μένα να περιγράψω τον εαυτό μου, θα έλεγα κάποια από αυτά. Και δεν θα έλεγα ψέμματα αλλά δεν θα έλεγα και όλη την αλήθεια, μιας και η αλήθεια είναι ότι αυτή είναι η ζωή που όλοι οι άλλοι βλέπουν. Στη ζωή που μόνο εγώ βλέπω ποιος είμαι, ποιος πραγματικά είμαι, είμαι κάποιος που παλεύει έντονα με την κατάθλιψη. Έχω εδώ και έξι χρόνια και συνεχίζω την καθημερινότητα.
For a long time in my life, I felt like I'd been living two different lives. There's the life that everyone sees, and then there's the life that only I see. And in the life that everyone sees, who I am is a friend, a son, a brother, a stand-up comedian and a teenager. That's the life everyone sees. If you were to ask my friends and family to describe me, that's what they would tell you. And that's a huge part of me. That is who I am. And if you were to ask me to describe myself, I'd probably say some of those same things. And I wouldn't be lying, but I wouldn't totally be telling you the truth, either, because the truth is, that's just the life everyone else sees. In the life that only I see, who I am, who I really am, is someone who struggles intensely with depression. I have for the last six years of my life, and I continue to every day.
Για κάποιον που δεν έχει ποτέ νιώσει την κατάθλιψη ή που δεν ξέρει τι πραγματικά σημαίνει θα εκπλαγεί ακούγωντας γιατί υπάρχει αυτή η δημοφιλής παρανόηση, ότι κατάθλιψη είναι το να είσαι στενοχωρημένος όταν κάτι στη ζωή σου πάει στραβά, όταν τα χαλάς με το κορίτσι σου, όταν χάνεις κάποιον αγαπημένο, όταν δεν έχεις τη δουλειά που θα ήθελες. Αλλά αυτό είναι στενοχώρια. Είναι κάτι το φυσικό. Είναι ένα φυσικό ανθρώπινο συναίσθημα. Η αληθινή κατάθλιψη δεν είναι να είσαι στενοχωρημένος όταν κάτι πάει στραβά στην ζωή σου. Η αληθινή κατάθλιψη είναι να είσαι στενοχωρημένος όταν όλα πάνε καλά στην ζωή σου. Αυτή είναι η αληθινή κατάθλιψη και από αυτό υποφέρω.
Now, for someone who has never experienced depression or doesn't really know what that means, that might surprise them to hear, because there's this pretty popular misconception that depression is just being sad when something in your life goes wrong, when you break up with your girlfriend, when you lose a loved one, when you don't get the job you wanted. But that's sadness. That's a natural thing. That's a natural human emotion. Real depression isn't being sad when something in your life goes wrong. Real depression is being sad when everything in your life is going right. That's real depression, and that's what I suffer from.
Και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, για μένα είναι δύσκολο να στέκομαι εδώ και να το λέω. Είναι δύσκολο να το συζητώ και φαίνεται ότι είναι δύσκολο για όλους να το συζητούν, τόσο δύσκολο που κανένας δεν μιλάει γι 'αυτό. Και κανείς δεν μιλάει για κατάθλιψη, αλλά χρειάζεται να το κάνουμε γιατί αυτή την εποχή είναι ένα τεράστιο πρόβλημα. Είναι τεράστιο. Αλλά δεν το βλέπουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σωστά; Δεν το βλέπουμε στο Facebook , δεν το βλέπουμε στο Twitter. Δεν το βλέπουμε στις ειδήσεις, γιατί δεν είναι κάτι χαρούμενο, δεν είναι ευχάριστο, δεν είναι ελαφρύ. Και έτσι επειδή δεν το βλέπουμε, δε βλέπουμε την σοβαρότητά του.
And to be totally honest, that's hard for me to stand up here and say. It's hard for me to talk about, and it seems to be hard for everyone to talk about, so much so that no one's talking about it. And no one's talking about depression, but we need to be, because right now it's a massive problem. It's a massive problem. But we don't see it on social media, right? We don't see it on Facebook. We don't see it on Twitter. We don't see it on the news, because it's not happy, it's not fun, it's not light. And so because we don't see it, we don't see the severity of it.
Αλλά η σοβαρότητα και η δριμύτητά του είναι η εξής: κάθε 30 δευτερόλεπτα, κάθε 30 δευτερόλεπτα κάπου, κάποιος στον κόσμο γίνεται αυτόχειρας εξαιτίας της κατάθλιψης και μπορεί να βρίσκεται δύο τετράγωνα μακριά, μπορεί να είναι σε γειτονική χώρα μπορεί να είναι σε άλλη ήπειρο, αλλά αυτό συμβαίνει και συμβαίνει κάθε μέρα. Και έχουμε μια τάση, ως κοινωνία, να το βλέπουμε και να λέμε "Ε, και;" Ε και; Το βλέπουμε και λέμε "αυτό είναι δικό σας πρόβλημα. Αυτό είναι πρόβλημα τους". Λέμε ότι στενοχωριόμαστε και ότι λυπούμαστε αλλά λέμε επίσης και "Ε, και;"
But the severity of it and the seriousness of it is this: every 30 seconds, every 30 seconds, somewhere, someone in the world takes their own life because of depression, and it might be two blocks away, it might be two countries away, it might be two continents away, but it's happening, and it's happening every single day. And we have a tendency, as a society, to look at that and go, "So what?" So what? We look at that, and we go, "That's your problem. That's their problem." We say we're sad and we say we're sorry, but we also say, "So what?"
Πριν από δύο χρόνια λοιπόν αυτό ήταν το πρόβλημά μου, γιατί καθόμουν στην άκρη του κρεββατιού μου εκεί που είχα ξανακαθήσει εκατομμύρια φορές πιο πριν και είχα τάσεις αυτοκτονίας. Είχα τάσεις αυτοκτονίας και αν βλέπατε την ζωή μου επιφανειακά, δεν θα βλέπατε ένα παιδί που είχε τάσεις αυτοκτονίας. Θα βλέπατε ένα παιδί που ήταν ο αρχηγός στην ομάδα μπάσκετ, ένα παιδί που ήταν ο μαθητής της χρονιάς στο θεατρικό, ο μαθητής της χρονιάς στην Αγγλική Φιλολογία, κάποιον που με συνέπεια είχε τον τιμητικό ρόλο και ήταν παρών σε όλα τα πάρτυ. Έτσι θα λέγατε, αυτό το παιδί δεν είναι καταθλιπτικό, δεν έχει τάσεις αυτοκτονίας, αλλά θα κάνατε λάθος. Θα κάνατε λάθος. Έτσι λοιπόν, καθόμουν εκείνη τη νύχτα δίπλα σε ένα μπουκαλάκι με χάπια, με ένα χαρτί και ένα μολύβι στα χέρια μου και σκεφτόμουν να αφαιρέσω την ίδια μου την ζωή και ήμουν πολύ κοντά στο να το κάνω. Τόσο κοντά στο να το κάνω.
Well, two years ago it was my problem, because I sat on the edge of my bed where I'd sat a million times before and I was suicidal. I was suicidal, and if you were to look at my life on the surface, you wouldn't see a kid who was suicidal. You'd see a kid who was the captain of his basketball team, the drama and theater student of the year, the English student of the year, someone who was consistently on the honor roll and consistently at every party. So you would say I wasn't depressed, you would say I wasn't suicidal, but you would be wrong. You would be wrong. So I sat there that night beside a bottle of pills with a pen and paper in my hand and I thought about taking my own life and I came this close to doing it. I came this close to doing it.
Αλλά δεν το έκανα και αυτό με κατατάσσει στους τυχερούς, σε έναν από αυτούς που βγαίνουν στο περβάζι και κοιτούν κάτω αλλά δεν πηδάνε, έναν τυχερό που επιβιώνει. Επιβίωσα και μένει λοιπόν η ιστορία μου που είναι η εξής: Με τρεις απλές λέξεις: υποφέρω από κατάθλιψη. Υποφέρω από κατάθλιψη και για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα πιστεύω ζούσα δύο τελείως διαφορετικές ζωές, όπου σε καθεμία ο ένας μου εαυτός πάντα φοβόταν τον άλλον. Φοβόμουν ότι ο κόσμος θα έβλεπε αυτό που πραγματικά ήμουν, ότι δεν ήμουν το τέλειο, δημοφιλές παδί στο γυμνάσιο που όλοι πίστευαν ότι είμαι, ότι κάτω από το χαμόγελό μου υπήρχε πάλη, κάτω από το φώς υπήρχε σκοτάδι, και κάτω απο την δυνατή προσωπικότητά μου υπήρχε ακόμα δυνατότερος πόνος.
And I didn't, so that makes me one of the lucky ones, one of the people who gets to step out on the ledge and look down but not jump, one of the lucky ones who survives. Well, I survived, and that just leaves me with my story, and my story is this: In four simple words, I suffer from depression. I suffer from depression, and for a long time, I think, I was living two totally different lives, where one person was always afraid of the other. I was afraid that people would see me for who I really was, that I wasn't the perfect, popular kid in high school everyone thought I was, that beneath my smile, there was struggle, and beneath my light, there was dark, and beneath my big personality just hid even bigger pain.
Κάποιοι φοβούνται ότι ίσως δεν αρέσουν στα κορίτσια. Κάποιοι άλλοι φοβούνται τους καρχαρίες. Κάποιοι φοβούνται τον θάνατο. Ωστόσο εγώ, για ένα μεγάλο διάστημα, φοβόμουν τον ίδιο μου τον εαυτό. Φοβόμουν την δική μου αλήθεια, την ειλικρίνειά μου, την τρωτή μου πλευρά και αυτός ο φόβος με έκανε να νιώθω σαν να με στρίμωξαν σε μια γωνία, σαν να με στρίμωξαν σε μια γωνία και ότι υπήρχε μόνο μια διέξοδος, κάπως έτσι σκεφτόμουν καθημερινά. Το σκεφτόμουν καθημερινά, και αν θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής, στεκώμενος εδώ, το σκέφτηκα πάλι, μιας και αυτή είναι η ασθένεια, αυτή είναι η πάλη, αυτή είναι η κατάθλιψη, και κατάθλιψη δεν είναι ανεμοβλογιά. Δεν την περνάς μια φορά και μετά φεύγει για πάντα. Είναι κάτι με το οποίο ζεις. Είναι κάτι που ζεις μέσα του. Είναι ο συγκάτοικος που δεν μπορείς να διώξεις. Είναι η φωνή που δεν μπορείς να αγνοήσεις. Είναι τα συναισθήματα που φαίνεται ότι δεν μπορείς να τους ξεφύγεις, Το πιο τρομαχτικό είναι ότι μετά από ένα διάστημα μουδιάζεις και ανταποκρίνεσαι. Γίνεται φυσιολογικό για σένα και αυτό που περισσότερο φοβάσαι δεν είναι ότι υποφέρεις μέσα σου. Είναι το στίγμα στους άλλους, είναι η ντροπή, είναι η αμηχανία, είναι το βλέμμα απoδοκιμασίας στο πρόσωπο ενός φίλου, οι ψίθυροι στον διάδρομο ότι είσαι αδύναμος, τα σχόλια ότι είσαι τρελλός. Αυτό είναι που σε εμποδίζει να ζητήσεις βοήθεια. Αυτό είναι που σε κάνει να το κρατάς και να το κρύβεις. Είναι το στίγμα. Έτσι το κρατάς και το κρύβεις, το κρατάς και το κρύβεις και παρόλο που σε κρατάει στο κρεβάτι κάθε μέρα και κάνει την ζωή σου να μοιάζει άδεια όσο και αν προσπαθείς να την γεμίσεις, το κρύβεις, γιατί το στίγμα στην κοινωνία μας σχετικά με την κατάθλιψη είναι πραγματικό. Είναι πραγματικό και αν πιστεύετε ότι δεν είναι, αναρωτηθείτε: Τι θα προτιμούσατε να αναρτήσετε ως "ενημέρωση κατάστασης στο facebook ότι δυσκολεύεστε να σηκωθείτε από το κρεβάτι γιατί πονάει η μέση σας ή δυσκολεύεστε να σηκωθείτε από το κρεβάτι κάθε πρωί γιατί έχετε κατάθλιψη; Αυτό είναι το στίγμα, δυστυχώς ζούμε σε ένα κόσμο όπου αν σπάσεις το χέρι σου όλοι τρέχουν να γράψουν κάτι πάνω στον γύψο σου αλλά αν πεις ότι έχεις κατάθλιψη όλοι φεύγουν μακριά. Αυτό είναι το στίγμα. Αποδεχόμαστε πολύ εύκολα ότι οποιοδήποτε μέρος του σώματός μας μπορεί να σπάσει, εκτός από το μυαλό μας. Και αυτή είναι η άγνοια μας. Αυτό είναι καθαρή άγνοια και η άγνοια έχει δημιουργήσει ένα κόσμο που δεν καταλαβαίνει την κατάθλιψη, που δεν καταλαβαίνει τι είναι η διανοητική υγεία. Και αυτό είναι ειρωνικό για μένα, γιατί η κατάθλιψη είναι ένα απο τα καλύτερα εμπεριστατωμένα προβλήματα που έχουμε στον κόσμο ωστόσο είναι ένα από τα λιγότερα συζητούμενα. Το σπρώχνουμε στην άκρη, το βάζουμε σε μια γωνιά και προσποιούμαστε όιτ δεν υπάρχει και ότι θα φτιάξει μόνο του.
See, some people might fear girls not liking them back. Some people might fear sharks. Some people might fear death. But for me, for a large part of my life, I feared myself. I feared my truth, I feared my honesty, I feared my vulnerability, and that fear made me feel like I was forced into a corner, like I was forced into a corner and there was only one way out, and so I thought about that way every single day. I thought about it every single day, and if I'm being totally honest, standing here I've thought about it again since, because that's the sickness, that's the struggle, that's depression, and depression isn't chicken pox. You don't beat it once and it's gone forever. It's something you live with. It's something you live in. It's the roommate you can't kick out. It's the voice you can't ignore. It's the feelings you can't seem to escape, the scariest part is that after a while, you become numb to it. It becomes normal for you, and what you really fear the most isn't the suffering inside of you. It's the stigma inside of others, it's the shame, it's the embarrassment, it's the disapproving look on a friend's face, it's the whispers in the hallway that you're weak, it's the comments that you're crazy. That's what keeps you from getting help. That's what makes you hold it in and hide it. It's the stigma. So you hold it in and you hide it, and you hold it in and you hide it, and even though it's keeping you in bed every day and it's making your life feel empty no matter how much you try and fill it, you hide it, because the stigma in our society around depression is very real. It's very real, and if you think that it isn't, ask yourself this: Would you rather make your next Facebook status say you're having a tough time getting out of bed because you hurt your back or you're having a tough time getting out of bed every morning because you're depressed? That's the stigma, because unfortunately, we live in a world where if you break your arm, everyone runs over to sign your cast, but if you tell people you're depressed, everyone runs the other way. That's the stigma. We are so, so, so accepting of any body part breaking down other than our brains. And that's ignorance. That's pure ignorance, and that ignorance has created a world that doesn't understand depression, that doesn't understand mental health. And that's ironic to me, because depression is one of the best documented problems we have in the world, yet it's one of the least discussed. We just push it aside and put it in a corner and pretend it's not there and hope it'll fix itself.
Δεν θα φτιάξει όμως. Δεν έχει φτιάξει και δεν θα φτιάξει γιατί αυτό είναι απλά ένας ευσεβής πόθος. Και ο ευσεβής πόθος δεν είναι ένα σχέδιο, είναι αναβλητικότητα και δεν μπορούμε να αναβάλλουμε κάτι που είναι τόσο σημαντικό. Το πρώτο βήμα για να λύσουμε κάποιο πρόβλημα είναι να αναγνωρίσουμε ότι υπάρχει. Αν δεν το έχουμε κάνει αυτό δεν μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα βρούμε μια απάντηση όταν φοβόμαστε ακόμα και την ερώτηση.
Well, it won't. It hasn't, and it's not going to, because that's wishful thinking, and wishful thinking isn't a game plan, it's procrastination, and we can't procrastinate on something this important. The first step in solving any problem is recognizing there is one. Well, we haven't done that, so we can't really expect to find an answer when we're still afraid of the question.
Και εγώ δεν ξέρω ποια είναι η λύση. Μακάρι να ήξερα αλλά δεν ξέρω, ωστόσο θεωρώ, πιστεύω ότι πρέπει να ξεκινήσει εδώ. Πρέπει να ξεκινήσει μ' εμένα, να ξεκινήσει με εσάς να ξεκινήσει με αυτούς που υποφέρουν, με αυτούς που είναι κρυμμένοι στις σκιές. Πρέπει να μιλήσουμε ανοιχτά και να σπάσουμε τη σιωπή. Πρέπει να είμαστε εμείς αυτοί που θα έχουμε το θάρρος της γνώμης μας, γιατί αν υπάρχει κάτι που έχω συνειδητοποιήσει αν υπάρχει κάτι που το βλέπω ως το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι να φτιάξουμε ένα κόσμο όπου εξαλείφουμε την άγνοια των άλλων. Είναι να φτιάξουμε ένα κόσμο όπου διδάσκουμε την αποδοχή του ίδιου μας του εαυτού, όπου θα είμαστε εντάξει με το ποιοι είμαστε γιατί όταν είμαστε ειλικρινείς βλέπουμε ότι όλοι παλεύουμε και όλοι υποφέρουμε. Είτε με αυτό είτε με κάτι άλλο όλοι ξέρουμε τι σημαίνει πόνος. Ολοι ξέρουμε τι σημαίνει να πονάει η καρδιά μας και όλοι ξέρουμε πόσο σημαντικό είναι να τη θεραπεύσουμε. Ωστόσο τώρα η κατάθλιψη είναι μια χαρακιά στην κοινωνία που απλά της βάζουμε ένα χανζαπλάστ και προσποιούμαστε ότι δεν υπάρχει.
And I don't know what the solution is. I wish I did, but I don't -- but I think, I think it has to start here. It has to start with me, it has to start with you, it has to start with the people who are suffering, the ones who are hidden in the shadows. We need to speak up and shatter the silence. We need to be the ones who are brave for what we believe in, because if there's one thing that I've come to realize, if there's one thing that I see as the biggest problem, it's not in building a world where we eliminate the ignorance of others. It's in building a world where we teach the acceptance of ourselves, where we're okay with who we are, because when we get honest, we see that we all struggle and we all suffer. Whether it's with this, whether it's with something else, we all know what it is to hurt. We all know what it is to have pain in our heart, and we all know how important it is to heal. But right now, depression is society's deep cut that we're content to put a Band-Aid over and pretend it's not there.
Είναι εκεί όμως. Είναι εκεί και ξέρετε κάτι; Παλεύεται. Η κατάθλιψη παλεύεται. Αν την περνάς, ξέρεις ότι την παλεύεις. Ξέρεις ότι είσαι άρρωστος, δεν είσαι αδύναμος, και είναι ένα πρόβλημα, όχι μια ταυτότητα γιατί όταν ξεπεράσεις το φόβο και το γελοιοποίηση και την κριτική και το στίγμα των άλλων, βλέπεις την κατάθλιψη έτσι όπως πραγματικά είναι, ένα μέρος της ζωής. Απλά ένα μέρος της ζωής και όσο και αν το μισώ, όσο και αν μισώ κάποια από τα μέρη, κάποια από τα σημεία της ζωής μου όπου με έσυρε η κατάθλιψη, για πολλούς λόγους είμαι ευγνώμων. Γιατί με έβαλε στις κοιλάδες μόνο για να μου δείξει ότι υπάρχουν κορυφές και με έσυρε μέσα στο σκοτάδι μόνο για να μου θυμίσει ότι υπάρχει φως. Ο πόνος μου σε 19 χρόνια ύπαρξης σε αυτό τον πλανήτη μου έχει δώσει προοπτική και αυτά που περνάω με έχουν αναγκάσει να έχω ελπίδα, να ελπίζω και να έχω πίστη, πίστη στον εαυτό μου, πίστη στους άλλους, πίστη ότι μπορεί να καλυτερέψουν τα πράγματα ότι μπορούμε να τα αλλάξουμε, να μιλήσουμε ανοιχτά να πούμε την γνώμη μας και να παλέψουμε την άγνοια να παλέψουμε την μισαλλαδοξία και πάνω από όλα, να μάθουμε να αγαπάμε τους εαυτούς μας, να μάθουμε να δεχόμαστε αυτό που είμαστε, αυτό που πραγματικά είμαστε, όχι αυτό που οι άλλοι θέλουν να είμαστε. Γιατί στον κόσμο στον οποίο πιστεύω το να αγκαλιάζεις το φώς σου δεν σημαίνει ότι αγνοείς το σκοτάδι σου. Ο κόσμος στον οποίο πιστεύω, μετριόμαστε από την ικανότητά μας να ξεπερνάμε αντιξοότητες, όχι να τις αποφεύγουμε. Στον κόσμο στον οποίο πιστεύω, μπορώ να κοιτάξω κάποιον στα μάτια και να πω "Υποφέρω πολύ" και να με κοιτάξει και να μου πει "Και εγώ" και να είναι όλα εντάξει. Και να είναι εντάξει γιατί η κατάθλιψη είναι αποδεκτή. Είμαστε άνθρωποι. Είμαστε άνθρωποι και παλεύουμε και υποφέρουμε και ματώνουμε και κλαίμε και αν πιστεύετε ότι η αληθινή δύναμη σημαίνει να μην δείχνεις ποτέ αδυναμία, τότε εγώ είμαι εδώ για να σας πω ότι κάνετε λάθος. Κάνετε λάθος, γιατί είναι το αντίθετο. Είμαστε άνθρωποι και έχουμε προβλήματα. Δεν είμαστε τέλειοι και είναι αποδεκτό.
Well, it is there. It is there, and you know what? It's okay. Depression is okay. If you're going through it, know that you're okay. And know that you're sick, you're not weak, and it's an issue, not an identity, because when you get past the fear and the ridicule and the judgment and the stigma of others, you can see depression for what it really is, and that's just a part of life, just a part of life, and as much as I hate, as much as I hate some of the places, some of the parts of my life depression has dragged me down to, in a lot of ways I'm grateful for it. Because yeah, it's put me in the valleys, but only to show me there's peaks, and yeah it's dragged me through the dark but only to remind me there is light. My pain, more than anything in 19 years on this planet, has given me perspective, and my hurt, my hurt has forced me to have hope, have hope and to have faith, faith in myself, faith in others, faith that it can get better, that we can change this, that we can speak up and speak out and fight back against ignorance, fight back against intolerance, and more than anything, learn to love ourselves, learn to accept ourselves for who we are, the people we are, not the people the world wants us to be. Because the world I believe in is one where embracing your light doesn't mean ignoring your dark. The world I believe in is one where we're measured by our ability to overcome adversities, not avoid them. The world I believe in is one where I can look someone in the eye and say, "I'm going through hell," and they can look back at me and go, "Me too," and that's okay, and it's okay because depression is okay. We're people. We're people, and we struggle and we suffer and we bleed and we cry, and if you think that true strength means never showing any weakness, then I'm here to tell you you're wrong. You're wrong, because it's the opposite. We're people, and we have problems. We're not perfect, and that's okay.
Χρειάζεται λοιπόν να σταματήσουμε την άγνοια, να σταματήσουμε την έλλειψη ανοχής, να σταματήσουμε το στίγμα. Και να σταματήσουμε τη σιωπή και χρειάζεται να διώξουμε τα ταμπού να κοιτάξουμε την αλήθεια και να αρχίσουμε να μιλάμε γιατί ο μόνος τρόπος να νικήσουμε ένα πρόβλημα που οι άνθρωποι το αντιμετωπίζουν μόνοι τους είναι να κάτσουμε μαζί, να ενωθούμε.
So we need to stop the ignorance, stop the intolerance, stop the stigma, and stop the silence, and we need to take away the taboos, take a look at the truth, and start talking, because the only way we're going to beat a problem that people are battling alone is by standing strong together, by standing strong together.
Και πιστεύω ότι μπορούμε. Το πιστεύω. Σας ευχαριστώ πολύ παιδιά. Ενα όνειρο έγινε πραγματικότητα. Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα) Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
And I believe that we can. I believe that we can. Thank you guys so much. This is a dream come true. Thank you. (Applause) Thank you. (Applause)