Είναι 1995, είμαι στο πανεπιστήμιο, και μαζί με μία φίλη μου πηγαίνουμε ένα ταξίδι από το Providence του Rhode Island στο Portland, Oregon Και καταλαβαίνετε, είμαστε νέοι και άνεργοι, οπότε κάναμε όλο το ταξίδι απο παράδρομους μέσα από εθνικά πάρκα και δάση --- βασικά τη μακρύτερη διαδρομή που θα μπορουσαμε να πάρουμε. Και κάπου στη μέση της Νότιας Dakota, Γυρίζω στη φίλη μου, και την ρωτάω την εξής ερώτηση που με απασχολούσε για 2.000 μίλια. " Μα τι είναι αυτός ο κινέζικος χαρακτήρας που βλέπουμε τόση ώρα στο πλάι του δρόμου;" Η φίλη μου γυρίζει και με κοιτάει με ένα κενό βλέμμα. Βασικά, ο κύριος εδώ μπροστά με κοιτάει τώρα με ακριβώς τον ίδιο τρόπο όπως τότε η φίλη μου. (Γέλια) Και συνεχίζω: "Ξέρεις, αυτά τα σήματα που βλέπουμε όλη την ώρα με τον Κινέζικο χαρακτήρα" Με κοιτάζει για μερικές στιγμές, και μετά σκάει στα γέλια γιατί καταλαβαίνει για τι πράγμα μιλάω. Και αυτό για το οποίο μιλάω είναι αυτό: (Γέλια) Ακριβώς, ο ξακουστός κινέζικος χαρακτήρας για την περιοχή πικνικ
So it's 1995, I'm in college, and a friend and I go on a road trip from Providence, Rhode Island to Portland, Oregon. And you know, we're young and unemployed, so we do the whole thing on back roads through state parks and national forests -- basically the longest route we can possibly take. And somewhere in the middle of South Dakota, I turn to my friend and I ask her a question that's been bothering me for 2,000 miles. "What's up with the Chinese character I keep seeing by the side of the road?" My friend looks at me totally blankly. There's actually a gentleman in the front row who's doing a perfect imitation of her look. (Laughter) And I'm like, "You know, all the signs we keep seeing with the Chinese character on them." She just stares at me for a few moments, and then she cracks up, because she figures out what I'm talking about. And what I'm talking about is this. (Laughter) Right, the famous Chinese character for picnic area.
(Γέλια)
(Laughter)
Έχω ξοδέψει τα τελευταία πέντε χρόνια της ζωής μου σκεπτόμενη καταστάσεις ακριβώς σαν και αυτή -- γιατί κάποιες φορές δεν καταλαβαίνουμε σωστά τα σήματα γύρω μας και πώς συμπεριφερόμαστε όταν αυτό συμβαίνει, και τι μπορούμε να διδαχθούμε από αυτό για την ανθρώπινη φύση. Με άλλα λόγια, όπως ακούσατε και τον Chris να λέει, έχω ξοδέψει τα τελευταία πέντε χρόνια να σκέφτομαι την κατάσταση του να κάνει κάποιος λάθη Αυτό μπορεί να σας φαίνεται σαν περίεργη κίνηση για την καριέρα μου άλλα έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα: δεν υπάρχει ανταγωνισμός για το επάγγελμα αυτό. (γέλια) Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι από εμάς, κάνουμε ότι μπορούμε για να αποφεύγουμε τη σκέψη ότι κάποιος κάνει λάθος ή τουλάχιστον να αποφεύγουμε να σκεφτόμαστε την πιθανότητα οτι εμείς οι ίδιοι κάνουμε λάθος. Το καταλαβαίνουμε σε θεωρητική βάση. Όλοι ξέρουμε ότι όλοι σε αυτό το δωμάτιο κάνουν λάθη. Οι άνθρωποι, γενικά, είναι επιρρεπείς σε λάθη - εντάξει ωραία το καταλαβαίνουμε
I've spent the last five years of my life thinking about situations exactly like this -- why we sometimes misunderstand the signs around us, and how we behave when that happens, and what all of this can tell us about human nature. In other words, as you heard Chris say, I've spent the last five years thinking about being wrong. This might strike you as a strange career move, but it actually has one great advantage: no job competition. (Laughter) In fact, most of us do everything we can to avoid thinking about being wrong, or at least to avoid thinking about the possibility that we ourselves are wrong. We get it in the abstract. We all know everybody in this room makes mistakes. The human species, in general, is fallible -- okay fine.
Αλλά όταν πρόκειται για εμάς τους ίδιους αυτή τη στιγμή, και όλα μας τα πιστεύω, εδώ και τώρα, στον παρόντα χρόνο, ξαφνικά, όλη αυτή η θεωρητική κατανόηση της τάσης μας να κάνουμε λάθη εξαφανίζεται -- και τελικά δεν μπορούμε να σκεφτούμε τίποτα στο οποίο να είμαστε λάθος. Και το θέμα είναι, ότι ζούμε στον παρόντα χρόνο Πηγαίνουμε σε συναντήσεις σε παρόντα χρόνο πηγαίνουμε σε οικογενειακές διακοπές σε παρόντα χρόνο ψηφίζουμε σε παρόντα χρόνο. Οπότε πρακτικά, όλοι μας εν τέλει περνάμε τη ζωή μας, παγιδευμένοι μέσα σε αυτή τη μικρή φούσκα, όπου νιώθουμε πολύ σωστοί για τα πάντα.
But when it comes down to me, right now, to all the beliefs I hold, here in the present tense, suddenly all of this abstract appreciation of fallibility goes out the window -- and I can't actually think of anything I'm wrong about. And the thing is, the present tense is where we live. We go to meetings in the present tense; we go on family vacations in the present tense; we go to the polls and vote in the present tense. So effectively, we all kind of wind up traveling through life, trapped in this little bubble of feeling very right about everything.
Νομίζω ότι αυτό είναι πρόβλημα. Νομίζω ότι είναι ένα πρόβλημα για τον κάθε ένα μας, στις προσωπικές και επαγγελματικές μας ζωές και νομίζω ότι είναι ένα πρόβλημα για όλους μας συνολικά σαν κοινωνία. Οπότε αυτό που θέλω να κάνω σήμερα, είναι, πρώτα απ' όλα, να μιλήσω για το γιατί κολλάμε μέσα σε αυτό το συναίσθημα της ορθότητας. Και δεύτερον, γιατί αυτό είναι τόσο μεγάλο πρόβλημα. Και τελικά, θέλω να σας πείσω ότι είναι δυνατόν, να ξεφύγουμε από αυτό το συναίσθημα και ότι, αν μπορέσουμε να το κάνουμε αυτό, είναι το σημαντικότερο ηθικό, πνευματικό και δημιουργικό βήμα που μπορούμε να κάνουμε.
I think this is a problem. I think it's a problem for each of us as individuals, in our personal and professional lives, and I think it's a problem for all of us collectively as a culture. So what I want to do today is, first of all, talk about why we get stuck inside this feeling of being right. And second, why it's such a problem. And finally, I want to convince you that it is possible to step outside of that feeling and that if you can do so, it is the single greatest moral, intellectual and creative leap you can make.
Λοιπόν, γιατί κολλάμε σε αυτό το συναίσθημα της ορθότητας; Ένας λόγος βασικά έχει να κάνει με το συναίσθημα του να είμαστε λάθος. Επιτρέψτε μου να σας ρωτήσω κάτι -- ή μάλλον, επιτρέψτε μου να ρωτήσω εσάς κάτι, μιας και είστε εδώ μπροστά: Πώς νιώθετε - συναισθηματικά - πώς νιώθετε όταν κάνετε λάθος; Άσχημα. Ντροπιαστικά. Ναι, ωραία, τέλεια. Άσχημα, ντροπιασμένοι. ευχαριστώ, πολύ καλές απαντήσεις, αλλά είναι απαντήσεις σε μια διαφορετική ερώτηση. Μόλις απαντήσατε την εξής ερώτηση: Πως νιώθετε όταν συνειδητοποιείτε ότι κάνετε λάθος; (Γέλια) Η διαπίστωση ότι είστε λάθος σας κάνει να νιώθετε όλα αυτά τα πράγματα και πολλά άλλα, σωστά; Θέλω να πω, μπορεί να είναι ισοπεδωτικό, αποκαλυπτικό, μπορεί βασικά να είναι και αρκετά αστείο, όπως το χαζό μου λάθος με τον κινέζικο χαρακτήρα. Αλλά απλά το να είναι κανείς λάθος δεν δημιουργεί κανένα συναίσθημα.
So why do we get stuck in this feeling of being right? One reason, actually, has to do with a feeling of being wrong. So let me ask you guys something -- or actually, let me ask you guys something, because you're right here: How does it feel -- emotionally -- how does it feel to be wrong? Dreadful. Thumbs down. Embarrassing. Okay, wonderful, great. Dreadful, thumbs down, embarrassing -- thank you, these are great answers, but they're answers to a different question. You guys are answering the question: How does it feel to realize you're wrong? (Laughter) Realizing you're wrong can feel like all of that and a lot of other things, right? I mean it can be devastating, it can be revelatory, it can actually be quite funny, like my stupid Chinese character mistake. But just being wrong doesn't feel like anything.
Θα σας δώσω μία αναλογία. Θυμάστε αυτό το καρτούν απο τα Loony Tunes όπου είναι ένα αξιολύπητο κογιοτ που πάντα κυνηγάει και ποτέ δεν πιάνει ένα πουλί-δρομέα; Σχεδόν σε κάθε επεισόδιο αυτού του καρτούν, υπάρχει μία στιγμή όπου το κογιοτ κυνηγάει το πουλί και το πουλί τρέχει και πηδάει από ένα βράχο το οποίο δεν είναι και τίποτα σημαντικό γιατί μπορεί να πετάξει. Το θέμα είναι ότι το κογιοτ πηδάει και αυτό από τον βράχο. Και αυτό που είναι αστείο --- τουλάχιστον αν είσαι έξι χρονών -- είναι ότι το κογιοτ δεν έχει κανένα πρόβλημα. Απλά συνεχίζει να τρέχει -- ακριβώς μέχρι τη στιγμή που κοιτάει κάτω και συνειδητοποιεί ότι είναι στο κενό. Και τότε είναι που πέφτει. Όταν κάνουμε λάθος για κάτι --- όχι όταν το συνειδητοποιούμε, αλλά πριν από αυτό -- είμαστε σαν το κογιοτ αμέσως μετά που έχει πηδήξει από τον βράχο και πριν κοιτάξει κάτω. Ξέρετε, είμαστε ήδη λάθος, ήδη έχουμε μπλέξει, αλλά νιώθουμε ότι είμαστε σε στέρεο έδαφος. Θα πρέπει βασικά να διορθώσω κάτι που είπα μόλις πριν λίγο. Νιώθουμε κάτι όταν είμαστε λάθος: νιώθουμε ότι είμαστε σωστοί!
I'll give you an analogy. Do you remember that Loony Tunes cartoon where there's this pathetic coyote who's always chasing and never catching a roadrunner? In pretty much every episode of this cartoon, there's a moment where the coyote is chasing the roadrunner and the roadrunner runs off a cliff, which is fine -- he's a bird, he can fly. But the thing is, the coyote runs off the cliff right after him. And what's funny -- at least if you're six years old -- is that the coyote's totally fine too. He just keeps running -- right up until the moment that he looks down and realizes that he's in mid-air. That's when he falls. When we're wrong about something -- not when we realize it, but before that -- we're like that coyote after he's gone off the cliff and before he looks down. You know, we're already wrong, we're already in trouble, but we feel like we're on solid ground. So I should actually correct something I said a moment ago. It does feel like something to be wrong; it feels like being right.
(γέλια)
(Laughter)
Οπότε αυτός είναι ένας λόγος, ένας δομικός λόγος, γιατί κολλάμε μέσα σε αυτό το συναίσθημα της ορθότητας. Αυτό το ονομάζω "ασφαλματοψία". Τις περισσότερες φορές, δεν έχουμε κανένα εσωτερικό στοιχείο το οποίο να μας δείξει ότι είμαστε λάθος για κάτι μέχρι να είναι πολύ αργά. Αλλά υπάρχει ένας δεύτερος λόγος γιατί κολλάμε μέσα σε αυτό το συναίσθημα -- και αυτός έχει να κάνει με την εκπαίδευσή μας. Πηγαίνετε πίσω για μία στιγμή στο δημοτικό. Βρίσκεστε εκεί μέσα στην τάξη και η δασκάλα σας δίνει πίσω τα τεστ, και ένα από αυτά είναι σαν αυτό: Αυτό δεν είναι δικό μου, παρεμπιπτόντως. (Γέλια) Είστε λοιπόν εκεί στο σχολείο, και ξέρετε ακριβώς τι να σκεφτείτε για το παιδί που έγραψε αυτό το διαγώνισμα. Είναι ο βλάκας, το πειραχτήρι, αυτός που δεν κάνει ποτέ τις ασκήσεις του. Οπότε μέχρι να γίνεις εννιά χρονών, έχεις ήδη μάθει, αρχικά ότι οι άνθρωποι που κάνουν τα πράγματα λάθος είναι τεμπέληδες, ανεύθυνοι βλάκες και δεύτερον ότι ο τρόπος για να πετύχεις στη ζωή είναι να μην κάνεις ποτέ λάθη.
So this is one reason, a structural reason, why we get stuck inside this feeling of rightness. I call this error blindness. Most of the time, we don't have any kind of internal cue to let us know that we're wrong about something, until it's too late. But there's a second reason that we get stuck inside this feeling as well -- and this one is cultural. Think back for a moment to elementary school. You're sitting there in class, and your teacher is handing back quiz papers, and one of them looks like this. This is not mine, by the way. (Laughter) So there you are in grade school, and you know exactly what to think about the kid who got this paper. It's the dumb kid, the troublemaker, the one who never does his homework. So by the time you are nine years old, you've already learned, first of all, that people who get stuff wrong are lazy, irresponsible dimwits -- and second of all, that the way to succeed in life is to never make any mistakes.
Μαθαίνουμε πολύ καλά αυτά τα πολύ κακά μαθήματα. Και πολλοί από εμάς -- και υποθέτω, ειδικά πολλοί από εμάς σε αυτό το δωμάτιο -- τα αντιμετωπίζουμε απλά με το να γινόμαστε τέλειοι μαθητές του άριστα, τελειομανείς, υπερεπιτυχημένοι. Σωστά; Κύριε οικονομικέ διευθυντή, αστροφυσικέ, μαραθωνοδρόμε; (Γέλια) Είστε όλοι οικονομικοί διευθυντές, αστροφυσικοί, ή μαραθωνοδρόμοι απ' ότι φαίνεται. Εντάξει, λοιπόν ωραία. Εκτός, από όταν πανικοβαλλόμαστε στην πιθανότητα ότι έχουμε κάνει κάτι λάθος. Γιατί, σύμφωνα με αυτά που μόλις είπαμε, το να καταλάβουμε κάτι λάθος, σημαίνει ότι κάτι πάει στραβά με μάς. Οπότε απλά επιμένουμε ότι είμαστε σωστοί γιατί μας κάνει να νιώθουμε έξυπνους και υπεύθυνους. και ηθικούς και ασφαλείς.
We learn these really bad lessons really well. And a lot of us -- and I suspect, especially a lot of us in this room -- deal with them by just becoming perfect little A students, perfectionists, over-achievers. Right, Mr. CFO, astrophysicist, ultra-marathoner? (Laughter) You're all CFO, astrophysicists, ultra-marathoners, it turns out. Okay, so fine. Except that then we freak out at the possibility that we've gotten something wrong. Because according to this, getting something wrong means there's something wrong with us. So we just insist that we're right, because it makes us feel smart and responsible and virtuous and safe.
Επιστρέψτε μου να σας πω μια ιστορία. Μερικά χρόνια πριν, μία γυναίκα ήρθε στο ιατρικό κέντρο Beth Israel Deaconess για μία εγχείρηση. Το Beth Israel είναι στη Βοστώνη. Είναι το πανεπιστημιακό νοσοκομείο για το Harvard -- ένα από τα καλύτερα νοσοκομεία στη χώρα. Λοιπόν αυτή η γυναίκα έρχεται και τη βάζουν στο δωμάτιο για την εγχείρηση Της κάνουν ολική αναισθησία, ο χειρούργος κάνει τη δουλειά του -- την ράβει, και την στέλνει στο αναρρωτήριο. ¨Όλα φαίνονται να έχουν πάει καλά. Όταν ξυπνάει, κοιτάει κάτω το σώμα της, και λέει, "Γιατί είναι η λάθος πλευρά του σώματος μου με επιδέσμους;" Ήταν η λάθος πλευρά του σώματος της με επιδέσμους, γιατί ο χειρούργος έκανε μία σημαντική εγχείρηση στο αριστερό της πόδι αντί για το δεξί. Όταν ο αντιπρόεδρος του νοσοκομείου, υπεύθυνος ποιότητας υπηρεσιών υγείας του Beth Israel, μίλησε για αυτό το περιστατικό, είπε κάτι πολύ ενδιαφέρον. Είπε, "Για κάποιο λόγο, ο χειρούργος απλά ένιωσε ότι ήταν στην σωστή πλευρά της ασθενούς". (Γέλια) Το νόημα της ιστορίας αυτής είναι ότι το να βασιζόμαστε παραπάνω από ότι πρέπει στη διαίσθηση ότι είμαστε σωστοί για τα πάντα μπορεί να είναι επικίνδυνο.
So let me tell you a story. A couple of years ago, a woman comes into Beth Israel Deaconess Medical Center for a surgery. Beth Israel's in Boston. It's the teaching hospital for Harvard -- one of the best hospitals in the country. So this woman comes in and she's taken into the operating room. She's anesthetized, the surgeon does his thing -- stitches her back up, sends her out to the recovery room. Everything seems to have gone fine. And she wakes up, and she looks down at herself, and she says, "Why is the wrong side of my body in bandages?" Well the wrong side of her body is in bandages because the surgeon has performed a major operation on her left leg instead of her right one. When the vice president for health care quality at Beth Israel spoke about this incident, he said something very interesting. He said, "For whatever reason, the surgeon simply felt that he was on the correct side of the patient." (Laughter) The point of this story is that trusting too much in the feeling of being on the correct side of anything can be very dangerous.
Αυτό το εσωτερικό συναίσθημα του ότι έχουμε δίκιο που όλοι μας βιώνουμε τόσο συχνά δεν ανταποκρίνεται και πολύ με το τι πραγματικά συμβαίνει στον αληθινό κόσμο. Και όταν δρούμε σαν να είναι, και σταματάμε να σκεφτόμαστε καν την πιθανότητα ότι μπορεί και να κάνουμε λάθος τότε είναι που καταλήγουμε να κάνουμε πράγματα όπως το να ρίχνουμε 200 εκατομμύρια γαλόνια πετρέλαιο στον κόλπο του Μεξικού ή να σαμποτάρουμε την παγκόσμια οικονομία. Αυτό λοιπόν είναι ένα τεράστιο πρακτικό πρόβλημα. Αλλά είναι επίσης και ένα τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα
This internal sense of rightness that we all experience so often is not a reliable guide to what is actually going on in the external world. And when we act like it is, and we stop entertaining the possibility that we could be wrong, well that's when we end up doing things like dumping 200 million gallons of oil into the Gulf of Mexico, or torpedoing the global economy. So this is a huge practical problem. But it's also a huge social problem.
Σκεφτείτε για ένα λεπτό τι σημαίνει το να νιώθεις ότι έχεις δίκιο. Σημαίνει ότι πιστεύεις ότι οι απόψεις σου αντικατοπτρίζουν απόλυτα την πραγματικότητα Και όταν το πιστεύεις αυτό έχεις ένα πρόβλημα να αντιμετωπίσεις, το οποίο είναι, πώς ακριβώς θα εξηγήσεις το γεγονός ότι όλοι οι άλλοι άνθρωποι διαφωνούν μαζί σου; Προκύπτει λοιπόν, ότι οι περισσότεροι εξηγούμε την διαφορετική άποψη των άλλων ανθρώπων με τον ίδιο τρόπο: και συγκεκριμένα με μία σειρά από ατυχείς υποθέσεις. Το πρώτο πράγμα που συνήθως κάνουμε όταν κάποιος διαφωνεί μαζί μας είναι απλά να υποθέσουμε ότι είναι αδαής. Πιστεύουμε ότι δεν έχουν πρόσβαση στις ίδιες πληροφορίες που έχουμε εμείς, και ότι όταν εμείς μοιραστούμε τις πληροφορίες αυτές μαζί τους, θα δουν το φως και θα συμφωνήσουν μαζί μας. Όταν αυτή η υπόθεση δεν δουλέψει, όταν δηλαδή προκύψει ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν όλα τα στοιχεία που έχουμε και εμείς και επιμένουν να διαφωνούν μαζί μας, τότε πάμε σε μία δεύτερη υπόθεση, η οποία είναι ότι είναι ηλίθιοι. (Γέλια) Έχουν όλα τα σωστά κομμάτια του παζλ και είναι πολύ βλάκες για να τα ενώσουν σωστά. Και όταν ούτε αυτό δουλέψει, όταν προκύπτει ότι οι άνθρωποι που διαφωνούν μαζί μας έχουν όλα τα στοιχεία που έχουμε και εμείς και είναι βασικά και έξυπνοι, τότε πάμε σε μία τρίτη υπόθεση: ότι ξέρουν την αλήθεια, και την διαστρεβλώνουν επίτηδες για τους δικούς τους μοχθηρούς σκοπούς. Αυτό το πράγμα είναι καταστροφικό.
Think for a moment about what it means to feel right. It means that you think that your beliefs just perfectly reflect reality. And when you feel that way, you've got a problem to solve, which is, how are you going to explain all of those people who disagree with you? It turns out, most of us explain those people the same way, by resorting to a series of unfortunate assumptions. The first thing we usually do when someone disagrees with us is we just assume they're ignorant. They don't have access to the same information that we do, and when we generously share that information with them, they're going to see the light and come on over to our team. When that doesn't work, when it turns out those people have all the same facts that we do and they still disagree with us, then we move on to a second assumption, which is that they're idiots. (Laughter) They have all the right pieces of the puzzle, and they are too moronic to put them together correctly. And when that doesn't work, when it turns out that people who disagree with us have all the same facts we do and are actually pretty smart, then we move on to a third assumption: they know the truth, and they are deliberately distorting it for their own malevolent purposes. So this is a catastrophe.
Αυτή η προσήλωση στην δική μας ορθότητα δεν μας αφήνει να προλάβουμε λάθη όταν πραγματικά είναι απαραίτητο και έχει ως αποτέλεσμα να συμπεριφερόμαστε στους άλλους με τρομερά άσχημο τρόπο. Αυτό που με παραξενεύει ακόμα περισσότερο και το θεωρώ το πιο τραγικό είναι ότι η συμπεριφορά αυτή είναι ακριβώς αντίθετη με το να είσαι άνθρωπος Είναι σαν να προσπαθούμε να φανταστούμε ότι το μυαλό μας είναι σαν κάποια τελείως διαφανή παράθυρα και εμείς απλά κοιτάμε μέσα από αυτά τα παράθυρα και περιγράφουμε τον κόσμο όπως ξετυλίγεται γύρω μας. Και θέλουμε όλοι οι άλλοι να κοιτάξουν μέσα από το ίδιο παράθυρο και να δουν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Αυτό δεν είναι αλήθεια και αν ήταν, η ζωή θα ήταν τρομερά βαρετή. Το θαύμα του μυαλού μας δεν είναι ότι μπορούμε να δούμε τον κόσμο όπως είναι. Είναι ότι μπορούμε να δούμε τον κόσμο όπως δεν είναι. Μπορούμε να θυμόμαστε το παρελθόν, και μπορούμε να σκεφτόμαστε το μέλλον, και να φανταζόμαστε πως είναι να είμαστε ένα άλλο άτομο σε ένα άλλο μέρος. Και ο κάθε ένας μας το κάνει αυτό λίγο διαφορετικά, και αυτός είναι ο λόγος που όταν βλέπουμε τον ίδιο νυχτερινό ουρανό βλέπουμε αυτό, αλλά και αυτό, αλλά και αυτό. Και ναι, είναι επίσης ο λόγος για τον οποίο κάνουμε λάθη.
This attachment to our own rightness keeps us from preventing mistakes when we absolutely need to and causes us to treat each other terribly. But to me, what's most baffling and most tragic about this is that it misses the whole point of being human. It's like we want to imagine that our minds are just these perfectly translucent windows and we just gaze out of them and describe the world as it unfolds. And we want everybody else to gaze out of the same window and see the exact same thing. That is not true, and if it were, life would be incredibly boring. The miracle of your mind isn't that you can see the world as it is. It's that you can see the world as it isn't. We can remember the past, and we can think about the future, and we can imagine what it's like to be some other person in some other place. And we all do this a little differently, which is why we can all look up at the same night sky and see this and also this and also this. And yeah, it is also why we get things wrong.
1.200 χρόνια πριν ο Καρτέσιος είπε την φημισμένη του έκφραση "Σκέφτομαι, άρα υπάρχω" αυτός ο τύπος, ο Άγιος Αυγουστίνος, έκατσε και έγραψε το εξής: "Fallor ergo sum" -- "Σφάλλω, άρα υπάρχω" Ο Αυγουστίνος κατάλαβε ότι η ικανότητά μας να τα κάνουμε μαντάρα δεν είναι κάποιο ντροπιαστικό ελάττωμα στο ανθρώπινο σύστημα, κάτι που μπορούμε να διορθώσουμε. Είναι κάτι τελείως θεμελιώδες για το ποιοι είμαστε. Γιατί, σε αντίθεση με τον Θεό, δεν ξέρουμε πραγματικά τι συμβαίνει εκεί έξω. Και σε αντίθεση με όλα τα άλλα ζώα, έχουμε μια εμμονή με το να προσπαθούμε να το ανακαλύψουμε. Για μένα, η εμμονή αυτή είναι η πηγή και η ρίζα όλης της παραγωγικότητας και της δημιουργικότητας μας.
1,200 years before Descartes said his famous thing about "I think therefore I am," this guy, St. Augustine, sat down and wrote "Fallor ergo sum" -- "I err therefore I am." Augustine understood that our capacity to screw up, it's not some kind of embarrassing defect in the human system, something we can eradicate or overcome. It's totally fundamental to who we are. Because, unlike God, we don't really know what's going on out there. And unlike all of the other animals, we are obsessed with trying to figure it out. To me, this obsession is the source and root of all of our productivity and creativity.
Πέρυσι, για διάφορους λόγους, κατέληξα να ακούω πολλά επεισόδια της εκπομπής "This American Life" στο Δημόσιο Ραδιόφωνο. Άκουγα και άκουγα λοιπόν, και κάποια στιγμή, άρχισα να νιώθω ότι όλες οι ιστορίες που έλεγαν ήταν για την τάση μας να κάνουμε λάθη. Και η πρώτη μου σκέψη ήταν, "Τρελάθηκα. Έχω γίνει η τρελή κυρία με τα λάθη και τα φαντάζομαι παντού" το οποίο και έχει συμβεί. Αλλά μερικούς μήνες μετά, είχα την ευκαιρία να πάρω συνέντευξη από τoν Ira Glass, τον παρουσιαστή της εκπομπής. Και του το ανέφερα, και μου απάντησε, "Βασικά, όχι, είναι αλήθεια." "Στην πραγματικότητα", μου είπε, "μεταξύ μας το προσωπικό, κάνουμε αστεία ότι κάθε επεισόδιο της εκπομπής έχει το ίδιο θέμα να υποβόσκει. Και το θέμα αυτό είναι: Νόμιζα ότι θα συνέβαινε κάτι και αντί γι' αυτό συνέβη κάτι άλλο" "Και το θέμα είναι" λέει ο Ira Glass, "ότι το χρειαζόμαστε αυτό". Χρειαζόμαστε αυτές τις στιγμές έκπληξης και αναστροφής και λάθους για να κάνουμε αυτές τις ιστορίες να δουλέψουν". Κι όσο για εμάς τους υπόλοιπους, τα μέλη του ακροατηρίου, σαν ακροατές, σαν αναγνώστες, τα χάφτουμε αυτά. Λατρεύουμε πράγματα όπως μια αλλαγή στο σενάριο, μια παραπλανητική υπόθεση ή ένα μη αναμενόμενο τέλος. Όταν πρόκειται για τις ιστορίες μας, λατρεύουμε να κάνουμε λάθος.
Last year, for various reasons, I found myself listening to a lot of episodes of the Public Radio show This American Life. And so I'm listening and I'm listening, and at some point, I start feeling like all the stories are about being wrong. And my first thought was, "I've lost it. I've become the crazy wrongness lady. I just imagined it everywhere," which has happened. But a couple of months later, I actually had a chance to interview Ira Glass, who's the host of the show. And I mentioned this to him, and he was like, "No actually, that's true. In fact," he says, "as a staff, we joke that every single episode of our show has the same crypto-theme. And the crypto-theme is: 'I thought this one thing was going to happen and something else happened instead.' And the thing is," says Ira Glass, "we need this. We need these moments of surprise and reversal and wrongness to make these stories work." And for the rest of us, audience members, as listeners, as readers, we eat this stuff up. We love things like plot twists and red herrings and surprise endings. When it comes to our stories, we love being wrong.
Αλλά, ξέρετε, οι ιστορίες μας είναι έτσι γιατί οι ζωές μας είναι έτσι. Νομίζουμε ότι ένα πράγμα θα συμβεί και παρόλα αυτά κάτι άλλο συμβαίνει. Ο George Bush νόμιζε ότι πήγαινε να εισβάλει στο Ιράκ, να βρει κάμποσα όπλα μαζικής καταστροφής, να ελευθερώσει τους ανθρώπους και να φέρει την δημοκρατία στην Μέση Ανατολή. Και κάτι άλλο συνέβη. Και ο Hosni Mubarak νόμιζε ότι θα ήταν ο δικτάτορας της Αιγύπτου για το υπόλοιπο της ζωής του, μέχρι να γεράσει ή να αρρωστήσει, οπότε και θα περνούσε τα ηνία της εξουσίας στον γιό του. Και κάτι άλλο συνέβη. Και ίσως εσείς νομίζατε ότι θα μεγαλώσετε και θα παντρευτείτε με τον σχολικό σας έρωτα και θα γυρίζατε πίσω στην πόλη σας και θα μεγαλώνατε εκεί τα παιδιά σας μαζί. Και κάτι άλλο συνέβη. Και πρέπει να σας πω ότι εγώ νόμιζα ότι έγραφα ένα υπερβολικά βαρετό βιβλίο για ένα θέμα που όλοι μισούν για ένα κοινό που ποτέ δεν θα υπήρχε. Και κάτι άλλο συνέβη.
But, you know, our stories are like this because our lives are like this. We think this one thing is going to happen and something else happens instead. George Bush thought he was going to invade Iraq, find a bunch of weapons of mass destruction, liberate the people and bring democracy to the Middle East. And something else happened instead. And Hosni Mubarak thought he was going to be the dictator of Egypt for the rest of his life, until he got too old or too sick and could pass the reigns of power onto his son. And something else happened instead. And maybe you thought you were going to grow up and marry your high school sweetheart and move back to your hometown and raise a bunch of kids together. And something else happened instead. And I have to tell you that I thought I was writing an incredibly nerdy book about a subject everybody hates for an audience that would never materialize. And something else happened instead.
(Γέλια)
(Laughter)
Έτσι είναι η ζωή. Καλώς ή κακώς, δημιουργούμε αυτές τις απίστευτες ιστορίες για τον κόσμο γύρω μας και μετά ο κόσμος αλλάζει και μας εκπλήσσει. Με το συμπάθιο, αλλά όλο αυτό το συνέδριο είναι ένα απίστευτο μνημείο της ικανότητας μας να κάνουμε τα πράγματα λάθος. Μόλις ξοδέψαμε όλη την βδομάδα να μιλάμε για καινοτομίες και προόδους και βελτιώσεις, αλλά ξέρετε γιατί χρειαζόμαστε όλες αυτές τις καινοτομίες και προόδους και βελτιώσεις; Γιατί τα μισά από τα πράγματα που είναι τα πιο πολύπλοκα και θα άλλαζαν τον κόσμο --- TED 1998 -- εε... (Γέλια) Δεν δούλεψαν ακριβώς όπως περιμέναμε. (γέλια) Που είναι το jet-pack μου, Chris;
I mean, this is life. For good and for ill, we generate these incredible stories about the world around us, and then the world turns around and astonishes us. No offense, but this entire conference is an unbelievable monument to our capacity to get stuff wrong. We just spent an entire week talking about innovations and advancements and improvements, but you know why we need all of those innovations and advancements and improvements? Because half the stuff that's the most mind-boggling and world-altering -- TED 1998 -- eh. (Laughter) Didn't really work out that way, did it? (Laughter) Where's my jet pack, Chris?
(Γέλια)
(Laughter)
(Χειροκροτήματα)
(Applause)
Οπότε να 'μαστε πάλι εδώ. Κάπως έτσι πάει. Μας έρχεται μία καινούρια ιδέα. Λέμε άλλη μία ιστορία. Κάνουμε άλλο ένα συνέδριο. Το θέμα αυτού εδώ, όπως έχετε ακούσει εφτά εκατομμύρια φορές, είναι η επανα-ανακάλυψη του θαύματος. Και για μένα, αν πραγματικά θες να επανα-ανακαλύψεις το θαύμα πρέπει να βγεις έξω από αυτόν τον μικροσκοπικό χώρο της ορθότητας και να κοιτάξεις γύρω σου στους άλλους ανθρώπους και να κοιτάξεις την απεραντοσύνη και την πολυπλοκότητα και το μυστήριο του σύμπαντος και να είσαι ικανός να πεις, "Πω-πω, δεν ξέρω.. ίσως να κάνω λάθος."
So here we are again. And that's how it goes. We come up with another idea. We tell another story. We hold another conference. The theme of this one, as you guys have now heard seven million times, is the rediscovery of wonder. And to me, if you really want to rediscover wonder, you need to step outside of that tiny, terrified space of rightness and look around at each other and look out at the vastness and complexity and mystery of the universe and be able to say, "Wow, I don't know. Maybe I'm wrong."
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Σας ευχαριστώ.
Thank you guys.
(Χειροκρότημα)
(Applause)