I know this is going to sound strange, but I think robots can inspire us to be better humans. See, I grew up in Bethlehem, Pennsylvania, the home of Bethlehem Steel. My father was an engineer, and when I was growing up, he would teach me how things worked. We would build projects together, like model rockets and slot cars. Here's the go-kart that we built together. That's me behind the wheel, with my sister and my best friend at the time. And one day, he came home, when I was about 10 years old, and at the dinner table, he announced that for our next project, we were going to build ... a robot.
Tudom, hogy furcsán hangzik, de úgy gondolom, hogy a robotok arra ösztönöznek minket, hogy jobb emberek legyünk. Betlehemben, Pennsylvaniában nőttem fel, a Betlehem Acélművek hazájában. Az apám mérnök volt, és amikor felnőttem, megtanított engem, hogy hogyan működnek a dolgok. Együtt építettünk mindenféléket, például rakétamodelleket és vájatvezetéses autópályákat. Itt van a gokart, amit együtt építettünk. Az ott én vagyok a kormánynál, a nővéremmel és az akkori legjobb barátommal, és egy napon, mikor 10 éves volt, hazajött, és az étkezőasztalnál közölte, hogy következő projektként egy robotot fogunk építeni.
A robot. Now, I was thrilled about this, because at school, there was a bully named Kevin, and he was picking on me, because I was the only Jewish kid in class. So I couldn't wait to get started to work on this, so I could introduce Kevin to my robot.
Egy robotot. Nos, fellelkesültem ettől, mert az iskolában, volt egy Kevin nevű erőszakos fiú, aki folyton piszkált engem azért, mert én voltam az egyetlen zsidó fiú az osztályban. így alig vártam, hogy elkezdjük ezt a munkát, és bemutathassam Kevinnek a robotomat. (Nevetés)
(Laughter)
(Robot noises)
(Robotzaj)
(Laughter)
De ez nem az a fajta robot volt, amit édesapám értett ezalatt.
But that wasn't the kind of robot my dad had in mind.
(Laughter)
Tudják, volt egy krómozással foglalkozó cége,
See, he owned a chromium-plating company, and they had to move heavy steel parts between tanks of chemicals. And so he needed an industrial robot like this, that could basically do the heavy lifting.
és nehéz acéltárgyakat kellett mozgatniuk a vegyi anyagokat tartalmazó tartályok között. Ezért ehhez hasonló ipari robotokra volt szüksége, melyek képesek nehéz terheket felemelni.
But my dad didn't get the kind of robot he wanted, either. He and I worked on it for several years, but it was the 1970s, and the technology that was available to amateurs just wasn't there yet. So Dad continued to do this kind of work by hand. And a few years later, he was diagnosed with cancer.
De az apám nem talált olyan robotot, amilyenre szüksége volt. Ő és én több évig dolgoztunk ezen, de akkortájt, az 1970-es években az amatőrök számára elérhető technológia, még nem volt meg. Így apa kézzel folytatta ennek a fajta munkának az elvégzését, és néhány év múlva, rákot diagnosztizáltak nála.
You see, what the robot we were trying to build was telling him was not about doing the heavy lifting. It was a warning about his exposure to the toxic chemicals. He didn't recognize that at the time, and he contracted leukemia. And he died at the age of 45. I was devastated by this. And I never forgot the robot that he and I tried to build. When I was at college, I decided to study engineering, like him. And I went to Carnegie Mellon, and I earned my PhD in robotics. I've been studying robots ever since.
A robot, amelyet megpróbáltunk építeni, közölte, hogy nem emel nehéz terheket. Veszélyt jelentett rá a mérgező vegyszereknek való kitettség. Ő nem ismerte ezt fel időben, így leukémiás lett, és 45 éves korában meghalt. Ez feldúlt engem, és soha nem felejtettem el a robotot, amelyet megpróbáltunk megépíteni. Mikor főiskolás voltam, úgy döntöttem, hogy mérnök leszek, mint ő. A Carnegie Mellon-ra mentem, és PhD fokozatot szereztem robotikából. Azóta folyamatosan robotikát tanulok.
So what I'd like to tell you about are four robot projects, and how they've inspired me to be a better human. By 1993, I was a young professor at USC, and I was just building up my own robotics lab, and this was the year the World Wide Web came out. And I remember my students were the ones who told me about it, and we would -- we were just amazed. We started playing with this, and that afternoon, we realized that we could use this new, universal interface to allow anyone in the world to operate the robot in our lab.
Így most négy robotprojektről szeretnék beszélni, és arról, hogyan késztettek arra, hogy jobb ember legyek. 1993-ra fiatal professzor voltam a USC-n, s éppen csak hogy felépítettem a saját robotikai laboromat. Ez volt az az év, amikor megjelent a világháló [www]. Emlékszem, a tanítványaimtól hallottam először erről, és ez a dolog lenyűgözött bennünket. Elkezdtünk ezzel játszani, és aznap délután rájöttünk, hogyan használhatnánk ezt az új, általános interfészt arra, hogy bárkinek a világon megengedjük a laborunkban lévő robot működtetését.
So, rather than have it fight or do industrial work, we decided to build a planter, put the robot into the center of it, and we called it the Telegarden. And we had put a camera in the gripper of the hand of the robot, and we wrote some special scripts and software, so that anyone in the world could come in, and by clicking on the screen, they could move the robot around and visit the garden. But we also set up some other software that lets you participate and help us water the garden, remotely. And if you watered it a few times, we'd give you your own seed to plant.
Nos, egy harci, vagy ipari munkát végző robot helyett, úgy döntöttünk, hogy egy virágültető robotot építünk. Itt van középen a robot, és elneveztük Telegarden-nek. Tettünk egy kamerát a robotkar markolójára, írtunk egy kis programot, amivel a világon bárki bejöhet, és a képernyőre klikkelve körbeforgathatja a robotot, és meglátogathatja a kertet. De engedélyeztük másik szoftverek használatát is, melyek segítségével távolról segíthetnek nekünk a kert megöntözésében, és aki részt vesz az öntözésben néhány alkalommal, azoknak adunk saját magokat, melyeket elültethetnek.
Now, this was an engineering project, and we published some papers on the system design of it, but we also thought of it as an art installation. It was invited, after the first year, by the Ars Electronica Museum in Austria, to have it installed in their lobby. And I'm happy to say, it remained online there, 24 hours a day, for almost nine years. That robot was operated by more people than any other robot in history.
Nos, ez egy projekt volt, egy műszaki projekt. Közöltünk néhány tanulmányt a tervéről, a rendszer tervéről, de egyúttal úgy is gondoltunk rá, mint egy művészeti installációra. Az első év elteltével meghívást kaptunk az ausztriai Ars Electronica Múzeumtól, hogy állítsuk ki az előcsarnokban. Örömmel mondhatom, hogy online még mindig ott van, napi 24 órában, majdnem 9 éve. Azt a robotot több ember működtette, mint bármely másikat a történelemben.
Now, one day, I got a call out of the blue from a student, who asked a very simple but profound question. He said, "Is the robot real?" Now, everyone else had assumed it was, and we knew it was, because we were working with it. But I knew what he meant, because it would be possible to take a bunch of pictures of flowers in a garden and then, basically, index them in a computer system, such that it would appear that there was a real robot, when there wasn't. And the more I thought about it, I couldn't think of a good answer for how he could tell the difference.
Nos, egy napon, váratlanul felhívott egy diák, és feltett egy nagyon egyszerű, de mély értelmű kérdést: "Ez a robot valóban létezik? " Nos mindenki más feltételezte, hogy igen, és mi tudtuk ezt, mivel mi dolgoztunk vele. De nekem leesett, hogy mire gondol. Hiszen megtehettük volna, hogy készítünk egy csomó képet virágokról egy kertben, majd betöltjük őket egy számítógép adatbázisába, hogy úgy tűnjön, mintha ott egy kész robot lenne, miközben nincs. Sokat gondolkodtam ezen, de nem tudtam, mi a jó válasz, hogy tudnám elmagyarázni a különbséget.
This was right about the time that I was offered a position here at Berkeley. And when I got here, I looked up Hubert Dreyfus, who's a world-renowned professor of philosophy, And I talked with him about this and he said, "This is one of the oldest and most central problems in philosophy. It goes back to the Skeptics and up through Descartes. It's the issue of epistemology, the study of how do we know that something is true."
Ez akkor történt, amikor felajánlottak egy állást itt a Berkeley-ben. Mikor ideértem, felkerestem Hubert Dreyfust, a világszerte elismert filozófia-professzort. Beszéltem neki erről, mire ő azt mondta: "Ez az egyik legrégebbi és legközpontibb filozófiai probléma. Egészen a Szkeptikusokig és Descartes-ig nyúlik vissza. Ez az ismeretelméletnek [episztemológia], annak a tudománynak a területe, ami azt kutatja: hogyan tudhatjuk, hogy valami igaz."
So he and I started working together, and we coined a new term: "telepistemology," the study of knowledge at a distance. We invited leading artists, engineers and philosophers to write essays about this, and the results are collected in this book from MIT Press. So thanks to this student, who questioned what everyone else had assumed to be true, this project taught me an important lesson about life, which is to always question assumptions.
Elkezdtünk együtt dolgozni, és létrehoztunk egy új szót: "telepisztemológia", azaz a tudás tanulmányozása távolból. Vezető művészeket, mérnököket és filozófusokat kértünk fel, hogy írjanak erről tanulmányokat, és az eredményeket, ebben a könyvben gyűjtöttük össze, melyet az MIT Press adott ki. Köszönöm hát ennek a diáknak, aki megkérdőjelezte azt, amit mindenki más igaznak tartott. Ez a projekt egy fontos dolgot tanított meg nekem az életről: mindig kérdőjelezzük meg a feltételezéseket!
Now, the second project I'll tell you about grew out of the Telegarden. As it was operating, my students and I were very interested in how people were interacting with each other, and what they were doing with the garden. So we started thinking: what if the robot could leave the garden and go out into some other interesting environment? Like, for example, what if it could go to a dinner party at the White House?
A második projekt, amiről beszélni fogok, a Telegardenből fejlődött ki. Ennek működése közben tanítványaim és én érdeklődve figyeltük, hogy az emberek hogyan lépnek kapcsolatba egymással, és mit csinálnak a kerttel. Elkezdtünk azon gondolkodni, mi lenne, ha a robot elhagyná a kertet, és kimenne néhány másik, érdekes környezetbe? Mint például, ha elmenne egy vacsorára a Fehér Házba? (Nevetés)
(Laughter)
So, because we were interested more in the system design and the user interface than in the hardware, we decided that, rather than have a robot replace the human to go to the party, we'd have a human replace the robot. We called it the Tele-Actor.
Így, mivel jobban érdekelt bennünket a rendszer tervezése és felhasználói felülete, mint a hardvere, eldöntöttük: ahelyett, hogy egy robottal helyettesítenénk az embert a vacsorán, helyettesítsük egy emberrel a robotot. Ezt Tele-Actornak neveztük el.
We got a human, someone who's very outgoing and gregarious, and she was outfitted with a helmet with various equipment, cameras and microphones, and then a backpack with wireless Internet connection. And the idea was that she could go into a remote and interesting environment, and then over the Internet, people could experience what she was experiencing. So they could see what she was seeing, but then, more importantly, they could participate, by interacting with each other and coming up with ideas about what she should do next and where she should go, and then conveying those to the Tele-Actor. So we got a chance to take the Tele-Actor to the Webby Awards in San Francisco. And that year, Sam Donaldson was the host. Just before the curtain went up, I had about 30 seconds to explain to Mr. Donaldson what we were going to do. And I said, "The Tele-Actor is going to be joining you onstage. This is a new experimental project, and people are watching her on their screens, there's cameras involved and there's microphones and she's got an earbud in her ear, and people over the network are giving her advice about what to do next." And he said, "Wait a second. That's what I do."
Fogtunk egy embert, egy nagyon társaságkedvelő, társasági személyt, felszereltük egy sisakkal, különböző eszközökkel, kamerákkal és mikronokkal, és egy wifi-s hátizsákkal. Az elképzelésünk az volt, hogy menjen el egy távoli és érdekes környezetbe, ahol az emberek az Interneten keresztül, érzékelhetnék az ő tapasztalatait, láthatnák, amit ő lát, és aztán, ami még fontosabb, közreműködhetnének egymással együttműködve, új ötleteket adhatnának arra, hogy mit csináljon legközelebb, és hová menjen. Aztán mindezt átadnák a Tele-Actornak. Így lehetőséget kaptunk arra, hogy elvigyük a Tele-Actort a Webby-díj átadására San Franciscóban. Abban az évben Sam Donaldson volt a házigazda. Alig fél percem volt a függöny felgördülése előtt elmagyarázni Mr. Donaldson-nak, hogy mit tudunk vele csinálni, és azt mondtam: "A Tele-Actor követni fog téged a színpadra, ez egy új kísérleti projekt, és az emberek láthatják őt a képernyőjükön, hogy kamerák és mikrofonok vannak rajta, fülhallgató van a fülében, és az emberek a hálózaton át javasolhatják neki, mit csináljon legközelebb." Erre ő azt mondta: "Várj egy percet, én ezt csinálom." (Nevetés)
(Laughter)
So he loved the concept, and when the Tele-Actor walked onstage, she walked right up to him, and she gave him a big kiss right on the lips.
Szóval, tetszett neki az ötlet, és amikor a Tele-Actor a színpadon sétált, odament hozzá és adott neki egy csókot
(Laughter)
a szájára. (Nevetés)
We were totally surprised -- we had no idea that would happen. And he was great, he just gave her a big hug in return, and it worked out great. But that night, as we were packing up, I asked the Tele-Actor, how did the Tele-Directors decide that they would give a kiss to Sam Donaldson? And she said they hadn't. She said, when she was just about to walk onstage, the Tele-Directors still were trying to agree on what to do, and so she just walked onstage and did what felt most natural.
Teljesen megdöbbentünk. Fogalmunk sem volt, hogy történhetett. Ő pompásan reagált. Válaszul rögtön megölelte, és az egész remekül működött. De azon az estén, amint becsomagoltunk, megkérdeztük a Tele-Actort, hogyan döntöttek úgy a Tele-Directorok, hogy csókolja meg Sam Donaldsont? Ő azt válaszolta, hogy nem ők döntöttek. Azt mondta, hogy mikor elkezdett sétálni a színpadon, a Tele-Directorok még tanakodtak, mit csináljon, és így ő csak sétált a színpadon, és azt csinálta,
(Laughter)
amit a legtermészetesebbnek érzett. (Nevetés)
So, the success of the Tele-Actor that night was due to the fact that she was a wonderful actor. She knew when to trust her instincts. And so that project taught me another lesson about life, which is that, when in doubt, improvise.
Így azon az estén a Tele-Actor sikere annak volt köszönhető, hogy ő egy csodálatos színész volt. Tudta, mikor bízhat az ösztöneiben, és így ez a projekt még egy dologra megtanított az életről: Ha nem tudsz dönteni, improvizálj! (Nevetés)
(Laughter)
Now, the third project grew out of my experience when my father was in the hospital. He was undergoing a treatment -- chemotherapy treatments -- and there's a related treatment called brachytherapy, where tiny, radioactive seeds are placed into the body to treat cancerous tumors. And the way it's done, as you can see here, is that surgeons insert needles into the body to deliver the seeds. And all these needles are inserted in parallel. So it's very common that some of the needles penetrate sensitive organs. And as a result, the needles damage these organs, cause damage, which leads to trauma and side effects. So my students and I wondered: what if we could modify the system, so that the needles could come in at different angles?
Nos, a harmadik projektet apám kórházi kezelésének tapasztalatai ihlették. Ő éppen kezelés alatt állt. Kemoterápiás kezeléseket, és egy másik, sugárterápiás kezelést kapott, melynek során apró, rádióaktív gócokat visznek be a testbe, a rákos tumor kezelésére. Ez úgy történik, ahogy itt is látható, hogy a sebészek tűket szúrnak a testbe a gócok bevitele érdekében, és ezeket a tűket párhuzamosan vezetik be. Így nagyon gyakori, hogy néhány tű érzékeny szervekbe hatol, és ennek eredményeként ezek a szervek károsodást szenvednek, mely traumához és egyéb mellékhatásokhoz vezet. Diákjaim és én arra voltunk kíváncsiak, vajon mi lenne, ha úgy módosítanánk a rendszert, hogy a tűk különböző szögekben hatoljanak be.
So we simulated this; we developed some optimization algorithms and we simulated this. And we were able to show that we are able to avoid the delicate organs, and yet still achieve the coverage of the tumors with the radiation.
Hogy ezt szimulálni tudjuk, optimalizáló algoritmusokat fejlesztettünk, melyekkel sikerült bebizonyítanunk, hogy képesek vagyunk a kényes szervek elkerülésével is elérni a tumorok sugárzással való lefedését.
So now, we're working with doctors at UCSF and engineers at Johns Hopkins, and we're building a robot that has a number of -- it's a specialized design with different joints that can allow the needles to come in at an infinite variety of angles. And as you can see here, they can avoid delicate organs and still reach the targets they're aiming for. So, by questioning this assumption that all the needles have to be parallel, this project also taught me an important lesson: When in doubt, when your path is blocked, pivot.
Így most, az UCSF orvosaival és a Johns Hopkins mérnökeivel együttműködve egy olyan robotot építünk, amely számos, speciálisan kialakított mesterséges ízülete révén lehetővé teszi, hogy a tűk tetszőleges szögekben hatoljanak be, és mint itt láthatják, el tudják kerülni a kényes szerveket, miközben mégis elérik a célpontjaikat. így annak a megkérdőjelezésével, hogy minden tűnek feltétlenül párhuzamosnak kell lennie, ez a projekt megtanított egy fontos dologra: Ha kétségeid vannak -- Ha akadályba ütközöl, válts irányt!
And the last project also has to do with medical robotics. And this is something that's grown out of a system called the da Vinci surgical robot. And this is a commercially available device. It's being used in over 2,000 hospitals around the world. The idea is it allows the surgeon to operate comfortably in his own coordinate frame. Many of the subtasks in surgery are very routine and tedious, like suturing, and currently, all of these are performed under the specific and immediate control of the surgeon. So the surgeon becomes fatigued over time. And we've been wondering, what if we could program the robot to perform some of these subtasks, and thereby free the surgeon to focus on the more complicated parts of the surgery, and also cut down on the time that the surgery would take if we could get the robot to do them a little bit faster?
Az utolsó projekt szintén az orvosi robotikával kapcsolatos. Ez a "da Vinci sebészrobot" elnevezésű rendszerből fejlődött ki, amely egy, kereskedelmi forgalomban kapható berendezés. Több mint 2000 kórházban használják világszerte. Az alapötlete lehetővé tenni a sebésznek, hogy kényelmesen operálhasson saját koordináta-rendszerében. Azonban sok részfeladat a sebészetben, mint például a varratozás, nagyon rutinszerű és fárasztó. Jelenleg ezek mind a sebész speciális és azonnali felügyeletével történnek, ami a sebész számára rendkívül fárasztó. Arra voltunk kíváncsiak, vajon be tudnánk-e programozni a robotot néhány ilyen részfeladat elvégzésére, hogy így a sebészek a műtét bonyolultabb részeire koncentrálhassanak. Le lehetne-e rövidíteni a műtéthez szükséges időt, ha rá tudnánk venni a robotot, hogy egy kicsit gyorsabban dolgozzon?
Now, it's hard to program a robot to do delicate things like this. But it turns out my colleague Pieter Abbeel, who's here at Berkeley, has developed a new set of techniques for teaching robots from example. So he's gotten robots to fly helicopters, do incredibly interesting, beautiful acrobatics, by watching human experts fly them. So we got one of these robots. We started working with Pieter and his students. And we asked a surgeon to perform a task -- with the robot. So what we're doing is asking the surgeon to perform the task, and we record the motions of the robot.
Nos, egy robotot nehéz ilyen finom műveletekre programozni, de a kollégámnak, Pieter Abbeel-nek -- aki itt dolgozik a Berkeley-ben -- sikerült kifejlesztenie egy új eljárást, amely példák alapján tanítja a robotokat. A robotjai megtanultak helikoptert vezetni és hihetetlenül érdekes és szép műrepüléseket végezni, a szakemberek repülésének megfigyelése révén. Mi megkaptuk az egyik ilyen robotot. Elkezdtünk együtt dolgozni Pieterrel és a tanítványaival. Megkértünk egy sebészt, hogy végezzen el egy feladatot, amit mi magunk is végrehajtunk majd a robottal. Arra kértük tehát a sebészt, hogy végezze el a feladatot, mi pedig felvettük a robot mozdulatait.
So here's an example. I'll use tracing out a figure eight as an example. So here's what it looks like when the robot -- this is what the robot's path looks like, those three examples. Now, those are much better than what a novice like me could do, but they're still jerky and imprecise.
Nos itt egy példa. Egy nyolcast fogok használni, példaként kirajzolok egy nyolcast. Ezek pedig itt a robot mozgási útvonalai, ez a három példa. Már ezek is sokkal jobbak, mint amilyet egy kezdő, mint én, készíthet, de még szaggatottak és pontatlanok.
So we record all these examples, the data, and then go through a sequence of steps. First, we use a technique called dynamic time warping from speech recognition. And this allows us to temporally align all of the examples. And then we apply Kalman filtering, a technique from control theory, that allows us to statistically analyze all the noise and extract the desired trajectory that underlies them. Now we take those human demonstrations -- they're all noisy and imperfect -- and we extract from them an inferred task trajectory and control sequence for the robot. We then execute that on the robot, we observe what happens, then we adjust the controls, using a sequence of techniques called iterative learning. Then what we do is we increase the velocity a little bit. We observe the results, adjust the controls again, and observe what happens. And we go through this several rounds.
Rögzítettük mindezeket a példákat, az adatokat, majd ezután végigmentünk egy lépéssoron. Először egy dinamikus időelhajlás nevű módszert vettünk kölcsön a beszédfelismerésből, ami lehetővé tette számunkra, hogy időben összehangoljuk ezeket a példákat. Ezután a Kálmán-szűrést alkalmaztuk, egy szabályozáselméleti technikát, amellyel statisztikailag elemezni tudtuk az összes zajt, kiemelve a mögöttük rejlő, kívánt görbéket. Fogtuk tehát ezeket a meglehetősen zajos és tökéletlen emberi mozgáspályákat, származtattunk belőlük egy feltételezett pályát, és egy vezérlőszekvenciát a robot számára. Azután végrehajtottuk azt a roboton, és megfigyeltük, mi történik, majd a vezérlést az iteratív tanulásnak nevezett technikák segítségével módosítottuk. Aztán egy kicsit növeltük a sebességet. Megfigyeltük az eredményeket, és újra módosítottunk a vezérlésen, és megfigyeltük mi történik. És így tovább, több iteráción keresztül.
And here's the result. That's the inferred task trajectory, and here's the robot moving at the speed of the human. Here's four times the speed of the human. Here's seven times. And here's the robot operating at 10 times the speed of the human. So we're able to get a robot to perform a delicate task like a surgical subtask, at 10 times the speed of a human. So this project also, because of its involved practicing and learning, doing something over and over again, this project also has a lesson, which is: if you want to do something well, there's no substitute for practice, practice, practice.
És íme, az eredmény. Ez a feladat kikövetkeztetett pályája, melyen itt a robot emberi sebességgel mozog, itt pedig négyszer gyorsabban. Itt hétszer. És itt a robot sebessége tízszerese az emberi sebességnek. Így egy olyan robotot kaptunk, mely képes egy finom feladat, mint egy sebészeti részfeladat elvégzésére, az embernél tízszer gyorsabban! Ennek a projektnek is volt, a sokszori gyakorlás és tanulás miatt, egy tanulsága, mégpedig az, hogy ha valamit jól akarsz csinálni, akkor gyakorolni, gyakorolni és gyakorolni kell!
So these are four of the lessons that I've learned from robots over the years. And the field of robotics has gotten much better over time. Nowadays, high school students can build robots, like the industrial robot my dad and I tried to build.
Nos, ez az a négy dolog, amire a robotok megtanítottak az évek során, miközben a robotika, a robotika területe egyre fejlődött. Manapság már középiskolás diákok is építhetnek robotokat, amilyeneket én próbáltam építeni apámmal.
But, it's very -- now ... And now, I have a daughter, named Odessa. She's eight years old. And she likes robots, too. Maybe it runs in the family.
Van egy lányom, Odessának hívják. Nyolc éves, és ő is szereti a robotokat. Lehet, hogy ez családi örökség. (Nevetés)
(Laughter)
Bárcsak találkozhatott volna az apámmal.
I wish she could meet my dad. And now I get to teach her how things work, and we get to build projects together. And I wonder what kind of lessons she'll learn from them.
Most én tanítom neki, hogyan működnek a dolgok, együtt oldunk meg feladatokat, és kíváncsi vagyok, hogy milyen tanulságokat fog leszűrni belőlük.
Robots are the most human of our machines. They can't solve all of the world's problems, but I think they have something important to teach us. I invite all of you to think about the innovations that you're interested in, the machines that you wish for. And think about what they might be telling you. Because I have a hunch that many of our technological innovations, the devices we dream about, can inspire us to be better humans.
A robotok hasonlítanak legjobban az emberekre a gépeink közül. Nem tudják a világ minden gondját megoldani, de azt hiszem, megtudnak valami fontosat tanítani nekünk. Javaslom önöknek, hogy gondolkozzanak el az önöket érdeklő újításokon, a gépeken, amelyekre vágynak, és azon, hogy mit tanulhatnának tőlük. Van ugyanis egy olyan érzésem, hogy számos műszaki újításunk, sok eszköz, amelyekről álmodunk, képes arra ösztönözni minket, hogy jobb emberekké váljunk.
Thank you.
Köszönöm. (Taps)
(Applause)