Είμαι εδώ σήμερα για να σας μιλήσω για μια πολύ ισχυρή λέξη, μια λέξη που ο κόσμος κάνει σχεδόν τα πάντα για να την αποφύγει. Τεράστιες βιομηχανίες ακμάζουν λόγω του φόβου γι' αυτή τη λέξη και όσοι από εμάς αδιαμφισβήτητα είμαστε αυτό πρέπει να αντιμετωπίσουμε μια αμείλικτη καταιγίδα που το περιβάλλει.
I'm here today to talk to you about a very powerful little word, one that people will do almost anything to avoid becoming. Billion-dollar industries thrive because of the fear of it, and those of us who undeniably are it are left to navigate a relentless storm surrounding it.
Δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά είμαι χοντρή. Όχι το «χοντρούλα» που το λέμε πίσω απ' την πλάτη του άλλου ούτε το υποτιθέμενα άκακο «γεματούλα» ή «αφρατούλα». Δεν είμαι καν το πιο εξεζητημένο «πληθωρική» ή «καμπυλόγραμμη».
I'm not sure if any of you have noticed, but I'm fat. Not the lowercase, muttered-behind-my-back kind, or the seemingly harmless chubby or cuddly. I'm not even the more sophisticated voluptuous or curvaceous kind.
Ας μην το ωραιοποιούμε. Είμαι Χ-Ο-Ν-Τ-Ρ-Η με κεφαλαία. Είμαι ο ελέφαντας στο δωμάτιο. Όταν βγήκα στη σκηνή, κάποιοι μπορεί να σκέφτηκαν, «Α, αυτό θα έχει πολλή πλάκα, γιατί όλοι ξέρουν ότι οι χοντροί είναι αστείοι».
Let's not sugarcoat it. I am the capital F-A-T kind of fat. I am the elephant in the room. When I walked out on stage, some of you may have been thinking, "Aww, this is going to be hilarious, because everybody knows that fat people are funny."
(Γέλια)
(Laughter)
Ή μπορεί να σκεφτήκατε, «Πώς έχει τόση αυτοπεποίθηση;» Γιατί μια χοντρή γυναίκα με αυτοπεποίθηση είναι κάτι σχεδόν ανήκουστο. Όσοι έχουν αίσθηση της μόδας ίσως σκέφτηκαν πόσο καταπληκτική δείχνω με αυτό το φόρεμα της Μπεθ Ντίτο -
Or you may have been thinking, "Where does she get her confidence from?" Because a confident fat woman is almost unthinkable. The fashion-conscious members of the audience may have been thinking how fabulous I look in this Beth Ditto dress --
(Επευφημίες)
(Cheers)
ευχαριστώ πολύ. Ενώ κάποιοι μπορεί να σκέφτηκαν, «Κάτι μαύρο θα την αδυνάτιζε περισσότερο».
thank you very much. Whereas some of you might have thought, "Hmm, black would have been so much more slimming."
(Γέλια)
(Laughter)
Μπορεί να αναρωτηθήκατε, συνειδητά ή μη, αν έχω διαβήτη, αν έχω σύντροφο, ή αν τρώω υδατάνθρακες μετά τις 7.
You may have wondered, consciously or not, if I have diabetes, or a partner, or if I eat carbs after 7pm.
(Γέλια)
(Laughter)
Ίσως να αγχωθήκατε επειδή εσείς φάγατε υδατάνθρακες μετα τις 7 χτες βράδυ και να σκεφτήκατε ότι πρέπει να ξαναρχίσετε γυμναστήριο.
You may have worried that you ate carbs after 7pm last night, and that you really should renew your gym membership.
Αυτές οι σκέψεις είναι ύπουλες. Μπορεί να αφορούν άτομα ή ομάδες ή και τον εαυτό μας. Κι αυτός ο τρόπος σκέψης λέγεται χοντροφοβία.
These judgments are insidious. They can be directed at individuals and groups, and they can also be directed at ourselves. And this way of thinking is known as fatphobia.
Όπως κάθε είδους συστηματική καταπίεση, η χοντροφοβία είναι βαθιά ριζωμένη σε πολύπλοκες δομές, όπως ο καπιταλισμός, η πατριαρχία και ο ρατσισμός, και γι' αυτό είναι δύσκολο να την αναγνωρίσει κανείς, πολλώ δε μάλλον να της αντιταχθεί. Ζούμε σε μια κουλτούρα όπου το να είσαι χοντρός σημαίνει ότι είσαι κακός άνθρωπος - τεμπέλης, λαίμαργος, άρρωστος, ανεύθυνος, και ηθικά ύποπτος. Και συνήθως θεωρούμε τους αδύνατους ως συνολικά καλούς - υπεύθυνους, επιτυχημένους, και με έλεγχο της όρεξης, του σώματος και της ζωής τους. Συναντάμε αυτές τις ιδέες ξανά και ξανά στα ΜΜΕ, στην πολιτική δημόσιας υγείας, στα ιατρεία, στις καθημερινές συζητήσεις και στη δική μας συμπεριφορά. Μπορεί ακόμα να κατηγορούμε τους ίδιους τους χοντρούς για τις διακρίσεις που βιώνουν επειδή, τελικά, αν δεν μας αρέσει, ας αδυνατίσουμε. Εύκολο. Αυτή η προκατάληψη έχει γίνει τόσο αναπόσπαστο μέρος του πώς αξιολογούμε τον εαυτό μας και τους άλλους, που σπάνια αναρωτιόμαστε γιατί περιφρονούμε τους ευμεγέθεις ανθρώπους και από πού προέρχεται αυτή η καταφρόνια.
Like any form of systematic oppression, fatphobia is deeply rooted in complex structures like capitalism, patriarchy and racism, and that can make it really difficult to see, let alone challenge. We live in a culture where being fat is seen as being a bad person -- lazy, greedy, unhealthy, irresponsible and morally suspect. And we tend to see thinness as being universally good -- responsible, successful, and in control of our appetites, bodies and lives. We see these ideas again and again in the media, in public health policy, doctors' offices, in everyday conversations and in our own attitudes. We may even blame fat people themselves for the discrimination they face because, after all, if we don't like it, we should just lose weight. Easy. This antifat bias has become so integral, so ingrained to how we value ourselves and each other that we rarely question why we have such contempt for people of size and where that disdain comes from.
Αλλά πρέπει να αναρωτιόμαστε, επειδή η γιγαντιαία αξία που δίνουμε στην εμφάνισή μας μας επηρεάζει όλους. Θέλουμε όντως να ζούμε σε μια κοινωνία όπου αρνιόμαστε στους ανθρώπους τη βασική τους υπόσταση αν δεν ακολουθούν ένα αυθαίρετο μοντέλο του αποδεκτού;
But we must question it, because the enormous value we place on how we look affects every one of us. And do we really want to live in a society where people are denied their basic humanity if they don't subscribe to some arbitrary form of acceptable?
Όταν ήμουν έξι χρονών, η αδερφή μου δίδασκε μπαλέτο σε κάτι κοριτσάκια στο γκαράζ μας. Ήμουν σχεδόν μισό μέτρο ψηλότερη και φαρδύτερη από τις άλλες. Όταν κάναμε την πρώτη μας παράσταση, ήμουν τόσο χαρούμενη που θα φόραγα μια όμορφη ροζ τουτού. Θα έλαμπα Ενώ τα άλλα κορίτσια γλίστρησαν με άνεση στα κουστούμια τους από λύκρα και τούλι, ούτε μία από τις φουστίτσες δεν ήταν αρκετά μεγάλη για μένα. Ήμουν αποφασισμένη ότι δεν θα έχανα την παράσταση, οπότε στράφηκα στη μητέρα μου και είπα δυνατά, ώστε να με ακούσουν όλοι: «Μαμά, δε χρειάζομαι φουστίτσα. Χρειάζομαι φουστάρα».
So when I was six years old, my sister used to teach ballet to a bunch of little girls in our garage. I was about a foot taller and a foot wider than most of the group. When it came to doing our first performance, I was so excited about wearing a pretty pink tutu. I was going to sparkle. As the other girls slipped easily into their Lycra and tulle creations, not one of the tutus was big enough to fit me. I was determined not to be excluded from the performance, so I turned to my mother and loud enough for everyone to hear said, "Mom, I don't need a tutu. I need a fourfour."
(Γέλια)
(Laughter)
Σε ευχαριστώ, μαμά.
Thanks, Mom.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Και παρόλο που δεν το ήξερα τότε, το ότι διεκδίκησα τον χώρο μου με αυτή τη λαμπρή φουστάρα ήταν το πρώτο βήμα στο να γίνω μια ριζοσπαστική ακτιβίστρια πάχους.
And although I didn't recognize it at the time, claiming space for myself in that glorious fourfour was the first step towards becoming a radical fat activist.
Δεν λέω ότι το να αγαπάς το σώμα σου ήταν περίπατος, ένα λαμπερό μονοπάτι προς την αυτο-αποδοχή από εκείνη τη μέρα στο μάθημα. Κάθε άλλο. Γρήγορα έμαθα ότι το να είσαι έξω από αυτό που θεωρείται φυσιολογικό μπορεί να είναι εκνευριστικό και μοναχικό. Τα τελευταία 20 χρόνια αποσυνθέτω και ανασυνθέτω αυτά τα μηνύματα, σε μια εξαιρετικά δύσκολη πορεία. Με έχουν κοροϊδέψει απροκάλυπτα, με έχουν βρίσει από αυτοκίνητα, μου έχουν πει ότι είμαι τρελή. Επίσης, μου χαμογελάνε ξένοι άνθρωποι που καταλαβαίνουν τι σημαίνει να περπατάς στο δρόμο με γρήγορο βήμα και με το κεφάλι ψηλά.
Now, I'm not saying that this whole body-love thing has been an easy skip along a glittering path of self-acceptance since that day in class. Far from it. I soon learned that living outside what the mainstream considers normal can be a frustrating and isolating place. I've spent the last 20 years unpacking and deprogramming these messages, and it's been quite the roller coaster. I've been openly laughed at, abused from passing cars and been told that I'm delusional. I also receive smiles from strangers who recognize what it takes to walk down the street with a spring in your step and your head held high.
(Επευφημία)
(Cheer)
Ευχαριστώ. Και μέσα σ' όλα αυτά, αυτό το τολμηρό εξάχρονο κοριτσάκι έμεινε μαζί μου και με βοήθησε να στέκομαι σήμερα μπροστά σας ως ένας αμεταμέλητος χοντρός άνθρωπος, ένας άνθρωπος που αρνείται να υποταχθεί στο κυρίαρχο αφήγημα για το πώς πρέπει να κινούμαι στον κόσμο με το δικό μου σώμα.
Thanks. And through it all, that fierce little six-year-old has stayed with me, and she has helped me stand before you today as an unapologetic fat person, a person that simply refuses to subscribe to the dominant narrative about how I should move through the world in this body of mine.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Και δεν είμαι μόνη μου. Είμαι μέρος μιας διεθνούς κοινότητας ανθρώπων που επιλέγουμε, αντί να δεχτούμε παθητικά ότι το σώμα μας είναι και πιθανόν θα παραμείνει μεγάλο, ενεργά επιλέγουμε να ανθίσουμε μέσα στο σώμα μας, όπως αυτό είναι σήμερα. Σεβόμαστε τη δύναμή μας και δουλεύουμε συνεργατικά, όχι ανταγωνιστικά, με τους αντιληπτούς περιορισμούς μας, εκτιμούμε την υγεία ως κάτι πολύ πιο ολιστικό από ένα ξεπερασμένο διάγραμμα Δείκτη Μάζας Σώματος. Αντίθετα, θεωρούμε την ψυχική υγεία, την αυτοαξία και το πώς νιώθουμε στο σώμα μας ως σημαντικές πτυχές της ψυχικής ευεξίας μας. Αρνούμαστε να δεχτούμε ότι το να ζεις σ' αυτό το χοντρό σώμα στέκεται εμπόδιο σε τίποτα.
And I'm not alone. I am part of an international community of people who choose to, rather than passively accepting that our bodies are and probably always will be big, we actively choose to flourish in these bodies as they are today. People who honor our strength and work with, not against, our perceived limitations, people who value health as something much more holistic than a number on an outdated BMI chart. Instead, we value mental health, self-worth and how we feel in our bodies as vital aspects to our overall well-being. People who refuse to believe that living in these fat bodies is a barrier to anything, really.
Υπάρχουν γιατροί, ακαδημαϊκοί και μπλόγκερς που έχουν γράψει αμέτρητα κείμενα για τις πολλές πλευρές αυτού του περίπλοκου ζητήματος. Υπάρχουν φασιονίστας που ξαναδιεκδικούν το σώμα και την ομορφιά τους με το να φορούν φατκίνι και κοντά μπλουζάκια, αποκαλύπτοντας τη σάρκα που μας έχουν μάθει να κρύβουμε. Υπάρχουν χοντροί αθλητές που τρέχουν μαραθώνιους, διδάσκουν γιόγκα ή κάνουν κικ μπόξινγκ όλα με το μεσαίο δάχτυλο υψωμένο προς το κοινωνικό κατεστημένο. Και αυτοί οι άνθρωποι μου έμαθαν ότι η ριζοσπαστική πολιτική του σώματος είναι το αντίδοτο στην κουλτούρα του εξευτελισμού του σώματος.
There are doctors, academics and bloggers who have written countless volumes on the many facets of this complex subject. There are fatshionistas who reclaim their bodies and their beauty by wearing fatkinis and crop tops, exposing the flesh that we're all taught to hide. There are fat athletes who run marathons, teach yoga or do kickboxing, all done with a middle finger firmly held up to the status quo. And these people have taught me that radical body politics is the antidote to our body-shaming culture.
Παρόλ' αυτά, δε λέω ότι δεν πρέπει οι άνθρωποι να αλλάζουν το σώμα τους εάν αυτό θέλουν. Το να ξαναδιεκδικείς τον εαυτό σου είναι από τις ομορφότερες εκφράσεις αυτο-αγάπης και μπορεί να πάρει άπειρες διαφορετικές μορφές, από χτενίσματα ως τατουάζ, ως σωματογλυπτική, ως ορμόνες, ως επεμβάσεις και ναι, ακόμη και αδυνάτισμα. Είναι απλό: είναι το δικό σου σώμα, κι εσύ αποφασίζεις τι θα κάνεις με αυτό.
But to be clear, I'm not saying that people shouldn't change their bodies if that's what they want to do. Reclaiming yourself can be one of the most gorgeous acts of self-love and can look like a million different things, from hairstyles to tattoos to body contouring to hormones to surgery and yes, even weight loss. It's simple: it's your body, and you decide what's best to do with it.
Ο δικός μου τρόπος ακτιβισμού είναι να κάνω όλα όσα εμείς οι χοντρές δεν πρέπει να κάνουμε και είναι πολλά, να προσκαλώ κι άλλους να συμμετάσχουν και μετά να το κάνω τέχνη. Το κοινό σημείο στη δουλειά αυτή είναι το να ξαναδιεκδικούμε χώρους που συχνά απαγορεύονται σε μεγαλύτερα σώματα, από την πασαρέλα ως τα σόου σε κλαμπ, από τις δημόσιες πισίνες ως τις σημαντικές σκηνές χορού. Αναδιεκδικώντας χώρους, δεν κάνουμε μόνο μια ισχυρή καλλιτεχνική δήλωση, αλλά μια ριζική κοινωνική ενδυνάμωση. Αυτό συνέβαινε με τις «ΑΚΟΥΑΠΟΡΚΟ»
My way of engaging in activism is by doing all the things that we fatties aren't supposed to do, and there's a lot of them, inviting other people to join me and then making art about it. The common thread through most of this work has been reclaiming spaces that are often prohibitive to bigger bodies, from the catwalk to club shows, from public swimming pools to prominent dance stages. And reclaiming spaces en masse is not only a powerful artistic statement but a radical community-building approach. This was so true of "AQUAPORKO!" --
(Γέλια)
(Laughter)
την ομάδα συγχρονισμένης κολύμβησης με χοντρές γυναίκες που ξεκίνησα με κάτι φίλες στο Σίδνεϊ. Την επίδραση του να βλέπεις μια ομάδα από αντιδραστικές χοντρές γυναίκες με λουλουδάτα σκουφάκια και μαγιό να σηκώνουν τα πόδια τους στον αέρα χωρίς καμία έγνοια, δεν πρέπει να την υποτιμάμε.
the fat fem synchronized swim team I started with a group of friends in Sydney. The impact of seeing a bunch of defiant fat women in flowery swimming caps and bathers throwing their legs in the air without a care should not be underestimated.
(Γέλια)
(Laughter)
Στην καριέρα μου έμαθα ότι το χοντρό σώμα είναι εξ ορισμού πολιτικό και ένα χοντρό σώμα χωρίς ενοχές μπορεί να αλλάξει ριζικά τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων. Όταν η Κέιτ Τσάμπιον, διευθύντρια του περίφημου χοροθεάτρου Force Majeure, μου ζήτησε να γίνω καλλιτεχνική συνεργάτης σε μία παράσταση μόνο με χοντρούς χορευτές κυριολεκτικά άδραξα την ευκαιρία. Κυριολεκτικά. Το «Τίποτα να Χάσω» είναι ένα έργο σε συνεργασία με ευμεγέθεις περφόρμερ που χρησιμοποίησαν τις εμπειρίες τους για να δημιουργήσουν ένα έργο που έχει τη δική μας πολυμορφία και αυθεντικότητα. Φυσικά δεν είχε καμία σχέση με παράσταση μπαλέτου.
Throughout my career, I have learned that fat bodies are inherently political, and unapologetic fat bodies can blow people's minds. When director Kate Champion, of acclaimed dance theater company Force Majeure, asked me to be the artistic associate on a work featuring all fat dancers, I literally jumped at the opportunity. And I mean literally. "Nothing to Lose" is a work made in collaboration with performers of size who drew from their lived experiences to create a work as varied and authentic as we all are. And it was as far from ballet as you could imagine.
Η ιδέα ενός έργου με χοντρούς χορευτές από μία τόσο γνωστή ομάδα ήταν, για να το θέσουμε ήπια, αμφιλεγόμενη, γιατί τίποτα τέτοιο δεν είχε ξαναγίνει σε μια καθιερωμένη σκηνή χορού πουθενά στον κόσμο.
The very idea of a fat dance work by such a prestigious company was, to put it mildly, controversial, because nothing like it had ever been done on mainstream dance stages before anywhere in the world.
Ο κόσμος ήταν επιφυλακτικός.
People were skeptical.
Τι εννοείτε «χοντροί χορευτές»; Νούμερο 38, νούμερο 40, κάτι τέτοιο; Πού σπούδασαν χορό; Θα έχουν τις αντοχές για να κάνουν μια ολόκληρη παράσταση;
"What do you mean, 'fat dancers?' Like, size 10, size 12 kind of fat? Where did they do their dance training? Are they going to have the stamina for a full-length production?"
Όμως, παρά τον σκεπτικισμό, το «Τίποτα να Χάσω» είχε τεράστια επιτυχία στο Φεστιβάλ του Σίδνεϋ. Λάβαμε εξαιρετικές κριτικές, κάναμε περιοδεία, κερδίσαμε βραβεία και έγραψαν για εμάς σε περισσότερες από 27 γλώσσες. Αυτές τις απίστευτες εικόνες του θιάσου μας τις είδε όλος ο κόσμος. Πάρα πολλοί άνθρωποι όλων των μεγεθών μου είπαν ότι η παράσταση αυτή τους άλλαξε τη ζωή, τους βοήθησε ν' αλλάξουν τη σχέση με το δικό τους σώμα, αλλά και με των άλλων, και τους έκανε να αντιμετωπίσουν τις προκαταλήψεις τους.
But despite the skepticism, "Nothing to Lose" became a sellout hit of Sydney Festival. We received rave reviews, toured, won awards and were written about in over 27 languages. These incredible images of our cast were seen worldwide. I've lost count of how many times people of all sizes have told me that the show has changed their lives, how it helped them shift their relationship to their own and other people's bodies, and how it made them confront their own bias.
Φυσικά, κάθε έργο που αγγίζει τα ευαίσθητα σημεία του κόσμου έχει τους επικριτές του. Μου έχουν πει ότι εξυμνώ την παχυσαρκία. Έχω δεχτεί προσβολές και απειλές κατά της ζωής μου επειδή τόλμησα να δημιουργήσω έργο για το σώμα και τη ζωή χοντρών ανθρώπων που μας αντιμετωπίζει όλους ως σημαντικούς ανθρώπους με πολύτιμες ιστορίες. Με έχουν αποκαλέσει ακόμα και «τον ISIS της επιδημίας της παχυσαρκίας».
But of course, work that pushes people's buttons is not without its detractors. I have been told that I'm glorifying obesity. I have received violent death threats and abuse for daring to make work that centers fat people's bodies and lives and treats us as worthwhile human beings with valuable stories to tell. I've even been called "the ISIS of the obesity epidemic" --
(Γέλια)
(Laughter)
ένα σχόλιο τόσο παράλογο που καταντά αστείο. Αλλά εκφράζει και τον πανικό, τον πραγματικό τρόμο, που προκαλεί ο φόβος του πάχους. Αυτός ο φόβος είναι που τροφοδοτεί τη βιομηχανία της δίαιτας, που εμποδίζει τόσους από εμάς να αποδεχτούμε το σώμα μας, γιατί περιμένουμε τη φωτογραφία «μετά», πριν αρχίσουμε να ζούμε τη ζωή μας. Ο πραγματικός ελέφαντας σ' αυτό το δωμάτιο είναι η χοντροφοβία. Ο ακτιβισμός του πάχους αρνείται να ικανοποιήσει αυτό το φόβο. Υποστηρίζοντας τον αυτοπροσδιορισμό και το σεβασμό προς όλους μας, θ' αλλάξουμε την απροθυμία της κοινωνίας να δεχτεί τη διαφορετικότητα και θ' αρχίσουμε να χαιρόμαστε όλες τις εκφράσεις του σώματός μας.
a comment so absurd that it is funny. But it also speaks to the panic, the literal terror, that the fear of fat can evoke. It is this fear that's feeding the diet industry, which is keeping so many of us from making peace with our own bodies, for waiting to be the after-photo before we truly start to live our lives. Because the real elephant in the room here is fatphobia. Fat activism refuses to indulge this fear. By advocating for self-determination and respect for all of us, we can shift society's reluctance to embrace diversity and start to celebrate the myriad ways there are to have a body.
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)