Πριν από τέσσερα χρόνια, ένας ερευνητής ασφαλείας, ή όπως θα τον αποκαλούσαν οι περισσότεροι, ένας χάκερ, βρήκε έναν τρόπο να κάνει κυριολεκτικά τα ΑΤΜ να του πετάνε χρήματα. Τον έλεγαν Μπάρναμπι Τζακ, και η τεχνική αυτή ονομάστηκε αργότερα «τζάκποτ» προς τιμήν του.
Four years ago, a security researcher, or, as most people would call it, a hacker, found a way to literally make ATMs throw money at him. His name was Barnaby Jack, and this technique was later called "jackpotting" in his honor.
Είμαι εδώ σήμερα επειδή πιστεύω ότι στην πραγματικότητα χρειαζόμαστε τους χάκερ. Ο Μπάρναμπι Τζακ θα μπορούσε πολύ εύκολα να γίνει επαγγελματίας εγκληματίας ή κακοποιός τύπου Τζέιμς Μποντ με τις γνώσεις του, αλλά επέλεξε αντ' αυτού να δείξει στον κόσμο την έρευνά του. Πίστευε ότι μερικές φορές πρέπει να δείξεις μια απειλή για να βγει μια λύση. Και πιστεύω το ίδιο πράγμα. Γι' αυτό είμαι εδώ σήμερα.
I'm here today because I think we actually need hackers. Barnaby Jack could have easily turned into a career criminal or James Bond villain with his knowledge, but he chose to show the world his research instead. He believed that sometimes you have to demo a threat to spark a solution. And I feel the same way. That's why I'm here today.
Συχνά μας τρομοκρατεί και μας συναρπάζει η δύναμη που έχουν τώρα οι χάκερ. Μας φοβίζουν. Αλλά οι επιλογές που κάνουν έχουν δραματικά αποτελέσματα που μας επηρεάζουν όλους μας. Έτσι είμαι εδώ σήμερα επειδή πιστεύω ότι χρειαζόμαστε τους χάκερ, και στην πραγματικότητα, ίσως και να είναι το ανοσοποιητικό σύστημα για την εποχή της πληροφορίας. Μερικές φορές μας αρρωσταίνουν αλλά βρίσκουν επίσης αυτές τις κρυφές απειλές στον κόσμο μας, και μας κάνουν να τις διορθώσουμε.
We are often terrified and fascinated by the power hackers now have. They scare us. But the choices they make have dramatic outcomes that influence us all. So I am here today because I think we need hackers, and in fact, they just might be the immune system for the information age. Sometimes they make us sick, but they also find those hidden threats in our world, and they make us fix it.
Ξέρω ότι ίσως να με χακάρουν επειδή κάνω αυτή την ομιλία, οπότε επιτρέψτε μου να σας γλιτώσω από τον κόπο. Όπως συνηθίζουν στο TED, ιδού η πιο ντροπιαστική μου φωτογραφία. Αλλά θα σας είναι δύσκολο να με βρείτε μέσα σε αυτήν, επειδή είμαι αυτή που μοιάζει με αγόρι και στέκεται στο πλάι. Ήμουν τόσο σπασικλάκι τότε που ακόμη και τα αγόρια στην ομάδα του Dungeons & Dragons δεν με άφηναν να παίξω μαζί τους. Αυτή ήμουν, αλλά αυτή ήθελα να είμαι: Η Αντζελίνα Τζολί. Έπαιξε την Άσιντ Μπερν στην ταινία του '95, «Χάκερς» Ήταν όμορφη και μπορούσε να κάνει πατίνια, αλλά επειδή ήταν χάκερ, αυτό την έκανε ισχυρή. Και ήθελα να γίνω σαν κι αυτήν, έτσι άρχισα να περνάω πολύ χρόνο σε κανάλια συνομιλίας και διαδικτυακά φόρουμ για χάκερ. Θυμάμαι, αργά ένα βράδυ, βρήκα λίγο κώδικα PHP. Δεν ήξερα τι κάνει, αλλά τον αντέγραψα και τον επικόλλησα και τον χρησιμοποίησα έτσι κι αλλιώς για να μπω σε μια ιστοσελίδα που προστατευόταν με κωδικό έτσι απλά. Σουσάμι Άνοιξε. Ήταν ένα απλό κόλπο, και τότε ήμουν μόνο ένας σκριπτάκιας, αλλά για μένα, αυτό το κόλπο, με έκανε να νιώσω κάπως έτσι, λες και είχα ανακαλύψει απεριόριστες δυνατότητες στις άκρες των δακτύλων μου. Αυτή είναι η αίσθηση δύναμης που αισθάνονται οι χάκερ. Είναι σπασικλάκια σαν κι εμένα που ανακαλύπτουν ότι έχουν πρόσβαση σε μια υπερδύναμη, που απαιτεί την ικανότητα και την επιμονή της διάνοιάς τους, αλλά ευτυχώς χωρίς ραδιενεργές αράχνες.
I knew that I might get hacked for giving this talk, so let me save you the effort. In true TED fashion, here is my most embarrassing picture. But it would be difficult for you to find me in it, because I'm the one who looks like a boy standing to the side. I was such a nerd back then that even the boys on the Dungeons and Dragons team wouldn't let me join. This is who I was, but this is who I wanted to be: Angelina Jolie. She portrayed Acid Burn in the '95 film "Hackers." She was pretty and she could rollerblade, but being a hacker, that made her powerful. And I wanted to be just like her, so I started spending a lot of time on hacker chat rooms and online forums. I remember one late night I found a bit of PHP code. I didn't really know what it did, but I copy-pasted it and used it anyway to get into a password-protected site like that. Open Sesame. It was a simple trick, and I was just a script kiddie back then, but to me, that trick, it felt like this, like I had discovered limitless potential at my fingertips. This is the rush of power that hackers feel. It's geeks just like me discovering they have access to superpower, one that requires the skill and tenacity of their intellect, but thankfully no radioactive spiders.
Αλλά με μεγάλη δύναμη έρχεται και μεγάλη ευθύνη, και όλοι σας θα θέλατε να πιστεύετε ότι αν είχαμε τέτοιες δυνάμεις, θα τις χρησιμοποιούσαμε μόνο για καλό. Αλλά τι θα γινόταν αν μπορούσατε να διαβάσετε τα e-mail των πρώην σας, ή να προσθέσετε μερικά μηδενικά στον τραπεζικό σας λογαριασμό. Τι θα κάνατε τότε; Και όντως, μερικοί χάκερ δεν αντιστέκονται σε τέτοιους πειρασμούς, και έτσι είναι κατά κάποιο τρόπο υπεύθυνοι για ζημιές δισεκατομμυρίων δολαρίων ετησίως για απάτη, κακόβουλο λογισμικό ή απλώς κλοπή ταυτότητας, που είναι ένα σοβαρό θέμα. Αλλά υπάρχουν και άλλοι χάκερ, χάκερ που απλώς τους αρέσει να σπάνε πράγματα, και ακριβώς αυτοί οι χάκερ που μπορούν να βρουν τα πιο αδύναμα στοιχεία στον κόσμο μας και να μας κάνουν να τα διορθώσουμε.
But with great power comes great responsibility, and you all like to think that if we had such powers, we would only use them for good. But what if you could read your ex's emails, or add a couple zeros to your bank account. What would you do then? Indeed, many hackers do not resist those temptations, and so they are responsible in one way or another to billions of dollars lost each year to fraud, malware or plain old identity theft, which is a serious issue. But there are other hackers, hackers who just like to break things, and it is precisely those hackers that can find the weaker elements in our world and make us fix it.
Αυτό έγινε πέρσι όταν ένας άλλος ερευνητής ασφαλείας που λέγεται Κάιλ Λόβετ ανακάλυψε ένα μεγάλο κενό στον σχεδιασμό ορισμένων ασύρματων δρομολογητών σαν αυτούς που έχετε στο σπίτι ή το γραφείο σας. Έμαθε ότι ο καθένας μπορούσε να συνδεθεί απομακρυσμένα σε αυτές τις συσκευές μέσω Διαδικτύου και να κατεβάσει αρχεία από σκληρούς δίσκους που είναι συνδεδεμένοι σε αυτούς τους δρομολογητές, χωρίς να χρειάζονται κωδικό. Φυσικά, το ανέφερε στην εταιρία, αλλά αγνόησαν την αναφορά του. Ίσως να πίστευαν ότι η καθολική πρόσβαση ήταν χαρακτηριστικό, όχι σφάλμα, μέχρι πριν από δύο μήνες όταν μια ομάδα από χάκερ το χρησιμοποίησε για να μπει στα αρχεία του κόσμου. Αλλά δεν έκλεψαν τίποτα. Άφησαν ένα σημείωμα: Ο δρομολογητής σας και τα αρχεία σας μπορούν να προσπελαστούν από οποιονδήποτε στον κόσμο. Να τι πρέπει να κάνετε για να το διορθώσετε. Ελπίζουμε να βοηθήσαμε. Το ότι μπήκαν έτσι στα αρχεία των ανθρώπων, ναι, παρέβησαν τον νόμο, ανάγκασαν επίσης εκείνη την εταιρία να διορθώσει το προϊόν της.
This is what happened last year when another security researcher called Kyle Lovett discovered a gaping hole in the design of certain wireless routers like you might have in your home or office. He learned that anyone could remotely connect to these devices over the Internet and download documents from hard drives attached to those routers, no password needed. He reported it to the company, of course, but they ignored his report. Perhaps they thought universal access was a feature, not a bug, until two months ago when a group of hackers used it to get into people's files. But they didn't steal anything. They left a note: Your router and your documents can be accessed by anyone in the world. Here's what you should do to fix it. We hope we helped. By getting into people's files like that, yeah, they broke the law, but they also forced that company to fix their product.
Η γνωστοποίηση αδυναμιών στο κοινό είναι μια πρακτική που ονομάζεται πλήρης γνωστοποίηση στην κοινότητα των χάκερ, και είναι αμφιλεγόμενη, αλλά με κάνει να σκεφτώ το πώς οι χάκερ έχουν μια εξελισσόμενη επίδραση στις τεχνολογίες που χρησιμοποιούμε καθημερινά. Αυτό έκανε ο Χαλίλ. Ο Χαλίλ είναι ένας Παλεστίνιος χάκερ από τη δυτική όχθη, και βρήκε ένα σοβαρό ελάττωμα στην ιδιωτικότητα στο Facebook το οποίο προσπάθησε να αναφέρει μέσω του προγράμματος ανταμοιβής για την εξεύρεση σφαλμάτων. Συνήθως αυτές είναι σπουδαίες συμφωνίες για τις εταιρίες να επιβραβεύουν χάκερ για την αποκάλυψη ευπαθειών που βρίσκουν στον κώδικά τους. Δυστυχώς, λόγω κάποιων ασυνενοησιών, δεν αναγνωρίστηκε η αναφορά του. Απογοητευμένος με την ανταλλαγή, πήγε και χρησιμοποίησε την ανακάλυψή του για να δημοσιεύσει στον τοίχο του Μαρκ Ζάκερμπεργκ. Με αυτό κέρδισε την προσοχή τους και διόρθωσαν το σφάλμα, αλλά επειδή δεν το είχε αναφέρει με τον σωστό τρόπο, του αρνήθηκαν την αμοιβή που πληρώνουν συνήθως για τέτοιες ανακαλύψεις. Ευτυχώς για τον Χαλίλ, μια ομάδα από χάκερ τον πρόσεχε. Μάζεψαν πάνω από 13.000 δολάρια για να τον επιβραβεύσουν για την ανακάλυψή του, ξεκινώντας μια ζωτική συζήτηση στη βιομηχανία της τεχνολογίας για το πώς θα βρούμε κίνητρα ώστε οι χάκερ να κάνουν το σωστό. Αλλά νομίζω ότι εδώ υπάρχει μια ακόμη πιο σπουδαία ιστορία. Ακόμη και εταιρίες που έχουν ιδρυθεί από χάκερ, όπως το Facebook, συνεχίζουν να έχουν μια πολύπλοκη σχέση όταν πρόκειται για τους χάκερ. Έτσι, για πιο συντηρητικούς οργανισμούς, θα χρειαστεί χρόνος και προσαρμογή για να υιοθετήσουν την κουλτούρα των χάκερ και το δημιουργικό χάος που έρχεται μαζί της. Αλλά νομίζω ότι αξίζει τον κόπο η προσπάθεια, επειδή η εναλλακτική λύση, να πολεμούμε τυφλά όλους τους χάκερ, είναι να εναντιώνεστε στη δύναμη που δεν μπορείτε να ελέγξετε καταπνίγοντας την καινοτομία ως αποτέλεσμα και ελέγχοντας τη γνώση. Αυτά είναι πράγματα που θα γυρίσουν και θα σας δαγκώσουν.
Making vulnerabilities known to the public is a practice called full disclosure in the hacker community, and it is controversial, but it does make me think of how hackers have an evolving effect on technologies we use every day. This is what Khalil did. Khalil is a Palestinian hacker from the West Bank, and he found a serious privacy flaw on Facebook which he attempted to report through the company's bug bounty program. These are usually great arrangements for companies to reward hackers disclosing vulnerabilities they find in their code. Unfortunately, due to some miscommunications, his report was not acknowledged. Frustrated with the exchange, he took to use his own discovery to post on Mark Zuckerberg's wall. This got their attention, all right, and they fixed the bug, but because he hadn't reported it properly, he was denied the bounty usually paid out for such discoveries. Thankfully for Khalil, a group of hackers were watching out for him. In fact, they raised more than 13,000 dollars to reward him for this discovery, raising a vital discussion in the technology industry about how we come up with incentives for hackers to do the right thing. But I think there's a greater story here still. Even companies founded by hackers, like Facebook was, still have a complicated relationship when it comes to hackers. And so for more conservative organizations, it is going to take time and adapting in order to embrace hacker culture and the creative chaos that it brings with it. But I think it's worth the effort, because the alternative, to blindly fight all hackers, is to go against the power you cannot control at the cost of stifling innovation and regulating knowledge. These are things that will come back and bite you.
Είναι ακόμη πιο αληθινό αν κυνηγήσουμε τους χάκερ που είναι διατεθειμένοι να ρισκάρουν την ίδια τους την ελευθερία για ιδανικά όπως η ελευθερία του διαδικτύου, ιδίως σε τέτοιους καιρούς, ίσως και τη σημερινή ημέρα, όπου οι κυβερνήσεις και οι εταιρίες μάχονται για τον έλεγχο του διαδικτύου. Το βρίσκω καταπληκτικό ότι κάποιος από τις σκοτεινές γωνίες του κυβερνοχώρου μπορεί να γίνει η φωνή της αντίθεσης, ακόμη και η τελευταία γραμμή άμυνας, ίσως κάποιος όπως οι Ανώνυμοι, το κορυφαίο είδος παγκόσμιου χακτιβισμού. Αυτή η παγκόσμια κίνηση χάκερ δεν χρειάζεται σήμερα παρουσίαση, αλλά πριν από έξι χρόνια δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια διαδικτυακή υποκουλτούρα αφιερωμένη στον διαμοιρασμό χαζών εικόνων από αστείες γάτες και καμπάνιες διαδικτυακού τρολαρίσματος. Η στιγμή της μεταμόρφωσής τους ήταν στις αρχές του 2008 όταν η Εκκλησία της Σαϊεντολογίας αποπειράθηκε ν' αφαιρέσει ορισμένα βίντεο που είχαν διαρρεύσει από το να εμφανιστούν σε κάποιες ιστοσελίδες. Τότε δημιουργήθηκαν οι Ανώνυμοι από μια φαινομενικά τυχαία συλλογή διαδικτυακών κατοίκων. Τελικά, δεν αρέσει στο Διαδίκτυο όταν προσπαθείτε ν' αφαιρέσετε πράγματα από αυτό, και θα αντιδράσει με κυβερνοεπιθέσεις και περίτεχνες φάρσες και με μια σειρά οργανωμένων διαμαρτυριών σε όλον τον κόσμο, από την πατρίδα μου, το Τελ Αβίβ έως την Αδελαΐδα της Αυστραλίας. Αυτό απέδειξε ότι οι Ανώνυμοι και αυτή η ιδέα μπορεί να συναθροίσει τις μάζες από το πληκτρολόγιο στους δρόμους, και έθεσαν τα θεμέλια για δεκάδες μελλοντικές δραστηριότητες ενάντια σε διαπιστωμένες αδικίες στον κόσμο τους εντός και εκτός διαδικτύου. Από τότε, έχουν κυνηγήσει πολλούς στόχους. Έχουν αποκαλύψει διαφθορά, κατάχρηση. Έχουν χακάρει πάπες και πολιτικούς, και νομίζω ότι η επίδρασή τους είναι μεγαλύτερη από απλές επιθέσεις άρνησης υπηρεσιών που ρίχνουν ιστοσελίδες ή ακόμη και διαρρέουν ευαίσθητα αρχεία. Νομίζω, πως όπως ο Ρομπέν των Δασών, δουλεύουν για την ανακατανομή, αλλά δεν θέλουν τα χρήματά σας. Δεν θέλουν τα αρχεία σας. Θέλουν την προσοχή σας. Προβάλουν τους σκοπούς που υποστηρίζουν, και μας αναγκάζουν να τους προσέξουμε, δρώντας ως ένας παγκόσμιος μεγεθυντικός φακός για θέματα που δεν γνωρίζουμε αλλά θα έπρεπε. Τους έχουν αποκαλέσει διάφορα από εγκληματίες έως τρομοκράτες, και δεν μπορώ να δικαιολογήσω τα παράνομα μέσα τους, αλλά οι ιδέες για τις οποίες μάχονται είναι αυτές που έχουν σημασία για όλους μας. Στην πραγματικότητα, οι χάκερ μπορούν να κάνουν πολλά περισσότερα από το να σπάνε πράγματα. Μπορούν να ενώσουν τον κόσμο.
It is even more true if we go after hackers that are willing to risk their own freedom for ideals like the freedom of the web, especially in times like this, like today even, as governments and corporates fight to control the Internet. I find it astounding that someone from the shadowy corners of cyberspace can become its voice of opposition, its last line of defense even, perhaps someone like Anonymous, the leading brand of global hacktivism. This universal hacker movement needs no introduction today, but six years ago they were not much more than an Internet subculture dedicated to sharing silly pictures of funny cats and Internet trolling campaigns. Their moment of transformation was in early 2008 when the Church of Scientology attempted to remove certain leaked videos from appearing on certain websites. This is when Anonymous was forged out of the seemingly random collection of Internet dwellers. It turns out, the Internet doesn't like it when you try to remove things from it, and it will react with cyberattacks and elaborate pranks and with a series of organized protests all around the world, from my hometown of Tel Aviv to Adelaide, Australia. This proved that Anonymous and this idea can rally the masses from the keyboards to the streets, and it laid the foundations for dozens of future operations against perceived injustices to their online and offline world. Since then, they've gone after many targets. They've uncovered corruption, abuse. They've hacked popes and politicians, and I think their effect is larger than simple denial of service attacks that take down websites or even leak sensitive documents. I think that, like Robin Hood, they are in the business of redistribution, but what they are after isn't your money. It's not your documents. It's your attention. They grab the spotlight for causes they support, forcing us to take note, acting as a global magnifying glass for issues that we are not as aware of but perhaps we should be. They have been called many names from criminals to terrorists, and I cannot justify their illegal means, but the ideas they fight for are ones that matter to us all. The reality is, hackers can do a lot more than break things. They can bring people together.
Και αν δεν αρέσει στο Διαδίκτυο όταν προσπαθείτε να βγάλετε πράγματα από αυτό, απλώς δείτε τι θα γίνει όταν προσπαθήσετε να κλείσετε το Διαδίκτυο. Αυτό έγινε στην Αίγυπτο τον Ιανουάριο του 2011, και καθώς ο Πρόεδρος Χόσνι Μουμπάρακ επιχείρησε μια απελπισμένη κίνηση, για να εξαφανίσει την επερχόμενη επανάσταση στους δρόμους του Καΐρου, έστειλε τα προσωπικά του στρατεύματα στους παρόχους διαδικτυακών υπηρεσιών της Αιγύπτου και τους έβαλε να κλείσουν τη σύνδεση της χώρας με τον κόσμο μέσα σε μια νύχτα. Το να κάνει κάτι τέτοιο μια κυβέρνηση ήταν άνευ προηγουμένου, και οι χάκερς, το πήραν προσωπικά. Οι χάκερ όπως η ομάδα Telecomix ήταν ήδη εκεί ενεργά, βοηθώντας τους Αιγύπτιους να παρακάμψουν τη λογοκρισία χρησιμοποιώντας έξυπνες εναλλακτικές όπως κώδικα Μορς και ερασιτεχνικό ραδιόφωνο. Ήταν υψηλή περίοδος για την χαμηλή τεχνολογία, που δεν μπορούσε να μπλοκάρει η κυβέρνηση, αλλά όταν έπεσε τελείως το Διαδίκτυο, η Telecomix έβγαλε τα μεγάλα όπλα. Βρήκαν Ευρωπαίους παρόχους υπηρεσιών που είχαν ακόμη υποδομές 20ετίας με αναλογική πρόσβαση dial-up. Άνοιξαν 300 από αυτές τις γραμμές για να τις χρησιμοποιούν οι Αιγύπτιοι, δίνοντας αργή αλλά γλυκιά σύνδεση στο Διαδίκτυο για τους Αιγύπτιους. Δούλεψε. Στην πραγματικότητα, δούλεψε τόσο καλά, ένας τύπος προσπάθησε να κατεβάσει ένα επεισόδιο του «Πώς γνώρισα τη μητέρα σου». Αλλά ενώ το μέλλον της Αιγύπτου είναι ακόμη αβέβαιο, όταν το ίδιο πράγμα συνέβη στη Συρία μετά από έναν μόλις χρόνο, η Telecomix ήταν έτοιμη με αυτές τις γραμμές Διαδικτύου, και οι Ανώνυμοι, ίσως να ήταν η πρώτη παγκόσμια ομάδα που κατήγγειλε επίσημα τις ενέργειες του Συριακού στρατού καταστρέφοντας την ιστοσελίδα τους.
And if the Internet doesn't like it when you try to remove things from it, just watch what happens when you try to shut the Internet down. This took place in Egypt in January 2011, and as President Hosni Mubarak attempted a desperate move to quash the rising revolution on the streets of Cairo, he sent his personal troops down to Egypt's Internet service providers and had them physically kill the switch on the country's connection to the world overnight. For a government to do a thing like that was unprecedented, and for hackers, it made it personal. Hackers like the Telecomix group were already active on the ground, helping Egyptians bypass censorship using clever workarounds like Morse code and ham radio. It was high season for low tech, which the government couldn't block, but when the Net went completely down, Telecomix brought in the big guns. They found European service providers that still had 20-year-old analog dial-up access infrastructure. They opened up 300 of those lines for Egyptians to use, serving slow but sweet Internet connection for Egyptians. This worked. It worked so well, in fact, one guy even used it to download an episode of "How I Met Your Mother." But while Egypt's future is still uncertain, when the same thing happened in Syria just one year later, Telecomix were prepared with those Internet lines, and Anonymous, they were perhaps the first international group to officially denounce the actions of the Syrian military by defacing their website.
Αλλά με τέτοια δύναμη, έχει πραγματικά σημασία ποιον υποστηρίζετε, επειδή ο ήρωας ενός μπορεί να είναι ο κακός ενός άλλου, κι έτσι ο Συριακός Ηλεκτρονικός Στρατός είναι μια ομάδα χάκερ που υποστηρίζει τον Ασάντ και το αμφιλεγόμενο καθεστώς του. Έχουν ρίξει πολλαπλούς στόχους υψηλού προφίλ τα τελευταία χρόνια, συμπεριλαμβανομένου του λογαριασμού Twitter του Ασοσιέιτεντ Πρες, όπου ανάρτησαν ένα μήνυμα σχετικά με μια επίθεση στον Λευκό Οίκο που τραυμάτισε τον πρόεδρο Ομπάμα. Φυσικά αυτό το τιτίβισμα ήταν ψεύτικο, αλλά η πτώση στον δείκτη Ντάου Τζόουνς ως αποτέλεσμα αυτού εκείνη την ημέρα σίγουρα δεν ήταν ψεύτικη, και πολύς κόσμος έχασε πολλά χρήματα.
But with this sort of power, it really depends on where you stand, because one man's hero can be another's villain, and so the Syrian Electronic Army is a pro-Assad group of hackers who support his contentious regime. They've taken down multiple high-profile targets in the past few years, including the Associated Press's Twitter account, in which they posted a message about an attack on the White House injuring President Obama. This tweet was fake, of course, but the resulting drop in the Dow Jones index that day was most certainly not, and a lot of people lost a lot of money.
Τέτοια πράγματα συμβαίνουν παντού σε όλον τον κόσμο αυτή τη στιγμή. Σε συγκρούσεις από τη χερσόνησο της Κριμαίας έως τη Λατινική Αμερική, από την Ευρώπη στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι χάκερ είναι μια δύναμη για κοινωνική, πολιτική και στρατιωτική επιρροή. Ως άτομα ή σε ομάδες, ως εθελοντές ή σε στρατιωτικές συγκρούσεις, υπάρχουν παντού χάκερ. Προέρχονται από όλα τα κοινωνικά στρώματα, εθνικότητες, ιδεολογίες και φύλα, θα μπορούσα να προσθέσω. Τώρα μορφοποιούν τη σκηνή του κόσμου. Οι χάκερ αντιπροσωπεύουν μια εξαιρετική δύναμη για αλλαγή τον 21ο αιώνα. Αυτό είναι επειδή η πρόσβαση στην πληροφορία είναι ένα κρίσιμο συνάλλαγμα δύναμης, που οι κυβερνήσεις θέλουν να ελέγχουν, κάτι που προσπαθούν στήνοντας μαζικά προγράμματα παρακολούθησης κάτι για το οποίο, παρεμπιπτόντως, χρειάζονται χάκερ. Έτσι το κατεστημένο έχει εδώ και πολύ καιρό μια σχέση αγάπης-μίσους όσον αφορά στους χάκερ, επειδή τα ίδια άτομα που δαιμονοποιούν το χάκινγκ το χρησιμοποιούν επίσης εκτεταμένα.
This sort of thing is happening all over the world right now. In conflicts from the Crimean Peninsula to Latin America, from Europe to the United States, hackers are a force for social, political and military influence. As individuals or in groups, volunteers or military conflicts, there are hackers everywhere. They come from all walks of life, ethnicities, ideologies and genders, I might add. They are now shaping the world's stage. Hackers represent an exceptional force for change in the 21st century. This is because access to information is a critical currency of power, one which governments would like to control, a thing they attempt to do by setting up all-you-can-eat surveillance programs, a thing they need hackers for, by the way. And so the establishment has long had a love-hate relationship when it comes to hackers, because the same people who demonize hacking also utilize it at large.
Πριν από δύο χρόνια, είδα τον Στρατηγό Κιθ Αλεξάντερ. Είναι ο διευθυντής της NSA και ο κυβερνοδοιηκητής των ΗΠΑ, αλλά αντί για τη στολή στρατηγού με τα τέσσερα αστέρια, φορούσε τζιν και μπλουζάκι. Αυτό ήταν στο DEF CON, το μεγαλύτερο συνέδριο στον κόσμο για χάκερ. Ίσως σαν κι εμένα, ο Στρατηγός Αλεξάντερ δεν είδε 12.000 εγκληματίες εκείνη την ημέρα στο Λας Βέγκας. Νομίζω ότι είδε ανεκμετάλλευτο δυναμικό. Στην πραγματικότητα ήταν εκεί για να κάνει προσλήψεις. «Σε αυτήν εδώ την αίθουσα», είπε, «υπάρχει το ταλέντο που χρειάζεται η χώρα μας». Οι χάκερ στις πίσω θέσεις απάντησαν, «Τότε σταμάτα να μας συλλαμβάνεις». (Χειροκρότημα)
Two years ago, I saw General Keith Alexander. He's the NSA director and U.S. cyber commander, but instead of his four star general uniform, he was wearing jeans and a t-shirt. This was at DEF CON, the world's largest hacker conference. Perhaps like me, General Alexander didn't see 12,000 criminals that day in Vegas. I think he saw untapped potential. In fact, he was there to give a hiring pitch. "In this room right here," he said, "is the talent our nation needs." Well, hackers in the back row replied, "Then stop arresting us." (Applause)
Και όντως, για χρόνια, οι χάκερ ήταν στη λάθος πλευρά του φράχτη, αλλά με αυτά που γνωρίζουμε τώρα, ποιος προσέχει περισσότερο τον διαδικτυακό μας κόσμο; Οι κανόνες του παιχνιδιού δεν είναι πια ξεκάθαροι, αλλά οι χάκερ ίσως είναι οι μοναδικοί που είναι ακόμα ικανοί να προκαλέσουν τις κυβερνήσεις που υπερβαίνουν εαυτόν και τις εταιρίες που αποθησαυρίζουν δεδομένα στο δικό τους γήπεδο. Για μένα, αυτό αντιπροσωπεύει την ελπίδα.
Indeed, for years, hackers have been on the wrong side of the fence, but in light of what we know now, who is more watchful of our online world? The rules of the game are not that clear anymore, but hackers are perhaps the only ones still capable of challenging overreaching governments and data-hoarding corporates on their own playing field. To me, that represents hope.
Τις προηγούμενες τρεις δεκαετίες, οι χάκερ έχουν κάνει πολλά, έχουν επίσης αντίκτυπο στις πολιτικές ελευθερίες, την καινοτομία και τη διαδικτυακή ελευθερία, έτσι νομίζω ότι ήρθε η ώρα να δούμε πώς θα επιλέξουμε να τους παρουσιάσουμε επειδή αν συνεχίσουμε να περιμένουμε να είναι οι κακοί, πώς μπορούν να είναι και ήρωες; Τα χρόνια μου στον κόσμο των χάκερ με έκαναν να συνειδητοποιήσω τόσο το πρόβλημα όσο και την ομορφιά των χάκερ. Απλώς δεν μπορούν να δουν κάτι χαλασμένο στον κόσμο και να το αφήσουν έτσι. Είναι αναγκασμένοι είτε να το εκμεταλλευτούν είτε να προσπαθήσουν να το αλλάξουν, και έτσι βρίσκουν τις ευάλωτες πτυχές στον ταχέως μεταβαλλόμενο κόσμο μας. Μας κάνουν, μας αναγκάζουν να διορθώσουμε πράγματα ή να απαιτήσουμε κάτι καλύτερο, και νομίζω ότι τους χρειαζόμαστε να κάνουν απλώς αυτό, επειδή τελικά, δεν είναι η πληροφορία που θέλει να είναι ελεύθερη, εμείς είμαστε.
For the past three decades, hackers have done a lot of things, but they have also impacted civil liberties, innovation and Internet freedom, so I think it's time we take a good look at how we choose to portray them, because if we keep expecting them to be the bad guys, how can they be the heroes too? My years in the hacker world have made me realize both the problem and the beauty about hackers: They just can't see something broken in the world and leave it be. They are compelled to either exploit it or try and change it, and so they find the vulnerable aspects in our rapidly changing world. They make us, they force us to fix things or demand something better, and I think we need them to do just that, because after all, it is not information that wants to be free, it's us.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Thank you very much.
Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
Thank you. (Applause)
Χακάρετε τον πλανήτη!
Hack the planet!