I'm here today to talk to you about a very powerful little word, one that people will do almost anything to avoid becoming. Billion-dollar industries thrive because of the fear of it, and those of us who undeniably are it are left to navigate a relentless storm surrounding it.
Lényeges szócskáról beszélek ma önöknek. Az emberek szinte bármit megtennének, hogy elkerüljék. Milliárdos üzletág épít a tőle való félelmünkre. Akiket tagadhatatlanul jellemez e szó, azokat hagyjuk, hogy a körülötte kialakult irgalmatlan viharban vergődjenek.
I'm not sure if any of you have noticed, but I'm fat. Not the lowercase, muttered-behind-my-back kind, or the seemingly harmless chubby or cuddly. I'm not even the more sophisticated voluptuous or curvaceous kind.
Nem tudom, észrevette-e valaki, de kövér vagyok. Nem átvitt értelemben, akiről csak megjegyzik a háta mögött, se nem ártatlanul dundi vagy pufók formában. Még esztétikusan telt vagy gömbölyű sem vagyok.
Let's not sugarcoat it. I am the capital F-A-T kind of fat. I am the elephant in the room. When I walked out on stage, some of you may have been thinking, "Aww, this is going to be hilarious, because everybody knows that fat people are funny."
Ne szépítsük a dolgokat. Határozottan kövér vagyok. Elefánt a szobában. Mikor kijöttem a színpadra, egyesek azt gondolták: "Hú, ez szórakoztató lesz", mert az egész világ tudja, hogy a kövérek mulatságosak.
(Laughter)
(Nevetés)
Or you may have been thinking, "Where does she get her confidence from?" Because a confident fat woman is almost unthinkable. The fashion-conscious members of the audience may have been thinking how fabulous I look in this Beth Ditto dress --
Vagy arra gondoltak: "Honnan van ennyi önbizalma?" Mert magabiztos kövér nő majdnem elképzelhetetlen. Akik tisztában vannak a divattal, azt gondolták, hogy mesésen nézek ki ebben a Beth Ditto ruhában.
(Cheers)
(Ujjongás)
thank you very much. Whereas some of you might have thought, "Hmm, black would have been so much more slimming."
Köszönöm szépen. Míg mások arra gondolhattak: "Hm, fekete ruha karcsúsítaná."
(Laughter)
(Nevetés)
You may have wondered, consciously or not, if I have diabetes, or a partner, or if I eat carbs after 7pm.
Tűnődhettek – tudatosan vagy sem –, hogy cukorbeteg vagyok-e, vagy van-e társam, vagy fogyasztok-e szénhidrátot este hét után.
(Laughter)
(Nevetés)
You may have worried that you ate carbs after 7pm last night, and that you really should renew your gym membership.
Tán rossz érzésük volt, hogy szénhidrátot ettek este hét után, és meg kellene újítsák az edzőtermi bérletüket.
These judgments are insidious. They can be directed at individuals and groups, and they can also be directed at ourselves. And this way of thinking is known as fatphobia.
Ezek ármányos ítéletek. Egyéneket, csoportokat célozhatnak meg, vagy magunk ellen irányulhatnak. Ez a gondolkozásmód a kövérségfóbia.
Like any form of systematic oppression, fatphobia is deeply rooted in complex structures like capitalism, patriarchy and racism, and that can make it really difficult to see, let alone challenge. We live in a culture where being fat is seen as being a bad person -- lazy, greedy, unhealthy, irresponsible and morally suspect. And we tend to see thinness as being universally good -- responsible, successful, and in control of our appetites, bodies and lives. We see these ideas again and again in the media, in public health policy, doctors' offices, in everyday conversations and in our own attitudes. We may even blame fat people themselves for the discrimination they face because, after all, if we don't like it, we should just lose weight. Easy. This antifat bias has become so integral, so ingrained to how we value ourselves and each other that we rarely question why we have such contempt for people of size and where that disdain comes from.
Minden módszeres elnyomáshoz – kapitalizmushoz, patriarchátushoz és rasszizmushoz – hasonlóan a kövérségfóbia is összetett szerkezetekben, mélyen gyökerezik, nehezen észrevehető, és komoly kihívást jelent. Kultúránkban a kövérséget hitványságnak tekintik: ő lusta, falánk, egészségtelen, felelőtlen és morálisan megkérdőjelezhető. A sovány embereket hajlamosak vagyunk általában jónak tekinteni: felelősségteljesnek, sikeresnek, akik uralják étvágyukat, testüket és életüket. Rendszeresen találkozunk ezekkel a gondolatokkal a médiában, a közegészségügyben, az orvosi rendelőkben, a mindennapi beszélgetésekben, és a saját hozzáállásunkban. Hibáztathatjuk a kövéreket az őket érő előítéletekért, mert végül is, igazán lefogyhatnának, ha gondjuk van vele. Egyszerűen. Ez a kövérségellenes előítélet annyira elterjedt és megszokott módja a magunkról és másokról alkotott értékelésünknek, hogy ritkán kérdezzük meg, honnan ered, és miért a termetes emberek lenézése és megvetése?
But we must question it, because the enormous value we place on how we look affects every one of us. And do we really want to live in a society where people are denied their basic humanity if they don't subscribe to some arbitrary form of acceptable?
Fontos megkérdezni, mert a megjelenésünknek tulajdonított hatalmas érték hatással van mindannyiunkra. Tényleg olyan társadalomban akarunk élni, melyben eleve elutasítják azok emberi mivoltát, akik nem illenek bele az elfogadás önkényes formáiba?
So when I was six years old, my sister used to teach ballet to a bunch of little girls in our garage. I was about a foot taller and a foot wider than most of the group. When it came to doing our first performance, I was so excited about wearing a pretty pink tutu. I was going to sparkle. As the other girls slipped easily into their Lycra and tulle creations, not one of the tutus was big enough to fit me. I was determined not to be excluded from the performance, so I turned to my mother and loud enough for everyone to hear said, "Mom, I don't need a tutu. I need a fourfour."
Mikor hatéves voltam, nővérem balettet tanított néhány kislánynak a garázsunkban. Magasabb és szélesebb voltam a csoport többségénél. Az első fellépésünkkor nagyon lelkesedtem az aranyos, rózsaszín tüllszoknya-viseletért. Tündökölni készültem. A lányok egyszerűen belebújtak fényes-csipkés öltözetükbe, de rám egy sem jött fel. Eldöntöttem, hogy nem maradok ki a fellépésből, édesanyámhoz fordultam, hangosan, hogy mások is hallják, azt mondtam: "Anya, nekem nem egyszerű tüllszoknya kell, hanem extra nagy méretű."
(Laughter)
(Nevetés)
Thanks, Mom.
Anya, köszönöm.
(Applause)
(Taps)
And although I didn't recognize it at the time, claiming space for myself in that glorious fourfour was the first step towards becoming a radical fat activist.
Jóllehet, akkor még nem tudatosodott bennem, de az exra méretű ruhám követelése volt az első lépés, hogy elszánt kövéraktivista legyek.
Now, I'm not saying that this whole body-love thing has been an easy skip along a glittering path of self-acceptance since that day in class. Far from it. I soon learned that living outside what the mainstream considers normal can be a frustrating and isolating place. I've spent the last 20 years unpacking and deprogramming these messages, and it's been quite the roller coaster. I've been openly laughed at, abused from passing cars and been told that I'm delusional. I also receive smiles from strangers who recognize what it takes to walk down the street with a spring in your step and your head held high.
Nem állítom, hogy attól a naptól kezdve a testem szeretete könnyed sétagalopp volt az önelfogadás ragyogó ösvényén. Távolról sem. Gyorsan megtanultam, hogy az emberek által normálisnak tekintetten kívül élni zavaró és kirekesztő. Az utóbbi húsz évem ezen üzenetek megértésével és átkódolásával töltöttem, és hullámvasúton éreztem magam. Szemembe kinevettek, elhaladó autókból beintettek, és érzéki csalódásnak neveztek. De mosolyogtak is rám idegenek, akik elismerték, hogy mit jelent ruganyos léptekkel és emelt fővel járni.
(Cheer)
(Ujjongás)
Thanks. And through it all, that fierce little six-year-old has stayed with me, and she has helped me stand before you today as an unapologetic fat person, a person that simply refuses to subscribe to the dominant narrative about how I should move through the world in this body of mine.
Köszönöm. Mindvégig velem volt a harcias hatéves kislány, és segített ma ideállni önök elé kövéren és rettenthetetlenül, mint aki egyszerűen visszautasítja az általános narratívát arról, hogyan kell mozogni a világban az enyémhez hasonló testben.
(Applause)
(Taps)
And I'm not alone. I am part of an international community of people who choose to, rather than passively accepting that our bodies are and probably always will be big, we actively choose to flourish in these bodies as they are today. People who honor our strength and work with, not against, our perceived limitations, people who value health as something much more holistic than a number on an outdated BMI chart. Instead, we value mental health, self-worth and how we feel in our bodies as vital aspects to our overall well-being. People who refuse to believe that living in these fat bodies is a barrier to anything, really.
Nem vagyok egyedül. Nemzetközi emberi közösséghez tartozom, akik ahelyett, hogy tétlenül elfogadják, hogy a testük most és valószínűleg később is, átlagon felüli méretű, inkább vállalják, hogy e mostani formájukban virulnak. Vannak, akik értékelik és nem elítélik erőfeszítésünket és munkánkat, mellyel korlátainkat megéljük, vannak, akiknek az egészség több, mint pusztán érték az elavult testtömegindex-diagramon. Ellenben mi általános közérzetünk szempontjából mentális létünket, önértékelésünket tartjuk nagyra s azt, ahogyan magunkat érezzük a bőrünkben. Vannak, akik azt hiszik, hogy ilyen kövér testben élni valójában mindenféle akadályt jelent.
There are doctors, academics and bloggers who have written countless volumes on the many facets of this complex subject. There are fatshionistas who reclaim their bodies and their beauty by wearing fatkinis and crop tops, exposing the flesh that we're all taught to hide. There are fat athletes who run marathons, teach yoga or do kickboxing, all done with a middle finger firmly held up to the status quo. And these people have taught me that radical body politics is the antidote to our body-shaming culture.
Orvosok, akadémikusok és bloggerek számtalan kötetet szántak e bonyolult téma különböző szemszögből való leírására. Kövér divattervezők visszakövetelték testüket és szépségüket molett fürdőruha és rövid felső viselésével, közszemlére téve testünket, melyről az ellenkezőjét tanultuk. Vannak kövér atléták, akik maratont futnak, jógát oktatnak vagy kick-boxolnak, s fittyet hánynak az általános felfogásra. Tőlük tanultam, hogy a kultúránkra jellemző szégyenérzetünknek a mélyreható testpolitika az ellenszere.
But to be clear, I'm not saying that people shouldn't change their bodies if that's what they want to do. Reclaiming yourself can be one of the most gorgeous acts of self-love and can look like a million different things, from hairstyles to tattoos to body contouring to hormones to surgery and yes, even weight loss. It's simple: it's your body, and you decide what's best to do with it.
Tisztázzuk: nem azt mondom, hogy ne változtassanak a testükön, ha ezt szeretnék tenni. Önmagunk visszahódítása az önszeretet egyik nagyszerű kimutatása, és millió formában kifejezhető: hajviselettől tetoválásig, testfestésig, hormonkezeléstől sebészetig, és akár testsúly leadásáig. Egyszerű: saját testünk, mi döntünk, mit teszünk vele.
My way of engaging in activism is by doing all the things that we fatties aren't supposed to do, and there's a lot of them, inviting other people to join me and then making art about it. The common thread through most of this work has been reclaiming spaces that are often prohibitive to bigger bodies, from the catwalk to club shows, from public swimming pools to prominent dance stages. And reclaiming spaces en masse is not only a powerful artistic statement but a radical community-building approach. This was so true of "AQUAPORKO!" --
Aktivista tevékenységem lényege, hogy olyan dolgokkal foglalkozom, melyekkel kövéreknek nem kellene. Sok ilyen van. Művészien kivitelezem, másokat is belevonva. Tevékenységeim közös vonása, hogy visszahódítom a nagyobb testeknek tilos területeket: ilyenek a színpadtól a szórakoztató klubokig, a közös úszómedencéktől a kiemelt táncparkettekig terjednek. E terek tömeges visszaszerzése nemcsak kiváló művészi kifejezés, hanem komoly közösségépítő megközelítés is. "AQUAPORKO!" - ezt annyira kifejezi!
(Laughter)
(Nevetés)
the fat fem synchronized swim team I started with a group of friends in Sydney. The impact of seeing a bunch of defiant fat women in flowery swimming caps and bathers throwing their legs in the air without a care should not be underestimated.
Ők a kövér szinkronúszónők csapata, Sydney-ben alapítottam pár barátnőmmel. Egy csapat dacos kövér nő virágos úszósapkában és fürdőruhában zavartalanul emelve lábukat a levegőbe nem lebecsülendő hatású!
(Laughter)
(Nevetés)
Throughout my career, I have learned that fat bodies are inherently political, and unapologetic fat bodies can blow people's minds. When director Kate Champion, of acclaimed dance theater company Force Majeure, asked me to be the artistic associate on a work featuring all fat dancers, I literally jumped at the opportunity. And I mean literally. "Nothing to Lose" is a work made in collaboration with performers of size who drew from their lived experiences to create a work as varied and authentic as we all are. And it was as far from ballet as you could imagine.
A pályámon megtanultam, hogy a kövér testek eredendően tapintatosak, és a könyörtelen kövér idomok megmozgatják a fantáziát. Mikor Kate Champion, az elismert Force Majeure táncszínház igazgatója felkért, hogy legyek művészeti munkatársa az összes kövér táncos fellépésének, szó szerint ugrottam a lehetőségre. De tényleg, szó szerint. A "Semmi veszteni való" produkció méretes résztvevőkkel készült, akik élettapasztalatukkal ránk jellemző változatos és valóságos előadást alkottak. Távol állt a szokásos értelmű balettől.
The very idea of a fat dance work by such a prestigious company was, to put it mildly, controversial, because nothing like it had ever been done on mainstream dance stages before anywhere in the world.
Már maga az ötlet, hogy ilyen neves cég kövér táncosokkal dolgozzon, enyhén szólva ellentmondásos volt, mert effélére nem volt még példa sehol a világ neves táncparkettjein.
People were skeptical. "What do you mean, 'fat dancers?' Like, size 10, size 12 kind of fat? Where did they do their dance training? Are they going to have the stamina for a full-length production?"
Az emberek hitetlenkedtek. Mit jelent pontosan a "kövér táncos"? Mekkora méretű, milyen kövér? Hol tanultak táncolni? Kibírnak egy egész előadást?
But despite the skepticism, "Nothing to Lose" became a sellout hit of Sydney Festival. We received rave reviews, toured, won awards and were written about in over 27 languages. These incredible images of our cast were seen worldwide. I've lost count of how many times people of all sizes have told me that the show has changed their lives, how it helped them shift their relationship to their own and other people's bodies, and how it made them confront their own bias.
A bizalmatlanság ellenére a "Semmit veszteni való" telt házas előadás volt a sydney-i fesztiválon. Kedvező kritikát kaptunk, turnéztunk, díjakat nyertünk, és 27 nyelven írtak rólunk. Előadásunk csodálatos képeit láthatták szerte a világon. Követni sem tudom, hány különböző méretű személy számolt be arról, hogy előadásunk megváltoztatta az életét, hogy segített megváltoztatni kapcsolatukat saját testükkel és mások testével, és hogy győzték le saját előítéletüket.
But of course, work that pushes people's buttons is not without its detractors. I have been told that I'm glorifying obesity. I have received violent death threats and abuse for daring to make work that centers fat people's bodies and lives and treats us as worthwhile human beings with valuable stories to tell. I've even been called "the ISIS of the obesity epidemic" --
Természetesen, nem lehet érzékeny témát érinteni becsmérlők nélkül. Rám fogták, hogy magasztalom a kövérséget. Halálosan megfenyegettek és sértegettek, mert kövér emberekkel merek dolgozni, és érdemes emberi lényekként szerepelünk, akiknek van tartalmas mondani valójuk. A legdurvább: "a kövérség-járvány ISIS-ének" neveztek.
(Laughter)
(Nevetés)
a comment so absurd that it is funny. But it also speaks to the panic, the literal terror, that the fear of fat can evoke. It is this fear that's feeding the diet industry, which is keeping so many of us from making peace with our own bodies, for waiting to be the after-photo before we truly start to live our lives. Because the real elephant in the room here is fatphobia. Fat activism refuses to indulge this fear. By advocating for self-determination and respect for all of us, we can shift society's reluctance to embrace diversity and start to celebrate the myriad ways there are to have a body.
Ez annyira túlzás, hogy már nevetséges. Ide tartozik még a pánik, a valóságos terror, melyet a kövérségtől való félelem kelt. Ez a félelem táplálja a fogyókúraipart, mely megakadályoz sokunkat, hogy elfogadjuk testünket, mert állandóan arra várunk, hogy "utána" legyünk, ahelyett hogy élnénk az életünket. Az igazi elefánt a szobában a kövérségfóbia. A kövér mozgalom elutasítja ezt a félelmet. Támogatva mindenki önrendelkezését és önbecsülését megváltoztathatjuk a mássággal szembeni ellenállást, és elkezdhetjük ünnepelni a testben létezés sokféleségét.
Thank you.
Köszönöm szépen.
(Applause)
(Taps)