Σε δύο εβδομάδες θα είναι η ένατη επέτειος από τη μέρα που πήγα πρώτη φορά στο πλατό του τηλεπαιχνιδιού Τζέπαρντι. Εννιά χρόνια είναι πολύς καιρός. Δεδομένου του μέσου τηλεθεατή του Τζέπαρντι, νομίζω πως αυτό σημαίνει πως οι περισσότεροι άνθρωποι που με είδαν σε εκείνη την εκπομπή έχουν πεθάνει. (Γέλια) Όχι όλοι, μερικοί ζουν ακόμα. Καμιά φορά με αναγνωρίζουν ακόμα στο εμπορικό κέντρο. Με αναγνωρίζουν λίγο σαν παντογνώστη. Νομίζω πως αυτό το πουλάκι πέταξε. Είναι πολύ αργά για μένα πια. Ευτυχώς ή δυστυχώς, γι' αυτό θα με ξέρουν, ως τον τύπο που ήξερε πολλά περίεργα πράγματα.
In two weeks time, that's the ninth anniversary of the day I first stepped out onto that hallowed "Jeopardy" set. I mean, nine years is a long time. And given "Jeopardy's" average demographics, I think what that means is most of the people who saw me on that show are now dead. (Laughter) But not all, a few are still alive. Occasionally I still get recognized at the mall or whatever. And when I do, it's as a bit of a know-it-all. I think that ship has sailed, it's too late for me. For better or for worse, that's what I'm going to be known as, as the guy who knew a lot of weird stuff.
Και δεν μπορώ να παραπονεθώ γι' αυτό. Αισθάνομαι σαν αυτό να ήταν πάντα το πεπρωμένο μου, αν και για πολλά χρόνια κρατούσα κρυφές τις γενικές μου γνώσεις. Ως έφηβος, συνειδητοποιείς πολύ γρήγορα πως δεν έχει πολλή πέραση στα κορίτσια να ξέρεις το μεσαίο όνομα του κάπτεν Κερκ. (Γέλια) Και ως αποτέλεσμα, κρατούσα πολύ κρυφές τις γενικές μου γνώσεις, για πολλά χρόνια. Όμως αν κοιτάξει κανείς πιο πίσω, όλα είναι εκεί. Ήμουν το παιδί που πάντα ενοχλούσε τη μαμά και τον μπαμπά με οποιοδήποτε σπουδαία πληροφορία είχα μόλις διαβάσει. Για τον κομήτη του Χάλεϊ ή για τα γιγαντιαία καλαμάρια ή τη μεγαλύτερη κολοκυθόπιτα του κόσμου ή για οτιδήποτε άλλο. Τώρα έχω και εγώ ένα 10χρονο που είναι ακριβώς ίδιο με μένα. Και ξέρω πόσο ενοχλητικό είναι, οπότε το κάρμα πράγματι κάνει δουλειά. (Γέλια)
And I can't complain about this. I feel like that was always sort of my destiny, although I had for many years been pretty deeply in the trivia closet. If nothing else, you realize very quickly as a teenager, it is not a hit with girls to know Captain Kirk's middle name. (Laughter) And as a result, I was sort of the deeply closeted kind of know-it-all for many years. But if you go further back, if you look at it, it's all there. I was the kind of kid who was always bugging Mom and Dad with whatever great fact I had just read about -- Haley's comet or giant squids or the size of the world's biggest pumpkin pie or whatever it was. I now have a 10-year-old of my own who's exactly the same. And I know how deeply annoying it is, so karma does work. (Laughter)
Μου άρεσαν πολύ τα τηλεπαιχνίδια, με συνέπαιρναν. Θυμάμαι πως έκλαιγα την πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο, το 1979, επειδή είχα μόλις συνειδητοποιήσει πως αν και ήθελα πολύ να πάω σχολείο θα έχανα τα Τετράγωνα των Αστέρων και την Οικογενειακή Διαμάχη. Θα έχανα τα τηλεπαιχνίδια μου. Αργότερα, στα μέσα της δεκαετίας του 80, όταν το Τζέπαρντι βγήκε πάλι στον αέρα, θυμάμαι πως έτρεχα στο σπίτι κάθε μέρα από το σχολείο για να το παρακολουθήσω. Ήταν το αγαπημένο μου τηλεπαιχνίδι, πριν ακόμα πληρώσει για το σπίτι μου. Ζούσαμε στο εξωτερικό, ο πατέρας μου εργαζόταν στη Νότιο Κορέα, και υπήρχε μόνο ένα κανάλι στα Αγγλικά. Ήταν το κανάλι Ένοπλες Δυνάμεις, και αν δεν μιλούσες Κορεάτικα, αυτό έβλεπες. Οι φίλοι μου και εγώ τρέχαμε κάθε μέρα για να παρακολουθήσουμε το Τζέπαρντι.
And I loved game shows, fascinated with game shows. I remember crying on my first day of kindergarten back in 1979 because it had just hit me, as badly as I wanted to go to school, that I was also going to miss "Hollywood Squares" and "Family Feud." I was going to miss my game shows. And later, in the mid-'80s, when "Jeopardy" came back on the air, I remember running home from school every day to watch the show. It was my favorite show, even before it paid for my house. And we lived overseas, we lived in South Korea where my dad was working, where there was only one English language TV channel. There was Armed Forces TV, and if you didn't speak Korean, that's what you were watching. So me and all my friends would run home every day and watch "Jeopardy."
Ως παιδί είχα πάντα εμμονή με τις γενικές γνώσεις. Θυμάμαι πως μπορούσα να παίξω Trivial Pursuit ενάντια στους γονείς μου, στη δεκαετία του 80, τότε που ήταν μόδα, και τα κατάφερνα αρκετά καλά. Αποκτάς μια περίεργη αίσθηση μαεστρίας όταν γνωρίζεις κάτι που η μαμά και ο μπαμπάς δεν γνωρίζουν. Ξέρεις κάτι για τους Μπίτλς που ο πατέρας σου δεν το ήξερε. Και νομίζεις πως η γνώση είναι πραγματική δύναμη - το σωστό γεγονός που παρατάσσεται στο σωστό μέρος.
I was always that kind of obsessed trivia kid. I remember being able to play Trivial Pursuit against my parents back in the '80s and holding my own, back when that was a fad. There's a weird sense of mastery you get when you know some bit of boomer trivia that Mom and Dad don't know. You know some Beatles factoid that Dad didn't know. And you think, ah hah, knowledge really is power -- the right fact deployed at exactly the right place.
Κανένας σύμβουλος επαγγελματικού προσανατολισμού δεν πίστευε πως αυτός είναι ένας θεμιτός τρόπος να κάνεις καριέρα, πως μπορείς να πάρεις δίπλωμα στις γενικές γνώσεις ή να είσαι ένας επαγγελματίας πρώην παίκτης τηλεπαιχνιδιών. Και έτσι ξεπουλήθηκα πολύ νέος. Δεν προσπάθησα να καταλάβω τι να το κάνω. Σπούδασα υπολογιστές επειδή άκουσα πως είναι το μέλλον, και έγινα προγραμματιστής, όχι ιδιαίτερα καλός, και όχι ιδιαίτερα ευτυχισμένος την εποχή που πρωτοπήγα στο Τζέπαρντι το 2004. Αλλά αυτά έκανα.
I never had a guidance counselor who thought this was a legitimate career path, that thought you could major in trivia or be a professional ex-game show contestant. And so I sold out way too young. I didn't try to figure out what one does with that. I studied computers because I heard that was the thing, and I became a computer programmer -- not an especially good one, not an especially happy one at the time when I was first on "Jeopardy" in 2004. But that's what I was doing.
Ήταν διπλά ειρωνικό - η προϋπηρεσία μου στους υπολογιστές- όταν μερικά χρόνια αργότερα, το 2009 νομίζω, έλαβα άλλο ένα τηλεφώνημα από το Τζέπαρντι και μου είπαν, «Είναι νωρίς ακόμα, αλλά η ΙΒΜ μας λέει πως θέλουν να φτιάξουν έναν υπέρ-υπολογιστή για να σε κερδίσει στο Τζέπαρντι. Είσαι μέσα;» Αυτή ήταν η πρώτη φορά που άκουσα γι' αυτό. Και φυσικά είπα ναι, για πολλούς λόγους. Πρώτον, επειδή παίζοντας Τζέπαρντι περνάει ευχάριστα η ώρα. Είναι το πιο διασκεδαστικό πράγμα που μπορείς να κάνεις φορώντας παντελόνι. (Γέλια) Και θα το έκανα δωρεάν. Ευτυχώς, δεν νομίζω πως το ήξεραν αυτό, αλλά θα πήγαινα να παίξω ξανά και μόνο για μερικά κουπόνια. Απλώς μου αρέσει πολύ το Τζέπαρντι, και πάντα μου άρεσε. Κατά δεύτερον, επειδή είμαι λίγο σπασίκλας και αυτό έμοιαζε με το μέλλον. Άνθρωποι να παίζουν εναντίον υπολογιστών στα τηλεπαιχνίδια ήταν κάτι που πάντα φανταζόμουν πως θα συνέβαινε στο μέλλον, και τώρα μπορούσα να βρεθώ στην ίδια σκηνή με αυτό. Δεν θα έλεγα όχι.
And it made it doubly ironic -- my computer background -- a few years later, I think 2009 or so, when I got another phone call from "Jeopardy" saying, "It's early days yet, but IBM tells us they want to build a supercomputer to beat you at 'Jeopardy.' Are you up for this?" This was the first I'd heard of it. And of course I said yes, for several reasons. One, because playing "Jeopardy" is a great time. It's fun. It's the most fun you can have with your pants on. (Laughter) And I would do it for nothing. I don't think they know that, luckily, but I would go back and play for Arby's coupons. I just love "Jeopardy," and I always have. And second of all, because I'm a nerdy guy and this seemed like the future. People playing computers on game shows was the kind of thing I always imagined would happen in the future, and now I could be on the stage with it. I was not going to say no.
Ο τρίτος λόγος που είπα ναι είναι επειδή ήμουν αρκετά σίγουρος πως θα κέρδιζα. Είχα πάρει κάποια μαθήματα τεχνητής νοημοσύνης. Ήξερα πως δεν υπήρχαν υπολογιστές που θα μπορούσαν να κερδίσουν στο Τζέπαρντι. Οι άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν πόσο δύσκολο είναι να γράψεις ένα πρόγραμμα που να μπορεί να διαβάσει ένα στοιχείο του Τζέπαρντι σε μια γλώσσα όπως τα Αγγλικά και να κατανοήσει όλα τα διπλά νοήματα, τα λογοπαίγνια και τις παραπλανήσεις και να καταλάβει τι του ζητείται. Αυτό που μπορεί να κάνει ένα τριάχρονο ή ένα τετράχρονο παιδί, είναι πολύ δύσκολο για έναν υπολογιστή. Και σκέφτηκα πως αυτό θα είναι παιχνιδάκι. Ναι, θα έρθω, θα καταστρέψω τον υπολογιστή και θα υπερασπιστώ το είδος μου. (Γέλια)
The third reason I said yes is because I was pretty confident that I was going to win. I had taken some artificial intelligence classes. I knew there were no computers that could do what you need to do to win on "Jeopardy." People don't realize how tough it is to write that kind of program that can read a "Jeopardy" clue in a natural language like English and understand all the double meanings, the puns, the red herrings, unpack the meaning of the clue. The kind of thing that a three- or four-year-old human, little kid could do, very hard for a computer. And I thought, well this is going to be child's play. Yes, I will come destroy the computer and defend my species. (Laughter)
Όμως καθώς περνούσαν τα χρόνια, η IBM άρχισε να ρίχνει χρήματα, ανθρώπινο δυναμικό και επεξεργαστές σ' αυτό. Περιστασιακά με ενημέρωναν και άρχισα να ανησυχώ λίγο περισσότερο. Θυμάμαι ένα άρθρο με ένα διάγραμμα για ένα λογισμικό που απαντούσε σε ερωτήσεις. Ήταν ένα διάγραμμα διασποράς που έδειχνε τις επιδόσεις στο Τζέπαρντι. Δεκάδες χιλιάδες τελείες απεικόνιζαν τους πρωταθλητές του Τζέπαρντι και την επίδοσή τους σε σχέση με τον αριθμό -- θα έλεγα των ερωτήσεων που απαντήθηκαν, αλλά είναι οι απαντήσεις που ερωτήθηκαν-- των στοιχείων που απαντήθηκαν, σε σχέση με την ακρίβεια αυτών των απαντήσεων. Οπότε υπήρχε ένα επίπεδο απόδοσης στο οποίο έπρεπε να φτάσει ο υπολογιστής. Και στην αρχή ήταν πολύ χαμηλό. Δεν υπήρχε λογισμικό που μπορούσε να είναι ανταγωνιστικό σε αυτόν τον τομέα. Όμως μετά η γραμμή άρχισε να ανεβαίνει. Και φτάνει πολύ κοντά στο σημείο που απεικονίζονται οι νικητές. Παρατήρησα στην πάνω δεξιά πλευρά του διαγράμματος, κάποιες σκούρες τελείες, μαύρες, που είχαν διαφορετικό χρώμα. Και αναρωτήθηκα, τι να είναι αυτές; «Η μαύρες τελείες απεικονίζουν τον επί 74 φορές νικητή του Τζέπαρντι, Κεν Τζένινγκς». Και είδα αυτή τη γραμμή να έρχεται προς εμένα. Συνειδητοποίησα πως αυτό ήταν. Έτσι είναι το μέλλον όταν έρχεται για σένα. (Γέλια) Δεν είναι το στόχαστρο από το όπλο του Εξολοθρευτή. Είναι μια γραμμή που πλησιάζει όλο και περισσότερο αυτό που μπορείς να κάνεις, το μόνο πράγμα που σε κάνει ξεχωριστό, αυτό που κάνεις καλύτερα από όλα.
But as the years went on, as IBM started throwing money and manpower and processor speed at this, I started to get occasional updates from them, and I started to get a little more worried. I remember a journal article about this new question answering software that had a graph. It was a scatter chart showing performance on "Jeopardy," tens of thousands of dots representing "Jeopardy" champions up at the top with their performance plotted on number of -- I was going to say questions answered, but answers questioned, I guess, clues responded to -- versus the accuracy of those answers. So there's a certain performance level that the computer would need to get to. And at first, it was very low. There was no software that could compete at this kind of arena. But then you see the line start to go up. And it's getting very close to what they call the winner's cloud. And I noticed in the upper right of the scatter chart some darker dots, some black dots, that were a different color. And thought, what are these? "The black dots in the upper right represent 74-time 'Jeopardy' champion Ken Jennings." And I saw this line coming for me. And I realized, this is it. This is what it looks like when the future comes for you. (Laughter) It's not the Terminator's gun sight; it's a little line coming closer and closer to the thing you can do, the only thing that makes you special, the thing you're best at.
Και όταν έγινε το παιχνίδι, περίπου ένα χρόνο αργότερα, ήταν πολύ διαφορετικό από τα παιχνίδια του Τζέπαρντι που είχα συνηθίσει. Δεν παίξαμε στο συνηθισμένο πλατό του Τζέπαρντι στο Λος Άντζελες. Ο Γουάτσον δεν ταξιδεύει. Για την ακρίβεια, ο Γουάτσον είναι τεράστιος. Αποτελείται από χιλιάδες επεξεργαστές, ένα τεραμπάιτ μνήμης, τρισεκατομμύρια μπάιτ μνήμης. Περάσαμε μέσα από την κλιματιζόμενη αίθουσα του διακομιστή. Είμαι μέχρι σήμερα ο μόνος διαγωνιζόμενος του Τζέπαρντι που έχει μπει μέσα. Και έτσι, ο Γουάτσον δεν ταξιδεύει. Εσύ πρέπει να πας σ' αυτόν. Πρέπει να κάνεις το προσκύνημα.
And when the game eventually happened about a year later, it was very different than the "Jeopardy" games I'd been used to. We were not playing in L.A. on the regular "Jeopardy" set. Watson does not travel. Watson's actually huge. It's thousands of processors, a terabyte of memory, trillions of bytes of memory. We got to walk through his climate-controlled server room. The only other "Jeopardy" contestant to this day I've ever been inside. And so Watson does not travel. You must come to it; you must make the pilgrimage.
Οπότε εγώ και ο άλλος ανθρώπινος παίκτης καταλήξαμε στο μυστικό εργαστήριο της IBM, στη μέση του χιονισμένου δάσους της κομητείας του Γουέστσεστερ για να παίξουμε με τον υπολογιστή. Συνειδητοποιήσαμε αμέσως πως ο υπολογιστής είχε το μεγάλο πλεονέκτημα της έδρας. Υπήρχε ένα μεγάλο λογότυπο του Γουάτσον στη μέση της σκηνής. Σαν να πας να παίξεις με τους Chicago Bulls, και να υπάρχει αυτό το πράγμα στη μέση του γηπέδου τους. Και το κοινό ήταν γεμάτο αντιπροέδρους της IBM και προγραμματιστές που επευφημούσαν την αγαπούλα τους, στην οποία είχαν επενδύσει εκατομμύρια δολλάρια ελπίζοντας πως οι άνθρωποι θα τα πήγαιναν χάλια, και κρατούσαν πανό που έγραφαν «Ζήτω ο Γουάτσον», και χειροκροτούσαν σαν μαμάδες στα καλλιστεία κάθε φορά που η αγαπούλα τους απαντάει σωστά. Νομίζω πως κάποιοι είχαν γράψει «ΓΟΥΑΤΣΟΝ» στην κοιλιά τους με μπογιά. Αν μπορείτε, φανταστείτε προγραμματιστές με αυτό γραμμένο στην κοιλιά τους. Δεν είναι ευχάριστο θέαμα.
So me and the other human player wound up at this secret IBM research lab in the middle of these snowy woods in Westchester County to play the computer. And we realized right away that the computer had a big home court advantage. There was a big Watson logo in the middle of the stage. Like you're going to play the Chicago Bulls, and there's the thing in the middle of their court. And the crowd was full of IBM V.P.s and programmers cheering on their little darling, having poured millions of dollars into this hoping against hope that the humans screw up, and holding up "Go Watson" signs and just applauding like pageant moms every time their little darling got one right. I think guys had "W-A-T-S-O-N" written on their bellies in grease paint. If you can imagine computer programmers with the letters "W-A-T-S-O-N" written on their gut, it's an unpleasant sight. But they were right. They were exactly right.
Όμως είχαν δίκιο. Είχαν απόλυτο δίκιο. Δεν θέλω να σας το χαλάσω, σε περίπτωση που δεν το έχετε δει ακόμα, αλλά ο Γουάτσον νίκησε με ευκολία. Θυμάμαι πως στεκόμουν εκεί στην εξέδρα και μπορούσα να ακούω τον ήχο που έκανε ο αντίχειρας που έμοιαζε με έντομο. Είχε έναν ρομποτικό αντίχειρα που πατούσε το κουμπί. Και μπορούσες να ακούς αυτό το μικρό τικ, τικ, τικ, τικ. Και με θυμάμαι να σκέφτομαι, «Αυτό ήταν». Αισθανόμουν ξεπερασμένος. Αισθανόμουν σαν εργάτης σε εργοστάσιο του Ντιτρόιτ τη δεκαετία του '80 που βλέπει το ρομπότ να κάνει τη δουλειά του στη γραμμή συναρμολόγησης. Αισθανόμουν πως οι παίκτες τηλεπαιχνιδιών ήταν η πρώτη δουλειά που ξεπεράστηκε υπό τη νέα κυριαρχία των σκεπτόμενων υπολογιστών. Και δεν ήταν η τελευταία.
I don't want to spoil it, if you still have this sitting on your DVR, but Watson won handily. And I remember standing there behind the podium as I could hear that little insectoid thumb clicking. It had a robot thumb that was clicking on the buzzer. And you could hear that little tick, tick, tick, tick. And I remember thinking, this is it. I felt obsolete. I felt like a Detroit factory worker of the '80s seeing a robot that could now do his job on the assembly line. I felt like quiz show contestant was now the first job that had become obsolete under this new regime of thinking computers. And it hasn't been the last.
Αν βλέπετε ειδήσεις, ενίοτε θα δείτε -- και εγώ το βλέπω όλη την ώρα-- υπάρχει ένα μηχάνημα που συμπληρώνει αυτόματα τις συνταγές στα φαρμακεία χωρίς να χρειάζεται ο φαρμακοποιός. Πολλά δικηγορικά γραφεία ξεφορτώνονται τους βοηθούς τους επειδή υπάρχει λογισμικό που μπορεί να συνοψίσει τις νομικές υποθέσεις και αποφάσεις. Δεν χρειάζεται πια να έχεις ανθρώπινους βοηθούς γι' αυτά. Προ ημερών διάβασα για ένα πρόγραμμα όπου βάζεις τα αποτελέσματα του μποξ, του μπέιζμπολ ή ενός ποδοσφαιρικού αγώνα, και βγάζει άρθρα σαν να είχε δει τους αγώνες κάποιος άνθρωπος, και τους σχολιάζει. Προφανώς, οι νέες τεχνολογίες δεν μπορούν να είναι τόσο έξυπνοι ή δημιουργικοί όπως οι άνθρωποι που αντικαθιστούν, αλλά είναι πιο γρήγοροι, και το κυριότερο, πολύ πιο φτηνοί. Οπότε αναρωτιέμαι ποιες θα είναι οι οικονομικές συνέπειες. Διάβασα πως οικονομολόγοι λένε πως το αποτέλεσμα αυτών των νέων τεχνολογιών θα είναι πως θα εισέλθουμε σε μια νέα χρυσή εποχή ελεύθερου χρόνου, όπου όλοι θα έχουμε χρόνο για όσα πραγματικά αγαπάμε, επειδή τις επαχθείς εργασίες θα τις αναλάβουν ο Γουάτσον και τα ψηφιακά αδέρφια του. Έχω ακούσει άλλους ανθρώπους να λένε ακριβώς το αντίθετο, πως αυτό θα είναι πάλι κάτι εξουθενωτικό για τη μεσαία τάξη που βλέπει να χάνει αυτό που μπορεί να κάνει από τη νέα τεχνολογία. Στην πραγματικότητα αυτό είναι δυσοίωνο, πρέπει να ανησυχούμε γι' αυτό.
If you watch the news, you'll see occasionally -- and I see this all the time -- that pharmacists now, there's a machine that can fill prescriptions automatically without actually needing a human pharmacist. And a lot of law firms are getting rid of paralegals because there's software that can sum up case laws and legal briefs and decisions. You don't need human assistants for that anymore. I read the other day about a program where you feed it a box score from a baseball or football game and it spits out a news article as if a human had watched the game and was commenting on it. And obviously these new technologies can't do as clever or creative a job as the humans they're replacing, but they're faster, and crucially, they're much, much cheaper. So it makes me wonder what the economic effects of this might be. I've read economists saying that, as a result of these new technologies, we'll enter a new golden age of leisure when we'll all have time for the things we really love because all these onerous tasks will be taken over by Watson and his digital brethren. I've heard other people say quite the opposite, that this is yet another tier of the middle class that's having the thing they can do taken away from them by a new technology and that this is actually something ominous, something that we should worry about.
Δεν είμαι οικονομολόγος. Το μόνο που ξέρω είναι πώς αισθάνθηκα ως ο τύπος που χάνει τη δουλειά του. Και μου έριξε πολύ το ηθικό. Ήταν τρομερό. Αυτό ήταν το ένα πράγμα στο οποίο ήμουν καλός, και το μόνο που χρειάστηκε ήταν να επενδύσει η ΙΒΜ δεκάδες εκατομμύρια δολάρια και τους πιο έξυπνους ανθρώπους της και χιλιάδες επεξεργαστές που δούλευαν παράλληλα, και μπόρεσαν να κάνουν το ίδιο πράγμα. Μπόρεσαν να το κάνουν λίγο γρηγορότερα και λίγο καλύτερα στην εθνική τηλεόραση και, «Λυπάμαι Κεν. Δε σε χρειαζόμαστε πια». Και με έκανε να σκεφτώ τι σημαίνει αυτό, αν θα μπορούμε να αρχίσουμε να αναθέτουμε και όχι μόνο να μειώνουμε τις λιγότερο σημαντικές λειτουργίες του εγκεφάλου. Είμαι σίγουρος πως πολλοί από εσάς θυμόσαστε μια μακρινή εποχή όπου έπρεπε να ξέρουμε τηλεφωνικούς αριθμούς, τα τηλέφωνα των φίλων μας. Και ξαφνικά, ήρθε ένα μηχάνημα που το έκανε αυτό, και τώρα πια δεν χρειάζεται να τα θυμόμαστε. Έχω διαβάσει πως τώρα υπάρχει απόδειξη πως ο ιππόκαμπος, αυτό το μέρος του εγκεφάλου που διαχειρίζεται χωρικές σχέσεις, κυριολεκτικά συρρικνώνεται και ατροφεί στους ανθρώπους που χρησιμοποιούν εργαλεία όπως το GPS, επειδή δεν εξασκούμε πια την αίσθηση της κατεύθυνσης. Υπακούμε απλώς μια φωνούλα που βγαίνει από το ταμπλό μας. Ως αποτέλεσμα, το κομμάτι του εγκεφάλου μας που τα κάνει αυτά, γίνεται πιο μικρό και πιο χαζό. Και με έκανε να αναρωτηθώ τι θα γίνει αν οι υπολογιστές γίνουν καλύτεροι από μας στο να γνωρίζουν και να θυμούνται πράγματα; Θα αρχίσει όλος ο εγκέφαλός μας να συρρικνώνεται και να ατροφεί; Ως πολιτισμός θα αρχίσουμε να εκτιμάμε τη γνώση λιγότερο; Ως κάποιος που πάντα πίστευε στη σημασία των πραγμάτων που γνωρίζουμε, αυτό για μένα ήταν μια τρομακτική ιδέα.
I'm not an economist myself. All I know is how it felt to be the guy put out of work. And it was friggin' demoralizing. It was terrible. Here's the one thing that I was ever good at, and all it took was IBM pouring tens of millions of dollars and its smartest people and thousands of processors working in parallel and they could do the same thing. They could do it a little bit faster and a little better on national TV, and "I'm sorry, Ken. We don't need you anymore." And it made me think, what does this mean, if we're going to be able to start outsourcing, not just lower unimportant brain functions. I'm sure many of you remember a distant time when we had to know phone numbers, when we knew our friends' phone numbers. And suddenly there was a machine that did that, and now we don't need to remember that anymore. I have read that there's now actually evidence that the hippocampus, the part of our brain that handles spacial relationships, physically shrinks and atrophies in people who use tools like GPS, because we're not exercising our sense of direction anymore. We're just obeying a little talking voice on our dashboard. And as a result, a part of our brain that's supposed to do that kind of stuff gets smaller and dumber. And it made me think, what happens when computers are now better at knowing and remembering stuff than we are? Is all of our brain going to start to shrink and atrophy like that? Are we as a culture going to start to value knowledge less? As somebody who has always believed in the importance of the stuff that we know, this was a terrifying idea to me.
Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, συνειδητοποιούσα πως, όχι, είναι ακόμα σημαντικό. Αυτά που γνωρίζουμε εξακολουθούν να είναι σημαντικά. Κατέληξα πως υπάρχουν δύο πλεονεκτήματα για εμάς που έχουμε αυτά τα πράγματα στο μυαλό μας έναντι κάποιου που λέει, «Θα το ψάξω στο Google. Περίμενε μισό λεπτό». Υπάρχει ένα πλεονέκτημα όγκου και ένα πλεονέκτημα χρόνου.
The more I thought about it, I realized, no, it's still important. The things we know are still important. I came to believe there were two advantages that those of us who have these things in our head have over somebody who says, "Oh, yeah. I can Google that. Hold on a second." There's an advantage of volume, and there's an advantage of time. The advantage of volume, first,
Το πλεονέκτημα όγκου, καταρχήν, έχει απλώς να κάνει με την πολυπλοκότητα του κόσμου στις μέρες μας. Υπάρχει τόση πληροφόρηση εκεί έξω. Το να είσαι άντρας ή γυναίκα της Αναγέννησης, ήταν εφικτό μόνο στην Αναγέννηση. Σήμερα δεν είναι εφικτό να είσαι επαρκώς μορφωμένος σε όλους τους τομείς. Υπάρχουν υπερβολικά πολλά να μάθεις. Λένε πως το εύρος της ανθρώπινης πληροφόρησης διπλασιάζεται κάθε 18 μήνες. Το σύνολο της ανθρώπινης πληροφόρησης. Αυτό σημαίνει πως ανάμεσα στο σήμερα και το τέλος του 2014, θα έχουμε παράγει τόση πληροφόρηση, σε όρους γκιγκαμπάιτς, όση είχε παράγει όλη η ανθρωπότητα συνολικά στις προηγούμενες χιλιετηρίδες. Τώρα πια διπλασιάζεται κάθε 18 μήνες. Είναι τρομακτικό επειδή πολλές από τις σημαντικές αποφάσεις που παίρνουμε απαιτούν να μπορούμε να διαχειριζόμαστε πολλά διαφορετικά είδη πληροφοριών. Μια απόφαση, όπως σε ποιο πανεπιστήμιο να πάω; Ποιον κλάδο να διαλέξω; Ποιον να ψηφίσω; Να πάρω αυτή τη δουλειά ή την άλλη; Αυτές είναι αποφάσεις που απαιτούν ορθή κρίση για πολλά διαφορετικά δεδομένα. Αν έχουμε αυτή την πληροφόρηση άμεσα διαθέσιμη, θα μπορέσουμε να παίρνουμε τεκμηριωμένες αποφάσεις. Από την άλλη, αν χρειάζεται να τις ψάξουμε, τότε μπορεί να έχουμε μπελάδες. Σύμφωνα με μια έρευνα του National Geographic που είδα πρόσφατα, περίπου το 80 τοις εκατό των ανθρώπων που ψηφίζουν στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ για θέματα όπως η εξωτερική πολιτική, δεν μπορούν να βρουν το Ιράκ ή το Αφγανιστάν στο χάρτη. Αν δεν μπορείς να κάνεις αυτό το πρώτο βήμα, θα κοιτάξεις όλα τα άλλα χιλιάδες στοιχεία που χρειάζεται να γνωρίζεις για να κατέχεις τη γνώση σου σχετικά με την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ; Κατά πάσα πιθανότητα, όχι. Σε κάποιο σημείο απλώς θα λες, «Ξέρεις κάτι; Πρέπει να μάθω πάρα πολλά. Παράτα το». Και θα πάρεις αποφάσεις γνωρίζοντας λιγότερα πράγματα.
just has to do with the complexity of the world nowadays. There's so much information out there. Being a Renaissance man or woman, that's something that was only possible in the Renaissance. Now it's really not possible to be reasonably educated on every field of human endeavor. There's just too much. They say that the scope of human information is now doubling every 18 months or so, the sum total of human information. That means between now and late 2014, we will generate as much information, in terms of gigabytes, as all of humanity has in all the previous millenia put together. It's doubling every 18 months now. This is terrifying because a lot of the big decisions we make require the mastery of lots of different kinds of facts. A decision like where do I go to school? What should I major in? Who do I vote for? Do I take this job or that one? These are the decisions that require correct judgments about many different kinds of facts. If we have those facts at our mental fingertips, we're going to be able to make informed decisions. If, on the other hand, we need to look them all up, we may be in trouble. According to a National Geographic survey I just saw, somewhere along the lines of 80 percent of the people who vote in a U.S. presidential election about issues like foreign policy cannot find Iraq or Afghanistan on a map. If you can't do that first step, are you really going to look up the other thousand facts you're going to need to know to master your knowledge of U.S. foreign policy? Quite probably not. At some point you're just going to be like, "You know what? There's too much to know. Screw it." And you'll make a less informed decision. The other issue is the advantage of time that you have
Το άλλο θέμα είναι το προτέρημα χρόνου που έχεις αν έχεις όλα αυτά τα πράγματα πρόχειρα στο μυαλό σου. Πάντα σκέφτομαι την ιστορία ενός μικρού κοριτσιού που ονομάζεται Τίλι Σμιθ. Ήταν ένα 10χρονο κορίτσι από το Σάρεϊ της Αγγλίας σε διακοπές με τους γονείς της, πριν από λίγα χρόνια στο Πουκέτ της Ταϊλάνδης. Έτρεξε ένα πρωί στην παραλία και τους είπε, «Μαμά, μπαμπά, πρέπει να φύγουμε από την παραλία». Και εκείνοι είπαν, «Τι εννοείς; Μόλις φτάσαμε». Και εκείνη είπε, «Ο κος Κίρνεϊ στη γεωγραφία τον περασμένο μήνα, μας είπε πως όταν υποχωρεί απότομα η παλοίρρια προς τη θάλασσα και βλέπεις τα κύματα να αναδεύονται εκεί έξω, αυτό είναι σημάδι για τσουνάμι, και πρέπει να εκκενώσεις την παραλία». Τι θα κάνατε αν η 10χρονη κόρη σας το έλεγε αυτό; Οι γονείς της το σκέφτηκαν, και τελικά, προς τιμήν τους, αποφάσισαν να την πιστέψουν. Το είπαν στον ναυαγοσώστη, επέστρεψαν στο ξενοδοχείο και ο ναυαγοσώστης εκκένωσε 100 ανθρώπους από την παραλία, ευτυχώς, επειδή αυτή ήταν η μέρα του μεγάλου τσουνάμι, η μέρα μετά τα Χριστούγεννα του 2004, που σκότωσε χιλιάδες ανθρώπους στη νοτιανατολική Ασία και τον Ινδικό Ωκεανό. Όμως όχι σε αυτή την παραλία, όχι στην παραλία Μάι Κάο, επειδή αυτό το μικρό κορίτσι θυμήθηκε μια πληροφορία από τη γεωγραφία.
if you have all these things at your fingertips. I always think of the story of a little girl named Tilly Smith. She was a 10-year-old girl from Surrey, England on vacation with her parents a few years ago in Phuket, Thailand. She runs up to them on the beach one morning and says, "Mom, Dad, we've got to get off the beach." And they say, "What do you mean? We just got here." And she said, "In Mr. Kearney's geography class last month, he told us that when the tide goes out abruptly out to sea and you see the waves churning way out there, that's the sign of a tsunami, and you need to clear the beach." What would you do if your 10-year-old daughter came up to you with this? Her parents thought about it, and they finally, to their credit, decided to believe her. They told the lifeguard, they went back to the hotel, and the lifeguard cleared over 100 people off the beach, luckily, because that was the day of the Boxing Day tsunami, the day after Christmas, 2004, that killed thousands of people in Southeast Asia and around the Indian Ocean. But not on that beach, not on Mai Khao Beach, because this little girl had remembered one fact from her geography teacher a month before.
Όταν οι πληροφορίες αποδεικνύονται χρήσιμες με αυτόν τον τρόπο -- λατρεύω αυτή την ιστορία επειδή δείχνει τη δύναμη μίας μόνο πληροφορίας, μίας πληροφορίας που τη θυμήθηκε κάποιος στο σωστό μέρος, τη σωστή ώρα -- συνήθως είναι πιο εύκολο να το δεις αυτό σε ένα τηλεπαιχνίδι, παρά στην αληθινή ζωή Όμως σε αυτή την περίπτωση έγινε στην πραγματικότητα. Και συμβαίνει όλη την ώρα στην πραγματικότητα. Δεν είναι πάντα ένα τσουνάμι, συχνά είναι μια κοινωνική κατάσταση. Είναι μια συνάντηση ή μια συνέντευξη εργασίας ή ένα πρώτο ραντεβού ή κάποια σχέση που ενισχύεται επειδή δύο άνθρωποι συνειδητοποιούν πως μοιράζονται ένα κόμματι γνώσης Μου λες από που είσαι και εγώ λέω, «Α, ναι!» Ή που σπούδασες ή τι δουλειά κάνεις, και ξέρω κάτι γι' αυτό, αρκετό για να συνεχίσουμε να μιλάμε. Στους ανθρώπους αρέσει η σύνδεση που δημιουργείται όταν κάποιος ξέρει κάτι για σένα. Είναι σαν να μπήκαν στον κόπο να σε γνωρίσουν καλύτερα πριν ακόμα γνωριστείτε. Αυτό είναι συχνά το πλεονέκτημα του χρόνου. Δεν είναι το ίδιο να λες, «Για περίμενε. Είσαι από το Φάργκο της Νότιας Ντακότα. Για να δω τι θα βρω. Α, ναι. Ο Ρότζερ Μάρις ήταν από το Φάργκο». Δεν είναι αποτελεσματικό. Είναι απλώς ενοχλητικό. (Γέλια)
Now when facts come in handy like that -- I love that story because it shows you the power of one fact, one remembered fact in exactly the right place at the right time -- normally something that's easier to see on game shows than in real life. But in this case it happened in real life. And it happens in real life all the time. It's not always a tsunami, often it's a social situation. It's a meeting or job interview or first date or some relationship that gets lubricated because two people realize they share some common piece of knowledge. You say where you're from, and I say, "Oh, yeah." Or your alma mater or your job, and I know just a little something about it, enough to get the ball rolling. People love that shared connection that gets created when somebody knows something about you. It's like they took the time to get to know you before you even met. That's often the advantage of time. And it's not effective if you say, "Well, hold on. You're from Fargo, North Dakota. Let me see what comes up. Oh, yeah. Roger Maris was from Fargo." That doesn't work. That's just annoying. (Laughter)
Ο Βρετανός θεολόγος και φιλόσοφος του 18ου αιώνα Σάμιουελ Παρ κάποτε είπε, «Είναι πάντα καλύτερο να γνωρίζεις κάτι από το να μην το γνωρίζεις». Και αν έζησα τη ζωή μου με κάποιο δόγμα, τότε μάλλον αυτό ήταν. Πάντα πίστευα πως όσα γνωρίζουμε -- πως η γνώση είναι ένα απόλυτο καλό, πως τα πράγματα που έχουμε μάθει και κουβαλάμε στο κεφάλι μας είναι αυτά που μας κάνουν αυτούς που είμαστε, ως άτομα, και ως είδος. Δεν ξέρω αν θέλω να ζήσω σε έναν κόσμο όπου η γνώση θα έχει ξεπεραστεί. Δεν θέλω να ζήσω σε έναν κόσμο όπου η πολιτιστική παιδεία θα έχει αντικατασταθεί από αυτές τις μικρές φούσκες ειδικότητας, έτσι ώστε κανείς να μη γνωρίζει τους κοινούς συνδέσμους που ένωναν τον πολιτισμό μας. Δεν θέλω να είμαι ο τελευταίος παντογνώστης γενικών γνώσεων που θα κάθεται κάπου, σε ένα βουνό, και θα απαγγέλλει μόνος του τις πρωτεύουσες των πολιτειών, τους τίτλους των επεισοδίων των Simpsons, και τους στίχους των τραγουδιών των Abba. Αισθάνομαι πως ο πολιτισμός μας λειτουργεί όταν έχουμε μια ευρεία πολιτιστική κληρονομιά που μοιραζόμαστε και γνωρίζουμε, χωρίς να την αναθέτουμε στις συσκευές μας, στις μηχανές αναζήτησης και στα έξυπνα κινητά μας.
The great 18th-century British theologian and thinker, friend of Dr. Johnson, Samuel Parr once said, "It's always better to know a thing than not to know it." And if I have lived my life by any kind of creed, it's probably that. I have always believed that the things we know -- that knowledge is an absolute good, that the things we have learned and carry with us in our heads are what make us who we are, as individuals and as a species. I don't know if I want to live in a world where knowledge is obsolete. I don't want to live in a world where cultural literacy has been replaced by these little bubbles of specialty, so that none of us know about the common associations that used to bind our civilization together. I don't want to be the last trivia know-it-all sitting on a mountain somewhere, reciting to himself the state capitals and the names of "Simpsons" episodes and the lyrics of Abba songs. I feel like our civilization works when this is a vast cultural heritage that we all share and that we know without having to outsource it to our devices, to our search engines and our smartphones.
Στις ταινίες, όταν οι υπολογιστές όπως ο Γουάτσον αρχίσουν να σκέφτονται, τα πράγματα δεν καταλήγουν πάντα καλά, Αυτές οι ταινίες ποτέ δεν έχουν να κάνουν με όμορφες ουτοπίες. Πάντα υπάρχει ένας εξολοθρευτής, ένα μάτριξ ή ένας αστροναύτης που τον ρουφάει το κενό αέρος στο «2001». Τα πράγματα πάντα καταλήγουν καταστροφικά. Αισθάνομαι πως βρισκόμαστε τώρα στο σημείο όπου πρέπει να επιλέξουμε σε τι είδους μέλλον θέλουμε να ζούμε. Αυτό είναι μια ερώτηση που αφορά την ηγεσία, γιατί έχει να κάνει με το ποιος οδηγεί το μέλλον Από τη μία, μπορούμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε μια νέα χρυσή εποχή στην οποία η πληροφόρηση θα είναι παγκοσμίως διαθέσιμη, περισσότερο από ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία, όπου όλοι θα έχουμε πρόχειρες τις απαντήσεις στις ερωτήσεις μας. Και από την άλλη, υπάρχει η προοπτική να ζήσουμε σε μια ζοφερή δυστοπία όπου οι μηχανές θα έχουν κυριαρχήσει και όπου όλοι θα έχουμε αποφασίσει πως η γνώση δεν είναι πια σημαντική, πως δεν είναι πολύτιμη, επειδή υπάρχει εκεί έξω στο νέφος, και γιατί να μπει κανείς στον κόπο να μάθει κάτι καινούργιο.
In the movies, when computers like Watson start to think, things don't always end well. Those movies are never about beautiful utopias. It's always a terminator or a matrix or an astronaut getting sucked out an airlock in "2001." Things always go terribly wrong. And I feel like we're sort of at the point now where we need to make that choice of what kind of future we want to be living in. This is a question of leadership, because it becomes a question of who leads the future. On the one hand, we can choose between a new golden age where information is more universally available than it's ever been in human history, where we all have the answers to our questions at our fingertips. And on the other hand, we have the potential to be living in some gloomy dystopia where the machines have taken over and we've all decided it's not important what we know anymore, that knowledge isn't valuable because it's all out there in the cloud, and why would we ever bother learning anything new. Those are the two choices we have. I know which future I would rather be living in.
Αυτές είναι οι δύο επιλογές που έχουμε. Εγώ γνωρίζω σε ποιο μέλλον προτιμώ να ζω. Και όλοι μπορούμε να κάνουμε αυτή την επιλογή. Με το να είμαστε άνθρωποι περίεργοι, εξερευνητικοί, φιλομαθείς, που δεν λένε απλώς, «Μόλις χτυπήσει το κουδούνι και τελειώσει το μάθημα, δεν χρειάζεται να μάθω περισσότερα». Ή, «Ευτυχώς πήρα το πτυχίο μου. Ξεμπέρδεψα με τη μάθηση για πάντα. Δεν χρειάζεται να μάθω καινούργια πράγματα». Όχι. Κάθε μέρα πρέπει να πασχίζουμε να μαθαίνουμε κάτι καινούργιο. Πρέπει να έχουμε ακόρεστη περιέργεια για τον κόσμο γύρω μας. Από εκεί προέρχονται οι άνθρωποι που βλέπετε στο Τζέπαρντι. Αυτοί οι παντογνώστες δεν είναι σοφοί σαν τον Άνθρωπο της Βροχής που απομνημονεύουν τον τηλεφωνικό κατάλογο. Συνάντησα πολλούς από αυτούς. Οι περισσότεροι είναι φυσιολογικοί άνθρωποι που έχουν καθολικό ενδιαφέρον για τον κόσμο γύρω τους, είναι περίεργοι για τα πάντα, διψάνε για γνώση σχετικά με κάθε θέμα.
And we can all make that choice. We make that choice by being curious, inquisitive people who like to learn, who don't just say, "Well, as soon as the bell has rung and the class is over, I don't have to learn anymore," or "Thank goodness I have my diploma. I'm done learning for a lifetime. I don't have to learn new things anymore." No, every day we should be striving to learn something new. We should have this unquenchable curiosity for the world around us. That's where the people you see on "Jeopardy" come from. These know-it-alls, they're not Rainman-style savants sitting at home memorizing the phone book. I've met a lot of them. For the most part, they are just normal folks who are universally interested in the world around them, curious about everything, thirsty for this knowledge about whatever subject. We can live in one of these two worlds.
Μπορούμε να ζήσουμε σε έναν από τους δύο αυτούς κόσμους. Μπορούμε να ζήσουμε σε έναν κόσμο, όπου τα πράγματα που γνωρίζουμε, εξακολουθούν να είναι αυτά που μας κάνουν ξεχωριστούς, ή σε έναν κόσμο όπου θα τα έχουμε αναθέσει σε κακούς υπέρ-υπολογιστές από το μέλλον, όπως ο Γουάτσον. Κυρίες και κύριοι, η επιλογή είναι δική σας.
We can live in a world where our brains, the things that we know, continue to be the thing that makes us special, or a world in which we've outsourced all of that to evil supercomputers from the future like Watson. Ladies and gentlemen, the choice is yours. Thank you very much.
Σας ευχαριστώ πολύ.