I'm here today to talk to you about a very powerful little word, one that people will do almost anything to avoid becoming. Billion-dollar industries thrive because of the fear of it, and those of us who undeniably are it are left to navigate a relentless storm surrounding it.
Šiandien esu čia ir noriu pakalbėti apie vieną labai galingą, mažą žodį, tokį, dėl kurio žmonės padarytų bet ką, kad tik netaptų tuo. Milijardų dolerių pramonės klesti iš žmonių baimės šiam dalykui, ir tie, kurie neabejotinai yra tokie, yra palikti valdyti negailestingą audrą, supančią tai.
I'm not sure if any of you have noticed, but I'm fat. Not the lowercase, muttered-behind-my-back kind, or the seemingly harmless chubby or cuddly. I'm not even the more sophisticated voluptuous or curvaceous kind.
Nesu tikra, ar kažkas iš jūsų pastebėjo, bet aš esu stora. Ne ta iš mažųjų raidžių, apkalbėta man už nugaros, ar matomai nekenksmingai putli, meili. Aš netgi nesu moderni, geidžiama ir gracinga.
Let's not sugarcoat it. I am the capital F-A-T kind of fat. I am the elephant in the room. When I walked out on stage, some of you may have been thinking, "Aww, this is going to be hilarious, because everybody knows that fat people are funny."
Nepasaldinkime šito. Aš esu raidžių S-T-O-R-A rūšies stora. Aš esu tasai dramblys kambaryje. Kai aš išėjau į sceną, kai kurie iš jūsų galbūt galvojote, „Aww, šičia bus linksma, nes visi žino, jog stori žmonės yra juokingi.“
(Laughter)
(Juokas.)
Or you may have been thinking, "Where does she get her confidence from?" Because a confident fat woman is almost unthinkable. The fashion-conscious members of the audience may have been thinking how fabulous I look in this Beth Ditto dress --
Arba jūs svarstėte, „Iš kur ji gavo tokį pasitikėjimą savimi?“ Pasitikinti savimi stora moteris yra beveik neįsivaizduojama. Mada susidomėję žmonės auditorijoje galbūt pagalvojo, kaip aš nuostabiai atrodau vilkėdama šią Beth Ditto suknelę
(Cheers)
(Plojimai.)
thank you very much. Whereas some of you might have thought, "Hmm, black would have been so much more slimming."
Labai ačiū. Tuo tarpu kai kurie galėjote pagalvoti, „Hmm, juoda spalva būtų galėjusi daug labiau paliekninti.“
(Laughter)
(Juokas.)
You may have wondered, consciously or not, if I have diabetes, or a partner, or if I eat carbs after 7pm.
Galbūt jūs pagalvojote, sąmoningai ar ne, kad aš turiu diabetą, arba partnerį, arba kad valgau angliavandenius po 7 vakaro
(Laughter)
(Juokas.)
You may have worried that you ate carbs after 7pm last night, and that you really should renew your gym membership.
Jūs galbūt jaudinotės, kad valgėte angliavandenius po 7 vakaro ir kad tikrai derėtų atnaujinti savo sporto salės narystę.
These judgments are insidious. They can be directed at individuals and groups, and they can also be directed at ourselves. And this way of thinking is known as fatphobia.
Tokie kitų žmonių vertinimai yra užmaskuoti. Jie gali būti nukreipti prieš individus ar grupes, jie taip pat gali būti nukreipti prie mus pačius. Ir šitoks galvojimo pobūdis yra žinoma kaip storumo fobija.
Like any form of systematic oppression, fatphobia is deeply rooted in complex structures like capitalism, patriarchy and racism, and that can make it really difficult to see, let alone challenge. We live in a culture where being fat is seen as being a bad person -- lazy, greedy, unhealthy, irresponsible and morally suspect. And we tend to see thinness as being universally good -- responsible, successful, and in control of our appetites, bodies and lives. We see these ideas again and again in the media, in public health policy, doctors' offices, in everyday conversations and in our own attitudes. We may even blame fat people themselves for the discrimination they face because, after all, if we don't like it, we should just lose weight. Easy. This antifat bias has become so integral, so ingrained to how we value ourselves and each other that we rarely question why we have such contempt for people of size and where that disdain comes from.
Kaip bet kokia sistemingos priespaudos forma, storumo fobija yra giliai įsišaknijusi kompleksinėse struktūrose, kaip kapitalizme, patriarchate ir rasizme, ir tai gali būti labai sunku pastebėti, juolab tam priešintis. Mes gyvenime kultūroje kurioje būti storu žmogumi reiškia būti blogu žmogumi – tinginys, gobšus, nesveikas, neatsakingas ir moralės požiūriu įtartinas. Mes esame linkę matyti lieknumą kaip universalų gėrį – atsakingas, sėkmingas, ir kontroliuojantis savo apetitą, kūną ir gyvenimą. Mes matome šias idėjas vėl ir vėl žiniasklaidoje, visuomenės sveikatos politikoje, daktarų kabinetuose, kasdieniuose pasikalbėjimuose ir mūsų pačių požiūriuose. Mes galime netgi kaltinti pačius storus žmones dėl jų patiriamos diskriminacijos, nes galiausiai, jeigu mums tai nepatinka, mes tiesiog turėtume mesti svorį. Lengva. Šis anti storumo polinkis tapo toks integralus, įsišaknijęs tame, kaip mes save ir kitus vertiname, kad mes labai retai klausiame, kodėl niekiname žmones pagal jų dydį ir iš kur ta panieka yra.
But we must question it, because the enormous value we place on how we look affects every one of us. And do we really want to live in a society where people are denied their basic humanity if they don't subscribe to some arbitrary form of acceptable?
Turime suklusti dėl to, nes tas ypatingas dėmesys, kaip mes atrodome, paveikia kiekvieną iš mūsų. Ir ar mes tikrai norime gyventi visuomenėje, kur žmonės yra diskriminuojami, jeigu jie nesutampa su tuometine priimtinumo forma?
So when I was six years old, my sister used to teach ballet to a bunch of little girls in our garage. I was about a foot taller and a foot wider than most of the group. When it came to doing our first performance, I was so excited about wearing a pretty pink tutu. I was going to sparkle. As the other girls slipped easily into their Lycra and tulle creations, not one of the tutus was big enough to fit me. I was determined not to be excluded from the performance, so I turned to my mother and loud enough for everyone to hear said, "Mom, I don't need a tutu. I need a fourfour."
Kai aš buvau šešerių metų, mano sesė mūsų garaže mažų mergaičių grupelę mokydavo baleto. Aš buvau pėda didesnė ir pėda platesnė už daugelį grupėje. Kai atėjo laikas mūsų pirmam pasirodymui, aš buvau tokia susijaudinusi, nes dėvėsiu gražų rožinį tutu. Aš sužibėsiu. Kai kitos mergaitės lengvai įlysdavo į savo likras ir tiulio kūrinius, nei vienas iš tutu nebuvo pakankamai didelis man. Aš buvau tikra, kad nebūsiu pašalinta iš pasirodymo, pasisukau į savo mamą ir pakankamai garsiai, kad visi girdėtų, pasakiau, „Mama, man nereikia tutu. Man reikia dvigubai didesnio.“
(Laughter)
(Juokas.)
Thanks, Mom.
Ačiū, mama.
(Applause)
(Plojimai.)
And although I didn't recognize it at the time, claiming space for myself in that glorious fourfour was the first step towards becoming a radical fat activist.
Nors nesupratau to tuo metu, reikalaudama sau pačiai erdvės tame didesniame žaviame sijone, tai buvo pirmas žingsnis tampant radikalia stora aktyviste.
Now, I'm not saying that this whole body-love thing has been an easy skip along a glittering path of self-acceptance since that day in class. Far from it. I soon learned that living outside what the mainstream considers normal can be a frustrating and isolating place. I've spent the last 20 years unpacking and deprogramming these messages, and it's been quite the roller coaster. I've been openly laughed at, abused from passing cars and been told that I'm delusional. I also receive smiles from strangers who recognize what it takes to walk down the street with a spring in your step and your head held high.
Aš nesakau, kad šis visas kūno-mylėjimo dalykas buvo lengvas šuolis per spindintį savęs pripažinimo kelią nuo tos dienos mokykloje. Visai ne. Aš greitai sužinojau, kad gyventi tokioj aplinkoje, ką daugelis laiko normalybe, gali būti žlugdanti ir izoliuojanti vieta. Savo 20 metų praleidau išpakuojant ir iššifruojant šias žinutes, ir tai buvo panašu į linksmuosius kalnelius. Aš buvau viešai išjuokta, užgauliota pravažiuojančių mašinų, man buvo pasakyta, kad esu didybės maniakė. Aš taip pat sulaukdavau šypsenų iš nepažįstamų, kurie žino, ką reiškia norint eiti gatve pagreitintu žingsniu ir aukštai iškelta galva.
(Cheer)
(Džiūgavimas.)
Thanks. And through it all, that fierce little six-year-old has stayed with me, and she has helped me stand before you today as an unapologetic fat person, a person that simply refuses to subscribe to the dominant narrative about how I should move through the world in this body of mine.
Ačiū. Ir per visą tą, ta arši šešerių metų mergaitė pasiliko su manimi, ir ji man padėjo stovėti čia prieš jus šiandien, kaip neapologetiškas storas žmogus, žmogus, kuris tiesiog atsisako pritarti tam dominuojančiam naratyvui, kaip aš turėčiau judėti pasaulyje su šitokiu kūnu.
(Applause)
(Plojimai.)
And I'm not alone. I am part of an international community of people who choose to, rather than passively accepting that our bodies are and probably always will be big, we actively choose to flourish in these bodies as they are today. People who honor our strength and work with, not against, our perceived limitations, people who value health as something much more holistic than a number on an outdated BMI chart. Instead, we value mental health, self-worth and how we feel in our bodies as vital aspects to our overall well-being. People who refuse to believe that living in these fat bodies is a barrier to anything, really.
Ir aš nesu vieniša. Aš esu narė tarptautinės žmonių bendruomenės, kurie pasirenka, o ne pasyviai priima, jog mūsų kūnai yra ir tikriausiai visada bus dideli, mes aktyviai pasirenkame tobulėti šiuose kūnuose, kokie yra šiandien. Žmonės, kurie gerbia mūsų jėgas ir darbą, ir yra ne prieš mūsų suvokiamus trūkumus, žmonės, kurie vertina sveikatą, kaip kažką daug daugiau visaapimančio negu numerį mūsų pasenusioje KMI diagramoje. Užuot, mes vertiname psichiką, savivertę ir jautimąsi savo kūnuose, kaip gyvybiškai svarbų aspektą mūsų visuotinėje gerovėje. Žmonės, kurie atsisako tikėti, jog gyvenimas šiuose storuose kūnuose išvis yra koks nors barjeras.
There are doctors, academics and bloggers who have written countless volumes on the many facets of this complex subject. There are fatshionistas who reclaim their bodies and their beauty by wearing fatkinis and crop tops, exposing the flesh that we're all taught to hide. There are fat athletes who run marathons, teach yoga or do kickboxing, all done with a middle finger firmly held up to the status quo. And these people have taught me that radical body politics is the antidote to our body-shaming culture.
Yra daktarai, akademikai ir blogeriai, kurie parašė nesuskaičiuojamai knygų, remiantis įvairiais aspektais apie šią sudėtingą temą. Yra mados mėgėjų, kurie pataiso savo kūnus ir savo grožį dėvėdami didelius maudymukus ir trumpas palaidines, atskleidžiant kūną, kurį mes buvome mokinami slėpti. Yra storų atletų, kurie bėga maratonus, moko jogos ar užsiima kikboksu, viskas padaryta su viduriniu pirštu tvirtai iškeltu esamai pozicijai Ir šie žmonės mane išmokino, kad radikalaus kūno politika yra priešnuodis mūsų kūno gėdinimo kultūrai.
But to be clear, I'm not saying that people shouldn't change their bodies if that's what they want to do. Reclaiming yourself can be one of the most gorgeous acts of self-love and can look like a million different things, from hairstyles to tattoos to body contouring to hormones to surgery and yes, even weight loss. It's simple: it's your body, and you decide what's best to do with it.
Bet noriu aiškiau pasakyti: aš nesakau, jog žmonės neturėtų keisti savo kūnų, jeigu jie to nori. Savęs atgavimas gali būti vienas iš gražiausių savimeilės aktų ir gali atrodyti kaip milijonas skirtingų dalykų, nuo šukuosenų iki tatuiruočių, iki kūno kontūravimų, iki hormonų ar chirurgijos ir taip, netgi iki svorio metimo. Tai yra paprasta: tai tavo kūnas, ir tu nusprendi, ką su juo geriausia padaryti.
My way of engaging in activism is by doing all the things that we fatties aren't supposed to do, and there's a lot of them, inviting other people to join me and then making art about it. The common thread through most of this work has been reclaiming spaces that are often prohibitive to bigger bodies, from the catwalk to club shows, from public swimming pools to prominent dance stages. And reclaiming spaces en masse is not only a powerful artistic statement but a radical community-building approach. This was so true of "AQUAPORKO!" --
Mano būdas užsiimti aktyvizmu yra darymas to, ko mes, storuliai, neturėtume daryti, ir to yra daugybė būdų, kviečiant kitus žmones prisijungti prie manęs ir tada iš to darant meną. Pagrindinė gija per didžiąją dalį šio darbo buvo atsiėmimas erdvės, kuri dažnai yra uždrausta dideliem kūnam, nuo podiumo iki klubų šou, nuo viešų baseinų iki pastebimų šokių platformų. Ir masiškai reikalauti šių vietų nėra vien galingas meninis pareiškimas, bet ir radikalus bendruomenės kūrimo būdas. Tai buvo gryna „AQUAPORKO!“ tiesa –
(Laughter)
(Juokas.)
the fat fem synchronized swim team I started with a group of friends in Sydney. The impact of seeing a bunch of defiant fat women in flowery swimming caps and bathers throwing their legs in the air without a care should not be underestimated.
– storųjų moterų sinchronizuoto plaukimo komanda, kurią įkūriau su draugių grupe Sidnėjuje. Kai pamatai krūvą nepasiduodančių storų moterų gėlėtose plaukimo kepurėse ir maudymukuose, nerūpestingai mėtančių savo kojas į orą, įspūdis tikrai neeilinis.
(Laughter)
(Juokas.)
Throughout my career, I have learned that fat bodies are inherently political, and unapologetic fat bodies can blow people's minds. When director Kate Champion, of acclaimed dance theater company Force Majeure, asked me to be the artistic associate on a work featuring all fat dancers, I literally jumped at the opportunity. And I mean literally. "Nothing to Lose" is a work made in collaboration with performers of size who drew from their lived experiences to create a work as varied and authentic as we all are. And it was as far from ballet as you could imagine.
Per savo karjerą aš išmokau, jog stori kūnai yra prigimtinai politiški, neapologetiški stori kūnai gali žmones rimtai nustebinti. Kai režisierė Keitė Champion, dirbanti garsioje šokio teatro kompanijoje Force Majeure paprašė manęs būti menine partnere projekte, kur visi aktoriai būtų storieji šokėjėjai, aš tiesiogine to žodžio prasme įšokau į šią galimybę. Ir aš turiu omeny tiesiogiai. „Nėra ko prarasti“ sukurtas kartu su stambių formų atlikėjais, kurie pasinaudojo savo gyvenamąja patirtimi, kad sukurtų darbą, tokį įvairų ir autentišką, kaip mes. Ir tai buvo daug toliau nuo baleto negu jūs galėjote įsivaizduoti.
The very idea of a fat dance work by such a prestigious company was, to put it mildly, controversial, because nothing like it had ever been done on mainstream dance stages before anywhere in the world.
Ši prestižinės kompanijos storųjų šokių kūrinio idėja, švelniai tariant, buvo prieštaringa, nes nieko panašaus iki tol nebuvo padaryta vyraujančiose šokių scenose kur nors pasaulyje.
People were skeptical. "What do you mean, 'fat dancers?' Like, size 10, size 12 kind of fat? Where did they do their dance training? Are they going to have the stamina for a full-length production?"
Žmonės buvo skeptiški. „Ką tu turi omeny, „stori šokėjai?“ Galbūt dydžio 10 ar 12 storumo? Kur jie treniruojasi šokiui? Ar turės ištvermės pilnam pasirodymui?“
But despite the skepticism, "Nothing to Lose" became a sellout hit of Sydney Festival. We received rave reviews, toured, won awards and were written about in over 27 languages. These incredible images of our cast were seen worldwide. I've lost count of how many times people of all sizes have told me that the show has changed their lives, how it helped them shift their relationship to their own and other people's bodies, and how it made them confront their own bias.
Nepaisant šio skepticizmo, „Nėra ko prarasti“ tapo hitu Sidnėjaus Festivalyje. Mes gavome entuziastingus atsiliepimus, keliavome su pasirodymu, laimėjome apdovanojimų ir apie mus rašė 27 kalbomis. Šios nuostabios mūsų šokėjų nuotraukos buvo matomos visame pasaulyje. Aš jau praradau skaičių, kiek kartų visokio dydžo žmonės pasakė man, kad šis šou pakeitė jų gyvenimus, kaip tai padėjo pakeisti jų santykį su jų pačių ir kitų žmonių kūnais, ir kaip tai padėjo jiems sugretinti jų pačių nusistatymą.
But of course, work that pushes people's buttons is not without its detractors. I have been told that I'm glorifying obesity. I have received violent death threats and abuse for daring to make work that centers fat people's bodies and lives and treats us as worthwhile human beings with valuable stories to tell. I've even been called "the ISIS of the obesity epidemic" --
Žinoma, darbas, kuris stumia žmones į priekį, neegzistuoja be kritikos. Man buvo sakyta, jog aš garbinu nutukimą. Esu gavusi smurtinių mirties grasinimų, užgauliojimų, kad drįstu užsiimti veikla, centruojant storų žmonių kūnus, gyvenimus, ir grasinimų mums, kaip nusipelniusiems žmonėms su vertingomis istorijomis. Buvau pavadinta „Nutukimo epidemijos ISIS“ –
(Laughter)
(Juokas.)
a comment so absurd that it is funny. But it also speaks to the panic, the literal terror, that the fear of fat can evoke. It is this fear that's feeding the diet industry, which is keeping so many of us from making peace with our own bodies, for waiting to be the after-photo before we truly start to live our lives. Because the real elephant in the room here is fatphobia. Fat activism refuses to indulge this fear. By advocating for self-determination and respect for all of us, we can shift society's reluctance to embrace diversity and start to celebrate the myriad ways there are to have a body.
komentaras, toks absurdiškas ir juokingas. Bet jis parodo ir tą paniką, tą tiesioginį siaubą, kurį storumo baimė gali žmonėms sukelti. Ir tai yra baimė, kuri maitina dietų industriją, kuri daugelį mūsų skiria nuo susitaikymo su savais kūnais, kuri verčia mus laukti, kol būsime pakoreguoti, kuomet nuoširdžiai pradėsime gyventi savus gyvenimus. Nes tikrasis dramblys šiame kambaryje yra storumo baimė. Storumo aktyvistas atsisako nuolaidžiauti šiai baimei. Propaguodami asmeninį apsisprendimą ir pagarbą visiems, mes galime pakeisti visuomenės nenorą pripažinti įvairovę ir pradėti švęsti nesuskaitomas daugybes būdų turėti kūną.
Thank you.
Ačiū.
(Applause)
(Plojimai.)