I'm here to talk to you about something important that may be new to you. The governments of the world are about to conduct an unintentional experiment on our climate. In 2020, new rules will require ships to lower their sulfur emissions by scrubbing their dirty exhaust or switching to cleaner fuels. For human health, this is really good, but sulfur particles in the emission of ships also have an effect on clouds. This is a satellite image of marine clouds off the Pacific West Coast of the United States. The streaks in the clouds are created by the exhaust from ships. Ships' emissions include both greenhouse gases, which trap heat over long periods of time, and particulates like sulfates that mix with clouds and temporarily make them brighter. Brighter clouds reflect more sunlight back to space, cooling the climate. So in fact, humans are currently running two unintentional experiments on our climate.
באתי הנה לדבר איתכם על משהו חשוב שאולי חדש לכם. ממשלות העולם עומדות לנהל ניסוי לא-מכוון על האקלים שלנו. ב-2020, חוקים חדשים יחייבו ספינות להפחית את פליטות הגפרית שלהן באמצעות קרצוף צינורות הפליטה המזוהמים שלהן או מעבר לדלקים נקיים יותר. מבחינת הבריאות האנושית, אלה הן בשורות טובות מאד, אבל לחלקיקי הגפרית שהספינות פולטות יש גם השפעה על העננים. זאת היא תמונת לוויין של עננות ימית מול חוף האוקיינוס השקט של ארצות הברית. הקווים שבעננים נגרמים עקב פליטות מספינות. פליטות של ספינה כוללות גזי חממה שלוכדים חום במשך תקופות ארוכות, וגם חלקיקים כמו גופרות, שמתערבבים בעננים והופכים אותן זמנית לבהירים יותר. עננים בהירים יותר מחזירים יותר אור-שמש אל החלל ובכך מצננים את האקלים. אז למעשה, המין האנושי מנהל כעת שני ניסויים לא-מכוונים על האקלים שלנו.
In the first one, we're increasing the concentration of greenhouse gases and gradually warming the earth system. This works something like a fever in the human body. If the fever remains low, its effects are mild, but as the fever rises, damage grows more severe and eventually devastating. We're seeing a little of this now.
בראשון, אנו מגבירים את ריכוז גזי החממה ומחממים בהדרגה את מערכת כדור הארץ. זה עובד קצת כמו דלקת בגוף האנושי. כשהדלקת נשארת נמוכה, ההשפעות מתונות, אבל כשהדלקת מתגברת, הנזק נעשה חמור יותר ובסופו של דבר - הרסני. אנו כבר רואים מעט מזה.
In our other experiment, we're planning to remove a layer of particles that brighten clouds and shield us from some of this warming. The effect is strongest in ocean clouds like these, and scientists expect the reduction of sulfur emissions from ships next year to produce a measurable increase in global warming.
בניסוי השני שלנו אנו מתכננים לסלק שכבת חלקיקים שמבהירה עננים ומגוננת עלינו ממשהו מההתחממות הזאת. האפקט חזק יותר בענני אוקיינוס, כמו אלה, ומדענים צופים שצמצום פליטות הגפרית מספינות בשנה הבאה תחולל עליה מדידה בהתחממות הגלובלית.
Bit of a shocker? In fact, most emissions contain sulfates that brighten clouds: coal, diesel exhaust, forest fires. Scientists estimate that the total cooling effect from emission particles, which they call aerosols when they're in the climate, may be as much as all of the warming we've experienced up until now. There's a lot of uncertainty around this effect, and it's one of the major reasons why we have difficulty predicting climate, but this is cooling that we'll lose as emissions fall. So to be clear, humans are currently cooling the planet by dispersing particles into the atmosphere at massive scale. We just don't know how much, and we're doing it accidentally. That's worrying, but it could mean that we have a fast-acting way to reduce warming, emergency medicine for our climate fever if we needed it, and it's a medicine with origins in nature.
מזעזע? למעשה, רוב הפליטות מכילות גופרות שמבהירות עננים: פחם, אדי דיזל, שריפות יער. מדענים מעריכים שסך-כל אפקט הצינון הודות לחלקיקים מפליטות, שאותן הם מכנים "תרסיסים" כשהן חלק מהאקלים, עשוי להיות דומה למדי לכל ההתחממות שחווינו עד כה. קיימת אי-ודאות רבה בנודע לאפקט זה, וזו אחת הסיבות העיקריות לכך שאנו מתקשים לחזות את האקלים, אבל כשהפליטות יפחתו, נאבד את הצינון הזה. אז כדי שיהיה ברור, בני האדם מצננים כרגע את כוכב הלכת באמצעות פיזור חלקיקים מסיבי לתוך האטמוספירה. אלא שאין לנו מושג כמה, ואנו עושים זאת במקרה. זה מדאיג, אבל המשמעות עשויה להיות שיש לנו פתרון מהיר לצמצום ההתחממות, תרופת-חירום עבור קדחת האקלים, אם נזדקק לה, ומקורה של התרופה הזאת הוא בטבע.
This is a NASA simulation of earth's atmosphere, showing clouds and particles moving over the planet. The brightness is the Sun's light reflecting from particles in clouds, and this reflective shield is one of the primary ways that nature keeps the planet cool enough for humans and all of the life that we know. In 2015, scientists assessed possibilities for rapidly cooling climate. They discounted things like mirrors in space, ping-pong balls in the ocean, plastic sheets on the Arctic, and they found that the most viable approaches involved slightly increasing this atmospheric reflectivity. In fact, it's possible that reflecting just one or two percent more sunlight from the atmosphere could offset two degrees Celsius or more of warming.
זאת הדמיה של נאס"א של אטמוספירת כדור הארץ, שמציגה עננים וחלקיקים שנעים מעל לכוכב הלכת. הזוהר הוא אור השמש שמשתקף מחלקיקים שבעננים, ומראת-מגן זו היא אחת הדרכים העיקריות שבה הטבע מוודא שכוכב הלכת קריר מספיק עבור בני-אדם וכל צורות החיים המוכרות לנו. ב-2015, מדענים העריכו אפשרויות לצינון מהיר של האקלים. הם פסלו דברים כמו הצבת מראות בחלל, כדורי פינג-פונג בים, יריעות ניילון בחוג הארקטי, והם מצאו שהגישות הכי מעשיות כרוכות בהגברה קלה של ההשתקפות הזו באטמוספירה. למעשה, ייתכן שהחזרה נוספת בשיעור אחוז או שניים בלבד של אור-שמש מהאטמוספירה תוכל לפצות על התחממות בת שתי מעלות צלזיוס או יותר.
Now, I'm a technology executive, not a scientist. About a decade ago, concerned about climate, I started to talk with scientists about potential countermeasures to warming. These conversations grew into collaborations that became the Marine Cloud Brightening Project, which I'll talk about momentarily, and the nonprofit policy organization SilverLining, where I am today. I work with politicians, researchers, members of the tech industry and others to talk about some of these ideas. Early on, I met British atmospheric scientist John Latham, who proposed cooling the climate the way that the ships do, but with a natural source of particles: sea-salt mist from seawater sprayed from ships into areas of susceptible clouds over the ocean. The approach became known by the name I gave it then, "marine cloud brightening." Early modeling studies suggested that by deploying marine cloud brightening in just 10 to 20 percent of susceptible ocean clouds, it might be possible to offset as much as two degrees Celsius's warming. It might even be possible to brighten clouds in local regions to reduce the impacts caused by warming ocean surface temperatures. For example, regions such as the Gulf Atlantic might be cooled in the months before a hurricane season to reduce the force of storms. Or, it might be possible to cool waters flowing onto coral reefs overwhelmed by heat stress, like Australia's Great Barrier Reef.
אני מנהלת בתחום הטכנולוגיה ולא מדענית. לפני כעשור נעשיתי מוטרדת בקשר לאקלים והתחלתי לשוחח עם מדענים על צעדים אפשריים נגד ההתחממות. מהשיחות האלה צמחו שיתופי פעולה שהפכו ל"המיזם להבהרת עננים ימיים", שעליו אדבר בעוד רגע, ולמלכ"ר "סילברליינינג" למדיניות שבו אני עובדת כיום. אני עובדת עם פוליטיקאים, חוקרים, אנשי תעשיית הטכנולוגיה ועוד כדי לדון באחדים מרעיונות אלה. בתחילת הדרך פגשתי את מדען האטמוספירה הבריטי ג'ון ליית'אם, שהציע לקרר את האטמוספירה כפי שספינות עושות, אבל עם מקור טבעי של חלקיקים: ערפל ממלח ים שירוסס מספינות לאזורים מוּעדים לעננים מעל האוקיינוס. הגישה הזאת נודעה בשם שהענקתי לה אז, "הבהרת עננות ימית." מחקרים של מודלים מוקדמים קבעו שהשימוש בהבהרת עננות ימית בשיעור 10 עד 20 אחוזים בלבד של עננות ימית צפויה, עשוי לפצות על התחממות של עד שתי מעלות צלזיוס. אפשר יהיה אפילו להבהיר עננים באזורים מקומיים כדי להקטין את ההשפעה של התחממות פני הים, למשל, אפשר לצנן אזורים כמו זרם הגולף האטלנטי בחודשים שלפני עונת ההוריקנים כדי להחליש את עוצמת הסופות, או שאפשר יהיה לצנן מים שזורמים אל שוניות אלמוגים שנתונות במצוקת חום, כמו שונית המחסום הגדולה באוסטרליה.
But these ideas are only theoretical, and brightening marine clouds is not the only way to increase the reflection of the sunlight from the atmosphere. Another occurs when large volcanoes release material with enough force to reach the upper layer of the atmosphere, the stratosphere. When Mount Pinatubo erupted in 1991, it released material into the stratosphere, including sulfates that mix with the atmosphere to reflect sunlight. This material remained and circulated around the planet. It was enough to cool the climate by over half a degree Celsius for about two years. This cooling led to a striking increase in Arctic ice cover in 1992, which dropped in subsequent years as the particles fell back to earth. But the volcanic phenomenon led Nobel Prize winner Paul Crutzen to propose the idea that dispersing particles into the stratosphere in a controlled way might be a way to counter global warming. Now, this has risks that we don't understand, including things like heating up the stratosphere or damage to the ozone layer. Scientists think that there could be safe approaches to this, but is this really where we are? Is this really worth considering?
אבל רעיונות אלה הם תיאורטיים בלבד, והבהרת עננים ימיים אינה הדרך היחידה להגביר את החזר אור השמש מן האטמוספירה. דרך נוספת היא כשהרי געש פולטים חומר בעוצמה שגורמת לו להגיע לשכבה העליונה של האטמוספירה, הסטרטוספירה. כשהר הגעש פינטובו התפרץ ב-1991, הוא פלט חומר אל הסטרטוספירה, כולל גופרות שמתערבבות באטמוספירה ומחזירות אור שמש. החומר הזה נותר שם וחג סביב כוכב הלכת. הכמות שלו הספיקה לצנן את האקלים ביותר מחצי מעלת צלזיוס למשך כשנתיים. התקררות זו הובילה לעלייה בולטת בכיסוי הקרח הארקטי ב-1992, והיא פחתה בשנים שלאחר מכן ככל שהחלקיקים נשרו בחזרה למטה. אבל התופעה הוולקנית הובילה את חתן פרס נובל פול קריטצן להעלות את הרעיון שפיזור מבוקר של חלקיקים בסטרטוספירה עשוי להיות דרך לפעול נגד ההתחממות הגלובלית. יש לכך סכנות שאיננו מבינים, כולל דברים כמו חימום הסטרטוספירה או נזק לשכבת האוזון. מדענים סבורים שעשויות להיות גישות בטוחות לכך, אבל האם זהו באמת המצב? האם זה באמת ראוי לשיקול?
This is a simulation from the US National Center for Atmospheric Research global climate model showing, earth surface temperatures through 2100. The globe on the left visualizes our current trajectory, and on the right, a world where particles are introduced into the stratosphere gradually in 2020, and maintained through 2100. Intervention keeps surface temperatures near those of today, while without it, temperatures rise well over three degrees. This could be the difference between a safe and an unsafe world.
זאת הדמיה של המרכז הלאומי של ארה"ב לחקר האטמוספירה, מודל אקלימי גלובלי שמראה את טמפרטורות כדה"א עד 2100. הגלובוס שמשמאל מראה את הכיוון הנוכחי שלנו, ומימין, זהו עולם שבו מוכנסים חלקיקים לסטרטוספירה בהדרגה, החל מ-2020, ועד 2100. ההתערבות הזאת שומרת את טמפרטורות פני השטח קרובות למצב היום, ואילו בלעדיה, הטמפרטורות עולות בהרבה יותר משלוש מעלות. זה יכול להיות ההבדל בין עולם בטוח ללא-בטוח.
So, if there's even a chance that this could be close to reality, is this something we should consider seriously? Today, there are no capabilities, and scientific knowledge is extremely limited. We don't know whether these types of interventions are even feasible, or how to characterize their risks. Researchers hope to explore some basic questions that might help us know whether or not these might be real options or whether we should rule them out. It requires multiple ways of studying the climate system, including computer models to forecast changes, analytic techniques like machine learning, and many types of observations. And though it's controversial, it's also critical that researchers develop core technologies and perform small-scale, real-world experiments.
אז אם יש סיכוי שהדבר הזה מציאותי, האם זה משהו שכדאי לנו לשקול ברצינות? היום אין שום יכולות והידע המדעי מוגבל ביותר. איננו יודעים אם התערבות כאלה בכלל מעשיות, או איך לאפיין את הסיכונים הכרוכים בהן. החוקרים מקווים לבחון כמה שאלות בסיסיות שעשויות לעזור לנו לדעת אם מדובר באפשרויות ממשיות או שמא עלינו לשלול אותן. זה מחייב ללמוד את מערכת האקלים באמצעים רבים, כולל מודלים ממוחשבים לחיזוי שינויים, טכניקות ניתוח כמו למידת מכונה ותצפיות מסוגים רבים. ולמרות שזה שנוי במחלוקת, יש חשיבות מכרעת לכך שחוקרים יפתחו טכנולוגיות ליבה ויערכו ניסויים מציאותיים בהיקפים קטנים.
There are two research programs proposing experiments like this. At Harvard, the SCoPEx experiment would release very small amounts of sulfates, calcium carbonate and water into the stratosphere with a balloon, to study chemistry and physics effects. How much material? Less than the amount released in one minute of flight from a commercial aircraft. So this is definitely not dangerous, and it may not even be scary.
יש שתי תכניות מחקר שמציעות ניסויים כאלה. בהרווארד, ניסוי "סקופקס" ישחרר כמויות קטנות ביותר של גופרות, סידן פחמתי ומים בסטרטוספירה באמצעות בלון כדי לחקור את הכימיה ואת האפקטים הפיזיקליים. באיזו כמות חומר מדובר? פחות מהכמות הנפלטת בדקת טיסה ממטוס נוסעים מסחרי. כך שזה בהחלט לא מסוכן, וזה עשוי אפילו לא להיות מפחיד.
At the University of Washington, scientists hope to spray a fine mist of salt water into clouds in a series of land and ocean tests. If those are successful, this would culminate in experiments to measurably brighten an area of clouds over the ocean. The marine cloud brightening effort is the first to develop any technology for generating aerosols for atmospheric sunlight reflection in this way. It requires producing very tiny particles -- think about the mist that comes out of an asthma inhaler -- at massive scale -- so think of looking up at a cloud. It's a tricky engineering problem.
באוניברסיטת וושינגטון, מדענים מקווים לרסס בעננים ערפל דק של מים מלוחים בסדרת בדיקות ביבשה ובים. אם זה יצליח, זה יגיע לכלל ניסויים שיבהירו באופן מדיד אזור מעונן מעל הים. מאמץ ההבהרה של עננות ימית הוא הראשון לפתח טכנולוגיה כלשהי להפקת תרסיסים לצורך החזר אור-שמש באטמוספירה בדרך זו. זה מחייב ייצור של חלקיקים זעירים מאד -- נסו לחשוב על האד שיוצא ממשאף -- בהיקף עצום -- נסו לדמיין את האד הזה כענן. זאת בעיה הנדסית ערמומית.
So this one nozzle they developed generates three trillion particles per second, 80 nanometers in size, from very corrosive saltwater. It was developed by a team of retired engineers in Silicon Valley -- here they are -- working full-time for six years, without pay, for their grandchildren. It will take a few million dollars and another year or two to develop the full spray system they need to do these experiments. In other parts of the world, research efforts are emerging, including small modeling programs at Beijing Normal University in China, the Indian Institute of Science, a proposed center for climate repair at Cambridge University in the UK and the DECIMALS Fund, which sponsors researchers in global South countries to study the potential impacts of these sunlight interventions in their part of the world. But all of these programs, including the experimental ones, lack significant funding. And understanding these interventions is a hard problem. The earth is a vast, complex system and we need major investments in climate models, observations and basic science to be able to predict climate much better than we can today and manage both our accidental and any intentional interventions.
הנחיר המיוחד שהם פיתחו מפיק שלושה טריליון חלקיקים בשנייה, שגודלם 80 ננומטר, ממי-מלח קורוסיביים ביותר. הוא פותח ע"י צוות של מהנדסים בדימוס בעמק הסיליקון -- הנה הם -- שעבדו סביב השעון במשך שש שנים ללא שכר, למען עתיד נכדיהם. יידרשו עוד כמה מיליוני דולרים ושנה או שנתיים נוספות כדי לפתח את מערכת הריסוס המלאה הנחוצה לעריכת הניסויים שלהם. בחלקים אחרים של העולם מופיעים מאמצי מחקר, כולל תכניות מידול קטנות באוניברסיטת נורמל של בייג'ינג בסין, במכון המדעי ההודי, מרכז נסיוני לתיקון האקלים באוניברסיטת קיימברידג' שבבריטניה וקרן "דצימלס", שמממנת מחקרים בארצות דרומיות בעולם כדי לחקור את ההשפעות האפשריות של התערבויות כאלה באור השמש בחלק העולם שלהן. אבל כל התכניות הללו, כולל הנסיוניות, חסרות מימון משמעותי. והבנת ההתערבויות האלה היא בעיה קשה. כדור הארץ הינו מערכת רחבת-ידיים ומורכבת ונחוצות לנו השקעות רציניות במידול האקלים, בעריכת תצפיות ובמדע בסיסי כדי שנוכל לחזות את האקלים טוב יותר מאשר עכשיו ולנהל את ההתערבויות שלנו, הן המכוונות והן הלא-מכוונות.
And it could be urgent. Recent scientific reports predict that in the next few decades, earth's fever is on a path to devastation: extreme heat and fires, major loss of ocean life, collapse of Arctic ice, displacement and suffering for hundreds of millions of people. The fever could even reach tipping points where warming takes over and human efforts are no longer enough to counter accelerating changes in natural systems.
וייתכן שזה דחוף. דיווחים מדעיים עדכניים חוזים שבמעט העשורים הבאים, הקדחת של כדור הארץ תנוע בכיוון הרסני: חום קיצוני ושריפות, אובדן חמור של חיים ימיים, קריסת הקרח הארקטי, עקירה וסבל של מאות מיליוני בני-אדם. הקדחת עלולה גם להגיע לנקודת אל-חזור כשההתחממות תתגבר עד כדי כך שמאמצי האדם כבר לא יספיקו לעמוד בפני שינויים הולכים ומאיצים במערכות הטבע.
To prevent this circumstance, the UN's International Panel on Climate Change predicts that we need to stop and even reverse emissions by 2050. How? We have to quickly and radically transform major economic sectors, including energy, construction, agriculture, transportation and others. And it is imperative that we do this as fast as we can. But our fever is now so high that climate experts say we also have to remove massive quantities of CO2 from the atmosphere, possibly 10 times all of the world's annual emissions, in ways that aren't proven yet.
כדי למנוע את כל אלה, הפאנל הבין-ממשלתי של האו"ם לשינויי האקלים צופה שעד 2050 יהיה עלינו לעצור ואף להפוך את מגמת הפליטות. איך? עלינו לשנות במהירות ובקיצוניות מגזרים כלכליים מרכזיים ובהם אנרגיה, בניה, חקלאות, תעבורה ועוד. וחיוני שנעשה זאת מהר ככל שנוכל. אבל הקדחת שלנו כבר כה חמורה, שמומחי האקלים טוענים שעלינו גם להוציא כמויות ענק של פד"ח מן האטמוספירה, אולי פי 10 מכל הפליטות העולמיות השנתיות, בדרכים שטרם הוכחו.
Right now, we have slow-moving solutions to a fast-moving problem. Even with the most optimistic assumptions, our exposure to risk in the next 10 to 30 years is unacceptably high, in my opinion.
לפי שעה, יש לנו פתרונות איטיים לבעייה שמחמירה במהירות. אפילו עם ההנחות הכי אופטימיות, החשיפה שלנו לסכנה ב-10 עד 30 השנים הבאות גבוהה באופן בלתי-קביל, לדעתי.
Could interventions like these provide fast-acting medicine if we need it to reduce the earth's fever while we address its underlying causes? There are real concerns about this idea. Some people are very worried that even researching these interventions could provide an excuse to delay efforts to reduce emissions. This is also known as a moral hazard. But, like most medicines, interventions are more dangerous the more that you do, so research actually tends to draw out the fact that we absolutely, positively cannot continue to fill up the atmosphere with greenhouse gases, that these kinds of alternatives are risky and if we were to use them, we would need to use as little as possible.
האם התערבויות כאלה תספקנה תרופה מהירת-פעולה, במידה ונזדקק לה, לשיכוך קדחת כדור הארץ, בעודנו מטפלים בבעיות היסוד? קיימות דאגות אמיתיות סביב רעיון זה. יש מי שמודאגים מאד מכך שעצם חקר ההתערבויות האלה עלול לספק תירוץ לדחיית המאמץ לצמצום הפליטות. זה ידוע גם כ"סיכון מוסרי". אבל, כמו רוב התרופות, ההתערבויות מסוכנות ככל שמרבים להשתמש בהן, והמחקר נוטה באמת להסיק בהחלט וללא עוררין אסור לנו להמשיך למלא את האטמוספירה בגזי חממה, שבהתערבויות כאלה טמונים סיכונים ושאם נשתמש בהן, זה צריך להיות מעט ככל האפשר.
But even so, could we ever learn enough about these interventions to manage the risk? Who would make decisions about when and how to intervene? What if some people are worse off, or they just think they are? These are really hard problems. But what really worries me is that as climate impacts worsen, leaders will be called on to respond by any means available. I for one don't want them to act without real information and much better options.
אבל גם כך, האם נצליח אי-פעם ללמוד על התערבויות אלה מספיק כדי שנוכל לנהל את הסיכון? מי יקבל החלטות בשאלה מתי ואיך להתערב? מה אם יש מי שמצויים במצב חמור מדי או רק סבורים שזה כך? אלה הן בעיות קשות מאד. אבל מה שבאמת מדאיג אותי הוא שככל שהשפעות האקלים יחמירו, המנהיגים יידרשו לפעול בכל האמצעים שעומדים לרשותם. אישית, אני לא רוצה שהם יפעלו ללא מידע ממשי וברירות טובות בהרבה.
Scientists think it will take a decade of research just to assess these interventions, before we ever were to develop or use them. Yet today, the global level of investment in these interventions is effectively zero. So, we need to move quickly if we want policymakers to have real information on this kind of emergency medicine.
המדענים סבורים שיידרש עשור שלם של מחקר רק כדי להעריך את ההתערבויות האלה, בטרם נוכל אפילו לפתחן או להשתמש בהן. אלא שהיום, רמת ההשקעה הגלובלית בהתערבויות אלה היא למעשה אפס. כך שעלינו לפעול במהירות אם ברצוננו שקובעי המדיניות יקבלו מידע ממשי על תרופת חירום מעין זו.
There is hope! The world has solved these kinds of problems before. In the 1970s, we identified an existential threat to our protective ozone layer. In the 1980s, scientists, politicians and industry came together in a solution to replace the chemicals causing the problem. They achieved this with the only legally binding environmental agreement signed by all countries in the world, the Montreal Protocol. Still in force today, it has resulted in a recovery of the ozone layer and is the most successful environmental protection effort in human history.
יש תקווה! העולם כבר פתר בעבר בעיות כאלה. בשנות ה-70 של המאה ה-20 זיהינו איום קיומי על שכבת האוזון שמגינה עלינו. בשנות ה-80, מדענים, פוליטיקאים ותעשיינים חברו יחד בהחלטה להחליף את הכימיקלים שגרמו לבעיה זו. הם השיגו זאת בעזרת ההסכם הסביבתי היחיד המחייב מבחינה חוקית שעליו חתמו כל מדינות העולם, הסכם מונטריאול. הוא עדיין תקף כיום והוא הביא להחלמת שכבת האוזון ומהווה את מאמץ ההגנה הסביבתית המוצלח ביותר בדברי ימי האדם.
We have a far greater threat now, but we do have the ability to develop and agree on solutions to protect people and restore our climate to health. This could mean that to remain safe, we reflect sunlight for a few decades, while we green our industries and remove CO2. It definitely means we must work now to understand our options for this kind of emergency medicine.
האיום שמולנו גדול בהרבה, אבל יש לנו בהחלט היכולת לפתח פתרונות ולהסכים עליהם על מנת להגן על בני-אדם ולשקם את בריאותו של האקלים שלנו. המשמעות עשויה להיות שכדי להישאר מוגנים נחזיר אור-שמש במשך כמה עשורים ובמקביל ניירק את התעשיות שלנו ונסלק את הפד"ח. זה בהחלט אומר שעלינו לפעול עכשיו כדי להבין את הברירות שלנו מבחינת תרופת חירום זו.
Thank you,
תודה לכם.
(Applause)
(מחיאות כפיים)