Dlouho jsem se cítil, jako bych žil dva různé životy. Život, který všichni znají, a život, který znám jenom já. V životě, který všichni znají, jsem přítel, syn, bratr, stand-up komik a puberťák. Tento život vidí všichni. Pokud byste požádali moji rodinu nebo mé přátele, aby mě popsali, tohle by vám řekli. A je to velká část mého života. Takový jsem. A pokud byste chtěli, abych popsal sám sebe, asi bych řekl to samé. A nelhal bych, ale ani bych vám neříkal úplnou pravdu, protože pravda je taková, že je to ten život, který vidí všichni ostatní. V životě, který znám jen já, jsem já, myslím opravdu já, někdo kdo se intenzivně potýká s depresí. Je tomu tak posledních šest let, a stále zůstává na mém denním pořádku.
For a long time in my life, I felt like I'd been living two different lives. There's the life that everyone sees, and then there's the life that only I see. And in the life that everyone sees, who I am is a friend, a son, a brother, a stand-up comedian and a teenager. That's the life everyone sees. If you were to ask my friends and family to describe me, that's what they would tell you. And that's a huge part of me. That is who I am. And if you were to ask me to describe myself, I'd probably say some of those same things. And I wouldn't be lying, but I wouldn't totally be telling you the truth, either, because the truth is, that's just the life everyone else sees. In the life that only I see, who I am, who I really am, is someone who struggles intensely with depression. I have for the last six years of my life, and I continue to every day.
Pro někoho, kdo nemá s depresí zkušenosti nebo moc neví, co to znamená, to bude možná znít překvapivě, protože existuje docela populární, leč mylná představa, že deprese je, když jste smutní, když se vám přihodí něco špatného, když se s vámi rozejde holka, když ztratíte někoho z nejbližších, když nedostanete práci, o kterou jste usilovali. Ale to je smutek. To je přirozené. To je přirozená lidská emoce. Opravdová deprese není, když jste smutní, že se vám přihodilo něco špatného. Opravdová deprese je, že jste smutní, že všechno ve vašem životě je v pořádku. To je opravdová deprese, a právě tím trpím.
Now, for someone who has never experienced depression or doesn't really know what that means, that might surprise them to hear, because there's this pretty popular misconception that depression is just being sad when something in your life goes wrong, when you break up with your girlfriend, when you lose a loved one, when you don't get the job you wanted. But that's sadness. That's a natural thing. That's a natural human emotion. Real depression isn't being sad when something in your life goes wrong. Real depression is being sad when everything in your life is going right. That's real depression, and that's what I suffer from.
A abych byl naprosto upřímný, je pro mě velice těžké o tom tady mluvit. Mluvit o tom je pro mě těžké, a zdá se, že je to těžké pro každého, dokonce natolik, že se o tom nemluví vůbec. O depresi se nemluví, ale měli bychom, protože se z toho stává obrovský problém. Je to obrovský problém. Ale v sociálních médiích se o tom nemluví, že? Nevidíme to na Facebooku. Nevidíme to na Twitteru. Nevidíme to ve zprávách, protože to není nic veselého, není to zábava, není to odpočinkové. A protože to nevidíme, tak ani netušíme, jak je to závažné.
And to be totally honest, that's hard for me to stand up here and say. It's hard for me to talk about, and it seems to be hard for everyone to talk about, so much so that no one's talking about it. And no one's talking about depression, but we need to be, because right now it's a massive problem. It's a massive problem. But we don't see it on social media, right? We don't see it on Facebook. We don't see it on Twitter. We don't see it on the news, because it's not happy, it's not fun, it's not light. And so because we don't see it, we don't see the severity of it.
Jenže rozsah a vážnost toho celého je taková: každých 30 vteřin, někde na světě, si někdo vezme život kvůli depresi, a může být v sousední ulici, nebo být v sousedním státě, může být na jiném kontinentu, ale děje se to, a děje se to každý den. Jako společnost máme tendenci se na to dívat se slovy: "No a co?" No a co? Když se na to podíváme, říkáme: "To je tvůj problém. To je jejich problém." Řekneme, že je to smutné a že je nám to líto, ale také řekneme: "No a co?"
But the severity of it and the seriousness of it is this: every 30 seconds, every 30 seconds, somewhere, someone in the world takes their own life because of depression, and it might be two blocks away, it might be two countries away, it might be two continents away, but it's happening, and it's happening every single day. And we have a tendency, as a society, to look at that and go, "So what?" So what? We look at that, and we go, "That's your problem. That's their problem." We say we're sad and we say we're sorry, but we also say, "So what?"
No, před dvěma lety to byl můj problém, protože jsem seděl na posteli, kde jsem předtím seděl milionkrát, a uvažoval jsem o sebevraždě. A kdybyste se povrchně podívali na můj život, neviděli byste kluka, který se chystá zabít. Viděli byste kluka, který byl kapitán basketbalového týmu, nejlepší student dramatiky a divadla toho roku, nejlepší student angličtiny toho roku, někdo, kdo byl neustále na listině oceňovaných a neustále na každém večírku. Neřekli byste, že jsem v depresi, neřekli byste, že mám sklony k sebevraždě, a to by byl omyl. Mýlili byste se. Tak jsem tam té noci seděl po ruce měl lahvičku s léky, pero a papír, a přemýšlel jsem o svém životě a už jsem měl na krajíčku. Měl jsem k tomu takhle blízko.
Well, two years ago it was my problem, because I sat on the edge of my bed where I'd sat a million times before and I was suicidal. I was suicidal, and if you were to look at my life on the surface, you wouldn't see a kid who was suicidal. You'd see a kid who was the captain of his basketball team, the drama and theater student of the year, the English student of the year, someone who was consistently on the honor roll and consistently at every party. So you would say I wasn't depressed, you would say I wasn't suicidal, but you would be wrong. You would be wrong. So I sat there that night beside a bottle of pills with a pen and paper in my hand and I thought about taking my own life and I came this close to doing it. I came this close to doing it.
Ale neudělal jsem to, jsem jeden z těch šťastlivců, jeden z lidí, kteří vylezli na římsu, podívali se dolů, ale neskočili, jeden z těch, co měli štěstí, že přežili. No, přežil jsem a zůstal z toho jenom příběh, a to je můj příběh: Dvěma slovy: trpím depresemi. Trpím depresemi, myslím, že docela dlouho, jsem žil dva úplně odlišné životy, kde se jeden z nich neustále bál toho druhého. Bál jsem se, že mě lidi uvidí takového, jaký doopravdy jsem, že jsem nebyl dokonalý a populární středoškolák, za jakého mě všichni měli, že za mým úsměvem se schovávalo trápení, a za mým světlem byla tma, a za mou osobností se schovávala jen větší bolest.
And I didn't, so that makes me one of the lucky ones, one of the people who gets to step out on the ledge and look down but not jump, one of the lucky ones who survives. Well, I survived, and that just leaves me with my story, and my story is this: In four simple words, I suffer from depression. I suffer from depression, and for a long time, I think, I was living two totally different lives, where one person was always afraid of the other. I was afraid that people would see me for who I really was, that I wasn't the perfect, popular kid in high school everyone thought I was, that beneath my smile, there was struggle, and beneath my light, there was dark, and beneath my big personality just hid even bigger pain.
Víte, někteří se můžou bát toho, že se nebudou holkám líbit. Někteří lidé se můžou bát žraloků. Někteří se můžou bát smrti. Ale já jsem se velkou část života bál sám sebe. Bál jsem se pravdy, bál jsem se své upřímnosti, své zranitelnosti, a z toho strachu jsem se cítil jako bych byl zahnán do rohu, jako by byla jenom jedna cesta ven, a tak jsem nad tím přemýšlel každý den. Myslel jsem na to každý den, a pokud mám být upřímný, teď a tady, jsem o tom přemýšlel zase, protože taková ta nemoc je, je to boj, to je deprese, a deprese, to nejsou neštovice. Nedostanete ji jenom jednou za život. Je to něco, s čím žijete. Žijete uvnitř toho. Je to spolubydlící, kterého nemůžete vyhodit. Je to hlas, který nemůžete ignorovat. Jsou to pocity, před kterými neutečete, a nejstrašnější na tom je to, že po nějaké době, vás to otupí. Začne vám to připadat normální, a to, čeho se bojíte nejvíc není to utrpení uvnitř. Je to stigma uvnitř ostatních, ta ostuda, ta hanba, ten opovržlivý pohled v očích přítele, šeptání na chodbě, že jste slaboch, jsou to poznámky, které vás vytáčí. A proto ani nevyhledáváte pomoc. Proto to uvnitř dusíte a schováváte. Je to stigma. A tak ho držíte v sobě a schováváte, a držíte v sobě a schováváte, a i když kvůli tomu ani nemůžete vstát z postele, a váš život je ještě prázdnější, ať se ho snažíte zaplnit jakkoliv, schováváte to, protože to stigma v naší společnosti okolo deprese je naprosto skutečné. A pokud si myslíte, že ne, zeptejte se sami sebe: O čem byste radši napsali status na Facebooku, že se vám těžko vstávalo z postele, nebo že vás bolí záda nebo že každé ráno nemůžete vstát z postele, protože jste v depresi? To je to stigma, protože bohužel, žijeme ve světe, kde když si zlomíte ruku, každý vám přiběhne podepsat sádru, ale když řeknete, že máte deprese, každý utíká pryč. To je stigma. Jsme tak chápaví, když se porouchá jakákoliv část těla, kromě mozku. A to je ignorance. To je naprostá ignorance, a ta vytváří svět, který nerozumí depresi, který nerozumí mentálnímu zdraví. Přijde mi to ironické, protože deprese se jeden z nejlépe zdokumentovaných světových problémů, byť je jeden z nejméně diskutovaných. Necháváme ji stranou, zaháníme ji do kouta, a předstíráme, že tu není a že se spraví sama.
See, some people might fear girls not liking them back. Some people might fear sharks. Some people might fear death. But for me, for a large part of my life, I feared myself. I feared my truth, I feared my honesty, I feared my vulnerability, and that fear made me feel like I was forced into a corner, like I was forced into a corner and there was only one way out, and so I thought about that way every single day. I thought about it every single day, and if I'm being totally honest, standing here I've thought about it again since, because that's the sickness, that's the struggle, that's depression, and depression isn't chicken pox. You don't beat it once and it's gone forever. It's something you live with. It's something you live in. It's the roommate you can't kick out. It's the voice you can't ignore. It's the feelings you can't seem to escape, the scariest part is that after a while, you become numb to it. It becomes normal for you, and what you really fear the most isn't the suffering inside of you. It's the stigma inside of others, it's the shame, it's the embarrassment, it's the disapproving look on a friend's face, it's the whispers in the hallway that you're weak, it's the comments that you're crazy. That's what keeps you from getting help. That's what makes you hold it in and hide it. It's the stigma. So you hold it in and you hide it, and you hold it in and you hide it, and even though it's keeping you in bed every day and it's making your life feel empty no matter how much you try and fill it, you hide it, because the stigma in our society around depression is very real. It's very real, and if you think that it isn't, ask yourself this: Would you rather make your next Facebook status say you're having a tough time getting out of bed because you hurt your back or you're having a tough time getting out of bed every morning because you're depressed? That's the stigma, because unfortunately, we live in a world where if you break your arm, everyone runs over to sign your cast, but if you tell people you're depressed, everyone runs the other way. That's the stigma. We are so, so, so accepting of any body part breaking down other than our brains. And that's ignorance. That's pure ignorance, and that ignorance has created a world that doesn't understand depression, that doesn't understand mental health. And that's ironic to me, because depression is one of the best documented problems we have in the world, yet it's one of the least discussed. We just push it aside and put it in a corner and pretend it's not there and hope it'll fix itself.
Nespraví. Nespravila se a ani k tomu nedojde, protože to je jen zbožné přání, a zbožné přání není plán, je to prokrastinace, a nemůžeme prokrastinovat s něčím tak důležitým. První krok, při řešení jakéhokoli problému je přiznat si, že existuje. A to jsme ještě neudělali, takže nemůžeme čekat, že najdeme odpověď, pokud se stále bojíme otázky.
Well, it won't. It hasn't, and it's not going to, because that's wishful thinking, and wishful thinking isn't a game plan, it's procrastination, and we can't procrastinate on something this important. The first step in solving any problem is recognizing there is one. Well, we haven't done that, so we can't really expect to find an answer when we're still afraid of the question.
Nevím, jaké je řešení. Přál bych si to vědět, ale nevím - ale myslím si, že bychom měli začít tady. Musíme začít mnou, musíme začít vámi, musíme začít lidmi, o kterých víme, že trpí, těmi, kteří se schovávají ve stínu. Musíme mluvit nahlas a prolomit ticho. Musíme být ti stateční a držet se toho, protože jestli jsem si něco uvědomil, pokud bych měl jmenovat jednu věc, jako největší problém, není to, že budujeme svět, kde eliminujeme ignoranci ostatních. Je to, že budujeme svět, ve kterém se učíme smířit se sebou samým, kde nám připadá v pořádku, to kdo jsme, protože když budeme upřímní, vidíme, že se všichni trápíme a všichni trpíme. Jestli tímto nebo oním, víme, co to je bolest. Všichni víme co to je, když nás bolí srdce, všichni víme, jak je důležité léčení. Ale právě teď se deprese stala obětí společenských škrtů, kdy ji přelepíme náplastí a předstíráme, že tu není.
And I don't know what the solution is. I wish I did, but I don't -- but I think, I think it has to start here. It has to start with me, it has to start with you, it has to start with the people who are suffering, the ones who are hidden in the shadows. We need to speak up and shatter the silence. We need to be the ones who are brave for what we believe in, because if there's one thing that I've come to realize, if there's one thing that I see as the biggest problem, it's not in building a world where we eliminate the ignorance of others. It's in building a world where we teach the acceptance of ourselves, where we're okay with who we are, because when we get honest, we see that we all struggle and we all suffer. Whether it's with this, whether it's with something else, we all know what it is to hurt. We all know what it is to have pain in our heart, and we all know how important it is to heal. But right now, depression is society's deep cut that we're content to put a Band-Aid over and pretend it's not there.
Ale ona tu je. Je tady, a víte co? Je to v pořádku. Deprese je v pořádku. Pokud tím právě procházíte, vím že jste v pořádku. A také vím, že jste nemocní, že nejste slabí, a je to problém, ne identita, protože, když překonáte strach a posměšky, a odsudky a stigma ostatních, uvidíte, o čem deprese doopravdy je, je to součást života, jen součást života, a i když to nenávidím, i když nenávidím některá místa, některé části mého života, které mi deprese znepříjemnila, stejně jsem za to v mnohém vděčný. Protože ano, svrhla mě dolů, ale jenom proto, aby mi ukázala, že je tu vrchol, a ano, vláčela mě temnotou, ale jenom proto, aby mi připomněla, že je tu světlo. Moje bolest, víc než cokoli za 19 let na této planetě, mi dala perspektivu, a moje trápení, mě přinutilo mít naději, mít naději a víru, víru v sebe, víru v ostatní, víru, že se to zlepší, že to můžeme změnit, že můžeme promluvit a dát vědět ostatním a bojovat proti nevědomosti, proti netoleranci, a víc než cokoliv, naučit se mít rádi sami sebe, naučit se přijmout sami sebe takové jací jsme, ne takové, jaké nás svět chce mít. Protože věřím, že svět je tam, kde přijetí světla neznamená popření tmy. Svět, ve který věřím je ten, kde se měří, podle našich schopností překonávat překážky, ne se jim vyhýbat. Svět, ve který věřím, je ten, kde se můžu někomu podívat do očí a říct: "Prožívám peklo," a oni se podívají na mě a řeknou: "Já taky." A to je v pořádku, protože deprese je v pořádku. Jsme lidé. Jsme lidé, trpíme a trápíme se a krvácíme a pláčeme a pokud si myslíte že opravdová síla znamená neukázat slabost, tak vám říkám, že nemáte pravdu. Nemáte pravdu, protože je to přesně naopak. Jsme lidé a máme problémy. Nejsme dokonalí, ale to je v pořádku.
Well, it is there. It is there, and you know what? It's okay. Depression is okay. If you're going through it, know that you're okay. And know that you're sick, you're not weak, and it's an issue, not an identity, because when you get past the fear and the ridicule and the judgment and the stigma of others, you can see depression for what it really is, and that's just a part of life, just a part of life, and as much as I hate, as much as I hate some of the places, some of the parts of my life depression has dragged me down to, in a lot of ways I'm grateful for it. Because yeah, it's put me in the valleys, but only to show me there's peaks, and yeah it's dragged me through the dark but only to remind me there is light. My pain, more than anything in 19 years on this planet, has given me perspective, and my hurt, my hurt has forced me to have hope, have hope and to have faith, faith in myself, faith in others, faith that it can get better, that we can change this, that we can speak up and speak out and fight back against ignorance, fight back against intolerance, and more than anything, learn to love ourselves, learn to accept ourselves for who we are, the people we are, not the people the world wants us to be. Because the world I believe in is one where embracing your light doesn't mean ignoring your dark. The world I believe in is one where we're measured by our ability to overcome adversities, not avoid them. The world I believe in is one where I can look someone in the eye and say, "I'm going through hell," and they can look back at me and go, "Me too," and that's okay, and it's okay because depression is okay. We're people. We're people, and we struggle and we suffer and we bleed and we cry, and if you think that true strength means never showing any weakness, then I'm here to tell you you're wrong. You're wrong, because it's the opposite. We're people, and we have problems. We're not perfect, and that's okay.
Musíme zastavit tu hloupost, tu netoleranci, to stigma, to ticho a musíme odstranit to tabu, a podívat se pravdě do očí a začít mluvit, protože jediný způsob, jak můžeme překonat problém, se kterým lidé bojují o samotě, je ten, že budeme silní společně, budeme silní společně.
So we need to stop the ignorance, stop the intolerance, stop the stigma, and stop the silence, and we need to take away the taboos, take a look at the truth, and start talking, because the only way we're going to beat a problem that people are battling alone is by standing strong together, by standing strong together.
Věřím tomu, že můžeme. Věřím, že ano. Děkuji vám mnohokrát. Je to jako splněný sen. Děkuji. (Potlesk) Děkuji. (Potlesk)
And I believe that we can. I believe that we can. Thank you guys so much. This is a dream come true. Thank you. (Applause) Thank you. (Applause)