I think it's safe to say that all humans will be intimate with death at least once in their lives. But what if that intimacy began long before you faced your own transition from life into death? What would life be like if the dead literally lived alongside you?
Creo que é seguro dicir que todos os humanos intimarán coa morte polo menos unha vez nas súas vidas. Pero que pasa se esa relación íntima comeza moito antes de que te enfrontes á túa propia transción da vida á morte? Como sería a vida se os mortos viviran literalmente xunto a ti?
In my husband's homeland in the highlands of Sulawesi island in eastern Indonesia, there is a community of people that experience death not as a singular event but as a gradual social process. In Tana Toraja, the most important social moments in people's lives, the focal points of social and cultural interaction are not weddings or births or even family dinners, but funerals. So these funerals are characterized by elaborate rituals that tie people in a system of reciprocal debt based on the amount of animals -- pigs, chickens and, most importantly, water buffalo -- that are sacrificed and distributed in the name of the deceased. So this cultural complex surrounding death, the ritual enactment of the end of life, has made death the most visible and remarkable aspect of Toraja's landscape. Lasting anywhere from a few days to a few weeks, funeral ceremonies are a raucous affair, where commemorating someone who's died is not so much a private sadness but more of a publicly shared transition. And it's a transition that's just as much about the identity of the living as it is about remembrance of the dead.
No país natal do meu marido nas terras altas da isla de Sulawesi no este de Indonesia. hai unha comunidade de xente que experimenta a morte non como un evento singular senón como un proceso social gradual. En Tana Toraja, os momentos sociais máis importantes nas vidas da xente, os puntos centrais de interacción social e cultural non son vodas, nacementos ou incluso cenas familiares, senón os funerais. Estes funereais están caracterizados por rituais elaborados que atan á xente nun sistema de deuda recíproca basada na cantidade de animais -- porcos, galiñas e, máis importante aínda, búfalo de auga -- que son sacrificados e distribuídos no nome do defunto. Polo tanto este complexo cultural que rodea á morte, o ritual de representación do fin da vida, fixo da morte o aspecto máis visible e extraordinario da paisaxe de Toraja. Durando dende varios días ata varias semanas dependendo do lugar, as ceremonias funerarias son un asunto escandaloso, onde conmemorar a alguén que está morto non é tanto unha tristeza privada senón unha transición compartida publicamente. E é unha transición tanto sobre a identidade dos vivos como sobre o recordo dos mortos.
So every year, thousands of visitors come to Tana Toraja to see, as it were, this culture of death, and for many people these grandiose ceremonies and the length of the ceremonies are somehow incommensurable with the way that we face our own mortality in the West. So even as we share death as a universal experience, it's not experienced the same way the world over. And as an anthropologist, I see these differences in experience being rooted in the cultural and social world through which we define the phenomena around us. So where we see an unquestionable reality, death as an irrefutable biological condition, Torajans see the expired corporeal form as part of a larger social genesis. So again, the physical cessation of life is not the same as death. In fact, a member of society is only truly dead when the extended family can agree upon and marshal the resources necessary to hold a funeral ceremony that is considered appropriate in terms of resources for the status of the deceased. And this ceremony has to take place in front of the eyes of the whole community with everyone's participation.
Así que cada ano, milleiros de visitantes van a Tana Toraja para ver, como era, esta cultura sobre a morte, e para moita xente estas ceremonias grandiosas e a súa duración son dalgunha maneira inconmensurábeis para a forma en que nos enfrontamos á nosa propia mortalidade no Oeste. Polo que aínda que compartimos a morte como unha experiencia universal, non se sufre da mesma forma ó redor do mundo. E como antropóloga, vexo estas diferencias na experiencia que se arraigan nos mundos cultural e social, a través do que definimos os fenómenos que nos rodean. Polo tanto, onde vemos unha realidade incuestionable, a morte como unha condición biolóxica irrefutable, os torajanos ven a forma corporal finada como parte dunha xénesis social máis longa. De novo, o cesamento físico da vida non é o mesmo que a morte. De feito, un membro da sociedade só esta realmente morto cando a gran familia se pon de acordo e pon en marcha os recursos necesarios para levar a cabo o funeral que se considere apropiado en termos de recursos para a posición social do falecido. E esta ceremonia ten que ter lugar ante os ollos da comunidade enteira coa colaboración de todos.
So after a person's physical death, their body is placed in a special room in the traditional residence, which is called the tongkonan. And the tongkonan is symbolic not only of the family's identity but also of the human life cycle from birth to death. So essentially, the shape of the building that you're born into is the shape of the structure which carries you to your ancestral resting place. Until the funeral ceremony, which can be held years after a person's physical death, the deceased is referred to as "to makala," a sick person, or "to mama," a person who is asleep, and they continue to be a member of the household. They are symbolically fed and cared for, and the family at this time will begin a number of ritual injunctions, which communicates to the wider community around them that one of their members is undergoing the transition from this life into the afterlife known as Puya.
Así, tras a morte física dunha persoa, o seu corpo ponse nunha habitación especial na residencia tradicional, chamada tongkonan. O tongkonan simboliza non só a identidade da familia senón tamén o ciclo da vida humana dende o nacemento ata a morte. Esencialmente, a forma do edificio no que naces ten a forma da estrutura que te leva ó teu lugar de descanso ancestral. Ata a ceremonia do funeral, que pode levarse a cabo anos despois da morte física da persoa, refírense ó falecido como "to makala", unha persoa enferma, ou "to mama", unha persoa que durme, e continúan sendo membros da unidade familiar. Eles son alimentados e coidados simbolicamente, e neste momento a familia comezará un número de requerimientos rituais, que comunican á amplia comunidade que os rodea que un dos seus membros está experimentando a transición de esta vida á vida de despois conocida como Puya.
So I know what some of you must be thinking right now. Is she really saying that these people live with the bodies of their dead relatives? And that's exactly what I'm saying.
Sei o que algún de vós debe estar pensando agora mesmo. ¿Está a dicir realmente que esa xente vive cós corpos dos seus familiares mortos? E isto é exactamente o que estou a dicir.
But instead of giving in to the sort of visceral reaction we have to this idea of proximity to bodies, proximity to death, or how this notion just does not fit into our very biological or medical sort of definition of death, I like to think about what the Torajan way of viewing death encompasses of the human experience that the medical definition leaves out. I think that Torajans socially recognize and culturally express what many of us feel to be true despite the widespread acceptance of the biomedical definition of death, and that is that our relationships with other humans, their impact on our social reality, doesn't cease with the termination of the physical processes of the body, that there's a period of transition as the relationship between the living and the dead is transformed but not ended. So Torajans express this idea of this enduring relationship by lavishing love and attention on the most visible symbol of that relationship, the human body. So my husband has fond memories of talking to and playing with and generally being around his deceased grandfather, and for him there is nothing unnatural about this. This is a natural part of the process as the family comes to terms with the transition in their relationship to the deceased, and this is the transition from relating to the deceased as a person who's living to relating to the deceased as a person who's an ancestor. And here you can see these wooden effigies of the ancestors, so these are people who have already been buried, already had a funeral ceremony. These are called tau tau.
Pero en lugar de caer no tipo de reacción visceral que temos ante esta idea de proximidade ós corpos, proxiidade á morte, ou como esta noción simplemente non encaixa no soto tipo de definición de morte biolóxica ou médica, gústame pensar sobre o que a forma Torajana de ver a morte inclúe da experiencia humana que a definición médica deixa fóra. Creo que os Torajanos recoñecen socialmente e expresan culturalmente o que moitos de nós sentimos como verdadeiro a pesar da xeralizada aceptación da definición biomédica da morte, o que significa que as nosas relacións con outros humanos, o seu impacto na nosa realidade social, non cesan có fin dos procesos físicos do corpo, senón que hai un periodo de transición polo que a relación entre o vivo e o morto transfórmase pero non termina. Así, os Torajanos expresan esta idea de relación duradera prodigando amor e atención no símbolo máis visible de esa relación, o corpo humano. O meu marido recorda con cariño falar, xogar e, en xeral, estar arredor do seu avó falecido, e para el non hai nada antinatural nisto. Esta é unha parte natural do proceso xa que a familia chega a un acordo coa transición na súa relación có falecido, e esta é a transición dende a relación có falecido como unha persoa que vive á relación có falecido como unha persoa que é un antecesor. E aquí podes ver estas efixies de madeira dos antecesores, polo tanto son persoas que xa foron soterradas, xa tiveron o seu funeral. A estes chámaselles tau tau.
So the funeral ceremony itself embodies this relational perspective on death. It ritualizes the impact of death on families and communities. And it's also a moment of self-awareness. It's a moment when people think about who they are, their place in society, and their role in the life cycle in accordance with Torajan cosmology.
Polo tanto o propio funeral personifica esta perspectiva relacional da morte. ritualiza o impacto da morte nas familias e comuidades. E tamén é un momento de autoconciencia. É un momento no que a xente pensa sobre quen son, o seu lugar na sociedade, e o seu papel no ciclo da vida de acordo coa cosmoloxía Torajana.
There's a saying in Toraja that all people will become grandparents, and what this means is that after death, we all become part of the ancestral line that anchors us between the past and the present and will define who our loved ones are into the future. So essentially, we all become grandparents to the generations of human children that come after us. And this metaphor of membership in the greater human family is the way that children also describe the money that they invest in these sacrificial buffaloes that are thought to carry people's soul from here to the afterlife, and children will explain that they will invest the money in this because they want to repay their parents the debt for all of the years their parents spent investing and caring for them.
Hai un dito en Toraja que dí que todo o mundo se convertirá en avó, e o que isto significa é que despois da morte, todos volvémonos parte da liña ancestral que nos ancora entre o pasado e o presente e definirá quen son os nosos seres queridos no futuro. Así que esencialmente, todos nos convertemos en avós para as xeracións de nenos que veñen tras de nós. E esta metáfora de ser membros dunha familia humana máis ampla é a forma na que os nenos tamén describen o diñeiro que investen nos búfalos que sacrifican xa que se cree que levan a alma da xente de aquí á outra vida, e os nenos explicarán que eles investirán o diñeiro nisto porque queren devolverlles ós seus pais a débeda por todos os anos que pasaron investindo neles and coidándoos
But the sacrifice of buffalo and the ritual display of wealth also exhibits the status of the deceased, and, by extension, the deceased's family. So at funerals, relationships are reconfirmed but also transformed in a ritual drama that highlights the most salient feature about death in this place: its impact on life and the relationships of the living.
Pero o sacrificio dun búfalo e a exposición de riquezas tamén expoñen a posición social do finado, e, por extensión, da súa familia. Polo tanto nos funerais, reafírmanse as relacións pero tamén se transforman nun drama ritual que resalta o feito máis destacable sobre a morte neste sitio: o seu impacto na vida e nas relacións dos vivos.
So all of this focus on death doesn't mean that Torajans don't aspire to the ideal of a long life. They engage in many practices thought to confer good health and survival to an advanced age. But they don't put much stock in efforts to prolong life in the face of debilitating illness or in old age. It's said in Toraja that everybody has sort of a predetermined amount of life. It's called the sunga'. And like a thread, it should be allowed to unspool to its natural end.
Entón, que todo isto se centre na morte non significa que os Torajanos non aspiren ó ideal dunha vida longa. Eles involúcranse en moitas prácticas que creen que traen boa saúde e a supervivencia ata unha avanzada idade. Pero non poñen moito empeño en esforzarse por alongar a vida no caso de enfermidades debilitantes ou de moita idade. Díse en Toraja que todo o mundo ten com unha cantidade determinada de vida. Chámase "sunga". E como un fío, deberíamos deixar que se desenrede ata o seu final natural.
So by having death as a part of the cultural and social fabric of life, people's everyday decisions about their health and healthcare are affected. The patriarch of my husband's maternal clan, Nenet Katcha, is now approaching the age of 100, as far as we can tell. And there are increasing signs that he is about to depart on his own journey for Puya. And his death will be greatly mourned. But I know that my husband's family looks forward to the moment when they can ritually display what his remarkable presence has meant to their lives, when they can ritually recount his life's narrative, weaving his story into the history of their community. His story is their story. His funeral songs will sing them a song about themselves. And it's a story that has no discernible beginning, no foreseeable end. It's a story that goes on long after his body no longer does.
Polo tanto, tendo a morte como unha parte da fábirca cultural e social da vida, afecta ás decisións da xente do día a día sobre a súa saúde e sobre a asistencia médica. O patriarca do clan materno do meu marido, Nenet Katcha, está chegando ós 100 anos, polo que podemos decir. E cada vez hai máis sinais sobre que está a punto de partir no seu propio viaxe por Puya. A súa morte será enormemente lamentada. Pero sei que a familia do meu marido está desexando o momento no que poder dispoñer en forma de ritual o que a súa notable presenza significou nas súas vidas, cando poidan relatar ritualmente a historia da súa vida, convertindo a súá historia na historia da súa comunidade. A súa historia é a historia de todos. Unha das cancións do seu funeral será sobre eles. Esta é unha historia que non ten un principio discernible, nin un final predecible. É unha historia que segue moito despois de que o seu corpo non o faga.
People ask me if I'm frightened or repulsed by participating in a culture where the physical manifestations of death greet us at every turn. But I see something profoundly transformative in experiencing death as a social process and not just a biological one. In reality, the relationship between the living and the dead has its own drama in the U.S. healthcare system, where decisions about how long to stretch the thread of life are made based on our emotional and social ties with the people around us, not just on medicine's ability to prolong life. We, like the Torajans, base our decisions about life on the meanings and the definitions that we ascribe to death.
A xente pregúntame se estou asustada ou asqueada por participar nunha cultura onde as manifestacións físicas da morte salúdannos a cada paso. Pero eu vexo algo profundamente transformador en experimentar a morte como un proceso social e non só un proceso biolóxico. En realidade, a relación entre os vivos e os mortos ten o seu propio drama no sistema de saúde de EE.UU., onde se toman decisións sobre cánto tempo alongar o fío da vida basadas nos nosos lazos emocionais e sociais coa xente que nos rodea, non só na habilidade da medicina para prolongar a vida. Nós, como os Torajanos, basamos as nosas decisións sobre a vida nos significados e nas definicións que nós atribuímos á morte.
So I'm not suggesting that anyone in this audience should run out and adopt the traditions of the Torajans. It might be a little bit difficult to put into play in the United States. But I want to ask what we can gain from seeing physical death not only as a biological process but as part of the greater human story. What would it be like to look on the expired human form with love because it's so intimately a part of who we all are? If we could expand our definition of death to encompass life, we could experience death as part of life and perhaps face death with something other than fear. Perhaps one of the answers to the challenges that are facing the U.S. healthcare system, particularly in the end-of-life care, is as simple as a shift in perspective, and the shift in perspective in this case would be to look at the social life of every death. It might help us recognize that the way we limit our conversation about death to something that's medical or biological is reflective of a larger culture that we all share of avoiding death, being afraid of talking about it. If we could entertain and value other kinds of knowledge about life, including other definitions of death, it has the potential to change the discussions that we have about the end of life. It could change the way that we die, but more importantly, it could transform the way that we live.
Non estou suxerindo que ninguén do público saia correndo e adopte as tradicións dos Torajanos. Sería un pouco difícil poñelo en práctica nos Estados Unidos. Pero quero preguntar o que podemos gañar vendo a morte física non só como un proceso biolóxico senón como parte dunha historia humana máis ampla. Como sería ver a forma humana finada con amor porque é unha parte moi íntima do que todos nós somos? Se puideramos ampliar a nosa definición de morte para incluír a vida, poderiamos experimentar a morte como parte da vida e quizáis afrontar a morte con algo máis que medo. Quizáis unha das respostas ós retos que están afrontando no sistema sanitario dos Estados Unidos, particularmente nos coidados finais da vida, é tan simple como un cambio na perspectiva, e o cambio na perspectiva neste caso sería ver a vida social de cada morto. Debería axudarnos a recoñecer que na forma en que limitamos a nosa conversa sobre a morte a algo médico ou biolóxico reflexa unha cultura máis ampla que todos compartimos de evitar a morte, tendo medo de falar sobre iso. Se puideramos considerar e valorar outros tipos de coñecemento sobre a vida, incluíndo outras definicións de morte, teriamos o potencial para cambiar os debates que temos sobre o final da vida. Podería cambiar a forma na que morremos, pero máis importante, podería transformar a forma na que vivimos.
(Applause)
(Aplausos) Subtítulos: Laura Rodríguez.