I'm here today to talk to you about a very powerful little word, one that people will do almost anything to avoid becoming. Billion-dollar industries thrive because of the fear of it, and those of us who undeniably are it are left to navigate a relentless storm surrounding it.
Jag är här idag för att prata med er om ett väldigt kraftfullt litet ord, ett som folk gör nästan vad som helst för att undvika att bli. Miljardindustrier blomstrar tack vare skräcken för det, och de av oss som odiskutabelt är det är utlämnade till att ta oss genom en obarmhärtig storm som omger det.
I'm not sure if any of you have noticed, but I'm fat. Not the lowercase, muttered-behind-my-back kind, or the seemingly harmless chubby or cuddly. I'm not even the more sophisticated voluptuous or curvaceous kind.
Jag vet inte om ni har lagt märke till det, men jag är fet. Inte på det där viskar-bakom-min-rygg-sättet, inte heller det till synes harmlösa knubbig eller kramgo. Jag är inte ens av den mer sofistikerade yppiga eller kurviga sorten.
Let's not sugarcoat it. I am the capital F-A-T kind of fat. I am the elephant in the room. When I walked out on stage, some of you may have been thinking, "Aww, this is going to be hilarious, because everybody knows that fat people are funny."
Låt oss inte linda in det. Jag är stora-bokstäver-F-E-T-fet. Jag är elefanten i rummet. När jag gick ut på scenen kanske några av er tänkte, "Åå, det här kommer bli hysteriskt roligt, för alla vet
(Laughter)
att feta människor är roliga."
(Skratt)
Or you may have been thinking, "Where does she get her confidence from?" Because a confident fat woman is almost unthinkable. The fashion-conscious members of the audience may have been thinking how fabulous I look in this Beth Ditto dress --
Eller så tänkte ni kanske, "Varifrån får hon självförtroendet?" För en självsäker, fet kvinna är nästan otänkbar. De modemedvetna i publiken tänkte kanske på hur fantastisk jag ser ut i den här Beth Ditto-klänningen -
(Cheers)
(Jubel)
thank you very much. Whereas some of you might have thought, "Hmm, black would have been so much more slimming."
tack så mycket. Medan några av er kanske tänkte, "Hmm, hon skulle ju se så mycket smalare ut i svart."
(Laughter)
(Skratt)
You may have wondered, consciously or not, if I have diabetes, or a partner, or if I eat carbs after 7pm.
Ni undrade kanske, medvetet eller inte, om jag har diabetes, eller en partner, eller om jag äter kolhydrater efter kl 19.
(Laughter)
(Skratt)
You may have worried that you ate carbs after 7pm last night, and that you really should renew your gym membership.
Du oroade dig kanske över att du åt kolhydrater efter kl 19 igår, och tänkte att du verkligen borde förnya gymkortet.
These judgments are insidious. They can be directed at individuals and groups, and they can also be directed at ourselves. And this way of thinking is known as fatphobia.
Dessa bedömningar är lömska. De kan riktas till individer och grupper, och också riktas till oss själva. Detta tankesätt kallas fettfobi.
Like any form of systematic oppression, fatphobia is deeply rooted in complex structures like capitalism, patriarchy and racism, and that can make it really difficult to see, let alone challenge. We live in a culture where being fat is seen as being a bad person -- lazy, greedy, unhealthy, irresponsible and morally suspect. And we tend to see thinness as being universally good -- responsible, successful, and in control of our appetites, bodies and lives. We see these ideas again and again in the media, in public health policy, doctors' offices, in everyday conversations and in our own attitudes. We may even blame fat people themselves for the discrimination they face because, after all, if we don't like it, we should just lose weight. Easy. This antifat bias has become so integral, so ingrained to how we value ourselves and each other that we rarely question why we have such contempt for people of size and where that disdain comes from.
Precis som alla former av systematiskt förtryck, är fettfobi djupt rotat i komplexa strukturer som kapitalism, patriarkat och rasism, vilket kan göra det väldigt svårt att se, och än svårare att utmana. Vi lever i en kultur där man, om man är fet, ses som en dålig person - lat, girig, ohälsosam, oansvarig och moraliskt tvivelaktig. Och vi tenderar att se magerhet som något universellt gott - ansvarsfullt, framgångsrikt, kontroll över vår aptit, våra kroppar och våra liv. Vi ser dessa tankar om och om igen i media, i allmänna folkhälsopolicys, på läkarmottagningen, i vardagliga konversationer och i våra egna attityder. Vi kan till och med skuldbelägga feta människor för den diskriminering de möter, för när allt kommer omkring, om vi inte gillar det så kan vi ju banta. Enkelt. Partiskheten mot fett har blivit så integrerad, så genomgående i hur vi värderar oss själva och andra att vi sällan ifrågasätter varför vi hyser ett sånt förakt för kraftiga människor och varifrån det föraktet kommer.
But we must question it, because the enormous value we place on how we look affects every one of us. And do we really want to live in a society where people are denied their basic humanity if they don't subscribe to some arbitrary form of acceptable?
Men vi måste ifrågasätta det, för det enorma värde vi lägger i hur vi ser ut, påverkar var och en av oss. Och vill vi verkligen leva i ett samhälle där människor förnekas sin grundläggande mänsklighet om de inte ställer upp på nån godtycklig variant av vad som är accepterat?
So when I was six years old, my sister used to teach ballet to a bunch of little girls in our garage. I was about a foot taller and a foot wider than most of the group. When it came to doing our first performance, I was so excited about wearing a pretty pink tutu. I was going to sparkle. As the other girls slipped easily into their Lycra and tulle creations, not one of the tutus was big enough to fit me. I was determined not to be excluded from the performance, so I turned to my mother and loud enough for everyone to hear said, "Mom, I don't need a tutu. I need a fourfour."
När jag var sex år, lärde min syster ut balett till ett gäng småflickor i vårt garage. Jag var en fot längre och en fot bredare än de flesta i gruppen. När vi skulle göra vårt första uppträdande, var jag så uppspelt över att få ha på en rosa balettkjol, en tutu. Jag skulle glittra. De andra flickorna gled enkelt i sina lycra- och tyllkreationer, men ingen av kjolarna var stor nog för att passa mig. Jag var fast besluten att inte bli exkluderad från uppträdandet, så jag vände mig till min mamma och sa, högt så att alla hörde, "Mamma, jag behöver ingen tutu. Jag behöver en fourfour."
(Laughter)
(Skratt)
Thanks, Mom.
Tack, mamma.
(Applause)
(Applåder)
And although I didn't recognize it at the time, claiming space for myself in that glorious fourfour was the first step towards becoming a radical fat activist.
Och fastän jag inte insåg det då, att jag hävdade min plats i min fantastiska fourfour, var det första steget mot att bli en radikal fettaktivist.
Now, I'm not saying that this whole body-love thing has been an easy skip along a glittering path of self-acceptance since that day in class. Far from it. I soon learned that living outside what the mainstream considers normal can be a frustrating and isolating place. I've spent the last 20 years unpacking and deprogramming these messages, and it's been quite the roller coaster. I've been openly laughed at, abused from passing cars and been told that I'm delusional. I also receive smiles from strangers who recognize what it takes to walk down the street with a spring in your step and your head held high.
Jag säger inte att hela den här kroppskärleksgrejen har varit en enkel resa längs en glittrande väg av självacceptans sedan den där dagen. Långt därifrån. Jag lärde mig snart att leva utanför normen, kan vara frustrerande och isolerande. Jag har tillbringat de senaste 20 åren med att avprogrammera dessa budskap, och det har varit en berg- och dalbana. Jag har blivit öppet utskrattad, hånad från passerande bilar och fått höra att jag har vanföreställningar. Jag får också leenden från främlingar som förstår vad som krävs för att gå längs gatan med lätta steg och huvudet högt.
(Cheer)
(Jubel)
Thanks. And through it all, that fierce little six-year-old has stayed with me, and she has helped me stand before you today as an unapologetic fat person, a person that simply refuses to subscribe to the dominant narrative about how I should move through the world in this body of mine.
Tack. Och genom allt har den där ilskna sexåringen funnits med mig, och hon har hjälpt mig stå framför er idag som en fet person som inte ber om ursäkt, en person som helt enkelt vägrar ställa upp på den dominerande bilden av hur jag borde ta mig genom världen i den här kroppen.
(Applause)
(Applåder)
And I'm not alone. I am part of an international community of people who choose to, rather than passively accepting that our bodies are and probably always will be big, we actively choose to flourish in these bodies as they are today. People who honor our strength and work with, not against, our perceived limitations, people who value health as something much more holistic than a number on an outdated BMI chart. Instead, we value mental health, self-worth and how we feel in our bodies as vital aspects to our overall well-being. People who refuse to believe that living in these fat bodies is a barrier to anything, really.
Och jag är inte ensam. Jag är del av en internationell grupp människor som väljer att, snarare än att passivt acceptera att våra kroppar är, och troligen alltid kommer vara stora, vi väljer aktivt att frodas i våra kroppar som de är idag. Människor som hedrar vår styrka och arbetar med, inte emot, våra uppfattade begränsningar, människor som värderar hälsa som något mycket mer holistiskt än siffror i en förlegad BMI-tabell. Istället värderar vi mental hälsa, egenvärde och hur vi känner oss som vitala aspekter av vårt allmänna välmående. Människor som vägrar tro att livet i dessa feta kroppar stoppar en från något alls.
There are doctors, academics and bloggers who have written countless volumes on the many facets of this complex subject. There are fatshionistas who reclaim their bodies and their beauty by wearing fatkinis and crop tops, exposing the flesh that we're all taught to hide. There are fat athletes who run marathons, teach yoga or do kickboxing, all done with a middle finger firmly held up to the status quo. And these people have taught me that radical body politics is the antidote to our body-shaming culture.
Det finns läkare, akademiker och bloggare som har skrivit otaliga volymer om de många sidorna av detta komplexa ämne. Det finns fatshionistas som återtar sin kropp och sin skönhet genom att ha på sig fatkinis och korta tröjor, och visa den hud som vi alla lärt oss att dölja. Det finns feta idrottare som springer maraton, lär ut yoga eller utövar kickboxning, med långfingret stadigt pekande mot normen. Dessa människor har lärt mig att radikal kroppspolitik är motgiftet mot vår kroppsskammande kultur.
But to be clear, I'm not saying that people shouldn't change their bodies if that's what they want to do. Reclaiming yourself can be one of the most gorgeous acts of self-love and can look like a million different things, from hairstyles to tattoos to body contouring to hormones to surgery and yes, even weight loss. It's simple: it's your body, and you decide what's best to do with it.
För att vara tydlig, jag säger inte att folk inte ska förändra sina kroppar om det är det de vill göra. Att återta sig själv kan vara en av de finaste självälskande handlingarna, och det kan se ut på en miljon olika sätt, från frisyrer till tatueringar till plastikkirurgi till hormoner till operation och ja, till och med viktnedgång. Det är enkelt: det är din kropp, och du bestämmer vad som är bäst för den.
My way of engaging in activism is by doing all the things that we fatties aren't supposed to do, and there's a lot of them, inviting other people to join me and then making art about it. The common thread through most of this work has been reclaiming spaces that are often prohibitive to bigger bodies, from the catwalk to club shows, from public swimming pools to prominent dance stages. And reclaiming spaces en masse is not only a powerful artistic statement but a radical community-building approach. This was so true of "AQUAPORKO!" --
Mitt sätt att delta i aktivism är att göra allt sånt som vi fetton inte ska göra, och det finns mycket sånt, jag bjuder in andra att vara med och så gör jag konst av det. Den röda tråden genom det mesta av detta, har varit att återta de utrymmen som ofta är förbjudna för stora kroppar, från modevisningar till dansklubbar, från offentliga simbassänger till framstående dansscener. Att återta utrymmen tillsammans ger inte bara ett starkt konstnärligt budskap, utan är också ett radikalt sätt att bygga gemenskap. Detta var tydligt med "AQUAPORKO!" -
(Laughter)
(Skratt)
the fat fem synchronized swim team I started with a group of friends in Sydney. The impact of seeing a bunch of defiant fat women in flowery swimming caps and bathers throwing their legs in the air without a care should not be underestimated.
det feta, kvinnliga konstsimlag som jag startade med en grupp vänner i Sydney. Effekten av att se ett gäng trotsiga, feta kvinnor i blommiga badmössor och baddräkter, som utan bekymmer viftar med benen i luften, ska inte underskattas.
(Laughter)
(Skratt)
Throughout my career, I have learned that fat bodies are inherently political, and unapologetic fat bodies can blow people's minds. When director Kate Champion, of acclaimed dance theater company Force Majeure, asked me to be the artistic associate on a work featuring all fat dancers, I literally jumped at the opportunity. And I mean literally. "Nothing to Lose" is a work made in collaboration with performers of size who drew from their lived experiences to create a work as varied and authentic as we all are. And it was as far from ballet as you could imagine.
Genom min karriär har jag lärt mig att feta kroppar automatiskt är politiska, och feta kroppar som inte ber om ursäkt kan förbluffa människor. När regissören Kate Champion, vid det erkända dansteaterkompaniet Force Majeure, bad mig vara konstnärlig partner i ett verk med bara feta dansare, kastade jag mig bokstavligen över möjligheten. Och jag menar bokstavligen. "Nothing to Lose" är ett verk skapat i samarbete med kraftiga artister som använde sina upplevda erfarenheter för att skapa ett verk lika varierat och äkta som vi alla är. Och det var så långt ifrån balett som du kan tänka dig.
The very idea of a fat dance work by such a prestigious company was, to put it mildly, controversial, because nothing like it had ever been done on mainstream dance stages before anywhere in the world.
Själva idén med ett fett dansverk av ett så erkänt danskompani var, milt uttryckt, kontroversiell, för inget liknande hade nånsin gjorts på konventionella dansscener förut, någonstans i världen.
People were skeptical. "What do you mean, 'fat dancers?' Like, size 10, size 12 kind of fat? Where did they do their dance training? Are they going to have the stamina for a full-length production?"
Folk var skeptiska. "Vad menar du, 'feta dansare?' Typ, storlek 38 eller 40-fet? Var fick de sin dansutbildning? Är de uthålliga nog för en hel föreställning?
But despite the skepticism, "Nothing to Lose" became a sellout hit of Sydney Festival. We received rave reviews, toured, won awards and were written about in over 27 languages. These incredible images of our cast were seen worldwide. I've lost count of how many times people of all sizes have told me that the show has changed their lives, how it helped them shift their relationship to their own and other people's bodies, and how it made them confront their own bias.
Men trots tvivlen, blev "Nothing to Lose" slutsåld på Sydney Festival. Vi fick strålande recensioner, turnerade, vann priser och blev omskrivna på fler än 27 språk. Dessa otroliga bilder av våra dansare sågs runtom i hela världen. Jag har tappat räkningen på hur många gånger folk av alla storlekar har sagt till mig att föreställningen förändrat deras liv, hur den hjälpte dem förändra attityden till sina egna och andras kroppar, och hur den fick dem att ifrågasätta deras egna fördomar.
But of course, work that pushes people's buttons is not without its detractors. I have been told that I'm glorifying obesity. I have received violent death threats and abuse for daring to make work that centers fat people's bodies and lives and treats us as worthwhile human beings with valuable stories to tell. I've even been called "the ISIS of the obesity epidemic" --
Men verk som trycker på folks knappar är förstås inte utan belackare. Jag har fått höra att jag glorifierar fetma. Jag har fått våldsamma mordhot och hat för att jag vågar göra verk som fokuserar på fetas kroppar och liv och behandlar oss som värdefulla människor med viktiga historier att berätta. Jag har till och med kallats "fetmaepidemins IS" -
(Laughter)
(Skratt)
a comment so absurd that it is funny. But it also speaks to the panic, the literal terror, that the fear of fat can evoke. It is this fear that's feeding the diet industry, which is keeping so many of us from making peace with our own bodies, for waiting to be the after-photo before we truly start to live our lives. Because the real elephant in the room here is fatphobia. Fat activism refuses to indulge this fear. By advocating for self-determination and respect for all of us, we can shift society's reluctance to embrace diversity and start to celebrate the myriad ways there are to have a body.
en kommentar som är så absurd att den blir rolig. Men det visar också på paniken, den bokstavliga fasa som fettskräcken kan väcka. Det är denna skräck som föder bantningsindustrin, som hindrar så många av oss från att sluta fred med våra egna kroppar, för att vi väntar på efter-bilden innan vi verkligen börjar leva våra liv. För den verkliga elefanten i rummet är fettfobi. Fettaktivism vägrar att ställa upp på denna rädsla. Genom att förespråka självbestämmande och respekt för oss alla, kan vi förändra samhällets motvilja att omfamna mångfald, och börja hylla alla de otaliga sätt som finns att ha en kropp.
Thank you.
Tack.
(Applause)
(Applåder)