Do you remember your first kiss? Or that time you burned the roof of your mouth on a hot slice of pizza? What about playing tag or duck, duck, goose as a child? These are all instances where we're using touch to understand something. And it's the basis of haptic design.
Herinner jij je je eerste kus? Of die keer dat je je mond brandde aan een hete pizzapunt? Of dat je tikkertje speelde of zakdoekje leggen als kind? Dit zijn voorbeelden waarbij we tast gebruiken om iets te begrijpen. Het is de basis van haptisch design.
"Haptic" means of or relating to the sense of touch. And we've all been using that our entire lives. I was working on my computer when my friend, seeing me hunched over typing, walked over behind me. She put her left thumb into the left side of my lower back, while reaching her right index finger around to the front of my right shoulder. Instinctively, I sat up straight. In one quick and gentle gesture, she had communicated how to improve my posture. The paper I was working on at that very moment centered around developing new ways to teach movement using technology. I wanted to create a suit that could teach a person kung fu.
'Haptisch' betekent van of met betrekking tot de tastzin. Onze tastzin gebruiken we allemaal al ons hele leven. Ik werkte op mijn computer toen een vriendin, die mij gebogen zag zitten typen, achter me ging staan. Ze plaatste haar linkerduim in mijn linkerzij, terwijl ze haar rechterwijsvinger rond mijn rechterschouder legde. Ik ging instinctief rechtop zitten. In één soepele beweging, had ze overgebracht hoe ik mijn houding kon verbeteren. Het document waar ik op dat moment aan werkte, ging over nieuwe manieren om beweging te leren door techniek. Ik wilde een pak maken dat mensen Kung Fu kan bijbrengen.
(Laughter)
(Gelach)
But I had no idea how to communicate movement without an instructor being in the room. And in that moment, it became crystal clear: touch. If I had vibrating motors where she had placed each of her fingers, paired with motion-capture data of my current and optimal posture, I could simulate the entire experience without an instructor needing to be in the room. But there was still one important part of the puzzle that was missing. If I want you to raise your wrist two inches off of your lap, using vibration, how do I tell you to do that? Do I put a motor at the top of your wrist, so you know to lift up? Or do I put one at the bottom of your wrist, so it feels like you're being pushed up? There were no readily available answers because there was no commonly agreed-upon haptic language to communicate information with.
Maar ik wist niet hoe beweging over te brengen zonder leraar in de kamer. En op dat moment werd het helder: tast. Als ik vibrerende motortjes had waar zij me had aangeraakt, gekoppeld aan bewegingsregistratiegegevens van mijn huidige en optimale houding, kon ik die ervaring simuleren zonder leraar in de kamer. Maar ik miste een belangrijk puzzelstukje. Als ik je je pols vijf centimeter van je schoot wil laten tillen, door vibratie te gebruiken, hoe vertel ik je dat dan? Zet ik een motor boven je pols, zodat je omhoog beweegt? Of zet ik hem aan de onderkant, zodat het voelt alsof je omhoog wordt geduwd? Er waren geen kant-en-klare oplossingen want er was geen overeengekomen haptisch taalgebruik om informatie over te brengen.
So my cofounders and I set out to create that language. And the first device we built was not a kung fu suit.
Dus mijn mede-oprichters en ik besloten die taal te creëren. Het eerste apparaat dat we bouwden was geen Kung Fu pak.
(Laughter)
(Gelach)
But in a way, it was even more impressive because of its simplicity and usefulness. We started with the use case of navigation, which is a simplified form of movement. We then created Wayband, a wrist-wearable device that could orient a user toward a destination, using vibrating cues. We would ask people to spin around and to stop in a way that they felt was the right way to go. Informally, we tried this with hundreds of people, and most could figure it out within about 15 seconds. It was that intuitive.
Maar het was in zekere zin nog indrukwekkender vanwege zijn eenvoud en bruikbaarheid. We begonnen met de use case van navigatie, wat een vereenvoudigde vorm van beweging is. Toen hebben we Wayband ontworpen, een apparaat om de pols dat de gebruiker naar een bestemming leidt, door vibrerende aanwijzingen. We vroegen mensen om te draaien en te stoppen in de richting die ze juist achten. We hebben dit informeel met honderden mensen getest en de meesten hadden het binnen vijftien seconden door. Zo intuïtief was het.
Initially, we were just trying to get people out of their phones and back into the real world. But the more we experimented, the more we realized that those who stood to benefit most from our work were people who had little or no sight. When we first approached a blind organization, they told us, "Don't build a blind device. Build a device that everyone can use but that's optimized for the blind experience." We created our company WearWorks with three guiding principles: make cool stuff, create the greatest impact we can in our lifetimes and reimagine an entire world designed for touch.
Eerst wilden we mensen uit hun telefoon halen en in de echte wereld brengen. Maar hoe meer we experimenteerden, hoe meer we ons realiseerden dat het meeste voordeel door blinden en slechtzienden te behalen viel. Toen we een blindeninstituut benaderden zeiden ze: "Maak geen apparaat voor blinden!" Maak iets dat iedereen kan gebruiken maar geoptimaliseerd is voor blind gebruik. Ons bedrijf WearWorks is opgericht met drie leidende principes: Maak gave dingen, de grootst mogelijke impact creëren tijdens ons leven en ons een wereld voor te stellen, ontworpen voor tast.
And on November 5, 2017, Wayband helped a person who was blind run the first 15 miles of the New York City Marathon without any sighted assistance.
En op 5 november 2017, hielp Wayband een blind persoon, de eerste 24 kilometer in de marathon van New York te rennen, zonder enige hulp van een waarnemer.
(Applause)
(Applaus)
It didn't get him through the entire race due to the heavy rain, but that didn't matter.
Het lukte niet de hele wedstrijd te lopen door de zware regen, maar dat maakte niet uit.
(Laughter)
(Gelach)
We had proved the point: that it was possible to navigate a complex route using only touch.
We hadden een punt: Dat het mogelijk was een complexe route te volgen door alleen tast.
So, why touch? The skin has an innate sensitivity akin to the eyes' ability to recognize millions of colors or the ears' ability to recognize complex pitch and tone. Yet, as a communications channel, it's been largely relegated to Morse code-like cell phone notifications. If you were to suddenly receive a kiss or a punch, your reaction would be instinctive and immediate. Meanwhile, your brain would be playing catch-up on the back end to understand the details of what just occurred. And compared to instincts, conscious thought is pretty slow. But it's a lightning bolt compared to the snail's pace of language acquisition. I spent a considerable amount of time learning Spanish, Japanese, German and currently Swedish, with varying degrees of failure.
Dus, waarom tast? De huid is van nature sensibel zoals het vermogen van de ogen om miljoenen kleuren te herkennen of oren die complexe toon en klank kunnen herkennen. Toch wordt het voor communicatie, voornamelijk gebruikt om een trilalarm van je telefoon waar te nemen. Als je ineens een kus krijgt of een stomp, zou je reactie instinctief en onmiddellijk zijn. Terwijl je brein probeert te achterhalen wat er nu precies gebeurd is. Vergeleken met instinct is bewust denken best langzaam. Maar bliksemsnel vergeleken met taalverwerking. Ik heb een hoop tijd gestoken in het leren van Spaans, Japans, Duits en nu Zweeds, met wisselende mate van mislukking.
(Laughter)
(Gelach)
But within those failures were kernels of how different languages are organized. That gave our team insight into how to use the linguistic order of well-established languages as inspiration for an entirely new haptic language, one based purely on touch. It also showed us when using language mechanics wasn't the best way to deliver information. In the same way a smile is a smile across every culture, what if there was some underlying mechanism of touch that transcended linguistic and cultural boundaries? A universal language, of sorts.
Maar binnen die mislukkingen zat de kern van hoe talen zijn georganiseerd. Dat gaf ons team inzicht in het gebruik van de taalkundige volgorde van gevestigde talen als inspiratie voor een geheel nieuwe haptische taal, gebaseerd op louter tast. Het toonde ook aan wanneer taal niet de beste manier was om informatie te delen. Zoals een lach overal hetzelfde betekent, zou dat dan ook werken voor tast, dat het taal en cultuurgrenzen overtreft? Een soort universele taal.
You see, I could give you buzz-buzz-buzz, buzz-buzz, and you would eventually learn that that particular vibration means "stop." But as haptic designers, we challenged ourselves. What would it be like to design "stop?" Well, based on context, most of us have the experience of being in a vehicle and having that vehicle stop suddenly, along with our body's reaction to it. So if I wanted you to stop, I could send you a vibration pattern, sure. Or, I could design a haptic experience that just made stopping feel like it was the right thing to do. And that takes more than an arbitrary assignment of haptic cues to meanings. It takes a deep empathy. It also takes the ability to distill human experience into meaningful insights and then into haptic gestures and products.
Ik zou je zoem-zoem-zoem, zoem-zoem kunnen geven, waarbij je uiteindelijk leert dat het 'stop' betekent. Maar als haptisch ontwerpers daagden we onszelf uit. Hoe zou het zijn om 'stop' te ontwerpen? Gebaseerd op context, hebben de meesten van ons wel ervaring in een voertuig dat plotseling stopt en de reactie van je lichaam daarop. Dus als ik je wil laten stoppen, zou ik je een vibratiepatroon kunnen sturen. Of ik zou een haptische ervaring kunnen ontwerpen dat stoppen natuurlijk aan laat voelen. Dat vergt meer dan zomaar toewijzing van haptische signalen aan betekenissen. Dat vergt diepe empathie. Het vereist ook ervaringen om te kunnen zetten in zinvolle inzichten en dan in haptische gebaren en producten.
Haptic design is going to expand the human ability to sense and respond to our environments, both physical and virtual. There's a new frontier: touch. And it has the power to change how we all see the world around us.
Haptisch ontwerp gaat de menselijke capaciteit uitbreiden om onze omgeving te voelen en erop te reageren, zowel fysiek als virtueel. Er is een nieuwe dimensie: tast. En het heeft de macht te veranderen hoe we de wereld om ons heen zien.
Thank you.
Dankjewel.
(Applause)
(Applaus)