In the middle of Florida’s Apalachicola National Forest, a bizarre, almost magical scene is unraveling. Sliding a metal strip over a wooden stake, a master summoner is sending deep croaking noises reverberating through the area. And, as if in a trance, hundreds of earthworms begin emerging from the soil. This is worm grunting, also called worm charming or fiddling.
در میان جنگل ملی آپالاچیکولای فلوریدا، صحنه معجزهآسای عجیبی دیده میشود. کشیده شدن یک نوار فلزی بر روی یک تکه چوب، یک احضارکننده قوی است که صداهای غورغور مانندی را به اعماق زمین منعکس میکند. و صدها کرم با حالتی که انگار در حالت خلسه باشند، سر از خاک بیرون میآورند. این عمل به خورخور انداختن کرم است که به آن افسونگری کرم یا حقه زدن به کرم هم میگویند
It’s a tradition that’s been practiced for more than a century, but its inner workings were a mystery until only recently. Worms collectively undertaking an underground exodus seems especially unbelievable when you consider how vulnerable this makes them. So why is surfacing worth the risk? Over the years, people have proposed a number of imaginative hypotheses.
این یک سنّت است که با بیش از یک قرن پیشینه همچنان انجام میشود. اما ماهیت عملکرد آن تا همین اخیراً برای ما ناشناخته بود. حرکت دسته جمعی کرمها از زیر زمین به بالا بسیار باورنکردنی است، مخصوصا وقتی به این فکر کنید که این چقدر میتواند آنها را آسیبپذیر کند. خب، چرا آنها ریسک آمدن به سطح زمین را به جان میخرند؟ در طول این سالها، مردم فرضیههای جالبی در مورد این فرایند مطرح کردهاند.
One was that worms were somehow charmed by the noise, like the rats from the medieval Pied Piper legend. Okay, sounds fun, but how would the worms actually become bewitched? Another hypothesis was that worm grunting tickled their bodies, so they emerged to end the aggravation. Whimsical! But worm grunting vibrates the ground’s surface. If worms were evading the vibrations, wouldn't they burrow deeper instead?
یکی این است که این صدا به طریقی کرمها را جادو میکند. مثل طلسم شدن موشها در افسانه فلوتزن رنگارنگ هملین. خب، به نظر جالب میآید. اما واقعاً چه چیزی چنین کاری با کرمها میکند؟ فرضیه دیگر این بود که این عمل بدن کرمها را قلقلک میدهد، آنها هم برای اینکه از شرش خلاص شوند سر از خاک بیرون میآورند. چه عجیب! اما منبع تولید امواج که روی سطح زمین قرار دارد. اگر کرمها میخواستند که از این ارتعاشات دور شوند،نباید به سمت اعماق زمین میرفتند؟
Perhaps the most popular hypothesis was that worm grunting mimicked falling rain and the worms fled to avoid drowning. In 2008, biologist Kenneth Catania tested this hypothesis, setting up three arenas filled with soil and 300 individuals of the large species of earthworm found in the Florida Panhandle. After an hour of rain, water had pooled at the surface, but only two earthworms emerged. The rest remained buried and healthy. So, unlike those containers, this hypothesis just didn’t hold water.
شاید معروفترین شایعه این بود که صدای این فراخوان بزرگ ازنظرشان مانند بارش باران است و برای غرق نشدن به سمت بالا حرکت میکنند. سال ۲۰۰۸، یک زیستشناس به نام کنت کاتانیا این فرضیه را مورد آزمایش قرار داد؛ او سه ظرف را که از خاک نرم پوشیده شده و منزلگاه ۳۰۰ گونه کرم بودند را در پنهندل فلوریدا به عنوان محیط آزمایش مهیا کرد. پس از یک ساعت بارش باران مصنوعی، سطح خاک کاملاً خیس و پرآب شده بود، اما فقط دو عدد کرم خاکی بیرون آمدند. بقیهشان در نهایت سلامت داشتند آن زیر استراحت میکردند. پس این فرضیه در این ظرفها معقول به نظر نمیرسد.
Catania decided to explore another route of inquiry. In 1881, Charles Darwin published his final work, a bestseller that rivaled his most well-known books at the time: “The Formation of Vegetable Mould, Through the Action of Worms, with Observations on their Habits.” Yes, it was literally called that— and it was the culmination of 40 years of earthworm investigations. Within it, Darwin noted that worms sometimes left their burrows when the ground trembled and mentioned an interesting hypothesis: maybe they flee because they believe they’re being pursued by moles.
کاتانیا تصمیم گرفت برای یافتن پاسخ به سراغ روش دیگری برود. در سال ۱۸۸۱، چارلز داروین آخرین اثرش را منتشر کرد، که علاوهبر پرفروش شدن، به یکی از مشهورترین کتابهای آن زمان تبدیل شد: «تشکیل کپک گیاهی از طریق عمل کرمها، به همراه مشاهداتی در باب عاداتشان.» بله، اسم کتاب واقعاً همین بود. این اثر، ثمره چهل سال تحقیق بر روی کرمهای خاکی بود. در بخشی، داروین گفته که گاهی اوقات کرمها هنگام لرزش زمین لانههایشان را ترک میکنند و یک فرضیه جالب مطرح میکند: شاید این کارشان به این خاطر است که فکر میکنند موش کور در تعقیبشان است.
Catania got to work testing this hypothesis himself. He found that Eastern moles had astounding tracking abilities, could eat their weight in worms every day, and were abundant in the Florida Panhandle. When Catania released a single mole into worm- and soil-filled arenas, about 30% of the worms crawled to the surface in the first hour— a markedly different result from the control and rain trials. And when he recorded the vibrations produced by worm grunters and moles digging, their frequencies overlapped substantially.
کاتانیا دست به کار شد تا خودش صحت این فرضیه را آزمایش کند. او دریافت که موش کور شرقی توانایی ردیابی قدرتمندی دارد، و روزانه میتواند به اندازه وزنش کرم بخورد. در پنهندل فلوریدا هم به وفور یافت میشود. وقتی کاتانیا موش کور را در ظرف پر از خاک کرمها رها کرد، در همان ساعت اول، ۳۰% کرمها به سمت سطح خاک خزیدند. نتیجهای کاملا متفاوت از آزمایش بارش باران و وقتی ارتعاشات حاصل از دستگاه افسونگر کرم و حفر زمین توسط موش کور را اندازه گرفت، فرکانسها تا حد زیادی با هم همپوشانی داشتند.
This was it. Over hundreds of thousands of years, these earthworms evolved a behavior that helped them escape a top predator. Aboveground, they were immune to the moles, which usually stayed subterranean. But then humans came along. And, funnily enough, we aren’t even the only ones that take advantage of this behavior. Herring gulls and wood turtles also sometimes drum their feet on the earth to summon worms. So then why does this behavior persist?
همین است. بیش از صدها هزار سال است که کرمهای خاکی از این رفتار برای فرار از دست شکارچی اصلیشان بهره میبرند. سطح زمین در مقابل موش کور زیرزمینی معمولاً امنیت بیشتری دارد. تا اینکه انسانها آمدند. ولی جدای از شوخی، ما تنها موجوداتی نیستیم که از این رفتار به نفع خودمان استفاده کردیم. کاکایی شاهماهیخوار و لاکپشت جنگلی هم گهگاهی برای فراخواندن کرمها پاهایشان را بر زمین میکوبند. خب، چرا با این حال، کرمها هنوز هم اصرار به بالا آمدن دارند؟
Scientists think it’s beneficial for a prey species to maintain its adaptations against a more frequent predator, even if it makes it more vulnerable to a rarer one. Many insects, for example, use flight to avoid predation. But painted redstarts take advantage of this: they boldly flash their colorful tail and wing feathers to elicit this response, then catch the insects as they try to fly away. It seems the prey species’ response remains simply because it’s beneficial most of the time.
به عقیده دانشمندان، اگر یک گونه سازگاریاش را در مقابل شکارچی اصلیاش حفظ کند، برایش سودمندتر است حتی اگر به قیمت آسیبپذیرتر شدندش در برابر موجودات دیگر تمام شود. به عنوان مثال، بسیاری از حشرات از پرواز برای فرار از دست شکارچی استفاده میکنند. اما نوعی دمسرخ در کمین این رفتار مینشیند: آنها جسورانه با حرکت دادن دم و پرهای رنگین خود، حشرات را تحریک میکنند و در همان هوا آنها را گیر میاندازند. انگار این سری واکنشهای رفتاری در موجودات طعمه همیشه انجام میشود، چرا که در بیشتر اوقات کمککننده است.
For over a century, humans in the southern US, the UK, and elsewhere have been unknowingly exploiting the worm’s escape response. The current world record for “most worms charmed” was set by a 10-year-old British girl in 2009. Wiggling a fork in the ground and hitting it with a stick, she made 567 worms surface in just 30 minutes. Charming, really.
بیش از یک قرن است که انسانها در آمریکای جنوبی، انگلستان و اقصی نقاط جهان بدون اینکه بدانند، دارند از این واکنش فرار کرمها سوء استفاده میکنند. رکورد جهانی «بیشترین تعداد احضار کرم» در حال حاضر در اختیار دختری ۱۰ ساله اهل بریتانیا است که در سال ۲۰۰۹ به ثبت رسید. او توانست با تکان دادن یک چنگک روی زمین و ضربه زدن به دسته چوبی، فقط در عرض ۳۰ دقیقه، ۵۶۷ کرم را به معنای واقعی کلمه، افسون کند.