I'm here today to talk to you about a very powerful little word, one that people will do almost anything to avoid becoming. Billion-dollar industries thrive because of the fear of it, and those of us who undeniably are it are left to navigate a relentless storm surrounding it.
אני כאן היום לדבר איתכם על מילה קטנה ומאוד חזקה, מילה שאנשים יעשו כמעט הכל כדי לא להפוך אליה. תעשיות של מיליארדי דולר משגשגות הודות לפחד ממנה, ואלה מאיתנו אשר ללא ספק כאלה נותרים לנווט בסערה חסרת רחמים שמקיפה אותה.
I'm not sure if any of you have noticed, but I'm fat. Not the lowercase, muttered-behind-my-back kind, or the seemingly harmless chubby or cuddly. I'm not even the more sophisticated voluptuous or curvaceous kind.
אני לא בטוחה אם מישהו מכם שם לב, אבל אני שמנה. לא סוג השמנה שממלמלים בשקט מאחורי הגב, או שמנמנה או מלאה לא מזיקה. אני אפילו לא מהסוג החושני מתוחכם או בעל קימורים.
Let's not sugarcoat it. I am the capital F-A-T kind of fat. I am the elephant in the room. When I walked out on stage, some of you may have been thinking, "Aww, this is going to be hilarious, because everybody knows that fat people are funny."
בואו לא ננסה להמתיק את זה. אני סוג השמנה שרושמים באותיות גדולות, אני הפיל שבחדר. כשעליתי על הבמה, חלק מכם אולי חשב, "הו, זה הולך להיות מצחיק, "כי כולם יודעים שאנשים שמנים הם מצחיקים."
(Laughter)
(צחוק)
Or you may have been thinking, "Where does she get her confidence from?" Because a confident fat woman is almost unthinkable. The fashion-conscious members of the audience may have been thinking how fabulous I look in this Beth Ditto dress --
או שאולי חשבתם, "איך יש לה ביטחון עצמי?" מכיוון שאישה שמנה עם ביטחון זה דבר כמעט בלתי ניתן לדמיון. האנשים בקהל ששמים לב לאופנה אולי חשבו כמה נפלא אני נראית בשמלת בת' דיטו –
(Cheers)
(קולות עידוד)
thank you very much. Whereas some of you might have thought, "Hmm, black would have been so much more slimming."
תודה רבה לכם. בעוד שכמה מכם אולי חשבו "הממ, שחור יכול היה להיות הרבה יותר מרזה."
(Laughter)
(צחוק)
You may have wondered, consciously or not, if I have diabetes, or a partner, or if I eat carbs after 7pm.
יכול להיות שתהיתם, במודע או לא במודע, אם יש לי סכרת, או בן זוג, או האם אני אוכלת פחמימות אחרי השעה 7 בערב.
(Laughter)
(צחוק)
You may have worried that you ate carbs after 7pm last night, and that you really should renew your gym membership.
אולי נהייתם מודאגים שאתם אכלתם פחמימות אחרי 7 בערב אתמול, ושאתם באמת צריכים לחדש את המנוי שלכם בחדר הכושר.
These judgments are insidious. They can be directed at individuals and groups, and they can also be directed at ourselves. And this way of thinking is known as fatphobia.
הדעות השיפוטיות האלה הן ערמומיות. הן יכולות להיות מופנות לבודדים או לקבוצות, והן גם יכולות להיות מופנות כלפי עצמינו. וצורת המחשבה הזו ידועה בשם שמנפוביה.
Like any form of systematic oppression, fatphobia is deeply rooted in complex structures like capitalism, patriarchy and racism, and that can make it really difficult to see, let alone challenge. We live in a culture where being fat is seen as being a bad person -- lazy, greedy, unhealthy, irresponsible and morally suspect. And we tend to see thinness as being universally good -- responsible, successful, and in control of our appetites, bodies and lives. We see these ideas again and again in the media, in public health policy, doctors' offices, in everyday conversations and in our own attitudes. We may even blame fat people themselves for the discrimination they face because, after all, if we don't like it, we should just lose weight. Easy. This antifat bias has become so integral, so ingrained to how we value ourselves and each other that we rarely question why we have such contempt for people of size and where that disdain comes from.
כמו כל צורה של דיכוי שיטתי, שמנפוביה מושרשת עמוק במבנים מורכבים, כמו קפיטליזם,פטריארכיה וגזענות, וזה יכול להקשות עלינו לראות, שלא לדבר על לאתגר. אנחנו חיים בתרבות בה להיות שמן נתפס כמו להיות אדם רע – עצלן, חמדן, לא בריא, לא אחראי, ולחשוד מוסרי. ואנחנו נוטים לראות ברזון כאדם טוב בכללותו – אחראי, מצליח, ובשליטה על התיאבון, על הגוף והחיים שלנו. אנחנו רואים את הרעיונות האלה שוב ושוב במדיה, במדיניות בריאות הציבור, במשרדי רופאים, בשיחות היומיום ובגישה שלנו. אנחנו אפילו עלולים להאשים אנשים שמנים באפליה איתה הם מתמודדים, כי אחרי הכל, אם אנחנו לא אוהבים את זה, אנחנו רק צריכים לרדת במשקל. פשוט. ההטיה כנגד שמנים הפכה להיות כל כך אינטגרלית, כל כך טבועה באיך שאנחנו מעריכים את עצמינו ואחד את השני שאנחנו לעיתים נדירות תוהים למה יש בנו כזה זלזול באנשים גדולים, ומאיפה הבוז הזה מגיע.
But we must question it, because the enormous value we place on how we look affects every one of us. And do we really want to live in a society where people are denied their basic humanity if they don't subscribe to some arbitrary form of acceptable?
אבל אנחנו חייבים להטיל ספק בכך, כי הערך העצום שאנו נותנים לאיך שאנו נראים משפיע על כל אחד ואחת מאיתנו. והאם אנחנו באמת רוצים לחיות בחברה בה נשללת האנושיות הבסיסית מאנשים אם הם לא עומדים במה שנתפס כמקובל?
So when I was six years old, my sister used to teach ballet to a bunch of little girls in our garage. I was about a foot taller and a foot wider than most of the group. When it came to doing our first performance, I was so excited about wearing a pretty pink tutu. I was going to sparkle. As the other girls slipped easily into their Lycra and tulle creations, not one of the tutus was big enough to fit me. I was determined not to be excluded from the performance, so I turned to my mother and loud enough for everyone to hear said, "Mom, I don't need a tutu. I need a fourfour."
אז כשהייתי בת 6, אחותי נהגה ללמד קבוצת ילדות קטנות לרקוד בלט בגראז' שלנו. הייתי 30 סנטימטר גבוהה יותר ו30 סנטימטר רחבה יותר מרוב הקבוצה. כשהגיע הרגע שלנו להופיע בפעם הראשונה, הייתי כל כך נרגשת ללבוש חצאית טו-טו ורודה. אני עמדתי לנצוץ. בזמן ששאר הבנות נכנסו בקלות לבגדי הלייקרה שלהן, אף לא אחת מחצאיות הטו-טו התאימה לי. הייתי נחושה לא להיות מחוץ להופעה, אז פניתי לאמא שלי מספיק חזק שכולם יכלו לשמוע, ואמרתי "אמא, אני לא צריכה טו-טו (שתיים-שתיים), אני צריכה ארבע-ארבע."
(Laughter)
(צחוק)
Thanks, Mom.
תודה, אמא.
(Applause)
(מחיאות כפיים)
And although I didn't recognize it at the time, claiming space for myself in that glorious fourfour was the first step towards becoming a radical fat activist.
ולמרות שלא זיהיתי את זה בזמנו, לדרוש מרחב בשבילי ב"ארבע-ארבע" המרהיב הזה היה הצעד הראשון שלי בדרכי להיות פעילת שומן רדיקלית.
Now, I'm not saying that this whole body-love thing has been an easy skip along a glittering path of self-acceptance since that day in class. Far from it. I soon learned that living outside what the mainstream considers normal can be a frustrating and isolating place. I've spent the last 20 years unpacking and deprogramming these messages, and it's been quite the roller coaster. I've been openly laughed at, abused from passing cars and been told that I'm delusional. I also receive smiles from strangers who recognize what it takes to walk down the street with a spring in your step and your head held high.
עכשיו, אני לא אומרת שאהבת הגוף הזו היתה דילוג פשוט בדרך מנצנצת של קבלה עצמית מאז היום ההוא בשיעור. רחוק מזה. מהר מאוד למדתי שלחיות מחוץ למה שנחשב למקובל עלול להיות מקום מתסכל ומבודד. ביליתי את 20 השנה האחרונות בפירוק וביטול המסרים הללו, וזה היה רכבת הרים. צחקו עליי בגלוי, העליבו אותי ממכוניות עוברות ואמרו לי שאני הוזה. אני גם מקבלת חיוכים מזרים שיודעים מה זה דורש ללכת ברחוב בהליכה עליזה ובראש מורם.
(Cheer)
(קריאות עידוד)
Thanks. And through it all, that fierce little six-year-old has stayed with me, and she has helped me stand before you today as an unapologetic fat person, a person that simply refuses to subscribe to the dominant narrative about how I should move through the world in this body of mine.
תודה. ולמרות הכל, אותו העוז שהיה לילדה בת ה-6 נשאר איתי, והיא עזרה לי לעמוד כאן לפניכם היום כאדם שמן ולא מתנצל, אדם שפשוט מסרב לתמוך בנרטיב הדומיננטי של איך אני אמורה לנוע בעולם בגוף הזה שלי.
(Applause)
(מחיאות כפיים)
And I'm not alone. I am part of an international community of people who choose to, rather than passively accepting that our bodies are and probably always will be big, we actively choose to flourish in these bodies as they are today. People who honor our strength and work with, not against, our perceived limitations, people who value health as something much more holistic than a number on an outdated BMI chart. Instead, we value mental health, self-worth and how we feel in our bodies as vital aspects to our overall well-being. People who refuse to believe that living in these fat bodies is a barrier to anything, really.
ואני לא לבד. אני חלק מקהילה בינלאומית של אנשים שבוחרים, במקום לקבל פסיבית, שהגוף שלנו גדול וסביר להניח שתמיד ישאר כך, אנחנו בוחרים מרצון לפרוח בגוף שלנו כמו שהוא היום. אנשים שמכבדים את הכח שלנו ועובדים עם – לא נגד – המגבלות הנתפסות שלנו, אנשים שמעריכים בריאות כמשהו הרבה יותר הוליסיטי מאשר רק מספר בטבלת BMI ישנה. במקום זה, אנחנו מעריכים בריאות מנטלית, ערך-עצמי ואיך אנחנו מרגישים בתוך הגוף שלנו כהבטים הכרחיים לרווחתינו הכללית. אנשים שמסרבים להאמין שלחיות בגוף השמן הזה זה מחסום לדבר כלשהו.
There are doctors, academics and bloggers who have written countless volumes on the many facets of this complex subject. There are fatshionistas who reclaim their bodies and their beauty by wearing fatkinis and crop tops, exposing the flesh that we're all taught to hide. There are fat athletes who run marathons, teach yoga or do kickboxing, all done with a middle finger firmly held up to the status quo. And these people have taught me that radical body politics is the antidote to our body-shaming culture.
ישנם רופאים, אקדמאיים ובלוגרים שכתבו אין ספור כתבים על היבטיו הרבים של נושא מורכב זה. ישנן נשות אופנה שתובעות בחזרה את גופן ואת יופיין בכך שהן לובשות בקיני לשמנות וחולצות בטן, חושפות את הבשר שכולנו למדנו להחביא. ישנם אתלטים שמנים שרצים מרתונים, מלמדים יוגה או מתאמנים בקיקבוקס, הכל נעשה עם אצבע משולשת המורמת בתוקף אל הסטאטוס קוו. והאנשים האלו לימדו אותי שפוליטיקת גוף קיצונית היא תרופת הנגד לתרבות השמצת הגוף שלנו.
But to be clear, I'm not saying that people shouldn't change their bodies if that's what they want to do. Reclaiming yourself can be one of the most gorgeous acts of self-love and can look like a million different things, from hairstyles to tattoos to body contouring to hormones to surgery and yes, even weight loss. It's simple: it's your body, and you decide what's best to do with it.
אבל כדי להיות ברורה, אני לא אומרת שאנשים לא צריכים לשנות את הגוף שלהם אם זה מה שהם רוצים לעשות. לתבוע חזרה את עצמך יכול להיות אחד מהמעשים הנפלאים של אהבה עצמית ויכול להופיע במיליון דרכים שונות, מתסרוקות שיער, קעקועים, עיצוב גוף ועד להורמונים, ניתוח וכן, גם ירידה במשקל. זה פשוט: זה הגוף שלכם. ואתם מחליטים מה הכי טוב לעשות איתו.
My way of engaging in activism is by doing all the things that we fatties aren't supposed to do, and there's a lot of them, inviting other people to join me and then making art about it. The common thread through most of this work has been reclaiming spaces that are often prohibitive to bigger bodies, from the catwalk to club shows, from public swimming pools to prominent dance stages. And reclaiming spaces en masse is not only a powerful artistic statement but a radical community-building approach. This was so true of "AQUAPORKO!" --
הדרך שלי לעסוק באקטיביזם היא בעשיית כל הדברים שאנחנו השמנים לא אמורים לעשות, ויש הרבה כאלה, להזמין אנשים אחרים להצטרף אליי ואז לעשות אמנות מזה. המכנה המשותף לכל העבודות הללו הוא לתבוע מרחבים שלרוב מנועים מגופים גדולים, ממסלול דוגמנות להופעות מועדון, מבריכות עירוניות לבמות ריקוד. ותביעת מרחבים היא לא רק הצהרה אמנותית חזקה, אלא גם גישה רדיקלית לבניית קהילה. זה היה כל כך נכון לגבי "אקוואהפורקו!" –
(Laughter)
(צחוק)
the fat fem synchronized swim team I started with a group of friends in Sydney. The impact of seeing a bunch of defiant fat women in flowery swimming caps and bathers throwing their legs in the air without a care should not be underestimated.
נבחרת השחייה המסונכרנת השמנה שהתחלתי עם קבוצת חברות בסידני. ההשפעה שיש לצפייה בקבוצת נשים שמנות המתריסות בכובעי רחצה פרחוניים מנופפות ברגליהן באוויר בלי דאגות צריכה להיות מוערכת מספיק.
(Laughter)
(צחוק)
Throughout my career, I have learned that fat bodies are inherently political, and unapologetic fat bodies can blow people's minds. When director Kate Champion, of acclaimed dance theater company Force Majeure, asked me to be the artistic associate on a work featuring all fat dancers, I literally jumped at the opportunity. And I mean literally. "Nothing to Lose" is a work made in collaboration with performers of size who drew from their lived experiences to create a work as varied and authentic as we all are. And it was as far from ballet as you could imagine.
לאורך הקריירה שלי, למדתי שגוף שמן הוא פוליטי מיסודו, ושגוף שמן בלתי מתנצל יכול להדהים אנשים. כשהבמאית קייט צ'מפיון, במאית חברת תיאטרון הריקוד "פורס מ'גור", ביקשה ממני להיות השותפה האמנותית בפרוייקט בו מככבים רקדנים שמנים, אני קפצתי על ההזדמנות. ואני מתכוונת מילולית. "אין מה להפסיד" הינה עבודה שנעשתה בשיתוף פעולה עם אמני במה גדולים ששאבו מחוויות העבר שלהן ויצרו עבודה מגוונת ואותנטית כמו כולנו. וזה היה הכי רחוק מבלט שאתם יכולים לדמיין.
The very idea of a fat dance work by such a prestigious company was, to put it mildly, controversial, because nothing like it had ever been done on mainstream dance stages before anywhere in the world.
הרעיון הבסיסי של מופע ריקוד של שמנים שנעשה על ידי חברה יוקרתית שכזו היה שנוי במחלוקת, בלשון המעטה. כי דבר כזה לא נעשה לפני כן על במת מחול מקובלת בשום מקום בעולם.
People were skeptical. "What do you mean, 'fat dancers?' Like, size 10, size 12 kind of fat? Where did they do their dance training? Are they going to have the stamina for a full-length production?"
אנשים היו סקפטיים. "למה את מתכוונת, 'רקדנים שמנים'? "כאילו, שמנים מידה 38, 40? "איפה הם למדו ריקוד? "יהיה להם כוח להופיע בהפקה באורך מלא?"
But despite the skepticism, "Nothing to Lose" became a sellout hit of Sydney Festival. We received rave reviews, toured, won awards and were written about in over 27 languages. These incredible images of our cast were seen worldwide. I've lost count of how many times people of all sizes have told me that the show has changed their lives, how it helped them shift their relationship to their own and other people's bodies, and how it made them confront their own bias.
אבל למרות הסקפטיות, "אין מה להפסיד" הפך ללהיט בפסטיבל סידני. קיבלנו ביקורות נלהבות, זכינו בפרסים וכתבו עלינו ביותר מ-27 שפות. התמונה המדהימה הזו של הרקדנים שלנו הופיעה בכל העולם. איבדתי את הספירה אחר כמות הפעמים בהן אנשים מכל הגדלים אמרו לי שהמופע שינה את החיים שלהם, איך הוא עזר להם לשנות את מערכת היחסים שלהם לגוף שלהם ולגופם של אחרים. ואיך הוא גרם להם להתעמת עם הדעות הקדומות שלהם.
But of course, work that pushes people's buttons is not without its detractors. I have been told that I'm glorifying obesity. I have received violent death threats and abuse for daring to make work that centers fat people's bodies and lives and treats us as worthwhile human beings with valuable stories to tell. I've even been called "the ISIS of the obesity epidemic" --
אבל כמובן, יצירה שלוחצת על כפתורים של אנשים תמיד מלווה במזלזלים. נאמר לי שאני מפארת השמנת יתר. קיבלתי איומי מוות אלימים והתעללות על כך שהעזתי ליצור דבר שבמרכזו גופם וחייהם של אנשים שמנים ושמתיחס אלינו כאל בני אדם שווים עם סיפורים ששווה לספר. קראו לי "הדאע''ש של מגפת השמנת היתר" –
(Laughter)
(צחוק)
a comment so absurd that it is funny. But it also speaks to the panic, the literal terror, that the fear of fat can evoke. It is this fear that's feeding the diet industry, which is keeping so many of us from making peace with our own bodies, for waiting to be the after-photo before we truly start to live our lives. Because the real elephant in the room here is fatphobia. Fat activism refuses to indulge this fear. By advocating for self-determination and respect for all of us, we can shift society's reluctance to embrace diversity and start to celebrate the myriad ways there are to have a body.
הערה כל כך מגוחכת שהיא מצחיקה. אבל היא גם מדברת אל הפאניקה, אל הטרור המילולי, שהפחד מהשמנה יכול לעורר. זהו הפחד שמאכיל את תעשיית הדיאטה, שמונעת מרבים מאיתנו להשלים עם הגוף שלנו, שגורמת לנו לחכות להיות "התמונה שאחרי" לפני שאנו מתחילים לחיות את חיינו באמת. כי הפיל האמיתי כאן בחדר הוא ההשמנפוביה. אקטביזם ההשמנה מסרב לעודד את הפחד הזה. בקריאה להגדרה-עצמית וכבוד לכולנו, אנחנו יכולים לשנות את התנגדות החברה לאמץ את המגוון, ולהתחיל לחגוג את אינסוף הדרכים לחיות בגופינו.
Thank you.
תודה רבה.
(Applause)
(מחיאות כפיים)