Днес съм тук за да говоря с вас за една много малка, но силна дума - думата, заради която много хора биха направили всичко за да не я чуват повече. Индустриите печелещи милиарди преуспяват поради страха от Нея и тези от нас които безспорно са свързани с тази дума участват в безмилостна битка за да я заобиколят.
I'm here today to talk to you about a very powerful little word, one that people will do almost anything to avoid becoming. Billion-dollar industries thrive because of the fear of it, and those of us who undeniably are it are left to navigate a relentless storm surrounding it.
Не съм сигурна дали забелязвате, но аз съм дебела. Не просто 'леко', както хората се изразяват зад гърба ми или безобидно пълничка или пухкава. Аз дори не се вписвам във вида на пищните и заоблени хора.
I'm not sure if any of you have noticed, but I'm fat. Not the lowercase, muttered-behind-my-back kind, or the seemingly harmless chubby or cuddly. I'm not even the more sophisticated voluptuous or curvaceous kind.
Нека да не прекаляваме. Аз съм просто Д-Е-Б-Е-Л-А. Аз съм слонът в тази стая. Когато се появих на сцената, някои от вас сигурно сте си казали: "Ах, това ще бъде много забавно, защото всеки знае, че дебелите хора са забавни."
Let's not sugarcoat it. I am the capital F-A-T kind of fat. I am the elephant in the room. When I walked out on stage, some of you may have been thinking, "Aww, this is going to be hilarious, because everybody knows that fat people are funny."
(Смях)
(Laughter)
Или може би сте си помислили: "Тази жена откъде има такова самочувствие?" Защото да видиш уверена дебела жена е почти невъзможно. Тези от вас, които се интересуват от мода, може би сте си помислили колко добре изглеждам в тази рокля на Бет Дито --
Or you may have been thinking, "Where does she get her confidence from?" Because a confident fat woman is almost unthinkable. The fashion-conscious members of the audience may have been thinking how fabulous I look in this Beth Ditto dress --
(Ръкопляскане)
(Cheers)
благодаря ви много! Макар, че някои от вас сте си казали: "Хм, черното определено щеше да седи по-добре."
thank you very much. Whereas some of you might have thought, "Hmm, black would have been so much more slimming."
(Смях)
(Laughter)
Може би се чудите, съзнателно или не, дали имам диабет или партньор, или дали ям въглехидрати след 7 вечерта.
You may have wondered, consciously or not, if I have diabetes, or a partner, or if I eat carbs after 7pm.
(Смях)
(Laughter)
А може би самите вие сте се притеснили, че сте яли въглехидрати след 7 часа снощи, и трябва веднага да си подновите фитнес режима.
You may have worried that you ate carbs after 7pm last night, and that you really should renew your gym membership.
Тези преценки са опасни. Могат да бъдат отправени към един човек или група хора, както и към самите нас. Този начин на мислене се асоциира със страха от надебеляване.
These judgments are insidious. They can be directed at individuals and groups, and they can also be directed at ourselves. And this way of thinking is known as fatphobia.
Като всяка форма на системно потисничество, страхът от надебеляване има корени в заплетени структури като капитализъм, патриархат и расизъм. Това прави страха труден да се види, камо ли да се преодолее. Живеем в общество, в което да бъдеш дебел се равнява на това да си лош човек - мързелив, ненаситен, нездравословен, безотговорен и подозрително морален. И виждаме слабите хора като универсално добри - отговорни, успешни, защото държат под контрол апетита, телата и живота си. Виждаме тези идеи отново и отново в медиите, в политиката по общественото здраве, в кабинета на доктора, в ежедневните разговори и в личното ни поведение. Дори е нормално да съдим самите дебели хора за дискриминацията с която се сблъскват, защото в края на краищата, ако не ни харесва трябва просто да отслабнем. Лесно е. Мисълта да бъдем слаби е вкоренена в начина по който оценяваме хората и самите нас, до толкова, че си задаваме въпроса: "Защо имаме презрение към дебелите хора и от къде идва това неуважение?"
Like any form of systematic oppression, fatphobia is deeply rooted in complex structures like capitalism, patriarchy and racism, and that can make it really difficult to see, let alone challenge. We live in a culture where being fat is seen as being a bad person -- lazy, greedy, unhealthy, irresponsible and morally suspect. And we tend to see thinness as being universally good -- responsible, successful, and in control of our appetites, bodies and lives. We see these ideas again and again in the media, in public health policy, doctors' offices, in everyday conversations and in our own attitudes. We may even blame fat people themselves for the discrimination they face because, after all, if we don't like it, we should just lose weight. Easy. This antifat bias has become so integral, so ingrained to how we value ourselves and each other that we rarely question why we have such contempt for people of size and where that disdain comes from.
Но трябва да си го задаваме, защото огромното внимание, което обръщаме на това как изглеждаме, влияе на всеки един от нас. Наистина ли искаме да живеем в свят, в който хората са лишени от елементарна човечност ако не следват приетите коравосърдечни социални форми?
But we must question it, because the enormous value we place on how we look affects every one of us. And do we really want to live in a society where people are denied their basic humanity if they don't subscribe to some arbitrary form of acceptable?
Когато бях на 6 години, сестра ми преподаваше балет на малки момиченца в нашия гараж. Аз бях много по-висока и по-широка от повечето момичета в групата. Когато дойде ред на първото ни представление, бях много ентусиазирана за това, че ще нося розова поличка. Щях да блестя! Докато останалите момичета лесно облякоха своите тоалети от ликра и тюл, нито един тоалет не беше достатъчно голям за мен. Реших, че не искам да бъда изключена от представлението, затова отидох при майка ми и на достатъчно висок за всички глас и казах: "Мамо, не ми трябва ПОЛИЧКА." Трябва ми ПОЛА"
So when I was six years old, my sister used to teach ballet to a bunch of little girls in our garage. I was about a foot taller and a foot wider than most of the group. When it came to doing our first performance, I was so excited about wearing a pretty pink tutu. I was going to sparkle. As the other girls slipped easily into their Lycra and tulle creations, not one of the tutus was big enough to fit me. I was determined not to be excluded from the performance, so I turned to my mother and loud enough for everyone to hear said, "Mom, I don't need a tutu. I need a fourfour."
(Смях)
(Laughter)
Благодаря ти, мамо!
Thanks, Mom.
(Ръкопляскане)
(Applause)
И въпреки, че не го осъзнавах тогава, искайки да намеря начин да се побера в тази двойна пола, това беше първа стъпка да стана краен защитник на правото да бъдеш дебел.
And although I didn't recognize it at the time, claiming space for myself in that glorious fourfour was the first step towards becoming a radical fat activist.
Сега, не казвам, че това да се науча да обичам тялото си е било лесен процес от това представление. Далече е от истината. Научих, че светът може да е много разочароващ и изолиращ когато живееш извън приетите от обществото нормални форми. През последните 20 години се опитвах да разбера тези послания и честно казано се чувствах като във влакче на ужасите. Много хора са ми се подигравали, дори са ми подвиквали от минаващите коли. Казвали са ми, че съм луда. Но има и хора, които ми се усмихват и разбират какво ми коства да излезна на улицата с високо вдигната глава.
Now, I'm not saying that this whole body-love thing has been an easy skip along a glittering path of self-acceptance since that day in class. Far from it. I soon learned that living outside what the mainstream considers normal can be a frustrating and isolating place. I've spent the last 20 years unpacking and deprogramming these messages, and it's been quite the roller coaster. I've been openly laughed at, abused from passing cars and been told that I'm delusional. I also receive smiles from strangers who recognize what it takes to walk down the street with a spring in your step and your head held high.
(Ура!)
(Cheer)
Благодаря. Това малко и свирепо 6-годишно момиченце винаги е било с мен и днес то ми помогна да се изправя пред вас като един дебел човек, който не се извинява и човек, на който просто не му пука за доминиращите мнения, за това как трябва да се държа с моето тяло.
Thanks. And through it all, that fierce little six-year-old has stayed with me, and she has helped me stand before you today as an unapologetic fat person, a person that simply refuses to subscribe to the dominant narrative about how I should move through the world in this body of mine.
(Ръкопляскане)
(Applause)
И не съм единствената. Аз съм част от международна група от хора, които вместо пасивно да приемаме факта, че нашите тела са и винаги ще бъдат дебели, ние активно избираме да блестим с телата които притежаваме. Това са хора, които уважават и работят с, а не срещу нас, нашите недостатъци. Това са хора, които ценят здравето за нещо повече от остаряла диаграма на индекса на телесната маса. Вместо това, ние ценим душевното здраве, самоуважението и как се чувстваме в телата си като жизненоважни аспекти на общото ни благосъстояние. Ние сме хора, които не искат да повярват, че животът в тези тела поставя бариера за нещо.
And I'm not alone. I am part of an international community of people who choose to, rather than passively accepting that our bodies are and probably always will be big, we actively choose to flourish in these bodies as they are today. People who honor our strength and work with, not against, our perceived limitations, people who value health as something much more holistic than a number on an outdated BMI chart. Instead, we value mental health, self-worth and how we feel in our bodies as vital aspects to our overall well-being. People who refuse to believe that living in these fat bodies is a barrier to anything, really.
Много доктори, академици и блогъри са написали безбройни статии за многото аспекти на тази сложна тема. Модни фенове възстановяват телата и красотата си като носят огромни размери бански и изрязани потници и показвайки плътта, която винаги сме били научени да крием. Има дори дебели атлети, които бягат маратони, преподават йога и тренират кик-боксинг, и гордо показват среден пръст на приетите социални норми. Тези хора ме научиха, че радикалната политика на тялото е антидот за културата, която засрамва телата ни.
There are doctors, academics and bloggers who have written countless volumes on the many facets of this complex subject. There are fatshionistas who reclaim their bodies and their beauty by wearing fatkinis and crop tops, exposing the flesh that we're all taught to hide. There are fat athletes who run marathons, teach yoga or do kickboxing, all done with a middle finger firmly held up to the status quo. And these people have taught me that radical body politics is the antidote to our body-shaming culture.
Но нека бъда ясна...не казвам, че не трябва да си променяте телата, ако това е към което се стремите. Да откриете себе си е един от най-прекрасните актове на любовта към себе си и може да се изрази чрез милион неща от прически, татуировки, оформяне на тялото до хормони, операции и дори отслабване. Просто е: това е вашето тяло и вие решавате кое е най-добре за него.
But to be clear, I'm not saying that people shouldn't change their bodies if that's what they want to do. Reclaiming yourself can be one of the most gorgeous acts of self-love and can look like a million different things, from hairstyles to tattoos to body contouring to hormones to surgery and yes, even weight loss. It's simple: it's your body, and you decide what's best to do with it.
Моят активизъм включва да върша неща, които, като дебел човек, не се предполага да правя. Тези неща са много и включват да каня други хора да се присъединят и да правим изкуство от това. Често срещана спънка на този етап е откриването на места, които са често забранени за хората с големи тела: модните подиуми клубните представления, публичните басейни и сцените за танцуване. Груповото откриване на такива места е не само велико художествено изявление, но и радикален подход за изграждането на една общност. Отборът на 'Водните Прасета' е ясен пример за това -
My way of engaging in activism is by doing all the things that we fatties aren't supposed to do, and there's a lot of them, inviting other people to join me and then making art about it. The common thread through most of this work has been reclaiming spaces that are often prohibitive to bigger bodies, from the catwalk to club shows, from public swimming pools to prominent dance stages. And reclaiming spaces en masse is not only a powerful artistic statement but a radical community-building approach. This was so true of "AQUAPORKO!" --
(Смях)
(Laughter)
- това е отбор, който създадох с група приятели за дебели жени и синхронно плуване в Сидни. Не бива да бъде подценявано въздействието на група упорити дебели жени, носещи цветисти плувни шапки и бански и скачайки във въздуха без да им пука.
the fat fem synchronized swim team I started with a group of friends in Sydney. The impact of seeing a bunch of defiant fat women in flowery swimming caps and bathers throwing their legs in the air without a care should not be underestimated.
(Смях)
(Laughter)
През цялата ми кариера научих, че дебелите тела са политически вродени и неразкаяните дебели тела могат наистина да учудят хората. Когато директорът на признатия танцов театър 'Изключителна Сила' - Кейт Чемпиън, ме помоли да бъда артистичен сътрудник за проект с участието на дебели танцьори, направо подскочих от радост за тази възможност. Буквално подскочих. 'Нищо за губене' е проект, направен от сътрудничеството на дебели изпълнители, които създават автентични произведения чрез техните преживявания. И това е толкова далеч от балета както можете да си представите.
Throughout my career, I have learned that fat bodies are inherently political, and unapologetic fat bodies can blow people's minds. When director Kate Champion, of acclaimed dance theater company Force Majeure, asked me to be the artistic associate on a work featuring all fat dancers, I literally jumped at the opportunity. And I mean literally. "Nothing to Lose" is a work made in collaboration with performers of size who drew from their lived experiences to create a work as varied and authentic as we all are. And it was as far from ballet as you could imagine.
Самата идея на такава престижна компания за танцуващи дебели хора беше леко спорна да кажем, защото нищо подобно не беше изпълнявано на преобладаващите танцови сцени никъде в света.
The very idea of a fat dance work by such a prestigious company was, to put it mildly, controversial, because nothing like it had ever been done on mainstream dance stages before anywhere in the world.
Хората бяха скептични. "Какво имаш предвид под 'дебели танцьори?' Колко дебели? Номер 10, номер 12? Къде са се обучавали да танцуват? Ще имат ли силата да изкарат цялото представление?"
People were skeptical. "What do you mean, 'fat dancers?' Like, size 10, size 12 kind of fat? Where did they do their dance training? Are they going to have the stamina for a full-length production?"
Но въпреки скептичността, "Нищо за губене'' стана хит по продажби на фестивала на Сидни. Получихме възторжени отзиви, направихме турне, спечелихме награди и писаха за нас на над 27 езика. Тези невероятни снимки на нашия екип бяха видяни от цял свят. Вече загубих представа за пътите в които хора с различни тегла са ми казвали, че това шоу е променило живота им, помогнало им е да променят отношението им към своите и на другите хора тела и ги е накарало да се изправят срещу своите предразсъдъци.
But despite the skepticism, "Nothing to Lose" became a sellout hit of Sydney Festival. We received rave reviews, toured, won awards and were written about in over 27 languages. These incredible images of our cast were seen worldwide. I've lost count of how many times people of all sizes have told me that the show has changed their lives, how it helped them shift their relationship to their own and other people's bodies, and how it made them confront their own bias.
Но разбира се, всеки акт, който предизвиква силни емоции не остава по-назад със своите критики. Често са ми казвали, че по този начин прославям затлъстяването. Получавала съм смъртни заплахи и ругатни заради дързостта да направя представление, което се върти около телата и живота на дебели хора и ни показва като хора, заслужаващи да разкажат своите ценни истории. Дори са ме наричали "ИДИЛ (Ислямска Държава) на епидемията на затлъстяването" --
But of course, work that pushes people's buttons is not without its detractors. I have been told that I'm glorifying obesity. I have received violent death threats and abuse for daring to make work that centers fat people's bodies and lives and treats us as worthwhile human beings with valuable stories to tell. I've even been called "the ISIS of the obesity epidemic" --
(Смях)
(Laughter)
толкова абсурден коментар, че дори е смешен. Но този коментар също така говори за паника, за буквален терор, предизвикан от страхът от надебеляването. Това е страхът, който храни диетичната индустрия, която не позволява на много от нас да се примирим с нашите тела, и ни кара да се стремим за 'СЛЕД'- снимката, за да започнем да живеем пълноценно. Защото истинският слон в тази стая е страхът от надебеляване. Застъпниците за надебеляването не позволяват да се отдадат на този страх. Чрез застъпване за свободата на волята и респект към всички нас, ние може да изместим съпротивата на обществото да приема разнообразието и да започнем да празнуваме безбройните начини да ценим телата си.
a comment so absurd that it is funny. But it also speaks to the panic, the literal terror, that the fear of fat can evoke. It is this fear that's feeding the diet industry, which is keeping so many of us from making peace with our own bodies, for waiting to be the after-photo before we truly start to live our lives. Because the real elephant in the room here is fatphobia. Fat activism refuses to indulge this fear. By advocating for self-determination and respect for all of us, we can shift society's reluctance to embrace diversity and start to celebrate the myriad ways there are to have a body.
Благодаря.
Thank you.
(Ръкопляскане)
(Applause)