Πόσοι από εμάς έχουμε δει κάτι, σκεφτήκαμε πως έπρεπε να το αναφέρουμε, αλλά δεν το κάναμε; Όχι ότι θέλω να δω χέρια, αλλά είμαι βέβαιη ότι αυτό συνέβη εδώ σε κάποιον στο παρελθόν. Στην πραγματικότητα, όταν ρωτήθηκε μια ομάδα υπαλλήλων, το 46 τοις εκατό αυτών απάντησαν λέγοντας ότι έχουν δει κάτι και αποφάσισαν να μην το αναφέρουν. Γι' αυτό αν σηκώσατε χέρι ή το σηκώσατε σιγανά, μη νιώθετε άσχημα, δεν είσαστε μόνοι.
How many of us have ever seen something, thought that we should report it, but decided not to? And not that I need to see a show of hands, but I'm sure this has happened to someone in this room before. In fact, when this question was asked to a group of employees, 46 percent of them responded by saying that they had seen something and decided not to report it. So if you raised your hand, or quietly raised your hand, don't feel bad, you're not alone.
To μήνυμα αυτό «αν δείτε κάτι μιλήστε», βρίσκεται παντού γύρω μας. Ακόμα και όταν οδηγείτε στην εθνική οδό βλέπετε τέτοιες πινακίδες, ενθαρρύνοντάς μας να αναφέρουμε το έγκλημα χωρίς να αποκαλυφθούμε. Ακόμα όμως αισθάνομαι ότι πολλοί από εμάς είναι ανήσυχοι να φανερωθούν στο όνομα της αλήθειας.
This message of if you see something to say something is really all around us. Even when driving down the highway, you see billboards like this, encouraging us to report crime without revealing ourselves. But I still feel like a lot of us are really uncomfortable coming forward in the name of the truth.
Είμαι καθηγήτρια λογιστικής και κάνω έρευνα στις απάτες. Και στην τάξη μου ενθαρρύνω τους φοιτητές μου να αποκαλύπτουν πληροφορίες αν τις δουν. Ή με άλλα λόγια, ενθαρρύνω τους φοιτητές μου να γίνουν πληροφοριοδότες. Αλλά αν είμαι απόλυτα ειλικρινής με τον εαυτό μου, αμφιταλαντεύομαι με αυτό το μήνυμα που στέλνω στους μαθητές μου. Και να γιατί. Οι πληροφοριοδότες δέχονται επίθεση. Το ένα πρωτοσέλιδο μετά το άλλο μας δείχνει αυτό. Πολλοί άνθρωποι επιλέγουν να μην γίνουν πληροφοριοδότες λόγω του φόβου των αντεκδικήσεων. Από τους υποβιβασμούς, τις θανατικές απειλές, έως την απώλεια εργασίας, συνεχή απώλεια εργασίας. Η επιλογή να γίνεις πληροφοριοδότης είναι μια επίμοχθη μάχη. Η αφοσίωσή τους τίθεται σε αμφισβήτηση. Τα κίνητρά τους, η αξιοπιστία τους. Πώς μπορώ εγώ, ως καθηγήτρια όπου νοιάζεται για τους φοιτητές της να τους ενθαρρύνω να γίνουν πληροφοριοδότες, όταν ξέρω πώς νιώθει ο κόσμος πραγματικά για αυτούς;
I'm an accounting professor, and I do fraud research. And in my class, I encourage my students to come forward with information if they see it. Or in other words, encouraging my students to become whistle-blowers. But if I'm being completely honest with myself, I am really conflicted with this message that I'm sending to my students. And here's why. Whistle-blowers are under attack. Headline after headline shows us this. Many people choose not to become whistle-blowers due to the fear of retaliation. From demotions to death threats, to job loss -- perpetual job loss. Choosing to become a whistle-blower is an uphill battle. Their loyalty becomes into question. Their motives, their trustworthiness. So how can I, as a professor who really cares about her students encourage them to become whistle-blowers, when I know how the world truly feels about them?
Μια μέρα ετοιμαζόμουν για την ετήσια διάλεξη των πληροφοριοδοτών με τους φοιτητές μου, και δούλευα σε ένα άρθρο του «Forbes» με τίτλο: «Η Wells Fargo και η καταγγελία της χιλιετίας. Τι τους λέμε;» Και καθώς δούλευα σε αυτό το άρθρο και διάβαζα την υπόθεση, έγινα εξώ φρενών. Και αυτό που με εξόργισε ήταν όταν εξέτασα το γεγονός και κατάλαβα ότι οι υπάλληλοι που προσπάθησαν να καταγγείλουν στην πραγματικότητα απολύθηκαν. Και σκέφτηκα πραγματικά το μήνυμα που μοιραζόμουν με τους φοιτητές μου. Και με έκανε να σκεφτώ: Τι θα γινόταν αν οι φοιτητές μου ήταν υπάλληλοι της Wells Fargo; Από τη μια πλευρά, αν έκαναν αποκαλύψεις θα είχαν απολυθεί. Αλλά από την άλλη, αν δεν ανέφεραν τις απάτες που ήξεραν, ο τρόπος που είναι γραμμένος ο ισχύων κανονισμός, οι υπάλληλοι θεωρούνται υπεύθυνοι αν γνώριζαν κάτι και δεν το ανέφεραν. Γι' αυτό η ποινική δίωξη είναι μια πραγματική επιλογή. Τι μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος με αυτές τις πιθανότητες;
So, one day I was getting ready for my annual whistle-blower lecture with my students. And I was working on an article for "Forbes," entitled "Wells Fargo and Millennial Whistle-blowing. What Do We Tell Them?" And as I was working on this piece and reading about the case, I became outraged. And what made me angry was when I came to the fact and realized that the employees that tried to whistle-blow were actually fired. And it really made me think about the message that I was sharing with my students. And it made me think: What if my students had been Wells Fargo employees? On the one hand, if they whistle-blew, they would have gotten fired. But on the other hand, if they didn't report the frauds that they knew, the way current regulation is written, employees are held responsible if they knew something and didn't report it. So criminal prosecution is a real option. What's a person supposed to do with those type of odds?
Εγώ από όλους τους ανθρώπους ξέρω τις πολύτιμες συνεισφορές που κάνουν οι πληροφοριοδότες. Στην ουσία, οι περισσότερες απάτες ανακαλύπτονται από αυτούς. Το 42% των απατών ανακαλύπτονται από έναν πληροφοριοδότη συγκριτικά με άλλες μεθόδους, όπως την επανεξέταση μέτρησης και τον εξωτερικό έλεγχο. Και όταν σκέφτεσαι κάποιες από τις πιο κλασικές ή ιστορικές περιπτώσεις απάτης, πάντα είναι κοντά ένας πληροφοριοδότης. Σκεφτείτε το Γουότεργκεϊτ -- πληροφοριοδότης το ανακάλυψε. Την Enron -- πληροφοριοδότης το ανακάλυψε. Και ποιος μπορεί να ξεχάσει τον Μπερνάρντ Μέιντοφ, που ανακαλύφθηκε από πληροφοριοδότη; Χρειάζεται απίστευτο κουράγιο να φανερωθείς στο όνομα της αλήθειας. Αλλά όποτε σκεφτόμαστε τον όρο πληροφοριοδότης, σκεφτόμαστε συχνά κάποιες περιγραφικές λέξεις: σπιούνος, φίδι, προδότης, καρφί, νυφίτσα. Και αυτές είναι οι καλές λέξεις, εκείνες που μπορώ να πω στη σκηνή.
I of all people know the valuable contributions that whistle-blowers make. In fact, most frauds are discovered by them. Forty two percent of frauds are discovered by a whistle-blower in comparison to other methods, like measurement review and external audit. And when you think about some of the more classic or historical fraud cases, it always is around a whistle-blower. Think Watergate -- discovered by a whistle-blower. Think Enron -- discovered by a whistle-blower. And who can forget about Bernard Madoff, discovered by a whistle-blower? It takes a tremendous amount of courage to come forward in the name of the truth. But when we think about the term whistle-blower, we often think of some very descriptive words: rat, snake, traitor, tattletale, weasel. And those are the nice words, the ones I can say from the stage.
Και όταν δεν είμαι στην τάξη, γυρνάω τη χώρα και συνεντευξιάζω υπάλληλους κακούργους, πληροφοριοδότες και θύματα απάτης, επειδή προσπαθώ να καταλάβω τι τους ωθεί και να φέρνω αυτές τις εμπειρίες πίσω στην τάξη. Αλλά είναι οι συνεντεύξεις με τους πληροφοριοδότες που μου μένουν. Και μένουν μαζί μου, επειδή με κάνουν να αμφισβητώ το δικό μου κουράγιο. Όταν μου δίνεται η ευκαιρία, θα μιλήσω πραγματικά; Κι έτσι, αυτές τις ιστορίες είναι που θέλω να σας μοιραστώ.
And so when I'm not in class, I go around the country and I interview white-collar felons, whistle-blowers and victims of fraud. Because really I'm trying to understand what makes them tick and to bring those experiences back into the classroom. But it's my interviews with whistle-blowers that really stick with me. And they stick with me, because they make me question my own courage. When given the opportunity, would I actually speak up? And so, this is a couple stories that I want to share with you.
Αυτή είναι η Μέρι. Η Μέρι Γουίλινχαμ είναι πληροφοριοδότης από το Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνα στο Τσάπελ Χιλ, ακαδημαϊκή περίπτωση απάτης. Και η Μέρι ήταν εξειδικευμένη καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο, και εργαζόταν με φοιτητές, κυρίως φοιτητές αθλητές. Kαι αυτό που παρατήρησε όταν εργαζόταν με τους φοιτητές, είναι ότι οι εργασίες εξαμήνου που παρέδιδαν φαίνονταν να υπερβαίνουν πολύ το επίπεδο της ανάγνωσής τους. Άρχισε να κάνει μερικές ερωτήσεις και έμαθε πως υπήρχε μια βάση δεδομένων όπου οι φοιτητές αθλητές ανακτούσαν εργασίες και τις παρέδιδαν. Και τότε ανακάλυψε πως ορισμένοι συνάδελφοί της περνούσαν φοιτητές σε ψεύτικες τάξεις απλώς για να είναι κατάλληλοι να παίξουν. Όταν το έμαθε η Μέρι αυτό, εξοργίστηκε. Aυτό που πήγε να κάνει ήταν να πάει στον προϊστάμενό της. Δεν έκαναν όμως τίποτα. Και τότε η Μέρι πήγε σε κάποιους διοικητικούς υπαλλήλους του πανεπιστημίου. Kαι αυτοί δεν έκαναν τίποτα.
This is Mary. Mary Willingham is the whistle-blower from the University of North Carolina at Chapel Hill, academic fraud case. And Mary was a learning specialist at the university, and she worked with students, primarily student athletes. And what she noticed, when she was working with students, is they were turning in term papers that seemed well beyond their reading levels. She started to ask a couple of questions and she found out that there was a database where the student athletes could retrieve papers and turn them in. And then she found out that some of her colleagues were funneling students into fake classes, just to keep them eligible to play. Now, when Mary found this out, she was outraged. And so what she tried to do was go to her direct supervisor. But they didn't do anything. And then Mary tried to go to some internal university administrators. And they didn't do anything.
Οπότε, τι γίνεται όταν κανείς δεν ακούει; Μπλογκάρεις. Έτσι, η Μέρι δημιούργησε ένα ιστολόγιο. Το ιστολόγιό της διαδόθηκε ευρέως μέσα σε 24 ώρες, και ένας δημοσιογράφος ήρθε σε επαφή μαζί της. Όταν ο δημοσιογράφος ήρθε σε επαφή μαζί της, η ταυτότητά της γνωστοποιήθηκε. Είχε εκτεθεί. Και όταν είχε εκτεθεί, δέχτηκε υποβιβασμό, θανατικές απειλές για κολεγιακά αθλήματα. Η Μέρι δεν έκανε κανένα λάθος. Δεν συμμετείχε στην απάτη. Πίστευε πραγματικά ότι έδινε φωνή σε φοιτητές που ήταν άφωνοι. Aλλά η πίστη της αμφισβητήθηκε. Η αξιοπιστία της και τα κίνητρά της.
So, what happens when nobody listens? You blog. So Mary decided to develop a blog. Her blog went viral within 24 hours, and she was contacted by a reporter. Now, when she was contacted by this reporter, her identity was known. She was exposed. And when she was exposed, she received a demotion, death threats, over collegiate sports. Mary didn't do anything wrong. She didn't participate in the fraud. She really thought that she was giving voice to students that were voiceless. But her loyalty was questioned. Her trustworthiness and her motives.
Τώρα, η καταγγελία δεν χρειάζεται πάντα να καταλήγει με υποβιβασμούς ή θανατικές απειλές. Στην ουσία, το 2002 αυτό ήταν το εξώφυλλο του περιοδικού «Time», όπου τιμάμε πραγματικά τρεις γενναίες πληροφοριοδότριες για την απόφασή τους να παρουσιαστούν στο όνομα της αλήθειας. Και όταν βλέπεις την έρευνα, το 22 τοις εκατό των πληροφοριοδοτών αναφέρουν αντεκδίκηση. Συνεπώς, μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού δίνει αναφορά και δεν δέχεται εκδίκηση και αυτό μου δίνει ελπίδα.
Now, whistle-blowing doesn't always have to end in demotions or death threats. Actually, in 2002, this was the cover of "Time" magazine, where we were actually honoring three brave whistle-blowers for their decision to come forward in the name of the truth. And when you look at the research, 22 percent of whistle-blowers actually report retaliation. So there is a huge population of people that report and are not retaliated against and that gives me hope.
Αυτή είναι η Κάθι. H Kάθι Σουάνσον είναι συνταξιούχος δημοτική υπάλληλος του Ντίξον. Και μια μέρα η Κάθι έκανε τη δουλειά της όπως πάντα, και έπεσε πάνω σε μια αρκετά ενδιαφέρουσα υπόθεση. H Κάθι ήταν στο τέλος του μήνα, κι έκανε την έκθεση απολογισμού της πόλης, και το αφεντικό της, η Ρίτα Κράντγουελ, της έδωσε μια λίστα λογαριασμών και είπε, «Κάθι, κάλεσε την τράπεζα και πάρε αυτούς τους λογαριασμούς». Και η Κάθι έκανε τη δουλειά της. Αλλά εκείνη τη συγκεκριμένη μέρα, η Ρίτα ήταν εκτός πόλης, και η Κάθι είχε δουλειά. Παίρνει τηλέφωνο την τράπεζα και λέει, «Στείλτε με φαξ όλους τους λογαριασμούς». Και όταν λαμβάνει το φαξ, βλέπει ότι υπάρχει ένας λογαριασμός όπου έχει κάποιες αναλήψεις και καταθέσεις που δεν γνώριζε. Ήταν ένας λογαριασμός που ελεγχόταν μόνο από τη Ρίτα.
So this is Kathe. Kathe Swanson is a retired city clerk from the city of Dixon. And one day, Kathe was doing her job, just like she always did, and she stumbled upon a pretty interesting case. See, Kathe was at the end of the month, and she was doing her treasures report for the city, and typically, her boss, Rita Crundwell, gave her a list of accounts and said, "Kathe, call the bank and get these specific accounts." And Kathe did her job. But this particular day, Rita was out of town, and Kathe was busy. She picks up the phone, she calls the bank and says, "Fax me all of the accounts." And when she gets the fax, she sees that there is an account that has some withdrawals and deposits in it that she did not know about. It was an account controlled only by Rita.
Η Κάθι κοίταξε την πληροφορία, την ανέφερε στον προϊστάμενό της, ο οποίος ήταν ο δήμαρχος Μπερκ τότε, κι αυτό οδήγησε σε μια τεράστια έρευνα, μια έρευνα έξι μηνών. Τελικά προέκυψε ότι το αφεντικό της Κάθι, η Ρίτα Κρόμγουελ, καταχραζόταν χρήματα. Η Ρίτα έκανε υπεξαίρεση 53 εκατομμυρίων δολαρίων για μια περίοδο 20 ετών, και η Κάθι απλώς έτυχε να το βρει τυχαία. Η Κάθι είναι μια ηρωίδα. Kαι όντως είχα την ευκαιρία να της πάρω συνέντευξη για το ντοκιμαντέρ, «Όλα τα άλογα της βασίλισσας». Η Κάθι δεν έψαχνε τη φήμη. Στην πραγματικότητα, δεν ήθελε να μου μιλήσει για πάρα πολύ καιρό, αλλά μέσω μιας στρατηγικής παρενόχλησης, έδωσε τη συνέντευξη.
So Kathe looked at the information, she reported it to her direct supervisor, which was then-mayor Burke, and this led into a huge investigation, a six-month investigation. Come to find out, Kathe's boss, Rita Crundwell, was embezzling money. Rita was embezzling 53 million dollars over a 20-year period, and Kathe just happened to stumble upon it. Kathe is a hero. And actually, I had the opportunity of interviewing Kathe for my documentary, "All the Queen's Horses." And Kathe wasn't seeking fame. In fact, she really didn't want to talk to me for a really long time, but through strategic stalking, she ended up doing the interview.
(Γέλια)
(Laughter)
Αλλά έψαχνε δικαιοσύνη, όχι φήμη. Και αν δεν ήταν η Κάθι, ποιος λέει ότι αυτή η απάτη θα είχε ανακαλυφθεί;
But she was seeking fairness, not fame. And if it wasn't for Kathe, who's to say this fraud would have ever been discovered?
Θυμάστε εκείνο το άρθρο του «Forbes» που έλεγα, στο οποίο εργαζόμουν πριν την ομιλία μου; Tο ανήρτησα και συνέβη κάτι απίστευτο. Άρχισα να λαμβάνω e-mail από πληροφοριοδότες παγκοσμίως. Και καθώς λάμβανα αυτά τα email και τους απαντούσα, υπήρχε ένα κοινό θέμα στο μήνυμα που λάμβανα, και αυτό ήταν: όλοι έλεγαν αυτό, «Έκανα την αποκάλυψη, οι άνθρωποι με μισούν πολύ τώρα. Απολύθηκα, αλλά μαντέψτε τι; Θα το έκανα και πάλι αν μπορούσα». Κι έτσι καθώς διάβαζα αυτό το μήνυμα, όλα αυτά τα μηνύματα, σκεφτόμουν, τι μπορώ να μοιραστώ με τους φοιτητές μου; Έτσι, τα ένωσα όλα μαζί και αυτό είναι που έμαθα.
So, remember that "Forbes" article I was talking about, that I was working on before my lecture? Well, I posted it and something really fantastic happened. I started receiving emails from whistle-blowers all over the world. And as I was receiving these emails and responding back to them, there was a common theme in the message that I received, and this is what it was: they all said this, "I blew the whistle, people really hate me now. I got fired, but guess what? I would do it all over again if I could." And so as I kept reading this message, all these messages, I wanted to think, what could I share with my students? And so, I pulled it all together and this is what I learned.
Είναι σημαντικό να καλλιεργούμε την ελπίδα. Οι πληροφοριοδότες είναι αισιόδοξοι. Παρά την κοινή αντίληψη, δεν είναι όλοι δυσαρεστημένοι υπάλληλοι που έχουν πρόβλημα με την εταιρεία. Η αισιοδοξία τους βασικά είναι αυτή που τους κινεί να βγουν μπροστά. Πρέπει να καλλιεργήσουμε την αφοσίωση. Οι πληροφοριοδότες είναι αφοσιωμένοι. Και είναι το πάθος για τον οργανισμό τους που τους κάνει να θέλουν να φανερωθούν. Οι πληροφοριοδότες είναι ταπεινοί. Ξανά, δεν αναζητούν τη φήμη, αλλά τη δικαιοσύνη. Κι εμείς πρέπει να συνεχίσουμε να καλλιεργούμε τη γενναιότητα. Οι πληροφοριοδότες είναι γενναίοι. Συχνά, υποτιμούσαν το αντίκτυπο που άφησε η καταγγελία στην οικογένειά τους, αλλά αυτό που σχολιάζουν συνεχώς είναι η δυσκολία να αποκρύπτουν την αλήθεια.
It's important for us to cultivate hope. Whistle-blowers are hopeful. Despite popular belief, they're not all disgruntled employees that have a beef with the company. Their hopefulness really is what drives them to come forward. We also have to cultivate commitment. Whistle-blowers are committed. And it's that passion to their organization that makes them want to come forward. Whistle-blowers are humble. Again, they're not seeking fame, but they are seeking fairness. And we need to continue to cultivate bravery. Whistle-blowers are brave. Often, they underestimated the impact whistle-blowing had on their family, but what they continue to comment on is how hard it is to withhold the truth.
Με αυτό, θέλω να σας αφήσω με άλλο ένα επιπλέον όνομα: Πίτερ Μπάξταν. Ο Πίτερ Μπάξταν ήταν ένας 27χρονος υπάλληλος του Αμερικανικού Δημόσιου Συστήματος Υγείας. Και προσλήφθηκε για να πάρει συνέντευξη σε ανθρώπους οι οποίοι είχαν σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα, και κατά τη διάρκεια της δουλειάς του, παρατήρησε μια κλινική μελέτη η οποία γινόταν μέσα στον οργανισμό. Και ήταν μια μελέτη η οποία εξέταζε την εξέλιξη της αθεράπευτης σύφιλης. Κι έτσι, υπήρχαν 600 Αφροαμερικανοί που ήταν σε αυτή τη μελέτη. Τους είχαν προσελκύσει σε αυτή τη μελέτη με το να υποβάλουν δωρεάν ιατρικές εξετάσεις, ασφάλισης ταφής. Κι έτσι, αυτό που έγινε μέσα στην πορεία αυτής της μελέτης, είναι ότι ανακαλύφθηκε η πενικιλίνη για να βοηθήσει στη θεραπεία της σύφιλης. Και αυτό που παρατήρησε ο Πίτερ ήταν, ότι δεν χορηγήθηκε πενικιλίνη στους συμμετέχοντες αυτής της έρευνας για να θεραπευτεί η σύφιλή τους.
With that, I want to leave you with one additional name: Peter Buxtun. Peter Buxtun was a 27-year-old employee for the US Public Health Service. And he was hired to interview people that had sexually transmitted diseases. And through the course of his work, he noticed a clinical study that was going on within the organization. And it was a study that was looking at the progression of untreated syphilis. And so, there were 600 African American males that were in this study. They were enticed into the study through being given free medical exams, burial insurance. And so, what happened through the course of this study, is penicillin was discovered to help treat syphilis. And what Peter noticed was, the participants in this study were not given the penicillin to treat their syphilis.
Και οι συμμετέχοντες δεν το ήξεραν.
And the participants didn't know.
Όπως και με τη Μέρι, ο Πίτερ προσπάθησε να το αναφέρει στους εσωτερικούς επόπτες, αλλά κανείς δεν άκουσε. Κι έτσι ο Πίτερ σκέφτηκε ότι αυτό ήταν εντελώς άδικο και προσπάθησε να το ξαναναφέρει, και τελικά μίλησε σε έναν δημοσιογράφο, όπως ακριβώς και η Μέρι. Και το 1972, αυτό ήταν το πρωτοσέλιδο των «New York Times»: «Θύματα σύφιλης σε αμερικανική μελέτη δεν θεραπεύτηκαν για 40 χρόνια». Αυτό είναι γνωστό σε εμάς σήμερα ως το πείραμα της σύφιλης Τασκίγκι. Και ο Πίτερ ήταν ο πληροφοριοδότης. Τι απέγιναν οι 600 άντρες, θα αναρωτιέστε, οι 600 αρχικοί άντρες; Εικοσιοχτώ άντρες πέθαναν από τη σύφιλη. Εκατό πέθαναν από επιπλοκές της σύφιλης, σαράντα γυναίκες μολύνθηκαν και δέκα παιδιά γεννήθηκαν με σύμφυτη σύφιλη. Ποιος λέει πού θα ήταν αυτοί οι αριθμοί αν δεν ήταν η γενναία, θαρραλέα πράξη του Πίτερ;
So similar to Mary, Peter tried to report and talk to his internal supervisors, but no one listened. And so Peter thought this was completely unfair and he tried to report again, and finally talked to a reporter -- very similar to Mary. And in 1972, this was the front page of the "New York Times": "Syphilis Victims in US Study Went Untreated for 40 Years." This is known to us today as the Tuskegee syphilis experiment. And Peter was the whistle-blower. What happened to the 600 men, you may wonder, the 600 original men? Twenty eight men died from syphilis. One hundred died from syphilis complications, forty wives were infected and 10 children were born with congenital syphilis. Who's to say what these numbers would be if it wasn't for the brave, courageous act of Peter?
Όλοι μας είμαστε συνδεδεμένοι με τον Πίτερ. Αν γνωρίζετε κανέναν που είναι σε κλινική δοκιμή, ο λόγος που έχουμε συναίνεση μετά από ενημέρωση σήμερα οφείλεται στη θαρραλέα πράξη του Πίτερ.
We're all connected to Peter, actually. If you know anybody that's in a clinical trial, the reason why we have informed consent today is because of Peter's courageous act.
Να σας κάνω μια ερώτηση. Την αρχική ερώτηση, μια παραλλαγή της αρχικής ερώτησης. Πόσοι από εμάς έχουμε χρησιμοποιήσει τον όρο καρφί, σπιούνος, χαφιές, φίδι, νυφίτσα, καταδότης; Κάποιος;
So let me ask you a question. That original question, a variation of the original question. How many of us have ever used the term snitch, rat tattletale, snake, weasel, leak? Anybody?
Πριν νιώσετε την ανάγκη να το ξανακάνετε, θέλω να το σκεφτείτε λιγάκι. Μπορεί να είναι η Μέρι, ο Πίτερ, όλες οι Κάθι του κόσμου. Ίσως να είσαι εσύ το άτομο που μπορεί να αλλάξει την ιστορία ή μπορεί αυτοί να αλλάξουν τη δική σου.
Before you get the urge to do that again, I want you to think a little bit. It might be the Mary, the Peter, the Kathes of the world. You might be the person that could shape history, or they could be the person that shapes yours.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)