I know this is going to sound strange, but I think robots can inspire us to be better humans. See, I grew up in Bethlehem, Pennsylvania, the home of Bethlehem Steel. My father was an engineer, and when I was growing up, he would teach me how things worked. We would build projects together, like model rockets and slot cars. Here's the go-kart that we built together. That's me behind the wheel, with my sister and my best friend at the time. And one day, he came home, when I was about 10 years old, and at the dinner table, he announced that for our next project, we were going to build ... a robot.
Viem, že to bude znieť divne, ale myslím si, že roboty dokážu inšpirovať ľudí k tomu, aby boli lepšími. Vyrástol som v meste Bethlehem v štáte Pennsylvania, ktoré je domovom spoločnosti Bethlehem Steel. Môj otec bol inžinierom a keď som vyrastal, učil ma, ako veci fungujú. Pracovali sme spolu na projektoch, ako napríklad na modeloch rakiet a autodráhach. Toto je motokára, ktorú sme spoločne postavili. Za volantom som ja, ďalej je tam moja sestra a môj vtedajší najlepší kamarát. Jedného dňa prišiel domov – mohol som mať tak 10 rokov – a pri večeri mi oznámil, že naším ďalším projektom bude zostrojenie robota.
A robot. Now, I was thrilled about this, because at school, there was a bully named Kevin, and he was picking on me, because I was the only Jewish kid in class. So I couldn't wait to get started to work on this, so I could introduce Kevin to my robot.
Robota! Bol som z toho vzrušený, lebo v škole bol jeden násilník – Kevin, ktorý ma šikanoval, keďže som bol jediným židom v triede. Takže som sa nevedel dočkať, kedy začneme pracovať na projekte a budem môcť predstaviť Kevina robotovi. (smiech)
(Laughter)
(Robot noises)
(zvuky robota)
(Laughter)
But that wasn't the kind of robot my dad had in mind.
Môj otec však nemal na mysli takéhoto robota.
(Laughter)
See, he owned a chromium-plating company, and they had to move heavy steel parts between tanks of chemicals. And so he needed an industrial robot like this, that could basically do the heavy lifting.
Vlastnil firmu, ktorá robila chrómovanie, a museli prenášať ťažké oceľové diely medzi nádržami s chemikáliami, takže potreboval priemyselného robota ako je tento, ktorý by v podstate zdvíhal ťažký náklad.
But my dad didn't get the kind of robot he wanted, either. He and I worked on it for several years, but it was the 1970s, and the technology that was available to amateurs just wasn't there yet. So Dad continued to do this kind of work by hand. And a few years later, he was diagnosed with cancer.
No môj otec sa nedopracoval k robotovi, po akom túžil. Pracovali sme spoločne na projekte niekoľko rokov, ale boli 70. roky 20. stor. a technológie ešte neboli dostupné pre amatérov. A tak otec pokračoval vo výrobe vlastnoručne a o pár rokov mu diagnostikovali rakovinu.
You see, what the robot we were trying to build was telling him was not about doing the heavy lifting. It was a warning about his exposure to the toxic chemicals. He didn't recognize that at the time, and he contracted leukemia. And he died at the age of 45. I was devastated by this. And I never forgot the robot that he and I tried to build. When I was at college, I decided to study engineering, like him. And I went to Carnegie Mellon, and I earned my PhD in robotics. I've been studying robots ever since.
Robot, ktorého sme sa snažili postaviť, sa mu nesnažil povedať nič o zdvíhaní ťažkého nákladu. Bolo to varovanie, že sa vystavuje jedovatým chemikáliám. No on to vtedy nerozpoznal, dostal leukémiu a zomrel vo veku 45 rokov. Zničilo ma to a nikdy som na robota, ktorého sme sa snažili postaviť, nezabudol. Keď som šiel na univerzitu, rozhodol som sa študovať inžinierstvo, tak ako môj otec. A tak som šiel na univerzitu Carnegie Mellon, kde som získal titul PhD. v robotike. Odvtedy sa venujem robotom.
So what I'd like to tell you about are four robot projects, and how they've inspired me to be a better human. By 1993, I was a young professor at USC, and I was just building up my own robotics lab, and this was the year the World Wide Web came out. And I remember my students were the ones who told me about it, and we would -- we were just amazed. We started playing with this, and that afternoon, we realized that we could use this new, universal interface to allow anyone in the world to operate the robot in our lab.
Chcel by som vám porozprávať o štyroch projektoch robotov a o tom, ako ma inšpirovali stať sa lepším človekom. Do r. 1993 sa zo mňa stal profesor na univerzite USC a pracoval som na vlastnom robotickom laboratóriu, a práve v tomto roku sa zjavil world wide web. Pamätám si, že mne o tom povedali práve študenti, a všetci sme boli ohromení. Začali sme ho skúmať a v to popoludnie sme si uvedomili, že by sme toto nové, univerzálne rozhranie mohli použiť a umožniť tak každému na svete, aby obsluhoval robota v našom laboratóriu.
So, rather than have it fight or do industrial work, we decided to build a planter, put the robot into the center of it, and we called it the Telegarden. And we had put a camera in the gripper of the hand of the robot, and we wrote some special scripts and software, so that anyone in the world could come in, and by clicking on the screen, they could move the robot around and visit the garden. But we also set up some other software that lets you participate and help us water the garden, remotely. And if you watered it a few times, we'd give you your own seed to plant.
Takže namiesto robota-bojovníka či priemyselného robota sme sa rozhodli postaviť kvetináč a doprostred neho umiestniť robota. Nazvali sme to Telegarden (Telezáhrada). Do rukoväte robotovej ruky sme umiestnili kameru, napísali sme špeciálne skripty a softvér, aby každý na svete mohol prísť a kliknutím na obrazovke pohnúť robotom a navštíviť záhradu. Tiež sme spustili a nastavili iný softvér, ktorý vám umožňuje zúčastniť sa a pomôcť nám na diaľku zavlažovať záhradu, a ak ju polejete viackrát, dáme vám vaše vlastné semienko na pestovanie.
Now, this was an engineering project, and we published some papers on the system design of it, but we also thought of it as an art installation. It was invited, after the first year, by the Ars Electronica Museum in Austria, to have it installed in their lobby. And I'm happy to say, it remained online there, 24 hours a day, for almost nine years. That robot was operated by more people than any other robot in history.
Išlo o projekt, o inžiniersky projekt, a zverejnili sme nejaké články o dizajne, o dizajne systému zariadenia, ale tiež sme o tom premýšľali ako o umeleckej inštalácii. Po prvom roku sme boli pozvaní múzeom Ars Electronica Museum v Rakúsku, aby sme nainštalovali robota do haly, a som šťastný, že tam zostal online 24 hodín denne, už takmer deväť rokov. Tohto robota obsluhovalo viac ľudí ako ktorýkoľvek iný v celých dejinách.
Now, one day, I got a call out of the blue from a student, who asked a very simple but profound question. He said, "Is the robot real?" Now, everyone else had assumed it was, and we knew it was, because we were working with it. But I knew what he meant, because it would be possible to take a bunch of pictures of flowers in a garden and then, basically, index them in a computer system, such that it would appear that there was a real robot, when there wasn't. And the more I thought about it, I couldn't think of a good answer for how he could tell the difference.
Jedného dňa mi ako blesk z jasného neba zavolal jeden študent a spýtal sa jednoduchú, ale zato dômyselnú otázku. Povedal: „Je ten robot skutočný?“ Každý sa domnieval, že áno, a uvedomovali sme si, že to bolo tým, že s ním pracujeme. Ale vedel som, čo tým myslel, lebo by bolo možné spraviť pár fotografií kvetov v záhrade a potom len vytvoriť register v počítačovom systéme tak, aby to vyzeralo, že tam naozaj je skutočný robot, aj keď tam nie je. Čím dlhšie som o tom premýšľal, tým viac som si nevedel dobre vysvetliť, ako by dokázal vidieť rozdiel.
This was right about the time that I was offered a position here at Berkeley. And when I got here, I looked up Hubert Dreyfus, who's a world-renowned professor of philosophy, And I talked with him about this and he said, "This is one of the oldest and most central problems in philosophy. It goes back to the Skeptics and up through Descartes. It's the issue of epistemology, the study of how do we know that something is true."
Toto sa odohralo zhruba v čase, keď som dostal ponuku na miesto tu v Berkley, a keď som sem prišiel, vyhľadal som Huberta Dreyfusa, svetoznámeho profesora filozofie, a porozprávali sme sa o tom. Povedal: „Ide o jeden z najstarších a najdôležitejších problémov vo filozofii. Datuje sa do obdobia skeptikov až po Descarta. Je predmetom epistemológie, ktorá skúma to, ako vieme, že je niečo pravdivé.“
So he and I started working together, and we coined a new term: "telepistemology," the study of knowledge at a distance. We invited leading artists, engineers and philosophers to write essays about this, and the results are collected in this book from MIT Press. So thanks to this student, who questioned what everyone else had assumed to be true, this project taught me an important lesson about life, which is to always question assumptions.
A tak sa začala naša spolupráca a zaviedli sme nový termín: telepistemológia, ktorá skúma znalosť na diaľku. Vyzvali sme popredných umelcov, inžinierov a filozofov, aby o tom napísali eseje, a výsledky, výsledky sú zhrnuté v knihe od vydavateľstva MIT Press. Takže vďaka študentovi, ktorý spochybnil to, čo všetci ostatní považovali za pravdivé, som dostal počas projektu dôležitú životnú lekciu, a to vždy spochybňovať domnienky.
Now, the second project I'll tell you about grew out of the Telegarden. As it was operating, my students and I were very interested in how people were interacting with each other, and what they were doing with the garden. So we started thinking: what if the robot could leave the garden and go out into some other interesting environment? Like, for example, what if it could go to a dinner party at the White House?
Druhý projekt, o ktorom vám poviem, vychádza z projektu Telezáhrada. Počas projektu študentov a aj mňa zaujímalo, ako ľudia vzájomne interagovali, a čo robili so záhradou. A tak sme začali premýšľať nad tým, čo keby robot opustil záhradu a vyšiel von, do nejakého iného zaujímavého prostredia? Povedzme, napríklad keby mohol zájsť na večierok do Bieleho domu? (smiech)
(Laughter)
So, because we were interested more in the system design and the user interface than in the hardware, we decided that, rather than have a robot replace the human to go to the party, we'd have a human replace the robot. We called it the Tele-Actor.
Keďže nás viac zaujímal dizajn systému a používateľské rozhranie než hardvér, rozhodli sme sa, že namiesto toho, aby robot nahradil človeka na večierku, nahradí človek robota. Nazvali sme ho Tele-Actor (Tele-herečka).
We got a human, someone who's very outgoing and gregarious, and she was outfitted with a helmet with various equipment, cameras and microphones, and then a backpack with wireless Internet connection. And the idea was that she could go into a remote and interesting environment, and then over the Internet, people could experience what she was experiencing. So they could see what she was seeing, but then, more importantly, they could participate, by interacting with each other and coming up with ideas about what she should do next and where she should go, and then conveying those to the Tele-Actor. So we got a chance to take the Tele-Actor to the Webby Awards in San Francisco. And that year, Sam Donaldson was the host. Just before the curtain went up, I had about 30 seconds to explain to Mr. Donaldson what we were going to do. And I said, "The Tele-Actor is going to be joining you onstage. This is a new experimental project, and people are watching her on their screens, there's cameras involved and there's microphones and she's got an earbud in her ear, and people over the network are giving her advice about what to do next." And he said, "Wait a second. That's what I do."
Mali sme ľudskú bytosť, ktorá je veľmi otvorená a spoločenská, a na hlave mala prilbu s rôznym vybavením, kamerami, mikrofónmi a ruksak s bezdrôtovým internetovým pripojením. Podstatou bolo, že mohla ísť do vzdialeného a zaujímavého prostredia, a ľudia potom mohli cez internet zažiť to, čo zažívala ona, vidieť to, čo videla ona, ale čo je najdôležitejšie, mohli sa zapojiť, vzájomne interagovať, prichádzať s nápadmi, čo by mala ďalej robiť a kam by mala ísť, a potom ich posunúť Tele-herečke. Dostali sme šancu vziať Tele-herečku na odovzdávanie cien Webby Awards v San Franciscu a toho roku bol moderátorom večera Sam Donaldson. Pred tým, ako sa zdvihla opona, som mal asi 30 sekúnd na to, aby som vysvetlil pánovi Donaldsonovi, čo urobíme a povedal som: „Tele-herečka sa k vám pridá na pódiu. Ide o nový experimentálny projekt a ľudia ju sledujú na obrazovkách, má nainštalované kamery a mikrofóny, v uchu má odposluch a ľudia jej cez sieť radia, čo má robiť.“ Povedal: „Tak moment, veď to robím ja.“ (smiech)
(Laughter)
So he loved the concept, and when the Tele-Actor walked onstage, she walked right up to him, and she gave him a big kiss right on the lips.
Koncept sa mu zapáčil, a keď na pódium vyšla Tele-herečka, prišla priamo k nemu a dala mu obrovskú pusu
(Laughter)
priamo na ústa. (smiech)
We were totally surprised -- we had no idea that would happen. And he was great, he just gave her a big hug in return, and it worked out great. But that night, as we were packing up, I asked the Tele-Actor, how did the Tele-Directors decide that they would give a kiss to Sam Donaldson? And she said they hadn't. She said, when she was just about to walk onstage, the Tele-Directors still were trying to agree on what to do, and so she just walked onstage and did what felt most natural.
Boli sme úplne prekvapení. Nemali sme šajnu, že sa to stane. A on bol úžasný. Vrelo ju objal a klaplo to. Ale keď sme sa v tú noc balili, spýtal som sa Tele-herečky, ako sa Tele-režiséri rozhodli, aby dala Samovi Donaldsonovi pusu. Povedala, že nijako. Povedala, že keď mala vyjsť na javisko, Tele-režiséri sa ešte stále dohadovali na tom, čo má spraviť, a tak len vyšla na javisko a spravila to,
(Laughter)
čo jej prišlo najprirodzenejšie. (smiech)
So, the success of the Tele-Actor that night was due to the fact that she was a wonderful actor. She knew when to trust her instincts. And so that project taught me another lesson about life, which is that, when in doubt, improvise.
Takže úspech Tele-herečky v tú noc spočíval v tom, že je úžasná herečka. Vedela, kedy má veriť svojim inštinktom, a tak som dostal ďalšiu životnú lekciu – keď ste na pochybách, improvizujte. (smiech)
(Laughter)
Now, the third project grew out of my experience when my father was in the hospital. He was undergoing a treatment -- chemotherapy treatments -- and there's a related treatment called brachytherapy, where tiny, radioactive seeds are placed into the body to treat cancerous tumors. And the way it's done, as you can see here, is that surgeons insert needles into the body to deliver the seeds. And all these needles are inserted in parallel. So it's very common that some of the needles penetrate sensitive organs. And as a result, the needles damage these organs, cause damage, which leads to trauma and side effects. So my students and I wondered: what if we could modify the system, so that the needles could come in at different angles?
Tretí projekt bol založený na mojej skúsenosti počas hospitalizácie môjho otca. Podstupoval liečenie, chemoterapiu, s ktorým je spojené liečenie zvané brachyterapia, keď maličké, rádioaktívne semienka umiestnia do tela, aby vyliečili rakovinové tumory. A spôsob, akým to robia, ako môžete vidieť, je, že chirurgovia vložia do tela ihly, ktoré dopravia semienka, a toto všetko, všetky tieto ihly sú vložené súbežne, takže je bežné, ak niektoré z nich vniknú do citlivých orgánov a následne ihly orgán poškodia, spôsobia zranenia, ktoré vedú k traume a vedľajším účinkom. A tak sme sa so študentami zamýšľali, ako by sme mohli zmeniť systém, aby ihly vnikali pod rôznymi uhlami?
So we simulated this; we developed some optimization algorithms and we simulated this. And we were able to show that we are able to avoid the delicate organs, and yet still achieve the coverage of the tumors with the radiation.
Simulovali sme to, vyvinuli sme optimalizačné algoritmy a simulovali sme ich a podarilo sa nám vyhnúť sa citlivým orgánom a stále sme dosiahli pokrytie tumorov radiáciou.
So now, we're working with doctors at UCSF and engineers at Johns Hopkins, and we're building a robot that has a number of -- it's a specialized design with different joints that can allow the needles to come in at an infinite variety of angles. And as you can see here, they can avoid delicate organs and still reach the targets they're aiming for. So, by questioning this assumption that all the needles have to be parallel, this project also taught me an important lesson: When in doubt, when your path is blocked, pivot.
V súčasnosti spolupracujeme s doktormi na univerzite UCSF a inžiniermi na univerzite Johns Hopkins na robotovi, ktorý má niekoľko... je to špecializovaný dizajn s rôznymi spojeniami, ktoré umožňujú ihlám vniknutie pod nespočetným množstvom uhlov, a ako môžete vidieť, dokážu sa vyhnúť citlivým orgánom a stále zasiahnuť cieľ, na ktorý sú zacielené. Spochybnením domnienky, že všetky ihly musia byť paralelné, tento projekt mi dal dôležitú lekciu: Keď ste na pochybách –
And the last project also has to do with medical robotics. And this is something that's grown out of a system called the da Vinci surgical robot. And this is a commercially available device. It's being used in over 2,000 hospitals around the world. The idea is it allows the surgeon to operate comfortably in his own coordinate frame. Many of the subtasks in surgery are very routine and tedious, like suturing, and currently, all of these are performed under the specific and immediate control of the surgeon. So the surgeon becomes fatigued over time. And we've been wondering, what if we could program the robot to perform some of these subtasks, and thereby free the surgeon to focus on the more complicated parts of the surgery, and also cut down on the time that the surgery would take if we could get the robot to do them a little bit faster?
Keď je vo vašej ceste prekážka, prebite sa ňou. Posledný projekt je tiež z medicínskej robotiky. Ide o niečo, čo je založené na systéme zvanom chirurgický robot da Vinci a ide o komerčne dostupné zariadenie. Používa sa vo viac ako 2 000 nemocniciach po celom svete a chirurgom umožňuje pohodlne operovať v jeho koordinovanej konštrukcii, ale mnoho vedľajších úloh počas operácie je veľmi jednotvárnych a nezáživných, ako napríklad zošívanie, a v súčasnosti sú všetky vykonávané pod špecifickou a okamžitou kontrolou chirurga, takže sa časom unaví. Nás zaujímalo, čo keby sme naprogramovali robota tak, aby vykonával niektoré z týchto vedľajších úloh, a oslobodil tak chirurgov, aby sa mohli sústrediť na komplikovanejšie časti operácie, a taktiež skrátili dobu operácie, ak by ich robot dokázal vykonať trochu rýchlejšie?
Now, it's hard to program a robot to do delicate things like this. But it turns out my colleague Pieter Abbeel, who's here at Berkeley, has developed a new set of techniques for teaching robots from example. So he's gotten robots to fly helicopters, do incredibly interesting, beautiful acrobatics, by watching human experts fly them. So we got one of these robots. We started working with Pieter and his students. And we asked a surgeon to perform a task -- with the robot. So what we're doing is asking the surgeon to perform the task, and we record the motions of the robot.
Je náročné naprogramovať robota, aby robil takéto delikátne veci, ale ukázalo sa, že môj kolega tu z univerzity Berkley Pieter Abbeel vyvinul novú zostavu techník, ktorými sa roboty učia z príkladov. Tak sa mu podarilo naučiť roboty riadiť helikoptéry, robiť neuveriteľne zaujímavé a prekrásne akrobatické prvky, a to len pozorovali ľudských expertov, ako ich riadia. Tak sme získali jedného takéhoto robota. Začali sme spolupracovať s Pieterom a jeho študentami a požiadali sme chirurga, aby vykonal úlohu, a potom sme s robotom... kým chirurg vykonával úlohu,
So here's an example. I'll use tracing out a figure eight as an example. So here's what it looks like when the robot -- this is what the robot's path looks like, those three examples. Now, those are much better than what a novice like me could do, but they're still jerky and imprecise.
sme s robotom nahrali jeho pohyby. Tu je príklad. Použijem číslo osem, obtiahnutie kontúr čísla osem. Takto to vyzerá, keď robot... robotova dráha vyzerá takto, tieto tri príklady. Je to oveľa lepšie ako to, čo by dokázal nejaký nováčik ako napríklad ja, ale stále je to trhavé a nepresné.
So we record all these examples, the data, and then go through a sequence of steps. First, we use a technique called dynamic time warping from speech recognition. And this allows us to temporally align all of the examples. And then we apply Kalman filtering, a technique from control theory, that allows us to statistically analyze all the noise and extract the desired trajectory that underlies them. Now we take those human demonstrations -- they're all noisy and imperfect -- and we extract from them an inferred task trajectory and control sequence for the robot. We then execute that on the robot, we observe what happens, then we adjust the controls, using a sequence of techniques called iterative learning. Then what we do is we increase the velocity a little bit. We observe the results, adjust the controls again, and observe what happens. And we go through this several rounds.
Nahrali sme všetky príklady, údaje, a potom sme vykonali niekoľko krokov. Po prvé, použili sme techniku, ktorá sa volá dynamické zakrivenie času z rozpoznania reči, a to nám umožnilo dočasne usporiadať všetky príklady. Potom sme uplatnili Kalmanov filter, techniku z teórie riadenia, ktorá nám umožňuje analyzovať všetok hluk štatisticky a extrahovať požadovanú trajektóriu, ktorá je jeho podkladom. V podstate zoberieme demonštrácie ľudí, ktoré sú plné hluku a nedokonalostí, a z nich extrahujeme domyslenú trajektóriu úlohy a kontrolný úryvok pre robota. Použijeme ho na robotovi a sledujeme, čo sa stane. Potom upravíme ovládanie pomocou niekoľkých techník, ktoré sa volajú opakované učenie. Potom trochu zvýšime rýchlosť. Pozorujeme výsledky, znova upravujeme ovládanie a pozorujeme, čo sa stane. Toto zopakujeme niekoľkokrát.
And here's the result. That's the inferred task trajectory, and here's the robot moving at the speed of the human. Here's four times the speed of the human. Here's seven times. And here's the robot operating at 10 times the speed of the human. So we're able to get a robot to perform a delicate task like a surgical subtask, at 10 times the speed of a human. So this project also, because of its involved practicing and learning, doing something over and over again, this project also has a lesson, which is: if you want to do something well, there's no substitute for practice, practice, practice.
A tu je výsledok. To je zamýšľaná trajektória úlohy a tu je pohyb robota pri rýchlosti človeka. Tu je štvornásobok rýchlosti človeka. Tu je sedemnásobok. A tu robot pracuje pri 10-násobnej rýchlosti človeka. Takže dokážeme dosiahnuť to, aby robot vykonával delikátne úlohy, ako je vedľajšia úloha pri operácii, s rýchlosťou 10-násobne vyššou ako je ľudská. Tento projekt vďaka potrebnému cvičeniu a učeniu, opakovaniam bol pre mňa tiež lekciou – ak chcete niečo robiť poriadne, nič nenahradí cvičenie, cvičenie, cvičenie.
So these are four of the lessons that I've learned from robots over the years. And the field of robotics has gotten much better over time. Nowadays, high school students can build robots, like the industrial robot my dad and I tried to build.
To sú štyri lekcie, ktoré som sa za tie roky naučil od robotov a robotika, oblasť robotiky sa časom veľmi zlepšila. V súčasnosti môžu študenti na strednej škole stavať robotov ako je priemyselný robot, ktorého som sa snažil postaviť s otcom.
But, it's very -- now ... And now, I have a daughter, named Odessa. She's eight years old. And she likes robots, too. Maybe it runs in the family.
Mám dcéru, volá sa Odessa. Má osem rokov a tiež má rada robotov. Možno je to v génoch. (smiech)
(Laughter)
Kiežby sa mohla stretnúť s mojím otcom.
I wish she could meet my dad. And now I get to teach her how things work, and we get to build projects together. And I wonder what kind of lessons she'll learn from them.
Teraz ju učím ja, ako veci fungujú a budeme spolu robiť projekty a som zvedavý, aké lekcie sa z nich naučí.
Robots are the most human of our machines. They can't solve all of the world's problems, but I think they have something important to teach us. I invite all of you to think about the innovations that you're interested in, the machines that you wish for. And think about what they might be telling you. Because I have a hunch that many of our technological innovations, the devices we dream about, can inspire us to be better humans.
Roboti sú zo všetkých strojov najľudskejší. Nedokážu vyriešiť všetky problémy sveta, ale myslím si, že nás majú ešte čo učiť. Všetkých vás vyzývam, aby ste sa zamysleli nad inováciami, ktoré vás zaujímajú, strojmi, po ktorých túžite, a zamyslite sa, čo sa vám snažia povedať, lebo mám tušenie, že väčšina našich technologických inovácií, zariadení, o ktorých snívame, nás môže inšpirovať k tomu, aby sme sa stali lepšími ľuďmi.
Thank you.
Ďakujem. (potlesk)
(Applause)