Jeg står her i dag for at tale om et magtfuldt lille ord. Et ord som folk vil gøre næsten alt for at undgå at blive. Virksomheder i milliardklassen trives pga. frygten for det, og de af os, som unægteligt ér det, er efterladt til at navigere i en ubarmhjertig storm omkring det.
I'm here today to talk to you about a very powerful little word, one that people will do almost anything to avoid becoming. Billion-dollar industries thrive because of the fear of it, and those of us who undeniably are it are left to navigate a relentless storm surrounding it.
Jeg ved ikke, om nogen af jer har bemærket det, men jeg er fed. Ikke på den der mumlende-bag-min-ryg måde eller på den der tilsyneladende harmløse bløde og buttede måde. Jeg er ikke engang den sofistikerede, frodige og kurvede type.
I'm not sure if any of you have noticed, but I'm fat. Not the lowercase, muttered-behind-my-back kind, or the seemingly harmless chubby or cuddly. I'm not even the more sophisticated voluptuous or curvaceous kind.
Lad os sige det, som det er. Jeg er fed med stort F. Jeg er elefanten i rummet. Da jeg kom ud på scenen, tænkte nogle af jer nok: "Det her kommer til at blive hylende morsomt, for alle ved at fede mennesker er sjove."
Let's not sugarcoat it. I am the capital F-A-T kind of fat. I am the elephant in the room. When I walked out on stage, some of you may have been thinking, "Aww, this is going to be hilarious, because everybody knows that fat people are funny."
(Laughter)
Eller måske tænkte du: "Hvor får hun sin selvtillid fra?" For det er næsten utænkeligt, at en fed kvinde kan have selvtillid. Dem i publikum som kender til mode, har måske tænkt, at jeg ser fabelagtig ud i den her Beth Ditto kjole.
Or you may have been thinking, "Where does she get her confidence from?" Because a confident fat woman is almost unthinkable. The fashion-conscious members of the audience may have been thinking how fabulous I look in this Beth Ditto dress --
Mange tak.
(Cheers)
Nogle af jeg har måske tænkt, at sort ville have været mere slankende.
thank you very much. Whereas some of you might have thought, "Hmm, black would have been so much more slimming."
(Laughter)
Du har måske undret dig, bevidst eller ej, om jeg har diabetes. Om jeg har en partner.
You may have wondered, consciously or not, if I have diabetes, or a partner, or if I eat carbs after 7pm.
Eller om jeg spiser kulhydrater efter kl. 19.
(Laughter)
Måske er du selv bekymret, fordi du spiste kulhydrater igår efter kl. 19, og fordi du virkelig burde forny dit fitness medlemskab.
You may have worried that you ate carbs after 7pm last night, and that you really should renew your gym membership.
Disse vurderinger er lumske. De kan være rettet mod enkeltpersoner og grupper eller de kan være rette mod os selv. Denne måde at tænke på betegens som fobi for fedme.
These judgments are insidious. They can be directed at individuals and groups, and they can also be directed at ourselves. And this way of thinking is known as fatphobia.
Ligesom enhver anden form for systematisk undertrykkelse, så er fobi for fedme dybt forankret i komplekse strukturer såsom kapitalisme, patriarkat og racisme. Denne forankring gør det svært, at få øje på undertrykkelsen og derfor endnu sværere at udfordre. Vi lever i en kultur, hvor dét at være fed, sættes lig at være et dårligt menneske, være doven, grådig, usund, uansvarlig og mistænkelig umoralsk. Vi opfatter ofte slankhed, som det samme som at være universel god. At være ansvarlig, succesfuld og i kontrol over vores appetit, vores kroppe og vores liv. Vi ser de her forestillinger igen og igen i medierne, i politikken omkring sundhed, på lægernes kontorer, i hverdagssamtaler og i vores egne attituder. Ofte dømmer vi endda de fede mennesker selv for den diskrimination de mødes med, for vil man ikke være fed, kan man trods alt bare tabe sig. Nemt! Denne anti-fedme bias er blevet så integreret og indgroet i vores måde at bedømme os selv og andre, at vi sjældent spørger hvorfor. Hvorfor har vi så stor afsky for store mennesker
Like any form of systematic oppression, fatphobia is deeply rooted in complex structures like capitalism, patriarchy and racism, and that can make it really difficult to see, let alone challenge. We live in a culture where being fat is seen as being a bad person -- lazy, greedy, unhealthy, irresponsible and morally suspect. And we tend to see thinness as being universally good -- responsible, successful, and in control of our appetites, bodies and lives. We see these ideas again and again in the media, in public health policy, doctors' offices, in everyday conversations and in our own attitudes. We may even blame fat people themselves for the discrimination they face because, after all, if we don't like it, we should just lose weight. Easy. This antifat bias has become so integral, so ingrained to how we value ourselves and each other that we rarely question why we have such contempt for people of size
og hvor kommer den foragt fra. Men vi bliver nødt til at stille disse spørgsmål. For denne gigantiske værdi, vi tillægger vores udseende, påvirker hver en af os. Og vil vi virkelig leve i et samfund, hvor folk er nægtet basal medmenneskelighed hvis de ikke passer en enevældig idé om, hvad der er acceptabelt?
and where that disdain comes from. But we must question it, because the enormous value we place on how we look affects every one of us. And do we really want to live in a society where people are denied their basic humanity if they don't subscribe to some arbitrary form of acceptable?
Da jeg var seks år gammel, lærte min søster en håndfuld piger at danse ballet i vores garage. Jeg var 30 cm højere og 30 cm bredere end de fleste andre i gruppen. Da vi skulle fremføre vores første forestilling, var jeg så spændt på, at have et lyserøde tylskørt på. Jeg ville komme til at funkle. Mens de andre piger nemt gled i deres lycra- og tylkreationer, var ikke et eneste tylskørt stort nok til mig. Jeg var fast besluttet på ikke at blive udelukket fra forestillingen, så jeg gik til min mor og højt nok til, at alle kunne høre det, sagde jeg: "mor, jeg skal ikke bruge et tylskørt ('tutu'). Jeg skal bruge et 'fourfour'"
So when I was six years old, my sister used to teach ballet to a bunch of little girls in our garage. I was about a foot taller and a foot wider than most of the group. When it came to doing our first performance, I was so excited about wearing a pretty pink tutu. I was going to sparkle. As the other girls slipped easily into their Lycra and tulle creations, not one of the tutus was big enough to fit me. I was determined not to be excluded from the performance, so I turned to my mother and loud enough for everyone to hear said, "Mom, I don't need a tutu. I need a fourfour."
(Laughter)
Tak mor.
Thanks, Mom.
Selvom jeg ikke indså det dengang,
(Applause)
var denne handling, hvor jeg krævede plads til mig selv i det fantastiske skørt, de første skridt på vej til at blive en radikal fedme aktivist.
And although I didn't recognize it at the time, claiming space for myself in that glorious fourfour was the first step towards becoming a radical fat activist.
Jeg siger ikke, at denne kropselskende attitude, siden denne dag, har været et nemt trin på vejen til en glitrende selvaccepterende fremtid. Langt fra. Jeg lærte hurtigt nok, at leve uden for, hvad der betragtes som normalt, kan være frustrerende og isolerende. De sidste 20 år har jeg forsøgt at udlægge og sætte folk fri fra disse budskaber, og det har været en rutsjebanetur. Jeg er blevet grint af på åben gade, mishandlet fra passerende biler og blevet fortalt, at jeg lider af vrangsforestillinger. Jeg modtager også smil fra fremmede mennesker, der genkender den styrke, det tager at gå gennem gaden let på fod og med hovedet højt.
Now, I'm not saying that this whole body-love thing has been an easy skip along a glittering path of self-acceptance since that day in class. Far from it. I soon learned that living outside what the mainstream considers normal can be a frustrating and isolating place. I've spent the last 20 years unpacking and deprogramming these messages, and it's been quite the roller coaster. I've been openly laughed at, abused from passing cars and been told that I'm delusional. I also receive smiles from strangers who recognize what it takes to walk down the street with a spring in your step and your head held high.
(Cheer)
Tak. Og gennem det hele har den her benhårde seksårige pige forblevet i mig. Hun har hjulpet mig med at stå foran jer idag som en fed person uvillig til at undskylde. En person der nægter at underkaste sig det dominerende narrativ om, hvordan jeg skal agere i verden, med den krop jeg har.
Thanks. And through it all, that fierce little six-year-old has stayed with me, and she has helped me stand before you today as an unapologetic fat person, a person that simply refuses to subscribe to the dominant narrative about how I should move through the world in this body of mine.
(Applause)
Og jeg er ikke alene. Jeg er en del af et internationalt fællesskab, som vælger at have en stor krop, frem for passivt at acceptere at vi er, og nok altid vil være, store. Vi vælger aktivt at blomstre i de kroppe, som vi har idag. Vi vælger at værdsætte vores styrke og arbejder med, fremfor imod, vores opfattede begrænsninger. Vi er mennesker, der sætter værdi i vores helbred som noget meget mere holistisk end et forældet BMI-tal. Vi anser istedet vores mentale helbred, vores selvværd og hvordan vi har det i vores krop som vitale aspekter af vores overordnede velbefindende. Vi er mennesker, som nægter at tro på, at dét at leve i en stor krop er en barriere til noget som helst.
And I'm not alone. I am part of an international community of people who choose to, rather than passively accepting that our bodies are and probably always will be big, we actively choose to flourish in these bodies as they are today. People who honor our strength and work with, not against, our perceived limitations, people who value health as something much more holistic than a number on an outdated BMI chart. Instead, we value mental health, self-worth and how we feel in our bodies as vital aspects to our overall well-being. People who refuse to believe that living in these fat bodies is a barrier to anything, really.
Der er læger, akademikere og bloggers, som har skrevet uendelige tekster, om de mange facetter der er i dette komplekse emne. Der er fede mennesker, som går op i mode, der generobrer deres kroppe og deres skønhed ved at iklæde sig badetøj og korte toppe. De eksponere den hud, som de har lært at skjule. Der er fede atleter, som løber maratonløb, underviser i yoga eller kickbokser. Alt sammen gjort mens fingeren bliver givet til status quo. Disse mennesker har lært mig, at radikal "body politics" er en modgift mod vores krops-diskriminerende kultur.
There are doctors, academics and bloggers who have written countless volumes on the many facets of this complex subject. There are fatshionistas who reclaim their bodies and their beauty by wearing fatkinis and crop tops, exposing the flesh that we're all taught to hide. There are fat athletes who run marathons, teach yoga or do kickboxing, all done with a middle finger firmly held up to the status quo. And these people have taught me that radical body politics is the antidote to our body-shaming culture.
For at tydeliggøre hvad jeg mener, siger jeg ikke, at folk ikke skal ændre deres krop, hvis det er det, de vil. Generobring af sig selv kan være den største kærlighedserklæring til sig selv, og kan se ud på tusinde forskellige måder: Fra frisure til tatoveringer, kropsform, hormoner, kirurgiske indgreb og ja, endda vægttab. Det er simpelt. Det er din krop, og du bestemmer, hvordan den skal se ud.
But to be clear, I'm not saying that people shouldn't change their bodies if that's what they want to do. Reclaiming yourself can be one of the most gorgeous acts of self-love and can look like a million different things, from hairstyles to tattoos to body contouring to hormones to surgery and yes, even weight loss. It's simple: it's your body, and you decide what's best to do with it.
Min måde at tage del i aktivisme på er ved at gøre alle den slags ting, som det ikke er meninge, at vi fede skal gøre. Og der er en del af disse. Jeg inviterer andre til at deltage, og så laver jeg kunst, der omhandler det. Den røde tråd i min kunst har været generobring af steder, hvor store kroppe ofte har været begrænset at befinde sig. Fra catwalks til opvisninger. Fra svømmehallen til dansescener. At generobre steder som en samlet gruppe er ikke blot et stærkt kunstnerisk budskab men også en radikal måde at bygge et fællesskabs på. Dette var så sandt, da vi lavede "AQUAPORKO".
My way of engaging in activism is by doing all the things that we fatties aren't supposed to do, and there's a lot of them, inviting other people to join me and then making art about it. The common thread through most of this work has been reclaiming spaces that are often prohibitive to bigger bodies, from the catwalk to club shows, from public swimming pools to prominent dance stages. And reclaiming spaces en masse is not only a powerful artistic statement but a radical community-building approach. This was so true of "AQUAPORKO!" --
(Laughter)
Det feminine og fede synkroniserede svømmehold. Jeg startede i Sydney, sammen med en vennegruppe. Den effekt det gav at se en bunke fede kvinder, iført blomstrende badehætter og svømmedragter, som kaster deres ben i vejret uden bekymring. Den effekt skal ikke undervurderes.
the fat fem synchronized swim team I started with a group of friends in Sydney. The impact of seeing a bunch of defiant fat women in flowery swimming caps and bathers throwing their legs in the air without a care should not be underestimated.
(Laughter)
Gennem min karriere har jeg lært, at fede kroppe er gennemgående politiske. At fede kroppe, der nægter at undskylde, kan slå benene væk under folk. Da koreografen Kate Champion, fra det roste danseteater Force Majeure, spurgte, om jeg ville være partner på et værk udelukkende med fede dansere, sprang jeg bogstavligt talt ud i det uden tøven. Og jeg mener; jeg sprang bogstavligt talt. "Intet at miste" er et værk skabt i samarbejde med fede kunstnere, som trak på deres livserfaringer i kreationen af et værk så forskelligt og autentisk, som vi alle er. Og værket var så langt fra ballet, som du kan forestille dig.
Throughout my career, I have learned that fat bodies are inherently political, and unapologetic fat bodies can blow people's minds. When director Kate Champion, of acclaimed dance theater company Force Majeure, asked me to be the artistic associate on a work featuring all fat dancers, I literally jumped at the opportunity. And I mean literally. "Nothing to Lose" is a work made in collaboration with performers of size who drew from their lived experiences to create a work as varied and authentic as we all are. And it was as far from ballet as you could imagine.
Selve idéen bag et værk med fede dansere, skabt af et så prestigefyldt foretagende, var mildest talt kontroversiel. Intet lignende var nogensinde blevet lavet på en mainstream dansescene før. Ingen steder i verden.
The very idea of a fat dance work by such a prestigious company was, to put it mildly, controversial, because nothing like it had ever been done on mainstream dance stages before anywhere in the world.
Folk var skeptiske. "Hvad mener du med fede dansere? Mener du str. 42-44 fed? Hvor har de fået dansetræning? Er du sikker på, de har stamina nok til en fuldtids-forestilling?"
People were skeptical. "What do you mean, 'fat dancers?' Like, size 10, size 12 kind of fat? Where did they do their dance training? Are they going to have the stamina for a full-length production?"
Men trods disse skeptiske spørgsmål blev "Nothing to Lose" en udsolgt succes ved Sydney Festival. Vi fik fantastiske anmeldelser, var på turné, vandt priser og blev skrevet om på over 27 sprog. Disse utrolige billeder af de medvirkende blev set i hele verden. Jeg har ikke længere tal på, hvor mange gange folk i alle størrelser har fortalt mig, at dette show ændrede deres liv. At det har hjulpet dem til, at få et bedre forhold til deres egen - men også andre menneskers krop. Hvordan det har fået dem til, at konfrontere deres egne fordomme.
But despite the skepticism, "Nothing to Lose" became a sellout hit of Sydney Festival. We received rave reviews, toured, won awards and were written about in over 27 languages. These incredible images of our cast were seen worldwide. I've lost count of how many times people of all sizes have told me that the show has changed their lives, how it helped them shift their relationship to their own and other people's bodies, and how it made them confront their own bias.
Men selvfølgelig er et værk, som skubber til holdninger, ikke uden kritikkere. Jeg er blevet fortalt, at jeg glorificerer fedme. Jeg har modtaget dødstrusler. Jeg er blevet skældt ud for at vove at lavet et værk centreret omkring fede kroppe og liv. Et værk som behandler fede som værdige mennesker med værdigfulde historier at fortælle. Jeg er endda blevet kaldt: "Fedme epidemiens ISIS".
But of course, work that pushes people's buttons is not without its detractors. I have been told that I'm glorifying obesity. I have received violent death threats and abuse for daring to make work that centers fat people's bodies and lives and treats us as worthwhile human beings with valuable stories to tell. I've even been called "the ISIS of the obesity epidemic" --
(Laughter)
En kommentar så absurd at den er sjov. Men den taler også til den panik og den rædsel, som frygten for fedme kan fremkalde. Det er denne frygt, som brødføder slankeindustrien, der afholder så mange af os fra at skabe fred med vores krop. Denne frygt der får os til at vente på et efter-billede, før vi i sandhed begynder at leve vores liv. Fordi den egentlige elefant i rummet er fobi for fedme. Fedeaktivisme nægter at give efter for denne frygt. Ved at gå ind for selvbestemmelse og respekt for alle slags mennesker kan vi komme af med samfundets modvilje ved at omfavne mangfoldighed, og begynde at lovprise de utallige måder man kan have en krop på.
a comment so absurd that it is funny. But it also speaks to the panic, the literal terror, that the fear of fat can evoke. It is this fear that's feeding the diet industry, which is keeping so many of us from making peace with our own bodies, for waiting to be the after-photo before we truly start to live our lives. Because the real elephant in the room here is fatphobia. Fat activism refuses to indulge this fear. By advocating for self-determination and respect for all of us, we can shift society's reluctance to embrace diversity and start to celebrate the myriad ways there are to have a body.
Tak.
Thank you.