I'm here today to talk to you about a very powerful little word, one that people will do almost anything to avoid becoming. Billion-dollar industries thrive because of the fear of it, and those of us who undeniably are it are left to navigate a relentless storm surrounding it.
Ik ben hier vandaag om over een klein, maar zeer krachtig woord te praten. Eén dat mensen ten allen koste willen vermijden. Mega-industrieën bloeien omwille van deze angst. En degenen die het onmiskenbaar zijn, moeten zich overgeven aan een onbarmhartige storm die er omheen hangt.
I'm not sure if any of you have noticed, but I'm fat. Not the lowercase, muttered-behind-my-back kind, or the seemingly harmless chubby or cuddly. I'm not even the more sophisticated voluptuous or curvaceous kind.
Ik ben niet zeker of jullie het opmerkten, maar ik ben dik. Niet slechts op een stilletjes achter mijn rug gemurmelde manier of schijnbaar onschadelijke mollige of aaibare manier. Ik ben niet eens de meer verfijnde, wulpse of gewelfde vorm.
Let's not sugarcoat it. I am the capital F-A-T kind of fat. I am the elephant in the room. When I walked out on stage, some of you may have been thinking, "Aww, this is going to be hilarious, because everybody knows that fat people are funny."
Laat het ons niet verbloemen. Ik ben D-I-K met hoofdletters, de olifant in de kamer. Toen ik opkwam, dachten misschien enkelen: o, dit gaat komisch zijn, want iedereen weet dat dikke mensen grappig zijn.
(Laughter)
(Gelach)
Or you may have been thinking, "Where does she get her confidence from?" Because a confident fat woman is almost unthinkable. The fashion-conscious members of the audience may have been thinking how fabulous I look in this Beth Ditto dress --
Of misschien dacht je: waar haalt ze haar zelfvertrouwen? Want een zelfverzekerde dikke vrouw is bijna ondenkbaar. De modebewusten onder jullie dachten misschien dat ik er geweldig uitzie in dit Beth Ditto-kleed.
(Cheers)
(Juichen)
thank you very much. Whereas some of you might have thought, "Hmm, black would have been so much more slimming."
Dank je wel. En misschien dachten sommigen dat zwart veel meer zou afslanken.
(Laughter)
(Gelach)
You may have wondered, consciously or not, if I have diabetes, or a partner, or if I eat carbs after 7pm.
Je vroeg je misschien af, bewust of onbewust, of ik diabetes heb, of een partner, of koolhydraten eet na 19u.
(Laughter)
(Gelach)
You may have worried that you ate carbs after 7pm last night, and that you really should renew your gym membership.
Je was misschien bezorgd dat jij gisteren na 19u koolhydraten at en dat je toch echt je fitnessabonnement moet hernieuwen.
These judgments are insidious. They can be directed at individuals and groups, and they can also be directed at ourselves. And this way of thinking is known as fatphobia.
De oordelen zijn een sluipend gif. Ze kunnen gericht zijn naar personen of groepen, of naar onszelf. Deze manier van denken is gekend als dikfobie.
Like any form of systematic oppression, fatphobia is deeply rooted in complex structures like capitalism, patriarchy and racism, and that can make it really difficult to see, let alone challenge. We live in a culture where being fat is seen as being a bad person -- lazy, greedy, unhealthy, irresponsible and morally suspect. And we tend to see thinness as being universally good -- responsible, successful, and in control of our appetites, bodies and lives. We see these ideas again and again in the media, in public health policy, doctors' offices, in everyday conversations and in our own attitudes. We may even blame fat people themselves for the discrimination they face because, after all, if we don't like it, we should just lose weight. Easy. This antifat bias has become so integral, so ingrained to how we value ourselves and each other that we rarely question why we have such contempt for people of size and where that disdain comes from.
Zoals elk systeem van onderdrukking, is dikfobie genesteld in complexe structuren zoals kapitalisme, patriarchie en racisme en dat maakt het moeilijk om te herkennen, laat staan aan te pakken. We leven in een cultuur waar dik zijn gelijk staat aan een slecht persoon zijn lui, hebberig, ongezond, onverantwoordelijk en moreel verdacht. We zijn geneigd om slank te zien als universeel goed -- verantwoordelijk, succesvol, en in controle van onze eetlust, leven en lichaam. We zien deze ideeën steeds opnieuw in de media, in het volksgezondheidsbeleid, dokterskabinetten, alledaagse conversaties en in onze eigen houding. We verwijten soms de dikke mensen zelf dat ze gediscrimineerd worden want, als we er niet van houden, vermager dan gewoon. Gemakkelijk. Onze voorliefde voor slank is zo ingeburgerd geraakt in de manier waarop we onszelf en de anderen waarderen, dat we ons zelden afvragen waarom we zoveel minachting hebben voor dikke mensen en waar die vandaan komt.
But we must question it, because the enormous value we place on how we look affects every one of us. And do we really want to live in a society where people are denied their basic humanity if they don't subscribe to some arbitrary form of acceptable?
We moeten het ons afvragen, want de grote waarde die we hechten aan uiterlijk heeft gevolgen voor elk van ons. Willen we echt een maatschappij die mensen hun menselijkheid ontzegt als ze niet voldoen aan een of andere willekeurige vorm van wat aanvaardbaar is?
So when I was six years old, my sister used to teach ballet to a bunch of little girls in our garage. I was about a foot taller and a foot wider than most of the group. When it came to doing our first performance, I was so excited about wearing a pretty pink tutu. I was going to sparkle. As the other girls slipped easily into their Lycra and tulle creations, not one of the tutus was big enough to fit me. I was determined not to be excluded from the performance, so I turned to my mother and loud enough for everyone to hear said, "Mom, I don't need a tutu. I need a fourfour."
Toen ik zes jaar was, gaf mijn zus balletles aan kleine meisjes in onze garage. Ik was ongeveer 30 cm breder en groter dan de meesten van de groep. Toen we onze eerste voorstelling zouden doen, was ik heel opgewonden dat ik een mooie roze tutu zou dragen. Ik zou stralen. De andere meisjes gleden moeiteloos in hun lycra en tule creaties. Ik paste in geen enkele tutu. Ik was vastberaden dat ik niet zou uitgesloten worden, en ik draaide me om naar mijn moeder en vroeg luid genoeg zodat iedereen het kon horen: "Mama, ik heb geen 'tutu' nodig, ik heb een 'fourfour' nodig."
(Laughter)
(Gelach)
Thanks, Mom.
Dank je, mama.
(Applause)
(Applaus)
And although I didn't recognize it at the time, claiming space for myself in that glorious fourfour was the first step towards becoming a radical fat activist.
Hoewel ik het toen niet als dusdanig herkende, was mijn plaats opeisen in die glorieuze 'fourfour' de eerste stap naar het worden van een radicale dik-activist.
Now, I'm not saying that this whole body-love thing has been an easy skip along a glittering path of self-acceptance since that day in class. Far from it. I soon learned that living outside what the mainstream considers normal can be a frustrating and isolating place. I've spent the last 20 years unpacking and deprogramming these messages, and it's been quite the roller coaster. I've been openly laughed at, abused from passing cars and been told that I'm delusional. I also receive smiles from strangers who recognize what it takes to walk down the street with a spring in your step and your head held high.
Ik beweer niet dat de liefde voor mijn lichaam over een glitterig pad vol rozen ging naar zelfacceptatie sinds die dag in de les. Absoluut niet. Ik leerde al snel dat een leven buiten wat als 'normaal' beschouwd werd een frustrerende en isolerende plek kan zijn. 20 jaar heb ik gewijd aan het uitrafelen en deprogrammeren van die boodschappen en het was best een achtbaan. Ik werd openlijk uitgelachen vanuit voorbijrijdende wagens en verteld dat ik niet goed wijs was. Ik kreeg glimlachen van vreemden die wisten wat ervoor nodig is om op straat te lopen met een verende stap en je hoofd omhoog.
(Cheer)
(Juichen)
Thanks. And through it all, that fierce little six-year-old has stayed with me, and she has helped me stand before you today as an unapologetic fat person, a person that simply refuses to subscribe to the dominant narrative about how I should move through the world in this body of mine.
Dank je. Doorheen alles, bleef die sterke kleine zesjarige bij me, ze helpt me om hier vandaag te staan als een dikke persoon, zonder excuses, zonder complexen, een persoon die simpelweg weigert de dominante verhalen te onderschrijven over hoe ik mij moet bewegen in de wereld in dit lichaam.
(Applause)
(Applaus)
And I'm not alone. I am part of an international community of people who choose to, rather than passively accepting that our bodies are and probably always will be big, we actively choose to flourish in these bodies as they are today. People who honor our strength and work with, not against, our perceived limitations, people who value health as something much more holistic than a number on an outdated BMI chart. Instead, we value mental health, self-worth and how we feel in our bodies as vital aspects to our overall well-being. People who refuse to believe that living in these fat bodies is a barrier to anything, really.
En ik ben niet alleen. Ik ben lid van een internationale vereniging van mensen die kiezen om in plaats van passief te accepteren dat onze lichamen waarschijnlijk altijd dik zullen zijn, actief kiezen om te bloeien in deze lichamen zoals ze nu zijn. Mensen die onze sterkte eren en werken met, niet tegen onze voor vermeende beperkingen, mensen voor wie gezondheid iets meer holistisch is dan het cijfer van het voorbijgestreefde BMI-cijfer. Mentale gezondheid, zelfvertrouwen, en hoe we ons voelen in ons lichaam zijn voor ons vitale aspecten van een algemeen gevoel van welbevinden. Mensen die weigeren te geloven dat leven in deze dikke lichamen een barrière is voor ook maar iets.
There are doctors, academics and bloggers who have written countless volumes on the many facets of this complex subject. There are fatshionistas who reclaim their bodies and their beauty by wearing fatkinis and crop tops, exposing the flesh that we're all taught to hide. There are fat athletes who run marathons, teach yoga or do kickboxing, all done with a middle finger firmly held up to the status quo. And these people have taught me that radical body politics is the antidote to our body-shaming culture.
Er zijn dokters, academici en bloggers die pagina's vol hebben geschreven over de vele facetten van dit complexe onderwerp. Er zijn fashionistas die hun lichaam en schoonheid opnieuw opeisen door 'fatkinis' en 'crop tops' te dragen en het vlees te tonen dat we leerden te verbergen. Er zijn dikke atleten die marathons lopen, yoga leren en kickboksen, allemaal met een middelvinger omhoog naar de status quo. Deze mensen leerden mij dat radicale lichaamspolitiek de remedie is tegen een cultuur die wil dat we ons schamen.
But to be clear, I'm not saying that people shouldn't change their bodies if that's what they want to do. Reclaiming yourself can be one of the most gorgeous acts of self-love and can look like a million different things, from hairstyles to tattoos to body contouring to hormones to surgery and yes, even weight loss. It's simple: it's your body, and you decide what's best to do with it.
Begrijp me niet verkeerd: ik zeg niet dat we niets moeten doen aan ons gewicht, als dat is wat iemand wil doen. Jezelf aanvaarden kan een van de mooiste daden van zelfliefde zijn en het kan er uitzien als miljoenen verschillende dingen: van haarstijl tot tattoo tot body contouring van hormonen tot chirurgie en ja: ook gewichtsverlies. Het is eenvoudig: het is jouw lichaam en jij beslist wat het beste is wat je ermee kan doen.
My way of engaging in activism is by doing all the things that we fatties aren't supposed to do, and there's a lot of them, inviting other people to join me and then making art about it. The common thread through most of this work has been reclaiming spaces that are often prohibitive to bigger bodies, from the catwalk to club shows, from public swimming pools to prominent dance stages. And reclaiming spaces en masse is not only a powerful artistic statement but a radical community-building approach. This was so true of "AQUAPORKO!" --
Mijn manier van activisme bestaat erin om alles te doen wat dikkertjes niet verondersteld worden te doen, en dat is veel. Ik nodig mensen uit bij me aan te sluiten en er kunst over te maken. De rode draad door het meeste werk is plaats opeisen waar dikke mensen vaak uitgesloten worden: van de catwalk tot clubshows, van openbare zwembaden tot prominente danspodia. Deze plaatsen massaal opnieuw opeisen is niet enkel een krachtig artistiek statement, maar een radicale gemeenschapsopbouwende aanpak. Dit was helemaal het geval bij 'AQUAPORKO',
(Laughter)
(Gelach)
the fat fem synchronized swim team I started with a group of friends in Sydney. The impact of seeing a bunch of defiant fat women in flowery swimming caps and bathers throwing their legs in the air without a care should not be underestimated.
het vrouwelijke dikke synchroonzwemmende team dat ik startte met een vriendengroep in Sydney. De impact om een stel weerbare dikke vrouwen te zien in gebloemde zwemmuts en badpak die hun benen zorgeloos in de lucht gooien, mag niet onderschat worden.
(Laughter)
(Gelach)
Throughout my career, I have learned that fat bodies are inherently political, and unapologetic fat bodies can blow people's minds. When director Kate Champion, of acclaimed dance theater company Force Majeure, asked me to be the artistic associate on a work featuring all fat dancers, I literally jumped at the opportunity. And I mean literally. "Nothing to Lose" is a work made in collaboration with performers of size who drew from their lived experiences to create a work as varied and authentic as we all are. And it was as far from ballet as you could imagine.
Tijdens mijn carrière heb ik geleerd dat dikke lichamen politiek op zich zijn en complexloze, dikke lichamen verrassen en shockeren mensen. Toen Kate Champion van het bejubelde danstheater 'Force Majeure' me vroeg om de artistieke medewerker te worden in een stuk met allemaal dikke dansers, sprong ik letterlijk voor deze buitenkans. En ik bedoel letterlijk. 'Niets te verliezen' is een stuk gemaakt in samenwerking met dikke artiesten die putten uit hun eigen ervaringen om een gevarieerd en authentiek stuk te maken zoals we allemaal zijn. Het stond zo veraf van ballet als je je maar kan inbeelden.
The very idea of a fat dance work by such a prestigious company was, to put it mildly, controversial, because nothing like it had ever been done on mainstream dance stages before anywhere in the world.
Het idee van een dik dansstuk van zo'n prestigieus gezelschap was om het zacht te zeggen, controversieel, omdat zoiets nog nooit eerder vertoond werd op gewone danspodia ergens ter wereld.
People were skeptical. "What do you mean, 'fat dancers?' Like, size 10, size 12 kind of fat? Where did they do their dance training? Are they going to have the stamina for a full-length production?"
Mensen waren sceptisch: "Hoe bedoel je 'dikke dansers'? Maat 40 of 42 dik? Waar werden ze getraind? Zullen ze dat wel volhouden een volledige productie?"
But despite the skepticism, "Nothing to Lose" became a sellout hit of Sydney Festival. We received rave reviews, toured, won awards and were written about in over 27 languages. These incredible images of our cast were seen worldwide. I've lost count of how many times people of all sizes have told me that the show has changed their lives, how it helped them shift their relationship to their own and other people's bodies, and how it made them confront their own bias.
Ondanks het scepticisme werd 'Niets te verliezen' een uitverkochte hit in het Sydney Festival. We kregen juichende kritieken, gingen op tournee, wonnen prijzen en men schreef in 27 talen over ons. Deze geweldige beelden van onze bezetting werden wereldwijd bekeken. Ik ben de tel kwijtgeraakt hoeveel mensen van allerlei maten en gewichten me vertelden dat de show hun leven veranderde, hoe het hen hielp hun relatie te veranderen met hun eigen lichaam en dat van anderen, hoe het hen hielp hun eigen vooroordelen te confronteren.
But of course, work that pushes people's buttons is not without its detractors. I have been told that I'm glorifying obesity. I have received violent death threats and abuse for daring to make work that centers fat people's bodies and lives and treats us as worthwhile human beings with valuable stories to tell. I've even been called "the ISIS of the obesity epidemic" --
Maar natuurlijk, een stuk dat mensen raakt, heeft ook zijn tegenstanders. Ik zou obesitas verheerlijken, ik kreeg gewelddadige doodsbedreigingen en verwijten dat ik het aandurfde dikke mensen op een podium te brengen in een stuk dat ons behandelt als waardevolle mensen met waardevolle verhalen. Ik werd zelfs 'de ISIS van de obesitas-epidemie' genoemd.
(Laughter)
(Gelach)
a comment so absurd that it is funny. But it also speaks to the panic, the literal terror, that the fear of fat can evoke. It is this fear that's feeding the diet industry, which is keeping so many of us from making peace with our own bodies, for waiting to be the after-photo before we truly start to live our lives. Because the real elephant in the room here is fatphobia. Fat activism refuses to indulge this fear. By advocating for self-determination and respect for all of us, we can shift society's reluctance to embrace diversity and start to celebrate the myriad ways there are to have a body.
Een commentaar zo absurd dat het grappig is. Maar het vertelt ook over de paniek, de letterlijke terreur dat de angst voor dik kan oproepen. Die angst voedt de dieetindustrie die zovelen van ons verhindert om vrede te sluiten met ons lichaam, wachtend op onze slanke versie, voordat we echt kunnen beginnen leven. Want de echte olifant in de kamer is de dikfobie. Dik-activisme weigert aan deze angst toe te geven door op te roepen tot vastberadenheid en respect voor elk van ons. We kunnen de tegenzin veranderen waarmee de maatschappij weigert diversiteit te omarmen en beginnen de ontelbare vormen van een lichaam te vieren.
Thank you.
Dank je.
(Applause)
(Applaus)