I'm here today to talk to you about a very powerful little word, one that people will do almost anything to avoid becoming. Billion-dollar industries thrive because of the fear of it, and those of us who undeniably are it are left to navigate a relentless storm surrounding it.
Sunt aici astăzi să vă vorbesc despre un cuvânt mic, dar foarte puternic, Unii oameni ar face orice pentru a evita să devină asa. Industrii de milioane de dolari prosperă datorită fricii de acest cuvânt iar aceia dintre noi care suntem, incontestabil, acest cuvânt sunt lăsați să treacă prin furtuni necruțătoare care îl înconjoară.
I'm not sure if any of you have noticed, but I'm fat. Not the lowercase, muttered-behind-my-back kind, or the seemingly harmless chubby or cuddly. I'm not even the more sophisticated voluptuous or curvaceous kind.
Nu știu dacă cineva dintre voi a observat dar sunt grasă. Nu la sensul figurat, când lumea mă vorbește pe la spate, sau modul inofensiv de dolofană și dragalașă. Nu sunt nici măcar genul sofisticat, voluptuos și cu forme.
Let's not sugarcoat it. I am the capital F-A-T kind of fat. I am the elephant in the room. When I walked out on stage, some of you may have been thinking, "Aww, this is going to be hilarious, because everybody knows that fat people are funny."
Hai să nu încercăm sa îndulcim momentul. Sunt G-R-A-S-Ă cu litere mari. Sunt elefantul din această cameră. Când am urcat pe scenă unii din voi probabil s-au gândit: „Ah, asta va fi distractiv, pentru că toată lumea știe ca grașii sunt amuzanți.”
(Laughter)
(Râsete)
Or you may have been thinking, "Where does she get her confidence from?" Because a confident fat woman is almost unthinkable. The fashion-conscious members of the audience may have been thinking how fabulous I look in this Beth Ditto dress --
Sau poate că v-ați întrebat: „De unde are atâta încredere în ea?” Pentru că o femeie grasă încrezătoare este aproape de neconceput. Membrii din audiență care cunosc moda probabil că s-au gandit cât de fabulos arăt în această rochie Beth Ditto...
(Cheers)
(Aplauze)
thank you very much. Whereas some of you might have thought, "Hmm, black would have been so much more slimming."
...vă mulțumesc foarte mult. Întrucât unii dintre voi s-ar fi gândit „Probabil că negru ar fi ajutat-o să pară mai slabă.”
(Laughter)
(Râsete)
You may have wondered, consciously or not, if I have diabetes, or a partner, or if I eat carbs after 7pm.
E posibil să vă fi întrebat, conștient sau nu, dacă am diabet, sau un iubit. Sau dacă mănânc carbohidrați după ora 7 seara.
(Laughter)
(Râsete)
You may have worried that you ate carbs after 7pm last night, and that you really should renew your gym membership.
Poate că acum vă faceți griji că voi ați mâncat după 7 aseară și că ar trebui să vă reînnoiți abonamentul la sală.
These judgments are insidious. They can be directed at individuals and groups, and they can also be directed at ourselves. And this way of thinking is known as fatphobia.
Aceste judecăți sunt perfide. Ele pot fi îndreptate către indivizi și grupuri, Și pot de asemenea să fie îndreptate către noi înșine. Și acest mod de gândire este cunoscut ca „frica de grăsime.”
Like any form of systematic oppression, fatphobia is deeply rooted in complex structures like capitalism, patriarchy and racism, and that can make it really difficult to see, let alone challenge. We live in a culture where being fat is seen as being a bad person -- lazy, greedy, unhealthy, irresponsible and morally suspect. And we tend to see thinness as being universally good -- responsible, successful, and in control of our appetites, bodies and lives. We see these ideas again and again in the media, in public health policy, doctors' offices, in everyday conversations and in our own attitudes. We may even blame fat people themselves for the discrimination they face because, after all, if we don't like it, we should just lose weight. Easy. This antifat bias has become so integral, so ingrained to how we value ourselves and each other that we rarely question why we have such contempt for people of size and where that disdain comes from.
Ca orice altă formă de opresiune sistematică frica de grăsime este adânc înrădăcinată în structuri complexe cum ar fi capitalismul, patriarhatul și rasismul. Toate astea o pot face foarte greu de observat, să nu mai vorbim de tratat. Trăim într-o cultură unde dacă ești gras ești văzut ca un om rău — leneș, lacom, nesănătos, iresponsabil și de o moralitate suspectă. Și tindem să vedem oamenii slabi ca fiind întotdeauna buni — responsabili, de succes și care își pot controla poftele, corpul și viața. Vedem aceste idei încontinuu în mass-media, în politica de sănătate publică, în cabinetele doctorilor, în conversațiile de zi cu zi și în atitudinea noastră. Am putea să dăm vina pe însuși oamenii grași pentru discriminarea cu care se confruntă pentru că, la urma urmei, dacă nu ne place putem să slăbim. E ușor. Această prejudecată anti-grăsime a devenit atât de integrată, atât de tiparită în modul în care ne prețuim pe noi și pe ceilalți, încât rareori ne întrebăm de ce avem atâta dispreț pentru oamenii grași și de unde vine acest dispreț.
But we must question it, because the enormous value we place on how we look affects every one of us. And do we really want to live in a society where people are denied their basic humanity if they don't subscribe to some arbitrary form of acceptable?
Dar trebuie să ne întrebăm, deoarece valoarea enormă acordată modului cum arătăm ne afectează pe fiecare dintre noi. Și chiar vrem să trăim într-o societate în care oamenilor li se refuză umanitatea lor de bază dacă nu se încadrează într-o formă arbitrară de acceptare?
So when I was six years old, my sister used to teach ballet to a bunch of little girls in our garage. I was about a foot taller and a foot wider than most of the group. When it came to doing our first performance, I was so excited about wearing a pretty pink tutu. I was going to sparkle. As the other girls slipped easily into their Lycra and tulle creations, not one of the tutus was big enough to fit me. I was determined not to be excluded from the performance, so I turned to my mother and loud enough for everyone to hear said, "Mom, I don't need a tutu. I need a fourfour."
Așadar, când aveam șase ani, sora mea preda balet unor fetițe în garajul nostru. Eram mai înaltă și mai lată decât majoritatea din grup. Când a venit timpul pentru prima performanță eu eram atât de entuziasmată că urma să port un tutu roz drăguț. Urma să strălucesc! În timp ce celelalte fete au intrat ușor în ciorapii lycra și creațiile din tul nici măcar un tutu nu era destul de mare pentru mine. Eram determinată să nu fiu exclusă din spectacol așa că m-am întors către mama și, destul de tare cât să mă auda toți am zis: „Mamă, nu am nevoie de tutu” (Doi-Doi) am nevoie de un FourFour (patru-patru)."
(Laughter)
(Râsete)
Thanks, Mom.
Mulțumesc mamă!
(Applause)
(Aplauze)
And although I didn't recognize it at the time, claiming space for myself in that glorious fourfour was the first step towards becoming a radical fat activist.
Și deși nu mi-am dat seama atunci, cerându-mi drepturile, în acea glorioasă fustă, a fost primul pas în a deveni o activistă grasă radicală.
Now, I'm not saying that this whole body-love thing has been an easy skip along a glittering path of self-acceptance since that day in class. Far from it. I soon learned that living outside what the mainstream considers normal can be a frustrating and isolating place. I've spent the last 20 years unpacking and deprogramming these messages, and it's been quite the roller coaster. I've been openly laughed at, abused from passing cars and been told that I'm delusional. I also receive smiles from strangers who recognize what it takes to walk down the street with a spring in your step and your head held high.
Nu zic că toata treaba asta cu iubitul corpului a fost un salt ușor pe strălucitoarea cale a auto-acceptării, realizat în acea zi. Nici pe departe. Am invățat repede că a trăi în afara zonei pe care oamenii o consideră normală poate fi frustrant și izolant. Mi-am petrecut ultimii 20 de ani despachetând si deprogramând aceste mesaje și m-am simțit ca într-un carusel. Mi s-a râs în față, abuzată de cei care treceau cu mașina pe lângă mine și mi s-a spus că sunt delirantă. De asemenea am primit zâmbete de la străini care recunosc că ai ce îți trebuie pentru a merge pe strada cu un arc în pas și cu capul sus.
(Cheer)
(Încurajări)
Thanks. And through it all, that fierce little six-year-old has stayed with me, and she has helped me stand before you today as an unapologetic fat person, a person that simply refuses to subscribe to the dominant narrative about how I should move through the world in this body of mine.
Mulțumesc. Mai presus de toate, acea neînfricată fetiță de 6 ani a fost cu mine și m-a ajutat să stau astăzi în fața voastră ca o persoană grasă neînfricată, o persoană care refuză să subscrie la povestea dominantă despre cum ar trebui să mă mișc în lume în acest corp al meu.
(Applause)
(Aplauze)
And I'm not alone. I am part of an international community of people who choose to, rather than passively accepting that our bodies are and probably always will be big, we actively choose to flourish in these bodies as they are today. People who honor our strength and work with, not against, our perceived limitations, people who value health as something much more holistic than a number on an outdated BMI chart. Instead, we value mental health, self-worth and how we feel in our bodies as vital aspects to our overall well-being. People who refuse to believe that living in these fat bodies is a barrier to anything, really.
Și nu sunt singură. Fac parte dintr-o comunitate internațională de oameni care, în loc să accepte pasiv că trupurile noastre sunt, și probabil vor fi mereu mari, alege să înflorească în aceste corpuri, așa cum sunt ele astăzi. Oameni care ne onorează puterea și lucrează împreună, nu împotriva, limitărilor noastre percepute, oameni care consideră sănătatea ceva mult mai cuprinzător decât un număr într-un grafic BMI învechit. În schimb, noi apreciem sănătatea mentală, valoarea de sine și cum ne simțim ca fiind aspecte vitale ale bunăstării noastre, în ansamblu. Oameni care refuză să creadă că a trăi în aceste corpuri grase este o barieră către orice, sincer.
There are doctors, academics and bloggers who have written countless volumes on the many facets of this complex subject. There are fatshionistas who reclaim their bodies and their beauty by wearing fatkinis and crop tops, exposing the flesh that we're all taught to hide. There are fat athletes who run marathons, teach yoga or do kickboxing, all done with a middle finger firmly held up to the status quo. And these people have taught me that radical body politics is the antidote to our body-shaming culture.
Sunt doctori, academiceni și bloggeri care au scris nenumărate volume despre multiplele fațete ale acestui subiect complex. Există iubitoare de modă grase care își revendică corpurile și frumusețea purtând costume de baie și topuri scurte expunându-și pielea pe care am fost învățați să o ascundem. Există sportivi grași care aleargă la maratoane, predau yoga sau practică kickboxing, toate acestea cu degetul mijlociu ridicat către această mentalitate neschimbată. Și acesti oameni m-au învățat că politicile radicale despre corpuri sunt antidotul pentru cultura noastră de rușinare a corpului nostru.
But to be clear, I'm not saying that people shouldn't change their bodies if that's what they want to do. Reclaiming yourself can be one of the most gorgeous acts of self-love and can look like a million different things, from hairstyles to tattoos to body contouring to hormones to surgery and yes, even weight loss. It's simple: it's your body, and you decide what's best to do with it.
Dar ca să fie clar, eu nu zic că oamenii nu ar trebui să își schimbe corpurile dacă asta e ceea ce vor. Să te susții singur poate fi unul din cele mai superbe acte de auto-iubire și poate arăta ca un milion de lucruri diferite, de la coafuri, la tatuaje la conturarea corpului, la hormoni, la operații și da, chiar și pierderea în greutate. E simplu: e corpul tău, și tu decizi ce vrei sa faci cu el.
My way of engaging in activism is by doing all the things that we fatties aren't supposed to do, and there's a lot of them, inviting other people to join me and then making art about it. The common thread through most of this work has been reclaiming spaces that are often prohibitive to bigger bodies, from the catwalk to club shows, from public swimming pools to prominent dance stages. And reclaiming spaces en masse is not only a powerful artistic statement but a radical community-building approach. This was so true of "AQUAPORKO!" --
Felul meu de a mă dedica activismului este prin a face lucrurile pe care noi grasele nu ar trebui, și sunt multe, invitând alți oameni să mi se alăture și apoi să facem artă din asta. Ce are în comun toată această muncă a fost revendicarea spațiilor care sunt adesea interzise corpurilor mari, începând de la podiumuri până la petreceri în cluburi, de la piscine publice la scene de dans proeminente. Și revendicarea acestor spații în masă nu e doar o afirmație artistică puternică ci o abordare radicala de construire a comunității. Acesta a fost atât de evident cu „AQUAPORKO” (porci în apa) —
(Laughter)
(Râsete)
the fat fem synchronized swim team I started with a group of friends in Sydney. The impact of seeing a bunch of defiant fat women in flowery swimming caps and bathers throwing their legs in the air without a care should not be underestimated.
echipa feminină a femeilor grase de înot sincronizat. Am început cu un grup de prieteni în Sydney. Impactul vederii catorva femei grase sfidătoare în costume de baie și căști de înot cu flori aruncându-și picioarele în aer fără să le pese nu ar trebui să fie subestimat.
(Laughter)
(Râsete)
Throughout my career, I have learned that fat bodies are inherently political, and unapologetic fat bodies can blow people's minds. When director Kate Champion, of acclaimed dance theater company Force Majeure, asked me to be the artistic associate on a work featuring all fat dancers, I literally jumped at the opportunity. And I mean literally. "Nothing to Lose" is a work made in collaboration with performers of size who drew from their lived experiences to create a work as varied and authentic as we all are. And it was as far from ballet as you could imagine.
De-a lungul carierei, am învățat că trupurile grase sunt inerent politice și corpurile grase care nu se scuză pot înnebuni oamenii. Când Kate Champion, directorul aclamatei companii de dans și teatru Force Majeure, mi-a cerut să fiu asociatul artistic al unui proiect incluzând toți dansatorii grași am sărit la propriu pe oportunitate. Și mă refer la propriu. „Nimic de pierdut” e un proiect realizat de artiști cu forme care, pe baza propriilor experiențe, au creat ceva la fel de variat și autentic cum suntem noi toți. Și a fost departe de balet, așa cum vă puteți imagina.
The very idea of a fat dance work by such a prestigious company was, to put it mildly, controversial, because nothing like it had ever been done on mainstream dance stages before anywhere in the world.
Însăși ideea de proiect cu dansatori grași a unei companii atât de prestigioase a fost, să-i spun blând, controversată pentru că nimic de acest fel nu fusese pus în scenă în trecut nicăieri în lume.
People were skeptical. "What do you mean, 'fat dancers?' Like, size 10, size 12 kind of fat? Where did they do their dance training? Are they going to have the stamina for a full-length production?"
Oamenii erau sceptici. Ce vrei să spui prin „dansatori grași”? Adică, grași de mărimea 10, mărimea 12? Unde s-au antrenat? Vor rezistenta pe tot parcursul spectacolului?
But despite the skepticism, "Nothing to Lose" became a sellout hit of Sydney Festival. We received rave reviews, toured, won awards and were written about in over 27 languages. These incredible images of our cast were seen worldwide. I've lost count of how many times people of all sizes have told me that the show has changed their lives, how it helped them shift their relationship to their own and other people's bodies, and how it made them confront their own bias.
Dar în ciuda scepticismului, „Nimic de pierdut” a fost un hit mare la Festivalul de la Sydney. Am primit critici favorabile, am fost în turneu, am câștigat premii și s-a scris despre noi în peste 27 de limbi. Aceste imagini incredibile a distribuției au fost văzute în toată lumea. Am pierdut numărul de câte ori oameni de toate mărimile mi-au spus că spectacolul le-a schimbat viața, cum i-a ajutat să le schimbe relația cu propriul lor corp și al altora și cum i-a făcut să își confrunte propriile prejudecăți.
But of course, work that pushes people's buttons is not without its detractors. I have been told that I'm glorifying obesity. I have received violent death threats and abuse for daring to make work that centers fat people's bodies and lives and treats us as worthwhile human beings with valuable stories to tell. I've even been called "the ISIS of the obesity epidemic" --
Dar bineînțeles, un lucru ce atinge coarda sensibilă nu se face fără calomniatori. Mi s-a spus că ridic în slăvi obezitatea. Am primit amenințări violente cu moartea și am fost abuzată pentru că îndrăznesc să apreciez munca oamenilor grași și îi tratez ca ființe umane, demne de trăit și cu povești valoroase de zis. Am fost numită chiar și „ISIS-ul epidemiei de obezitate” —
(Laughter)
(Râsete)
a comment so absurd that it is funny. But it also speaks to the panic, the literal terror, that the fear of fat can evoke. It is this fear that's feeding the diet industry, which is keeping so many of us from making peace with our own bodies, for waiting to be the after-photo before we truly start to live our lives. Because the real elephant in the room here is fatphobia. Fat activism refuses to indulge this fear. By advocating for self-determination and respect for all of us, we can shift society's reluctance to embrace diversity and start to celebrate the myriad ways there are to have a body.
— un comentariu atât de absurd, încât devine amuzant. Dar de asemena, scoate în evidență panica, teroarea, la propriu, că teama de grăsime poate reveni. Este frica care hrănește industria dietelor, care ne reține pe mulți dintre noi să ajungem la pace cu propriile corpuri, să așteptăm să fim cei din poza „de după” înainte să începem să ne trăim viețile cu adevarat. Pentru că adevăratul elefant din cameră este frica de grăsime. Activismul grașilor refuză să tolereze această frică. Susținând auto-determinarea și respectul pentru noi toți, putem schimba reticența societății de a îmbrățișa diversitatea și să începem să celebrăm nenumăratele feluri de corpuri pe care le putem avea.
Thank you.
Mulțumesc.
(Applause)
(Aplauze)