I'm here today to talk to you about a very powerful little word, one that people will do almost anything to avoid becoming. Billion-dollar industries thrive because of the fear of it, and those of us who undeniably are it are left to navigate a relentless storm surrounding it.
Hôm nay, tôi ở đây để nói cho mọi người về một từ đầy quyền lực, người ta có thể sẽ làm gần như là mọi thứ, để tránh nó. Ngành công nghiệp tỉ đô phát triển mạnh mẽ được nhờ nỗi sợ với cái từ đó còn với những người đã được gắn mác với từ đó sẽ phải khó khăn vượt qua phong ba bão bùng vây quanh nó.
I'm not sure if any of you have noticed, but I'm fat. Not the lowercase, muttered-behind-my-back kind, or the seemingly harmless chubby or cuddly. I'm not even the more sophisticated voluptuous or curvaceous kind.
Tôi chẳng rõ liệu bạn có để ý, rằng tôi mập. Chẳng phải kiểu nói lẩm bẩm sau lưng tôi hoặc là những từ có vẻ vô hại như mũm mĩm hay tròn tròn. Tôi cũng chẳng phải kiểu người đồng hồ cát hấp dẫn hay đẫy đà.
Let's not sugarcoat it. I am the capital F-A-T kind of fat. I am the elephant in the room. When I walked out on stage, some of you may have been thinking, "Aww, this is going to be hilarious, because everybody knows that fat people are funny."
Do đó đừng dùng mấy từ hoa mỹ ngọt ngào ấy Tôi M-Ậ-P theo đúng nghĩa. Điều đó chẳng thể phủ nhận. Khi tôi bước ra sân khấu, có lẽ nhiều người đang nghĩ "Ôi, hôm nay sẽ rất buồn cười cho xem, bởi ai ai cũng biết rằng người mập thường rất khôi hài."
(Laughter)
(Khán phòng cười)
Or you may have been thinking, "Where does she get her confidence from?" Because a confident fat woman is almost unthinkable. The fashion-conscious members of the audience may have been thinking how fabulous I look in this Beth Ditto dress --
Hoặc là tự hỏi: "Cô này lấy đâu ra sự tự tin đó nhỉ?" Vì phụ nữ mập mà lại tự tin thì có vẻ không tưởng. Những người quan tâm đến thời trang có lẽ sẽ thấy tôi rất tuyệt vời trong chiếc đầm Beth Ditto này.
(Cheers)
(Tiếng vỗ tay)
thank you very much. Whereas some of you might have thought, "Hmm, black would have been so much more slimming."
Cảm ơn mọi người. Dù có thể có mấy người nghĩ "Ừm, nếu mặc màu đen thì nhìn ốm hơn đấy!'
(Laughter)
(Khán phòng cười)
You may have wondered, consciously or not, if I have diabetes, or a partner, or if I eat carbs after 7pm.
Có lẽ bạn đã từng tự hỏi, có thể trong vô thức rằng liệu tôi có bị tiểu đường, hay vài bệnh tương tự hoặc tôi hay ăn carbohydrate sau 7 giờ tối.
(Laughter)
(Khán phòng cười)
You may have worried that you ate carbs after 7pm last night, and that you really should renew your gym membership.
Nghe vậy chắc hẳn mấy bạn đang quýnh lên vì lỡ ăn carbs tối qua đồng nghĩa với việc lại phải đi tập gym tiếp.
These judgments are insidious. They can be directed at individuals and groups, and they can also be directed at ourselves. And this way of thinking is known as fatphobia.
Những tư tưởng này luôn ngấm ngầm hiện diện. Những tư tưởng này có ở từng cá nhân, từng tập thể và có thể ở mỗi người trong số chúng ta. Tư tưởng này được gọi là 'Hội chứng sợ béo' (Fatphobia)
Like any form of systematic oppression, fatphobia is deeply rooted in complex structures like capitalism, patriarchy and racism, and that can make it really difficult to see, let alone challenge. We live in a culture where being fat is seen as being a bad person -- lazy, greedy, unhealthy, irresponsible and morally suspect. And we tend to see thinness as being universally good -- responsible, successful, and in control of our appetites, bodies and lives. We see these ideas again and again in the media, in public health policy, doctors' offices, in everyday conversations and in our own attitudes. We may even blame fat people themselves for the discrimination they face because, after all, if we don't like it, we should just lose weight. Easy. This antifat bias has become so integral, so ingrained to how we value ourselves and each other that we rarely question why we have such contempt for people of size and where that disdain comes from.
Như mọi hội chứng ám ảnh khác, hội chứng sợ béo đã ăn sâu bám rễ vào những thể chế phức tạp như chủ nghĩa tư bản, chế độ phụ quyền và chủ nghĩa phân biệt chủng tộc, rất khó để ta thấy được điều ấy huống chi là phủ nhận. Ta sống trong một thời đại mà người mập được coi như thể là người xấu lười biếng, tham lam, bệnh hoạn, thiếu trách nhiệm và bị người khác nghi ngờ về tư cách đạo đức. Và ta thường coi người ốm là một người hoàn mỹ, toàn tính tốt đẹp có trách nhiệm, thành công, dẫn dắt mọi xu hướng mới, thành thước đo cho 'cách sống đúng đắn' Ta thấy được những đánh giá này ở khắp nơi, trên truyền thông, chính sách y tế công phòng mạch bác sĩ và trong những cuộc đối thoại hằng ngày và trong quan điểm mỗi người. Thậm chí ta thường đổ lỗi cho người mập rằng họ đáng chịu sự phân biệt bởi, xét cho cùng, nếu ta không thích béo thì cứ giảm cân đi Đơn giản mà! Tư tưởng kì thi người mập này đã trở nên quan trọng, bám sâu vào đầu óc ta mỗi khi ta đánh giá chính mình hay một người đến mức ta quên tự hỏi vì sao ta lại có thành kiến về họ và sự khinh thị này có từ đâu.
But we must question it, because the enormous value we place on how we look affects every one of us. And do we really want to live in a society where people are denied their basic humanity if they don't subscribe to some arbitrary form of acceptable?
Nhưng ta cần phải đặt ra câu hỏi này, vì những giá trị to lớn ta gán cho ngoại hình ảnh hưởng đến ta. Và liệu rằng ta có muốn sống trong một xã hội mà người ta không được hưởng quyền con người cơ bản nếu đi ngược lại những điều vô lý về một hình mẫu chuẩn mực nào đó?
So when I was six years old, my sister used to teach ballet to a bunch of little girls in our garage. I was about a foot taller and a foot wider than most of the group. When it came to doing our first performance, I was so excited about wearing a pretty pink tutu. I was going to sparkle. As the other girls slipped easily into their Lycra and tulle creations, not one of the tutus was big enough to fit me. I was determined not to be excluded from the performance, so I turned to my mother and loud enough for everyone to hear said, "Mom, I don't need a tutu. I need a fourfour."
Khi tôi lên 6, Chị tôi từng dạy balê cho mấy bé gái ở ga-ra nhà tôi tôi hơn tụi nó cả chiều ngang lẫn chiều dọc trong buổi diễn đầu tiên nghĩ đến được mặc váy xòe hồng, tôi cực kì háo hức tôi sẽ lấp lánh cho mà xem khi mấy đứa kia chui lọt vô bộ đồ thun và tuyn dễ dàng, không có chiếc váy xòe nào đủ to cho tôi Tôi nhất quyết không để ai loại mình khỏi buổi diễn Thế là tôi quay sang mẹ tôi và la lớn lên rằng 'Mẹ ơi, con không cần đầm tutu (đồng âm với 22) con cần đầm 44.'
(Laughter)
(Khán phòng cười)
Thanks, Mom.
Cảm ơn mẹ rất nhiều.
(Applause)
(Tiếng vỗ tay)
And although I didn't recognize it at the time, claiming space for myself in that glorious fourfour was the first step towards becoming a radical fat activist.
và không phải lúc nào tôi cũng nhận ra mặc chiếc váy 44 lộng lẫy đó chính là khởi đầu hành trình trở thành một nhà ủng hộ người béo
Now, I'm not saying that this whole body-love thing has been an easy skip along a glittering path of self-acceptance since that day in class. Far from it. I soon learned that living outside what the mainstream considers normal can be a frustrating and isolating place. I've spent the last 20 years unpacking and deprogramming these messages, and it's been quite the roller coaster. I've been openly laughed at, abused from passing cars and been told that I'm delusional. I also receive smiles from strangers who recognize what it takes to walk down the street with a spring in your step and your head held high.
Tôi không nói rằng việc yêu bản thân là một bước nhảy dễ dàng trên con đường đầy hoa hồng để chấp nhận bản thân từ cái ngày đó ở lớp múa trái lại tôi sớm nhận rằng đi ra khỏi cái bình thường của mọi người là tự đến một nơi thật chán nản và bị cô lập Suốt 20 năm qua, tôi đã lan truyền và chỉnh sửa lại những thông điệp này và nó cũng là cả một hành trình gian nan mọi người vẫn luôn cười nhạo thẳng vào mặt, xúc phạm tôi khi vượt qua xe tôi và nói tôi bị ảo tưởng Tôi cũng nhận được nụ cười từ người lạ người hiểu phải như thế nào để dám bước ngoài đường với bước chân mạnh mẽ và đầu ngẩng cao
(Cheer)
(Tiếng vỗ tay)
Thanks. And through it all, that fierce little six-year-old has stayed with me, and she has helped me stand before you today as an unapologetic fat person, a person that simply refuses to subscribe to the dominant narrative about how I should move through the world in this body of mine.
Xin cảm ơn mọi người Trải qua bao thăng trầm, cô bé 6 tuổi mạnh mẽ ấy vẫn ở trong tôi và giúp tôi đứng trước các bạn hôm nay với tư cách một người mập hiên ngang một người chỉ từ chối nghe theo những tiếng nói áp đảo bảo tôi phải đi đứng bằng chính cơ thể tôi thế nào
(Applause)
(Tiếng vỗ tay)
And I'm not alone. I am part of an international community of people who choose to, rather than passively accepting that our bodies are and probably always will be big, we actively choose to flourish in these bodies as they are today. People who honor our strength and work with, not against, our perceived limitations, people who value health as something much more holistic than a number on an outdated BMI chart. Instead, we value mental health, self-worth and how we feel in our bodies as vital aspects to our overall well-being. People who refuse to believe that living in these fat bodies is a barrier to anything, really.
và tôi không đơn độc tôi thuộc một cộng đồng quốc tế gồm những người, thay vì miễn cưỡng chấp nhận cơ thể chúng tôi thật sự và có thể sẽ luôn mập thế này chúng tôi chủ động chọn cách phát triển trong chính hình dáng chúng tôi có hôm nay Chúng tôi trân trọng thế mạnh và hợp tác chứ không chống lại giới hạn của chúng tôi chúng tôi xem trọng sức khỏe một cách toàn diện hơn là chỉ số BMI lỗi thời Thay vì thế, chúng tôi xem sức khỏe tinh thần, giá trị bản thân và sự cảm nhận trong cơ thể là yếu tố cần thiết cho sức khỏe toàn diện Chúng tôi không tin rằng sống trong một cơ thể mập là rào cản tới mọi thứ, thật đấy.
There are doctors, academics and bloggers who have written countless volumes on the many facets of this complex subject. There are fatshionistas who reclaim their bodies and their beauty by wearing fatkinis and crop tops, exposing the flesh that we're all taught to hide. There are fat athletes who run marathons, teach yoga or do kickboxing, all done with a middle finger firmly held up to the status quo. And these people have taught me that radical body politics is the antidote to our body-shaming culture.
Các bác sĩ, học giả và người viết blog đã từng viết vô số tuyển tập về các khía cạnh trong vấn đề phức tạp này Có các fashionista ngoại cỡ (fatshionista) tái khẳng định cơ thể và vẻ đẹp của họ bằng cách mặc bikini dành cho người mập và áo crop top để lộ phần da thịt mà chúng ta được dạy là phải giấu đi. có những vận động viên mập chạy marathon, dạy yoga hay đánh quyền cước họ bất chấp, chẳng thèm quan tâm đến quan niệm đương thời họ đã dạy tôi rằng tư tưởng tiến bộ về cơ thể là liều thuốc cho văn hóa mặc cảm về cơ thể của chúng ta
But to be clear, I'm not saying that people shouldn't change their bodies if that's what they want to do. Reclaiming yourself can be one of the most gorgeous acts of self-love and can look like a million different things, from hairstyles to tattoos to body contouring to hormones to surgery and yes, even weight loss. It's simple: it's your body, and you decide what's best to do with it.
Để cho rõ rằng, tôi không nói mọi người không nên thay đổi cơ thể mình nếu đó là điều họ muốn Khẳng định lại bản thân chính là một viêc thể hiện sự yêu bản thân tuyệt đẹp và nó giống với hàng triệu việc khác từ kiểu tóc, hình xăm đến tạo đường nét cơ thể hoocmon, phẫu thuật thẩm mỹ và vâng, cả giảm cân nữa Đơn giản thôi: Đó là cơ thể của bạn và bạn quyết định điều tốt nhât cho nó
My way of engaging in activism is by doing all the things that we fatties aren't supposed to do, and there's a lot of them, inviting other people to join me and then making art about it. The common thread through most of this work has been reclaiming spaces that are often prohibitive to bigger bodies, from the catwalk to club shows, from public swimming pools to prominent dance stages. And reclaiming spaces en masse is not only a powerful artistic statement but a radical community-building approach. This was so true of "AQUAPORKO!" --
Cách tôi làm việc tuyên truyền hoạt động là làm mọi việc mà người ta nghĩ người mập chúng tôi không nên làm và có rât nhiều việc như thế là mời mọi người tham gia cùng tôi và sáng tạo nghệ thuật về nó Điểm chung trong hầu hết những việc trên vẫn luôn là chiếm lại những nơi thường khắt khe với người mập từ sàn catwalk đến buổi diễn ở club từ hồ bơi công cộng đến sàn nhảy nổi tiếng và chiếm lại không gian ấy không chỉ là một khẳng định nghệ thuật mạnh mẽ nhưng còn là một cách xây dựng cộng đồng tiến bộ Nó thật đúng với phim AQUAPORKO
(Laughter)
(Khán phòng cười)
the fat fem synchronized swim team I started with a group of friends in Sydney. The impact of seeing a bunch of defiant fat women in flowery swimming caps and bathers throwing their legs in the air without a care should not be underestimated.
về đội bơi nghệ thuật của những phụ nữ mập tôi thành lập một nhóm bạn ở Sydney Ảnh hưởng của việc thấy một đám phụ nữ mập ngang bướng trong những chiếc mũ và đồ bơi hoa hòe đá chân lên trời, kệ mặc người ta không nên bị đánh giá thấp
(Laughter)
(Khán phòng cười)
Throughout my career, I have learned that fat bodies are inherently political, and unapologetic fat bodies can blow people's minds. When director Kate Champion, of acclaimed dance theater company Force Majeure, asked me to be the artistic associate on a work featuring all fat dancers, I literally jumped at the opportunity. And I mean literally. "Nothing to Lose" is a work made in collaboration with performers of size who drew from their lived experiences to create a work as varied and authentic as we all are. And it was as far from ballet as you could imagine.
Trong suốt sự nghiệp tôi, tôi luôn học được rằng thân hình mập là thế mạnh và một cơ thể mập mà không chịu khuất phục sẽ làm người ta bật ngửa khi đạo diễn Kate Champion của công ty sân khấu khiêu vũ danh giá Force Majeure mời tôi làm cộng tác viên nghệ thuật trong một tác phẩm diễn bởi toàn vũ công mập Tôi gần như nhảy vào chộp lấy cơ hội Và thật, theo nghĩa đen đấy "Không có gì để mất" (Nothing to Lose) là tác phẩm do người ngoại cỡ trình diễn họ lấy kinh nghiệm sống động của bản thân để tạo ra một tác phẩm đa dạng và chân thực như chính họ và nó còn có cả balê nữa
The very idea of a fat dance work by such a prestigious company was, to put it mildly, controversial, because nothing like it had ever been done on mainstream dance stages before anywhere in the world.
Chính một bài nhảy của người mập của một công ty uy tín như thế nói nhẹ nhàng là, đã gây tranh cãi vì chưa một tiền lệ nào như thế trên sân khấu nhảy đương đại cũng như bất cứ nơi nào trên thế giới
People were skeptical. "What do you mean, 'fat dancers?' Like, size 10, size 12 kind of fat? Where did they do their dance training? Are they going to have the stamina for a full-length production?"
mọi người hoài nghi ý bạn là sao? vũ công mập? mập cỡ như cỡ 10, cỡ 12, kiểu vậy ư? Họ học nhảy ở đâu? Họ có đủ sức bền cho toàn bộ chương trình không?
But despite the skepticism, "Nothing to Lose" became a sellout hit of Sydney Festival. We received rave reviews, toured, won awards and were written about in over 27 languages. These incredible images of our cast were seen worldwide. I've lost count of how many times people of all sizes have told me that the show has changed their lives, how it helped them shift their relationship to their own and other people's bodies, and how it made them confront their own bias.
nhưng, bất chấp sự nghi ngờ đó "Không có gì để mất" cháy vé và thành công trong Lễ hội Sydney chúng tôi được truyền thông đánh giá tích cực đi lưu diễn, thắng giải và được đưa tin bằng hơn 27 thứ tiếng Những hình ảnh tuyệt vời của nhóm được toàn thế giới biết đến Tôi không thể đếm được bao nhiêu lần những người ngoại cỡ từng nói tôi là buổi diễn đã thay đổi cuộc sống họ cách nó giúp thay đổi quan hệ của họ với chính cơ thể mình và cơ thể người khác và nó làm họ đối đầu với chính định kiến của họ
But of course, work that pushes people's buttons is not without its detractors. I have been told that I'm glorifying obesity. I have received violent death threats and abuse for daring to make work that centers fat people's bodies and lives and treats us as worthwhile human beings with valuable stories to tell. I've even been called "the ISIS of the obesity epidemic" --
nhưng tất nhiên, công việc chọc tức một số người này không thể thiếu những kẻ chống đối Họ vẫn luôn nói tôi tôn vinh việc béo phì tôi nhận được những lời đe dọa giết người đáng sợ và sự quấy rối vì dám tập trung vào thân hình và cuộc sống người mập và đối xử với chúng tôi như người có giá trị với những câu chuyện đáng được kể họ vẫn luôn gọi tôi là ISIS của nạn dịch béo phì
(Laughter)
(Khán phòng cười)
a comment so absurd that it is funny. But it also speaks to the panic, the literal terror, that the fear of fat can evoke. It is this fear that's feeding the diet industry, which is keeping so many of us from making peace with our own bodies, for waiting to be the after-photo before we truly start to live our lives. Because the real elephant in the room here is fatphobia. Fat activism refuses to indulge this fear. By advocating for self-determination and respect for all of us, we can shift society's reluctance to embrace diversity and start to celebrate the myriad ways there are to have a body.
một nhận xét ngớ ngẩn đến mắc cười nhưng nó cũng chỉ ra sự hoảng sợ cái khiếp đảm thật sự mà nỗi sợ mập khơi dậy được. chính nỗi sợ này đang nuôi sống ngành công nghiệp ăn kiêng thứ đang ngăn cản ta sống yên ổn với thân hình chính mình vì muốn nhìn giống bức hình sau ăn kiêng trước khi chúng ta thực sự bắt đầu sống vì vấn đề nghiêm trọng mà ta đều biết nhưng không muốn nói là nỗi sợ mập nhà hoạt động vì người mập không sợ nó bằng cách ủng hộ quyết tâm cá nhân và sự tôn trọng cho mọi người chúng ta thay đổi được sự do dự trong việc chấp nhận sự đa dạng và bắt đầu trân trọng chính cơ thể mình bằng vô số phương thức
Thank you.
Cảm ơn mọi người.
(Applause)
(Tiếng vỗ tay)