I know this is going to sound strange, but I think robots can inspire us to be better humans. See, I grew up in Bethlehem, Pennsylvania, the home of Bethlehem Steel. My father was an engineer, and when I was growing up, he would teach me how things worked. We would build projects together, like model rockets and slot cars. Here's the go-kart that we built together. That's me behind the wheel, with my sister and my best friend at the time. And one day, he came home, when I was about 10 years old, and at the dinner table, he announced that for our next project, we were going to build ... a robot.
אני יודע שזה ישמע לכם מוזר, אבל לדעתי רובוטים יכולים להשפיע עלינו להיות בני-אדם טובים יותר. גדלתי בבית-לחם שבפנסילבניה, ביתה של "פלדת בית-לחם". אבי היה מהנדס, ובילדותי הוא לימד אותי איך הדברים עובדים. היינו בונים ביחד מיזמים, כמו דגמים של טילים ומכוניות מסלול. הנה העגלה שבנינו ביחד. זה אני, מאחורי ההגה, עם אחותי ועם החבר הכי טוב שלי אז, ויום אחד, הוא בא הביתה, כשהייתי בן 10, ובזמן ארוחת הערב הוא הכריז שעבור המיזם החדש שלנו אנו נבנה רובוט.
A robot. Now, I was thrilled about this, because at school, there was a bully named Kevin, and he was picking on me, because I was the only Jewish kid in class. So I couldn't wait to get started to work on this, so I could introduce Kevin to my robot.
רובוט. אני נורא התרגשתי, כי בבית הספר היה בריון בשם קווין, שהיה נטפל אלי כי הייתי הילד היהודי היחיד בכיתה. אז חיכיתי בקוצר-רוח להתחיל לעבוד על זה כדי שאוכל להראות לקווין את הרובוט שלי. [צחוק]
(Laughter)
(Robot noises)
[רעשי רובוט]
(Laughter)
But that wasn't the kind of robot my dad had in mind.
אבל לא על רובוט כזה אבי חשב.
(Laughter)
See, he owned a chromium-plating company, and they had to move heavy steel parts between tanks of chemicals. And so he needed an industrial robot like this, that could basically do the heavy lifting.
תבינו, היתה לו חברה לציפויי כרום, והיה עליהם להעביר חלקי פלדה כבדים בין מיכלים של כימיקלים, כך שהוא נזקק לרובוט תעשייתי כמו זה שיכול לבצע את ההרמה הקשה.
But my dad didn't get the kind of robot he wanted, either. He and I worked on it for several years, but it was the 1970s, and the technology that was available to amateurs just wasn't there yet. So Dad continued to do this kind of work by hand. And a few years later, he was diagnosed with cancer.
אבל גם אבי לא קיבל את הרובוט בו רצה. הוא ואני עבדנו על זה במשך כמה שנים, אבל זה היה בשנות ה-70, והטכנולוגיה שחובבים יכולים להשיג עוד לא היתה קיימת. אז אבא המשיך לעשות ידנית את העבודה ההיא, ואחרי כמה שנים, הוא אובחן כחולה סרטן.
You see, what the robot we were trying to build was telling him was not about doing the heavy lifting. It was a warning about his exposure to the toxic chemicals. He didn't recognize that at the time, and he contracted leukemia. And he died at the age of 45. I was devastated by this. And I never forgot the robot that he and I tried to build. When I was at college, I decided to study engineering, like him. And I went to Carnegie Mellon, and I earned my PhD in robotics. I've been studying robots ever since.
אתם מבינים, הלקח שלו מן הרובוט שניסינו לבנות לא היה קשור בהרמת דברים כבדים. אלא אזהרה מפני החשיפה לכימיקלים הרעילים. הוא לא חשב על כך בזמנו, והוא חלה בסרטן-דם, ונפטר בגיל 45. הייתי מוכה-צער, ומעולם לא שכחתי את הרובוט שהוא ואני ניסינו לבנות. כשהייתי בקולג', החלטתי ללמוד הנדסה, כמוהו. הלכתי לאונ' "קרגני מלון" ועשיתי דוקטורט ברובוטיקה. ומאז ועד היום אני חוקר את נושא הרובוטים.
So what I'd like to tell you about are four robot projects, and how they've inspired me to be a better human. By 1993, I was a young professor at USC, and I was just building up my own robotics lab, and this was the year the World Wide Web came out. And I remember my students were the ones who told me about it, and we would -- we were just amazed. We started playing with this, and that afternoon, we realized that we could use this new, universal interface to allow anyone in the world to operate the robot in our lab.
אז אני רוצה לספר לכם על ארבעה מיזמי רובוטיקה ואיך הם נתנו לי השראה להיות אדם טוב יותר. ב-1993 כבר הייתי מרצה צעיר באוניברסיטת דרום-קליפורניה, ובדיוק אז הקמתי מעבדת רובוטיקה משלי, ובאותה השנה הופיעה רשת האינטרנט. ואני זוכר שהסטודנטים שלי היו אלה שסיפרו לי על כך. והיינו -- היינו מלאי פליאה. התחלנו להשתעשע עם זה, ובאותו ערב, הבנו שאנו יכולים להשתמש בממשק החדש והאוניברסלי הזה לאפשר לכל אדם בעולם להפעיל את הרובוט שבמעבדה שלנו.
So, rather than have it fight or do industrial work, we decided to build a planter, put the robot into the center of it, and we called it the Telegarden. And we had put a camera in the gripper of the hand of the robot, and we wrote some special scripts and software, so that anyone in the world could come in, and by clicking on the screen, they could move the robot around and visit the garden. But we also set up some other software that lets you participate and help us water the garden, remotely. And if you watered it a few times, we'd give you your own seed to plant.
אז במקום רובוט לוחם או רובוט תעשייתי, החלטנו לבנות גנן, הצבנו את הרובוט באמצע, קראנו לזה "טל-גן". הנחנו מצלמה במלפת של ידו של הרובוט, וכתבנו כמה קבצי-פקודות מיוחדים וקצת תוכנה, כך שכל אחד בעולם יכול לגשת וע"י קליק על המסך להניע את הרובוט במרחב ולבקר בגינה. אבל פרט לכך, בעזרת תוכנה נוספת, איפשרנו לכם להשתתף ולעזור לנו להשקות את הגן מרחוק, ומי שהשקה כמה פעמים, זכה לשתול זרע משלו.
Now, this was an engineering project, and we published some papers on the system design of it, but we also thought of it as an art installation. It was invited, after the first year, by the Ars Electronica Museum in Austria, to have it installed in their lobby. And I'm happy to say, it remained online there, 24 hours a day, for almost nine years. That robot was operated by more people than any other robot in history.
זה היה מיזם, מיזם הנדסי, ופירסמנו כמה מאמרים לגבי התכנון, תכנון המערכות שלו, אבל ראינו בו גם מיצב אמנותי. הוא הוזמן, אחרי השנה הראשונה, ע"י ה"ארס אלקטרוניקה מוזיאום" האוסטרי להיות מותקן אצלם בכניסה, ואני שמח לומר שהוא נותר שם, מקוון, 24 שעות ביממה, במשך כמעט תשע שנים. הרובוט הזה הופעל ע"י יותר אנשים מכל רובוט אחר בהיסטוריה.
Now, one day, I got a call out of the blue from a student, who asked a very simple but profound question. He said, "Is the robot real?" Now, everyone else had assumed it was, and we knew it was, because we were working with it. But I knew what he meant, because it would be possible to take a bunch of pictures of flowers in a garden and then, basically, index them in a computer system, such that it would appear that there was a real robot, when there wasn't. And the more I thought about it, I couldn't think of a good answer for how he could tell the difference.
ויום אחד קיבלתי שיחת טלפון בלתי-צפויה מסטודנט אחד, שהציג לי שאלה פשוטה מאד אך מעמיקה. הוא שאל, "האם הרובוט אמיתי?" כל היתר הניחו שכן. ואנו ידענו זאת כי עבדנו איתו. אבל אני הבנתי את כוונתו, כי אפשר בהחלט לצלם כמה תמונות של פרחים בגינה ולארגן אותם במערכת מיחשוב באופן שייראה כאילו שעושה זאת רובוט אמיתי, בשעה שבעצם אין כזה. וככל שחשבתי על כך, לא עלתה בדעתי תשובה טובה, איך הוא יכול לזהות את ההבדל.
This was right about the time that I was offered a position here at Berkeley. And when I got here, I looked up Hubert Dreyfus, who's a world-renowned professor of philosophy, And I talked with him about this and he said, "This is one of the oldest and most central problems in philosophy. It goes back to the Skeptics and up through Descartes. It's the issue of epistemology, the study of how do we know that something is true."
בערך אז הוצעה לי משרה כאן בברקלי. כשהגעתי לכאן, חיפשתי את יוברט דרייפוס, פרופסור לפילוסופיה בעל פרסום עולמי, ושחחתי איתו על כך, והוא אמר, "זו אחת הבעיות הכי ותיקות ומרכזיות בפילוסופיה. היא הוצגה כבר ע"י "אגודת הספקנים" ועד לדקארט. זו סוגיה מתחום האפיסטמולוגיה, שחוקרת איך אנו יודעים שמשהו הינו אמיתי."
So he and I started working together, and we coined a new term: "telepistemology," the study of knowledge at a distance. We invited leading artists, engineers and philosophers to write essays about this, and the results are collected in this book from MIT Press. So thanks to this student, who questioned what everyone else had assumed to be true, this project taught me an important lesson about life, which is to always question assumptions.
אז הוא ואני התחלנו לעבוד ביחד, וטבענו מושג חדש: "טל-פיסטמולוגיה", חקר הידיעה מרחוק. הזמנו סטודנטים, מהנדסים ופילוסופים בולטים לכתוב על כך מאמרים, והתוצאות נאספו בספר שהוצא לאור ע"י "אם-איי-טי פרס". אז הודות לאותו סטודנט שהטיל ספק במה שכולם קיבלו כמובן מאליו, מיזם זה לימד אותי לקח חשוב בנוגע לחיים, שהוא תמיד לפקפק בהנחות-יסוד.
Now, the second project I'll tell you about grew out of the Telegarden. As it was operating, my students and I were very interested in how people were interacting with each other, and what they were doing with the garden. So we started thinking: what if the robot could leave the garden and go out into some other interesting environment? Like, for example, what if it could go to a dinner party at the White House?
המיזם השני עליו אספר לכם צמח מה"טל-גן" במהלך הפעילות שלו, הסטודנטים ואני התעניינו מאד לראות איך אנשים יצרו אינטראקציות ביניהם ומה הם עשו בגן. אז התחלנו לחשוב, מה אם הרובוט ייצא מהגן ויילך לאיזו סביבה מעניינת אחרת? למשל, יבוא לסעודה חגיגית בבית הלבן? [צחוק]
(Laughter)
So, because we were interested more in the system design and the user interface than in the hardware, we decided that, rather than have a robot replace the human to go to the party, we'd have a human replace the robot. We called it the Tele-Actor.
אז בגלל שהתעניינו יותר בתכנון המערכת ובממשק המשתמש מאשר בחומרה, החלטנו שבמקום שרובוט יילך לאירוע במקום בן-אדם, יהיה אדם שיחליף את הרובוט. קראנו לו "טל-שחקן".
We got a human, someone who's very outgoing and gregarious, and she was outfitted with a helmet with various equipment, cameras and microphones, and then a backpack with wireless Internet connection. And the idea was that she could go into a remote and interesting environment, and then over the Internet, people could experience what she was experiencing. So they could see what she was seeing, but then, more importantly, they could participate, by interacting with each other and coming up with ideas about what she should do next and where she should go, and then conveying those to the Tele-Actor. So we got a chance to take the Tele-Actor to the Webby Awards in San Francisco. And that year, Sam Donaldson was the host. Just before the curtain went up, I had about 30 seconds to explain to Mr. Donaldson what we were going to do. And I said, "The Tele-Actor is going to be joining you onstage. This is a new experimental project, and people are watching her on their screens, there's cameras involved and there's microphones and she's got an earbud in her ear, and people over the network are giving her advice about what to do next." And he said, "Wait a second. That's what I do."
השגנו בן-אדם, מישהי מוחצנת וחברותית מאד, התאימו לה קסדה עם כל מיני פריטי ציוד, מצלמות ומיקרופונים, ותרמיל-גב עם חיבור אינטרנט אלחוטי, והרעיון היה שהיא תוכל ללכת לאיזו סביבה מרוחקת ומעניינת, ודרך האינטרנט, אנשים יוכלו לחוות את החוויות שלה, לראות את מה שהיא רואה, ויותר חשוב, יוכלו להשתתף, ע"י אינטראקציות ביניהם, ולהעלות רעיונות לגבי מה שהיא תעשה בהמשך ולאן כדאי שתלך, והם יעבירו אותם לטל-שחקנית. נפלה לידינו הזדמנות לקחת את הטל-שחקנית לטקס פרסי "וובי" בסן-פרנציסקו, ובאותה שנה, סם דונלדסון היה המנחה. ממש לפני שהמסך עלה, היו לי כ-30 שניות להסביר למר דונלדסון מה אנו עומדים לעשות, ואמרתי, "הטל-שחקנית תצטרף אליך על הבמה, זהו מיזם נסיוני חדש, אנשים יצפו בה על המסכים שלהם, ויש לה-- יש בעסק כל מיני מצלמות ומיקרופונים ויש לה אוזניה, ואנשים מהאינטרנט יתנו לה עצות מה לעשות הלאה." והוא אמר, "רק רגע, זו העבודה שלי." [צחוק]
(Laughter)
So he loved the concept, and when the Tele-Actor walked onstage, she walked right up to him, and she gave him a big kiss right on the lips.
הרעיון מצא חן בעיניו, וכשהטל-שחקנית עלתה לבמה, היא ניגשה ישר אליו, והעניקה לו נשיקה גדולה
(Laughter)
על השפתיים. [צחוק]
We were totally surprised -- we had no idea that would happen. And he was great, he just gave her a big hug in return, and it worked out great. But that night, as we were packing up, I asked the Tele-Actor, how did the Tele-Directors decide that they would give a kiss to Sam Donaldson? And she said they hadn't. She said, when she was just about to walk onstage, the Tele-Directors still were trying to agree on what to do, and so she just walked onstage and did what felt most natural.
היינו מופתעים לגמרי. לא היה לנו מושג שזה הולך לקרות. והוא התנהג למופת. הוא פשוט החזיר לה בחיבוק גדול, והכל עבד מעולה. אבל באותו לילה, כשארזנו, שאלתי את הטל-שחקנית איך הטל-במאים החליטו על נשיקה לסם דונלדסון? היא ענתה שהם לא, שכאשר היא עמדה לצאת לבמה, הטל-במאים עדיין ניסו להגיע להסכמה מה עושים, אז היא פשוט יצאה לבמה
(Laughter)
ועשתה מה שנראה לה הכי טבעי. [צחוק]
So, the success of the Tele-Actor that night was due to the fact that she was a wonderful actor. She knew when to trust her instincts. And so that project taught me another lesson about life, which is that, when in doubt, improvise.
כך שההצלחה של הטל-שחקנית באותו ערב, נבעה מכך שהיא היתה שחקנית מעולה היא ידעה מתי לבטוח בחושים שלה, וכך המיזם הזה לימד אותי לקח נוסף על החיים, והוא: כשאתה בספק, תאלתר. [צחוק]
(Laughter)
Now, the third project grew out of my experience when my father was in the hospital. He was undergoing a treatment -- chemotherapy treatments -- and there's a related treatment called brachytherapy, where tiny, radioactive seeds are placed into the body to treat cancerous tumors. And the way it's done, as you can see here, is that surgeons insert needles into the body to deliver the seeds. And all these needles are inserted in parallel. So it's very common that some of the needles penetrate sensitive organs. And as a result, the needles damage these organs, cause damage, which leads to trauma and side effects. So my students and I wondered: what if we could modify the system, so that the needles could come in at different angles?
המיזם השלישי התפתח מחוויותי כשאבי היה בבית-חולים. הוא עבר טיפולים, טיפולי כימותרפיה, ואחד הטיפולים קרוי "ברכיתרפיה", ובו זרעים זעירים ורדיואקטיביים מוכנסים לגוף כדי לטפל בגידולים סרטניים. וזה נעשה כך, כפי שאתם רואים כאן, שהמנתחים מחדירים לגוף מחטים כדי להכניס את הזרעים, וכל זה, כל המחטים מוחדרות במקביל, כך שקורה הרבה שכמה מהמחטים פוגעות באברים רגישים, וכתוצאה מכך המחטים גורמות נזק לאברים אלה, שמביא לפציעה ולתופעות לוואי. אז הסטודנטים שלי ואני תהינו האם אנו יכולים לשנות את המערכת כך שהמחטים יוחדרו בזוויות שונות?
So we simulated this; we developed some optimization algorithms and we simulated this. And we were able to show that we are able to avoid the delicate organs, and yet still achieve the coverage of the tumors with the radiation.
ביצענו הדמיה, ופיתחנו כמה אלגוריתמים של מיטוב והרצנו הדמיה של זה, והצלחנו להוכיח שאנו יכולים להימנע מלפגוע באברים עדינים ועדיין להשיג את מלוא הכיסוי של הגידולים בעזרת ההקרנה.
So now, we're working with doctors at UCSF and engineers at Johns Hopkins, and we're building a robot that has a number of -- it's a specialized design with different joints that can allow the needles to come in at an infinite variety of angles. And as you can see here, they can avoid delicate organs and still reach the targets they're aiming for. So, by questioning this assumption that all the needles have to be parallel, this project also taught me an important lesson: When in doubt, when your path is blocked, pivot.
אז כעת אנו עובדים עם רופאים באוניברסיטת קליפורניה ומהנדסים ב"ג'ון הופקינס" על בניה של רובוט שיש לו כמה-- זהו עיצוב ייעודי בעל מיפרקים שונים שיכולים לאפשר למחטים לחדור במגוון אינסופי של זוויות, וכפי שאתם רואים כאן, הן יכולות להימנע מפגיעה באברים עדינים ועדיין להגיע למטרותיהן. אז בכך שהטלנו ספק בהנחת היסוד שכל המחטים צריכות להיות מקבילות, גם המיזם הזה לימד אותי לקח חשוב: כשאתה בספק --
And the last project also has to do with medical robotics. And this is something that's grown out of a system called the da Vinci surgical robot. And this is a commercially available device. It's being used in over 2,000 hospitals around the world. The idea is it allows the surgeon to operate comfortably in his own coordinate frame. Many of the subtasks in surgery are very routine and tedious, like suturing, and currently, all of these are performed under the specific and immediate control of the surgeon. So the surgeon becomes fatigued over time. And we've been wondering, what if we could program the robot to perform some of these subtasks, and thereby free the surgeon to focus on the more complicated parts of the surgery, and also cut down on the time that the surgery would take if we could get the robot to do them a little bit faster?
כשהדרך שלך חסומה, עשה תפנית. והמיזם האחרון קשור גם הוא לרובוטיקה רפואית. והפעם מדובר במשהו שצמח מתוך מערכת בשם הרובוט הכירורגי "דה-וינצ'י", שהוא מתקן זמין מסחרית, משתמשים בו ביותר מ-2,000 בתי-חולים בעולם, והרעיון הוא לאפשר למנתח לפעול בנוחות בגבולות הקואורדינציה שלו, אך רבות ממטלות המשנה בכירורגיה הן מאד שגרתיות ומשעממות, כמו התפירה, ולפי שעה, כולן מבוצעות תחת פיקוחו הספציפי והמיידי של המנתח, כך שעם הזמן, המנתח מתעייף. ואנחנו תהינו אם נוכל לתכנת את הרובוט לבצע כמה ממטלות-משנה אלה, ובכך לשחרר את המנתח, והוא יוכל להתמקד בחלקים המסובכים יותר של הניתוח, וגם להפחית את משך הניתוח אם נוכל לגרום לרובוט לבצע אותם מעט יותר מהר.
Now, it's hard to program a robot to do delicate things like this. But it turns out my colleague Pieter Abbeel, who's here at Berkeley, has developed a new set of techniques for teaching robots from example. So he's gotten robots to fly helicopters, do incredibly interesting, beautiful acrobatics, by watching human experts fly them. So we got one of these robots. We started working with Pieter and his students. And we asked a surgeon to perform a task -- with the robot. So what we're doing is asking the surgeon to perform the task, and we record the motions of the robot.
קשה לתכנת רובוט לבצע פעולות עדינות כאלה, אבל התברר שעמיתי, פיטר אביל, שעובד כאן בברקלי, פיתח מערך חדש של טכניקות להדרכת רובוטים לפי דוגמה. וכך הוא גרם לרובוטים להטיס מסוקים, לבצע אקרובטיקה מעניינת ויפה להפליא, מתוך צפיה במומחים אנושיים שמטיסים אותם. השגנו את אחד הרובוטים האלה. התחלנו לעבוד עם פיטר והסטודנטים שלו וביקשנו ממנתח אחד לבצע מטלה מסוימת, ומה שעשינו, עם הרובוט, אנו מבקשים מהרובוט-- המנתח מבצע את המטלה,
So here's an example. I'll use tracing out a figure eight as an example. So here's what it looks like when the robot -- this is what the robot's path looks like, those three examples. Now, those are much better than what a novice like me could do, but they're still jerky and imprecise.
ואנו מקליטים את תנועות הרובוט. הנה דוגמה. אשתמש בצורת הספרה 8, ואעקוב אחרי צורת ה-8 כדוגמה. כך זה נראה כשהרובוט-- כך נראה התוואי של הרובוט, אלו הן 3 דוגמאות. הן טובות בהרבה ממה שחובבן כמוני היה יכול לעשות, אך הן עדיין קופצניות ולא מדויקות.
So we record all these examples, the data, and then go through a sequence of steps. First, we use a technique called dynamic time warping from speech recognition. And this allows us to temporally align all of the examples. And then we apply Kalman filtering, a technique from control theory, that allows us to statistically analyze all the noise and extract the desired trajectory that underlies them. Now we take those human demonstrations -- they're all noisy and imperfect -- and we extract from them an inferred task trajectory and control sequence for the robot. We then execute that on the robot, we observe what happens, then we adjust the controls, using a sequence of techniques called iterative learning. Then what we do is we increase the velocity a little bit. We observe the results, adjust the controls again, and observe what happens. And we go through this several rounds.
אז אנו מתעדים את כל הדוגמאות האלה, את כל הנתונים, ואז מבצעים סדרה של שלבים. ראשית אנו משתמשים בטכניקה שקרויה "פיתול זמן דינמי", שקשורה בזיהוי דיבור, וזה מאפשר לנו לארגן את כל הדוגמאות מבחינת הזמנים, ואז אנו מיישמים את "סינון קלמן", טכניקה מתיאוריית השליטה, שמאפשרת לנו לנתח באופן סטטיסטי את כל הרעש ולחלץ מתוכו את המסלול הרצוי. אז כעת אנו לוקחים את ההדגמות האנושיות האלה, שכולן רועשות ובלתי-מושלמות, ומחלצים מהן מסלול מטלה משוער ורצף בקרה עבור הרובוט. לאחר מכן אנו מריצים זאת על הרובוט, צופים במה שקורה, ואחר מכווננים את הבקרות בעזרת רצף טכניקות הקרוי "לימוד דרך הישנות". בשלב הבא אנו מעלים מעט את המהירות. צופים בתוצאות, מכווננים שוב את הבקרות, וצופים במה שקורה. אנו מבצעים זאת במשך מספר מחזורים.
And here's the result. That's the inferred task trajectory, and here's the robot moving at the speed of the human. Here's four times the speed of the human. Here's seven times. And here's the robot operating at 10 times the speed of the human. So we're able to get a robot to perform a delicate task like a surgical subtask, at 10 times the speed of a human. So this project also, because of its involved practicing and learning, doing something over and over again, this project also has a lesson, which is: if you want to do something well, there's no substitute for practice, practice, practice.
והנה התוצאה. זהו מסלול המטלה המשוער, והנה הרובוט נע במהירות אדם. כאן זה פי 4 מהירות אדם. כאן - פי 7. וכאן הרובוט פועל במהירות גדולה פי 10 ממהירות האדם. כך שאנו יכולים לגרום לרובוט לבצע מטלה עדינה כמו מטלה כירורגית משנית, במהירות גבוהה פי 10 ממהירות אנושית. אז גם המיזם הזה, בגלל התרגול והלמידה המעורבים בו, ביצוע של משהו שוב ושוב, גם במיזם הזה טמון לקח, והוא, אם רוצים לעשות משהו היטב, אין תחליף לתרגול, תרגול, תרגול.
So these are four of the lessons that I've learned from robots over the years. And the field of robotics has gotten much better over time. Nowadays, high school students can build robots, like the industrial robot my dad and I tried to build.
ואלה ארבעה מהלקחים שלמדתי מהרובוטים במרוצת השנים, והרובוטיקה, תחום הרובוטיקה, השתפר בהרבה עם הזמן. כיום תלמידי תיכון יכולים לבנות רובוטים כמו הרובוטים התעשייתיים שאבי ואני ניסינו לבנות.
But, it's very -- now ... And now, I have a daughter, named Odessa. She's eight years old. And she likes robots, too. Maybe it runs in the family.
והיום יש לי בת, בשם אודסה. היא בת שמונה. וגם היא אוהבת רובוטים. אולי זה גנטי. [צחוק]
(Laughter)
הלוואי ויכלה לפגוש את אבי.
I wish she could meet my dad. And now I get to teach her how things work, and we get to build projects together. And I wonder what kind of lessons she'll learn from them.
וכעת תורי ללמד אותה איך הדברים פועלים, ואנו זוכים לבנות מיזמים ביחד, ואני תוהה מהם הלקחים שהיא עתידה ללמוד מהם.
Robots are the most human of our machines. They can't solve all of the world's problems, but I think they have something important to teach us. I invite all of you to think about the innovations that you're interested in, the machines that you wish for. And think about what they might be telling you. Because I have a hunch that many of our technological innovations, the devices we dream about, can inspire us to be better humans.
הרובוטים הם הכי אנושיים מכל המכונות שלנו. הם לא יכולים לפתור את כל בעיות העולם, אך לדעתי יש להם משהו חשוב ללמד אותנו. אני מזמין את כולכם לחשוב על החידושים שמעניינים אתכם, על המכונות שהייתם רוצים לראות, ולחשוב על מה עשוי להיות המסר שלהן עבורכם, כי יש לי הרגשה שרבים מהחידושים הטכנולוגיים שלנו, מהמכשירים שאנו חולמים עליהם, יכולים לתת לנו השראה להיות יצורי-אנוש טובים יותר.
Thank you.
תודה לכם. [מחיאות כפיים]
(Applause)